អំណាចនៃការបង្ហាញចេញនូវគំរូ
ពេលខ្ញុំព្យាយាមជួសជុលអ្វីដែលខូច នៅផ្ទះខ្ញុំ តាមធម្មតា ខ្ញុំបែរជាធ្វើឲ្យខូចលើសដើម ហើយត្រូវបង់ថ្លៃឈ្នួល ឲ្យគេមកជួសជុលការខូចខាត ដែលខ្ញុំបានធ្វើបន្ថែមពីអ្វីដែលខូចស្រាប់។ ប៉ុន្តែ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានជួសជុលឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ នៅផ្ទះមួយគ្រឿង ដោយជោគជ័យ ដោយអនុវត្តតាមការបង្ហាញរបស់មនុស្សម្នាក់ អំពីរបៀបជួសជុស នៅក្នុងវីដេអូYoutube មួយជំហានម្តងៗ។
សាវ័កប៉ុលបានធ្វើជាគំរូដ៏មានអំណាច សម្រាប់យុវជន ឈ្មោះធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សគាត់ ដែលបានធ្វើដំណើរជាមួយគាត់ ហើយមើលគំរូនៃការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើគាត់ ពីមន្ទីរឃុំឃាំងថា “អ្នកបានស្គាល់គ្រប់សេចក្តីដែលខ្ញុំបង្រៀន កិរិយាដែលប្រព្រឹត្ត និងបំណងចិត្ត សេចក្តីជំនឿ សេចក្តីអត់ធ្មត់ សេចក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីខ្ជាប់ខ្ជួនរបស់ខ្ញុំហើយ ព្រមទាំងការដែលគេបៀតបៀនដល់ខ្ញុំ និងសេចក្តីទុក្ខលំបាករបស់ខ្ញុំដែរ ជាការដែលកើតដល់ខ្ញុំ នៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ក្រុងអ៊ីកូនាម និងក្រុងលីស្ត្រា ក៏ស្គាល់សេចក្តីបៀតបៀនជាយ៉ាងណា ដែលខ្ញុំទ្រាំទ្រនោះដែរ”(២ធីម៉ូថេ ៣:១០-១១)។ ម្យ៉ាងទៀត សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យនៅជាប់ក្នុងសេចក្តីដែលគាត់បានរៀន ហើយជឿប្រាកដវិញ ដោយដឹងថា គាត់បានរៀនសេចក្តីនោះពីអ្នកណា ហើយថា តាំងពីក្មេងតូចមក គាត់បានស្គាល់បទគម្ពីរទាំងប៉ុន្មាន”(ខ.១៤-១៥)។
ទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់សាវ័កប៉ុល បានបង្ហាញឲ្យយើងដឹង អំពីភាពចាំបាច់នៃការកសាងជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះនៃព្រះបន្ទូលព្រះ។ គាត់បានរំឭកលោកធីម៉ូថេថា ព្រះគម្ពីរគឺជាប្រភពដ៏មានអំណាច ដែលព្រះបានប្រទាន ដែលយើងត្រូវយកទៅបង្រៀន និងបង្ហាត់បង្ហាញដល់អ្នក ដែលចង់ក្លាយជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ។
ខណៈពេលដែលយើងអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់…
ការជួយយិតយោងគ្នា
ហេតុអ្វីជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្ស៥លាននាក់ បានបង់លុយឲ្យគេ ដើម្បីឲ្យបានចូលរួមការរត់ប្រណាំង ជាច្រើន គីឡូម៉ែត្រ ដោយឆ្លងកាត់ឧបស័គ្គជាច្រើនដំណាក់ ដែលមានដូចជា ការឡើងជញ្ជាំងចោទៗ ការលុយភក់ និងឡើងតាមបំពង់បញ្ឈរដ៏ធំមួយ ដែលមានទឹកធ្លាក់មកលើពួកគេជាដើម? អ្នកខ្លះយល់ថា ការធ្វើដូចនេះ គឺជាការតស៊ូផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីជំរុញខ្លួនឯងឲ្យមានការអត់ធន់កាន់តែខ្លាំង ឬដើម្បីជម្នះការភ័យខ្លាចរបស់ខ្លួនឯង។ អ្នកខ្លះទៀត ចាប់អារម្មណ៍នឹងការរួបរួមគ្នាជាក្រុម ដែលក្នុងនោះ អ្នកប្រកួតទាំងឡាយជួយ និងទ្រទ្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក។ មានមនុស្សម្នាក់បានហៅការប្រកួតនោះថា “តំបន់ដែលគ្មានការកាត់ទោស” ដែលក្នុងនោះ មនុស្សដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នា បានឈោងទៅជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីរត់ទៅឲ្យដល់ទីទាំងអស់គ្នា(Stephanie Kanowitz, The Washington Post)។
