ទ្រង់កាន់ដៃយើង
មានក្មេងស្រីតូចម្នាក់ ឡើងចុះតាមជណ្តើរ នៅព្រះវិហារ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ។ នាងមានលក្ខណៈគួរឲ្យស្រឡាញ់ ឆ្លាត ហើយមានម្ចាស់ការ។ នាងមានអាយុប្រហែលមិនលើសពីពីរឆ្នាំទេ។ នាងបានចុះតាមកាំជណ្តើរម្តងមួយកាំៗ មកជាន់ក្រោម។ ការចុះតាមជណ្តើរ គឺជាបេសកកម្មរបស់នាង ហើយនាងក៏បានធ្វើដូចបំណង។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ខណៈពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីភាពម្ចាស់ការដ៏ក្លាហាន នៃក្មេងតូច ដែលទើបតែចេះដើរនេះ។ ក្មេងតូចនេះមិនមានការភ័យខ្លាចទេ ព្រោះនាងដឹងថា ម្តាយនាងតែងតែតាមមើលនាងជានិច្ច ហើយដៃរបស់គាត់បានត្រៀមចាំជួយទប់នាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយកូនទ្រង់ ខណៈពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ជីវិត ដោយភាពមិនច្បាស់លាស់។
បទគម្ពីរដែលយើងត្រូវអាន ក្នុងសៀវភៅនេះ នៅថ្ងៃនេះ មានខគម្ពីរយោងពីរ ដែលនិយាយអំពី “ដៃ”។ ព្រះអម្ចាស់បានដាស់តឿនរាស្រ្តទ្រង់ កុំឲ្យមានការភ័យខ្លាច ឬអស់សង្ឃឹមឡើយ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “អញនឹងទ្រឯង ដោយដៃស្តាំដ៏សុចរិតរបស់អញ”(អេសាយ ៤១:១០)។ មានក្មេងៗដែលមានការថប់បារម្ភ និងការភ័យខ្លាចជាច្រើន ត្រូវបានឪពុកម្តាយជួយឲ្យមានលំនឹងក្នុងជីវិត។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្ហាញអំណាចចេស្តាទ្រង់ យ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ក្នុងខគម្ពីរយោងទីពីរ ដែលនិយាយអំពី “ដៃ” ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានសុវត្ថិភាព ដល់កូនទ្រង់។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដ្បិតអញនេះ គឺយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង អញនឹងកាន់ដៃស្តាំឯង”(ខ.១៣)។ ស្ថានភាពនៃជីវិត និងពេលវេលាមានការផ្លាស់ប្តូរ តែព្រះអម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ យើងមិនត្រូវមានការអស់សង្ឃឹមឡើយ(ខ.១០)…
ការរស់នៅ ដោយមានពន្លឺ
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ បានចុះបេសកកម្ម នៅកន្លែង ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល៤០០គីឡូម៉ែត្រ ហើយយើងក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ នៅពេលយប់ជ្រៅ។ ដោយសាររូបកាយ និងភែ្នករបស់ខ្ញុំ មានវ័យកាន់តែចាស់ នោះខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការបើកបរពេលយប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងក៏បានដាក់វេណគ្នា បើកឡានម្តងម្នាក់ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបើកបរមុន។ ដៃខ្ញុំក៏បានកាន់ចង្កូចជាប់ ហើយភ្នែករបស់ខ្ញុំបានខំមើលទៅផ្លូវ ដែលមានពន្លឺភ្លឺភ្លើងបំភ្លឺមិនសូវច្បាស់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបើកបរ ខ្ញុំក៏បានសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំអាចមើលឃើញផ្លូវកាន់តែច្បាស់ ពេលដែលឡានដែលបើកនៅខាងក្រោយខ្ញុំបាញ់ពន្លឺទៅរកផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្បើយជាងមុន ពេលមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំ ដល់វេណដែលត្រូវបើកបរជំនួសខ្ញុំ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានរកឃើញថា តាមពិត ខ្ញុំពិបាកមើលផ្លូវ គឺដោយសារខ្ញុំបានបើកភ្លើងសម្រាប់បញ្ចាំងពេលមានអ័ព្ទ តែបែរជាមិនបានបើកភ្លើងហ្វា ដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក ១៩៩ គឺជាការតែងនិពន្ធដ៏ប៉ិនប្រសប់ របស់មនុស្សម្នាក់ដែលបានដឹងថា ព្រះបន្ទូលព្រះបានប្រទានឲ្យយើងមានពន្លឺ សម្រាប់ការរស់នៅ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.១០៥)។ ប៉ុន្តែ តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏ស្រពិចស្រពិល ដូចការបើកបររបស់ខ្ញុំ នៅតាមផ្លូវជាតិ នៅយប់នោះ? យើងព្យាយាមពិនិត្យមើលឲ្យបានច្បាស់ ហើយជួនកាល យើងបានវង្វេងចេញពីផ្លូវដ៏ល្អបំផុត ដោយសារយើងភ្លេចប្រើពន្លឺនៃព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៩ បានលើកទឹកចិត្តយើង “ឲ្យប្រើពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ”។ តើមានអ្វីកើតឡើង ពេលដែលយើងប្រើពន្លឺរបស់ព្រះអង្គ? យើងនឹងរកឃើញប្រាជ្ញា ដែលជួយឲ្យយើងមានសេចក្តីបរិសុទ្ធ(ខ.៩-១១) យើងនឹងរកឃើញការបណ្តាលចិត្ត និងការលើកទឹកចិត្តថ្មីៗ…
ការថ្វាយបង្គំ ដោយទូលសួរ
វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើដំណើរ មានអ្នកដំណើរណាម្នាក់ ចោទសួរថា “តើយើងទៅដល់ហើយឬនៅ?” ឬសួរថា “តើនៅយូរប៉ុណ្ណាទៀត ទើបទៅដល់?” តើនរណា ដែលមិនធ្លាប់ឮសំណួរដ៏សាមញ្ញនេះ ចេញពីបបូរមាត់ក្មេង ឬមនុស្សធំ ដែលអន្ទះសារចង់ឲ្យឆាប់ទៅដល់គោលដៅ? ប៉ុន្តែ មនុស្សគ្រប់វ័យសុទ្ធតែងាយនឹងសួរសំណួរដូចនេះដែរ ពេលដែលពួកគេជួបប្រទះបញ្ហា ដែលហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។
ជាក់ស្តែងក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣ យើងឃើញថា ស្តេចដាវីឌ បានចោទនូវសំណួរដូចនេះ។ ក្នុងខគម្ពីរពីរខដំបូង ស្តេចដាវីឌមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាត្រូវបានគេបំភ្លេចចោល បោះបង់ចោល និងមានអារម្មណ៍ថា បរាជ័យ បានជាទ្រង់ពោលពាក្យទំនួញបួនដងថា “តើដល់កាលណាទៀត?” ក្នុងខ.២ ទ្រង់សួរថា “តើត្រូវឲ្យទូលបង្គំពិគ្រោះនៅតែក្នុងខ្លួនដល់កាលណា?” បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលមានពោលទំនួញយ៉ាងដូចនេះ គឺបានប្រាប់យើងថា យើងអាចចូលទៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដោយទូលសួរទ្រង់ផងដែរ។ សរុបមក ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាក និងការនឿយព្រួយដែលបានអូសបន្លាយពេលដ៏យូរ ព្រះជាម្ចាស់ជាបុគ្គលដ៏ល្អបំផុត ដែលយើងត្រូវថ្លែងប្រាប់គ្រប់រឿង ដែលយើងបានជួបប្រទះ។ យើងអាចទូលថ្វាយទ្រង់ អំពីទុក្ខលំបាក ដោយសារជម្ងឺ ការកាន់ទុក្ខ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលបានដើរខុសគន្លង ហើយផ្ទេរបន្ទុកទាំងអស់នេះ ដាច់ដល់ទ្រង់។
