ព្រះយេស៊ូវ និងរឿងដែលធំ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលមានចិត្តសប្បុរស បានស្ម័គ្រចិត្តមើលកូនឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំអាចចេញទៅចំណាយពេលដ៏រ៉ូមែនទិកតែពីរនាក់ នៅក្រៅផ្ទះ។ គាត់ក៏បានឲ្យយោបល់ថា យើងគួរតែទៅកន្លែងដែលយើងចូលចិត្ត។ ដោយសារយើងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីៗ ដោយផ្អែកទៅលើការពិតជាក់ស្តែង យើងក៏បានសម្រេចចិត្តទៅទិញគ្រឿងទេស។ ពេលយើងត្រឡប់ទៅមកវិញ មិត្តភក្តិរបស់យើងក៏បានឃើញយើងយួរគ្រឿងទេសជាច្រើនថង់ គាត់ក៏បានសួរយើងថា ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនបានធ្វើអ្វីមួយដែលពិសេស? យើងក៏បានប្រាប់គាត់ថា ការដែលគូរស្នេហ៍ចេញទៅចំណាយពេលតែពីរនាក់ គឺជាបទពិសោធន៍ដ៏ពិសេស ដោយសារពួកគេបាននៅក្បែរគ្នា តែការអ្វីដែលពួកគេធ្វើជាមួយគ្នា មិនសូវធ្វើឲ្យបទពិសោធន៍នោះពិសេសប៉ុន្មានទេ។
មានកណ្ឌគម្ពីរតិចណាស់ដែលមិនបានដកស្រង់ពាក្យពេចន៍ដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលដោយផ្ទាល់ ឬចែងអំពីអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើដោយផ្ទាល់។ កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់ស្ថិតក្នុងចំណោមកណ្ឌគម្ពីរទំាងនេះឯង ហើយក៏ហាក់ដូចជាមានភាពសាមញ្ញគួរសម។ ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកខ្លះបានចាត់ទុកកណ្ឌគម្ពីរនេះ ជារឿងស្នេហាដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកអានប៉ះពាល់ចិត្ត គឺរឿងរបស់មនុស្សពីរនាក់ ដែលចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយគ្នា។
ប៉ុន្តែ តាមពិត កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់ មិនសាមញ្ញដូចគេគិតនោះឡើយ។ នៅក្នុងជំពូកចុងក្រោយនៃកណ្ឌនាងរស់ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីនាងរស់ និងលោកបូអូសបានរៀបការហើយ ពួកគេក៏បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ អូបិឌ ដែលជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ(៤:១៧)។ ហើយតាមបទគម្ពីរម៉ាថាយ ១:១ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រ នៅក្នុងវង្សត្រកូលរបស់ស្តេចដាវីឌ។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើឲ្យរឿងស្នេហាដ៏សាមញ្ញរបស់លោកបូអូស និងនាងរស់ កាន់តែមានន័យ ហើយព្រះអង្គក៏បានបើកបង្ហាញផែនការ និងបំណងព្រះទ័យដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្សជាតិ។
ជាញឹកញាប់ យើងក៏មានទស្សនៈដូចនេះ ចំពោះខ្លួនយើងផងដែរ ពោលគឺយើងគិតថា យើងគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតា និងមិនអាចសម្រេចគោលបំណងដ៏ពិសេសអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងគិតអំពីខ្លួនយើង…
