ដើរទៅមុខយ៉ាងពិបាក
ព្រះទ្រង់ចូលចិត្តប្រើមនុស្ស ដែលលោកិយអាចមើលរំលង។ លោកវីលៀម ខារេយ(William Carey) បានទទួលការចិញ្ចឹមបីបាច់ ក្នុងភូមិតូចមួយ កាលទីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៧០០ ហើយបានទទួលការអប់រំក្នុងប្រព័ន្ធតិចតួច។ គាត់មានជោគជ័យបន្តិចបន្តួច ក្នុងមុខជំនួញដែលគាត់បានជ្រើសរើស ហើយបានរស់នៅក្នុងភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យគាត់មានចិត្តចង់ផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយក៏បានត្រាស់ហៅគាត់ ឲ្យធ្វើការជាបេសកជន។ លោកខេរេយក៏បានរៀនភាសាក្រិក ហេព្រើរ និងឡាតំាង ហើយទីបំផុត ក៏បានបកប្រែព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ទៅជាភាសាបង់កាលី នៅប្រទេសឥណ្ឌា។ សព្វថ្ងៃនេះ គេបានចាត់ទុកគាត់ ជា “ឪពុកនៃការងារបេសកកម្មសម័យទំនើប” ប៉ុន្តែ ក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដែលគាត់បានសរសេផ្ញើទៅក្មួយប្រុសរបស់គាត់ គាត់បាននិយាយដោយបន្ទាបខ្លួន អំពីសមត្ថភាពរបស់គាត់ថា “ខ្ញុំអាចដើរទៅមុខយឺតៗ យ៉ាងពិបាក។ ខ្ញុំអាចស៊ូទ្រំា”។
ពេលណាព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅយើង ឲ្យធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ព្រះអង្គក៏ប្រទានយើង នូវកម្លាំង ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការនោះ ទោះយើងមានចំណុចខ្វះខាតយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ក្នុងបទគម្ពីរពួកចៅហ្វាយ ៦:១២ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានលេចមកឲ្យលោកគេឌានឃើញ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា “នែ អ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង”។ បន្ទាប់មក ទេវតាក៏បានប្រាប់គាត់ ឲ្យសង្រ្គោះពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចពីសាសន៍ម៉ាឌាន ដែលកំពុងតែចូលលុកលុយទីក្រុង និងស្រែចំការពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកគេឌាន ដែលមិនបានគិតថាខ្លួនជាអ្នកក្លាហាន ក៏បានឆ្លើយតបថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ធ្វើដូចម្តេចឲ្យទូលបង្គំជួយសង្គ្រោះ…
មិត្តភក្តិដែលបានធ្វើខុស
កាលពីថ្ងៃទី២៧ ខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ១៩៣៩ អ្នកស្វែងរកកំណប់ បានទៅជីកកាយថ្នល់កៅស៊ូ នៅក្រៅរង្គមណ្ឌលហូលីវូត បូល ក្នុងតំបន់ខាងត្បូងនៃរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដោយមានអ្នកថតសកម្មភាពនៃការជីកកំណប់នោះ ធ្វើជាវីដេអូឯកសារ។ ពួកគេបានស្វែងរកកំណប់របស់ខានហុងហ្កាផាស ដែលមានមាស ពេជ្យ និងគុជខ្យង ព្រោះមានពាក្យចចាមអារាមថា កាលពី៧៥ឆ្នាំមុន គេបានកប់វានៅកន្លែងនោះ។ ពួកគេរកកំណប់នោះមិនឃើញឡើយ។ បន្ទាប់ពីការជីកកាយអស់២៤ថ្ងៃ ពួកគេក៏បានជីកប៉ះថ្មធំមួយផ្ទាំង ហើយពួកគេក៏បានឈប់ជីកទៀត។ អ្វីដែលពួកគេសម្រេចបាន គឺរណ្តៅដែលមានទទឹងជិត៣ម៉ែត្រ និងជម្រៅជិត១៣ម៉ែត្រ។ ពួកគេក៏បានដើរចេញដោយការសោកស្តាយ។
វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលមនុស្សយើងមានកំហុស នៅពេលខ្លះ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងថា យុវជនម្នាក់ឈ្មោះម៉ាកុស បានចាកចោលសាវ័កប៉ុល និងលោកបាណាបាស ក្នុងដំណើរបេសកកម្មនោះ “ហើយមិនបានធ្វើការជាមួយគ្នាទៀត”។ ហេតុនេះហើយ សាវ័កប៉ុលមិនចង់យកគាត់ទៅជាមួយ ក្នុងការធ្វើដំណើរលើកក្រោយឡើយ (កិច្ចការ ១៥:៣៨) ហើយការនេះបាននាំឲ្យមានការខ្វែងគំនិតគ្នា ជាមួយលោកបាណាបាស។
