ការដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
លោកម៉ាលខម ក្លាដវែល(Malcolm Gladwell) គឺជាអ្នកនិពន្ធ ដែលបានលើកឡើងថា មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវចំណាយពេលអនុវត្តឲ្យបាន១ម៉ឺនម៉ោង ដើម្បីចេះជំនាញណាមួយឲ្យប្រាកដ។ សូម្បីតែវិចិត្រករ និងតន្រ្តីករដែលល្បីបំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តក៏អញ្ចឹងដែរ ព្រោះបើគ្រាន់តែពឹងផ្អែកលើអំណោយទានដ៏អស្ចារ្យដែលពួកគេមានពីកំណើត នោះគឺមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ពួកគេត្រូវយកជំនាញរបស់ខ្លួនមកអនុវត្តឲ្យបានច្រើនម៉ោង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
រឿងនេះហាក់ដូចជាចម្លែក ប៉ុន្តែ នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវមានផ្នត់គំនិតស្រដៀងនេះដែរ គឺនៅពេលដែលយើងត្រូវរៀនរស់នៅ ក្នុងអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកាឡាទី សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ ឲ្យញែកខ្លួនថ្វាយព្រះ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានពន្យល់ថា ការនេះមិនអាចធ្វើទៅបាន ដោយគ្រាន់តែអនុវត្តគោលការណ៍តែម្យ៉ាងនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាក្រិក តាមន័យត្រង់ ពាក្យ “ដើរ” ដែលសាវ័កប៉ុលបានប្រើ ក្នុងបទគម្ពីរកាឡាទី ៥:១៦ គឺមានន័យថា ដើរជុំវិញអ្វីមួយម្តងហើយម្តងទៀត ឬ ធ្វើដំណើរ(peripateo)។ ដូចនេះសាវ័កប៉ុលចង់ប្រាប់យើងថា ការដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណ គឺជាការធ្វើដំណើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺមិនមែនជាអ្វីដែលយើងធ្វើតែម្តងជាសម្រេចនោះឡើយ។
ចូរយើងអធិស្ឋាន សូមឲ្យពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយចុះចូលនឹងកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើនៅក្នុងយើង ដោយផ្តល់ប្រឹក្សា នាំផ្លូវ កម្សាន្តចិត្ត និងរង់ចាំជួយយើងជានិច្ច។ ហើយខណៈពេលដែលព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំជីវិតយើង តាមរបៀបនេះ(ខ.១៨) យើងនឹងកាន់តែមានភាពងាយស្រួលនៅក្នុងការស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ និងដើរតាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមឲ្យទូលបង្គំដើរជាមួយព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គនៅថ្ងៃនេះ និងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ —PETER CHIN
ព្រះពរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ
កាលពីឆ្នាំ២០១៥ ស្រ្តីម្នាក់បានយកកំព្យូទ័ររបស់ស្វាមីគាត់ ទៅបោះចោលនៅមជ្ឈមណ្ឌលកែឆ្នៃវត្ថុចាស់ៗ បន្ទាប់ពីស្វាមីរបស់គាត់បានលាចាកលោកទៅ កាលពីពេលកន្លងទៅ។ វាជាកំព្យូទ័រដែលគេបានផលិត កាលពីឆ្នាំ១៩៧៦។ ការដឹងអំពីឆ្នាំ ផលិតរបស់កំព្យូទ័រនោះ គឺសំខាន់តែដែលកាន់តែសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គឺនរណា ជាអ្នកផលិតវា។ តាមពិត វាស្ថិតនៅក្នុងចំណោមកំព្យូទ័រទាំង២០០គ្រឿង ដែលត្រូវបានផលិតមុខគេ ដោយលោកស្ទីវ ចប(Steve Jobs) ដែលជាស្ថាបនិកនៃក្រុមហ៊ុនអេភលដ៏ល្បីល្បាញ ហើយវាមានតម្លៃប្រហែល២៥ម៉ឺនដុល្លា! ជួនកាល ដើម្បីដឹងអំពីតម្លៃពិតប្រាកដ នៃរបស់អ្វីមួយ យើងត្រូវដឹងថា នរណាជាអ្នកបង្កើតវា។
ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះជាអ្នកបង្កើតយើងរាល់គ្នា នោះយើងបានដឹងផងដែរថា យើងមានតម្លៃប៉ុណ្ណា នៅក្នុងព្រះអង្គ(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៥ បានពិពណ៌នា អំពីព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ៗ ដែលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ជារាស្រ្តរបស់ព្រះបានជួប។ បទគម្ពីរនេះបាននិយាយអំពីរបៀបដែលព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ឲ្យរួចពីភាពជាទាសករនៅនគរអេស៊ីព្ទ(ខ.១១-១២) និងអំពីការធ្វើដំណើរកាត់តាមវាលរហោស្ថាន(ខ.១៦) ហើយបានទទួលកន្លែងរស់នៅថ្មី នៅក្នុងទឹកដីកាណាន(ខ.២១-២២)។ ប៉ុន្តែ រៀងរាល់ពេលដែលព្រះគម្ពីរនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់អ៊ីស្រាអែល នោះព្រះគម្ពីរក៏បានរំឭកយើងផងដែរថា “សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជានិច្ច”។ រឿងនេះក៏បានរំឭកប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលផងដែរថា ព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់ជាតិសាសន៍ពួកគេ មិនបានកើតឡើងដោយចៃដន្យឡើយ។ ព្រឹត្តិការណ៍នីមួយៗស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានឆ្លុះបញ្ចំាងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលទ្រង់មានចំពោះអ្នកដែលទ្រង់បានបង្កើត។
ក្នុងជីវិតខ្ញុំមានព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើន ដែលបានបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតខ្ញុំ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស។ តែជាញឹកញាប់ នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ ឬរឿងទាំងអស់នោះ ខ្ញុំត្រូវទទួលស្គាល់ថា គ្រប់ទាំងអំណោយដែលឥតខ្ចោះ…
លើសពីការទទួលទឹក
ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើននៅព្រះវិហារ កាលនៅក្មេង ដែលក្នុងចំណោមនោះ ខ្ញុំនៅចាំថា មានពេលមួយ គ្រូគង្វាលម្នាក់កំពុងតែដើរតាមផ្លូវ នៅចន្លោះកន្លែងអង្គុយក្នុងព្រះវិហារ ដោយលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យនឹកចាំអំពីទឹក នៃបុណ្យជ្រមុជទឹកដែលយើងបានទទួល។ ខ្ញុំក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំអាចនឹកចាំអំពីទឹកយ៉ាងដូចម្តេច? បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមសាចទឹកដាក់យើងម្នាក់ៗ ដែលពេលនោះ ក្នុងនាមខ្ញុំជាក្មេងតូចម្នាក់ ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ ហើយក៏មានការភាន់ភាំងផងដែរ។
ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរតែគិតអំពីពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក? ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក គាត់បានទទួលលើសពីទឹក។ ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកជានិមិត្ររូបតំណាងឲ្យ ការប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទ(កាឡាទី ៣:២៧)។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកគឺជាការអបអរថា យើងបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅក្នុង និងតាមរយៈយើង។
ជាងនេះទៅទៀត បទគម្ពីរនេះបានប្រាប់យើងថា បើយើងបានប្រដាប់កាយដោយព្រះគ្រីស្ទហើយ គឺមានន័យថា យើងបានរកឃើញអត្តសញ្ញាណថ្មីមួយ នៅក្នុងទ្រង់។ យើងជាកូនរបស់ព្រះ(ខ.២៦)។ យើងត្រូវបានផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងព្រះវិញ ដោយសេចក្តីជំនឿ មិនមែនដោយសារការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់នោះទេ(ខ.២៣-២៥)។ យើងមិនមានការបែកបាក់គ្នា ដោយសារភេទ វប្បធម៌ និងវណ្ណៈនោះឡើយ។ យើងត្រូវបានរំដោះឲ្យមានសេរីភាព និងចូលទៅក្នុងការរួបរួម តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ហើយពេលនេះ យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់(ខ.២៩)។
