មានពេលមួយ មិត្តចាស់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានផ្ញើសារមកខ្ញុំថា កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន នាងបានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ឲ្យអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ ជាញឹកញាប់ ហើយនាងមិនដឹងថាមូលហេតុអ្វីទេ។ នាងក៏ផ្ញើសារនោះ ជាមួយនឹងរូបថតមួយសន្លឹក ដែលក្នុងនោះ ខ្ញុំឃើញក្រដាស់កត់ត្រាមួយសន្លឹក ដែលនាងបានសៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់នាង។ នៅលើក្រដាស់នោះ ខ្ញុំឃើញអក្សរដែលនាងបានសរសេរថា “ខ្ញុំនឹងអធិស្ឋានឲ្យលោកចេមស៍ ហើយនឹកចាំពីគាត់ ក្នុងចិត្ត គំនិត និងពាក្យសម្តីរបស់ខ្ញុំ”។ នាងបានរក្សាទុកក្រដាស់មួយសន្លឹកនេះ អស់រយៈពេល៣ឆ្នំាហើយ។
ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ ហើយដកដង្ហើមធំ។ ខ្ញុំក៏បានសរសេរសារតបទៅនាងវិញ ហើយក៏បានសួរនាងថា តើនាងបានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំ ក្នុងខែណា។ នាងក៏បានឆ្លើយថា ប្រហែលជានៅខែកក្កដា។
ខ្ញុំនៅចាំថា នៅខែនោះ ខ្ញុំកំពុងតែរៀបចំខ្លួនចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីទៅបន្តការសិក្សានៅក្រៅប្រទេស។ ខ្ញុំក៏បានជួបប្រទះវប្បធម៌ដែលខ្ញុំមិនសូវស្គាល់ និងភាសារដែលខ្ញុំមិនចេះនិយាយ ហើយសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ បានជួបបញ្ហាប្រឈមខ្លាំងជាងពេលណាទំាងអស់។ ពេលខ្ញុំមើលទៅក្រដាស់កត់ត្រានោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា នាងបានអធិស្ឋានឲ្យខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ដូចនេះ ខ្ញុំបានទទួលអំណោយនៃការអធិស្ឋានដ៏សប្បុរសពីនាង ដោយមិនដឹងខ្លួន។
សេចក្តីសប្បុរសរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កប៉ុលដែលបានទទួលការបណ្តាលចិត្តឲ្យអធិស្ឋាន ឲ្យលោកធីម៉ូថេ ដែលជាមិត្តសំឡាញ់ ជាសិស្សរបស់គាត់ និងជាបេសកជនវ័យក្មេង។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ដូច្នេះ ខ្ញុំទូន្មានសេចក្តីនេះជាមុនដំបូងថា ចូរពោលពាក្យអរព្រះគុណ ពាក្យទូលសូម ពាក្យអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរឲ្យមនុស្សទាំងអស់”(១ធីម៉ូថេ ២:១)។ សាវ័កប៉ុលបានប្រើពាក្យ “មុនដំបូង” ដើម្បីប្រាប់លោកធីម៉ូថេឲ្យយកការអរព្រះគុណ ការទូលសូម និងអធិស្ឋានទូលអង្វរ ជាអាទិភាព។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងសំខាន់ណាស់ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់ “ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យមនុស្សទាំងអស់បានសង្គ្រោះ ហើយឲ្យបានស្គាល់សេចក្តីពិត” ដែលចែងអំពីព្រះយេស៊ូវ(ខ.៤)។
ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការទ្រង់ តាមរយៈការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើង តាមរបៀបជាច្រើនរាប់មិនអស់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ និងនាំពួកគេចូលមកជិតព្រះអង្គ។ ពេលយើងនឹកចាំអំពីនរណាម្នាក់ យើងប្រហែលមិនដឹងថា ពួកគេកំពុងតែជួបរឿងអ្វីទេ តែព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាប។ ហើយព្រះអង្គនឹងជួយគាត់ ពេលណាយើងអធិស្ឋានឲ្យគាត់! —JAMES BANKS