ដំបូន្មានសម្រាប់ការវិនិយោគទុន
មានទីប្រឹក្សាផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុម្នាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំចង់ជួយឲ្យអ្នកចេះវិនិយោគ យ៉ាងឈ្លាសវៃ សម្រាប់ពេលអនាគត”។ នេះជាអ្វីដែលគាត់បាននិយាយ នៅពេលគាត់ចាប់ផ្តើមសន្ទនា អំពីការដាក់ប្រាក់សន្សំ ក្នុងគម្រោង 401(K) និងអំពីប្រាក់ចូលនិវត្ត។ គាត់ចង់ឲ្យអ្នកស្តាប់របស់គាត់ បន្តដាក់ប្រាក់នៅក្នុងផ្សាហ៊ុន ទោះជាពេលសេដ្ឋកិច្ចឡើង ឬធ្លាក់ចុះក៏ដោយ ព្រោះតាមប្រវត្តិសាស្រ្តបង្ហាញថា ផលចំណេញដ៏ប្រសើរនឹងកើតមានជាមិនខាន។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើការវិនិយោគខាងវិញ្ញាណ ដោយប្រាជ្ញា សម្រាប់ពេលអនាគតផងដែរ។ ទោះបីជាស្ថានភាពជីវិតយើងឡើងឬចុះក៏ដោយ ក៏យើងគួរតែបន្តវិនិយោគ ក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង ដែលជា “កុងធនាគាខាងវិញ្ញាណ”។ លោកសាវ័កពេត្រុសប្រាប់យើងឲ្យសង្វាត នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍបុគ្គលិកលក្ខណៈ របស់យើង(២ពេត្រុស ១:៥-១១)។ បន្ទាប់ពីយើងទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះហើយ យើងត្រូវ សន្សំគុណសម្បត្តិ នៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង ដែលមានមានដូចជា ជំនឿ កិរិយាល្អ ការយល់ដឹង ការដឹងខ្នាត ការអត់ធ្មត់ ការគោរពប្រតិបត្តិព្រះ ការរាប់អានគ្នាជាបងប្អូន និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ផលចំណេញដែលយើងទទួលបាន ពីការវិនិយោគនៅក្នុងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើង មានដូចជា ការចេះគោរពប្រតិបត្តិព្រះ(ខ.៥-៧) និងផលផ្លែ ដែលកើតចេញពីការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ(ខ.៨) ការធានាអំពីការត្រាស់ហៅ(ខ.៩) និងជ័យជម្នះលើអំពើបាប(ខ.១០)។
ការវិនិយោគប្រាក់ នៅក្នុងកុងសន្សំសម្រាប់ពេលចូលនិវត្ត អាចនាំឲ្យយើងទទួលបាន ផលចំណេញ ប៉ុន្តែ ការវិនិយោគ នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់យើង នាំឲ្យយើងទទួលបានផលចំណេញដ៏ប្រសើរបំផុត…
រត់ទៅរកឈើឆ្កាង
ពេលណាគេប្រកាសអាសន្នអំពីការមកដល់នៃរលកយក្សស៊ូណាមិ នៅឆ្នេរភាគខាងជើង នៃទីក្រុង មូអ៊ី(Maui)នៃរដ្ឋហាវ៉ៃ(Hawaii) ប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងហាណា ក៏ប្រញាប់ប្រញាល់រត់រកកន្លែងសុវត្ថិភាពនៅទីខ្ពស់ នៅតាមចង្កេះភ្នំ។ នៅក្បែរនោះ មានឈើឆ្កាងដ៏ខ្ពស់មួយ ដែលគេសង់ពីឈើ ដាក់នៅទីនោះជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ដើម្បីសុវត្ថិភាពខាងផ្លូវកាយ ពួកគេក៏បាននាំគ្នារត់សំដៅទៅរកកន្លែង ដែលគេបានដាក់ឈើឆ្កាងនោះ។
ជាមួយគ្នានេះដែរ យើងទាំងអស់គ្នាក៏ត្រូវការកន្លែងសុវត្ថិភាពខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ តើហេតុអ្វី? ពីព្រោះព្រះបានព្រមានយើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ថា “ពីព្រោះគ្រប់គ្នាបានធ្វើបាប ហើយខ្វះមិនដល់សិរីល្អនៃព្រះ” ហើយ “ដ្បិតឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៣:២៣ ៦:២៣)។ បទគម្ពីរហេព្រើ ៩:២៧ បានចែងថា “ហើយដោយព្រោះបានដំរូវ ឲ្យមនុស្សទាំងអស់ស្លាប់មួយដង រួចសឹមជាប់សេចក្តីជំនុំជំរះ”។ យើងប្រហែលជាមិនចង់គិតដល់ផលវិបាក ដែលយើងនឹងទទួលបានពីអំពើបាបរបស់យើង ពេលយើងជួបនឹងព្រះដ៏បរិសុទ្ធឡើយ ប៉ុន្តែ វាជារឿងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលយើងយកមកពិចារណា ព្រោះ “ការដែលធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ព្រះហស្ត នៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ នោះគួរស្ញែងខ្លាចណាស់”(ហេព្រើរ ១០:៣១)។ តែមានដំណឹងល្អ ដែលប្រាប់យើងថា ព្រះវរបិតាបានប្រទាននូវកន្លែងដ៏មានសុវត្ថិភាព ដោយសារទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា! ទ្រង់បានចាត់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជារាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យយាងមកសុគតជួសយើង ដើម្បីកុំឲ្យយើងបែកចេញពីទ្រង់ជារៀងរហូតឡើយ(រ៉ូម ៥:៨-១០ កូឡូស ១:១៩-២០)។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ហើយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ នោះកន្លែងសុវត្ថិភាពនោះ ក៏ត្រូវបានរៀបចំរួចហើយ។ តើអ្នកបានរត់ទៅរកឈើឆ្កាងហើយឬនៅ?_Anne Cetas
ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មិនដែលខាន
កណ្ឌគម្ពីរហូសេ ជាកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និងជារឿងមួយ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះ ត្រង់ ដែលព្រះអម្ចាស់មានចំពោះរាស្រ្តដែលមិនស្មោះត្រង់។ ក្នុងសាច់រឿងដែលហាក់ដូចជាចម្លែកនេះ ព្រះអម្ចាស់បាន បង្គាប់លោកហូសេឲ្យរៀបការជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ដែលក្រោយមកនាងបានផិតក្បត់ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យគាត់មានទុក្ខសោក(ហូសេ ១:២-៣)។ បន្ទាប់ពីនាងបានរត់ចោលលោកហូសេ ដើម្បីទៅរួមរស់ជាប្រុសផ្សេងទៀត ព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកហូសេ ឲ្យទៅយកនាងមកវិញ ដែលនេះជានិមិត្តរូបដំណាងឲ្យ “សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអម្ចាស់មាន ចំពោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលបានងាកទៅថ្វាយបង្គំព្រះដទៃទៀត”(៣:១)។
ក្រោយមកទៀត ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់លោកហូសេឲ្យប្រកាស់ប្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលថា ដោយសារតែពួកគេបះបោរទាស់នឹងទ្រង់ នោះពួកគេនឹងត្រូវនាំទៅជាឈ្លើយរបស់ពួកបរទេស។ ហើយគាត់បានប្រាប់ពួកគេទៀតថា “ហេតុនោះនឹងមានការជ្រួលជ្រើមកើតឡើងក្នុងជនជាតិឯង អស់ទាំងបន្ទាយរបស់ឯងនឹងត្រូវបំផ្លាញ”(១០:១៤)។
ទោះជាពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងស្ថិតក្នុងការជំនុំជម្រះក៏ដោយ ក៏ព្រះគុណទ្រង់នៅតែមានជានិច្ចសម្រាប់ពួកគេ។ គាត់ក៏បាននិយាយលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “ចូរសាបព្រោះសំរាប់ខ្លួនដោយសុចរិត ហើយច្រូតកាត់ដោយសេចក្តីសប្បុរស ចូរកំសុលដីរបស់ឯងឡើង ដ្បិតដល់ពេលយើងគួរស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ទាល់តែទ្រង់យាងមកបង្អុរ ឲ្យភ្លៀងជាសេចក្តីសុចរិតមកលើឯងរាល់គ្នា”(១០:១២)។
ទោះជាយើងរាល់គ្នាបាន “ភ្ជួរជាអំពើអាក្រក់” ហើយ “ច្រូតកាត់ជាសេចក្តីទុច្ចរិត” ក៏ដោយ(១០:១៣) ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែមិនដែលឈប់ស្រឡាញ់យើងឡើយ។ ទោះថ្ងៃនេះ យើងកំពុងជួបស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចវិលត្រឡប់មករកព្រះអម្ចាស់វិញ ហើយសុំការអត់ទោសបាបពីទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចចាប់ផ្តើមសារជាថ្មីបាន។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនចេះផុតឡើយ!_David McCasland
គ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ណាធំជាង
ពេលលោកបៀល(Bill) និងភរិយារបស់គាត់ កំពុងតែបើកបររថយន្តកាត់តាមជួរភ្នំរ៉ក់គី(Rocky) មានរថយន្តដឹកទំនិញមួយគ្រឿងបានបើកមក ហៀបតែនឹងបុករថយន្តពួកគេ បានជាគាត់ខំបើកជៀសយ៉ាងគំហុក ធ្វើឲ្យរថយន្តរបស់ខ្លួនធ្លាក់ចេញពីថ្នល់ ហើយដាំក្បាលចូលទៅក្នុងទន្លេខូឡូរ៉ាដូ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានខំប្រវេប្រវាចេញពី រថយន្តដែលកំពុងតែលិចលង់នោះហើយ ពួកគេក៏បានព្យាយាមហែលកាត់ចរន្តទឹកហូរយ៉ាងលឿន។ អ្នកបើករថយន្តដឹកទំនិញម្នាក់ ដែលបានឃើញហេតុការណ៍នេះ បានរត់តាមមាត់ច្រាំង សំដៅទៅរកពួកគេ រួចបោះខ្សែពួរឲ្យពួកគេតោង។ លោកបៀលក៏បានហែលពីក្រោយភរិយារបស់គាត់ ដើម្បីជួយរុញនាងឲ្យទៅដល់កន្លែង ដែលនាងអាចឈោងដល់ខ្សែពួរនោះ ហើយបុរសនោះក៏បានទាញនាងមកមាត់ច្រាំង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកបៀលត្រូវខ្សែទឹកហូរនាំយកទៅបាត់ ហើយក៏បានបាត់បង់ជីវិតទៅ។ គាត់បានលះបង់ជីវិត ដើម្បីជួយសង្គ្រោះស្រ្តីដែលខ្លួនស្រឡាញ់។
ការលះជីវិតខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យមនុស្សម្នាក់ទៀតអាចមានជីវិតរស់តទៅទៀត គឺជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិត។ នៅយប់ដែលគេក្បត់ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សទ្រង់ អំពីការមានព្រះទ័យចង់លះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីសុគតជួសមនុស្សជាតិ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះទេ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិតជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។ រួចទ្រង់ក៏បានធ្វើជាគំរូនៃការលះបង់ជីវិត ដោយសុគតនៅលើឈើឆ្កាង។
