សូមគង់នៅជាមួយទូលបង្គំ
នៅក្នុងវិស្ស័យកីឡាបាល់ទាល់ នៅប្រទេសអង់គ្លេស ជារៀងរាល់ឆ្នាំ វគ្គដែលគេចូលចិត្តទស្សនាបំផុត គឺវគ្គផ្តាច់ព្រាត់នៃការប្រកួតបាល់ទាល់ពានរង្វាន់ហ្វា(FA)។ គេសង្កេតឃើញថា អស់រយៈពេលជាង១០០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ថ្ងៃប្រកួតនោះ មានពេញដោយភាពរំភើបរីករាយ ការអបអរសាទរ និងការប្រកួតប្រជែង។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុត គឺព្រឹត្តិការណ៍នៃការបើកការប្រកួត។ ព្រោះគេចាប់ផ្តើមបើកការប្រកួត ដោយច្រៀងបទប្រពៃណី ដែលជាទំនុកសរសើរមានចំណងជើងថា “សូមគង់ជាមួយទូលបង្គំ”។
ពីដំបូង ខ្ញុំយល់ថា ការប្រើបទចម្រៀងដូចនេះ ហាក់ដូចជាចម្លែកបន្តិច។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើបទទំនុកសរសើរនោះ មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយកីឡាបាល់ទាត់? ពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីការនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា យើងត្រូវការព្រះវត្តមាននៃព្រះ នៅក្នុងការគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្វើ ដូចជានៅក្នុងកីឡា ការទិញឥវ៉ាន់ ការធ្វើការ ការទៅរៀន ឬធ្វើអ្វីៗផ្សេងទៀត។ គ្មានផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើង ដែលមិនត្រូវការព្រះវត្តមាននៃព្រះឡើយ ដូចនេះ ការប្រាថ្នាសូមឲ្យព្រះគង់ជាមួយ គឺពិតជាការប្រាថ្នាដ៏សមហេតុផលបំផុត ដែលយើងត្រូវមាន។
ជាការពិតណាស់ ព្រះវត្តមាននៃព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ មិនមែនជាអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវទូលអង្វរដល់ទ្រង់ឡើយ ព្រោះទ្រង់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយយើង។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរហេព្រើ ១៣:៥ បានចែងថា “ដ្បិតទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «អញនឹងមិនចាកចេញពីឯង ក៏មិនបោះបង់ចោលឯងឡើយ»”។
ព្រះវត្តមាននៃព្រះ មិនគ្រាន់តែជាកត្តាដែលនាំឲ្យយើងស្កប់ចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តេ ថែមទាំងជាអ្វីដែលព្រះបានសន្យាប្រទានដល់យើង ដែលអាចនាំឲ្យយើងមានប្រាជ្ញា ភាពសុខសាន្ត ការកម្សាន្តចិត្ត និងកម្លាំង…
កំហុសក្លាយជាការអស្ចារ្យ
សិល្បៈករម្នាក់ឈ្មោះ ចេមស៍ ហាប់ប៊ែល(James Hubbell) បានមានប្រសាសន៍ថា “កំហុស គឺជាអំណោយ”។ ពេលណាគាត់កំពុងធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ហើយបានធ្វើខុសនៅត្រង់ចំណុចណាមួយ នោះគាត់មិនធ្វើកិច្ចការនោះសារឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ស្វែងរកវិធីកែច្នៃកំហុសនោះ ឲ្យក្លាយជាការអ្វីដែលល្អប្រសើរជាង។ គ្មាននរណាម្នាក់ អាចជៀសវាងការប្រព្រឹត្តខុសបានឡើយហើយយើងគ្រប់គ្នាប្រើដំណោះស្រាយ តាមចំណូលចិត្តខុសៗគ្នា។ យើងប្រហែលជាព្យាយាមលាក់បាំង ឬកែកំហុសនោះឲ្យត្រូវ ឬក៏សុំអភ័យទោស។
