តើពិភពលោកមានរឿងអ្វី?
មានរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយដំណាលថា កាសែតឡុនដុនថែម បានចោទជាសំណួរមួយ ដល់ប្រិយមិត្តអ្នកអានរបស់ខ្លួន នៅដើមសតវត្សរ៍ទី២០ ថា តើពិភពលោកកំពុងមានរឿងអ្វី? នេះជាសំណួរដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ តើមែនទេ? គេអាចឆ្លើយតប ចំពោះសំណួរនេះភ្លាមៗថា “តើអ្នកមានពេលប៉ុន្មានម៉ោង សម្រាប់ឲ្យខ្ញុំឆ្លើយប្រាប់អ្នក អំពីរឿងទាំងនោះ?” នេះជាសំណួរដ៏ត្រឹមត្រូវ ព្រោះពិភពលោកយើងមានបញ្ហាច្រើនណាស់។ រឿងនេះក៏បានដំណាលទៀតថា ការសែតនេះបានទទួលនូវការឆ្លើយតបជាច្រើន តែមានចម្លើយដ៏ខ្លី និងឆ្លាតវ័យមួយ ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ។ លោក ជី ខេ ឆេស្ទ័រតុន(G. K. Chesterton) ដែលជាអ្នកនិពន្ធ អ្នកតែងកំណាព្យ និងទស្សនវិទូអង់គ្លេស បានឆ្លើយសំណួរនេះ ដោយសរសេរពាក្យមួយឃ្លាយ៉ាងខ្លីថា “បាទ លោក ខ្ញុំនេះហើយជាបញ្ហារបស់ពិភពលោក”។
ទោះរឿងនេះ ជារឿងពិត ឬអត់ គេអាចជជែកគ្នាបាន។ ប៉ុន្តែ តើការឆ្លើយតបរបស់គាត់ មានន័យដូចម្តេច? អ្វីដែលគាត់បានឆ្លើយនោះ គឺជាការពិត។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន សាវ័កប៉ុល បានធ្វើការសារភាព អំពីចំណុចខ្វះខាតរបស់គាត់ កាលពីអតីតកាលថា “ដែលពីដើមខ្ញុំជាអ្នកប្រមាថ ធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយព្រហើនឈ្លានពាន”(ខ.១៣)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលើកឡើងថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកក្នុងលោកិយ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សមានបាប ហើយគាត់ក៏បានធ្វើការប្រកាសថា គាត់ជាមនុស្សមានបាបខ្លាំងជាងគេ(ខ.១៥)។ សាវ័កប៉ុលដឹងច្បាស់ថា ពិភពលោកកំពុងតែមានបញ្ហាអ្វី។…
ការថ្វាយដោយអំណរ និងអស់ពីចិត្ត
ក្នុងពិភពនៃការហាត់កីឡា គេប្រើពាក្យ កំរិត ដើម្បីអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាចូលរួមហាត់កីឡា។ ឧទាហរណ៍ បើការហាត់ប្រាណនោះ ជាការអាវ៉ង់ នោះអ្នកប្រហែលជាអាចអាវ៉ង់បាន១០ ឬ២០ ក្នុងមួយលើក ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចធ្វើបានតែ៤ទេ។ គ្រូបង្វឹកក៏បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យបន្តអាវ៉ង់ តាមកំរិតដែលខ្ញុំអាចធ្វើទៅបាន នៅពេលនោះ។ យើងមិនស្ថិតនៅក្នុងកំរិតដូចគ្នាទេ ប៉ុន្តែ យើងសុទ្ធតែអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត តាមទិសដៅដូចគ្នា។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “សូមលោកធ្វើអាវ៉ង់ឲ្យបានបួន តាមកម្លាំងដែលលោកមាន។ កុំប្រៀបធៀបខ្លួនឯង ជាមួយអ្នកដទៃ។ សូមបង្កើនចំនួនអាវ៉ង់ ដោយបន្តធ្វើតាមលទ្ធភាព ហើយអ្នកនឹងមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលអ្នកអាវ៉ង់បាន៧ ឬ១០ នៅថ្ងៃណាមួយ”។
