សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន
ពួកជំនុំដ៏តូចរបស់ខ្ញុំ បានសម្រេចចិត្តធ្វើអំណោយដ៏ភ្ញាក់ផ្អើលមួយ សម្រាប់កូនប្រុសខ្ញុំ នៅថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតរបស់គាត់ នៅអាយុ៦ឆ្នាំ។ សមាជិកព្រះវិហារមួយចំនួន បានតុបតែងបន្ទប់សាលារៀនថ្ងៃអាទិត្យ ដោយចងព្យួរប៉េងប៉ោង និងតម្រៀបតុតូចមួយ ដោយមាននំខួបកំណើតនៅលើនោះ។ ពេលកូនប្រុសខ្ញុំបើកទ្វារបន្ទប់នោះឡើង យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានស្រែកឡើងព្រមគ្នាថា “រីករាយថ្ងៃកំណើត”។
ក្រោយមក ពេលខ្ញុំកំពុងកាត់នំខួបកំណើត កូនប្រុសខ្ញុំក៏បានមកក្បែរខ្ញុំ ហើយខ្សិបដាក់ត្រចៀកខ្ញុំថា “ម៉ាក់ ហេតុអ្វី នៅទីនោះ គេទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ?” ខ្ញុំក៏មានសំណួរដូចគាត់ផងដែរ។ ពួកគេបានស្គាល់យើងប្រហែល៦ខែប៉ុណ្ណោះ តែពួកគេបានប្រព្រឹត្តចំពោះយើង ដូចមិត្តភក្តិដែលពួកគេបានរាប់អានតាំងពីយូរមកហើយ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលពួកគេមានចំពោះកូនប្រុសខ្ញុំ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់ មានចំពោះយើងរាល់គ្នា។ យើងមិនអាចយល់ថា ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ស្រឡាញ់យើង តែទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ហើយទ្រង់បានប្រទានក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយឥតសំចៃ។ យើងមិនបានធ្វើអ្វី ដែលសមនឹងទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ឡើយ តែទ្រង់បានស្រឡាញ់យើង ខ្លាំងយ៉ាងនេះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់”(១យ៉ូហាន ៤:៨)។ សេចក្តីស្រឡាញ់ជាផ្នែកមួយនៃអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់។
ព្រះជាម្ចាស់បានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ មកលើយើង យ៉ាងហូរហៀរ ដើម្បីឲ្យយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់អ្នកដទៃ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់សាវ័ករបស់ទ្រង់ថា “ខ្ញុំឲ្យសេចក្តីបញ្ញត្ត១ថ្មីដល់អ្នករាល់គ្នា គឺឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់គ្នា ដូចជាខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(យ៉ូហាន ១៣:៣៤-៣៥)។
សមាជិកពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ និងកូនខ្ញុំយ៉ាងនេះ ដោយសារពួកគេមានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ នៅក្នុងពួកគេ។…
សម្រស់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់
របាំយ៉ារ៉ាបេ តាប៉ាទីយ៉ូ គឺជារបាំមួករបស់ប្រជាជនមិចស៊ីកូ ដែលអបអរសាទរសេចក្តីស្នេហាររបស់គូរស្នេហ៍។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរាំដ៏រស់រវើក មនុស្សប្រុសបានដាក់មួករបស់ខ្លួនដែលមានហាមធំ នៅលើដី។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការរាំ ស្រ្តីដែលជាដៃគូរាំក៏បានរើសមួកនោះឡើង ហើយអ្នកទាំងពីរក៏បានលាក់មុខនៅពីក្រោយមួកនោះ ដើម្បីបញ្ជាក់សេចក្តីស្នេហារបស់ពួកគេ ដោយការថើប។
របាំនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសារៈសំខាន់នៃភាពស្មោះត្រង់ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក៥ បានចែងអំពីផលវិបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ នៃអំពើអសីលធម៌ ជាពិសេសនៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ។ ខ.១៥ បានចែងថា “ចូរផឹកទឹកពីពាងរបស់ខ្លួនឯង ព្រមទាំងទឹកដែលហូរចេញពីអណ្តូងរបស់ខ្លួនចុះ”។ បទគម្ពីរនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្នករាំរបាំយ៉ារ៉ាបេ នៅលើវេទិកា។ ទោះអ្នករាំមានគ្នា១០គូក៏ដោយ ក៏អ្នករាំម្នាក់ៗបានផ្តោតចិត្ត ទៅលើដៃគូរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ បានសេចក្តីថា អ្នកដែលមានប្តី ឬប្រពន្ធ អាចអរសប្បាយ នៅក្នុងការប្តូរផ្តាច់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងមិនអាចបំបែកបាន ចំពោះប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្លួន(ខ.១៨)។