លោកម៉ាកុសបានបរាជ័យ កាលពីដំបូង ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរដ៏អស្ចារ្យ។ ហេតុនេះហើយ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលកំពុងមានភាពឯកោ នៅក្នុងគុក មុនពេលគាត់អស់ជីវិត គាត់បានសុំគេឲ្យយកលោកម៉ាកុសទៅជាមួយ ហើយបានមានប្រសាសន៍ថា “លោកម៉ាកុសមានប្រយោជន៍នៅក្នុងការងាររបស់គាត់”(២ធីម៉ូថេ ៤:១១)។ ព្រះជាម្ចាស់ថែមទាំងបានបណ្តាលចិត្តលោកម៉ាកុស ឲ្យនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុសទៀតផង។
ទីបន្ទាល់នៃជីវិតរបស់លោកម៉ាកុស បានបង្ហាញយើងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនទុកឲ្យយើងប្រឈមមុខដាក់កំហុស និងបរាជ័យរបស់យើង…
ក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់ការប្រោសលោះ
គេជឿថា បុរសម្នាក់នោះហាក់ដូចជាមិនអាចទទួលការប្រោសលោះរបស់ព្រះបានទេ។ បទឧក្រឹដ្ឋរបស់គាត់ គឺរាប់បញ្ចូលការបាញ់ប្រហារ៨លើក(ដែលបានសម្លាប់មនុស្ស៦នាក់) និងបង្ករអគ្គីភ័យ១៥០០ករណី ដែលធ្វើឲ្យទីក្រុងញូយ៉កមានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០។ គាត់បានបន្សល់ទុកនូវសំបុត្រ នៅកន្លែងដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តបទឧក្រឹដ្ឋ ដែលជាការឡកឡឺយដល់ប៉ូលីស ហើយទីបំផុត គេក៏ចាប់ខ្លួនគាត់បាន និងបានកាត់ទោសគាត់ជាបន្តបន្ទាប់ ឲ្យជាប់ទៅ២៥ឆ្នាំអស់មួយជីវិត សម្រាប់ឃាតកម្មនីមួយៗដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ត។
ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នៅតែឈោងមករកបុរសម្នាក់នេះ។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់ជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានចំណាយពេលរៀងរាល់ថ្ងៃ រៀនព្រះគម្ពីរ។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់ជនរងគ្រោះ ហើយបានបន្តអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ។ គេគិតថា ព្រះហាក់ដូចជាមិនអាចប្រោសលោះបុរសម្នាក់នោះបានឡើយ ប៉ុន្តែ ទោះគាត់បានជាប់គុកជាង៤ទសវត្សរ៍ហើយក្តី គាត់នៅតែរកឃើញក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះ ហើយបានប្រកាស់ថា “ខ្ញុំបានរកឃើញសេរីភាព ក្នុងព្រះយេស៊ូវ”។
ព្រះគម្ពីរបានចែង អំពីមនុស្សម្នាក់ ដែលមិនទំនងជាអាចប្រែចិត្តជឿព្រះ ។ មុនពេល លោកសូលបានជួបព្រះគ្រីស្ទដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នៅតាមផ្លូវ ទៅកាន់ទីក្រុងដាម៉ាស់ គាត់(ដែលក្រោយមក ក្លាយជាសាវ័កប៉ុល) បានធ្វើការគំរាមថា នឹងសម្លាប់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់(កិច្ចការ ៩:១)។ ប៉ុន្តែ ចិត្ត និងជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៧-១៨) ហើយគាត់ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមស្មរបន្ទាល់ដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ បុរសម្នាក់នេះដែលធ្លាប់តាមសម្លាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ បានលះបង់ជីវិត នៅក្នុងការផ្សាយអំពីក្តីសង្ឃឹម នៃដំណឹងល្អ។
ជានិច្ចជាកាល ការប្រោសលោះ គឺជាការអស្ចារ្យ ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ ក្នុងជីវិតមនុស្ស។…
អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ
នៅលើឆកនៃកោះហាតេរ៉ាស ដែលមានទីតាំងនៅក្បែរតំបន់ឆ្នេរនៃរដ្ឋឃែរ៉ូឡៃណាខាងជើង សហរដ្ឋអាមេរិក មានប៉មបញ្ចាំងពន្លឺមួយ ដែលជាទីរំឭកដល់អ្នកដែលបានធ្វើការក្នុងស្ថានីយបញ្ចាំងពន្លឺ តាំងពីឆ្នាំ១៨០៣។ គេបានហៅអ្នកទាំងនោះថា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ”។ គេបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់សំណង់អគារនោះ ឲ្យនៅឆ្ងាយពីសមុទ្រ ដោយសារខ្សែបន្ទាត់ឆ្នេរមានការសឹករីករិល ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន គេក៏បានឆ្លាក់ឈ្មោះរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ នៅលើថ្មរបស់គ្រឹះចាស់ ដោយរៀបចំផ្លាកឈ្មោះនោះ ឲ្យបែរមុខទៅរកទីតាំងថ្មី។ នៅលើផ្លាកនោះ គេក៏បានឆ្លាក់អក្សរដើម្បីពន្យល់ថា ការរៀបចំដូចនេះ គឺដើម្បីឲ្យអ្នកទស្សនាក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ អាចដើរតាមគំរូរបស់អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺទាំងនោះ ហើយ “ថែរក្សា” ប៉មបញ្ចាំងពន្លឺផងដែរ។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកប្រទានពន្លឺ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាពន្លឺលោកីយ៍ អ្នកណាដែលតាមខ្ញុំ នោះមិនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹតឡើយ គឺនឹងមានពន្លឺនៃជីវិតវិញ”(យ៉ូហាន ៨:១២)។ ការអះអាងរបស់ព្រះអង្គត្រង់ចំណុចនេះ បាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលដូចនេះ ដើម្បីបញ្ជាក់ អំពីទំនាក់ទំនងដែលព្រះអង្គមានជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលជាអ្នកបង្កើតពន្លឺ និងជីវិត និងជាអ្នកចាត់ព្រះអង្គឲ្យយាងចុះមក។
ពេលណាយើងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះយេស៊ូវ ហើយដើរតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ គឺមានន័យថា យើងចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ ហើយព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានអំណាច និងគោលបំណងថ្មី។ ព្រះជន្ម និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ មានអំណាចកែប្រែជីវិតមនុស្ស និងជា “ពន្លឺសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់”(១:៤) ដែលបានចែងចាំងក្នុងយើង និងតាមរយៈយើង ចូលទៅក្នុងលោកិយដែលងងឹត ហើយពេលខ្លះ មានពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងក្លាយជា “អ្នកបញ្ចាំងពន្លឺ” ដល់លោកិយ។…
ព្រះដែលទតឃើញទូលបង្គំ
គ្រួសារខ្ញុំមានសត្វឆ្កែមួយក្បាល ឈ្មោះ “មែគ”(Max) ជាពូជឆ្កែប្រម៉ាញ់ឡាប្រាដូ ដែលមានទម្ងន់៤០គីឡូក្រាម។ មានពេលមួយ ភរិយាខ្ញុំបានបោះជំហានចូលក្នុងផ្ទះបាយ ហើយក៏បានលាន់មាត់ថា “អូហ៍ ទេ!”។ ភ្លាមនោះ មែគក៏បានស្ទុះរត់ចេញពីបន្ទប់មក។ យើងបានបាត់ជើងសត្វចៀមមួយជំហៀង ដែលយើងបានដាក់នៅគែមតុចង្រ្កានបាយ។ មែគបានស៊ីជើងសត្វចៀមនោះអស់ ដោយបន្សល់ទុកខ្ទះមួយ នៅទទេ។ វាបានព្យាយាមលាក់ខ្លួន នៅក្រោមគ្រែគេង ប៉ុន្តែ វាអាចចូលបានតែក្បាល និងស្មារបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ គូទ កន្ទុយវាបានលយចេញមកក្រៅ ដូចនេះខ្ញុំក៏មិនពិបាកដើររកវាទេ។