ព្រះគម្ពីរបានជំរុញយើង ឲ្យខិតខំធ្វើការជាក្រុម ធ្វើជាគំរូនៃសេចក្តីជំនឿ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ ត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ”(ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥)។
គោលដៅរបស់យើង គឺមិនមែនដើម្បី “ទៅដល់ទី” នៃសេចក្តីជំនឿឲ្យបានមុនគេនោះទេ ប៉ុន្តែ គឺត្រូវឈោងទៅរកគ្នា ដោយការលើកទឹកចិត្តទៅវិញទៅមក ធ្វើជាគំរូដ៏ល្អ ហើយផ្តល់ជំនួយដល់គ្នា នៅតាមផ្លូវនៃការរត់ប្រណាំងខាងវិញ្ញាណ។
ថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងបានដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតយើង នៅលើផែនដីនេះ។ ទំរាំតែដល់ពេលនោះ…
គ្រឹះដ៏រឹងមាំរបស់យើង
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ បានសាងសង់ផ្ទះ នៅក្នុងតំបន់ ដែលងាយនឹងមានគ្រោះថ្នាក់បាក់ដី។ អ្នកខ្លះបានដឹងអំពីគ្រោះថ្នាក់ ដែលអាចកើតឡើង ពីដីដែលមិនរឹងមាំ ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃទៀត មិនបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ “អ្នកសិក្សាអំពីសណ្ឋានដីបានធ្វើការដាត់តឿនប្រជាជនអស់រយៈពេល៤០ឆ្នាំមកហើយ ហើយបទបញ្ជារបស់សាលាក្រុងក៏ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង ដើម្បីធានាការសាងសង់ឲ្យមានសុវត្ថិភាព” ប៉ុន្តែ គេមិនបានពន្យល់ប្រជាជនអំពីរឿងនេះ ហើយក៏មានអ្នកដែលមិនអើពើរនឹងរឿងនេះតែម្តង(ដកស្រង់ពីកាសែត The Gazette, Colorado Springs, ចេញថ្ងៃទី២៧ មេសា ឆ្នាំ ២០១៦)។ ដោយសារគេសង់ផ្ទះទាំងនោះ នៅលើភ្នំ នោះគេអាចទស្សនាទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ពីផ្ទះទាំងនោះ ប៉ុន្តែ ដីដែលពួកគេបានសង់ផ្ទះពីលើនោះ អាចបាក់ស្រុតនៅពេលណាមួយ ដោយមិនឲ្យដំណឹងជាមុន។
មានមនុស្សជាច្រើន នៅនគរអ៊ីស្រាអែល សម័យបុរាណបានព្រងើយកន្តើយ ចំពោះការដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ឲ្យងាកចេញពីការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ហើយឲ្យស្វែងរកទ្រង់ ដែលជាព្រះដ៏ពិត និងដ៏រស់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានកត់ត្រាអំពីសោកនាដកម្ម ដែលជាលទ្ធផលនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់នោះ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាលោកិយកំពុងរង្គោះរង្គើរនៅជុំវិញពួកគេក៏ដោយ ក៏ព្រះអម្ចាស់ នៅតែបន្តឈោងទៅរករាស្រ្តទ្រង់ ដោយព្រះបន្ទូល អំពីការអត់ទោសបាប និងក្តីសង្ឃឹម បើសិនជាពួកគេងាកបែរមករកទ្រង់ ហើយដើរតាមផ្លូវទ្រង់។
ហោរាអេសាយបានថ្លែងថា “នឹងមានសេចក្តីសុខស្រួលនៅក្នុងគ្រាឯង ព្រមទាំងសេចក្តីសង្គ្រោះប្រាជ្ញា និងដំរិះជាបរិបូរដែរ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះនឹងបានជាឃ្លាំងរបស់ឯង”(អេសាយ ៣៣:៦)។
សព្វថ្ងៃនេះ មិនខុសពីគ្រាសញ្ញាចាស់ឡើយ…
បញ្ហានៃសេចក្តីអំណួត