សាវ័កប៉ុលបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា “ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់អ្នកថ្វាយដោយអំណរ”(២កូរិនថូស ៩:៧)។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បង្រៀនផងដែរថា “ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាធ្វើតាមដែលសំរេចក្នុងចិត្តចុះ មិនមែនដោយស្តាយ ឬដោយបង្ខំឡើយ” (ខ.៧)។ បានសេចក្តីថា គាត់បានលើកទឹកចិត្តឲ្យយើងថ្វាយ ឬឲ្យ តាមកំរិតរបស់យើង គឺមិនដោយបង្ខំឡើយ។ យើងម្នាក់ៗមានកំរិតផ្សេងគ្នា ហើយជួនកាល កំរិតទាំងនោះមានការផ្លាស់ប្តូរ ទៅតាមពេលវេលា។ ការប្រៀបធៀបមិនមានប្រយោជន៍ទេ ប៉ុន្តែ ដែលសំខាន់នោះ គឺចិត្តរបស់យើងទៅវិញទេ។ យើងត្រូវថ្វាយដល់ព្រះ ឬឲ្យដល់មនុស្ស ដោយចិត្តសប្បុរស តាមលទ្ធភាពរបស់យើង(ខ.៦)។ ព្រះនៃយើងបានសន្យាថា ការថ្វាយ ដោយអំណរ នឹងនាំមកនូវការចម្រើនឡើងគ្រប់ជំពូក…
ដើរតាមផ្លូវព្រះវរបិតា
ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ សហគមន៍ដ៏អ៊ូអរ នៅតំបន់ឡនដេល ខាងជើង នៅផ្នែកខាងលិចនៃទីក្រុងឈីកាហ្គោ គឺជាសហគមន៍ដែលគេបានធ្វើការសាកល្បង ឲ្យមានការរស់នៅចម្រុះជាតិសាសន៍។ គេបាននាំជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅមួយចំនួនតូច ក្នុងវណ្ណៈកណ្តាល ឲ្យចូលមករស់នៅក្នុងផ្ទះ ក្នុងសហគមន៍នេះ ដោយមាន “ចុះកិច្ចសន្យា” ដើម្បីទទួលខុសត្រូវ ចំពោះការកាន់កាប់ផ្ទះ ជាកម្មសិទ្ធិ និងចំពោះការបង់ថ្លៃឈ្នួលផ្ទះ។ ក្នុងកិច្ចសន្យានោះ តម្លៃផ្ទះរបស់ពួកគេនឹងមិនកើនឡើងឡើយ ហើយបើពួកគេខកខានមិនបានបង់ថ្លៃផ្ទះតែមួយលើក ពួកគេនឹងបាត់បង់ប្រាក់ដែលគាត់បានបង់រំលោះ ព្រមទាំងផ្ទះរបស់គាត់ផង។ អ្នកលក់ដែលគ្មានក្តីមេត្តាក៏បានលក់ផ្ទះគាត់ ក្នុងតម្លៃថ្លៃជាងមុន ហើយបន្ទាប់មក ក្រុមគ្រួសារគាត់ត្រូវគេបណ្តេញចេញ ដោយសារតែការខកខានមិនបានបង់ប្រាក់ តែមួយលើកនោះ។ ក្រោយមក ក្រុមគ្រួសារមួយទៀត ក៏បានទិញផ្ទះនោះ តាមកិច្ចសន្យាដដែលនោះ ហើយវដ្តនៃការទិញលក់ ដែលជំរុញដោយចិត្តលោភលន់នេះ ក៏ចេះតែបន្តទៅមុខទៀត។
លោកសាំយ៉ូអែលបានតែងតាំងពួកកូនប្រុសគាត់ ឲ្យធ្វើជាចៅហ្វាយរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេក៏បានទទួលការជំរុញចិត្តពីភាពលោភលន់ផងដែរ។ ពួកកូនប្រុសគាត់ “មិនបានដើរតាមគន្លងរបស់គាត់ទេ”(១សំាយ៉ូអែល ៨:៣)។ ពួកកូនប្រុសគាត់បានងាកទៅរកការអាក្រក់ ដើម្បីផលកំរៃ ដោយចិត្តមិនស្មោះត្រង់ ហើយបានប្រើមុខនាទីរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ អាកប្បកិរិយ៉ាដ៏ទុច្ចរិតនេះ បានធ្វើឲ្យពួកចាស់ទំនៃអ៊ីស្រាអែល និងព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យ ហើយពួកគេក៏បានឲ្យស្នើរឲ្យមានស្តេចឡើងគ្រប់គ្រងពួកគេជាបន្តបន្ទាប់ ដូចដែលមានចែងពេញក្នុងទំព័រនៃកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់(ខ.៤-៥)។
ការបដិសេធន៍មិនព្រមដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះ នំាឲ្យមានភាពពុករលួយកើតមាន ហើយជាលទ្ធផល អំពើអយុត្តិធម៌ក៏មានការចម្រុងចម្រើន។ ការដើរតាមផ្លូវព្រះ គឺមានន័យថា យើងមិនគ្រាន់តែបង្ហាញចេញនូវភាពស្មោះត្រង់ និងយុត្តិធម៌ ក្នុងពាក្យសម្តីប៉ុណ្ណោះទេ…
គ្រាន់តែផ្កាភ្លើងតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ
