ព្រះអង្គស្គាល់ឈ្មោះអ្នក
បន្ទាប់ពីខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំបានបែកចេញពីព្រះវិហារ ដែលយើងធ្លាប់ចូលរួមថ្វាយបង្គំជាយូរមកហើយ បីឆ្នាំក្រោយមក យើងក៏បានវិលត្រឡប់មកពួកជំនុំមួយនេះវិញ ។ ប៉ុន្តែ តើពួកគេនឹងស្វាគមន៍ពួកយើងឬទេ? តើពួកគេនៅមានក្តីស្រឡាញ់ចំពោះយើងទេ? តើពួកគេបានអត់ឱនទោសឲ្យយើង ដែលបានចាកចេញពីពួកគេឬទេ? យើងក៏បានទទួលចម្លើយសម្រាប់សំណួរទាំងនេះ នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ។ ខណៈពេលដែលយើងដើរចូលតាមទ្វារព្រះវិហារ យើងក៏បានឮមនុស្សជាច្រើន ហៅឈ្មោះយើងថា “ភែត!(Pat) ឌែន!(Dan) ពួកយើងរីករាយណាស់ ដែលបានជួបអ្នក!” អ្នកស្រីខេត ឌីខាមីឡូ(Kate DiCamillo) ដែលជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅកុមារ បានសរសេរក្នុងសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញរបស់គាត់ថា “ប្រិយមិត្តអ្នកអាន។ ក្នុងពិភពលោកដ៏សោកសៅនេះ គ្មានអ្វីដែលផ្អែមជាងសម្លេងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ហៅឈ្មោះអ្នកនោះទេ”។
ការធានាដូចនេះ ក៏មានសម្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលផងដែរ។ ពួកយើងបានសម្រេចចិត្តទៅថ្វាយបង្គំនៅព្រះវិហារផ្សេងមួយរយៈ គឺមិនបានដាច់ចេញពីព្រះឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានបែរខ្នងដាក់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គបានស្វាគមន៍ពួកគេ ឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញ។ ព្រះអង្គបានចាត់ហោរាអេសាយ ឲ្យនាំព្រះរាជសារធានាដល់ពួកគេថា “កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញបានលោះឯងហើយ អញបានហៅចំឈ្មោះឯង ឯងជារបស់ផងអញ”(អេសាយ ៤៣:១) ។
ក្នុងពិភពលោកនេះ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា គេមើលយើងមិនឃើញ មិនឲ្យតម្លៃយើង ឬមិនស្គាល់យើង តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គស្គាល់ឈ្មោះយើងម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា ពួកគេមានតម្លៃវិសេសនៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះអង្គ ក៏គួរលើកដំកើង និងជាទីស្រឡាញ់ដល់ព្រះអង្គផងដែរ(ខ.៤)។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “កាលណាឯងដើរកាត់ទឹកធំ នោះអញនឹងនៅជាមួយ កាលណាដើរកាត់ទន្លេ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ក្លាហាន
គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៅក្នុងជួរទ័ពអាមេរិកទាំងបួននាក់នោះ មិនមានឈ្មោះល្បីជា “វីរបុរស” នោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់ដែលរងាខ្លាំង ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤៣ នាវាដឹកជញ្ជូនទ័ព ឈ្មោះSS Dorchester ដែលពួកគេបានជិះ ត្រូវនាវាមុជទឹករបស់សត្រូវបាញ់ចំ នៅក្បែរឆ្នេរសមុទ្រ នៃតំបន់គ្រីនលែន ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលនោះ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងប្រែងអស់សមត្ថភាព ដើម្បីជួយសម្រួលអារម្មណ៍របស់ពួកទាហានដែលកំពុងតែស្លន់ស្លោ។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលរួចជីវិត មានម្នាក់បាននិយាយថា ខណៈពេលដែលនាវាកំពុងតែលិច ហើយអ្នករបួសកំពុងតែលោតចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះដែលមានមនុស្សលើសចំណុះ គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលទាំងបួនក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍អស់អ្នកដែលកំពុងឆ្លេឆ្លា ដោយ “ចែកចាយព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្តីក្លាហាន”។
ពេលដែលគេខ្វះអាវការពារកុំឲ្យលង់ទឹក អ្នកទាំងបួនសុទ្ធតែបានដោះអាវការពាររបស់ខ្លួន ឲ្យទៅយុវជនម្នាក់ដែលកំពុងមានការភ័យខ្លាច។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តលិចទឹកស្លាប់ជាមួយនាវា ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានរស់។ អ្នកដែលបានរួចជីវិតម្នាក់បាននិយាយថា “វាជារឿងល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានជួប”។
ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាខណៈពេលដែលនាវាចាប់ផ្តើមលិចទៅក្នុងទឹក ហើយអធិស្ឋានឮៗទាំងអស់គ្នា ដោយផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់ជាមួយពួកគេ។
រឿងនេះបានបង្ហាញនូវសេចក្តីក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ បានធ្វើឲ្យការលះបង់របស់ពួកគេមានន័យយ៉ាងខ្លាំង។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចនេះផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានជួបបញ្ហាជម្លោះ ពុករលួយ និងអំពើបាបជាច្រើន បានជាគាត់ជំរុញពួកគេថា “ចូរចាំយាម ចូរឈរឲ្យមាំមួនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ចូរប្រព្រឹត្តឲ្យពេញជាភាពបុរស ចូរឲ្យមានកំឡាំង”(១កូរិនថូស ១៦:១៣)។ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៤)។
នេះជាសេចក្តីបង្គាប់ដ៏សំខាន់ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ជាពិសេស ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិ។ ក្នុងជីវិតយើង ពេលដែលភាពវឹកវរកំពុងតែគំរាមកំហែង…
ទៅដល់ត្រើយដោយសុវត្ថិភាព
នៅប្រទេសប៉ាពូ ញូ គីនា កុលសម្ព័ន្ធខាន់ដា បានទន្ទឹងរង់ចាំ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ចំពោះការមកដល់នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលគេបានបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសារបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីទៅដល់ភូមិរបស់ពួកគេ អ្នកដឹកជញ្ជូនព្រះគម្ពីរ ត្រូវធ្វើដំណើរតាមសមុទ្រ ដោយជិះកាណូតតូចៗ។