ខ្ញុំក៏បានរអ៊ូដាក់វាថា “អូហ៍ មែក បាបឯងតាមឯងទាន់ហើយ”។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីប្រសាសន៍របស់លោកម៉ូសេ ពេលដែលគាត់បានបង្គាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ក្នុងពូជអំបូរពីរ ឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពពាក្យសន្យារបស់ពួកគេ។ គឺដូចដែលគាត់បានប្រាប់ពួកគេថា “តែបើមិនព្រមធ្វើដូច្នោះទេ នោះនឹងមានបាបចំពោះព្រះយេហូវ៉ាវិញ ហើយត្រូវដឹងជាប្រាកដថា បាបឯងរាល់គ្នានឹងតាមឯងទាន់”(ជនគណនា ៣២:២៣)។
អំពើបាបអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អតែមួយរយៈពេល តែវានាំឲ្យយើងមានការឈឺចាប់ជាទីបំផុត ដោយសារការដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់។ កាលនោះ លោកម៉ូសេកំពុងតែរំឭករាស្រ្តរបស់ព្រះថា គ្មានអំពើបាបមួយណា ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានជ្រាបនោះឡើយ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្មានអ្វីកើតមក ដែលទ្រង់ទតមិនឃើញនោះឡើយ គឺគ្រប់ទាំងអស់នៅជាអាក្រាត ហើយចំហនៅចំពោះព្រះនេត្រនៃព្រះ ដែលយើងរាល់គ្នាត្រូវរាប់រៀបទាំងអស់ទូលថ្វាយទ្រង់”(ហេព្រើរ ៤:១៣)។
ព្រះជាម្ចាស់ដ៏បរិសុទ្ធនៃយើងទតមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ដែលយើងធ្វើ តែព្រះអង្គនៅតែដាស់តឿនយើងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ឲ្យសារភាពអំពើបាប ប្រែចិត្ត(ងាកចេញពីបាប) ហើយដើរដោយសុចរិត ជាមួយព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន…
ព្រះដែលជួយសង្រ្គោះ
គេបានចាត់ទុកលោកដេសម៉ុន(Desmond) “ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលក្លាហានបំផុត” ប៉ុន្តែ គាត់មិនដូចជាអ្វីដែលអ្នកដទៃបានរំពឹងគិតនោះទេ។ លោកដេសម៉ុនគឺជាទាហាន ដែលបានបដិសេធមិនព្រមកាន់កាំភ្លើង។ ក្នុងនាមជាពេទ្យទាហាន គាត់បានជួយសង្រ្គោះទាហាន៧៥នាក់ ដែលមានរបួស ដោយសែងពួកគេម្តងមួយៗ តែម្នាក់ឯង ចេញពីសមរភូមិដ៏ក្តៅគគុក ដែលក្នុងចំណោមនោះ ក៏មានអ្នកដែលធ្លាប់ហៅគាត់ថា ជនកំសាក និងបានសើចចម្អកឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ផងដែរ។ ខណៈពេលដែលលោកដេសម៉ុនបានរត់ចូលកន្លែងដែលកំពុងមានការបាញ់ដាក់គ្នាជាខ្លាំង គាត់ក៏បានអធិស្ឋានជាប់ជានិច្ចថា “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមជួយទូលបង្គំ ឲ្យអាចសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សម្នាក់ទៀត”។ គាត់ក៏បានទទួលមេដាយកិត្តិយស សម្រាប់សេចក្តីក្លាហានរបស់គាត់។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា មនុស្សមានការយល់ច្រឡំយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយជិះលើខ្នងសត្វលា ដូចដែលហោរាសាការីបានថ្លែងទំនាយ(៩:៩) ហើយហ្វូងមនុស្សក៏បានគ្រវីធាងចាក ដោយស្រែកឡើងថា “ហូសាណា!”(ដែលជាការស្រែកសរសើរដំកើង មានន័យថា “សង្រ្គោះ”!)។ ពួកគេបានដកស្រង់បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៨:២៦ ដោយស្រែកឡើងថា “ព្រះអង្គដែលយាងមកដោយព្រះនាមព្រះអម្ចាស់ គឺជាស្តេចនៃអ៊ីស្រាអែល ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះពរ”(យ៉ូហាន ១២:១៣) ។ ប៉ុន្តែ ខគម្ពីរបន្ទាប់ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនោះ បាននិយាយសំដៅទៅលើការនាំយកដង្វាយមក “ដោយមានធាងចាកនៅដៃ” (ទំនុកដំកើង ១១៨:២៧)។ ហ្វូងមនុស្ស នៅក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក១២ បានទន្ទឹងរង់ចាំ ស្តេចនៅផែនដី ដែលនឹងសង្រ្គោះពួកគេឲ្យរួចពីនឹមត្រួតត្រារបស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ល្អលើសស្តេចនៅផែនដី។ ព្រះអង្គជាស្តេចលើអស់ទំាងស្តេច ហើយជាដង្វាយរបស់យើង ដែលជាព្រះយកកំណើតជាមនុស្ស ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យឱបក្រសោបយកឈើឆ្កាង…