ជួលកាល បន្ទាប់ពីយើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប យើងក៏បានប្រើដំណោះស្រាយដូចនោះផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់យើងចោល ហើយឲ្យយើងធ្វើឡើងវិញឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រោះលោះយើងឲ្យរួចពីបាបទាំងនោះ ហើយកែយើងឲ្យបានល្អជាងមុន។
សាវ័កពេត្រុសច្រើនតែធ្វើ ឬនិយាយអ្វី តាមការនឹកឃើញភ្លាមៗ។ គេបានហៅគាត់ថា “អ្នករហ័សធ្វើខុស”។ ដោយសារការភ័យខ្លាច បន្ទាប់ពីពួកសាសន៍យូដាបានចាប់ខ្លួនព្រះយេស៊ូវ គាត់បានប្រកែកបីដងថា គាត់មិនស្គាល់ព្រះយេស៊ូវទេ! តែក្រោយមក បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់ក៏បានឲ្យគាត់ឆ្លើយបញ្ជាក់បីដង ថាគាត់ពិតជាស្រឡាញ់ទ្រង់មែន ដូចនេះ ទ្រង់បាន កែប្រែការបដិសេធដ៏អាម៉ាស់របស់លោកពេត្រុស ឲ្យក្លាយទៅជាឱកាសដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់ការស្អាងឡើងវិញ(យ៉ូហាន ២១)។ ទោះបីជាលោកពេត្រុសធ្លាប់មានកំហុសកាលពីមុនក៏ដោយ ក៏ព្រះយេស៊ូវទ្រង់នៅតែស្អាងគាត់ឡើងវិញ សម្រាប់ការងារបម្រើទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ថា “ចូរឲ្យចំណីដល់ហ្វូងចៀមខ្ញុំស៊ីផង”(ខ.១៧)។
បើអ្នកបានប្រព្រឹត្តនូវ “កំហុស” ដ៏ធំមួយ ដែលហាក់ដូចជាមិនអាចលប់លាងបាន នោះសូមចាំថា ការសំខាន់បំផុត គឺត្រូវសួរខ្លួនឯងថា តើអ្នកស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវទេ?…
លោកដូរាន ក្រេយ
រឿង “រូបភាពរបស់លោកដូរាន ក្រេយ(Dorian Gray)” ជាប្រភេទរឿងប្រលោមលោក នៅសម័យក្សត្រីវិចតូរីយ៉ា(Victoria)។ រឿងនេះបានបកស្រាយអំពីភាពខុសគ្នារវាងអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ដែលអ្នកដទៃបានស្គាល់តែសម្បកក្រៅ និងអត្តសញ្ញាណពិតដែលយើងមាន នៅខាងក្នុង។ រឿងនេះបានដំណាលថា មានយុវជនវ័យក្មេង និងសង្ហាម្នាក់ឈ្មោះ ដូរាន ក្រេយ បានឲ្យគេគូរូបរបស់គាត់ នៅលើផ្ទាំងគំនូរ បន្ទាប់មក គាត់ក៏ស្រាប់តែមានខ្លាចភាពចាស់ជារា ហើយគាត់ប្រាថ្នាសូមឲ្យរូបគំនូរបស់គាត់ មានភាពវ័យចំណាស់ជំនួសគាត់វិញ។
មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានដូចក្តីបំណង។ រូបដ៏ក្មេងវ័យរបស់គាត់ក្នុងគំនូនោះ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីវិញ្ញាណថប់ព្រួយរបស់គាត់ ក៏បានប្រែក្លាយជារូបដ៏វ័យចំណាស់ ហើយមានសម្រស់តែអាក្រក់ឡើងៗ ដោយសារអំពើបាបដែលគាត់ប្រព្រឹត្តកាន់តែច្រើនឡើងៗ ខណៈដែលសាច់ឈាមពិតរបស់គាត់ នៅតែមានវ័យក្មេងដដែល។ ដូចនេះ គាត់ល្អតែសម្បកក្រៅ តែចិត្តរបស់គាត់មានភាពពុករលួយ។
ព្រះយេស៊ូវបានស្តីបន្ទោសឲ្យពួកផារិស៊ី ដែលបានបង្ហាញចេញនូវភាពពុតត្បុត ដែលស្រដៀងនឹងលោកដូរានដែរ។ មានពួកផារិស៊ីជាច្រើនជាមនុស្សមានអំណួត ដែលចូលចិត្តធ្វើឲ្យពួកបណ្តាជនយល់ថា ខ្លួនជាអ្នកប្រតិបត្តិតាមជំនឿ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានអំពើបាប ដែលលាក់កំបាំងជាច្រើននៅខាងក្នុង។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះយេស៊ូវទ្រង់ប្រដូចពួកគេទៅនឹង “ម៉ុងខ្មោចដែលលាបស ឯខាងក្រៅ ល្អមើលពិតមែន តែខាងក្នុងមានពេញដោយឆ្អឹងខ្មោច និងសេចក្តីស្មោកគ្រោកគ្រប់មុខវិញ”(ម៉ាថាយ ២៣:២៧)។