តើមានអ្វីធ្វើឲ្យពួកគេមានចិត្តក្លាហាន នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ទឹកដ៏ធំដូចនេះ? ជាការពិតណាស់ ពួកគេមានជំនាញដើរសមុទ្រស្រាប់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានស្គាល់ព្រះដែលបានបង្កើតសមុទ្រផងដែរ។ ព្រះអង្គជាព្រះដែលដឹកនាំយើង កាត់តាមសមុទ្រជ្រៅ ដែលមានទឹករលកធំៗ។
ស្តេចដាវីឌបានពោលថា “តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់?”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:៧)។ “ទោះបើទូលបង្គំនឹងឡើងទៅឯស្ថានសួគ៌ ក៏មានទ្រង់សណ្ឋិតនៅទីនោះ…ទោះបើទូលបង្គំនឹងយកស្លាបនៃបច្ចូសកាល ហោះទៅនៅឯទីបំផុតនៃសមុទ្រ គង់តែព្រះហស្តទ្រង់នឹងនាំទូលបង្គំនៅទីនោះ ហើយព្រះហស្តស្តាំទ្រង់នឹងក្តាប់ទូលបង្គំដែរ”(ខ.៨-១០)។
ពាក្យពេចន៍ទាំងនេះមានន័យជ្រាលជ្រៅ សម្រាប់កុលសម្ព័ន្ធខេនដាស ដែលកំពុងរស់នៅលើកោះ ដែលមានអាកាសធាតុត្រូពិច ព្រៃក្រាស់ និងភ្នំដែលមានថ្មច្រើន។ គេបានហៅកោះនេះថា “តំបន់ចុងក្រោយដែលគេស្គាល់”។ តែក្នុងនាមជាអ្នកជឿនៅទីនោះ និងនៅកន្លែងផ្សេង គ្មានទីកន្លែង ឬបញ្ហាអ្វី ដែលព្រះទ្រង់ឈោងមិនដល់នោះឡើយ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៩:១២ បានចែងថា “ដូច្នេះទាំងសេចក្តីងងឹតនោះឯង មិនលាក់ពីទ្រង់ឡើយ ទោះទាំងយប់ក៏ភ្លឺដូចជាពេលថ្ងៃដែរ ឯសេចក្តីងងឹត និងពន្លឺភ្លឺ នោះស្មើគ្នានៅចំពោះទ្រង់”។
ដូចនេះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលបង្ក្រាបទឹករលក និងខ្យល់ព្យុះដែលនៅពីមុខយើង ដោយបន្ទូលថា “ចូរស្ងៀមទៅ ហើយឈប់ចុះ”(ម៉ាកុស…
ស្ថានភាពប្រែជាល្អឡើង ជាមួយព្រះ
នៅក្នុងក្រុមកីឡាបាល់ទះមហាវិទ្យាល័យ ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀន អំពីគោលកាណ៍ ដែលនាំឲ្យមានជ័យជម្នះ។ ពេលណាបាល់កំពុងតែសំដៅមកកន្លែងរបស់នាង នាងមិនដែលឲ្យបាល់ជ្រុះដល់ដីទាន់ឡើយ។ នាងអាចលេងបាល់បោះ ដោយមិនរអ៊ូរទាំ ស្តីបន្ទោស ឬដោះសារនោះឡើយ ជាហេតុនាំឲ្យមិត្តរួមក្រុមរបស់នាង ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អឡើង។ និយាយរួម នាងតែងតែព្យាយាមធ្វើឲ្យស្ថានភាពល្អឡើង។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការឆ្លើយតបរបស់លោកដានីយ៉ែល នៅពេលដែលគាត់ និងមិត្តសំឡាញ់គាត់បីនាក់ រស់នៅជាឈ្លើយសឹក ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន របស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសា។ គេបានយកឈ្មោះរបស់អ្នកមិនជឿ មកដាក់ឲ្យពួកគេ ហើយបង្គាប់ពួកគេឲ្យទៅទទួល “ការហ្វឹកហាត់” នៅក្នុងរាជវាំងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ប្រជាជនពួកគេ តែគាត់មិនដែលមានកំហឹងនោះឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសុំមិនបរិភោគអាហារ និងស្រាដែលស្តេចប្រទាន ដែលធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ស្មោកគ្រោក នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះឡើយ។ នៅក្នុងរឿងដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នេះ បន្ទាប់ពីគាត់ និងពួកមិត្តសំឡាញ់គាត់ បរិភោគតែបន្លែ និងទឹក អស់រយៈពេល១០ថ្ងៃ(ដានីយ៉ែល ១:១២) ពួកគេក៏បានស្រស់បស់ជាង ហើយគេមានសាច់ល្អជាងពួកកំឡោះៗ ដែលបរិភោគអាហាររបស់ស្តេចទៅទៀត(ខ.១៥)។