ការថ្វាយបង្គំមិនត្រូវអាក់ខាន ដោយសារយើងមានសំណួរ ដែលត្រូវទូលថ្វាយព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ព្រះនៃនគរស្ថានសួគ៌ដែលមានគ្រប់ព្រះចេស្តា តែងតែទទួលស្វាគមន៍ សំណួររបស់យើងដែលមានពេញដោយក្តីកង្វល់។ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ…
ជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់
សព្វថ្ងៃនេះ យើងងាយនឹងកត់សម្គាល់ឃើញថា “ការសាក់រូប” កំពុងតែមានការពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកខ្លះបានសាក់រូបតូចៗ ស្ទើរតែមើលមិនដឹង។ អ្នកខ្លះទៀត រាប់ចាប់ពីកីឡាករ ដល់តារាភាពយន្ត ក៏ដូចជាមនុស្សទូទៅជាច្រើន បានសម្រេចចិត្តសាក់រូបដែលមានពណ៌ចម្រុះ ឬសាក់ពាក្យ និងការរចនាផ្សេងៗ នៅលើរូបកាយរបស់ខ្លួន។ រឿងនេះបានក្លាយជាទំនោរ ដែលហាក់ដូចជាមិនសាបរលាបដោយងាយៗឡើយ គឺទំនោរដែលបាននាំមកនូវប្រាក់ចំណូលជាសរុប ៣ពាន់លានដុល្លា ពីអាជីវកម្មសាក់រូបនៅទូទាំងពិភពលោក ក្នុងឆ្នាំ ២០១៤ និងប្រាក់ចំណូលសរុប ៦៦លានដុល្លា បានពីការលប់រូបសាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក។
អ្នកអាចមានទស្សនៈផ្សេងៗគ្នា អំពីការសាក់រូប រឿងនេះ តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក ៤៤ ដែលបានពិពណ៌នា ក្នុងន័យធៀប អំពីមនុស្សដែលសរសេរនៅលើដៃរបស់ខ្លួនឯងថា “ខ្ញុំជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៥)។ ការសរសេរនៅលើដៃរបស់ខ្លួនឯងនេះ គឺជាចំណុចសំខាន់បំផុតនៃបទគម្ពីរនេះទាំងមូល ដែលបាននិយាយ អំពីការដែលព្រះអម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះអ្នក ដែលទ្រង់បានជ្រើសរើស(ខ.១)។ ពួកគេអាចពឹងផ្អែកលើជំនួយរបស់ទ្រង់(ខ.២) ហើយព្រះអង្គនឹងប្រទានពរទឹកដី និងកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់ពួកគេ(ខ.៣)។ ការសរសេរពីលើដៃថា “ខ្ញុំជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា” គឺជាការសរសេរពាក្យធម្មតា តែមានអំណាច ដែលបានបញ្ជាក់ថា រាស្រ្តរបស់ព្រះដឹងថា ពួកគេជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងថែរក្សាពួកគេ។
អ្នកដែលចូលមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយទទួលជឿព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាចថ្លែងដោយទំនុកចិត្តថា ពួកគេជា “របស់ផងព្រះអម្ចាស់”។ យើងជារាស្ត្រ ជាចៀម…
មានសុវត្ថិភាព ក្នុងព្រះហស្តទ្រង់