អ្នកដទៃកំពុងតែសង្កេតមើលទំនាក់ទំនងស្នេហារបស់ប្តីនិងប្រពន្ធ។ គឺមិនខុសពីអ្នករាំរបាំនោះ ដែលដឹងថា អ្នកដទៃកំពុងតែមើលមកពួកគេ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែរីករាយ ក្នុងការរាំជាមួយដៃគូរបស់ខ្លួន។ ខ.២១ បានចែងថា “អស់ទាំងផ្លូវរបស់មនុស្សសុទ្ធតែច្បាស់ នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ក៏ស្ទង់មើលអស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់គេដែរ”(ខ.២១)។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងការពារទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធ ហេតុនេះហើយទ្រង់តែងតែទតមើលប្តីប្រពន្ធរាល់គូ។ សូមឲ្យប្តីប្រពន្ធម្នាក់ៗ ធ្វើឲ្យព្រះទ្រង់គាប់ព្រះទ័យ តាមរយៈភាពស្មោះត្រង់ ដែលពួកគេបានបង្ហាញចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។
ជីវិតរបស់យើងមានការផ្លាស់ប្តូរ តាមចង្វាក់ គឺមិនខុសពីរបាំយ៉ារ៉ាបេឡើយ។ ពេលដែលយើងដើរតាមចង្វាក់ ដែលព្រះអាទិករយើងបានដាក់ឲ្យ…
កន្លែងដែលខ្ពស់បំផុត
មានពេលមួយ ស្វាមីខ្ញុំបានអញ្ជើញមិត្តភក្តិម្នាក់ ទៅព្រះវិហារ។ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ មិត្តភក្តិនោះក៏បាននិយាយថា គាត់ចូលចិត្តបទចម្រៀង និងបរិយាកាសក្នុងព្រះវិហារ ប៉ុន្តែ គាត់មិនយល់សោះថា ហេតុអ្វីបានជាគេលើកដំកើងព្រះយេស៊ូវខ្លាំងយ៉ាងនេះ? ស្វាមីខ្ញុំក៏បានពន្យល់គាត់ថា ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ គឺជាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះគ្រីស្ទ។ បើគ្មានទ្រង់ទេ នោះជំនឿលើទ្រង់ នឹងគ្មានន័យអ្វីឡើយ។ គឺដោយសារតែការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ក្នុងជីវិតយើង ទើបយើងអាចជួបជុំគ្នា ហើយសរសើរដំកើងទ្រង់។
តើព្រះយេស៊ូវជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះ? សាវ័កប៉ុលបានឆ្លើយសំណួរនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរកូល៉ុស ជំពូក១។ គ្មាននរណាបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមក ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចំាង និងបើកបង្ហាញព្រះជាម្ចាស់(ខ.១៥)។ ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ទ្រង់បានយាងមកសុគត ជំនួសយើង ហើយបានរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ អំពើបាបបានកាត់ផ្តាច់យើង ចេញពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចនេះ ទាល់តែអង្គបុគ្គលដែលល្អឥតខ្ចោះ ទើបអាចផ្សះផ្សាយើង ឲ្យជានឹងព្រះបាន។ អង្គបុគ្គលនោះ គឺជាព្រះយេស៊ូវ(ខ.១៤,២០)។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានយើង នូវអ្វីដែលគ្មាននរណាអាចផ្តល់ឲ្យបាន គឺផ្លូវចូលទៅរកព្រះវរបិតា និងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ១៧:៣)។
ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលកិត្តិយសដ៏ខ្ពស់យ៉ាងនេះ? ព្រោះទ្រង់បានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់។ ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យយើងថ្វាយចិត្តដល់ទ្រង់ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការលះបង់របស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រទានយើងនូវកម្លាំងជាថ្មី ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទ្រង់ជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដល់យើង!
យើងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ ព្រោះទ្រង់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ។…
ការធ្វើបន្ទាល់ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម
អេមី(Amy) រស់នៅក្នុងប្រទេស ដែលហាមមិនឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ។ គាត់បានទទួលការបណ្តុះបណ្តាល ជាគិលានុបដ្ឋាយិការ។ គាត់កំពុងធ្វើការក្នុងមន្ទីរពេទ្យធំមួយ ដោយមាននាទីជាអ្នកថែទាំទារកដែលទើបកើត។ គាត់មានការប្តូរផ្តាច់នៅក្នុងអាជីពរបស់គាត់ណាស់ បានជាការងារគាត់មានភាពលេចធ្លោ ហើយស្រ្តីជាច្រើនមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះគាត់។ ពួកគេក៏បានទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត ឲ្យទៅសួរគាត់ ជាលក្ខណៈឯកជន។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អេមីក៏បានចែកចាយអំពីព្រះសង្រ្គោះរបស់គាត់ ដោយបើកចំហរ។
ដោយសារគាត់ធ្វើការងារបានល្អ មិត្តរួមការងារខ្លះ មានការច្រណែននឹងគាត់ ហើយក៏បានចោទគាត់ថា បានលួចថ្នាំពេទ្យ។ ថ្នាក់លើរបស់គាត់មិនជឿពួកគេទេ ហើយទីបំផុត អាជ្ញាធរក៏បានរកឃើញអ្នកបង្ករឿង។ រឿងនេះក៏បាននាំឲ្យពេទ្យដទៃទៀតដែលធ្វើការជាមួយគាត់ ចោទសួរ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ គំរូរបស់គាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំ នឹកចាំអំពីពាក្យរបស់សាវ័កពេត្រុស ដែលបានចែងថា “ឱពួកស្ងួនភ្ងាអើយ … ចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាចៀសពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម ដែលតយុទ្ធនឹងព្រលឹងវិញ្ញាណចេញ ទាំងប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ នៅក្នុងពួកសាសន៍ដទៃ ដើម្បីនៅកន្លែងណា ដែលគេនិយាយដើម ពីអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាមនុស្សប្រព្រឹត្តអាក្រក់ នោះឲ្យគេបានសរសើរដល់ព្រះ នៅថ្ងៃដែលទ្រង់យាងមកប្រោស ដោយគេឃើញការល្អរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ”(១ពេត្រុស ២:១១-១២)។
ទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់យើង នៅផ្ទះ នៅកន្លែងធ្វើការ ឬនៅសាលារៀន អាចជះឥទ្ធិពលមកលើអ្នកដទៃ ពេលដែលយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះទ្រង់ធ្វើការក្នុងយើង។ នៅជុំវិញខ្លួនយើង គឺមានមនុស្ស ដែលកំពុងតែមើលការនិយាយស្តី និងប្រព្រឹត្តរបស់យើង។ ចូរយើងពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ដឹកនាំការប្រព្រឹត្ត និងការគិតរបស់យើង។ បន្ទាប់មក ចូរយើងជិះឥទ្ធិពលមកលើអ្នកមិនជឿ…
មានរបស់ដ៏ស្រស់ស្អាតជាច្រើន
អ្នកស្រី លីលីយ៉ា ត្រូធ័រ(Lilias Trotter) គឺជាវិចិត្រករ និងជាបេសកជន។ មុនពេលគាត់ទទួលមរណភាព គាត់បានមើលតាមបង្អួច ហើយបានទទួលការបើកសម្តែង ឲ្យឃើញរទេះសេះមួយគ្រឿង របស់នគរស្ថានសួគ៌។ យោងតាមអ្នកសរសេរជីវប្រវត្តិរបស់គាត់ បានឲ្យដឹងថា មានមិត្តភក្ដិម្នាក់ បានសួរគាត់ថា “តើឯងកំពុងមើលឃើញរបស់ដ៏ស្រស់ស្អាត ជាច្រើនមែនទេ?” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “ចា! ខ្ញុំបានឃើញរបស់ដ៏ស្រស់ស្អាតច្រើនណាស់”។
