អំណាចនៃការគិត អំពីគ្រាចុងក្រោយ
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំទទួលស្វាគមន៍ឆ្នាំថ្មី ដោយការរៀបគម្រោង និងការប្តេជ្ញាចិត្តសម្រាប់ឆ្នាំថ្មី សម្លេងនៃអ្នកកោតខ្លាចព្រះ នៅសម័យមុន បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យគិតអំពីការអ្វីដែលយើងមិនចង់គិត គឺសេចក្តីស្លាប់របស់យើង។
លោកថូម៉ាស អ័ កេមភីស(Thomas à Kempis, ឆ្នាំ១៣៧៩-១៤៧១) បានសរសេរថា “ចិត្តរីករាយនឹងកើតមាន ចំពោះអ្នកដែលបានសម្លឹងមើលទៅសេចក្តីស្លាប់របស់ខ្លួនជាមុន ហើយបានត្រៀមខ្លួនជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់”។ ចំណែកឯលោកហ្រ្វង់កូស ហ្វេនេឡុន(Francois Fénelon, ឆ្នាំ១៦៥១-១៧១៥)វិញ បានសរសេរថា “យើងមិនអាចស្តីបន្ទោសឲ្យច្រើនពេក ចំពោះភាពងងឹតងងល់របស់មនុស្ស ដែលមិនចង់គិតពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយខំគេចចេញពីការអ្វីដែលខ្លួនមិនអាចគេចរួច ខណៈដែលយើងអាចមានចិត្តសប្បាយ ពេលយើងឧស្សាហ៍គិត អំពីសេចក្តីស្លាប់នោះ។ មានតែមនុស្សខាងសាច់ឈាមទេ ដែលមានការពិបាកចិត្ត ដោយសារសេចក្តីស្លាប់”។
បុរសទាំងពីរនាក់នេះ មិនមានបំណងលើកទឹកចិត្តមនុស្ស ឲ្យមានការពិបាកចិត្ត ដោយសារការគិតអំពីសេចក្តីស្លាប់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចង់ឲ្យយើងរៀបចំជីវិតរស់នៅ ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ យើងគួរតែអធិស្ឋាន តាមលំនាំទំនុកដំកើងនៃស្តេចដាវីឌថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យទូលបង្គំដឹងពីចុងបំផុតនៃទូលបង្គំ ហើយពីចំនួនថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំផង ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានដឹងជាមានជីវិតស្រួយ អម្បាលម៉ានទៅ … មែនហើយ គ្រប់មនុស្ស ទោះទាំងមនុស្សនៅក្នុងសណ្ឋានពេញវ័យនោះក៏ឥតប្រយោជន៍ទទេដែរ”(ទំនុកដំកើង ៣៩:៤-៥)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលផងដែរ អំពីអ្នកដែលខំធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ ដោយខំបង្គរទុកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន ដោយឥតដឹងថាទ្រព្យសម្បត្តិនោះ នឹងក្លាយជារបស់អ្នកណា(ខ.៦)។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលសន្និដ្ឋានថា សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ទ្រង់ គឺមានក្នុងព្រះ…
សំបុត្រដ៏ស្ថិតស្ថេរ
