រុះរើរបងរបស់អ្នកចេញ
អ្នកដឹកនាំព្រះវិហារម្នាក់គេងមិនលក់។ ខណៈពេលដែលសង្រ្គាមលោកលើកទី២កំពុងតែរាលដាលកាន់តែខ្លាំង គាត់ក៏បានប្រាប់ទាហានអាមេរិកមួយក្រុមតូចថា ពួកគេមិនអាចយកសពមិត្តរួមអាវុធរបស់ពួកគេ ទៅបញ្ចុះក្នុងរបងទីបញ្ចុះសពរបស់ព្រះវិហារបស់គាត់បានទេ។ ទីបញ្ចុះសពនោះសម្រាប់តែសមាជិកព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះ ទាហានទាំងនោះក៏បានបញ្ចុះសពរបស់មិត្តសំឡាញ់ខ្លួន នៅក្រៅរបងព្រះវិហារ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រឹកឡើង ទាហានទាំងនោះមិនអាចរកឃើញផ្នូរនោះ។ ទាហានម្នាក់ក៏បានទៅសួរលោកគ្រូគង្វាលថា “លោកគ្រូ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ផ្នូរនោះបាត់ហើយ”។ គាត់ប្រាប់ទាហាននោះថា “អូហ៍ ផ្នូរនោះនៅកន្លែងដដែលទេ”។ ទាហាននោះក៏មានការភ័ន្តភាំង ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានពន្យល់ថា “កាលពីយប់មិញ ខ្ញុំបានក្រោកឡើង ហើយក៏បានរើរបងព្រះវិហារចេញ”។
ព្រះទ្រង់ក៏អាចផ្តល់ឲ្យយើងនូវទស្សនៈថ្មីៗ សម្រាប់បញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរ បើសិនជាយើងស្វែងរកប្រាជ្ញាពីព្រះអង្គ។ នេះក៏ជាអ្វីដែលហោរាអេសាយ បាននិយាយទៅកាន់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលកំពុងទទួលរងការសង្កត់សង្កិន។ ពួកគេមិនត្រូវងាកទៅរកអតីតកាលទេ ផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវបែរមករកព្រះ មើលព្រះអង្គធ្វើការអស្ចារ្យថ្មីៗ និងនាំពួកគេដើរតាមផ្លូវថ្មី។ ព្រះអង្គបានជំរុញពួកគេថា “កុំឲ្យឯងរាល់គ្នានឹងចាំពីការទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ …មើល អញនឹងធ្វើការ១ថ្មីវិញ”(អេសាយ ៤៣:១៨-១៩)។ ព្រះអង្គជាប្រភពនៃក្តីសង្ឃឹម ក្នុងអំឡុងពេលដែលយើងមានការសង្ស័យ និងសង្រ្គាម។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “អញឲ្យមានទឹកនៅក្នុងទីរហោស្ថាន និងទន្លេនៅសមុទ្រខ្សាច់ ដើម្បីឲ្យរាស្ត្រអញ គឺជាពួកជ្រើសរើសនោះបានទឹកផឹក”(ខ.២០)។
កាលណាយើងមានទស្សនៈថ្មីពីព្រះ នោះយើងក៏អាចមើលឃើញទិសដៅថ្មីមកពីព្រះអង្គ ក្នុងជីវិតយើង។ ចូរយើងប្រើភ្នែកថ្មីរបស់យើង មើលផ្លូវថ្មីរបស់ព្រះអង្គ។ បន្ទាប់មក ចូរយើងបោះជំហានដោយចិត្តក្លាហាន ចូលទៅក្នុងទឹកដីថ្មី ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ។—Patricia Raybon
ផ្លូវនៃប្រាជ្ញានាំទៅរកក្តីអំណរ
សម្លេងទូរស័ព្ទបានរោទ៍ឡើង ហើយខ្ញុំក៏បានលើកទូរស័ព្ទឡើង ដោយគ្មានអល់អែក។ សមាជិកដែលមានវ័យចាស់ជាងគេ ក្នុងគ្រួសារពួកជំនុំរបស់យើង បានទូរស័ព្ទមកខ្ញុំ។ គាត់ជាស្រ្តីដែលមានចិត្តក្លៀវក្លា និងប្រឹងប្រែងធ្វើការ គាត់មានអាយុជាង១០០ឆ្នាំ។ នៅក្នុងការនិពន្ធសៀវភៅចុងក្រោយបំផុតរបស់គាត់ គាត់បានសុំឲ្យខ្ញុំផ្តល់នូវសំណួរមួយចំនួន សម្រាប់ការតែងនិពន្ធរបស់គាត់ ដើម្បីជួយឲ្យគាត់សរសេរបញ្ចប់បន្ទាត់ចុងក្រោយ ក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ អំពីជីវិត ការងារ ក្តីស្រឡាញ់ និងក្រុមគ្រួសារ។ មេរៀនជាច្រើន ដែលគាត់ទទួលបានពីជីវិតដ៏វែងនេះ បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបាននូវប្រាជ្ញាជាច្រើន។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “កុំធ្វើអីលឿនៗពេក”។ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន យើងក៏បានអស់សំណើច ដោយនឹកឃើញពេលដែលគាត់ចូលចិត្តធ្វើអ្វីលឿនៗ។ រឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់ សុទ្ធតែបានបង្ហាញចេញនូវក្តីអំណរដ៏ពិតជាច្រើន។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា ប្រាជ្ញានាំមកនូវក្តីអំណរ។ “សប្បាយហើយ អស់អ្នកណាដែលរកបានប្រាជ្ញា ហើយអ្នកណាដែលខំប្រឹង ទាល់តែបានយោបល់”(សុភាសិត ៣:១៣)។ យើងឃើញថា ផ្លូវដែលចេញពីប្រាជ្ញា ឆ្ពោះទៅរកក្តីអំណរនោះ ជាគុណធម៌ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប យ៉ាងពិតប្រាកដ។ “ដ្បិតប្រាជ្ញានឹងចូលមកស្ថិតនៅក្នុងចិត្តឯង ហើយការចេះដឹងនឹងគាប់ចិត្តដល់ឯង”(សុភាសិត ២:១០)។ “ពីព្រោះមនុស្សណាដែលគាប់ព្រះហឫទ័យ នោះទ្រង់ប្រទានឲ្យអ្នកនោះមានប្រាជ្ញា ដំរិះ និងសេចក្តីរីករាយផង”(សាស្តា ២:២៦)។ បទគម្ពីរសុភាសិត ៣:១៧ បានបន្ថែមទៀតថា “អស់ទាំងផ្លូវរបស់ប្រាជ្ញា សុទ្ធតែជាផ្លូវសោមនស្ស”។
នៅក្នុងការជញ្ជឹងគិត អំពីបញ្ហាជីវិត អ្នកនិពន្ធ ឈ្មោះស៊ី…
ការទុកចិត្តព្រះគម្ពីរប៊ីប
លោកប៊ីលី ក្រហាំ(Billy Graham) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អអាមេរិកដ៏ល្បីល្បាញ ធ្លាប់បានរៀបរាប់ថា កាលពីមុន គាត់មានការពិបាក នៅក្នុងការទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប សុទ្ធតែជាសេចក្តីពិត។ នៅយប់មួយនោះ គាត់បានដើរម្នាក់ឯង ក្រោមពន្លឺដួងច័ន្ទ នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលវិស្សមកាលមួយ ក្នុងតំបន់ភ្នំសាន បឺណាឌីណូ។ គាត់ក៏បានលត់ជង្គង់ចុះ ហើយក៏បានដាក់ព្រះគម្ពីរប៊ីបរបស់គាត់ នៅលើគល់ឈើមួយ ហើយពោលពាក្យអធិស្ឋានយ៉ាងខ្លីថា “ព្រះអង្គអើយ មានសេចក្តីជាច្រើនក្នុងសៀវភៅនេះ ដែលទូលបង្គំមើលមិនយល់”។
គាត់ក៏បានសារភាព អំពីការភាន់ច្រឡំរបស់គាត់ ហើយទីបំផុត ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យនិយាយថា “ព្រះវរបិតា ទូលបង្គំសូមទទួលស្គាល់ ដោយជំនឿថា ព្រះគម្ពីរប៊ីបជាព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ!” ពេលដែលគាត់ក្រោកឈរឡើងវិញ គាត់នៅមានសំណួរ តែគាត់និយាយថា “ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានតយុទ្ធនឹងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណ ក្នុងព្រលឹងរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានឈ្នះហើយ”។
ហោរាវ័យក្មេង ឈ្មោះយេរេមា ក៏បានតយុទ្ធនឹងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ តែគាត់តែងតែស្វែងរកចម្លើយ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គឺដូចដែលគាត់បានអធិស្ឋានថា “ទូលបង្គំបានឃើញព្រះបន្ទូលទ្រង់ ទូលបង្គំក៏បានទទួលទានលេបចូលអស់ហើយ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាសេចក្តីអំណរ ហើយជាទីរីករាយចិត្តដល់ទូលបង្គំ”(យេរេមា ១៥:១៦)។ ហើយគាត់បានប្រកាសថា ព្រះបន្ទូលព្រះអម្ចាស់ នៅក្នុងចិត្តគាត់ ដូចជាភ្លើងឆេះ ដែលកប់ក្នុងឆ្អឹងរបស់គាត់(២០:៨-៩)។ លោកឆាល ស្ពើជិន(Charles Spurgeon) ដែលជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ នៅសតវត្សរ៍ទី១៩ បានសរសេរថា…