មិនមែនជាសមាជិកបន្ទាប់បន្សំឡើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១បានបញ្ចប់ លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក វូឌ្រូ វាលសិន(Woodrow Wilson) ត្រូវបានគេរាប់បញ្ចូលក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំដែលមានអំណាចបំផុត នៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលបានដឹងថា បន្ទាប់ពីគាត់មានជម្ងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលដ៏កាចសាហាវ ក្នុងឆ្នំា១៩១៩ គឺភរិយារបស់គាត់ទេ ដែលបានចាត់ចែងការងាររបស់គាត់ស្ទើរតែទាំងអស់ ដោយកំណត់ថា មានបញ្ហាអ្វីខ្លះដែលគួរតែយកមកសួរគាត់។ តាមពិត អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តសម័យថ្មីជឿថា លោកជំទាវអេឌីត វាលសិន(Edith Wilson) បានបំពេញតួនាទីជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជំនួសស្វាមីរបស់គាត់ អស់មួយរយៈពេលខ្លី។
បើសិនជាគេសុំឲ្យយើងប្រាប់ឈ្មោះអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំដំបូង មនុស្សភាគច្រើននឹងលើកយកឈ្មោះរបស់លោកពេត្រុស លោកប៉ុល និងលោកធីម៉ូថេមកនិយាយ ដោយសម្អាងទៅលើកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រដែលពួកគេបានសរសេរ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក ១៦ សាវ័កប៉ុលបានលើកយកឈ្មោះមនុស្សជិត៤០នាក់មកនិយាយ ដោយពួកគេមានសាវតាផ្សេងៗគ្នា ដែលមានបុរស ស្រ្តី ទាសករ ជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃជាដើម ដែលពួកគេសុទ្ធតែបានរួមចំណែក នៅក្នុងការបង្កើតពួកជំនុំ តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។
សាវ័កប៉ុលមិនបានចាត់ទុកពួកគេជាសមាជិកពួកជំនុំបន្ទាប់បន្សំនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា សាវ័កប៉ុលបានឲ្យតម្លៃពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានពិពណ៌នាថា ពួកគេមានមនុស្សដ៏ឆ្មើម នៅក្នុងចំណោមពួកសាវ័ក(ខ.៧) គឺជាអ្នកដែលយើងត្រូវសរសើរ សម្រាប់ការបម្រើរបស់ពួកគេ ចំពោះព្រះយេស៊ូវ។
មនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមានភាពសាមញ្ញពេក គឺមិនអាចធ្វើជាអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំឡើយ។ ប៉ុន្តែ តាមការពិត យើងម្នាក់ៗមានអំណោយទានផ្សេងគ្នា ដែលយើងអាចប្រើដើម្បីបម្រើ…
អំណាចនៃការលើកទឹកចិត្ត
កាលលោកបេនយ៉ាមីន វេស(Benjamin West) នៅក្មេង គាត់បានព្យាយាមគូរូបបងស្រីរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែអាចគូរូបគំនូរដ៏រញេរញ៉ៃមួយផ្ទំាងប៉ុណ្ណោះ។ ម្តាយរបស់គាត់ក៏បានឃើញរូបគំនូររបស់គាត់ ហើយក៏បានថើបក្បាលគាត់ រួចប្រាប់គាត់ថា រូបមនុស្សក្នុងគំនូររបស់គាត់ មានមុខដូចសលី(Sally)ដែលជាបងស្រីរបស់គាត់។ ក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា ការថើបរបស់ម្តាយគាត់នៅថ្ងៃនោះ បានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាវិចិត្រករ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ល្បីល្បាញរបស់ជនជាតិអាមេរិក។ ការលើកទឹកចិត្ត គឺមានអំណាចណាស់!
