ចិត្តដែលចូលចិត្តអធិស្ឋាន
ពេលដែលស្រ្តីវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះ ជាមួយកូនស្រីរបស់ខ្លួន ដែលម្នាក់មានអាយុ៤ឆ្នាំ ហើយម្នាក់ទៀតអាយុ២ឆ្នាំ គាត់បានព្យាយាមធ្វើឲ្យកូនស្រីទាំងពីរមានការរវល់ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេរំខានអ្នកដំណើរផ្សេងទៀត។ ពេលដែលអ្នកបើកបរយន្តហោះប្រកាសតាមប្រព័ន្ធផ្សាយសម្លេងក្នុងយន្តហោះ ឃែតធើរីន(Katherine) កូនស្រីពៅរបស់គាត់ ក៏បានឈប់លេង ហើយឱនក្បាល។ ពេលអ្នកបើកយន្តហោះនិយាយចប់ នាងក៏និយាយខ្សិបៗថា “អាមែន”។ បានជានាងនិយាយថាអាមែនដូចនេះ ប្រហែលមកពីនាងស្មានថា អ្នកបើកយន្តហោះ កំពុងអធិស្ឋាន អំពីគ្រោះធម្មជាតិដែលបានកើតឡើង កាលពីពេលថ្មីៗនេះហើយ។
ខ្ញុំចង់មានចិត្តដែលងាយនឹងចូលទៅក្នុងការអធិស្ឋាន យ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូចក្មេងតូចម្នាក់នេះផងដែរ។ ខ្ញុំគិតថា ស្តេចដាវីឌក៏មានចិត្ត ដែលងាយនឹងចូលទៅក្នុងការអធិស្ឋានដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៧ ទ្រង់បានមានបន្ទូលអំពីខ្មាំងសត្រូវ ដែលទ្រង់ពិបាកទប់ទល់(ខ.២)។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ចិត្តទូលបង្គំបានទូលតបថា ទូលបង្គំនឹងស្វែងរកព្រះភក្ត្រទ្រង់ពិត”(ខ.៨)។ អ្នកខ្លះនិយាយថា ត្រង់ចំណុចនេះ ស្តេចដាវីឌកំពុងនឹកចាំ អំពីពេលដែលទ្រង់កំពុងរត់គេចពីស្តេចសូល(១សាំយ៉ូអែល ២១:១០) ឬគេចពីអាប់សាឡំ បុត្រារបស់ទ្រង់(២សាំយ៉ូអែល ១៥:១៣-១៤)។ ស្តេចដាវីឌបានយកការអធិស្ឋាន និងការពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ ជាទីមួយ ហើយទ្រង់បានយកព្រះអង្គជាទីជ្រកកោន(ទំនុកដំកើង ២៧:៤-៥)។
យ៉ាងណាមិញ យើងក៏ត្រូវការទីជ្រកកោនផងដែរ។ ការអាន ឬការអធិស្ឋានតាមលំនាំបទគម្ពីរទំនុកដំកើង អាចជួយឲ្យយើងមានការជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះវរបិតានៃយើង កាន់តែខ្លាំង។ កាលណាយើងជ្រកកោនក្នុងព្រះអង្គ ចិត្តរបស់យើងក៏កាន់តែងាយចូលទៅក្នុងការអធិស្ឋាន។-Anne Cetas
ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់បន្តទៅមុខ
យន្តហោះឈ្មោះ សូឡា អ៊ីមផាល(Solar Impulse) មានដំណើរការ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ដែលអាចឲ្យវាបានហោះហើរបានទាំងយប់ថ្ងៃ ដោយមិនប្រើប្រេងឥន្ធនៈ។ លោកបឺត្រាន ពីកាដ(Bertrand Piccard) និងលោក អនដ្រេ បូសបឺក(Andre Borschberg) ជាអ្នកឆ្នែបង្កើតយន្តហោះនេះឡើង។ អ្នកទាំងពីរសង្ឃឹមថា ខ្លួនអាចបើកយន្តហោះនេះ ជុំវិញពិភពលោក។ យន្តហោះនេះអាចហោះហើរពេញមួយថ្ងៃ ដោយថាមពលព្រះអាទិត្យ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ វាក៏បានសន្សំថាមពលល្មមនឹងអាចហោះហើរពេញមួយយប់ទៀត។ បានជាលោកពីកាដមានប្រសាសន៍ថា “នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ថ្ងៃក៏បានរះឡើង ដែលនាំឲ្យយើងក៏មានក្តីសង្ឃឹមជាថ្មីថា យើងអាចបន្តហោះហើរទៀត”។
ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការដែលថ្ងៃរះនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីបទគម្ពីរបរិទេវ ជំពូក៣ ដែលខ្ញុំបានអាន តាមកាលវិភាគប្រចាំថ្ងៃ។ បទគម្ពីរនេះបានចែងថា “ខ្ញុំនឹកឡើងវិញពីសេចក្តីនេះ បានជាខ្ញុំមានសេចក្តីសង្ឃឹមឡើង។ គឺនឹកពីសេចក្តីនេះថា កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ។ សេចក្តីទាំងនោះ ចេះតែថ្មីឡើងរាល់តែព្រឹកជានិច្ច សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ធំណាស់”(ខ.២១-២៣)។ ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអស់សង្ឃឹម ដោយសារទីក្រុងយេរូសាឡិម កំពុងតែត្រូវចក្រភពបាប៊ីឡូនឈ្លានពាន លោកយេរេមាបានមានប្រសាសន៍ថា ពួកគេនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម ព្រោះព្រះអម្ចាស់នៅតែមានសេចក្តីមេត្តា និងក្តីអាណិតអាសូរ។
ជួនកាល សេចក្តីទុក្ខយើងហាក់ដូចជាកាន់តែអាក្រក់ឡើង នៅពេលយប់ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃរះនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ក៏បាននាំមកនូវក្តីសង្ឃឹមជាថ្មី គឺសង្ឃឹមថា យើងអាចបន្តទៅមុខទៀត។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងទុកថា…
លើសពីការរង់ចំា
នៅក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ ពេលដែលខ្ញុំទូរស័ព្ទហៅជាង ឲ្យមកជួសជុលឧបករណ៍អ្វីមួយ នៅផ្ទះខ្ញុំ ក្រុមហ៊ុនបានឆ្លើយថា “ជាងនឹងទៅដល់ ក្នុងចន្លោះម៉ោង១រសៀល ដល់ម៉ោង៥ល្ងាច”។ ដោយសារខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា ជាងនឹងមកដល់ពេលណា ខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វី ក្រៅពីបន្តរង់ចាំ រហូតដល់ពេលគាត់មកដល់។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សថា ព្រះអង្គនឹងយាងទៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ ហើយពួកគេត្រូវរង់ចាំព្រះអង្គយាងត្រឡប់មកវិញ ក្នុងពេលឆាប់ៗ(យ៉ូហាន ១៦:១៦)។ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ពួកគេក៏បានជួបព្រះអង្គម្តងទៀត ហើយពួកគេសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងតាំងនគរព្រះអង្គ នៅក្នុងលោកិយ ក្នុងពេលនោះតែម្តង។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “មិនត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងពេល ដឹងកំណត់ ដែលព្រះវរបិតាបានទុកនៅក្នុងអំណាចរបស់ទ្រង់នោះឡើយ”(កិច្ចការ ១:៧)។ ដូចនេះ ពួកគេនឹងត្រូវរង់ចំា អស់ពេលយូរទៀត។
ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនមែនរង់ចាំ ដោយមិនធ្វើការអ្វីសោះនោះឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យ“ធ្វើជាទីបន្ទាល់ពីព្រះអង្គ នៅក្រុងយេរូសាឡិម ព្រមទាំងស្រុកយូដា និងស្រុកសាម៉ារីទាំងមូល ហើយរហូតដល់ចុងផែនដីបំផុតផង”(ខ.៨)។ ហើយព្រះអង្គបានប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយឲ្យពួកគេបំពេញមហាបេសកកម្មនេះ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងនៅបន្តរង់ចំាព្រះយេស៊ូវយាងមកវិញ។ ហើយខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះអង្គ យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើអំណាចព្រះវិញ្ញាណ ដើម្បីប្រាប់អ្នកដទៃ ឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គជានរណា ហើយឲ្យពួកគេដឹងថា ព្រះអង្គនឹងយាងមកវិញ តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។-Anne Cetas
តើមានសង្ឃឹមទេ?