ពាក្យចុងក្រោយរបស់អ្នកស្រីត្រូធ័រ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីកិច្ចការដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ ក្នុងជីវិតរបស់គាត់។ ទ្រង់បានបង្ហាញភាពស្រស់ស្អាតជាច្រើនដល់គាត់ និងតាមរយៈគាត់ មិនគ្រាន់តែនៅពេលគាត់ស្លាប់ តែពេញមួយជីវិតគាត់។ ទោះបីជាគាត់ជាវិចិត្រករ ដ៏ពូកែក៏ដោយ គាត់បានជ្រើសរើសយកការបម្រើព្រះយេស៊ូវ ក្នុងនាមជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ នៅក្នុងប្រទេសអាល់ហ្សេរី។ គេថា លោកចន រូស្គីន ( John Ruskin) ដែលជាវិចិត្រករដ៏ល្បីល្បាញ ដែលបានបណ្តុះបណ្តាលគាត់ ធ្លាប់បាននិយាយថា “គាត់បានខ្ជះខ្ជាយជីវិតរបស់គាត់!” នៅពេលដែលគាត់បានជ្រើសរើសយកការងារជាបេសកជន ជាជាងធ្វើជាវិចិត្រករ។
ស្រដៀងគ្នានឹងរឿងនេះដែរ នៅក្នុងគ្រាសញ្ញាថ្មី នៅពេលដែលស្ត្រីម្នាក់បានចូលក្នុងផ្ទះរបស់លោកស៊ីម៉ូន នាងមានកាន់ដបថ្មកែវ ដាក់ប្រេងទេព្វិរូសុទ្ធ ហើយបានចាក់ប្រេងលើព្រះសិរព្រះយេស៊ូវ។ អ្នកដែលមានវត្តមាននៅទីនោះ បាននិយាយថា តើមានប្រយោជន៍អ្វី នឹងធ្វើបង្ខាតប្រេងនេះដូច្នេះ។ ប្រេងទេព្វិរូនេះ មានតម្លៃថ្លៃណាស់ គឺថ្លៃស្មើនឹងប្រាក់ឈ្នួលមួយឆ្នាំ ដូច្នេះ ហើយបានជាមានអ្នកខ្លះគិតថា…
គោរពប្រតិបត្តិព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច
លោកបេនយ៉ាមីន ប៊្លូម៏(Benjamin Bloom) ដែលជាអ្នកចិត្តសាស្រ្ត វិស័យអប់រំ ដែលបានធ្វើការស្រាវជ្រាវ អំពីរបៀបជួយយុវជន ឲ្យអភិវឌ្ឍន៍អំណោយទានរបស់ខ្លួន។ គាត់បានធ្វើការសិក្សា អំពីកុមារភាព របស់អ្នកសម្តែងល្បីៗចំនួន១២០នាក់ ដែលរួមមាន អត្តពលិក សីល្បៈករ និងអ្នកប្រាជ្ញ ហើយជាលទ្ធផល គាត់បានរកឃើញថា អ្នកទាំងនោះមានចំណុចរួមមួយដែលដូចគ្នា គឺថា ពួកគេសុទ្ធតែបានចំណាយពេលវេលាយ៉ាងយូរៗ ដើម្បីធ្វើការហ្វឹកហាត់ យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់បំផុត។
តាមការស្រាវជ្រាវរបស់ លោកប៊្លូម បានឲ្យដឹងថា ដើម្បីរីកលូតលាស់ក្នុងផ្នែកណាមួយ នៃជីវីតរបស់យើង យើងចាំបាច់ត្រូវមានការលត់ដំ។ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ យើងក៏ត្រូវមានការលត់ដំ ខាងវិញ្ញាណ ដោយចំណាយពេលប្រកប ឲ្យបានទៀងទាត់ជាមួយទ្រង់។ ការនេះនឹងជួយឲ្យយើងទុកចិត្តទ្រង់កាន់តែខ្លាំង។
លោកដានីយ៉ែល គឺជាគំរូដ៏ល្អមួយ សម្រាប់អ្នកដែលចង់ដាក់អាទិភាព ទៅលើការដើរជាមួយព្រះ ដោយការលត់ដំ។ កាលនៅក្នុងវ័យយុវជន លោកដានីយ៉ែលបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការសម្រេចចិត្តយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងប្រកបដោយប្រាជ្ញា(១:៨)។ លោកបានប្ដេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការអធិស្ឋានយ៉ាងទៀងទាត់ ដើម្បី “អរព្រះគុណដល់ព្រះ” (៦:១០)។ លោកដានីយ៉ែលបានស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះជាញឹកញាប់ នៅក្នុងការរស់នៅ បានជាមនុស្សនៅជុំវិញគាត់ ងាយនឹងសម្គាល់ថា ជីវិតរបស់គាត់មានពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ។ តាមការពិត ស្ដេចដារីយុសបានហៅលោកដានីយ៉ែលថា “អ្នកបម្រើនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់” (ខ.២០) ហើយទ្រង់បានហៅលោកដានីយ៉ែល ដល់ទៅពីរដង ថាជា…