សមាជិកគ្រួសារ ដែលបានបង្កើតហាងសិប្បកម្មហូប៊ី ឡូប៊ី(Hobby Lobby) គឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលបានកើតជាថ្មី។ លោកស្ទីវិន គ្រីន(Steven Green) ដែល ជាប្រធាននៃហាងនេះ មានចិត្តឆេះឆួល ចំពោះព្រះគម្ពីរ ហើយបានមានគម្រោងបង្កើតសារមន្ទីព្រះគម្ពីរ សម្រាប់តាំងពិពណ៌សៀវភៅកម្រ និងសៀវភៅ ឬក្រាំងបុរាណដែលសរសេរដោយដៃ ដែលប្រមូលមកពីតំបន់ផ្សេងៗ នៅទូទាំង ពិភពលោក។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងចង់លើកទឹកចិត្តប្រជាជន ឲ្យពិចារណាអំពីអ្វី ដែលព្រះគម្ពីរចង់បង្រៀនពួកគេ … គោលដៅរបស់យើង គឺបង្កើតសារមន្ទីរមួយដែលផ្តោតទៅលើរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ គ្មានសៀវភៅណាដែលបានឆ្លងកាត់ការបៀតបៀន និងត្រូវបានគេស្រឡាញ់ខ្លាំង ដូចព្រះគម្ពីរឡើយ។ រឿងនេះពិតជាអស្ចារ្យណាស់ យើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់ឲ្យគេដឹង”។
ព្រះគម្ពីរនៅតែមានភាពស្ថិតស្ថេរ អស់ជាច្រើនសម័យកាល តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ហើយសារមន្ទីរមួយនេះ នឹងរៀបរាប់ប្រាប់គេ ឲ្យដឹងពីរឿងនេះ។ ក្រាំងចម្លងដែលមានចំណាស់បំផុតនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី មានចំនួនច្រើនជាងឯកសារបុរាណដទៃទៀត ដែលគេបានចងក្រងនៅសម័យនោះ ហើយកាលបរិច្ឆេទនៃការចម្លងទៀតសោត ក៏មានរយៈពេលគៀកនឹងកាលបរិច្ឆេទនៃព្រឹត្តិការណ៍ដែលគេបានឃើញ និងកត់ទុកក្នុងច្បាប់ដើម ដែលឯកសារបុរាណផ្សេងទៀត ក៏មិនមានរយៈពេលដែលគៀកជាងនេះឡើយ។ ការកត់ត្រាអំពីព្រះគ្រីស្ទ ដែលមានក្នុងក្រាំងទាំងនោះ មានលក្ខណៈដែលគួរឲ្យទុកចិត្ត ជាងការកត់ត្រាផ្សេងទៀត អំពីទស្សនវិទូសូក្រាត ឬស្តេចសេសារទៀតផង។ ហើយយើងអាចដឹងថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកដែលបានជួយពីក្រោយកិច្ចការទាំងនេះ ដោយប្រើមនុស្ស និងកាលៈទេសៈ ដើម្បីឲ្យដំណឹងនៃការសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ ត្រូវបានចែកផ្សាយបន្ត តាមរយៈអត្តបទគម្ពីរដែលទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យតែងនោះ។ ហេតុនេះហើយ បានជាហោរាអេសាយប្រកាសយ៉ាងពិរសថា…
សរសើរព្រះ ដែលបាន ដាក់ព្រំដែន
ក្នុងអំឡុងពេលដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយអ្នកដទៃ ខ្ញុំមិនដែលបានជួបនរណាម្នាក់ ដែលមានជីវិតខ្ទេចខ្ទាំ ដោយសារខ្លួនបានធ្វើតាមបញ្ញិត្តិរបស់ព្រះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ពេលដែលយើងនិយាយប្រាប់គេ ឲ្យរស់នៅតាមផ្លូវរបស់ព្រះ នោះគេបែរជាយល់ថា យើងកំពុងបំបិទសិទ្ធិសេរីភាពរបស់គេហើយ ព្រោះគេយល់ថា សេរីភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ គឺជាសិទ្ធិដែលគ្មាននរណាអាចដកហូតបានឡើយ។ ហើយអ្នកណាដែលនិយាយស្តី តាមព្រំដែនកំណត់របស់ព្រះ អ្នកនោះមុខជានឹងត្រូវគេបន្តោសថា បាននិយាយស្តីហួសព្រំដែនហើយ។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលមនុស្សយើង កំពុងការពារសេរីភាពរបស់ខ្លួន តាមរបៀបនេះ ពួកគេក៏គួរតែកត់សំគាល់ថា សង្គមរបស់យើងសព្វថ្ងៃ កំពុងតែមានពេញទៅដោយភាពឥតន័យ និងភាពអស់សង្ឃឹមដ៏គួរឲ្យខ្លាច។ រាស្រ្តរបស់ព្រះ គួរតែមានការយល់ដឹង អំពីព្រំដែននៃការប្រព្រឹត្ត តាមរបៀបខុសពីលោកិយ។ យើងត្រូវមានការយល់ដឹង ដូចអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងដែរ ដោយយល់ថា ជីវិតដែលមានពរ ជាជីវិតដែលអរសប្បាយនឹងក្រឹត្យវិន័យនៃព្រះ(១:២) គឺមិនត្រូវរស់នៅដូចអ្នកដែល “ដើរតាមដំបូន្មានរបស់មនុស្សអាក្រក់ ឬឈរនៅក្នុងផ្លូវរបស់មនុស្សមានបាប”ឡើយ(ខ.