យ៉ាងណាមិញ អារក្សតែងល្បួងឲ្យយើងបង្ហាញចេញនូវរូបភាពក្លែងក្លាយ សម្រាប់ឲ្យអ្នកដទៃមើល។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ជ្រាបចិត្តរបស់យើង(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧ សុភាសិត ១៥:៣)។ ពេលដែលយើងសារភាពបាប និងបើកចំហរចិត្ត…
របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត
មានពាក្យស្លោកពីបុរាណមួយ បានពោលថា “របស់ល្អបំផុតនៅក្នុងជីវិត គឺជារបស់ដែលយើងទទួលដោយឥតគិតថ្លៃ”។ ក្នុងពាក្យស្លោកនេះ ចំណុចជាច្រើន ដែលជាការពិត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកខ្លះជឿថា របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត គឺជារបស់ដែលថ្លៃ ឬប្រហែលជារបស់ដែលពិបាកស្វែងរក។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានឃើញផ្លាកសញ្ញាមួយ ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំញញឹម ហើយគិតពីអត្ថន័យរបស់វា។ នៅលើផ្លាកសញ្ញានោះ គេបានសរសេរថា “របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត មិនមែនជារបស់ឡើយ”។ នេះជាការសរសេរបានល្អណាស់! ព្រោះថា ពេលដែលយើងស្គាល់តម្លៃនៃគ្រួសារ មិត្តភាព និងសេចក្តីជំនឿហើយ នោះយើងក៏នឹងបានដឹងថា ការអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិត គឺជាចំណងទាក់ទងរវាងមនុស្ស និងព្រះអម្ចាស់។
ស្តេចសាឡូម៉ូនជាអ្នកដែលសមនឹងនិយាយអំពីរបស់ទ្រព្យ ព្រោះទ្រង់ “មានទ្រព្យសម្បត្តិ និងប្រាជ្ញាលើសជាងអស់ទាំងស្តេចនៅផែនដី”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១០:២៣)។ តើទ្រង់បានផ្តល់យោបល់អ្វីខ្លះ អំពីទ្រព្យសម្បត្តិ? ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យនឿយហត់ដល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានជាអ្នកមានឡើយ ក៏កុំឲ្យប្រើប្រាជ្ញាឲ្យបានមានឡើងដែរ តើចង់ភ្ជាប់ភ្នែកតាមរបស់ដែលសោះសូន្យ ឬដ្បិតទ្រព្យសម្បត្តិតែងតែដុះស្លាបជាមិនខាន ក៏នឹងហើរទៅលើមេឃបែបដូចជាឥន្ទ្រី” (សុភាសិត ២៣:៤-៥)។ ហើយទ្រង់លើកទឹកចិត្តយើងឲ្យផ្ចង់ចិត្ត ចំពោះសេចក្តីប្រៀនប្រដៅ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកចំពោះពាក្យដែលប្រកបដោយតម្រិះ។ ដ្បិតនឹងមានរង្វាន់ជាមិនខាន ហើយសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនឹងមិនកាត់បង់ឡើយ(ខ.១២,១៨)។
របស់ល្អបំផុតក្នុងជីវិត គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដែលកើតចេញពីសេចក្តីល្អ និងព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលមានក្នុងអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងមិនទុកដាក់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះ ក្នុងដៃយើងឡើយ គឺយើងទុកនៅក្នុងចិត្តយើងវិញ។—David McCasland
បណ្តាលមកពីអ្វី?