ដូចនេះ យើងមានហេតុផលល្អៗជាច្រើន ដែលត្រូវនឹកចំាអំពីការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក និងអ្វីៗដែលបុណ្យជ្រមុជទឹកបានធ្វើជាតំណាងឲ្យ។ យើងមិនគ្រាន់តែផ្តោតទៅលើសកម្មភាពប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងក៏ផ្តោតទៅលើសេចក្តីពិតដែលថា យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយបានក្លាយជាកូនរបស់ព្រះ។ យើងបានរកឃើញអត្តសញ្ញាណ អនាគត និងសេរីភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ក្នុងទ្រង់។—PETER…
ឈប់ផ្តោតទៅលើអតីតកាល
មានពេលមួយ ខ្ញុំបាននាំអនាគតភរិយារបស់ខ្ញុំ ទៅជួបក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ។ វាជាពេលដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ។ បងៗរបស់ខ្ញុំទាំងពីរនាក់បានមើលទៅគាត់ដោយទឹកមុខរីករាយ ហើយសួរគាត់ថា តើខ្ញុំមានចំណុចអ្វី ដែលធ្វើឲ្យគាត់ព្រមរៀបការជាមួយ? គាត់ក៏បានញញឹម ហើយបញ្ជាក់ថា គឺដោយសារព្រះគុណព្រះ ដែលខ្ញុំបានលូតលាស់ ក្លាយជាបុរស ដែលគាត់ស្រឡាញ់។
ខ្ញុំមានការពេញចិត្ត ចំពោះចម្លើយដ៏ឆ្លាតវ័យនេះ ព្រោះវាក៏បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញថា ព្រះអម្ចាស់មិនផ្តោតទៅលើអតីតកាលរបស់យើងនោះឡើយ។ ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក៩ ទ្រង់បានបង្គាប់អាន៉្នានាស ឲ្យអធិស្ឋានប្រោសភ្នែកសុលឲ្យជា។ សុលជាអ្នកបៀតបៀនពួកជំនុំដ៏ល្បីល្បាញ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឲ្យខ្វាក់ភ្នែក។ ពេលនោះ អាន៉្នានាសមានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការទទួលបេសកកម្មនេះ ដោយគាត់បានលើកឡើងថា សុលបានតាមបៀតបៀន និងសម្លាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រាប់អាន៉្នានាសកុំឲ្យផ្តោតទៅលើអតីតកាលរបស់សុល តែឲ្យគិតអំពីអនាគតរបស់គាត់ ដែលនឹងក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលនឹងប្រកាស់ព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ ទៅដល់ពួកសាសន៍ដទៃ(ដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា) និងពួកស្តេច(ខ.១៥)។ អាន៉្នានាសបានមើលឃើញថា សុលគឺជាពួកផារិស៊ី និងអ្នកបៀតបៀនពួកជំនុំ តែព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញថា គាត់ជាសាវ័ក និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ។
ជួនកាល យើងគិតអំពីខ្លួនឯង ដោយផ្អែកទៅលើអតីតកាលរបស់យើង ដែលមានបរាជ័យ និងចំណុចខ្វះខាតជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញថា យើងជាមនុស្សដែលបានកើតជាថ្មី មិនមែនដោយសារអតីតកាលរបស់យើង តែដោយសារទ្រង់ជ្រាបថា យើងជានរណាក្នុងព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងនឹងមានការផ្លាស់ប្រែយ៉ាងណា ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ឱព្រះអម្ចាស់ សូមបង្រៀនយើងខ្ញុំ ឲ្យគិតអំពីខ្លួនឯង និងអំពីអ្នកដទៃ ដូចដែលព្រះអង្គគិតអំពីទូលបង្គំផងដែរ។—PETER…
លើសពីការរង់ចាំ