១)។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវត្រូវដឹងថា ព្រះបានដាក់ព្រំដែនកំណត់ឲ្យយើង តែមិនមែនដើម្បីដកយកសុភមង្គល ចេញពីជីវិតរបស់យើងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រំដែននោះ ជារបងដ៏បរិសុទ្ធ ដែលបានសង់ព័ទ្ធជុំវិញយើង ដើម្បីជួយឲ្យយើងជៀសផុត ពីការបោកបញ្ឆោត និងបញ្ហាដែលកើតឡើងពីការរស់នៅ តាមតែទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួន។
បើសិនជាលើកក្រោយ អ្នកបានជួបការល្បួងឲ្យដើរហួសព្រំដែនរបស់ព្រះ សូមនឹកចាំអំពីគោលបំណងដែលទ្រង់មាន នៅក្នុងការដាក់របងទាំងនោះ។ សូមយើងសម្រេចចិត្ត អរព្រះគុណព្រះ ដែលបានដាក់ព្រំដែនទាំងនោះ ព្រមទាំងបានប្រទានពរយើង តាមរយៈរបងទាំងនោះ។—Joe Stowell
ខ្យល់ និងភ្លើង
ជួនកាល ពេលខ្ញុំបង្កាត់ភ្លើង ខ្យល់ក៏បានបក់ឲ្យវារលត់ទៅវិញ។ តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមធ្វើឲ្យភ្លើងនៅ បន្តឆេះ ដោយប្រើខ្យល់ជាជំនួយ។ ដូចនេះ ពីដំបូង ខ្ញុំថា ខ្យល់ “អាក្រក់” ព្រោះវាធ្វើឲ្យខូចផែនការរបស់ខ្ញុំ តែបន្ទាប់មក ខ្ញុំថា ខ្យល់“ល្អ”វិញ ព្រោះវាជួយឲ្យខ្ញុំសម្រេចកិច្ចការដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ។
រឿងនេះបាននិយាយ អំពីហេតុការណ៍ពីរផ្ទុយគ្នា និងបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីរបៀបដែលយើងសន្និដ្ឋាន អំពីការអ្វីមួយ ដោយផ្អែកទៅលើផលដែលយើងទទួលបានការនោះ។ ជាធម្មតា យើងនិយាយថា ស្ថានភាពនោះ ឬអ្នកនោះ “អាក្រក់” បើស្ថានភាព ឬអ្នកនោះធ្វើឲ្យផែនការរបស់យើងរាំងស្ទះ ឬធ្វើឲ្យយើងមានការលំបាក។ យើងសន្និដ្ឋានថា ស្ថានភាពនោះ ឬអ្នកនោះ “ល្អ” បើសិនជាយើងមានគំនិតយល់ស្របនឹងពួកគេ ហើយពួកគេគាំទ្រយើង។
ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ជាអ្នកកំណត់ថា ការអ្វីខ្លះល្អ ឬការអ្វីខ្លះអាក្រក់ ហើយការកំណត់របស់ទ្រង់ មិនអាស្រ័យទៅលើ ផលប៉ះពាល់ដែលវាមានចំពោះផែនការរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែ គឺអាស្រ័យទៅលើ ថាតើវាបានធ្វើឲ្យសម្រេចផែនការរបស់ទ្រង់ឬអត់។ ទ្រង់មានផែនការធ្វើឲ្យយើងក្លាយជា “សង្ឃហ្លួង ជាសាសន៍ដ៏បរិសុទ្ធ និងរាស្រ្តដ៏ពិសេសរបស់ទ្រង់”។ ហើយទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ ឲ្យយើង“សំដែងចេញ ឲ្យឃើញអស់ទាំងលក្ខណៈរបស់ព្រះដែលបានហៅយើងចេញពីសេចក្តីងងឹត មកក្នុងពន្លឺអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់”(១ពេត្រុស ២:៩)។
ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះ យើងត្រូវគោរពមនុស្សទាំងអស់ ស្រឡាញ់បងប្អូនរួមជំនឿ កោតខ្លាចព្រះ…