មានពេលមួយ ទីធ្លាខាងមុខផ្ទះរបស់ខ្ញុំបានជួបបញ្ហាមួយ។ ខ្ញុំមិនអាចមើលដឹងថា វាកំពុងមានបញ្ហាអ្វីទេ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំដឹងថា មានអ្វីម្យ៉ាងកំពុងបង្ករឲ្យមានការខូចខាតនេះ។ បន្ទាប់ពីបានតាមដានមើលយ៉ាងដិតដល់ ខ្ញុំក៏រកឃើញថា បញ្ហានោះគឺកំពុងតែបង្ករឡើងដោយពពួកសត្វកំពីងដូង។ កាលពីពេលកន្លងមក ខ្ញុំបានកាត់តម្រឹមស្មៅក្នុងទីធ្លារបស់ខ្ញុំបានយ៉ាងស្អាត តែពពួកសត្វដែលកំពុងស្រេកឃ្លានអាហារទាំងនោះ បានវាចុះឡើងៗស្វែងរកអាហារ ក្នុងរន្ធក្រោមទីធ្លានោះ ធ្វើឲ្យខូចស្មៅរបស់ខ្ញុំ។
យ៉ាងណាមិញ ពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់ជួបបញ្ហា ដែលបង្ករឡើង ដោយការអ្វីដែលគេបានធ្វើ ដោយលាក់កំបាំងផងដែរ(យ៉ូស្វេ ៧)។ ពេលដែលពួកគេកំពុងប្រឈមមុននឹងបញ្ហានោះ ពួកគេមិនអាចមើលដឹងថា មូលហេតុ បណ្តាលមកពីអ្វីទេ។ មានការអ្វីមួយ ដែលត្រូវបានធ្វើដោយកំបាំងពីភ្នែកពួកគេ ដែលកំពុងបណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ បញ្ហានោះមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ពេលដែលលោកយ៉ូស្វេបានបញ្ជូនទ័ព៣ពាន់នាក់ ចូលវាយលុកស្រុកអៃយ។ ទោះពួកគេមានគ្មានល្មមនឹងអាចវាយឈ្នះកងទ័ពដ៏តូចរបស់សាសន៍អៃយក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែទទួលបរាជ័យដដែល។ ពួកសាសន៍អៃយក៏បានស្ទាក់វាយពួកអ៊ីស្រាអែល ធ្វើឲ្យពួកគេស្លាប់អស់៣៦នាក់ ហើយក៏បានបណ្តេញពួកគេឲ្យត្រឡប់ទៅវិញ។ ពេលនោះ លោកយ៉ូស្វេមិនបានដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាមានរឿងបែបនេះកើតឡើងទេ។ បន្ទាប់មក ព្រះទ្រង់ក៏បានពន្យល់អំពីបញ្ហាលាក់កំបាំងនោះថា ក្នុងចំណោមទ័ពរបស់គាត់ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះ អេកាន បានបំពានព្រះរាជបញ្ជាដែលបានដាក់ចេញយ៉ាងច្បាស់ ហើយបានលួចយក “របស់ដែលត្រូវបណ្តាសារ” ពីក្រុងយេរីខូមក(យ៉ូស្វេ ៧:១១)។ ដូចនេះ ទាល់តែពួកគេបានរកឃើញអំពើបាបដែលបានលាក់កំបាំងនោះ ហើយយកវាមកដោះស្រាយ ទើបពួកអ៊ីស្រាអែលទទួលបានជ័យជម្នះ។
អំពើបាបដែលលាក់កំបាំង បណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ យើងត្រូវយកវាមកបើកបង្ហាញ ហើយដោះស្រាយវាឲ្យបានដាច់ស្រេច ពុំនោះទេ យើងនឹងជួបបរាជ័យជាក់ជាមិនខាន។—Dave…
ការរៀននិយាយ