មនុស្សដែលសម្រេចបាននូវកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ក្នុងកំរិតមិនធម្មតា ខណៈពេលដែលពួកគេនៅមានជីវិត ច្រើនតែត្រូវបានគេហៅថា “ជនល្បីឈ្មោះ ក្នុងសម័យរបស់ខ្លួន”។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ដែលជាកីឡាករវាយកូនបាល់បេសប៊លអាជីព បានប្រាប់ខ្ញុំថា គាត់បានជួបមនុស្សជាច្រើន ក្នុងពិភពនៃកីឡា ដែលជា “ជនល្បីឈ្មោះ តែនៅក្នុងគំនិតខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ សេចក្តីអំណួតធ្វើឲ្យមនុស្សយើងគិតឃើញខ្លួនឯងល្អ ហួសពីការពិត តែការបន្ទាបខ្លួន ធ្វើឲ្យយើងមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ។
អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសុភាសិតបានមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីឆ្មើងឆ្មៃនាំមុខសេចក្តីហិនវិនាស ហើយចិត្តព្រហើនក៏នាំឲ្យដួលចុះដែរ”(សុភាសិត ១៦:១៨)។ ការគិតអំពីខ្លួនឯង ដោយផ្អែកទៅលើការលើកដំកើងខ្លួនឯង នាំឲ្យយើងយល់ខុសអំពីខ្លួនឯង។ ការលើកដំកើងខ្លួនឯង នាំឲ្យយើងដួលចុះ។
ដើម្បីព្យាបាលថ្នាំពុល នៃភាពក្រអឺតក្រទម យើងត្រូវប្រើការបន្ទាបខ្លួនដ៏ពិត ដែលមកពីព្រះ។ “ការដែលមានចិត្តសុភាព ជាមួយនឹងពួកមនុស្សរាបទាប នោះវិសេសជាងការចែករបឹបជាមួយនឹងមនុស្សអួតអាង”(ខ.១៩)។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា “អ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា ដែលចង់ធ្វើជាធំ នោះនឹងត្រូវធ្វើជាអ្នកបំរើដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ ហើយអ្នកណាក្នុងពួកអ្នកដែលចង់បានជាលេខ១ អ្នកនោះត្រូវធ្វើជាបាវដល់អ្នករាល់គ្នាវិញដែរ ដូចជាកូនមនុស្សបានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើលោកទេ គឺនឹងបំរើគេវិញ ហើយនិងឲ្យជីវិតខ្លួន ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង”(ម៉ាថាយ ២០:២៦-២៨)។
ការទទួលរង្វាន់ សម្រាប់ការសម្រេចស្នាដៃ និងជោគជ័យ គឺមិនមានអ្វីជាបញ្ហាទេ។ តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺយើងត្រូវផ្តោតទៅលើព្រះ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ដោយមានបន្ទូលថា “ដ្បិតខ្ញុំស្លូត ហើយមានចិត្តសុភាព នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានសេចក្តីសំរាកដល់ព្រលឹង”(១១:២៩)។-DAVID C. MACCALAND
ដូចក្មេងតូច
នៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ បន្ទាប់ពីលួអាន(Luann) ភរិយាខ្ញុំ នាំកូនស្រីអាយុពីរឆ្នាំរបស់យើង អធិស្ឋានមុនចូលគេងហើយ ក្មេងតូចម្នាក់នេះក៏បានសួរម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ ព្រះយេស៊ូវនៅទីណា?” ពេលនោះម្តាយនាង មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ព្រះយេស៊ូវគង់នៅនគរស្ថានសួគ៌ ហើយគង់នៅគ្រប់ទិសទី និងកំពុងគង់នៅជាមួយយើងនៅទីនេះផងដែរ។ ហើយទ្រង់អាចគង់នៅក្នុងចិត្តកូន បើសិនជាកូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់”។ នាងក៏បានឆ្លើយថា “កូនចង់ឲ្យព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។ ម្តាយរបស់នាងក៏បានតបថា “កូនអាចយាងទ្រង់ចូលគង់នៅពេលណាក៏បាន”។ នាងក៏បានប្រាប់ថា “កូនចង់យាងទ្រង់ចូលគង់នៅក្នុងចិត្តកូន នៅពេលឥឡូវនេះ”។ ពេលនោះ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះក៏បាននិយាយថា “ព្រះយេស៊ូវ សូមយាងចូលគង់ក្នុងចិត្តទូលបង្គំ ហើយគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ”។ ហើយនាងក៏បានចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿជាមួយទ្រង់ ចាប់ពីពេលនោះមក។