មានពេលមួយកូនស្រីខ្ញុំបាននិយាយថា “នាងមើលតាមបង្អូចបណ្ណាគារ ឃើញភ្លើងដែលកំពុងឆាបឆេះនៅខាងក្រៅ”។ របៀបនៃការនិយាយរបស់នាងបានបង្ហាញថា នាងកំពុងតែមានការភ័យខ្លាច។ យើងក៏ដឹងផងដែរថា អគារមហាវិទ្យាល័យរបស់នាង គឺជាកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត សម្រាប់នាង និងនិស្សិតជិត៣ពាន់នាក់។ កាលពីឆ្នាំ២០១៨ ភ្លើងឆេះព្រៃវូលសេយ បានរាលដាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស លឿនជាងការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ជាពិសេសភ្នាក់ងារពន្លត់អគ្គីភ័យ។ ឆ្នាំនោះតំបនជ្រលងភ្នំ នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា មានអាកាសធាតុក្តៅ និងស្ងួតបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ទន្ទឹមនឹងនោះ បូករួមនឹងខ្យល់បក់បោកខ្លាំងខុសធម្មតា ពីតំបន់សាន់តា អាណា បាននាំផ្កាភ្លើងតែបន្តិច ចូលទៅដុតបំផ្លាញព្រៃឈើ អស់៤ម៉ឺនហិចតា និងបំផ្លិចបំផ្លាញសំណង់អគារអស់១៦០០ខ្នង ហើយបណ្តាលឲ្យមនុស្សបីនាក់ បាត់បង់ជីវិត។ នៅក្នុងរូបថត ដែលគេបានថត បន្ទាប់ពីគេបានទប់ស្កាត់ការរាលដាលនៃភ្លើងឆេះព្រៃនេះ យើងឃើញតំបន់ឆ្នេរបានប្រែក្លាយជាវាលរហោស្ថាន ដែលក្រៀមក្រោះ គ្មានជីវិត ដូចផ្ទៃដីនៅស្ថានព្រះច័ន្ទ។
ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុប អ្នកនិពន្ធបាននិយាយអំពីវត្ថុតូចៗ តែមានអំណាចណាស់ ដែលមានដូចជា ដែកបង្ខាំក្នុងមាត់សេះ និងចង្កូតសំពៅ(៣:៣-៤)។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់ស្គាល់ឧបករណ៍ទាំងនេះហើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយអំពីវត្ថុម្យ៉ាង ដែលយើងគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែស្គាល់ សុទ្ធតែមានដូចគ្នា គឺអណ្តាត។ ជំពូកនោះបានបង្រៀនគ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលទំាងឡាយ មុនគេ(ខ.១) បន្ទាប់មក ការបង្រៀននេះក៏សម្រាប់យើងរាល់គ្នាផងដែរ។
អណ្តាតតូចទេ តែវាអាចនាំមកនូវវិនាសកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។
អណ្តាតដ៏តូចរបស់យើង មានអំណាចណាស់ ប៉ុន្តែ ព្រះដ៏ធំរបស់យើង មានអំណាចជាង។…
ដើរតាមគន្លងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ
ដើម្បីភ្ជួរដីឲ្យត្រូវជួរ កសិករចាំបាច់ត្រូវបើកត្រាក់ទ័រ ដោយមើលទៅមុខឲ្យត្រូវទិសដៅ ហើយកាន់ចង្កូតឲ្យនឹង។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែអ្នកដែលមានភ្នែកភ្លឺល្អបំផុត ក៏នៅតែភ្ជួរខុសជួរ ហើយសូម្បីតែអ្នកដែលមានដៃរឹងមាំបំផុត ក៏នៅតែមានការចុករោយដែរ។ ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនេះ នៅប្រទេសជឿនលឿន គេបានប្រើចង្កូតស្វ័យប្រវត្តិ ដែលជាបច្ចេកវិទ្យាផ្អែកទៅលើប្រព័ន្ធជីភីអេស ដែលអនុញ្ញាតឲ្យត្រាក់ទ័រភ្ជូរដី ដាំដំណាំ ប្រមូលផល និងបាញ់ថ្នាំ ឬជី ត្រូវជួរល្អ។ វិធីសាស្រ្តនេះគឺពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពណាស់ ដោយកសិករមិនចាំបាច់កាន់ចង្កូតឡើយ។ សូមស្រមៃថា អ្នកកំពុងតែអង្គុយនៅលើត្រាក់ទ័រធំមួយគ្រឿង ដែលកំពុងតែភ្ជួរដី ដោយអ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវកាន់ចង្កួត តែបែរជាអាចកាន់នំប៉័ងសាំងវិចសាច់គោញាំយ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសារ។ ព្រោះឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យនេះបានធ្វើឲ្យត្រាក់ទ័ររបស់អ្នកបើកត្រង់ទៅមុខ ត្រូវតាមគន្លង ដោយមិនពិបាកទប់ចង្កូត។