ផ្ទះដ៏ពិត ដ៏កក់ក្តៅ
មានពេលមួយ កូនប្រុសខ្ញុំសួរថា “ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវចាកចេញពីផ្ទះយើង ហើយផ្លាស់ទៅនៅកន្លែងផ្សេង?” ស្ថិតក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំត្រូវពន្យល់ប្រាប់គាត់ថា យើងចាកចេញពីផ្ទះយើង តែមិនមែនចាកចេញពីផ្ទះដ៏កក់ក្តៅរបស់យើងទេ។ ក្នុងផ្ទះដ៏កក់ក្តៅរបស់យើង គឺជាកន្លែងដែលមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង។ វាជាកន្លែងដែលយើងចង់វិលត្រឡប់មករក បន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយ ឬបន្ទាប់ពីការធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ គង់នៅបន្ទប់ខាងលើ មុនពេលទ្រង់សុគត នៅពេលប៉ុន្មានក្រោយមកទៀត ទ្រង់បានប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ថា “កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភឡើយ”(យ៉ូហាន ១៤:១)។ ពួកសាវ័កមិនដឹងច្បាស់ អំពីអនាគតរបស់ខ្លួន ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានថ្លែងទំនាយ អំពីការសុគតរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានធានាដល់ពួកគេ អំពីព្រះវត្តមានទ្រង់ ហើយបានរំឭកពួកគេថា ពួកគេនឹងបានជួបទ្រង់ទៀត។ គឺដូចដែលទ្រង់បានប្រាប់ពួកគេថា “នៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះវរបិតាខ្ញុំ មានទីលំនៅជាច្រើន ពុំនោះ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាហើយ ខ្ញុំទៅរៀបកន្លែងឲ្យអ្នករាល់គ្នា”(ខ.២)។ ទ្រង់អាចប្រើពាក្យផ្សេងទៀត ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីនគរស្ថានសួគ៌។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ទ្រង់បានជ្រើសរើសពាក្យ ដែលពិពណ៌នា អំពីកន្លែងដែលព្រះដែលយើងស្រឡាញ់ គង់នៅ គឺព្រះអម្ចាស់ យេស៊ូវគ្រីស្ទ។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានពិពណ៌នាក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា “ព្រះវរបិតាយើង ប្រទានពរឲ្យយើងមានភាពស្រស់ស្រាយ នៅក្នុងដំណើរជីវិតយើង ដោយឲ្យយើងមានផ្ទះសំណាក់ដ៏ល្អ សម្រាប់ស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យគិតថា ផ្ទះសំណាក់នោះ…
អំណោយទានជាច្រើន គោលបំណងតែមួយ
ពោត គឺជាអាហារដ៏សំខាន់ នៅក្នុងប្រទេសមិចស៊ីកូ ដែលជាប្រទេសកំណើតរបស់ខ្ញុំ។ នៅទីនោះ មានពោតជាច្រើនប្រភេទ។ អ្នកអាចរកបានពោតពណ៌លឿង ពណ៌ត្នោត ពណ៌ក្រហម និងពណ៌ខ្មៅ ហើយថែមទាំងមានពោតពណ៌លក្ខណ៍ ដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗដ៏ស្អាតអស្ចារ្យផងដែរ។ ប៉ុន្តែ តាមធម្មតា ប្រជាជននៅទីក្រុង មិនបរិភោគពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗឡើយ។ លោកអ័ម៉ាដូ រ៉ាមីរេស(Amado Ramirez) ដែលជាម្ចាស់ភោជ្ជនីយដ្ឋាន និងអ្នកស្រាវជ្រាវ បានពន្យល់ថា ប្រជាជននៅទីក្រុងជឿថា ពោតដែលមានពណ៌តែមួយ គឺជាតំណាងឲ្យភាពស្មើគ្នា។ ប៉ុន្តែ ពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះអុចៗ មានរស់ជាតិល្អ ហើយគេអាចយកវា ទៅធ្វើនំប៉័ងបន្ទះដ៏ឈ្ហុយឆ្ងាញ់។