ពេលពួកសិស្សព្រះយេស៊ូវសួរទ្រង់ថា តើនរណាធំជាងគេ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ក៏បានហៅក្មេងតូចម្នាក់ ឲ្យមកក្នុងកណ្តាលចំណោមពួកគេ(ម៉ាថាយ ១៨:១-២)។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា “បើអ្នករាល់គ្នាមិនផ្លាស់គំនិត ហើយត្រឡប់ដូចជាកូនតូចនេះ នោះនឹងចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ពុំបានឡើយ ដូច្នេះ អ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួន ឲ្យបានដូចកូនតូចនេះ អ្នកនោះឯងឈ្មោះថា ធំជាងគេក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ហើយ អ្នកណាដែលទទួលកូនតូចណាមួយដូចកូននេះ ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះក៏ឈ្មោះថា ទទួលខ្ញុំដែរ”(ខ.៣-៥)។
ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងបង្រៀនយើងថា ក្មេងដែលមានជំនឿលើទ្រង់ អាចធ្វើជាគំរូដ៏ល្អនៃសេចក្តីជំនឿ។ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យស្វាគមន៍អ្នកដែលបើកចិត្តថ្វាយទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ទុកឲ្យកូនក្មេងមកឯខ្ញុំចុះ កុំឃាត់វាឡើយ ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌មានសុទ្ធតែមនុស្សដូចវារាល់គ្នា”(១៩:១៤)។-DAVID MCCASLAND
ដំណោះស្រាយសម្រាប់ការពន្យាពេល
ការជាប់គាំងប្រព័ន្ធកំព្យូទ័រអន្តរជាតិ បានបណ្តាលឲ្យមានការលប់ចោលនូវជើងហោះហើរ នៅតាមអាកាសយាន្តដ្ឋានជាច្រើន ធ្វើឲ្យអ្នកដំណើររាប់សែននាក់បានជាប់គាំងដំណើរ។ ក្នុងអំឡុងពេលព្យុះព្រឹល រថយន្តជាច្រើនគ្រឿងបានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ បណ្តាលឲ្យត្រូវបិទផ្លូវជាតិជាច្រើន។ មនុស្សម្នាក់ដែលបានសន្យាថា នឹងផ្ញើសារតបមកវិញ ភ្លាមៗ តែខកខានមិនបានផ្ញើមក។ ការពន្យាពេលច្រើនតែអាចធ្វើឲ្យមានកំហឹង និងចិត្តនឿយណាយ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការស្វែងរកជំនួយពីទ្រង់។
លោកយ៉ូសែបស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានផ្តល់ជាគំរូនៃការអត់ធ្មត់ដ៏ប្រសើរ ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គាត់ត្រូវបងប្អូនគាត់លក់ឲ្យពួកជួញដូរទាសករ ហើយក្រោយមក គាត់ត្រូវភរិយារបស់ម្ចាស់គាត់ចោទបង្ខូចទៀត ធ្វើឲ្យគាត់ត្រូវជាប់គុក នៅនគរអេស៊ីព្ទ។ ប៉ុន្តែ ពេលគាត់កំពុងជាប់ក្នុងគុក ព្រះអម្ចាស់បានគង់នៅជាមួយគាត់ជានិច្ច(លោកុប្បត្តិ ៣៩:២០-២១)។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពេលលោកយ៉ូសែបបានកាត់ស្រាយសុបិន្ត ថ្វាយស្តេចផារ៉ោន គាត់ក៏បានទទួលការតែងតាំង ឲ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំទីពីរ ដែលខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងនគរអេស៊ីព្ទ(ជំពូក ៤១)។