លោកបណ្ឌិត ដេប រ៉យ(Deb Roy) គឺជាអ្នកស្រាវជ្រាវ និងអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តផ្នែកការយល់ដឹង នៅវិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យានៃរដ្ឋម៉ាសាឈូសេត។ គាត់បានថតសម្លេង និងវីដេអូនៃសកម្មភាពជីវិតរបស់កូនគាត់ ចាប់តាំងពីពេលដែលវាកើត រហូតដល់ពេលវាមានអាយុបីឆ្នាំ ដើម្បីសិក្សាអំពីរបៀបដែលមនុស្សយើងរៀនភាសា។
គាត់និងភរិយារបស់គាត់បានដំឡើងម៉ាស៊ីន សម្រាប់ថតសម្លេង និងវីដេអូ នៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួន ហើយពួកគេក៏បានថតសម្លេង និងវីដេអូ ដែលមានរយៈពេលជាង២សែនម៉ោងជាសរុប។ តាមរយៈការចំណាយពេលជាច្រើន ដើម្បីប្រមូលផ្តុំ បង្រួញ និងកែសម្រួលសម្លេងដែលបានថតនោះ ពួកគេក៏អាចស្តាប់ឮទារករបស់ពួកគេ បញ្ចេញសម្លេង “កាកា” ដែលប្រែក្លាយជាពាក្យ “ទឹក” ជាដើម។
បើមាននរណាម្នាក់ចង់ធ្វើការស្រាវជ្រាវ ដោយថតសម្លេង នៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នក តើអ្នកនឹងចូលរួមជាមួយពួកគេឬទេ បើសិនជាអ្នកបានដឹងថា គេនឹងថតពាក្យគ្រប់ម៉ាត់ ហើយយកមកធ្វើការវិភាគនោះ? តើការសិក្សារបស់ពួកគេនឹងបង្ហាញចេញនូវលទ្ធផលយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៨ បានផ្តល់ឲ្យនូវចម្លើយ ចំពោះសំណួរនេះ ដោយលើកឡើង អំពីការនិយមប្រើពាក្យសម្តី ដោយគ្មានប្រាជ្ញា។
អ្នកនិពន្ធនៃបទគម្ពីរខាងលើបានកត់សំគាល់ឃើញថា មនុស្សល្ងីល្ងើចូលចិត្តសម្តែងគំនិតរបស់ខ្លួន ជាជាងព្យាយាមស្តាប់យោលរបស់អ្នកដទៃឲ្យយល់(ខ.២)។ តើយើងមានអត្តចរិតបែបនេះឬ? តើមានពេលខ្លះ យើងនាំឲ្យមានជម្លោះ ដោយសារពាក្យសម្តីរបស់យើងឬ(ខ.៧) ឬយើងចូលចិត្តនិយាយដោយឥតបើគិត ហើយ“ឆ្លើយមុន ដែលបានស្តាប់រឿង”?(ខ.១៣)។
យើងចាំបាច់ត្រូវរៀននិយាយឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ សូមយើងពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចស្គាល់ពាក្យសម្តីដែលអាក្រក់ ហើយងាកមកប្រើពាក្យសម្តីលើកទឹកចិត្ត ដែលជា…
ការបើកទ្វារផ្ទះរបស់យើងឲ្យអ្នកដទៃ
សៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា “ចូរមានជីវិតកាន់តែប្រសើរឡើង” ជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោកម៉ាក លូកាដូ(Max Lucado) ដែលក្នុងនោះគាត់បានសរសេរថា “ការទទួលស្វាគមន៍ គឺជាការបើកទ្វារ សម្រាប់សហគមន៍ដទៃ។ វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យទេ ដែលនៅក្នុងភាសាឡាតាំង ពាក្យ ទទួលស្វាគមន៍ និងពាក្យមន្ទីរពេទ្យ គឺជាពាក្យតែមួយ ព្រោះពាក្យទាំងពីរ គឺសុទ្ធតែនាំឲ្យមានលទ្ធផលមួយដូចគ្នាគឺ: ការប្រោសឲ្យជា។ ការបើកទ្វារឲ្យនរណាម្នាក់ចូល គឺមិនខុសពីការនិយាយប្រាប់អ្នកនោះថា : អ្នកសំខាន់ចំពោះខ្ញុំ និងចំពោះព្រះ ។ អ្នកប្រហែលជានិយាយទៅកាន់ភ្ញៀវថា សូមអញ្ជើញចូលខាងក្នុង ហើយពេលនោះ គាត់ក៏គិតថា ខ្ញុំសមនឹងទទួលការស្វាគមន៍ ។
