មានពេលមួយ ខ្ញុំបាននិយាយ ទាំងដកដង្ហើមធំថា ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំត្រូវធ្វើដូចម្តេចទេ បើកិច្ចការច្រើនយ៉ាងនេះ។ សម្លេងរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំបានបន្លឺឡើង ចេញពីទូរស័ព្ទថា ខ្ញុំត្រូវឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ព្រោះខ្ញុំបានសម្រេចនូវកិច្ចការជាច្រើន។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរៀបរាប់ អំពីកិច្ចការជាច្រើនដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ដែលមានដូចជា ការថែទាំសុខភាពបានល្អ ការសម្រេចការងារ ការបញ្ចប់ការសិក្សាបាននិទេ្ទសល្អ ការនិពន្ធសៀវភៅ និងការទៅរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរជាដើម។ ខ្ញុំចង់ធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះ ថ្វាយព្រះ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបែរជាផ្តោតទៅលើព្រះ តិចជាងកិច្ចការអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ ឬខ្ញុំប្រហែលជាកំពុងតែព្យាយាមធ្វើកិច្ចការច្រើនពេក។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកពួកជំនុំនៅក្រុងកូល៉ុសថា ពួកគេត្រូវរស់នៅ ក្នុងជីវិតដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ ការអ្វីដែលពួកគេធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនសូវសំខាន់ដូចរបៀបដែលពួកគេធ្វើការទាំងអស់នោះឡើយ។ ពួកគេត្រូវធ្វើកិច្ចការ ដោយ “ក្តីអាណិត ចិត្តសប្បុរស ការបន្ទាបខ្លួន សេចក្តីសំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់”(កូល៉ុស ៣:១២) ដោយការអត់ឱនទោស និងសំខាន់បំផុត គឺត្រូវមានក្តីស្រឡាញ់(ខ.១៣-១៤) ហើយ “ត្រូវធ្វើការគ្រប់យ៉ាង ដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ”(ខ.១៧)។ ការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ មិនត្រូវឃ្លាតចាកពីការរស់នៅ តាមគំរូព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ។
ការអ្វីដែលយើងធ្វើ គឺសំខាន់ តែរបៀបដែលយើងធ្វើ មូលហេតុ និងអ្នកដែលយើងធ្វើសម្រាប់ គឺកាន់តែសំខាន់។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ តើយើងចង់សម្រេចចិត្តធ្វើការ ដោយចិត្តតប់ប្រម៉ល់ ឬចង់ធ្វើការតាមរបៀប ដែលថ្វាយព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះអង្គ ហើយស្វែងរកអត្ថន័យ នៃកិច្ចការដែលយើងធ្វើថ្វាយព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងរស់នៅថ្វាយព្រះអង្គ យើងនឹងរកឃើញការស្កប់ចិត្ត។—JULIE SCHWAB