តើអ្នកធ្លាប់បានគិត អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់អ្នកឬទេ? គឺទ្រង់បានសុគតជួសអ្នក។ ការសុគតនេះ គឺមិនគ្រាន់តែបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ថែមទាំងបានផ្តល់ឱកាស ឲ្យអ្នកបានទទួលការអត់ទោសបាប និងមានទីលំនៅដ៏អស់កល្បជានិច្ច នៅនគរស្ថានសួគ៌ទៀតផង។ _Dennis Fisher
តុដែលវែងជាងគេ លើពិភពលោក
នៅ ថ្ងៃអាទិត្យទី១៨ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១០ មហាវិថីដ៏មមាញឹកមួយនៅអឺរ៉ុប បានក្លាយជា “តុដ៏វែងជាងគេលើពិភពលោក”(អ្នកខ្លះបានហៅមហាវិថីនេះយ៉ាងដូចនេះឯង)។ ពួកមន្រ្តីបានបិទកំណាត់ផ្លូវប្រវែង៦០គីឡូម៉ែត្រ របស់ផ្លូវA40 អូតូបាញ(Autobahn) នៅតំបន់រូ(Ruhr) ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋអាចដើរ ជិះកង់ ឬអង្គុយនៅនឹងតុណាមួយ ក្នុងចំណោមតុទាំង២ម៉ឺន ដែលគេបានតម្រៀបរួចជាស្រេច នៅតាមផ្លូវនោះ។ ជាសរុប មាន មនុស្សប្រហែល២លាននាក់ មកចូលរួមយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ក្នុងពិធីមួយ ដែលនាយកនៃពិធីនេះ បានសង្ឃឹមថា នឹងបានតភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងអ្នកចូលរួម ដែលមកពីវប្បធម៌ មកពីជំនាន់មនុស្ស និងមកពីប្រជាជាតិជាច្រើន។
ព្រឹត្តការណ៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតដល់តុដែលមានប្រវែងវែងជាងនេះទៅទៀត ដែលនឹងត្រូវបានរៀបចំទុក សម្រាប់ឲ្យអ្នកជឿព្រះជួបជុំគ្នាបរិភោគអាហារ ក្នុងពិធីលៀងព្រះ អម្ចាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ យើងនឹកចាំអំពីការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានជួយសង្រ្គោះយើង ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ទន្ទឹងរង់ចាំការយាងមកវិញរបស់ទ្រង់ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ធំបំផុតរបស់ទ្រង់។
មុនពេលគេយកព្រះយេស៊ូវទៅឆ្កាង ទ្រង់បានបរិភោគអាហារបុណ្យរំលងជាមួយពួកសិស្ស ដោយបន្ទូលថា “ចាប់ពីពេលនេះតទៅមុខ ខ្ញុំមិនផឹកពីផលផ្លែទំពាំងបាយជូរទៀតទេ ដរាបដល់ថ្ងៃណាដែលខ្ញុំនឹងផឹកជាថ្មីជាមួយអ្នករាល់គ្នា ក្នុងនគរព្រះវរបិតានៃខ្ញុំ”(ម៉ាថាយ ២៦:២៩)។
ព្រះអម្ចាស់នឹងរៀបតុនោះ ដើម្បីបង្រួបបង្រួមមនុស្សគ្រប់រូប ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសលោះ ដោយព្រះលោហិតទ្រង់ ដែលអ្នកទាំងនោះមកពី “គ្រប់ទាំងពូជមនុស្ស គ្រប់ភាសា គ្រប់នគរ ហើយពីគ្រប់ទាំងសាសន៍” (វិវរណៈ ៥:៩)។ ថ្ងៃមួយនៅកន្លែងជួបជុំគ្នា…
ទឹកចិត្តកត្តញូ
វីរបុរសដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ កាលពីកុមារភាព គឺលោកដាវី ក្រក់ឃីត(Davy Crockett) ដែលជាអ្នករស់នៅតាមព្រំដែន។ ក្នុងសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា ដាវី ក្រក់ឃីត : ដំណើរជីវិត និងដំណើរផ្សងព្រេង លោកដាវីបានជួបនឹងសោភ័ណ្ឌភាពដ៏ស្រស់ស្អាតមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មិនសរសើរព្រះអាទិករមិនបាន។ អ្នកនិពន្ធពិពណ៌នាយ៉ាងដូចនេះថា “នៅពីក្រោយព្រៃរបោះ មានវាលស្មៅដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ដែលមានទេសភាពដ៏ស្រស់ស្អាត ដែលសម្បូរទៅដោយផ្កាដ៏ស្រស់បំព្រង ដែលសូម្បីតែលោកវីរសេនីឯក ក្រក់ឃីត ក៏មិនធ្លាប់ឃើញសោភ័ណ្ឌភាពដ៏ល្អបែបនេះដែរ គាត់ក៏បានជិះសេះចូលក្នុងទីវាលនោះ ហើយគយគន់ទេសភាព ដោយបន្លឺសម្លេងថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទ្រង់បានបង្កើតផែនដីដ៏ស្រស់ផូរផង សម្រាប់មនុស្សលោក! តែគេបានរមើរគុណទ្រង់យ៉ាងនេះទៅវិញ! ពួកគេថែមទាំងមិនបានសងគុណទ្រង់ ដោយពាក្យអរព្រះគុណឡើយ”។ លោកក្រក់ឃីតទទួលស្គាល់ថា មនុស្សចាំបាច់ត្រូវដឹងគុណព្រះ ចំពោះស្នាព្រះហស្តដែលទ្រង់បានបង្កើត ដែលនោះជាការឆ្លើយតប ដែលពួកគេច្រើនតែមិនអើរពើរ។
អ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើងបានចែងថា “ផ្ទែមេឃសំដែងពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយលំហអាកាសក៏បង្ហាញការដែលព្រះហស្តទ្រង់ធ្វើ”(ទំនុកតម្កើង ១៩:១)។ ស្នាព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់ជាផ្ទាំង ទស្សនីយភាពមួយ ដែលមិនគ្រាន់តែធ្វើឲ្យយើងកោតស្ញប់ស្ញែងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ថែមទាំងបានជំរុញចិត្តយើងឲ្យថ្វាយបង្គំ និងសរសើរតម្កើងព្រះអម្ចាស់ ដូចអ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើងផងដែរ ពេលយើងមានការយល់ដឹងយ៉ាងត្រឹមត្រូវ អំពីស្នាព្រះហស្ថទាំងនោះ។
លោកដាវី ក្រក់ឃីតពិតជាបានឆ្លើយតបយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ពេលគាត់ជួបប្រទះសម្រស់នៃស្នាព្រះហស្ថព្រះ ដែលយ៉ាងហោចណាស់ បានបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យមានការដឹងគុណព្រះ។ តើយើងដឹងគុណព្រះឬទេ?_ Bill Browder
ឈប់ ដើម្បីមើលឲ្យច្បាស់
ពេលចក្ខុពេទ្យប្រាប់ខ្ញុំថា “សូមនៅឲ្យស្ងៀម” ខ្ញុំក៏នៅស្ងៀម។ ខ្ញុំមិនប្រកែក ហើយក៏មិនប្រឆាំងនឹងគាត់ដែរ។ ពេលគាត់ដើរចេញពីគ្រែព្យាបាល ខ្ញុំក៏មិនរវល់ធ្វើនេះធ្វើនោះដែរ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំស្តាប់គាត់? ពីព្រោះគាត់ជាគ្រូពេទ្យវះកាត់ភ្នែកដ៏ល្បីល្បាញ ដែលកំពុងព្យាយាមព្យាបាលភ្នែកខ្ញុំ ហើយគាត់ត្រូវការការសហការរបស់ខ្ញុំ។ ដូចនេះ បើខ្ញុំមិនស្តាប់តាមការណែនាំរបស់គាត់ទេ នោះខ្ញុំជាមនុស្សល្ងីល្ងើហើយ។