អាកាសធាតុនៅខាងក្រៅ កំពុងការធ្វើការគំរាមកំហែង ហើយពត៌មានដែលបានបង្ហាញ ក្នុងទូរស័ព្ទចល័តរបស់ខ្ញុំ បានដាស់តឿនខ្ញុំ អំពីទឹកដែលអាចជន់ឡើងភ្លាមៗ។ នៅក្នុងតំបន់ដែលខ្ញុំរស់នៅ ខ្ញុំឃើញមានឡានជាច្រើន ដែលគេបានយកមកចត ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយទាំងឡាយ និងអ្នកដទៃទៀត បានជួបជុំគ្នា ដើម្បីចាំទទួលកូនរបស់ខ្លួន នៅកន្លែងចំណតឡានក្រុងរបស់សាលា។ នៅពេលដែលឡានក្រុងមកដល់ ភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានសង្កេតឃើញស្រី្តម្នាក់ចេញពីឡាន ហើយក៏បានបើកគំរបគូតឡាន យកឆ័ត្រចេញមក។ គាត់បានដើរទៅរកក្មេងស្រីតូចម្នាក់ ហើយខំបាំងកុំឲ្យនាងត្រូវទឹកភ្លៀង ទាល់តែបានទៅដល់ឡាន។ នេះជារូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាត នៃការថែរក្សា និងការការពាររបស់ឪពុកម្តាយ ដែលកើតមានពិត ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការថែរក្សារបស់ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។
ហោរាអេសាយបានធ្វើការថ្លែងទំនាយ អំពីការជំនុំជម្រះ ចំពោះការមិនស្តាប់បង្គាប់ ដែលបន្ទាប់មក ថ្ងៃដ៏ភ្លឺស្វាងក៏បានកើតមាន សម្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ(អេសាយ ៤០:១-៨)។ គាត់ថា អ្នកនាំដំណឹងល្អនឹងឡើងទៅប្រកាស នៅលើភ្នំ(ខ.៩) ដែលជាការធានាដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា ព្រះអង្គនៅតែមានព្រះវត្តមានដ៏មានចេស្តា និងការថែរក្សាដ៏ស្រទន់ សម្រាប់ពួកគេ។ ដំណឹងល្អនៅសម័យនោះ ក៏ដូចជានៅសម័យបច្ចុប្បន្ន គឺបានប្រកាសថា ដោយសារព្រះចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ នោះគេមិនចាំបាច់ត្រូវថប់បារម្ភ ឬភ័យខ្លាចឡើយ(ខ.៩-១០)។ នៅក្នុងការប្រកាសនោះ គឺមានដំណឹងអំពីការការពាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលជាប្រភេទនៃការការពារ ដែលពួកអ្នកគង្វាលចៀមបានផ្តល់ឲ្យ(ខ.១១) ចៀមដ៏ក្មេងខ្ចីដែលងាយរងគ្រោះ ដែលអាចរកសុវត្ថិភាព នៅក្នុងព្រះហស្ត របស់ព្រះដ៏ជាអ្នកគង្វាល ហើយចៀមដែលពេញវ័យក៏បានទទួលការដឹកនាំ…
ការស្តាប់ដំបូន្មានបងប្រុសរបស់អ្នក
មានពេលមួយ អ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ បាននិយាយទៅកាន់ប្អូនប្រុសគាត់ថា “ប្អូនត្រូវតែស្ដាប់បង ពីព្រោះបងជាបងរបស់ឯង!” គាត់បានណែនាំ ដោយការព្រួយបារម្ភចំពោះប្អូនប្រុសគាត់ ដែលកំពុងផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅឆ្ងាយពីគាត់ ធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍មិនល្អ។ ជាការពិតណាស់ ក្នុងរឿងនេះ កូនច្បងអាចវិនិច្ឆយបានថា អ្វីដែលល្អបំផុត សម្រាប់ប្អូនគាត់។
តើយើងធ្លាប់ជំទាស់នឹងឱវាទល្អៗរបស់បងប្រុស ឬបងស្រីរបស់យើងទេ? ជាការពិតណាស់ មិនមែនមានតែអ្នកទេ ដែលបានទទួលផលវិបាក ពីការមិនស្ដាប់ដំបូន្មានល្អៗ ពីមនុស្សដែលមានភាពចាស់ទុំជាង។