អត់ទោសឲ្យគ្នាជាមុនសិន
ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំដែលជាជនជាតិស្បែកស បានហៅខ្លួនយើងថា “បងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ” ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ និងគាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដូចខ្មាំងសត្រូវ។ នៅក្នុងការញ៉ាំកាហ្វេ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ យើងបានប្រកែកគ្នា អំពីរឿងពូជសាសន៍ ដោយគ្មានការយោគយល់។ បន្ទាប់មក យើងក៏បានបែកគ្នា ដោយខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា នឹងមិនជួបនាងទៀតឡើយ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក យើងទាំងពីរក៏បានចូលធ្វើការ ក្នុងអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទតែមួយ ក្នុងផ្នែកតែមួយ ដោយមិនអាចជៀសវាងការទំនាក់ទំនងគ្នាបានឡើយ។ ពីដំបូង យើងក៏បានជជែកគ្នាអំពីជម្លោះ។ ក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានជួយយើងឲ្យសុំទោសគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយក៏បានទទួលការប្រោសឲ្យជា ហើយក៏បានខិតខំធ្វើការបម្រើព្រះអស់ពីចិត្ត។
ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានការប្រោសឲ្យជា សម្រាប់ការបាក់បែករវាងលោកអេសាវ និងលោកយ៉ាកុបដែលជាបងប្អូនភ្លោះ ហើយក៏បានប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់អ្នកទាំងពីរ។ លោកយ៉ាកុបបានប្រើល្បិច លួចពររបស់ឪពុកគាត់ ពីបងប្រុស ។ ប៉ុន្តែ ២០ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅលោកយ៉ាកុប ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ។ ដូចនេះ យ៉ាកុបក៏បាននាំអំណោយដ៏ច្រើនសន្ធឹក ដើម្បីលួងលោកអេសាវឲ្យឈប់ខឹង។ “អេសាវក៏រត់មកទទួល ហើយឱបថើប រួចយំជាមួយគ្នាទាំង២នាក់”(លោកុប្បត្តិ ៣៣:៤)។
ការជួបជុំរបស់ពួកគេ គឺជាឧទាហរណ៍ ដែលបង្រៀនអំពីការបង្គាប់របស់ព្រះ ឲ្យយើងផ្សះផ្សាគ្នាជាមួយនឹងបងប្អូនយើង មុននឹងយើងថ្វាយដង្វាយ ជាអំណោយទាន ឬទ្រព្យសម្បត្តិក្តី ដល់ព្រះអង្គ(ម៉ាថាយ ៥:២៣-២៤)។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ”(ខ.២៤)។ លោកយ៉ាកុបបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះ…
រីកថ្វាយព្រះយេស៊ូវ
មានពេលមួយ កូនស្រីពៅរបស់ខ្ញុំបាននាំយកមើមរបស់ផ្កាធូលីព ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីនាងបានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកពីទីក្រុងអាំស្តាដាំប្រទេសហូឡង់ មកសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបង្ហាញឲ្យនាងដឹងថា ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ នៅក្នុងការទទួលមើមផ្កាធូលីពនោះ ដូចដែលខ្ញុំបានជួបជុំជាមួយនាងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ផ្កាធូលីពជាផ្កាដែលខ្ញុំចូលចិត្តតិចជាងគេ។ ផ្កាធូលីពឆាប់រីក ហើយក៏ឆាប់ស្រពោនផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត អាកាសធាតុនៅខែកក្កដា ក្តៅពេក មិនអាចដាំពួកវាបានទេ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅចុងខែកញ្ញា ខ្ញុំក៏បានយកមើមដែលកូនស្រីខ្ញុំឲ្យ មកដាំ ដោយគិតដល់នាង ហើយក៏បានដាំពួកវាដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលពន្លកបានដុះចេញពីដីដែលមានថ្មច្រើន ខ្ញុំក៏មានការបារម្ភកាន់តែខ្លាំងចំពោះការលូតលាស់របស់មើមទាំងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានកាត់លោះពួកវាជាលើកចុងក្រោយ ដោយសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានពរឲ្យពួកវារីកឡើង នៅរដូវផ្ការីក។
កិច្ចការដ៏តូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នា ទៅវិញទៅមក ទោះយើងមិនសូវចូលចិត្តគ្នាក៏ដោយ។ ព្រះអង្គប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដោយមើលរំលងចំណុចខ្វះខាតរបស់គេ សូម្បីតែក្នុងរដូវកាលដែលពិបាកបំផុត។ យូរៗទៅ សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ក៏បានរីកដូចផ្កា។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៣៥)។ ព្រះអង្គលួសមែក ហើយក៏ប្រទានពរឲ្យយើងរីកឡើង គឺដូចដែលផ្កាធូលីពរបស់ខ្ញុំ ដែលបានរីកនៅក្នុងរដូវផ្ការីកបន្ទាប់ ចំពេលដែលកូនស្រីខ្ញុំ មកលេងខ្ញុំមួយរយៈពេលខ្លី នៅចុងសប្តាហ៍។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បាននាំនាងមើលផ្កាធូលីពដែលកំពុងតែរីកស្គុសស្គាយ។—Patricia Raybon
វិធីសាស្រ្តលាងជម្រះបាប
មានក្មេងតូចៗពីរនាក់បានច្រៀងបទ “រីករាយថ្ងៃកំណើត” ឲ្យបានពីរចប់ ដោយចិត្តរីករាយ ពេលដែលពួកគេកំពុងលាងដៃ នៅកន្លែងលាងដៃ។ ម្តាយរបស់ពួកគេបានប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេត្រូវចំណាយពេលឲ្យបានយូរដូចនេះ ដើម្បីលាងដៃឲ្យអស់មេរោគ។ ដូចនេះ សូម្បីតែមុនពេលជំងឺកូវីត១៩រាតត្បាតពេញពិភពលោក ពួកគេក៏បានរៀនចំណាយពេលលាងដៃឲ្យស្អាតស្រាប់ហើយ។
ការលាងអ្វីមួយឲ្យស្អាតជានិច្ច អាចនាំឲ្យមានការធុញទ្រាន់ គឺដូចដែលយើងបានរៀនរក្សាអនាម័យ ក្នុងពេលជំងឺរាតត្បាត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីលាងជម្រះអំពើបាប យើងត្រូវងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះ។
លោកយ៉ាកុបបានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលបានខ្ចាត់ខ្ចាយពេញចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ឲ្យងាកមកផ្តោតទៅលើព្រះ។ ការដែលពួកគេឈ្លោះប្រកែកគ្នា ចង់បានមុខមាត់ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងការសប្បាយក្នុងលោកិយ មាសប្រាក់ និងការទទួលស្គាល់ បានធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយជាសត្រូវរបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានដាស់តឿនពួកគេថា “ត្រូវចុះចូលចំពោះព្រះ ហើយតស៊ូនឹងអារក្សវិញចុះ នោះវានឹងរត់ចេញពីអ្នករាល់គ្នាទៅ ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ ឱពួកមានបាបអើយ ចូរលាងដៃឲ្យស្អាតចុះ ឱពួកអ្នកមានចិត្ត២អើយ ចូរសំអាតចិត្តឡើង”(យ៉ាកុប ៤:៧-៨)។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេលាងដៃឲ្យស្អាត ដោយរបៀបណា?
ដូចមានសេចក្តីចែងថា "ត្រូវចូលទៅជិតព្រះ នោះទ្រង់នឹងចូលមកជិតអ្នករាល់គ្នាដែរ”(ខ.៨)។ នេះជាព្រះបន្ទូលដែលបានពិពណ៌នា អំពីភាពចាំបាច់នៃការងាកបែរមករកព្រះ ដើម្បីសម្អាតភាពកខ្វក់នៃអំពើបាប ចេញពីជីវិតយើង។ បន្ទាប់មក កណ្ឌគម្ពីរយ៉ាកុបបានប្រាប់អំពីរបៀបលាងសម្អាត យ៉ាងដូចនេះថា “ចូរឲ្យមានសេចក្តីទុក្ខ ហើយយំសោក ទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកចុះ សូមឲ្យសំណើចរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ជាដំងូរ ហើយឲ្យសេចក្តីអំណរទៅជាសេចក្តីព្រួយវិញ។ ចូរបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ នោះទ្រង់នឹងដំកើងអ្នករាល់គ្នាឡើង”(ខ.៩-១០)។…
ព្រះអង្គនឹងប្រយុទ្ធជំនួសអ្នក
គេបានដាក់រហ័សនាមឲ្យសត្វសេះដែលត្រូវរបួសនោះថា ក្មេងវាយស្គរ។ វាស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វសេះទាំង១១២ក្បាល ដែលទាហានអង់គ្លេសបានជិះសម្រុកចូលសមរភូមិ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការវាយសម្រុកនៃកងពលតូចដ៏ល្បីល្បាញ។ សត្វសេះនេះបានបង្ហាញចេញនូវភាពក្លាហាន និងការអត់ធន់យ៉ាងខ្លាំង បានជាលោកអនុសេនីយ៍ ដឺ សាលីស(de Salis) បានសម្រេចចិត្តថា សេះរបស់គាត់មួយក្បាលនេះសមនឹងទទួលមេដាយ ដូចកងពលដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ផងដែរ។ គេក៏បានឲ្យមេដាយដល់សត្វសេះនេះ ទោះការប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេបានទទួលបរាជ័យក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីក្លាហានរបស់កងទ័ពសេះនេះ បូករួមនឹងសេចក្តីក្លាហានរបស់សេះរបស់ពួកគេ បានបង្កើតឲ្យមានការប៉ះទង្គិច ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍សង្រ្គាមដ៏ធំបំផុតរបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលសព្វថ្ងៃនេះ គេនៅតែបន្តអបអរ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រឈមមុខនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីប្រាជ្ញាក្នុងបទគម្ពីរសុភាសិត ដែលបានចែងថា “គេត្រៀមសេះទុកសំរាប់ថ្ងៃសឹកសង្គ្រាម តែការដែលមានជ័យជំនះ នោះស្រេចនៅព្រះយេហូវ៉ាទេ។”(សុភាសិត ២១:៣១)។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯងទ្រង់យាងទៅជាមួយនឹងឯង ដើម្បីច្បាំងនឹងពួកខ្មាំងសត្រូវជំនួសឯង ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះឯងផង”(ចោទិយកថា ២០:៤)។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែនៅពេលប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “រីឯទ្រនិចនៃសេចក្តីស្លាប់ គឺជាអំពើបាប ហើយអំណាចរបស់បាប គឺជាក្រឹត្យវិន័យ តែអរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ ពីព្រោះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នាមានជ័យជំនះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើង”(១កូរិនថូស ១៥:៥៦-៥៧)។
ហេតុនេះហើយ កិច្ចការរបស់យើង គឺត្រូវរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការប្រឡងដ៏លំបាកនៃជីវិត។ ដើម្បីបង្កើតការងារបម្រើព្រះ យើងសិក្សា ធ្វើការ និងអធិស្ឋាន។ ដើម្បីបង្កើតស្នាដៃសិល្បៈដ៏ស្រស់ស្អាត យើងត្រូវមានជំនាញសិល្បៈនោះ។ ដើម្បីឡើងភ្នំ យើងត្រូវមានឧបករណ៍…
ព្រះអង្គស្គាល់ឈ្មោះអ្នក