យុទ្ធសាស្រ្តឈ្នះ
ក្នុងអំឡុងពេល ដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការ ជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ ខ្ញុំបានធ្វើនូវកំហុសដ៏ធំមួយ។ ខ្ញុំបានចាត់កីឡាករមួយចំនួន ក្នុងក្រុមរបស់ខ្ញុំ ឲ្យទៅស៊ើបមើលគូប្រកួតរបស់យើង។ ពួកគេក៏បានវិលត្រឡប់មកវិញ ហើយរាយការណ៍ប្រាប់ខ្ញុំថា យើងអាចយកឈ្នះលើពួកនោះយ៉ាងងាយ។ ដោយសារយើងមានទំនុកចិត្ត លើកខ្លួនឯងខ្លាំងពេក យើងក៏បានចាញ់ក្រុមមួយនោះ។ តើអ្នកធ្លាប់ជួបប្រទះបញ្ហាដូចនេះទេ? សម្រាប់ខ្ញុំ ស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ មិនខុសពីស្ថានភាពរបស់លោកយ៉ូសេ្វ ពេលដែលគាត់បានចាត់ពួកស៊ើបការណ៍ ឲ្យទៅមើលស្រុកអៃយ ហើយគាត់ក៏បានយល់ខុសពីកម្លាំងរបស់សត្រូវ។
ប៉ុន្តែ បរាជ័យនៅស្រុកអៃយ គឺមិនគ្រាន់តែបណ្តាលមកពីការស៊ើបការណ៍ខុសប៉ុណ្ណោះទេ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបានចាញ់សង្រ្គាម ហើយបាត់បង់ជីវិតទាហានអស់៣៦នាក់ គឺដោយសារមូលហេតុមួយចំនួន ដែលយើងអាចយកមកសិក្សា។ មុនពេលពួកគេទទួលបរាជ័យនៅស្រុកអៃ លោកយ៉ូស្វេបានដឹកនាំទ័ពរបស់ខ្លួន យ៉ាងជោគជ័យ ក្នុងការប្រយុទ្ធនឹងក្រុងយេរីខូ ដោយសារពេលនោះ គាត់ដឹងថា ព្រះ មានផែនការឲ្យពួកគេលើកទ័ពវាយយកក្រុងនោះ។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូស្វេមិនបានទូលសួរព្រះអម្ចាស់ មុនពេលលើកទ័ពចូលស្រុកអៃយឡើយ។ មុនពេលធ្វើសង្រ្គាមនៅក្រុងយេរីខូ ពួកប្រុសៗបានញែកខ្លួនជាបរិសុទ្ធ នៅចំពោះព្រះ(យ៉ូស្វេ ៥:២-៨)។ ប៉ុន្តែ ពួកទ័ពរបស់លោកយ៉ូស្វេមិនមានការរៀបចំខាងវិញ្ញាណ មុនពេលចូលវាយស្រុកអៃយឡើយ។ ហេតុនេះហើយ បានជាព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា មូលហេតុដែលពួកអ៊ីស្រាអែលទទួលបរាជ័យ គឺដោយសារពួកគេមានអំពើបាប នៅក្នុងបន្ទាយទ័ព។
កាលនោះ អេកានបានលួចរបឹបពីស្រុកយេរីខូមក(៧:១)។ ពួកគេមិនអាចប្រយុទ្ធឈ្នះស្រុកអៃយបានឡើយ បើសិនជាមិនមានការលន់តួបាប ហើយពួកបណ្តាជនបានសម្អាតខ្លួនឲ្យបរិសុទ្ធទេនោះ(៧:១៦-២៦)។ ក្រោយមក ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទាននូវផែនការសម្រាប់ទទួលជ័យជម្នះ(៨:១-៧)។
ដើម្បីទទួលជ័យជម្នះ នៅក្នុងសង្រ្គាមដែលយើងជួបប្រទះរាល់ថ្ងៃ យើងត្រូវលន់តួបាប…
ព្រះរាជសារដែលព្រះបានផ្ញើ
នៅឆ្នាំ១៩៧១ លោករេយ ធមលីនសិន(Ray Tomlinson) បានធ្វើការពិសោធន៍ អំពីរបៀបដែលមនុស្សអាចទំនាក់ទំនងគ្នា តាមរយៈកុំព្យូទ័រ។ កាលនោះ គាត់បានសាកបញ្ជូនសារ ចេញពីកុំព្យូទ័ររបស់គាត់តាមរយៈបណ្តាញកុំព្យូទ័រ ទៅកាន់អ្នកធ្វើការ ក្នុងផ្នែកផ្សេងទៀត នៅការិយាល័យរបស់គាត់ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលគាត់បានបញ្ជូនសារអេឡិចត្រូនិច(ឬអ៊ីមែល)មុនគេ។ ជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមក សព្វថ្ងៃនេះ មានសារអេឡិចត្រូនិចជាងមួយពាន់លាន ដែលគេបានផ្ញើឲ្យគ្នា ក្នុងមួយថ្ងៃៗ។ ក្នុងចំណោមនោះ មានសារជាច្រើនបានផ្ទុកពត៌មានសំខាន់ៗ ដែលក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភ័ក្របានផ្ញើមក ប៉ុន្តែ មានសារផ្សេងទៀត បានពាំនាំការផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ដែលឥតប្រយោជន៍ ឬមេរោគចង្រៃសម្រាប់កុំព្យូទ័រ។ ហេតុនេះហើយបានជា ក្នុងការប្រើប្រាស់អ៊ីមែល មានក្បួនជាមូលដ្ឋានមួយចែងថា : “បើអ្នកមិនទុកចិត្តអ្នកដែលបានផ្ញើសារមកទេ ចូរកុំបើកមើលសារនោះឡើយ”។
ព្រះទ្រង់បានផ្ញើព្រះរាជសារមួយច្បាប់ មកយើងរាល់គ្នា តាមរយៈអង្គព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ហើយយើងអាចទុកចិត្តព្រះដែលជាអ្នកផ្ញើព្រះរាជសារនេះមក។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ព្រះមានបន្ទូលមកកាន់រាស្រ្តទ្រង់ តាមរយៈពួកហោរា និងមានមនុស្សជាច្រើនបានបដិសេធព្រះបន្ទូលព្រះ។
ប៉ុន្តែ បង្រួមសេចក្តីមក “ឯព្រះ ដែលពីដើម ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងពួកឰយុកោ ដោយពួកហោរា ជាច្រើនដងច្រើនបែប នៅជាន់ក្រោយបង្អស់នេះ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលនឹងយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះរាជបុត្រាវិញ ដែលទ្រង់បានតម្រូវឲ្យបានគ្រងរបស់ទាំងអស់ ទុកជាមរដក ព្រមទាំងបង្កើតលោកីយ៍ ដោយសារព្រះរាជបុត្រានោះដែរ”(ហេព្រើរ ១:១-២)។
យើងប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះការអាថ៌កំបាំង…
ដៃស្អាត
សព្វថ្ងៃនេះ យើងសង្កេតឃើញថា មានការប្រកាសជាច្រើន ដែលលើកទឹកចិត្តប្រជាពលរដ្ឋឲ្យលៀងដៃឲ្យស្អាត។ ដោយសារការរីករាលដាលនៃមេរោគ និងវីរូស ក្នុងចំណោមសាធារណៈជន កំពុងធ្វើឲ្យមានការព្រួយបារម្ភនោះមន្រ្តីសុខាភិបាលបានរំឭកយើងម្តងហើយម្តងទៀតថា ដៃដែលមិនស្អាត អាចជាភ្នាក់ងារដែលចម្លងមេរោគ ដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ដូចនេះ ក្រៅពីការដាក់ផ្លាកសញ្ញាដាស់តឿនឲ្យលៀងដៃ យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ជាញឹកញាប់ នៅទីសាធារណៈ ក្នុងប្រទេសជឿនលឿន គេបានផ្តល់ឲ្យនូវទឹកសាប៊ូលាងដៃ សម្រាប់លាងជម្រះមេរោគ និងបាក់តេរី។
ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូល អំពីសារៈសំខាន់នៃ “ការលាងដៃឲ្យស្អាត”ផងដែរ ប៉ុន្តែ ការលាងដៃនោះ គឺសំខាន់ដោយសារមូលហេតុផ្សេងមួយទៀត។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា ដៃដែលបានលាងស្អាត គឺជាគន្លឹះដែលធ្វើឲ្យយើង អាចចូលក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ដើម្បីថ្វាយបង្គំ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា : “តើអ្នកណានឹងឡើងទៅឯភ្នំនៃព្រះយេហូវ៉ា តើអ្នកណានឹងឈរ នៅក្នុងទីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់បាន