នៅពេលក្រោយទៀត ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ក៏បានគំរាមថា នឹងសម្លាប់ដានីយ៉ែល និងពួកអ្នកប្រាជ្ញក្នុងព្រះរាជវាំង បើសិនជាពួកគេមិនអាចកាត់ស្រាយសុបិនរបស់ទ្រង់។ ពេលនោះ ដានីយ៉ែលមិនមានការតក់ស្លុតឡើយ តែគាត់បានស្វែងរកសេចក្តីមេត្តា “ពីព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបើកសម្តែងការអាថ៌កំបាំងនោះឲ្យគាត់បានដឹង(២:១៩)។ គឺដូចដែលដានីយ៉ែលបានប្រកាសថា “ប្រាជ្ញា និងតេជានុភាព ជារបស់ផងទ្រង់”(ខ.២០)។
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលដានីយ៉ែលរស់នៅជាឈ្លើយសឹក គាត់បានស្វែងរកបំណងព្រះទ័យព្រះ…
រកឃើញក្តីអំណរក្នុងការសរសើរដំកើង
ពេលដែលអ្នកនិពន្ធជនជាតិអង់គ្លេសដ៏ល្បីល្បាញ ឈ្មោះស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះយេស៊ូវ ពីដំបូង គាត់បដិសេធមិនព្រមសរសើរដំកើងព្រះអង្គឡើយ។ តាមពិត គាត់បានហៅរឿងនេះថា “ថ្មដែលធ្វើឲ្យជំពប់ដួល”។ គាត់មានការពិបាកនៅក្នុងការសរសើរដំកើងព្រះ ព្រោះគាត់គិតថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកទាមទាការសរសើរពីយើង។ តែទីបំផុត លោកលូអ៊ីសក៏បានដឹងថា តាមពិត “ព្រះទ្រង់បង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ដល់រាស្រ្តព្រះអង្គ នៅក្នុងពេលដែលយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ”។ ដូចនេះ យើងដែលបានជាប់ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ នឹងមានក្តីអំណរដ៏ស្ថិតស្ថេរ គឺដូចជាកញ្ចក់ដែលភ្លឺ ដោយសារពន្លឺដែលបានចាំងមកនោះដែរ។
លោកហោរាហាបាគុកបានធ្វើការសន្និដ្ឋានដូចនេះ កាលពីប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន។ បន្ទាប់ពីគាត់បានរអ៊ូរទាំដាក់ព្រះ អំពីការអាក្រក់ ដែលទ្រង់បានទម្លាក់មកលើប្រជាជនយូដា គាត់ក៏បានដឹងថា ការសរសើរដំកើងព្រះអង្គ នាំមកនូវក្តីអំណរ គឺមិនមែនក្នុងការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើនោះទេ តែក្នុងការដឹងថា ទ្រង់ជានរណា។ ដូចនេះ ទោះរឿងវិបត្តិកើតឡើងក្នុងប្រទេស ឬទូទាំងពិភពលោកក្តី ព្រះទ្រង់នៅតែធំប្រសើរ។ គឺដូចដែលលោកហោរាបានប្រកាសថា:
“ទោះបើដើមល្វាមិនមានផ្កា ក៏ឥតមានផ្លែទំពាំងបាយជូរ ហើយផលនៃដើមអូលីវក៏ខានមាន ស្រែចំការឥតបង្កើតបានអាហារ ហ្វូងចៀមត្រូវបាត់ចេញពីក្រោល ហើយគ្មានគោនៅក្នុងឃ្នងក៏ដោយ គង់តែខ្ញុំនឹងរីករាយ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ា ខ្ញុំនឹងអរសប្បាយក្នុងព្រះដ៏ជួយសង្គ្រោះខ្ញុំដែរ”(ហាបាគុក ៣:១៧-១៨)។