សាវ័កប៉ុលប្រាកដជាបានស្តាប់ឮពាក្យដូចនេះ ឬមានអារម្មណ៍បែបនេះដែរ ពេលដែលលោកអ័គីឡា និងអ្នកស្រីព្រីស៊ីលបានបើកចំហរទ្វារផ្ទះទទួលស្វាគមគាត់។ ពេលគាត់ធ្វើដំណើរមកដល់ទីក្រុងកូរិនថូស គាត់ប្រហែលជាមានការអស់កម្លាំង ដោយសារការធ្វើដំណើរពីក្រុងអាថែន។ គាត់ក៏ប្រហែលជាមានការមិនសប្បាយចិត្ត ដោយសារការងារបម្រើព្រះនៅទីនោះ ហាក់ដូចជាមិនបានជោគជ័យ (កិច្ចការ ១៧:១៦-៣៤)។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានសរសេរនៅក្នុងសំបុត្រថា “ខ្ញុំក៏បាននៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ទាំងមានសេចក្តីកំសោយភិតភ័យ ហើយញាប់ញ័រជាច្រើនដែរ”(១កូរិនថូស ២:៣)។ លោកអ័គីឡា និងអ្នកស្រីព្រីស៊ីលប្រហែលជាបានជួបសាវ័កប៉ុល នៅទីផ្សារ ក្នុងក្រុង កូរិនថូស ហើយបានបើកទ្វាផ្ទះទទួលគាត់។ ពួកគេក៏បានផ្តល់ការកម្សាន្តចិត្តខាងវិញ្ញាណដល់សាវ័កប៉ុល តាមរយៈការទទួលស្វាគមន៍បែបគ្រីស្ទបរិស័ទផងដែរ។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់បានត្រាសហៅយើង ឲ្យទទួលស្វាគមអ្នកដទៃ គឺប្រៀបបាននឹង…
មេរៀនទាំងពីរ
មានពេលមួយខ្ញុំបាននិពន្ធអត្ថបទមួយទំព័រ សម្រាប់សៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ដែលអត្ថបទនោះនិយាយអំពីសារៈសំខាន់នៃការគោរពច្បាប់។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកំសាន្ត ក្នុងចម្ងាយផ្លូវ ១៣៦៧ គីឡូមែត្រ ដោយការតាំងចិត្តថា ខ្ញុំនឹងបើកបរតាមល្បឿនដែលបានកំណត់ដោយផ្លាកសញ្ញាចរាចរណ៍។
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងបើកបរចេញពីក្រុងដ៏តូចមួយ នៅក្នុងរដ្ឋញូមិចស៊ិចកូ សហរដ្ឋអាមេរិក ខ្ញុំមានការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការបើកកញ្ចប់នំសាំងវិច ខ្លាំងជាងការមើលផ្លាកសញ្ញាតាមផ្លូវ ជាហេតុបណ្តាលឲ្យខ្ញុំទទួលសំបុត្រផាកពិន័យ ចំពោះការបើកបរហួសល្បឿនកំណត់។ មេរៀនទីមួយ ដែលខ្ញុំបានទទួលនៅថ្ងៃនោះគឺ: ការមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះច្បាប់ចរាចរណ៍ គឺមិនខុសពីការមិនគោរពច្បាប់ចរាចរណ៍ឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំនៅមានចម្ងាយផ្លូវ ១១២៦គីឡូមែត្រទៀត!