ពួកជំនុំព្រះគ្រីស្ទ គឺមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងពោតដែលមានពណ៌ចម្រុះ ជាងពោតដែលមានពណ៌តែមួយ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រើរូបភាពនៃរូបកាយតែមួយ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីពួកជំនុំ ព្រោះយើងម្នាក់ៗជាអវយវៈនៃរូបកាយតែមួយ របស់ព្រះតែមួយ ដែលបានប្រទានយើងម្នាក់ៗ ឲ្យមានអំណោយទានខុសៗគ្នា។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា យើង “មានមុខងារផ្សេងៗ ពីគ្នា តែគឺជាព្រះអម្ចាស់ដដែលទេ។ ព្រមទាំងមានរបៀបធ្វើផ្សេងៗ ពីគ្នាទៀត តែគឺជាព្រះដដែលនោះឯង ដែលទ្រង់ធ្វើគ្រប់ទាំងអស់ ក្នុងមនុស្សទាំងអស់”(១កូរិនថូស ១២:៥-៦)។ កាលណាយើងជួយយកអសារគ្នា នៅក្នុងភាពចម្រុះគ្នា ដែលយើងមានក្នុងពួកជំនុំ នោះមានន័យថា យើងកំពុងបង្ហាញឲ្យគេស្គាល់សេចក្តីសប្បុរស និងភាពប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះអម្ចាស់។
ខណៈពេលដែលយើងឱបក្រសោបយកភាពចម្រុះរបស់យើង ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវខិតខំរក្សាការរួបរួមរបស់យើង នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿ…
ធ្វើការទន្ទឹមគ្នា
នៅសម័យបុរាណ ទីក្រុងដែលមានកំផែងបាក់បែក ធ្វើឲ្យគេដឹងថា ប្រជាជនដែលនៅក្នុងក្រុង ជាមនុស្សបរាជ័យ ដែលងាយនឹងជួបគ្រោះថ្នាក់ និងភាពអាម៉ាស់។ ហេតុនេះហើយ ពួកសាសន៍យ៉ូដាក៏បានសាងសង់ទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ តើសង់ដោយរបៀបណា? គឺដោយធ្វើការប្រកៀកស្មាគ្នា ដូចដែលបានពិពណ៌នាយ៉ាងក្បោះក្បាយ នៅក្នុងបទគម្ពីរនេហេមា ជំពូក៣។ មើលពីដំបូង ជំពូក៣ ហាក់ដូចជាការពិពណ៌នាដ៏គួរឲ្យធុញទ្រាន់ អំពីមនុស្សដែលធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ នៅក្នុងការសាងសង់កំផែងក្រុង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងមើលឲ្យជិត យើងនឹងបានដឹងថា បទគម្ពីរនេះកំពុងតែនិយាយសង្កត់ធ្ងន់ជាពិសេស អំពីរបៀបដែលមនុស្សធ្វើការរួមគ្នា។ ពួកសង្ឃកំពុងតែធ្វើការនៅទន្ទឹមនឹងអ្នកគ្រប់គ្រង។ អ្នកផលិតទឹកអប់ និងជាងមាសក៏រួមចំណែកក្នុងការងារផងដែរ។ មានអ្នកខ្លះកំពុងតែរស់នៅក្នុងក្រុងជិតខាង ក៏បានមកជួយទៀត។ អ្នកដទៃទៀតក៏បានធ្វើការជួសជុលកំផែង ដែលនៅពីមុខផ្ទះពួកគេ។ នៅក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ លោកសាលូម និងពួកកូនស្រីរបស់គាត់ ក៏បានធ្វើការជាមួយនឹងពួកប្រុសៗ នៅក្នុងការជួសជុលផងដែរ(៣:១២) អ្នកខ្លះក៏បានជួសជុលកំផែងពីផ្ទាំង ដែលមានដូចជាពួកត្កូអាជាដើម(ខ.៥,២៧)។