ដូច្នេះ ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនមានការសហការដូចនេះ ពេលខ្ញុំត្រូវសម្រាកនៅស្ងៀមខាងវិញ្ញាណ? ព្រះរាប់ការសម្រាក ជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ បានជាទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានការសម្រាកនៅក្នុងចង្វាក់នៃជីវិត។ បើគ្មានការសម្រាកទេ យើងមិនអាចមើលឃើញច្បាស់ឡើយ ពោលគឺយើងនឹងចាប់ផ្តើមរាប់ខ្លួនឯងជាសំខាន់ ហួសពីការពិត។
បន្ទាប់ពីលោកអេលីយ៉ាបានប្រឈមមុខយ៉ាងតានតឹង ដាក់ស្តេចអ័ហាប់ និងនាងយេសេ បិលរួចមក លោកក៏ធ្លាក់ខ្លួនអស់កម្លាំងល្វើយ។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានចាត់ទេវតាមួយអង្គ ឲ្យទៅមើលថែរគាត់។ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់មានភាពនឹងស្ងៀម “ព្រះអម្ចាស់ក៏បានមានព្រះបន្ទូលមកកាន់គាត់”(១ពង្សាវតារក្សត្យ ១៩:៩)។ លោកអេលីយ៉ាបានស្មានថា ខ្លួនកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះតែម្នាក់ឯងទេ។ គាត់មានភាពឧស្សាហ៍ក្នុងការងារបម្រើព្រះយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់មិនបានដឹងថា មានសាសន៍អ៊ីស្រាអែល៧០០០នាក់ទៀត ដែលពុំបានគោរពថ្វាយបង្គំព្រះបាល(ខ.១៨)។
ក្នុងចំណោមយើង ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះកំពុងតែខ្លាចមានរឿងអ្វីមួយកើតឡើង បើសិនជាយើងសម្រាកនៅស្ងៀម ហើយមិនធ្វើកិច្ចការអ្វីនោះ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងបដិសេធមិនព្រមសម្រាក មានរឿងអាក្រក់ជាងនោះទៀត ដែលនឹងកើតឡើងចំពោះយើង។ បើគ្មានការសម្រាកទេ យើងមិនអាចមានសុខភាពល្អ ខាងវិញ្ញាណ ឬខាងរូបកាយបានឡើយ។ ព្រះទ្រង់ប្រោសយើងឲ្យជា កាលណាយើងសម្រាក។
ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវសម្រាកនៅឲ្យស្ងៀម ដើម្បីឲ្យគ្រូពេទ្យអាចព្យាបាលភ្នែកខ្ញុំឲ្យជា យ៉ាងណា មិញ យើងម្នាក់ៗក៏ត្រូវការការសម្រាកនៅស្ងៀមខាងវិញ្ញាណផងដែរ ដើម្បីឲ្យព្រះជួយធ្វើឲ្យភ្នែកខាងវិញ្ញាណយើងមើលឃើញច្បាស់។_Julie…
ស្អិតជាប់គ្នា
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានមានចម្ងល់ អំពីរបៀបដែលសត្វស្រមោចភ្លើង អាចរួចជីវិតពីទឹកជំនន់ ដែលអាចបំផ្លាញជីវិតពួកវាបាន ស្របពេលដែលខ្លួនរបស់ពួកវាមានម៉ាស់ធ្ងន់ជាងទឹកនោះ។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យសត្វស្រមោចមួយសំបុក អាចប្រមូលតោងគ្នាបង្កើតជាក្បូន សម្រាប់សង្រ្គោះជីវិតបានរាប់សប្តាហ៍? អត្ថបទមួយ ដែលចេញផ្សាយក្នុង សារព័ត៌មានឡូស អេនជេលេស ថាម(Los Angeles Times) បានពន្យល់ថា ពួកវិស្វករមកពីវិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យារដ្ឋចចចា បានរកឃើញថា រោមដ៏តូចល្អិតនៅលើខ្លួនរបស់សត្វស្រមោច បានទាក់ពពុះទឹកជាប់នឹងដងខ្លួនវា ជាហេតុធ្វើឲ្យសត្វល្អិតប្រភេទនេះរាប់ពាន់ក្បាល “ដែលខំប្រវេប្រវ៉ា និង តស៊ូរៀងៗខ្លួន” អាចបណ្តែតខ្លួនតាមទឹកជំនន់ ដោយការតោងគ្នាយ៉ាងជាប់។