អ្នកប្រហែលជានៅចាំព្រះនាមរបស់ស្តេចយ៉ូសៀស។ ទ្រង់បានឡើងសោយរាជ្យជាស្តេច ក្នុងព្រះជន្ម “៨ឆ្នាំ”(២ពង្សាវតាក្សត្រ ២២:១)។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ពេលទ្រង់មានព្រះជន្មប្រហែល២៥ឆ្នាំ លោកហ៊ីលគីយ៉ាដែលជាសម្តេចសង្ឃក៏បានរកឃើញ “គម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ” ក្នុងព្រះវិហារ(ខ.៨)។ បន្ទាប់មក គេក៏បានអានគម្ពីរនោះឲ្យស្តេចវ័យក្មេងអង្គនេះស្តាប់។ ទ្រង់ក៏បានហែកព្រះពស្ត្រទ្រង់ ដោយការសោកសង្រេង ចំពោះការដែលពួកឰយុកោរបស់ទ្រង់មិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់។ ស្តេចយ៉ូសៀសក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើដ៏ “ត្រឹមត្រូវ នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអម្ចាស់”(ខ.២)។ គម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនោះក៏បានក្លាយជាឧបករណ៍សម្រាប់ដឹកនាំរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដើម្បីកុំឲ្យពួកគេរេរាម្តងទៅឆ្វេង ម្តងទៅស្តាំនោះឡើយ។ ការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងព្រះគម្ពីរនោះបានតម្រង់ផ្លូវរបស់ពួកគេ។
ការអនុញ្ញាតឲ្យព្រះគម្ពីរដឹកនាំជីវិតយើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជួយឲ្យជីវិតយើងរស់នៅស្របតាមការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្របតាមព្រះទ័យទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ដែលជួយឲ្យយើងបោះជំហានត្រង់ទៅមុខ តាមផ្លូវព្រះ…
កូនដូចឪពុក
មានពេលមួយ កូនៗរបស់ខ្ញុំបានមើលរូបថតមួយសន្លឹកដែលមានពណ៌ស្លេក ហើយក៏ងាកមកលើខ្ញុំ រួចមើលទៅឪពុកខ្ញុំ ហើយងាកមកមើលខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំទៀត។ ពួកគេក៏បានបើកភ្នែកធំៗ។ ពួកគេក៏លាន់មាត់ថា “ប៉ា ប៉ាមានមុខមាត់ដូចលោកតា កាលនៅក្មេងណាស់!” ខ្ញុំ និងឪពុករបស់ខ្ញុំក៏បានញញឹម ព្រោះវាជារឿងដែលយើងបានដឹងតាំងពីយូរមកហើយ ប៉ុន្តែ កូនៗរបស់ខ្ញុំទើបតែបានដឹងដូចយើងដែរ។ ដើម្បីមើលឲ្យដឹងថា ខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំមានមុខមាត់ដូចគ្នា គេត្រូវយករូបថតរបស់គាត់កាលពីក្មេងមកមើល ដែលកាលនោះ គាត់ជាយុវជន មានកម្ពស់ខ្ពស់ មានសក់ពណ៌ខ្មៅ ខ្ទង់ច្រមុះខ្ពស់ និងត្រចៀកធំ។ ខ្ញុំមិនមែនជាឪពុករបស់ខ្ញុំទេ តែខ្ញុំគឺជាកូនរបស់គាត់យ៉ាងពិតប្រាកដ។
ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវម្នាក់ឈ្មោះភីលីព ធ្លាប់បានទូលសូមព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមបង្ហាញព្រះវរបិតាឲ្យយើងខ្ញុំឃើញផង នោះយើងខ្ញុំពេញចិត្តហើយ”(យ៉ូហាន ១៤:៨)។ ពេលនោះមិនមែនជាលើកទីមួយឡើយ ដែលគេបានទូលសូមព្រះអង្គដូចនេះ តែលើកនោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលឆ្លើយប្រាប់គាត់ថា “អ្នកណាដែលឃើញខ្ញុំ នោះក៏បានឃើញព្រះវរបិតាដែរ”(ខ.៩)។ រួចព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលទៀតថា “តើអ្នកមិនជឿថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតា ហើយព្រះវរបិតាគង់នៅក្នុងខ្ញុំទេឬអី?”(ខ.១០)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថា លក្ខណៈសម្បត្តិ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលព្រះអង្គមាន គឺដូចព្រះវរបិតាទាំងស្រុង គឺខុសពីការដែលមុខមាត់ខ្ញុំ កាត់ទៅរកឪពុករបស់ខ្ញុំ។
នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវចង់មានបន្ទូលត្រង់ៗ ជាមួយពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ និងជាមួយយើង។ បើយើងចង់ដឹងថា ព្រះវរបិតាមានលក្ខណៈដូចម្តេច ចូរមើលទៅព្រះយេស៊ូវចុះ ។—John Blasé
រឿងដែលធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ
កាលពីក្មេង ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ល្អជាច្រើន ជាមួយនឹងការអាន ឬស្តាប់រឿងនិទាន។ ថ្ងៃមួយ ម្តាយខ្ញុំបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំសៀវភៅរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរអមដោយរូបភាព។ វាជាសៀវភៅធំមួយក្បាល មានក្របក្រាស់ និងមានចំណងជើងថា អ្នកគង្វាលល្អ សៀវភៅរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ រៀងរាល់ពេលល្ងាច មុនពេលចូលគេង ខ្ញុំ និងបងប្រុសខ្ញុំអង្គុយស្តាប់គាត់អានរឿងឲ្យយើងស្តាប់ យ៉ាងជក់ចិត្ត។ រឿងទាំងនោះត្រូវបាននិពន្ធមក តាំងពីសម័យយូរលង់មកហើយ ដោយនិយាយអំពីមនុស្សដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។ រឿងទាំងនោះ បានក្លាយជាកែវពង្រីកមួយ ដែលយើងអាចប្រើ ដើម្បីមើលទៅពិភពលោកដ៏ធំធេង។
ព្រះយេស៊ូវជាអ្នកតំណាលរឿងដ៏អស្ចារ្យបំផុត ដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចប្រៀបផ្ទឹមបាន។ ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែចូលចិត្តស្តាប់រឿង ហេតុនេះហើយ ព្រះអង្គក៏បានប្រើការតំណាលរឿង ជាមធ្យោបាយ ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងចំណោមរឿងទាំងនោះ មានដូចជា រឿងបុរសព្រោះគ្រាប់ពូជ(ម៉ាកុស ៤:២៦) រឿងគ្រាប់ពូជដ៏តូចល្អិត ដែលដុះចេញជាដើមដ៏ធំ (ខ.៣១) ។ល។ កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អម៉ាកុស បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រើការតំណាលរឿង នៅក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាទូទៅ(ខ.៣៤) ដើម្បីជួយពួកគេ ឲ្យមើលឃើញលោកិយកាន់តែច្បាស់ និងមានការយល់ដឹងកាន់តែត្រឹមត្រូវ អំពីព្រះ ដែលស្រឡាញ់ពួកគេ។
ការចាំរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺពិតជាមានប្រយោជន៍ណាស់ ព្រោះយើងអាចប្រើរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ នៃសេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណ ដល់អ្នកដទៃ។—John Blasé
អ្នកថ្វាយដោយអំណរ
កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ភរិយាខ្ញុំបានទិញទំនិញ ដោយបង់ប្រាក់លើសតម្លៃរបស់វា ហើយគេក៏បានបង្វិលលុយដែលបានបង់លើសនោះមកឲ្យ17គាត់វិញ។ គាត់មិនបានរំពឹងថា គេនឹងសងគាត់វិញទេ តែគាត់ក៏បានឃើញប្រាក់បង្វិលនោះ នៅក្នុងប្រអប់សំបុត្ររបស់គាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ មិត្តល្អម្នាក់បានចែកចាយ អំពីតម្រូវការរបស់ស្រ្តី នៅប្រទេសផ្សេង ដែលជាអ្នកមានគំនិតធ្វើអាជីវកម្ម និងបានព្យាយាមធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនមានភាពល្អប្រសើរឡើង តាមរយៈការអប់រំ និងការរកស៊ី។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជាញឹកញាប់ បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាឧបស័គ្គទីមួយរបស់ពួកគេ។
ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានយកប្រាក់បង្វិលនោះ ទៅផ្តល់ប្រាក់កម្ចីដល់អង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទមួយ ដែលបានផ្តោតទៅលើការជួយស្រ្តីទាំងនោះ។ ពេលដែលគេសងប្រាក់កម្ចីនោះមកវិញ គាត់ក៏បានយកលុយនោះទៅផ្តល់ប្រាក់កម្ចីឲ្យអ្នកផ្សេងទៀត។ គាត់ក៏បន្តធ្វើដូចនេះ ហើយរហូតមកដល់ពេលនេះ គាត់បានផ្តល់ប្រាក់កម្ចីឲ្យស្រ្តីទាល់ក្រ២៧នាក់ ដើម្បីជួយដល់ជីវិភាពរបស់ពួកគេ។ ភរិយាខ្ញុំមានរឿងជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យគាត់សប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែ គាត់កម្រមានទឹកមុខញញឹមខ្លាំង ដូចពេលដែលគាត់បានទទួលដំណឹងថ្មីៗ អំពីភាពរីកចម្រើន ដែលកំពុងកើតឡើង ក្នុងជីវិតរបស់ស្រ្តីទាំងនោះ ដែលគាត់មិនដែលបានជួបពីមុនមកសោះ។
បទគម្ពីរ២កូរិនថូស ៩:៧ បានចែងថា “ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់អ្នកណាដែលថ្វាយដោយអំណរ” ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែឮគេនិយាយសង្កត់ធ្ងន់អំពី អ្នកថ្វាយ ។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយរបស់យើង គឺត្រូវមានលក្ខណៈដ៏ជាក់លាក់របស់វា គឺគួរតែត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយ “មិនស្ទាក់ស្ទើរ ឬបង្ខំ”ឡើយ ហើយព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យព្រោះគ្រាប់ពូជ “ដោយសទ្ធា” (ខ.៦-៧)។ ម្យ៉ាងទៀត ការថ្វាយរបស់យើង ក៏ត្រូវធ្វើឡើងដោយ “អំណរ”។…
រឿងដែលមិនត្រូវមើលរំលង
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ការប្រកួតជិះគោឡើងកមិនទាន់ផ្សាំង គឺជាកីឡាដ៏ពេញនិយម។ គេសង្កេតឃើញអ្នកប្រកួតខ្លះកំបុតមេដៃ។ វាជារបួសដែលបានកើតឡើងជាធម្មតា នៅក្នុងកីឡារនេះ នៅពេលដែលមេដៃរបស់ពួកគេទាក់ជាប់នឹងខ្សែ ហើយកម្លាំងទាញកន្រ្តាក់មួយទំហឹងរបស់សត្វគោ ក៏បានបណ្តាលឲ្យគេបាត់បង់មេដៃនោះ។ បញ្ហានេះមិនបានបញ្ចប់អាជីពរបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែ អវត្តមានរបស់មេដៃបាននាំមកនូវការពិបាកជាច្រើន។ អ្នកនឹងដឹងថា វាពិបាកប៉ុណ្ណា ពេលដែលអ្នកព្យាយាមដុះធ្មេញ ឬដាក់លេវអាវ សិតសក់របស់អ្នក ចងខ្សែស្បែកជើង ឬមួយព្យាយាមញាំអាហារ ដោយមិនប្រើមេដៃជាជំនួយ។ មេដៃជាអវយវៈដ៏តូច នៃរូបកាយរបស់យើង ដែលយើងច្រើនតែមើលរំលងតួនាទីដ៏សំខាន់របស់វា។
សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើងអំពីបញ្ហាស្រដៀងគ្នានេះ នៅក្នុងពួកជំនុំ។ សមាជិកពួកជំនុំដែលគេមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ ឬកម្របញ្ចេញយោបល់ ជួនកាលមានអារម្មណ៍ថា អ្នកដទៃហាក់ដូចជាមិនត្រូវការពួកគេ(១កូរិនថូស ១២:២១)។ តាមធម្មតា គេមិនលើកយកបញ្ហានេះមកនិយាយទេ ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះ បញ្ហានេះក៏បានក្លាយជារឿងធំ។
ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ និងការគោរព ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យស្មើភាពគ្នា(ខ.២៥)។ យើងម្នាក់ៗគឺជាផ្នែកមួយនៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២៧) ទោះយើងបានទទួលអំណោយទានអ្វីក៏ដោយ ហើយយើងក៏ត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះបានបំពេញតួនាទីជាភ្នែក និងច្រមុះក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមានតួនាទីដូចមេដៃ។ ប៉ុន្តែ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានតួនាទីសំខាន់ដូចគ្នា ក្នុងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ហើយជួនកាល លើសពីការយល់ឃើញរបស់យើងទៀតផង។ —JOHN BLASÉ
យើងជាធូលីដី
មានពេលមួយ ឪពុកវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងតែបាត់បង់ភាពអត់ធ្មត់។ កូនរបស់គាត់ដែលចេះដើរតេសតាស់ចេះតែស្រែកថា “ការ៉េម! ការ៉េម!” គាត់ក៏បានបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងកូន នៅក្នុងកណ្តាលចំណោមហ្វូងមនុស្ស នៅក្នុងផ្សារទំនើប។ គាត់ក៏បានប្រាប់កូនគាត់ថា គាត់នឹងទិញការ៉េមឲ្យវាញាំ តែគាត់ត្រូវធ្វើអ្វីមួយ សម្រាប់ម្តាយរបស់វាសិន។ វាក៏ស្រែកទៀតថា “អត់ទេ! ទិញការ៉េម”។ បន្ទាប់មក រឿងនេះក៏បានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ស្រ្តីម្នាក់ មានមាឌតូច មានសំលៀកបំពាក់ស្អាតបាត ដោយមានស្បែកជើង ដែលសមនឹងការបូបយួរដៃរបស់ខ្លួន។ នាងក៏បានចូលមកជិតពួកគេ។ ឪពុករបស់ក្មេងក៏បានប្រាប់នាងថា “កូននេះទម្រើសណាស់”។ ស្ត្រីនោះក៏បានញញឹម ហើយតបថា “ក្មេងនេះនៅតូចណាស់។ វាត្រូវការឲ្យអ្នកមានចិត្តអត់ធ្មត់ នឹងមានភាពជិតស្និទ្ធចំពោះវា”។ រឿងនេះមិនបានបញ្ចប់ភ្លាមៗទេ តែពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់ស្រ្តីនោះ គឺជាអ្វីដែលឪពុកនឹងកូននោះត្រូវការក្នុងពេលនោះ។
ពាក្យសម្តីរបស់ស្រ្តីនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០៣។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ សេ្តចដាវីឌបានពិពណ៌នា អំពីព្រះអម្ចាស់ ដែល “មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ហើយនឹងអាណិតអាសូរ ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរសដ៏បរិបូរ”(ខ.៨)។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលប្រៀបប្រដូចថា ព្រះអង្គ “មានព្រះទ័យអាណិតដល់អស់អ្នកដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ដូចជាឪពុកមានចិត្តអាសូរដល់កូនរបស់ខ្លួនដែរ”(ខ.១៣)។ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតានៃយើង “ដ្បិតទ្រង់ស្គាល់រាងកាយរបស់យើង ក៏នឹកចាំថា យើងគ្រាន់តែជាធូលីដីប៉ុណ្ណោះ”(ខ.១៤)។ ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងតូច ហើយផុយស្រួយ។
យើងច្រើនតែជួបបរាជ័យ ហើយងាយនឹងមានអារម្មណ៍ថាពិបាកពេក ដោយសារការអ្វីដែលពិភពលោកដ៏ធំនេះបានផ្តល់ឲ្យយើង។ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះវរបិតានៃយើងមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់…