បទគម្ពីរមួយជំពូកនេះ មានចំណុចសំខាន់ពីរយ៉ាង ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់។ ទីមួយ ពួកគេទាំងអស់គ្នា បានធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីសម្រេចគោលដៅតែមួយ។ ទីពីរ ពួកគេរាល់គ្នាសុទ្ធតែបានទទួលការសរសើរ ដោយសារការរួមចំណែកនៅក្នុងការងារនោះ គឺមិនមែនដោយសារបរិម៉ាណនៃការងារ ដែលពួកគេបានធ្វើតិចឬច្រើន ដោយប្រៀបធៀបជាមួយអ្នកដទៃនោះទេ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងសង្កេតឃើញមានក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមជាច្រើន ដែលមានការបាក់បែក។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកកសាងនគរព្រះ តាមរយៈការកែប្រែជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ យើងអាចជួយកសាងតំបន់ដែលយើងរស់នៅឡើងវិញ ដោយបង្ហាញអ្នកដទៃ…
សូមបើកភ្នែកទូលបង្គំ
កាលខ្ញុំបានទៅទស្សនាព្រះវិហារឆូរ៉ាដ៏ស្រស់ស្អាត ក្នុងទីក្រុងអ៊ីស្តានប៊ូល ជាលើកដំបូង ខ្ញុំបានមើលផ្ទាំងគំនូរលើជញ្ជាំង និងផ្ទាំងគំនូរការ៉ូបិទរបស់ចក្រភពប៊ីហ្សានធីន នៅលើពិដាន ហើយក៏អាចស្វែងយល់អំពីសាច់រឿងមួយចំនួន ក្នុងព្រះគម្ពីរ តាមរូបគំនូរទំាងនោះ។ ប៉ុន្តែ មានចំណុចជាច្រើន ដែលខ្ញុំបានមើលរំលង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅលើកទីពីរ ខ្ញុំមានអ្នកនាំដើរទស្សនាម្នាក់ ទៅជាមួយ។ គាត់បានចង្អុលបង្ហាញ អំពីភាពលម្អិតទាំងអស់ ដែលខ្ញុំបានមើលរំលង កាលពីមុន ហើយភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏បានយល់ច្បាស់អំពីសាច់រឿង នៅលើផ្ទាំងគំនូរ។ ឧទាហរណ៍ ផ្ទាំងគំនូរទីមួយ បានពិពណ៌នា អំពីដំណើរជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដូចដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរដំណឹងល្អលូកា។
ជួនកាល ពេលយើងអានព្រះគម្ពីរ យើងមានការយល់ដឹង អំពីរឿងដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ ប៉ុន្តែ តើយើងយល់អំពីទំនាក់ទំនង ដែលជាភាពលម្អិតនៅក្នុងសាច់រឿង ដែលបានចាក់ស្រេស បង្កើតជាសាច់រឿងទាំងមូលឬទេ? យើងអាចស្វែងយល់អំពីចំណុចលម្អិតទាំងនោះ ដោយប្រើសៀវភៅដែលពន្យល់បទគម្ពីរ និងឧបករណ៍សម្រាប់សិក្សាព្រះគម្ពីរដទៃទៀត ប៉ុន្តែ យើងក៏ត្រូវការអ្នកនាំផ្លូវ ដែលបើកភ្នែកយើង ហើយជួយឲ្យយើងមើលឃើញភាពអស្ចារ្យនៃការបើកសម្តែងរបស់ព្រះ ដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ អ្នកនាំផ្លូវរបស់យើង គឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលបង្រៀនយើង “នូវគ្រប់សេចក្តីទាំងអស់”(យ៉ូហាន ១៤:២៦)។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា ព្រះវិញ្ញាណក៏ “ផ្ទឹមពន្យល់សេចក្តីខាងវិញ្ញាណ ដោយសារសេចក្តីខាងឯវិញ្ញាណ”(១កូរិនថូស ២:១៣)។
គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ដែលព្រះដ៏ជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរ បានបង្ហាញយើង ឲ្យស្គាល់ភាពអស្ចារ្យនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់។ ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានប្រទានយើងនូវព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់…