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំពិធីបញ្ចុះអដ្ឋិធាតុរបស់ម្តាយខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមនៅក្បែរផ្នូររបស់ឪពុកខ្ញុំ។ អ្នកដឹកនាំកម្មវិធីបុណ្យសព ក៏បានកាន់កោដដាក់ធាតុម្តាយខ្ញុំមក។ ចិត្តខ្ញុំបានស្លុត ហើយគំនិតខ្ញុំក៏រកគិតអ្វីមិនឃើញ។ ក្នុងរយៈពេលតែ៣ខែសោះ ខ្ញុំត្រូវបាត់បង់ម្តាយខ្ញុំម្នាក់ទៀតហើយ តើឲ្យខ្ញុំកាត់ចិត្តយ៉ាងដូចម្តេចបាន? ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍បាត់បង់ និងឯកកោ នៅក្នុងសេចក្តីទុក្ខជាទម្ងន់ ហើយក៏មានអារម្មណ៍ថាអស់សង្ឃឹមបន្តិចបន្តួចផង ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងពេលអនាគត ដោយគ្មានពួកគាត់។
បន្ទាប់មកលោកគ្រូគង្វាលក៏បានអានបទគម្ពីរ ដែលនិយាយអំពីកន្លែងបញ្ចុះសពរបស់ព្រះយេស៊ូវ យ៉ាងដូចនេះថា : នៅថ្ងៃទីមួយនៃសប្តាហ៍ ពួកសិស្សស្រីៗបានទៅផ្នូរព្រះអង្គទាំងព្រឹកព្រលឹម ដើម្បីអប់សពព្រះអង្គ(ម៉ាថាយ ២៨:១ និងលូកា ២៤:១)។ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងមានការងឿងឆ្ងល់ ដោយឃើញផ្នូរនៅចំហរ មានទេវតាមួយអង្គបានលេចមកមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យភ័យអី”(ម៉ាថាយ ២៨:៥)។ ពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ដោយសារផ្នូរនៅទទេរ ឬខ្លាចទេវតាឡើយ ដ្បិតទេវតាមានដំណឹងល្អ សម្រាប់ប្រាប់ពួកគេ។
ពួកគេក៏មានសង្ឃឹមឡើង ពេលដែលបានឮទេវតាមានបន្ទូលថា “តែទ្រង់មិនគង់នៅទីនេះទេ ដ្បិតទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញហើយ ដូចជាទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលទុក ចូរមកមើលកន្លែងដែលទ្រង់បានផ្ទំចុះ”(ខ.៦)។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះជន្មឡើងវិញ នោះព្រះអង្គបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ហើយ! ព្រះយេស៊ូវបានរំឭកពួកសិស្សព្រះអង្គ មុនពេលព្រះអង្គសុគតថា “ដោយព្រោះខ្ញុំរស់ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងរស់ដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:១៩)។
ទោះបីជាយើងបានសោកសង្រេង ចំពោះការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចរកឃើញក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងតាមរយៈការដែលព្រះអង្គបានសន្យាថា បន្ទាប់ពីយើងស្លាប់ទៅ យើងនឹងបានទៅរស់នៅអស់កល្បជានិច្ចជាមួយព្រះអង្គ។-Anne Cetas
ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន
ពេលខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅក្នុងមហោស្រព ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗជាច្រើន។ ពេលនោះ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងទើបតែបានប្រាប់ចំណងជើងបទចម្រៀង ដែលពួកគេរៀបនឹងច្រៀង គឺបទ “ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន”(ក្នុងសៀវភៅទំនុកដំកើង លេខ២០១)។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា នៅចុងបញ្ចប់នៃការអធិប្បាយរបស់គ្រូគង្វាលខ្ញុំ គាត់បានប្រាប់អ្នកមកចូលរួម ឲ្យដើរមកខាងមុខ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងច្រៀងចម្រៀងមួយបទនោះ ដែលការនេះបានបង្ហាញថា ពួកគេចង់ទទួលការអត់ទោសបាបរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ អ្នកដឹកនាំក្រុមចម្រៀងនៅមហាស្រពបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ចង់ច្រៀងបទនេះជាមួយយើងម្តងទៀត នៅពេលក្រោយ គឺនៅពេលដែលគាត់លាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ ដែលនៅថ្ងៃនោះ គាត់នឹងច្រៀងថ្វាយព្រះអង្គ នៅនគរស្ថានសួគ៌ ដោយចិត្តកត្តុញ្ញូថា :
ខ្ញុំមកថ្វាយខ្លួន ឥតមានអ្វីអាង
អាងតែឈាមទ្រង់ហូរលើឈើឆ្កាង
នឹងព្រះបន្ទូលជាទីសំអាង
ឱព្រះសង្រ្គោះអើយ ខ្ញុំមក!
រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ មុនពេលអ្នកស្រីឆាឡុត អេលាត(Charlotte Elliott) និពន្ធទំនុកមួយនេះ គាត់បានសួរអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ម្នាក់ អំពីរបៀបទទួលជឿព្រះ។ គាត់ក៏បានប្រាប់នាង ឲ្យចូលទៅរកព្រះអង្គ ទោះជាជីវិតនាងមានសណ្ឋានបែបណាក៏ដោយ។ នាងក៏បានចូលទៅរកព្រះអង្គ ហើយក្រោយមក ពេលនាងកំពុងបាក់ទឹកចិត្តដោយសារមានជម្ងឺ នាងក៏បាននិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកដំកើងមួយបទនេះ ដែលនិយាយអំពីថ្ងៃដែលនាងទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយព្រះអង្គបានអត់ទោសបាបឲ្យនាង។
ព្រះអម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្វែងរកព្រះអង្គ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងព្រះបន្ទូលព្រះអង្គថា “ចូរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងកាលដែលអាចនឹងរកទ្រង់ឃើញ ហើយអំពាវនាវដល់ទ្រង់ ក្នុងកាលដែលទ្រង់គង់នៅជិតចុះ”(អេសាយ ៥៥:៦)។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកកាន់ចិត្តយើងថា “អស់អ្នកដែលស្រេកអើយ ចូរមកឯទីទឹកចុះ … ចូរស្តាប់ចុះ…
មេរៀនអំពីការព្រួយបារម្ភ
មានពេលមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានឲ្យទឹកមួយកែវធំមកខ្ញុំ ហើយក៏បានឲ្យខ្ញុំកាន់ទឹកមួយកែវនោះឲ្យបានយូរ។ ពេលដែលខ្ញុំកាន់វាកាន់តែយូរ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាមានទម្ងន់កាន់តែធ្ងន់។ ទីបំផុតខ្ញុំក៏រួយដៃ ហើយខ្ញុំក៏បានដាក់កែវទឹកនោះចុះ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការនេះបានបង្រៀនគាត់ថា ការព្រួយបារម្ភអាចមានផលវិបាក មិនខុសពីការកាន់កែវទឹកនោះទេ។ កាលណាគាត់ព្រួយបារម្ភអំពីអ្វីមួយ កាន់តែយូរប៉ុណ្ណា នោះការភ័យខ្លាចក៏គ្របសង្កត់គាត់កាន់តែធ្ងន់ទៅៗផងដែរ។
យ៉ាងណាមិញ ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបច្បាស់អំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការភ័យខ្លាច។ មានពេលមួយ ជីវិតរបស់ទ្រង់បានជួបវិបត្តិយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ អាប់សាឡំម ដែលជាបុត្រារបស់ទ្រង់ បានដណ្តើមយកភាពស្មោះស្ម័គ្ររបស់ពួកមន្ត្រីនៃនគរអ៊ីស្រាអែលពីទ្រង់ ហើយបានព្យាយាមដណ្តើមរាជ្យទ្រង់។ ពេលនោះ ស្តេចដាវីឌមិនដឹងថា នរណាខ្លះស្ម័គ្រស្មោះចំពោះទ្រង់ ហើយមានប៉ុន្មាននាក់ដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់ទេ។ ដូចនេះ ទ្រង់គ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីរត់គេចឡើយ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់អ្នកបម្រើទ្រង់ថា “ចូរយើងនាំគ្នារត់ចេញទៅ ពុំនោះ នឹងគ្មានពួកយើងណាមួយ បានរួចពីអាប់សាឡំមឡើយ ចូរប្រញាប់ប្រញាល់ចេញទៅចុះ ក្រែងលោវាមកទាន់ ធ្វើអាក្រក់ដល់យើងរាល់គ្នា ហើយប្រហារពួកក្រុងដោយមុខដាវ”(២សាំយ៉ូអែល ១៥:១៤)។