ផលផ្លែដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់បំផុត ដែលគាត់ទទួលបានពីការអត់ធ្មត់ក្នុងពេលដ៏ពិបាកទាំងអស់នេះ បានកើតមាន ពេលដែលបងប្អួនគាត់បានមកទិញគ្រាប់ពូជ ក្នុងអំឡុងពេលមានគ្រោះទុរភិក្ស។ គាត់ក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ខ្ញុំនេះជាយ៉ូសែប ជាប្អូនអ្នករាល់គ្នា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានលក់មកនៅស្រុកអេស៊ីព្ទនេះ ឥឡូវនេះកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាព្រួយឬតូចចិត្តដោយបានលក់ខ្ញុំមកទីនេះឡើយ ពីព្រោះគឺព្រះទេតើ ដែលទ្រង់ចាត់ខ្ញុំមកជាមុន ដើម្បីនឹងរក្សាជីវិតអ្នករាល់គ្នាទុក … ដូច្នេះមិនមែនអ្នករាល់គ្នាដែលឲ្យខ្ញុំមកទីនេះទេ គឺជាព្រះវិញទេតើ ទ្រង់បានតាំងខ្ញុំ”(៤៥:៤-៥,៨)។
ពេលយើងស្ថិតនៅក្នុងការពន្យាពេល ទោះយូរ ឬឆាប់ ចូរយើងមានចិត្តអត់ធ្មត់ និងមានចក្ខុវិស័យ ហើយនិងសន្តិភាព ដោយទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់…
ដេញតាមការរួបរួម
កាលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ ខ្ញុំមិនដែលមានសំណួរអំពីការរើសអើងជាតិសាសន៍ និងការបែងចែកពូជសាសន៍ ដែលគេបានអនុវត្ត ក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងទីក្រុងដែលខ្ញុំរស់នៅឡើយ។ គេបានញែកមនុស្សដែលមានពណ៌សម្បុរខុសគ្នា ឲ្យនៅកន្លែងផ្សេងគ្នា នៅតាមសាលារៀន ភោជ្ជនីយដ្ឋាន ឡានក្រុង និងតំបន់ដែលប្រជាជនរស់នៅ។
ការគិតរបស់ខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៨ ពេលដែលខ្ញុំបានចូលហ្វឹកហាត់ថ្នាក់មូលដ្ឋាន ក្នុងជួរទ័ពអាមេរិក។ នៅក្នុងកងពលរបស់យើង មានយុវជនដែលមានពណ៌សម្បុរ និងវប្បធម៌ខុសៗគ្នា។ មិនយូរប៉ុន្មានយើងក៏បានដឹងថា យើងចំាបាច់ត្រូវយល់អំពីគ្នា និងទទួលគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយធ្វើការជាមួយគ្នា ព្រមទាំងបំពេញបេសកកម្មរបស់យើង។
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រ ផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស នៅសតវត្សរ៍ទី១ គាត់មានការយល់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា សមាជិកពួកជំនុំនៅទីនោះ មានជាតិសាសន៍ចម្រុះ។ គាត់ក៏បានរំឭកពួកគេថា “គ្មានសាសន៍ក្រេក និងសាសន៍យូដា ការកាត់ស្បែក ហើយមិនកាត់ស្បែក មនុស្សប្រទេសដទៃ ឬជាតិមនុស្សព្រៃ បាវបំរើ ឬអ្នកជាផងនោះទេ គឺព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់ជាគ្រប់ទាំងអស់វិញ ហើយទ្រង់ក៏គង់នៅក្នុងគ្រប់ទាំងអស់ផង”(កូល៉ុស ៣:១១)។ នៅក្នុងក្រុមមនុស្ស ដែល ងាយនឹងមានការបែងចែកពូជសាសន៍ ដោយសារភាពខុសគ្នា សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យ “ប្រដាប់កាយ ដោយចិត្តក្តួលអាណិត សប្បុរស សុភាព សំឡូត និងចិត្តអត់ធ្មត់ ទុកដូចជាពួកអ្នករើសតាំង ដែលបរិសុទ្ធ ហើយស្ងួនភ្ងាដល់ព្រះ”(ខ.១២)។ ហើយលើសពីនេះទៅទៀតនោះ…
ឈ្មោះរបស់អង្គបុគ្គលម្នាក់