មេរៀនទីពីរដែលខ្ញុំទទួលបានគឺ : ព្រះតែងតែល្បងលការសម្រេចចិត្តរបស់យើងជានិច្ច។ ខ្ញុំបាននឹកចាំថា ពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រៀមខ្លួនចូលទឹកដីសន្យា លោកម៉ូសេនិយាយទៅកាន់ពួកគេថា “ត្រូវឲ្យឯងនឹកចាំពីអស់ទាំងការ ដែលកើតមានតាមផ្លូវ ដែលព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់បាននាំឯងនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ក្នុងរវាង៤០ឆ្នាំនេះ ដើម្បីនឹងបន្ទាបចិត្តឯង ហើយនឹងល្បងលឯងឲ្យដឹងជាសេចក្តីណា ដែលនៅក្នុងចិត្តឯង គឺបើនឹងកាន់ តាមបញ្ញត្តទ្រង់ឬទេ”(ចោទិយកថា ៨:២)។
លោកយូជិន ភីធ័រសាន់(Eugene Peterson) ជាគ្រូគង្វាល និងអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ដែលបានហៅការដើរតាមព្រះគ្រីស្ទថាជា “ការស្តាប់បង្គាប់ដ៏យូរអង្វែង តាមទិសដៅដដែល”។ មានន័យថា រៀងរាល់ពេលយើងសម្រេចចិត្តស្តាប់បង្គាប់ព្រះ យើងក៏ត្រូវសម្រេចចិត្តផងដែរថា នឹងបន្តស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ជារៀងរហូត។
តាមរយៈមេរៀនខាងលើនេះ ព្រះទ្រង់បានរំឭកឲ្យខ្ញុំដឹងថា ការផ្តោតចិត្តទៅលើការស្តាប់បង្គាប់ និងការផ្តោតអារម្មណ៍នៅក្នុងដំណើរនៃជីវិត ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់។—David McCasland
ការស្វែងយល់ពីសត្វស្រម៉ោច
លោកម៉ាក ម៉ូហ្វេត(Mark Moffett) គឺជាអ្នក និពន្ធសៀវភៅរឿង ដំណើរផ្សងព្រេងជាមួយហ្វូងស្រម៉ោច : ដំណើររកមើលសត្វស្រម៉ោចទូទាំងពិភពលោក ដែលមានសត្វស្រម៉ោចរាប់សែនកោដិដើរតួរ។ រឿងនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីចំណង់ចំណូលចិត្តដែលគាត់មានចំពោះសត្វស្រម៉ោច ពេលគាត់នៅក្មេង ហើយទោះជាគាត់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក៏គាត់នៅតែមានចំណង់ចំណូលចិត្តបែបនេះដដែល។ ការវក់ចិត្តនឹងសត្វស្រម៉ោចនេះ បាននាំឲ្យគាត់ខំសិក្សាស្រាវជ្រាវ រហូតទទួលបានសញ្ញាប័ត្របណ្ឌិត នៅសកលវិទ្យាល័យហាវើត(Harvard) ហើយគាត់ក៏បានធ្វើដំណើរទូទាំងពិភពលោក ក្នុងនាមជាអ្នកជំនាញ នៅក្នុងមុខវិជ្ជាមួយនេះ។ ការសិក្សារបស់គាត់បាននាំឲ្យគាត់ទទួលបានការយល់ដឹងដ៏អស្ចារ្យ អំពីសត្វដ៏ឧស្សាហ៍ទាំងអស់នោះ។
តាំងពីយូរមកហើយ មុនពេលដែលលោកម៉ូហ្វេតរុករកឃើញភាពអស្ចារ្យខ្លះៗ នៃពិភពសត្វស្រម៉ោច ព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីភាពឆ្លាតវ័យ និងសីលធម៌ការងារនៃសត្វល្អិតដ៏តូចមួយប្រភេទនេះ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដ៏មានប្រាជ្ញា ទ្រង់បានយកសត្វស្រម៉ោចធ្វើជាឧទាហរណ៍គំរូនៃភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម សម្រាប់ឲ្យមនុស្សខ្ចិលទាំងឡាយយកតម្រាប់តាម គឺដូចដែលទ្រង់បានចែងថា “ឱមនុស្សខ្ជិលច្រអូសអើយ ចូរទៅមើលស្រមោចចុះ ចូរពិចារណាផ្លូវទាំងប៉ុន្មានរបស់វា ហើយមាន ប្រាជ្ញាឡើង វាគ្មាននាយ គ្មានអ្នកកាន់កាប់ការ ឬអ្នកគ្រប់គ្រងឡើយ គង់តែវាផ្គត់ផ្គង់អាហារវានៅខែប្រាំង ហើយក៏ប្រមូលស្បៀងទុក ក្នុងរដូវចំរូតផង”(សុភាសិត ៦:៦-៨)។