ពេលទ្រង់កំពុងរត់គេច ទ្រង់បាននិពន្ធទំនុកដំកើងដែលបានចែងថា “ខ្ញុំឡើងសម្លេងអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ក៏ឆ្លើយតបមកខ្ញុំ ពីលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៣:៤)។ ពេលទ្រង់កំពុងមានការភ័យខ្លាច ទ្រង់បានសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះអម្ចាស់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញព្រះគុណ ហើយជួយឲ្យទ្រង់ឡើងគ្រងរាជឡើងវិញ។
មានការព្រួយបារម្ភជាច្រើន ដែលអាចគ្របសង្កត់យើងធ្ងន់ឡើងៗ។ តែពេលដែលយើងផ្ទេរបន្ទុកទាំងអស់នោះដាច់ដល់ព្រះហស្តនៃព្រះដ៏មានចេស្តា ព្រះអង្គនឹងជួយនាំយើងឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក ដោយជ័យជម្នះ។-Anne Cetas
រឹងមាំដូចថ្មដា
នៅលើជួរភ្នំពណ៌ស ក្នុងរដ្ឋញូ ហេមសៀរ មានរូបចម្លាក់ដ៏ធំមួយ កម្ពស់ប្រហែល១២ម៉ែត្រ ដែលមានរូបរាង្គដូចមុខរបស់តាចាស់ម្នាក់ ដែលធម្មជាតិបានឆ្លាក់នៅលើផ្ទាំងថ្មធំៗ។ គេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យរូបចម្លាក់នេះថា “តាចាស់នៅលើភ្នំ”។ រូបចម្លាក់មួយនេះបានទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរណ៍ជាច្រើននាក់ ឲ្យចូលមកទស្សនា។ វត្តមានរបស់វាបានតាំងនៅទីនោះជានិច្ច សម្រាប់ប្រជាជនដែលរស់នៅទីនោះ ហើយវាក៏ជានិមិត្តរូបដំណាងឲ្យរដ្ឋញូ ហេមសៀរផងដែរ។ លោកណាថានាល ហវធន(Nathaniel Hawthorne) ក៏បាននិយាយអំពីរូបចម្លាក់មួយនេះ ក្នុងសៀវភៅរឿងដ៏ល្បីល្បាញដែលគាត់បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា “ផ្ទៃមុខថ្មដ៏ធំសម្បើម”។
តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០០៣ រូបចម្លាក់នេះបានបាក់ធ្លាក់ចុះតាមចង្កេះភ្នំ។ ប្រជាជនដែលរស់នៅក្បែរនោះ មានការសោកស្តាយខ្លាំងណាស់ ចំពោះការខូចខាតនេះ។ មានស្រ្តីម្នាក់បាននិយាយថា “តាំងពីតូចមក រូបចម្លាក់នោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតថា មានមនុស្សម្នាក់កំពុងមើលថែរខ្ញុំ។ តែពេលនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនបានទទួលការមើលថែរច្រើនដូចមុនទៀតទេ”។
យ៉ាងណាមិញ ការនេះបានរំឭកយើងថា អ្វីៗដែលយើងពឹងផ្អែកនៅលើផែនដីនេះ នឹងត្រូវរលាយបាត់ទៅ នៅពេលណាមួយ។ មនុស្ស ឬរបស់អ្វីដែលយើងបានពឹងផ្អែក ក៏បាត់បង់ទៅ ធ្វើឲ្យជីវិតរបស់យើងមានការរង្គោះរង្គើរ។ ការបាត់បង់នោះ អាចជាការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការបាត់បង់ការងារ ឬការបាត់បង់សុខភាពដ៏ល្អ។ ការបាត់បង់នេះ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា បាត់លំនឹងក្នុងជីវិត។ យើងប្រហែលជាថែមទាំងគិតថា ព្រះមិននៅមើលថែរយើងទៀតទេ។
ប៉ុន្តែ “ព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ាទតទៅចំពោះមនុស្សសុចរិត ហើយព្រះកាណ៌ទ្រង់ក៏ប្រុងស្តាប់សំរែករបស់គេ”(ទំនុកដំកើង ៣៤:១៥)។ ព្រះអង្គ…
តើយើងប្រាថ្នាអ្វី?
មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះម៉ារី(Mary) បានប្រាប់ខ្ញុំថា រៀងរាល់ពេលនាងច្រៀងទំនុកបរិសុទ្ធ និងបទខ្លី ក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ ក្នុងព្រះវិហារ នាងមិនបានខំច្រៀងឲ្យអស់ពាក្យ ក្នុងបទចម្រៀងទាំងនោះជានិច្ចឡើយ។ នាងថា “បើសិនជាខ្ញុំច្រៀងថា ខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បានតែព្រះយេស៊ូវ តែតាមពិត ចិត្តរបស់ខ្ញុំចង់បានរបស់ជាច្រើនទៀត នោះមានន័យថា ខ្ញុំមិនបានច្រៀងដោយចិត្តស្មោះត្រង់ទេ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំសូមកោតសរសើរភាពស្មោះត្រង់របស់នាង។
ខ.២៥ នៃទំនុកដំកើង ជំពូក ៧៣ បានចែងថា នៅផែនដីទូលបង្គំប្រាថ្នាចង់បានតែទ្រង់ទេ។ បទគម្ពីរនេះ ហាក់ដូចជាបង្ហាញថា លោកអេសាភជាបុរសដែលមានជំនឿរឹងមាំ ដែលប្រាថ្នាចង់បានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ក្នុង ខ.៣ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ប្រាថ្នាចង់បានភាពសម្បូរសប្បាយ ដូចអ្នកដទៃ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនគាត់ដែរ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតទូលបង្គំមានសេចក្តីច្រណែន ចំពោះមនុស្សអំណួត”(ខ.៣)។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់ចូលទៅជិតព្រះ គាត់ក៏បានដឹងថា ការដែលគាត់ច្រណែនអ្នកដទៃ គឺជាទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅទេ(ខ.២១-២២,២៨)។
សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងបានស្គាល់ព្រះហើយ ក៏យើងច្រើនតែបង្វែរអារម្មណ៍ចេញពីព្រះ ដោយសារភាពសម្បូរសប្បាយរបស់អ្នកដទៃ។ លោកស៊ី អេស លូវីស បានសរសេរក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “ព្រះអម្ចាស់ជ្រាបថា យើងមិនមានក្តីប្រាថ្នាខ្លាំងពេកទេ គឺមានក្តីប្រាថ្នាខ្សោយពេក … ព្រោះយើងងាយនឹងពេញចិត្ត នឹងរបស់អ្វីក្រៅពីព្រះអង្គ”។
តើក្នុងទំនុកដំកើងនេះ យើងរៀនបានអ្វីខ្លះ អំពីព្រះ ដែលអាចជួយយើង…
យុថ្កា ពេលមានខ្យល់ព្យុះ
ពេលដែលលោកម៉ាត(Matt) និងអ្នកស្រីយេស៊ីកា(Jessica) ព្យាយាមបើកទូកក្តោងចូលតាមដៃសមុទ្រ នៃរដ្ឋផ្លូរីដា ក្នុងអំឡុងពេលខ្យល់ព្យុះស៊ែនឌី ទូកក្តោងរបស់ពួកគេក៏បានជាប់គឿង។ ពេលដែលមានទឹករលកធំៗបក់បោកមក នៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ ពួកគេក៏បានប្រញាប់ទម្លាក់យុថ្កា។ យុថ្កានោះបានជួយទប់ទូកក្តោងឲ្យនៅនឹងមួយកន្លែង ទំរំាតែក្រុមជួយសង្រ្គោះមកដល់។ ពួកគេបាននិយាយថា បើសិនជាពួកគេមិនបានទម្លាក់យុថ្កាទេ ពួកគេមុខជាបាត់បង់ទូកក្តោងនោះមិនខាន។ បើគ្មានយុថ្កានោះទេ ទឹករលកដ៏សាហាវប្រាកដជាបោកទូកផ្ទប់នឹងច្រាំងហើយ។
យ៉ាងណាមិញ យើងត្រូវការយុថ្កា ដែលជួយទប់យើងយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ពេលព្រះត្រាសហៅលោកយ៉ូស្វេ ឲ្យដឹកនាំរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេបានទទួលមរណៈភាព ព្រះអង្គបានប្រទានព្រះបន្ទូលសន្យា ជាយុថ្កា ដែលគាត់អាចពឹងផ្អែកបាន ក្នុងពេលមានបញ្ហា។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកគាត់ថា ព្រះអង្គមិនដែលខាននឹងប្រោសគាត់ ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលគាត់ឡើយ … ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃគាត់ ទ្រង់គង់ជាមួយនៅកន្លែងណាដែលគាត់ទៅ(យ៉ូស្វេរ ១:៥-៩)។ ព្រះអង្គក៏បានប្រទាន “ក្រឹត្យវិន័យ” សម្រាប់ឲ្យលោកយ៉ូស្វេ និងរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ សិក្សា និងអនុវត្តតាមផងដែរ(ខ.៧-៨)។ ដូចនេះ ព្រះវត្តមានព្រះជាយុថ្កា ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលអាចពឹងផ្អែក ពេលដែលពួកគេជួបឧបស័គ្គជាច្រើន នៅខាងមុខ។