លោកស៊ី អេស លូអ៊ីសបានដឹងថា ពិភពលោកទាំងមូលសរសើរដំកើងព្រះអង្គ។ លោកហាបាគុកក៏បានស្ម័គ្រចិត្តសរសើរដំកើងព្រះគ្រប់ពេលវេលាផងដែរ ដោយរកឃើញក្តីអំណរ ក្នុងព្រះអង្គ ដែលមានដំណើរតាំងពីដើម រហូតអស់កល្ប(ខ.៦)។—Patricia…
ការដកដើមដែលគ្មានប្រយោជន៍
មានពេលមួយ ចៅៗរបស់ខ្ញុំកំពុងតែរត់លេង នៅទីធ្លាក្រោយផ្ទះខ្ញុំ។ យើងក៏បាននាំគ្នាដករុក្ខជាតិតូចៗដែលគ្មានប្រយោជន៍ ចេញពីទីធ្លាក្រោយផ្ទះ ជាការកម្សាន្តសប្បាយ។ ចៅខ្ញុំដែលក្មេងជាងគេក៏បានប្រាប់យើង ឲ្យដកដើមទាំងនោះទាំងឫស ហើយគាត់ក៏បានបង្ហាញដើមដែលគាត់បានដក។ ភាពសប្បាយរីករាយរបស់នាង ខណៈពេលដែលយើងកំពុងតែដករុក្ខជាតិដែលគ្មានប្រយោជន៍ទាំងនោះ គឺបានបង្ហាញថា យើងមានមានភាពសប្បាយរីករាយប៉ុណ្ណា នៅក្នុងការសម្អាតទីធ្លាក្រោយផ្ទះរបស់យើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្តីអំណរនេះគឺបានកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។
ការមានចិត្តចង់ដកអំពើបាបចេញពីជីវិត គឺជាជំហានទីមួយ នៅក្នុងការសម្អាតអំពើបាបផ្ទាល់ខ្លួន។ ហេតុនេះហើយ ស្តេចដាវីឌក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង …សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ”(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤)។
ការពិនិត្យរកមើលអំពើបាបរបស់យើង ដោយបង្ហាញឲ្យព្រះទ្រង់បង្ហាញឲ្យយើងឃើញអំពើបាបនោះ គឺជាទង្វើដ៏ឆ្លាតវ័យ។ ព្រះអង្គជ្រាប អំពីយើងគ្មានកន្លែងចន្លោះ។ “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់បានពិនិត្យមើល ហើយបានស្គាល់ទូលបង្គំផង ទ្រង់ជ្រាបការដែលទូលបង្គំអង្គុយចុះ និងការដែលទូលបង្គំក្រោកឡើងផង ទ្រង់ក៏យល់គំនិតរបស់ទូលបង្គំពីចំងាយដែរ”(ខ.១-២)។
ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលទៀតថា “ការដឹងច្បាស់យ៉ាងនេះ ក៏អស្ចារ្យហួសល្បត់ទូលបង្គំ ហើយខ្ពស់ដល់ម៉្លេះ បានជាទូលបង្គំ ឈោងមិនដល់សោះ”(ខ.៦)។ ដូចនេះ មុនពេលដែលអំពើបាបចាក់ឫសចូលក្នុងជីវិតយើង ព្រះទ្រង់អាចដាស់តឿនយើង ឲ្យដឹង អំពីគ្រោះថ្នាក់នេះ។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីសណ្ឋានរបស់យើង។ ដូចនេះ ពេលណាអាកប្បកិរិយាដែលមានអំពើបាប បានដុះឡើង នោះព្រះអង្គជ្រាបមុនគេ ហើយក៏ចង្អុលបង្ហាញឲ្យយើងដឹងផង។
“តើទូលបង្គំនឹងទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ តើនឹងរត់ទៅឯណា ឲ្យរួចពីព្រះភក្ត្រទ្រង់”(ខ.៧)។ ចូរយើងដើរតាមព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងយ៉ាងប្រកិត ឆ្ពោះទៅរកទីទួល!—Patricia…
មិនបោះបង់ចោលការតស៊ូ