ជាញឹកញាប់ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានបង្រៀនថា យើងត្រូវការការរួបរួមជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្តរស់នៅជាគ្រីស្ទបរិសុទ្ធ និងរីកលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៤ សាវ័កប៉ុលបានចែងថា “កុំឲ្យយើងនៅជាកូនតូចទៀត ទាំងត្រូវគ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្តីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង”។ គាត់ក៏បានចែងទៀតថា “ចូរកាន់តាមសេចក្តីពិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ នោះឲ្យយើងបានធំឡើង ខាងឯគ្រប់ការទាំងអស់ក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសា គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលរូបកាយទាំងមូល បានផ្គុំ ហើយភ្ជាប់គ្នាមកអំពីទ្រង់ ដោយសារគ្រប់ទាំងសន្លាក់ដែលផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ តាមខ្នាតការងាររបស់អវយវៈនិមួយៗ នោះរូបកាយបានបង្កើនឡើង ដើម្បីនឹងស្អាងខ្លួន ក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ១៤-១៦)។
បើយើងនៅម្នាក់ឯងទេ នោះមុខជាលិចលង់ជាមិនខាន ប៉ុន្តែ បើយើងរួបរួមគ្នា ហើយរីកចម្រើនជាមួយគ្នានៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចជម្នះព្យុះភ្លៀងទាំងអស់។…
ទស្សនៈថ្មី អំពីការផ្លាស់ប្តូរ
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា មនុស្សយើងស្អប់ការផ្លាស់ប្តូរ ប៉ុន្តែ ជាទូទៅ យើងមិនចង់មានការផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលយើងយល់ថា ការផ្លាស់ប្តូរនោះធ្វើឲ្យស្ថានភាពរបស់យើងកាន់តែអាក្រក់ ជាជាងធ្វើឲ្យល្អឡើង។ យើងមានចិត្តអន្ទះសាចង់ផ្លាស់ប្តូរការងារ ពេលការផ្លាស់ប្តូរនោះ នាំឲ្យបានប្រាក់ខែ និងឥទ្ធិពលច្រើនជាងមុន។ យើងរីករាយនៅក្នុងការរើទៅនៅផ្ទះដែលធំជាងមុន និងមានទីតាំងល្អជាមុន។ ដូចនេះ យើងមិនបានស្អប់ការផ្លាស់ប្តូរជាទូទៅទេ ពោលគឺយើងស្អប់តែការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបណ្តាលឲ្យមានការខាតបង់ ដែលជួនកាល ជាការខាងបង់ខាងសាច់ឈាម ខាងផ្លូវអារម្មណ៍ ឬខាងផ្លូវចិត្ត។
ការផ្លាស់ប្តូរ គឺជាអ្វីដែលយើងមិនអាចជៀសរួច ហើយក៏ជាការចាំបាច់ផងដែរ។ បើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នៅតែដដែលៗជានិច្ច នោះគ្មាននរណាម្នាក់មានការលូតលាស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ យើងមានអ្នកគង្វាលម្នាក់ ដែលដឹកនាំយើង ឲ្យឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្តូរ និងនាំយើងទៅកាន់កន្លែងដែលប្រសើរជាងមុន។ ទំរាំតែទៅដល់កន្លែងនោះ យើងអាចជួបការលំបាកជាច្រើន គឺមិនខុសពីការដែលរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ធ្វើដំណើរចូលទឹកដីសន្យាឡើយ។ ពួកគេរអ៊ូរទាំ ពេលពួកគេជួបស្ថានភាពដែលលំបាកជាងមុន(និក្ខមនំ ១៥:២៤ ជនគណនា ១៤:២)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ បន្ទាប់ពីទ្រង់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំដែលមានមនុស្សជាច្រើនដើរតាម មិនទាន់បានមួយសប្តាហ៍ផង ទ្រង់ក៏ប្រែក្លាយជាអ្នកដែលត្រូវមនុស្សគ្រប់គ្នាបោះបង់ចោល។ អ្នកគង្វាលដ៏ល្អបានក្លាយជាកូនចៀមដែលត្រូវថ្វាយជាយញ្ញបូជានៅថ្ងៃបុណ្យរំលង នៅចន្លោះពេលថ្ងៃសុក្រនៃស្លឹកចាក និងថ្ងៃអាទិត្យដ៏ល្អ។ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទព្រមទទួលការឈឺចាប់ ព្រះក៏បានលើកតម្កើងទ្រង់ឲ្យបានគង់នៅកន្លែងខ្ពស់បំផុត(យ៉ូហាន ១០:១ ភីលីព ២:៨-៩)។
ការផ្លាស់ប្តូរទាំងអស់ មិនមែនសុទ្ធតែនាំឲ្យយើងសប្បាយរីករាយឡើយ ប៉ុន្តែ បើសិនជាមាននរណាម្នាក់ដែលស្រឡាញ់យើង ព្រមដឹកនាំយើង…
ពេលគេងមិនលក់ ខ្ញុំអានព្រះបន្ទូល
ពេលខ្ញុំបើកភ្នែកព្រឹមៗ ខ្ញុំឃើញបន្ទប់គេង នៅងងឹតនៅឡើយ នោះគឺមកពីខ្ញុំក្រោកពីព្រឹកព្រលឹមពេកហើយ។ ខ្ញុំក៏ដកដង្ហើមធំ រួចតម្រៀបខ្នើយកើយ ដោយសង្ឃឹមថានឹងបានគេងវិញ។ តែគួរឲ្យស្តាយណាស់ ខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញថា មានកិច្ចការជាច្រើនសណ្ឋិក ដែលត្រូវធ្វើ។ ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវទៅទិញគ្រឿងទេស ត្រូវយកអាហារទៅឲ្យមិត្តសំឡាញ់ម្នាក់ ត្រូវឆ្លើយតបសំបុត្រអ៊ីមេល ត្រូវរៀបចំពេលណាត់ជួបពេទ្យ ។ល។
ប្រសិនបើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា លំបាកហួសហេតុ ហើយមានការព្រួយបារម្ភ អ្នកក៏ដឹងដែរថា ខ្លួនមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលគេងមិនលក់ ហើយបញ្ឈភ្នែកមើលទៅ ពិដាននោះ។ អ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើង ជំពូក ១១៩ ក៏ធ្លាប់ដកពិសោធនឹងបញ្ហានេះផងដែរ បានជាគាត់ចែងថា “ទូលបង្គំបានភ្ញាក់មុនពេលព្រលឹមស្រាង ហើយបានបន្លឺឡើងថា ទូលបង្គំបានសង្ឃឹម ដល់ព្រះបន្ទូលទ្រង់” (ខ.១៤៧)។
ព្រះបន្ទូលព្រះបានផ្តល់ឲ្យនូវការកម្សាន្តចិត្តដ៏ពិសេស ដល់អ្នកនិពន្ធបទទំនុកតម្កើង នៅយប់ដែលគាត់គេងមិនលក់។ ទោះបីជាគាត់មិនអាចធ្វើឲ្យបញ្ហារបស់គាត់រលាយសាបសូន្យក៏ដោយ ក៏គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ទូលបង្គំភ្ញាក់មុនអស់ទាំងយាមយប់ ហើយបើកភ្នែកដើម្បីរំពឹងគិតពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ (ខ.១៤៨)។ នៅពេលយប់ គាត់ជញ្ជឹងគិតព្រះបន្ទូលទ្រង់ ម្តងហើយម្តងទៀត ក្នុងគំនិតគាត់។ គាត់បានផ្តោតទៅលើព្រះបន្ទូល ជាជាងផ្តោតទៅលើការព្រួយបារម្ភ។ ការនេះ បាននាំឲ្យគាត់ប្រកាសថា “ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់” (ខ.៩៧)។
កាលណាទុក្ខព្រួយធ្វើឲ្យអ្នកគេងមិនលក់ ចូរចាំថា “ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ នោះរស់នៅ ហើយពូកែផង”(ហេព្រើរ ៤:១២)។ ចូរជ្រើសរើសបទគម្ពីរណាមួយ មកជញ្ជឹងគិតឲ្យបានស៊ីជម្រៅ។…