បន្ទាប់ពីខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានបែកចេញពីព្រះវិហារ ដែលយើងធ្លាប់ចូលរួមថ្វាយបង្គំជាយូរមកហើយ បីឆ្នាំក្រោយមក យើងក៏បានវិលត្រឡប់មកពួកជំនុំមួយនេះវិញ ។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេនឹងស្វាគមន៍ពួកយើងឬទេ? តើពួកគេនៅមានក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើងទេ? តើពួកគេបានអត់ឱនទោសឲ្យយើង ដែលបានចាកចេញពីពួកគេឬទេ? យើងក៏បានទទួលចម្លើយសម្រាប់សំណួរទាំងនេះ នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ។ ខណៈពេលដែលយើងដើរចូលតាមទ្វារព្រះវិហារ យើងក៏បានឮមនុស្សជាច្រើន ហៅឈ្មោះយើងថា “ភែត!(Pat) ឌែន!(Dan) ពួកយើងរីករាយណាស់ ដែលបានជួបអ្នក!” អ្នកស្រីខេត ឌីខាមីឡូ(Kate DiCamillo) ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅកុមារ បានសរសេរក្នុងសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់ថា “ប្រិយមិត្តអ្នកអាន។ ក្នុងពិភពលោកដ៏សោកសៅនេះ គ្មានអ្វីដែលផ្អែមជាងសម្លេងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ហៅឈ្មោះអ្នកនោះទេ”។
ការធានាដូចនេះ ក៏មានសម្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ ពួកយើងបានសម្រេចចិត្តទៅថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារផ្សេងមួយរយៈ គឺមិនបានដាច់ចេញពីព្រះឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានបែរខ្នងដាក់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានស្វាគមន៍ពួកគេ ឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ។ ព្រះអង្គបានចាត់ហោរាអេសាយ ឲ្យនាំព្រះរាជសារធានាដល់ពួកគេថា “កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញបានលោះឯងហើយ អញបានហៅចំឈ្មោះឯង ឯងជារបស់ផងអញ”(អេសាយ ៤៣:១) ។
ក្នុងពិភពលោកនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ មិនឲ្យតម្លៃយើង ឬមិនស្គាល់យើង តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គស្គាល់ឈ្មោះយើងម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា ពួកគេមានតម្លៃវិសេសនៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ ក៏គួរលើកដំកើង និងជាទីស្រឡាញ់ដល់ព្រះអង្គផងដែរ(ខ.៤)។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “កាលណាឯងដើរកាត់ទឹកធំ នោះអញនឹងនៅជាមួយ កាលណាដើរកាត់ទន្លេ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ក្លាហាន
គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៅក្នុងជួរទ័ពអាមេរិកទាំងបួននាក់នោះ មិនមានឈ្មោះល្បីជា “វីរបុរស” នោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់ដែលរងាខ្លាំង ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤៣ នាវាដឹកជញ្ជូនទ័ព ឈ្មោះSS Dorchester ដែលពួកគេបានជិះ ត្រូវនាវាមុជទឹករបស់សត្រូវបាញ់ចំ នៅក្បែរឆ្នេរសមុទ្រ នៃតំបន់គ្រីនលែន ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលនោះ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងប្រែងអស់សមត្ថភាព ដើម្បីជួយសម្រួលអារម្មណ៍របស់ពួកទាហានដែលកំពុងតែស្លន់ស្លោ។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលរួចជីវិត មានម្នាក់បាននិយាយថា ខណៈពេលដែលនាវាកំពុងតែលិច ហើយអ្នករបួសកំពុងតែលោតចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះដែលមានមនុស្សលើសចំណុះ គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលទាំងបួនក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍អស់អ្នកដែលកំពុងឆ្លេឆ្លា ដោយ “ចែកចាយព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្តីក្លាហាន”។