គ្រួសារស្ថិតក្នុងចំណោមធនធានដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលយើងអាចមាន ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គ្រួសារខាងវិញ្ញាណ កើតឡើងពីបងប្អូនរួមជំនឿ ដែលមានការជាប់ទាក់ទងគ្នា ខាងឯវិញ្ញាណ។ ក្រុមគ្រួសារនេះរាប់បញ្ចូល ទាំងបុរស និងស្ត្រី ដែលមានភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ ដែលស្រឡាញ់ព្រះ ព្រមទាំងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ជួនកាល យើងក៏ត្រូវការពាក្យដាស់តឿនឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ន ឬកែតម្រង់ ឲ្យត្រឡប់មកផ្លូវត្រូវវិញ គឺមិនខុសគ្នាពីប្អូនប្រុស របស់អ្នកជិតខាងខ្ញុំឡើយ។ រឿងនេះគឺពិតណាស់ ជាពិសេស នៅពេលយើងធ្វើខុស ចំពោះនរណាម្នាក់ ឬក៏មាននរណាម្នាក់ ធ្វើខុសមកលើយើង។ ការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ អាចមានការលំបាក។ ប៉ុន្ដែ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៨:១៥-២០ បានបង្ហាញយើង ពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ នៅពេលដែលយើងធ្វើខុសមកលើគ្នា ក្នុងក្រុមគ្រួសារខាងឯវិញ្ញាណរបស់យើង។
តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ពីព្រោះព្រះវរបិតា…
ឈរឲ្យមាំមួន
នៅពេលរដូវរងារខ្លាំង ធ្វើឲ្យទឹករាវប្រែជាកក ខ្ញុំមានគំនិតចង់ចេញពីឡានដ៏កក់ក្តៅ ចូលទៅរកអគារដែលមានឧបករណ៍កម្តៅ។ ពេលខ្ញុំចុះពីលើឡាន ខ្ញុំក៏បានដួលចុះទៅលើដី ធ្វើឲ្យក្បាលជង្គង់របស់ខ្ញុំ ក៏បានផ្គុំចូលគ្នា ហើយប្រអប់ជើងខ្ញុំញែកចេញពីគ្នា។ ខ្ញុំមិនបានបាក់ជើងទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ថាឈឺ។ ពេលវេលាចេះតែរំគិលទៅមុខ ការឈឺនេះក៏កាន់តែអាក្រក់ជាងមុន ហើយអាចបន្តឈឺរាប់សប្តាហ៍ ទំរាំតែខ្ញុំជាសះស្បើយឡើងវិញ។
ក្នុងចំណោមយើងរាល់គ្នា តើមាននរណាខ្លះ ដែលមិនធ្លាប់ជំពប់ដួលនោះ? តើមិនល្អទេឬ បើមានអ្វីម៉្យាង ឬនរណាម្នាក់ មកទប់ឲ្យជើងរបស់យើងនៅឈរមាំ គ្រប់ពេលវេលានោះ? ក្នុងការរស់នៅ យើងគ្មានការធានាថា ជើងរបស់យើងនឹងនៅតែឈររឹងមាំទេ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានព្រះមួយអង្គ ដែលត្រៀមជាស្រេច ដើម្បីជួយយើង ក្នុងការដែលយើងប្រឹងប្រែង ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងជីវិតនេះ ហើយទ្រង់រៀបចំខ្លួនយើង ឲ្យឈរដោយអំណរជាមួយទ្រង់ នៅក្នុងជីវិតបន្ទាប់ ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងជួបប្រទះការល្បួង (ហើយថែមទាំងជួបប្រទះការបង្រៀនក្លែងក្លាយទៀត) ដែលព្យាយាមបង្វែរ បំភាន់ភ្នែក ហើយដាក់អន្ទាក់ចាប់យើង។ តែក្នុងដំណើរជីវិតយើង ក្នុងលោកិយនេះ ដើម្បីកុំឲ្យយើងដួល យើងមិនអាចពឹងផ្អែកកម្លាំងជើងរបស់យើងបានទេ។ តើយើងនឹងមានទំនុកចិត្តខ្លាំងប៉ុណ្ណា ពេលដែលយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់នឹងជួយឲ្យយើងនៅឈរមាំ (យូដាស ១:២៤) ដោយទ្រង់នឹងជួយឲ្យយើងមានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត ពេលដែលយើងនិយាយបកទៅគេវិញ ទាំងកំហឹង ឬជួយយើងឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ ជាជាងមានល្បិច ឬមួយជួយឲ្យយើងជ្រើសរើសយកសេចក្តីស្រឡាញ់ ជាជាងសម្អប់…
ចូរស្ងៀមនៅ ឲ្យព្រលឹងខ្ញុំអើយ!