ព្រះអង្គស្គាល់យើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ
មានពេលមួយ អ្នកបើកបរឡានសណ្តោង បានទាញឡានរបស់ម្តាយខ្ញុំ ចេញពីមាត់ជ្រោះដែលនៅជាប់នឹងផ្លូវចោទមួយ នៅលើភ្នំ ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ម្តាយខ្ញុំ ឲ្យចាកចេញពីកន្លែងនោះ ព្រោះគេកំពុងតែតាមរកខ្ញុំ។ កាលនោះ ម្តាយខ្ញុំកំពុងតែមានផ្ទៃពោះកំណើតខ្ញុំ។ ពេលដែលខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ជាញឹកញាប់ គាត់បានរំឭកអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់បានសង្រ្គោះជីវិតយើង នៅថ្ងៃនោះ ហើយគាត់បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យតម្លៃ ចំពោះជីវិតខ្ញុំ តាំងពីមុនពេលខ្ញុំចាប់កំណើត។
គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុត ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះអាទិករ ដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់។ កាលពីជាង២៥០០ឆ្នាំមុន ព្រះអង្គបានប្រាប់ហោរាយេរេមាថា មុនពេលព្រះអង្គជប់បង្កើតគាត់ នៅក្នុងផ្ទៃម្តាយគាត់ ព្រះអង្គបានស្គាល់គាត់រួចជាស្រេចហើយ(យេរេមា ១:៥)។ ព្រះជាម្ចាស់ស្គាល់យើងច្បាស់ជាងមនុស្សណាទាំងអស់ ហើយក៏ប្រទានគោលបំណង និងអត្ថន័យ ដល់ជីវិតយើងលើសពីអ្វីៗទាំងអស់។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានបង្កើតយើងមក ដោយប្រាជ្ញា និងអំណាចចេស្តារបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងអាចរក្សាជីវិតយើង យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរឿងលម្អិតបំផុតនៃជីវិតយើង រាល់វិនាទី គឺរាប់ចាប់តាំងពីចង្វាក់បេះដូងរបស់យើង រហូតដល់ដំណើរការដ៏ស្មុគ្រស្មាញនៃខួរក្បាលយើង។ ស្តេចដាវីឌបានលើកឡើង អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “ឱព្រះអង្គអើយ ព្រះដំរិះរបស់ទ្រង់មានដំឡៃវិសេសដល់ទូលបង្គំណាស់ហ្ន៎”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៧)។
ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្បែរយើងជានិច្ច គឺនៅជិតជាងអ្វីៗទាំងអស់។ ព្រះអង្គបានបង្កើតយើង ស្គាល់យើង ហើយស្រឡាញ់យើង ហើយព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលការថ្វាយបង្គំ និងការសរសើរដំកើងរបស់យើង។—JAMES BANKS
កន្លែងដែលពិបាកបំផុត
សព្វថ្ងៃនេះ លោកជែហ្វ(Geoff) ជាគ្រូគង្វាលយុវជន នៅក្នុងទីក្រុង ដែលគាត់ធ្លាប់ញៀនថ្នាំ កាលពីមុន។ ព្រះជាម្ចាស់បានកែប្រែចិត្ត និងកាលៈទេសៈរបស់គាត់ តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ គាត់ថា គាត់ចង់ជួយការពារក្មេងៗ កុំឲ្យប្រព្រឹត្តខុស និងជួបការឈឺចាប់ ដែលគាត់ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ ហើយព្រះយេស៊ូវនឹងជួយពួកគេជាប្រាកដ។ កាលពីមុន ព្រះជាម្ចាស់បានរំដោះគាត់ឲ្យរួចពីភាពជាទាសករនៃថ្នាំញៀន ហើយពេលនេះព្រះអង្គបានប្រទានកិច្ចការដ៏សំខាន់ឲ្យគាត់ធ្វើ ទោះគាត់មានប្រវត្តិយ៉ាងដូចម្តេចក៏ដោយ។