ពេលដែលគេខ្វះអាវការពារកុំឲ្យលង់ទឹក អ្នកទាំងបួនសុទ្ធតែបានដោះអាវការពាររបស់ខ្លួន ឲ្យទៅយុវជនម្នាក់ដែលកំពុងមានការភ័យខ្លាច។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តលិចទឹកស្លាប់ជាមួយនាវា ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានរស់។ អ្នកដែលបានរួចជីវិតម្នាក់បាននិយាយថា “វាជារឿងល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានជួប”។
ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាខណៈពេលដែលនាវាចាប់ផ្តើមលិចទៅក្នុងទឹក ហើយអធិស្ឋានឮៗទាំងអស់គ្នា ដោយផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់ជាមួយពួកគេ។
រឿងនេះបានបង្ហាញនូវសេចក្តីក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ បានធ្វើឲ្យការលះបង់របស់ពួកគេមានន័យយ៉ាងខ្លាំង។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចនេះផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានជួបបញ្ហាជម្លោះ ពុករលួយ និងអំពើបាបជាច្រើន បានជាគាត់ជំរុញពួកគេថា “ចូរចាំយាម ចូរឈរឲ្យមាំមួនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ចូរប្រព្រឹត្តឲ្យពេញជាភាពបុរស ចូរឲ្យមានកំឡាំង”(១កូរិនថូស ១៦:១៣)។ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៤)។
នេះជាសេចក្តីបង្គាប់ដ៏សំខាន់ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ជាពិសេស ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិ។ ក្នុងជីវិតយើង ពេលដែលភាពវឹកវរកំពុងតែគំរាមកំហែង…
ទៅដល់ត្រើយដោយសុវត្ថិភាព
នៅប្រទេសប៉ាពូ ញូ គីនា កុលសម្ព័ន្ធខាន់ដា បានទន្ទឹងរង់ចាំ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះការមកដល់នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលគេបានបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសារបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីទៅដល់ភូមិរបស់ពួកគេ អ្នកដឹកជញ្ជូនព្រះគម្ពីរ ត្រូវធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រ ដោយជិះកាណូតតូចៗ។
តើមានអ្វីធ្វើឲ្យពួកគេមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ទឹកដ៏ធំដូចនេះ? ជាការពិតណាស់ ពួកគេមានជំនាញដើរសមុទ្រស្រាប់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានស្គាល់ព្រះដែលបានបង្កើតសមុទ្រផងដែរ។ ព្រះអង្គជាព្រះដែលដឹកនាំយើង កាត់តាមសមុទ្រជ្រៅ ដែលមានទឹករលកធំៗ។
ស្តេចដាវីឌបានពោលថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់?”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧)។ “ទោះបើទូលបង្គំនឹងឡើងទៅឯស្ថានសួគ៌ ក៏មានទ្រង់សណ្ឋិតនៅទីនោះ…ទោះបើទូលបង្គំនឹងយកស្លាបនៃបច្ចូសកាល ហោះទៅនៅឯទីបំផុតនៃសមុទ្រ គង់តែព្រះហស្តទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំនៅទីនោះ ហើយព្រះហស្តស្តាំទ្រង់នឹងក្តាប់ទូលបង្គំដែរ”(ខ.៨-១០)។
ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះមានន័យជ្រាលជ្រៅ សម្រាប់កុលសម្ព័ន្ធខេនដាស ដែលកំពុងរស់នៅលើកោះ ដែលមានអាកាសធាតុត្រូពិច ព្រៃក្រាស់ និងភ្នំដែលមានថ្មច្រើន។ គេបានហៅកោះនេះថា “តំបន់ចុងក្រោយដែលគេស្គាល់”។ តែក្នុងនាមជាអ្នកជឿនៅទីនោះ និងនៅកន្លែងផ្សេង គ្មានទីកន្លែង ឬបញ្ហាអ្វី ដែលព្រះទ្រង់ឈោងមិនដល់នោះឡើយ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៩:១២ បានចែងថា “ដូច្នេះទាំងសេចក្តីងងឹតនោះឯង មិនលាក់ពីទ្រង់ឡើយ ទោះទាំងយប់ក៏ភ្លឺដូចជាពេលថ្ងៃដែរ ឯសេចក្តីងងឹត និងពន្លឺភ្លឺ នោះស្មើគ្នានៅចំពោះទ្រង់”។
ដូចនេះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលបង្ក្រាបទឹករលក និងខ្យល់ព្យុះដែលនៅពីមុខយើង ដោយបន្ទូលថា “ចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ”(ម៉ាកុស…