លោកគ្រូគង្វាល សេមី នីហ្កូ(Semi Nigo ) ជាអ្នកដឹកនាំព្រះវិហារជនជាតិខេលីកូ នៅប្រទេសស៊ូដង់ ខាងត្បូង។ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការលំបាករបស់ពួកជំនុំគាត់ នៅក្នុងការទទួលព្រះគម្ពីរប៊ីបជាភាសារបស់ពួកគេ។ គាត់ថា “ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ សង្រ្គាមក៏បានចូលមកដល់”។ ជាការពិតណាស់ កាលនោះ ព្រះគម្ពីរប៊ីប មិនទាន់បានបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសាខេលីកូនៅឡើយទេ។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន ជីតារបស់លោកគ្រូនីហ្កូ បានចាប់ផ្តើមកម្មវិធីបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប ដោយចិត្តក្លាហាន ប៉ុន្តែ សង្រ្គាម និងភាពវឹកវរក្នុងប្រទេសគាត់ បានធ្វើឲ្យកម្មវិធីនេះត្រូវផ្អាក ។ ប៉ុន្តែ ទោះមានការវាយប្រហារម្តងហើយម្តងទៀត មកលើជំរុំភៀសខ្លួនរបស់ពួកគេ នៅក្នុងប្រទេសយូហ្កានដាខាងជើង និងនៅសាធារណៈរដ្ឋប្រជាធិបតេយ្យកុងហ្គោក៏ដោយ ក៏លោកគ្រូគង្វាល និងពួកជំនុំរបស់គាត់នៅតែបន្តកម្មវីធីបកប្រែនេះ។
ការតស៊ូរបស់ពួកគេក៏ទទួលបានជោគជ័យ។ បន្ទាប់ពីការប្រឹងប្រែង ជិត៣ទសវត្សរ៍ គេក៏បានចែកព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាភាសាខេលីកូ ដល់ជនភាសខ្លួន ក្នុងពិធីអបអរដ៏សប្បាយរីករាយ។ អ្នកប្រឹក្សាយោបលរបស់កម្មវីធីនេះបាននិយាយថា “ជនជាតិខេលីកូ មានក្តីអំណរលើសពាក្យពណ៌នា”។
ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ជនជាតិខេលីកូ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលព្រះទ្រង់បង្គាប់លោកយ៉ូស្វេឲ្យមានការស៊ូទ្រាំ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានប្រាប់គាត់ថា “កុំឲ្យគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនេះភ្លេចបាត់ពីមាត់ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យនឹកជញ្ជឹងទាំងយប់ទាំងថ្ងៃវិញ ដើម្បីឲ្យបានកាន់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងសេចក្តី ដែលកត់ទុកក្នុងគម្ពីរនេះឯង ដ្បិតគឺយ៉ាងនោះដែលឯងនឹងបានកើតការនៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯង ហើយនឹងបានចំរើនឡើងផង”(យ៉ូស្វេ ១:៨)។
ជនជាតិខេលីកូមានចិត្តអត់ធ្មត់ នៅក្នុងការខិតខំបកប្រែព្រះគម្ពីរប៊ីប រហូតទទួលបានជោគជ័យ។ អ្នកបកប្រែម្នាក់បាននិយាយថា សព្វថ្ងៃនេះ គាត់តែងតែឃើញជនជាតិខេលីកូ…
បទចម្រៀងដែលនាំឲ្យមានការចងចាំឡើងវិញ
អ្នកស្រីនេនស៊ី ហ្គាសតាសុន(Nancy Gustafson) ជាអ្នកចម្រៀងអូប៉េរ៉ា ដែលបានចូលនិវត្តន៍។ នាងមានការស្លុតចិត្ត ពេលដែលបានទៅលេងម្តាយគាត់ ហើយក៏បានសង្កេតឃើញសុខភាពគាត់មានការអន់ថយ ដោយសារជម្ងឺបាត់ការចងចាំ។ ម្តាយរបស់នាងមិនស្គាល់នាង ហើយស្ទើរតែមិនអាចនិយាយកើត។ បន្ទាប់ពីនាងបានទៅលេងគាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនខែក្រោយមក នាងក៏មានគំនិតមួយ។ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងឲ្យគាត់ស្តាប់។ គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវទឹកមុខរីករាយ ពេលដែលឮសម្លេងច្រៀង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងជាមួយនាង អស់២០នាទី។ បន្ទាប់មក ម្តាយរបស់អ្នកស្រីនេនស៊ី ក៏បានសើច ដោយនិយាយកំប្លែងថា គាត់ និងកូនស្រីគាត់ គឺជា “អ្នកចម្រៀងប្រចាំគ្រួសារហ្គាសតាសុន!” អ្នកជំនាញខ្លះបានលើកឡើងថា ការនឹកចំាឡើងវិញតែបន្តិចនេះ គឺបានបង្ហាញថា អំណាចនៃបទចម្រៀង អាចជួយដាស់ការចងចាំដែលបានបាត់បង់ ឲ្យមានឡើងវិញ។ គេក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ការច្រៀង “បទចម្រៀងចាស់ៗ ដែលយើងចូលចិត្ត” ក៏ជួយឲ្យមានអារម្មណ៍រីករាយឡើង កាត់បន្ថយការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងកាត់បន្ថយការសង្រ្គោះបន្ទាន់ ហើយកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់។
គេបានបន្តការស្រាវជ្រាវជាបន្ថែមទៀត អំពីទំនាក់ទំនងរវាងតន្រ្តី និងការចងចាំ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ក្តីអំណរ ដែលកើតចេញពីការច្រៀង គឺជាអំណោយទានមកពីព្រះ ហើយនេះជាការពិតមែន។ “ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតការដែលច្រៀងសរសើរ ដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ នោះជាការសំណំហើយ ក៏ពីរោះផង សេចក្តីសរសើរជាការគួរគប្បី”(ទំនុកដំកើង ១៤៧:១)។
តាមពិត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល ព្រះទ្រង់បានជំរុញឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គលើកសម្លេងឡើង សរសើរដំកើងព្រះអង្គ។…
រកបានមកវិញ នូវអ្វីដែលបាត់បង់
មានពេលមួយ លោកគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងម្នាក់ បានទៅហាងលក់ទូរស័ព្ទ ហើយគាត់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីទទួលដំណឹងអាក្រក់ពីអ្នកលក់។ ទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូនរបស់គាត់បានខូច ដោយសារវាបានធ្លាក់ ក្នុងអំឡុងម៉ោងរៀនព្រះគម្ពីរ ដែលខ្ញុំបានចូលរួម កាលពីពេលកន្លងទៅ។ តើគាត់បានបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងទូរស័ព្ទនោះហើយ មែនទេ? ទេ អ្នកលក់ទូរស័ព្ទបានជួយចម្លងទិន្នន័យក្នុងទូរស័ព្ទគាត់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងព្រះគម្ពីរជាវីដេអូ និងរូបថតជាច្រើនទុកឲ្យគាត់។ អ្នកលក់ថែមទំាងបានជួយស្រោចស្រង់រូបថតនីមួយៗ ដែលគាត់បានលុបចោលទៀងផង។ ហាងលក់ទូរស័ព្ទនោះក៏បានជំនួសទូរស័ព្ទដែលបានខូចនោះ ដោយទូរស័ព្ទថ្មីមួយគ្រឿង។ គាត់ថា គាត់រកបានអ្វីដែលគាត់បានបាត់បង់ និងរកបានអ្វីដែលលើសនោះទៀត។
ស្តេចដាវីឌធ្លាប់បានដឹកនំាបេសកកម្មស្រោចស្រង់ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការវាយប្រហារពីសាសន៍អាម៉ាលេក។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍ភីលីស្ទីនមានការស្អប់ខ្ពើមចំពោះស្តេចដាវីឌ។ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពរបស់ទ្រង់ ក៏បានដឹងថា ពួកសាសន៍អាម៉ាលេកបានវាយលុកចូល និងដុតទីក្រុងស៊ីកឡាក់ចោល ហើយក៏បានចាប់ពួកស្រីៗ និងមនុស្សទំាងអស់ធ្វើជាឈ្លើយសឹក ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងប្រពន្ធកូនរបស់ទ័ពទ្រង់ផងដែរ(១សាំយ៉ូអែល ៣០:២-៣)។ ដូចនេះ ស្តេចដាវីឌ និងកងទ័ពទ្រង់ក៏បានឡើងសម្លេងយំជាខ្លាំង ដរាបដល់គ្មានកំឡាំងនឹងយំទៀត(ខ.៤)។ ពួកទ័ពទ្រង់មានចិត្តល្វីងជូរចត់ចំពោះស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេជាខ្លាំងណាស់ បានជាពួកគេគិតចង់ “ចោលទ្រង់នឹងថ្ម”(ខ.៦)។
ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌក៏បានរកឃើញកម្លាំង ក្នុងព្រះអម្ចាស់(ខ.៦)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានដេញតាមពួកអាម៉ាលេក ហើយក៏បាន “ចាប់យកបានរបស់ទាំងអស់ ដែលសាសន៍អាម៉ាលេកបានប្លន់យកទៅនោះ …ឯរបស់ទាំងប៉ុន្មានដែលគេប្លន់យកទៅនោះ គ្មានខ្វះអ្វីសោះ ទោះតូចឬធំ កូនប្រុស កូនស្រី ឬរបឹបណាក្តី ដាវីឌបាននាំយកទាំងអស់មកវិញ”(ខ.១៨-១៩)។ ខណៈពេលដែលយើងទទួលរងការវាយប្រហារខាងវិញ្ញាណ ដែល “ឆក់យក”…
មានសេរីភាពនៅទីបញ្ចប់
លោកចន មែកខាធី(John McCarthy) ជាអ្នកកាសែតជនជាតិអង់គ្លេស ដែលធ្លាប់រស់នៅជាឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅប្រទេសលេបាណន់។ រយៈពេល២០ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវបានគេដោះលែង គាត់ក៏បានជួបលោកគានដូមែនីកូ ភីកូ(Giandomenico Picco) ដែលបានចរចារឲ្យគេដោះលែងគាត់។ ពេលដែលគាត់បានជួបបេសកជនអង្គការសហប្រជាជាតិរូបនេះ គាត់គ្រាន់តែនិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណលោក ដែលបានជួយដោះលែងខ្ញុំឲ្យមានសេរីភាព”។ ពាក្យសម្តីចេញពីចិត្តរបស់គាត់ គឺមានតម្លៃណាស់ ព្រោះលោកពភីកូ បានប្រថុយជីវិត ក្នុងអំឡុងពេលនៃការចរចារគ្នាដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីរំដោះលោកមែកខាធី និងអ្នកដទៃទៀត ឲ្យមានសេរីភាព។
ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះ យើងអាចយល់អំពីសេរីភាពដែលរកបានយ៉ាងលំបាក។ ព្រះយេស៊ូវបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាងរបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ដើម្បីរំដោះមនុស្សទំាងអស់ឲ្យមានសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនាមយើងជាកូនព្រះអង្គ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់ប្រាប់យើងថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ” (កាឡាទី ៥:១)។
កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អយ៉ូហាន ក៏បានបង្រៀនយើង អំពីសេរីភាព ក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ដោយកត់សំគាល់ថា “បើព្រះរាជបុត្រាប្រោសឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានរួច នោះនឹងបានរួចជាពិត”(យ៉ូហាន ៨:៣៦)។
ប៉ុន្តែ តើមានសេរីភាពយ៉ាងដូចម្តេច? ក្នុងព្រះយេស៊ូវ យើងពិសោធន៍នឹងសេរីភាព រួចពីបាប និងចំណងរបស់វា ហើយថែមទាំងរួចពីកំហុស ភាពអាម៉ាស់ ការព្រួយបារម្ភ ការកុហក់របស់សាតាំង ជំនឿខុសឆ្គង ការបង្រៀនខុសឆ្គង និងការស្លាប់អស់កល្បជានិច្ច។…