ពេលដែលក្តីសង្ឃឹមហាក់ដូចជារលាយអស់ ព្រះជាម្ចាស់អាចនាំការល្អចេញពីស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ តាមរបៀបដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ គេបានលក់លោកយ៉ូសែប ឲ្យធ្វើជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ ហើយក្រោយមក គេក៏បានចោទបង្ខូចគាត់ ហើយចាប់គាត់ដាក់គុក។ គាត់បានជាប់គុកអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយមិនមាននរណាម្នាក់នឹកចាំពីគាត់។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានលើកគាត់ឡើងវិញ ហើយដាក់គាត់នៅក្នុងមុខតំណែងដ៏មានអំណាច បន្ទាប់ពីស្តេចផារ៉ោន ដែលនៅទីនោះ គាត់អាចជួយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សជាច្រើន រាប់បញ្ចូលទាំងបងប្អូន ដែលបានបោះបង់ចោលគាត់ផងដែរ។ នៅនគរអេស៊ីព្ទ លោកយ៉ូសែបក៏បានរៀបការ ហើយមានកូន។ គាត់បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនទីពីររបស់គាត់ថា អេប្រាអឹម(ជាភាសាហេព្រើរមានន័យថា “មានផលផ្លែទ្វេរជាពីរ”) ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ថា មូលហេតុដែលគាត់បានដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនដូចនេះ គឺដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យគាត់មានកូន ក្នុងស្រុកដែលគាត់ជួបទុក្ខលំបាក(លោកុប្បត្តិ ៤១:៥២)។
រឿងរបស់លោកជែហ្វ និងលោកយ៉ូសែប កើតក្នុងសម័យខុសគ្នាប្រហែលបី ទៅបួនពាន់ឆ្នាំ តែបាននាំយើងងាកទៅរកសេចក្តីពិតដែលមិនចេះប្រែប្រួល គឺសេចក្តីពិតដែលថា កន្លែងដែលពិបាកបំផុតក្នុងជីវិតយើង អាចជាកន្លែងដែលមានជីវជាតិ សម្រាប់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ និងប្រទានពរដល់មនុស្សជាច្រើន។ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងអំណាចរបស់ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង…
មិនចាំបាច់តម្រង់ជួរ ដើម្បីទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់
ខ្ញុំមានឆ្កែមួយ ដែលជាពូជឆ្កែប្រម៉ាញ់ឡាប្រាឌ័រ។ ជួនកាល ពេលណាវាចង់បានការចាប់អារម្មណ៍ពីខ្ញុំ វាយករបស់អ្វីមួយ ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំ មកពាំដើរពីមុខខ្ញុំ។ ថ្ងៃមួយ ពេលខ្ញុំកំពុងតែសរសេរ នៅលើតុ នៅពេលព្រឹក វាក៏បានកញ្ឆក់កាបូបលុយខ្ញុំ ហើយរត់ទៅបាត់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលវាដឹងថា ខ្ញុំមិនបានចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសកម្មភាពរបស់វា វាក៏បានត្រឡប់មករកខ្ញុំវិញ ដោយយកច្រមុះវាញុលនឹងជើងខ្ញុំ ដោយមានកាបូបលុយនៅក្នុងមាត់នៅឡើយ ភ្នែកក្រឡាប់ចក្រ និងកន្ទុយបក់រវិច ដើម្បីជំរុញខ្ញុំ ឲ្យលេងជាមួយវា។
ពេលខ្ញុំឃើញវាប្រើល្បិចដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច ប៉ុន្តែ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃផងដែរ។ ហេតុនេះហើយ ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាមួយមិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្តែ អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបាននៅជាប់ជាមួយអ្វីផ្សេង ហើយថ្ងៃក៏បានកន្លងផុតទៅ ដោយខ្ញុំមិនបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ។
យើងពិតជាមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យ ដោយព្រះអង្គអាចយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើងម្នាក់ៗ តាមរបៀបដែលជិតស្និទ្ធបំផុត ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងការប្រទានខ្យល់ដង្ហើមឲ្យយើងរស់នៅ ជារៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ។ ព្រះអង្គបានសន្យាចំពោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “គឺអញនេះពិត រហូតដល់ឯងចាស់ជរាផង អញនឹងបីឯង ដរាបដល់ឯងមានសក់ស គឺអញបានបង្កើត ហើយអញនឹងទទួលឯងជាបន្ទុក អើអញនឹងបី ហើយនឹងជួយឯងឲ្យរួចផង”(អេសាយ ៤៦:៤)។
ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានពេលវេលា សម្រាប់យើងជានិច្ច។ ព្រះអង្គជ្រាបច្បាស់ អំពីកាលៈទេសៈរបស់យើង ទោះវាមានភាពស្មុគ្រស្មាញ ឬពិបាកយ៉ាងណាក្តី ហើយព្រះអង្គតែងតែត្រៀមខ្លួនជួយយើងជានិច្ច…
ការបណ្តាលចិត្តឲ្យអធិស្ឋាន
មានពេលមួយ មិត្តចាស់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានផ្ញើសារមកខ្ញុំថា កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នាងបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ ហើយនាងមិនដឹងថាមូលហេតុអ្វីទេ។ នាងក៏ផ្ញើសារនោះ ជាមួយនឹងរូបថតមួយសន្លឹក ដែលក្នុងនោះ ខ្ញុំឃើញក្រដាស់កត់ត្រាមួយសន្លឹក ដែលនាងបានសៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់នាង។ នៅលើក្រដាស់នោះ ខ្ញុំឃើញអក្សរដែលនាងបានសរសេរថា “ខ្ញុំនឹងអធិស្ឋានឲ្យលោកចេមស៍ ហើយនឹកចាំពីគាត់ ក្នុងចិត្ត គំនិត និងពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំ”។ នាងបានរក្សាទុកក្រដាស់មួយសន្លឹកនេះ អស់រយៈពេល៣ឆ្នំាហើយ។
ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ ហើយដកដង្ហើមធំ។ ខ្ញុំក៏បានសរសេរសារតបទៅនាងវិញ ហើយក៏បានសួរនាងថា តើនាងបានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ ក្នុងខែណា។ នាងក៏បានឆ្លើយថា ប្រហែលជានៅខែកក្កដា។
ខ្ញុំនៅចាំថា នៅខែនោះ ខ្ញុំកំពុងតែរៀបចំខ្លួនចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីទៅបន្តការសិក្សានៅក្រៅប្រទេស។ ខ្ញុំក៏បានជួបប្រទះវប្បធម៌ដែលខ្ញុំមិនសូវស្គាល់ និងភាសារដែលខ្ញុំមិនចេះនិយាយ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ បានជួបបញ្ហាប្រឈមខ្លាំងជាងពេលណាទំាងអស់។ ពេលខ្ញុំមើលទៅក្រដាស់កត់ត្រានោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា នាងបានអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំបានទទួលអំណោយនៃការអធិស្ឋានដ៏សប្បុរសពីនាង ដោយមិនដឹងខ្លួន។
សេចក្តីសប្បុរសរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុលដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្តឲ្យអធិស្ឋាន ឲ្យលោកធីម៉ូថេ ដែលជាមិត្តសំឡាញ់ ជាសិស្សរបស់គាត់ និងជាបេសកជនវ័យក្មេង។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ដូច្នេះ ខ្ញុំទូន្មានសេចក្តីនេះជាមុនដំបូងថា ចូរពោលពាក្យអរព្រះគុណ ពាក្យទូលសូម ពាក្យអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរឲ្យមនុស្សទាំងអស់”(១ធីម៉ូថេ ២:១)។ សាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យ “មុនដំបូង” ដើម្បីប្រាប់លោកធីម៉ូថេឲ្យយកការអរព្រះគុណ…