ព្រះទ្រង់បានពិពណ៌នាអំពីស្នាព្រះហស្ថដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដោយប្រើសត្វដែលទ្រង់បានបង្កើតដើម្បីបង្រៀនយើង។ ជាក់ស្តែង តាមរយៈការបង្រៀនអំពីសត្វស្រម៉ោច យើងអាចមើលឃើញសារៈសំខាន់នៃការធ្វើផែនការទុកជាមុន និងការត្រៀមស្បៀងសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់នៅពេលអនាគត(៣០:២៥)។ ព្រះទ្រង់បានប្រើធម្មជាតិ ដើម្បីចងក្រងមេរៀនខាងវិញ្ញាណ ហើយសូម្បីតែសត្វស្រម៉ោចដ៏តូចល្ងិត ក៏អាចឲ្យយើងរៀនសូត្រពីពួកវាបានដែរ។—Dennis Fisher
ភាពមិនអាចមើលឃើញ ដ៏អាថ៌កំបាំង
នៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក និងពិភពលោកទាំងមូល ជាញឹកញាប់ យើងជួបប្រទះផលប៉ះពាល់នៃគ្រោះមហន្តរាយ ដែលគ្មាននរណាអាចមើលឃើញ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ២០១១ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានទីក្រុងមួយចំនួន បានទទួលរងការបំផ្លាញពីខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ ដែលបានបក់គួចបំផ្លាញលំនៅដ្ឋាន និងទីប្រជុំជន អស់ជាច្រើនកន្លែង។ ហើយក្នុងរដូវខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងម្តងៗ យើងមានការរន្ធត់ចិត្ត ចំពោះខ្យល់ដែលបក់បោកក្នុងល្បឿនជាង ១៦០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងមួយម៉ោង ដែលបានគំរាមបំផ្លាញអ្វីៗដែលយើងបានកសាងមកនោះ។
ទាំងអស់នេះគឺបានបង្ករឡើង ដោយអំណាចដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ។ ជាការពិតណាស់ យើងអាចមើលឃើញស្លឹកឈើបក់ ឬកំទេចកំទីប៉ើង ដោយសារខ្យល់បក់ តែយើងមិនអាចមើលឃើញខ្យល់បានឡើយ។ ការនេះកើតឡើងតាមរបៀបដ៏អាថ៌កំបាំងដែលយើងមើលមិនឃើញ។
តាមន័យធៀប យើងក៏មិនអាចមើលឃើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានដែរ។ តាមបទគម្ពីរកិច្ចការជំពូក២ ពេលអ្នកជឿព្រះបានពិសោធន៍នឹងការពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅថ្ងៃបុណ្យទី៥០ “ស្រាប់តែមានឮសូរពីលើមេឃ ដូចជាខ្យល់បក់គំហុកយ៉ាងខ្លាំង មកពេញក្នុងផ្ទះដែលគេអង្គុយនៅ”(កិច្ចការ ២:២)។ ខ្យល់ដែលបក់មកនោះ បានបង្ហាញឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទសម័យដើមទាំងនោះបានដឹង អំពីការយាងមកនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ចូលសណ្ឋិតនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ទ្រង់ក៏នៅតែធ្វើការនេះ នៅក្នុងជីវិតយើងផងដែរ! បើអ្នកជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះចូរត្រេកអរចុះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបង្កើតផលផ្លែ ក្នុងជីវិតអ្នក(កាឡាទី ៥:២២-២៣) បង្រួបបង្រួមអ្នកជឿព្រះ ក្នុងរូបកាយតែមួយនៃព្រះគ្រីស្ទ(១កូរិនថូស ១២:១៣) ហើយទ្រង់ជួយឲ្យអ្នកបានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះវត្តមាននៃព្រះ(១យ៉ូហាន ៣:២៤)។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់ជាអង្គដ៏មានអំណាច ក្នុងជីវិតយើង ទោះជាយើងមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញក៏ដោយ។—Bill Crowder