ចូរយើងនឹកស្រមៃអំពីឪពុកឬម្តាយម្នាក់ ដែលឈ្ងោកមករកកូនរបស់ខ្លួន ដោយប្រើម្រាមដៃដាក់ថ្មមៗ ពីមុខច្រមុះ និងបបូរមាត់ខ្លួន ហើយនិយាយប្រាប់កូនឲ្យរំងាប់អារម្មណ៍។ ឥរិយ៉ាបថ និងពាក្យសម្តីដ៏សាមញ្ញនេះ គឺដើម្បីកម្សាន្តចិត្ត និងរំងាប់អារម្មណ៍របស់ក្មេងតូច ដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពខកចិត្ត ការមិនសប្បាយចិត្ត ឬការឈឺចាប់។ ទិដ្ឋភាពដូចនេះ បានកើតមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលា ហើយមនុស្សភាគច្រើនបានធ្វើ ឬបានទទួលនូវការបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងដូចនេះ។ ពេលដែលខ្ញុំជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ១៣១:២ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញរឿងនេះ។
ភាសា និងភាពស៊ីសង្វាក់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ បានបង្ហាញថា ស្តេចដាវីដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកមួយនេះ បានពិសោធន៍នឹងការអ្វីមួយ ដែលនាំឲ្យគាត់មានការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះ។ តើអ្នកធ្លាប់ពិសោធន៍នឹងការខកចិត្ត ឬបរាជ័យ ដែលនាំឲ្យអ្នកមានការអធិស្ឋាន ដោយការជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលព្រះដែរឬទេ? តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលអ្នកបានដួលចុះ ដោយសារកាលៈទេសៈនៃជីវិត? ពេលដែលអ្នកបានធ្លាក់ការប្រឡង ឬបាត់បង់ការងារ ឬទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកបានបញ្ចប់? សម្រាប់ស្តេចដាវីឌវិញ ទ្រង់បានបើកចំហរចិត្ត ថ្វាយព្រះអម្ចាស់ ហើយក៏បានឆែកពិនិត្យ និងរៀបចំចិត្តខ្លួនឯងឡើងវិញ ដោយភាពស្មោះត្រង់(ទំនុកដំកើង ១៣១:១)។ ទ្រង់ក៏ទទួលបានសន្តិភាពនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាករបស់ទ្រង់ ដោយរកបានការស្កប់ចិត្ត ដូចក្មេងតូចដែលស្កប់ចិត្ត ពេលដែលបាននៅជាមួយម្តាយខ្លួន(ខ.២)។
កាលៈទេសៈនៃជីវិតមានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយជួនកាល យើងត្រូវដួលចុះ។ តែយើងនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម និងការស្កប់ចិត្ត ដោយដឹងថា មានព្រះមួយអង្គ ដែលបានសន្យាថា នឹងមិនចាកចេញពីយើង…
ការអង្វររបស់បុរសពិការភ្នែក
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន អ្នករួមដំណើរម្នាក់ បានកត់សំគាល់ឃើញថា ខ្ញុំកំពុងតែមានការពិបាក នៅក្នុងការមើលវត្ថុ ដែលនៅឆ្ងាយ។ ការអ្វីដែលគាត់ធ្វើបន្ទាប់ គឺសាមញ្ញទេ ប៉ុន្តែ បាននាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ គាត់បានដោះវែនតារបស់គាត់ចេញ ហើយប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យលវែនតារបស់គាត់។ ពេលខ្ញុំពាក់វែនតារបស់គាត់ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏លែងព្រិលភ្នែកទៀត។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានទៅជួបអ្នកឯកទេសភ្នែក ហើយគាត់ក៏បានឲ្យខ្ញុំកាត់វែនតា ដើម្បីជួយកែសម្រួលបញ្ហាភ្នែករបស់ខ្ញុំ។
បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១៨ បានចែងអំពីបុរសម្នាក់ ដែលពិការភ្នែក មិនអាចមើលឃើញអ្វីបាន ហើយកំពុងរស់នៅ ក្នុងភាពងងឹត បានជាគាត់ត្រូវបង្ខំចិត្តសុំទានគេ ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ពេលគាត់បានទទួលដំណឹង អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលគេឮល្បីថា ទ្រង់ជាគ្រូបង្រៀន និងអ្នកធ្វើការអស្ចារ្យដ៏ល្បីល្បាញ។ ដូចនេះ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងតែយាងកាត់ពីមុខអ្នកសុំទានពិការភ្នែករូបនេះ ដែលកំពុងតែអង្គុយសុំទាន គាត់ក៏មានសង្ឃឹមឡើង។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “ឱព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌអើយ សូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំផង”(ខ.៣៨)។ ទោះគាត់ខ្វាក់ខាងរូបកាយមែន គាត់មានការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណ ដោយស្គាល់អត្តសញ្ញាណពិតរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មានជំនឿថា ទ្រង់នឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់គាត់។ ដោយមានការជំរុញពីសេចក្តីជំនឿ គាត់ក៏ស្រែករឹតតែខ្លាំងឡើងថា “ឱព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌអើយ សូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំផង”(ខ.៣៩)។ ជាលទ្ធផល ព្រះយេស៊ូវក៏បានបណ្តេញភាពខ្វាក់របស់គាត់ចេញ ហើយគាត់ក៏បានចាកចេញពីការសុំទានគេ ហើយងាកមកសរសើរដំកើងព្រះ ដ្បិតគាត់អាចមើលឃើញហើយ(ខ.៤៣)។
នៅពេល ឬរដូវកាលនៃភាពងងឹត តើអ្នកងាកទៅរកនរណា? តើអ្នកនឹងស្រែកអំពាវរកអ្វី…
ចូរមើលទៅព្រះយេស៊ូវម្តងហើយម្តងទៀត
លោកគ្រូប្រាដឺ ចាស់ស្ទីស(Brother Justice) ជាមនុស្សស្មោះត្រង់។ គាត់មានការប្តូរផ្តាច់ចំពោះទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធរបស់គាត់ និងមានការប្តេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការងារជាបុគ្គលិកប្រៃសណីយ៍ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ គាត់បានឈរបម្រើព្រះ ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ក្នុងតំបន់។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានទៅលេងព្រះវិហារ ដែលខ្ញុំបានទៅថ្វាយបង្គំកាលពីក្មេង ហើយនៅលើព្យាណូនៅក្នុងព្រះវិហារនោះ មានជួងមួយ ដែលលោកគ្រូប្រាដឺ ចាស់ស្ទីស បានវាយកាលពីមុន ជាសញ្ញាឲ្យយើងដឹងថា ម៉ោងរៀនព្រះគម្ពីរ ជិតចប់ហើយ។ ជួងនោះ បានធន់នៅអស់កាលជាច្រើនឆ្នាំ។ ហើយទោះបីជាលោកប្រាដឺបានទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នំាហើយក្តី កេរដំណែលនៃភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ បានស្ថិតស្ថេរនៅរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
បទគម្ពីរហេព្រើ ជំពូក ៣ បាននាំចិត្តអ្នកអាន ឲ្យពិចារណាអំពីអ្នកបម្រើ និងព្រះរាជបុត្រាដ៏ស្មោះត្រង់។ ក្នុងនាមជា “អ្នកបម្រើ” ព្រះ លោកម៉ូសេមានភាពស្មោះត្រង់ យ៉ាងពិតប្រាកដមិនអាចប្រកែកបាន ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនអ្នកជឿគ្រប់រូបឲ្យផ្តោតចិត្ត ទៅលើព្រះយេស៊ូវ។ “ដូច្នេះ បងប្អូនបរិសុទ្ធ ដែលមានចំណែកក្នុងការងារស្ថានសួគ៌អើយ ចូរពិចារណាពីព្រះយេស៊ូវចុះ”(ខ.១)។ នេះជាការលើកទឹកចិត្ត សម្រាប់អស់អ្នកដែលជួបការល្បួង(២:១៨)។ កេរដំណែលដ៏ល្អរបស់ពួកគេ អាចកើតមាន ដោយសារតែពួកគេបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ តែប៉ុណ្ណោះ ដែលទ្រង់ជាអង្គ ដ៏ស្មោះត្រង់។
តើអ្នកធ្វើដូចម្តេច ពេលដែលខ្យល់នៃការល្បួង កំពុងតែកួចជុំវិញយើង? តើអ្នកមានការនឿយហត់ និងអស់កម្លំាង…