ពេលដែលយើងកំពុងតែមានទុក្ខលំបាក ឬពេលដែលការសង្ស័យកំពុងតែគំរាមកំហែងសេចក្តីជំនឿរបស់យើង តើយើងមានអ្វីជាយុថ្កា? យើងអាចរកឃើញចម្លើយ សម្រាប់សំណួរនេះ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូស្វេ ១:៥។ ទោះបីជាយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានសេចក្តីជំនឿខ្សោយក៏ដោយ ព្រះអង្គនឹងនៅតែជួយទប់យើងឲ្យជាប់ ប្រកបដោយសុវត្ថិភាព បើសិនជាសេចក្តីជំនឿយើងបានបោះយុថ្កា នៅក្នុងព្រះបន្ទូលសន្យា និងព្រះវត្តមានព្រះ។-Anne…
“បើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យ”
មានពេលមួយ ម៉ូលី(Molly)ចង់ឲ្យឪពុករបស់នាងជួយ តែនាងមិនហ៊ានសុំគាត់ទេ។ នាងដឹងថា ពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើការមុខកំព្យូទ័ររ គាត់មិនចង់ឲ្យគេរំខានទេ។ នាងគិតថា គាត់អាចអន់ចិត្តនឹងនាង បានជានាងមិនបានសុំឲ្យគាត់ជួយ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះយេស៊ូវ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចចិត្តព្រះអង្គ ដូចនេះទេ។ បទគម្ពីរម៉ាថាយ ៨:១-៤ បានចែងអំពីបុរសកើតឃ្លង់ម្នាក់ ដែលគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការរំខានព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសុំឲ្យព្រះអង្គជួយគាត់។ ជម្ងឺរបស់គាត់បានធ្វើឲ្យគាត់ជួបការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង។ សង្គមមានការរើសអើងចំពោះគាត់ ហើយគាត់មានការពិបាកខាងផ្លូវអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។ កាលនោះព្រះយេស៊ូវកំពុងជាប់រវល់នឹង “មនុស្សដ៏ច្រើនកកកុញ” ប៉ុន្តែ បុរសកើតឃ្លង់បានបញ្ច្រៀតចូលក្នុងហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីឲ្យបានទូលព្រះយេស៊ូវ។
ព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាថាយបានចែងថា មនុស្សឃ្លង់នោះ បានមក “ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ”(ខ.២)។ គាត់បានចូលទៅក្បែរព្រះយេស៊ូវ ដោយការថ្វាយបង្គំ ដោយមានជំនឿលើអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គ និងដោយការបន្ទាបខ្លួន ដោយទទួលស្គាល់ថា ដែលព្រះអង្គនឹងជួយគាត់ឬក៏អត់ គឺស្រេចតែព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលគាត់បានទូលព្រះអង្គថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ បើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ទ្រង់អាចនឹងប្រោសឲ្យទូលបង្គំជាស្អាតបាន”(ខ.២)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានពាល់គាត់ ដោយក្តីអាណិត ហើយគាត់ក៏បានជាស្អាតជាមួយរំពេច(គួរបញ្ជាក់ថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់សាសន៍យូដា “មិនអនុញ្ញាតឲ្យប៉ះពាល់” មនុស្សឃ្លង់ទេ)។
យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការចូលទៅក្បែរព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសូមឲ្យព្រះអង្គជួយឡើយ គឺដូចដែលបុរសកើតឃ្លង់បានធ្វើជាគំរូស្រាប់។ ពេលដែលយើងចូលទៅចំពោះព្រះអង្គ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងការថ្វាយបង្គំ យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងមានការសម្រេចព្រះទ័យដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់យើង។-Anne Cetas