មានពេលមួយប៉ូលីសបានចោទប្រកាន់ស្រ្តីម្នាក់ ពីបទបើកបរ ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយបើកចេញពីផ្លូវថ្នល់ ចូលផ្លូវសម្រាប់អ្នកថ្មើរជើង ហើយបើកចូលថ្នល់វិញ។ គាត់ធ្វើដូចនេះ គឺដោយសារគាត់មិនចង់រង់ចាំ ពីក្រោយឡានក្រុងរបស់សាលារៀនមួយគ្រឿង ដែលកំពុងឈប់ពីមុខគាត់ ដើម្បីឲ្យសិស្សចុះ។
ជាការពិតណាស់ ការរង់ចាំ អាចធ្វើឲ្យយើងខ្វះភាពអត់ធ្មត់ តែមានការល្អៗជាច្រើន ដែលយើងត្រូវធ្វើ និងរៀនសូត្រ នៅក្នុងការរង់ចាំ។ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ ពេលដែលទ្រង់ប្រាប់ពួកសាវ័ករបស់ទ្រង់ “មិនឲ្យទៅទីក្រុងយេរូសាឡិម” មុនពេលកំណត់(កិច្ចការ ១:៤) ព្រោះពួកគេត្រូវរង់ចាំ “ទទួលបុណ្យជ្រមុជ ដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ”(ខ.៥)។
ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងតែជួបជុំគ្នា នៅបន្ទប់ខាងលើ ពួកគេបានរង់ចាំ ដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ដោយពួកគេហាក់ដូចជាដឹងថា ពេលដែលទ្រង់ប្រាប់ពួកគេឲ្យរង់ចាំ ទ្រង់មិនបានប្រាប់ពួកគេឲ្យរង់ចាំ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះនោះឡើយ។ ហេតុនេះហើយ ពួកគេក៏បានចំណាយពេលអធិស្ឋាន(ខ.១៤) ហើយព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរថា នៅពេលនោះ ពួកគេបានជ្រើសរើសសាវ័កថ្មីម្នាក់ ដើម្បីជំនួសយូដាស(ខ.២៦)។ ពេលដែលពួកគេកំពុងតែរួបរួមគ្នាថ្វាយបង្គំ និងអធិស្ឋាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានយាងចុះមកសណ្ឋិតលើពួកគេ(២:១-៤)។
ពួកសាវ័កមិនត្រឹមតែរង់ចាំប៉ុណ្ណោះឡើយ តែពួកគេក៏បានរៀបចំខ្លួនផងដែរ។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមានន័យថា យើងត្រូវរង់ចាំ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះ ឬមានការប្រញាប់ប្រញាល់ដោយខ្វះការអត់ធ្មត់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចអធិស្ឋាន ថ្វាយបង្គំ និងអរសប្បាយនឹងការប្រកបគ្នា ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំទ្រង់ធ្វើការរបស់ទ្រង់។ ការរង់ចាំជួយឲ្យយើងរៀបចំចិត្ត គំនិត និងរូបកាយ សម្រាប់ការអ្វីដែលនឹងត្រូវមកដល់។
ជាការពិតណាស់…
តម្លៃដ៏ពិតនៃជីវិត
កម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយបានចាក់បញ្ចាំង អំពីយុវជនវ័យក្មេង ដែលស្លៀកឯកសណ្ឋានសិស្សវិទ្យាល័យ ដើម្បីស្វែងយល់ អំពីជីវិតរបស់ក្មេងជំទង់។ ពួកគេបានរកឃើញថា ក្មេងជំទង់បានប្រើបណ្តាញសង្គម ដើម្បីវាស់ស្ទង់តម្លៃរបស់ខ្លួនឯង។ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍នោះ អ្នកចូលរួមម្នាក់បានធ្វើការសង្កេតឃើញថា “សិស្សសាលា បានឲ្យតម្លៃខ្លួនឯង ដោយផ្អែកទៅលើបណ្តាញសង្គម ដោយរាប់ចំនួន ឡែក(like) ដែលពួកគេបានទទួល សម្រាប់រូបថត ដែលពួកគេបានបង្ហោះ ក្នុងហ្វេសប៊ុក”។ ពួកគេត្រូវការការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ដែលអាចជំរុញពួកគេ ឲ្យបង្ហាញចេញនូវអាកប្បកិរិយ៉ាដែលហួសហេតុ។
ការស្រេកឃ្លានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ គឺកើតមានតាំងពីដើមមក។ ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក ២៩ នាងលេអាស្រេកឃ្លានសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកយ៉ាកុប ដែលជាស្វាមី។ នាងបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីបញ្ហានេះ នៅក្នុងការដាក់ឈ្មោះឲ្យកូនបីនាក់ដំបូងរបស់នាង ដែលសុទ្ធតែបង្ហាញអំពីភាពឯកោរបស់នាង(ខ.៣១-៣៤)។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ដែលលោកយ៉ាកុបមិនបានបង្ហាញចេញនូវការទទួលស្គាល់ ដែលនាងត្រូវការឡើយ។