គឺជាអ្នកដែលមានដៃស្អាត និងចិត្តបរិសុទ្ធ”(ទំនុកដំកើង ២៤:៣-៤)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ពាក្យ “ដៃស្អាត” មិនសំដៅទៅលើដៃដែលមានអនាម័យឡើយ ប៉ុន្តែ តាមន័យធៀប ពាក្យនេះគឺសំដៅទៅលើស្ថានភាពខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដែលត្រូវលាងសម្អាតអំពើបាបចេញ(១យ៉ូហាន ១:៩)។ ពាក្យនេះបង្រៀនយើង ឲ្យរស់នៅ ដោយការប្តេជ្ញាចិត្តថានឹងធ្វើការអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ និងគោរពប្រតិបត្តិព្រះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈរ ដោយគ្មានកន្លែងបន្ទោសបាននៅចំពោះព្រះ ដោយអភ័យឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់។
ពេលទ្រង់គង់នៅក្នុងជីវិតយើង ទ្រង់អាចជួយឲ្យយើងធ្វើអ្វី ដែលត្រឹមត្រូវ ដើម្បីឲ្យដៃយើងស្អាត…
ពេលដែលប្រកប ដោយព្រះគុណ
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ការផ្សាយបន្តផ្ទាល់ ជាអន្តរជាតិរបស់វិទ្យុប៊ីប៊ីស៊ី(BBC) អំពីកម្មវិធីបុណ្យអូណែល នៅពេលល្ងាយថ្ងៃបុណ្យណូអែល ដែលបានប្រារព្ធឡើង នៅក្នុងព្រះវិហារឃីង ខូលីជ(King’s College Chapel) ក្នុងក្រុងខេមប្រ៊ីជ ប្រទេសអង់គ្លេស។ កម្មវិធីបុណ្យនេះមានការអានបទគម្ពីរ៩ខ និងច្រៀងទំនុកសរសើរចំនួន៩បទ និងបូករួមជាមួយនឹងការអធិស្ឋាន ភ្លេងបុណ្យណូអែល ក្នុងកម្មវីធីថ្វាយបង្គំដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំប៉ះពាល់ចិត្ត។
មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឮអ្នកប្រកាស់កម្មវិធីនេះអត្ថាធិប្បាយ អំពីដំណើររបស់ពួកជំនុំ ចាកចេញពីព្រះវិហារដ៏ធំស្កឹមស្កៃនោះថា ពួកគេបាន “បោះជំហានចេញពីពិធីដែលប្រកបដោយព្រះគុណ ហើយចូលទៅក្នុងលោកិយដ៏ពិត”។
តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលបានកើតឡើង នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដំបូងបំផុតផងដែរទេឬ? កាលនោះ ពួកអ្នកគង្វាលបានឮទេវតាប្រកាស អំពីការប្រសូត្រនៃព្រះសង្គ្រោះ គឺព្រះគ្រីស្ទជាអម្ចាស់(លូកា ២:១១) បន្ទាប់មក “មានពួកពលបរិវារកកកុញពីស្ថានសួគ៌ មកនៅជាមួយនឹងទេវតានោះ ក៏ពោលសរសើរដល់ព្រះ”(ខ.១៣-១៤)។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានរកឃើញនាងម៉ារា លោកយ៉ូសែប និងបុត្រតូច នៅភូមិបេថ្លេហិម ពួកអ្នកគង្វាលក៏បានចេញទៅប្រាប់អ្នកដទៃទៀត ឲ្យដឹងអំពីការប្រសូត្រនៃព្រះឱរស ដោយមិនបង្អង់យូរឡើយ(ខ.១៧)។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “ឯពួកអ្នកគង្វាល ក៏វិលត្រឡប់ទៅវិញ ទាំងសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដោយព្រោះគ្រប់ទាំងការ ដែលគេបានឮ ហើយឃើញនោះ ដូចជាទេវតាបានប្រាប់មក”(ខ.២០)។