សាវ័កប៉ុលមិនសូវមានគេឲ្យតម្លៃ នៅក្នុងដើមដំបូងនៃការងារដែលគាត់ធ្វើបម្រើព្រះ គឺមិនខុសពីក្មេងប្រុសដែលកំពុងតែរៀនគូរគំនូរនោះឡើយ ប៉ុន្តែ លោកបាណាបាសក៏បានបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានត្រាសហៅសាវ័កប៉ុលមែន។ ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស ទើបពួកជំនុំបានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាបងប្អូនរួមជំនឿ(កិច្ចការ ៩:២៧)។ លោកបាណាបាសក៏បានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកដែលនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូក ស្ថិតក្នុងចំណោមពួកជំនុំដែលមានឥទ្ធិពលបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ(១១:២២-២៣)។ ហើយក៏ដោយសារការលើកទឹកចិត្តរបស់លោកបាណាបាស និងសាវ័កប៉ុល ដែលបានធ្វើឲ្យពួកជំនុំនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមទទួលស្គាល់ថា អ្នកជឿដែលជាសាសន៍ដទៃ ក៏ជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែរ(១៥:១៩)។ ដូចនេះ រឿងជាច្រើនដែលបានកើតឡើងក្នុងពួកជំនុំដំបូង គឺជារឿងនៃការលើកទឹកចិត្ត។
ការរស់នៅរបស់យើងក៏ដូច្នេះដែរ។ យើងប្រហែលជាគិតថា ការលើកទឹកចិត្តគ្រាន់តែជាការនិយាយពាក្យល្អ ទៅកាន់នរណាម្នាក់។ ប៉ុន្តែ បើយើងគិតដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងមិនបានទទួលស្គាល់អំណាចរបស់ការលើកទឹកចិត្តឡើយ។ ការលើកទឹកចិត្តស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមធ្យោបាយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើ ដើម្បីកសាងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ដូចជាជីវិតរបស់ពួកជំនុំ។
ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការលើកទឹកចិត្តដែលយើងបានទទួល ហើយចូរយើងបន្តលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃទៀត។ —PETER CHIN
ព្រះអង្គមិនដែលយឺតយ៉ាវ
មានពេលមួយ ម្តាយក្មេកខ្ញុំបានគំាងបេះដូង។ ពេលនោះ យើងមានការថប់បារម្ភណាស់។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គដែលគាត់បានទទួលការព្យាបាលភ្លាមៗ។ ក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា បើសិនជាអ្នកជម្ងឺគាំងបេះដូង បានទទួលការព្យាបាលក្នុងអំឡុងពេល១៥នាទីដំបូង គាត់មានឱកាសរស់៣៣ភាគរយ។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកជម្ងឺតែ៥ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលមានឱកាសរស់ បន្ទាប់ពីគាំងបេះដូង លើសពី១៥នាទីហើយ។
កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងធ្វើដំណើរទៅប្រោសជម្ងឺរបស់កូនរបស់លោកយ៉ៃរ៉ិស (ដែលពិតជាត្រូវការការសង្រ្គោះបន្ទាន់) ទ្រង់បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលមិននឹកស្មានដល់ គឺទ្រង់បានឈប់ដើរទៅមុខទៀត(ម៉ាកុស ៥:៣០)។ ទ្រង់បានឈប់ ដើម្បីរកមើលនរណាប៉ះទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលដោយសុភាព ទៅកាន់ស្រ្តីដែលបានប៉ះទ្រង់។ អ្នកអាចស្រមៃថា តើលោកយ៉ៃរ៉ូសគិតយ៉ាងណា ពេលគាត់ឃើញទ្រង់ឈប់ដូចនេះ ខណៈពេលដែលកូនស្រីគាត់កំពុងតែឈឺជិតស្លាប់។ បន្ទាប់មក អ្វីដែលគាត់បានភ័យខ្លាចនោះ ក៏បានកើតឡើងមែន។ ព្រះយេស៊ូវបានពន្យាពេលយ៉ាងយូរ ហើយកូនស្រីគាត់ក៏បានស្លាប់(ខ.៣៥)។
ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានងាកមករកលោកយ៉ៃរ៉ុស ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តថា “កុំខ្លាចអី ឲ្យគ្រាន់តែជឿប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៣៦)។ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវមិនបានអើពើរចំពោះការចម្អករបស់អ្នកដែលបានឃើញហេតុការណ៍ នៅថ្ងៃនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់កូនស្រីរបស់លោកយ៉ៃរ៉ុស ហើយនាងក៏មានជីវិតរស់ឡើងវិញ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់បានបង្ហាញថា ទ្រង់មិនដែលយឺតពេលឡើយ។ ពេលវេលាមិនអាចកំណត់អ្វីដែលទ្រង់អាចធ្វើ និងមិនអាចកំណត់ពេលដែលទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យធ្វើវានោះឡើយ។
តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងមានអារម្មណ៍ដូចលោកយ៉ៃរ៉ុស ដោយគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានការយឺតយ៉ាវពេក នៅក្នុងការសម្រេចអ្វីដែលយើងសង្ឃឹមចង់បាន។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលយឺតយ៉ាវ។ ពោលគឺទ្រង់មិនដែលយឺតពេល…