នៅកំណើតកូនទី៤ នាងលេអាក៏បានងាកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងងាកទៅរកប្តីរបស់នាង ដោយដាក់ឈ្មោះកូនទី៤របស់នាងថា យូដា ដែលមានន័យថា “ការសរសើរដំកើង”(ខ.៣៥)។ ទីបំផុត នាងលេអាបានរកឃើញតម្លៃរបស់នាង នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់។ នាងក៏បានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃរឿងនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះ ដោយលោកយូដា ដែលជាកូនរបស់នាង បានធ្វើជាបុព្វបុរសរបស់ស្តេចដាវីឌ ហើយក្រោយមក ក៏បានធ្វើជាបុព្វបុរសរបស់ព្រះយេស៊ូវទៀត។
យើងអាចព្យាយាមស្វែងរកតម្លៃរបស់យើង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន តែមានតែក្នុងព្រះយេស៊ូវទេ ដែលយើងអាចរកឃើញអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលជាកូនរបស់ព្រះ ជាអ្នកស្នងមរតកជាមួយព្រះគ្រីស្ទ និងជាអ្នកដែលនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អស់កល្បជានិច្ច។…
ការចែករំលែកលើសពីសម្ភារៈ
មានពេលមួយខ្ញុំបានប្រាប់កូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំ ឲ្យចែករំលែករបស់លេងជាមួយអ្នកដទៃ។ គាត់ក៏បានប្រកែកថា គាត់មិនចង់ចែករំលែកទេ។ ពេលនោះ គាត់មានការពិបាកក្នុងចិត្ត ព្រោះគាត់មិនចង់ឲ្យបំណែកដ៏តូចណាមួយនៃគ្រឿងសង់ផ្ទះរបស់គាត់ ត្រូវបែកចេញពីគាត់នោះទេ។ ខ្ញុំក៏បានគិតដល់ភាពមិនទាន់ពេញវ័យរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ តាមពិត មិនមែនមានតែក្មេងៗទេ ដែលមានអាកប្បកិរិយាដូចនេះ។ តើក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដែលជាមនុស្ស មានពេលណាខ្លះ ដែលខ្ញុំបដិសេធន៍មិនព្រមចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ ដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស?
ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចែករំលែកជីវិតយើង ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក។ គឺដូចដែលនាងរស់ បានធ្វើសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលជាម្តាយក្មេករបស់នាង។ ក្នុងនាមជាស្រ្តីមេម៉ាយទាល់ក្រ នាងណាអូមីគ្មានរបស់អ្វី សម្រាប់ផ្តល់ឲ្យនាងរស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ នាងរស់បានតភ្ជាប់ជីវិតរបស់ខ្លួន ជាមួយនឹងម្តាយក្មេក ដោយសន្យាថា ពួកគេនឹងបន្តតស៊ូជាមួយគ្នាទៀត ហើយសូម្បីតែសេចក្តីស្លាប់ក៏មិនអាចបំបែកពួកគេបានឡើយ។ គឺដូចដែលនាងរស់បាននិយាយទៅកាន់នាងណាអូមីថា “សាសន៍របស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាសាសន៍របស់ខ្ញុំ ហើយព្រះរបស់អ្នកម្តាយនឹងបានជាព្រះរបស់ខ្ញុំដែរ”(នាងរស់ ១:១៦)។ នាងក៏បានធ្វើការចែករំលែកដោយចិត្តជ្រះថ្លា និងសប្បុរស ដល់ស្រ្តីដែលមានវ័យចំណាស់ជាងនាង ដោយបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអាណឹត។
ការចែករំលែកជីវិតរបស់យើង តាមរបៀបនេះ អាចមានការពិបាក ប៉ុន្តែ យើងត្រូវចាំថា យើងនឹងទទួលបាននូវផលផ្លែដ៏មានតម្លៃ ពីអំពើសប្បុរសយ៉ាងដូចនេះ។ នាងរស់បានចែករំលែកជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់នាងណាអូមី ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាងមានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ។ ព្រះយេស៊ូវបានចែករំលែកជីវិតទ្រង់ជាមួយយើង ប៉ុន្តែ ក្រោយមក…