ក្សត្រីក្លេអូផ៉ាត្រា(Cleopatra) លោកកាលីលេ(Galileo) លោកសេកស្ពៀរ(Shakespeare) លោកអែលវីស(Elvis) និងលោកពេលេ(Pelé) សុទ្ធតែជាបុគ្គលមានឈ្មោះល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេនៅតែជាតួអង្គដ៏សំខាន់ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដោយសារគេដឹងថា ពួកគេជានរណា ហើយពួកគេបានធ្វើអ្វីខ្លះ។ តែមានឈ្មោះមួយទៀត ដែលល្បីល្បាញ និងសំខាន់លើសឈ្មោះណាទាំងអស់!
មុនពេលព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ប្រសូត្រក្នុងលោកិយនេះ ទេវតាបានប្រាប់នាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែប ឲ្យដាក់ព្រះនាមឲ្យទ្រង់ថា យេស៊ូវ ព្រោះ “ទ្រង់នឹងជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១) ហើយ “គេនឹងហៅទ្រង់ថា “ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត”(លូកា ១:៣២)។ ព្រះយេស៊ូវមិនបានយាងមក ដើម្បីធ្វើជាជនល្បីល្បាញឡើយ តែដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើ ដែលបានបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ ហើយសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលទទួលជឿទ្រង់ អាចទទួលការអត់ទោស ហើយរួចពីអំណាចនៃអំពើបាប។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរក្នុងសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំថា “ដោយហេតុនោះបានជាព្រះបានលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ លើសជាងអស់ទាំងនាមផង ដើម្បីកាលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះឲ្យគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី ហើយនៅក្រោមផែនដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្តាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ សំរាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា”(ភីលីព ២:៩-១១)។
យើងត្រូវតោងឲ្យជាប់ព្រះនាម ព្រះយេស៊ូវ ទាំងនៅពេលដែលមានអំណរបំផុត ក៏ដូចជានៅពេលដែលមានតម្រូវការឬខ្វះខាតខ្លាំងបំផុត។ ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើងឡើយ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក៏មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។-DAVID MACCASLAND
សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ
ពេលដែលពិធីបុណ្យណូអែលជិតមកដល់ បន្ទាប់ពីស្វាមីរបស់អ្នកស្រី ដាវីដែន(Davidene) បានលាចាកលោកទៅ អ្នកស្រីដាវីដែនបានសរសេរសំបុត្រដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់មួយ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីនគរស្ថានសួគ៌ ពេលព្រះយេស៊ូវប្រសូត្រនៅលើផែនដី យ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះទ្រង់តែងតែជ្រាបជានិច្ចថា នឹងមានអ្វីកើតឡើង។ ទាំងបីអង្គ ជាព្រះតែមួយ ហើយទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យព្រះរាជបុត្រាទ្រង់យាងចុះ ពីស្ថានសួគ៌មក ដើម្បីយើងរាល់គ្នា”។
ពេលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀន និងប្រោសជម្ងឺមនុស្សជាច្រើន នៅលើផែនដី ទ្រង់មានបន្ទូលថា “ពីព្រោះខ្ញុំបានចុះពីស្ថានសួគ៌មក មិនមែននឹងធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំទេ គឺតាមបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ចាត់ឲ្យខ្ញុំមក។ នេះហើយជាបំណងព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ គឺឲ្យអស់អ្នកណាដែលឃើញព្រះរាជបុត្រា ហើយក៏ជឿដល់ទ្រង់ បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នកនោះរស់ឡើងវិញ នៅថ្ងៃចុងបំផុត”(យ៉ូហាន ៦:៣៨,៤០)។
ការប្រសូត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ នៅភូមិបេថ្លេហិម ជាការចាប់ផ្តើមនៃព្រះរាជកិច្ចទ្រង់ នៅលើផែនដី ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ហើយបានលៈបង់ព្រះជន្មទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីរំដោះយើងឲ្យរួចពីទោស និងអំណាចនៃអំពើបាប។ អ្នកស្រីដាវីដែន បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់ពិបាកនឹងកាត់ចិត្តពីមនុស្សដែលគាត់ស្រឡាញ់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ តែព្រះទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យលះបង់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចរស់នៅ ក្នុងដំណាក់ទ្រង់ជារៀងរហូត។
“ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោក ដល់ម៉្លេះបានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(យ៉ូហាន ៣:១៦)។-David McCasland
សារៈសំខាន់នៃរបៀបដែលយើងបម្រើ
កាលខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ឆាលី(Charlie) កំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យព្រះគម្ពីរ យើងបានធ្វើការ នៅក្នុងហាងលក់គ្រឿងសង្ហារឹម។ ជារឿយៗ យើងច្រើនតែដឹកជញ្ជូនទំនិញទៅដល់កន្លែង ដោយមានអ្នកជំនាញតុបតែងផ្នែកខាងក្នុងផ្ទះទៅជាមួយដែរ។ គាត់ជជែកជាមួយអតិថិជនរបស់យើង ពេលយើងកំពុងជញ្ជូនគ្រឿងសង្ហារឹមចេញពីឡាន ចូលទៅក្នុងផ្ទះ។ ជួនកាល យើងត្រូវសែងគ្រឿងសង្ហារឹម ឡើងជណ្តើរជាច្រើនជាន់ ក្នុងអគារអាផាតមិន។ ជាញឹកញាប់ ទាំងខ្ញុំ និងឆាលីបានគិតថា បើសិនជាយើងមានការងារជាអ្នកតុបតែងនោះវិញ មិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលវិលវល់នៅក្នុងវាលរហោស្ថានអស់៤០ឆ្នាំ នៅក្នុងពូជអំបូរលេវី ដែលជាពូជអំបូរសង្ឃរបស់ព្រះ មានមនុស្សបីគ្រួសារ ដែលបានទទួលបន្ទុកដឹកជញ្ជូនត្រសាលជំនុំ(ឬរោងឧបោសថ)។ គ្រួសារទាំងនោះមានដូចជា កេហាត់ គើសុន និងម្រ៉ារី។ ពួកគេជាអ្នកដំឡើង រុះរើ និងដឹកជញ្ជូនទៅកន្លែងផ្សេងទៀត ដើម្បីដំឡើង ហើយក៏បន្តធ្វើកិច្ចនេះនៅលើកក្រោយៗទៀត។ កិច្ចការដែលពួកគេត្រូវធ្វើ មានភាពសាមញ្ញទេ គឺត្រូវ “ដឹកជញ្ជូនគ្រឿង ដែលគេបានចាត់ឲ្យដឹកជញ្ជូននោះ”(ជនគណនា ៤:៣២)។
ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើ “អ្នកដឹកជញ្ជូន” ទាំងអស់នោះ មានការច្រណែននឹង “ពួកសង្ឃ” ដែលមាននាទីថ្វាយដង្វាយ និងគ្រឿងក្រអូបដល់ព្រះ ដោយប្រើគ្រឿងបរិសុទ្ធ នៅក្នុងទីបរិសុទ្ធឬទេ(ខ.៤-៥,១៥)។ មើលទៅការងារពួកសង្ឃ ហាក់ដូចជាងាយស្រួលជាង ហើយក៏មានមុខមានមាត់ជាងផង។ តែកិច្ចការទាំងពីរ គឺសុទ្ធតែសំខាន់ ដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យពួកគេធ្វើថ្វាយទ្រង់។
ជាញឹកញាប់ យើងមិនបានជ្រើសរើសកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើឡើយ។…