ពួកគេមានការផ្លាស់ប្រែ ដោយសារ “បុណ្យណូអែលប្រកបដោយព្រះគុណ” ដែលពួកគេបានអបអរសាទរនោះ។ ពេលដែលពួកគេបោះជំហាន ចូលក្នុងពិភពលោក ពួកគេក៏បានពាំនាំដំណឹងល្អអំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលពួកគេបានទទួលក្នុងចិត្ត ហើយបន្លឺសម្លេងឲ្យគេបានដឹងដែរ។…
ពិធីបុណ្យណូអែល នៃនង្គ័ល
លោកម៉ាធូ លីត(Mathew Litt) ជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ដែលមានចំណងជើងថា បុណ្យណូអែល ឆ្នាំ១៩៤៥ ដែលក្នុងសៀវភៅនោះ គាត់បាននិយាយ អំពីការអបអរសាទរពិធីបុណ្យណូអែល ក្នុងពេលមានសន្តិភាពជាលើកដំបូង នៅសហរដ្ឋអាមេរិក បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២បានបញ្ចប់។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ដើម្បីជម្រាបអ្នកអាន ឲ្យទន្ទឹងរង់ចាំទស្សនានាវាចម្បាំងមួយកង នៅកំពង់ផែក្រុងញូយ៉ក កាសែត ញូយ៉ក ដេលី(The New York Daily) បានជូនដំណឹងថា “នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល យើងនឹងបានឃើញកងនាវាដ៏ជាញជ័យ ដែលរួមមាន នាវាចម្បាំង៤គ្រឿង នាវាផ្ទុកយន្តហោះ៦គ្រឿង នាវាល្បាត៧គ្រឿង និងនាវាពិឃាដ២៤គ្រឿង”។ ប៉ុន្តែ នាវាទាំងនោះមិនមែនមកធ្វើសង្រ្គាមទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានទទួលកុមារក្រីក្រ១ពាន់នាក់ នៅក្នុងនាវាទាំងនោះ។
គេបានវ៉ាស់ខ្នាតកុមារទាំងនោះទុកជាមុន ដើម្បីឲ្យពួកគេម្នាក់ៗអាចពាក់អាវពណ៌ខៀវរបស់កងទ័ពជើងទឹក និងពាក់មួកកាតិបធ្វើពីរ៉ោមចៀម នៅលើនាវាបានយ៉ាងសមសួន។ អាវនឹងមួកទាំងនេះ ត្រូវបានគេវេចខ្ចប់ជាអំណោយទុកជាស្រេច សម្រាប់ត្រៀមចែកកុមារទាំងនោះ នៅលើនាវា។
គេបានធ្វើឲ្យនាវាចម្បាំងទាំងអស់នេះ ក្លាយជានាវាដែលនាំសេចក្តីអាណិត។ ហោរាអេសាយបានថ្លែងទំនាយ អំពីថ្ងៃដែលព្រះគ្រីស្ទនឹងយាងមកគ្រប់គ្រងផែនដីនេះ ដោយសុខសាន្ត គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “គេនឹងយកដាវរបស់ខ្លួនដំធ្វើជាផាលនង្គ័ល ហើយលំពែងគេធ្វើជាដង្កាវវិញ នគរ១នឹងមិនលើកដាវទាស់នឹងនគរ១ទៀតឡើយ ក៏មិនហាត់រៀនធ្វើសឹកសង្គ្រាមទៀតដែរ”(២:៤)។ ថ្ងៃបុណ្យណូអែល ជាថ្ងៃដែលរំឭកយើងរាល់គ្នាថា នៅទីបញ្ចប់ ព្រះអម្ចាស់នៃសន្តិភាព ទ្រង់នឹងនាំមកនូវភាពសុខសាន្តត្រាន និងសេចក្តីអាណិត…
ផ្ទៃមេឃប្រកាស
ពេលដែលអ្នកបានគយគន់មើលផ្ទៃមេឃពេលរាត្រីបានតែបន្តិច នោះអ្នកអាចស្ញើចសរសើរភាពអស្ចារ្យនៃស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ។ កញ្ចំផ្កាយកាឡាក់ស៊ីដ៏ច្រើនសណ្ឋិត ដែលលាតសន្ធឹងក្នុងផ្ទៃមេឃដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងរូបធាតុពពកនៃកញ្ចំផ្កាយមីលគីវេ(Milky Way) របស់យើង បានរំឭកយើង អំពីស្នាព្រះហស្តដែលគួរឲ្យពិចពិលរមិលមើល និងអំពីព្រះរាជកិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានធ្វើ ដើម្បីទ្រទ្រង់របស់ទាំងអស់នោះ ឲ្យស្ថិតស្ថេរនៅ(កូល៉ុស ១:១៦-១៧)។ ពេលយើងគយគន់ស្នាព្រះហស្ថទ្រង់ យើងហាក់ដូចជាទស្សនិកជន ដែលកំពុងអង្គុយនៅកៅអីជួរខាងមុខ ក្នុងរោងមហោស្រពនៃអំណាចចេស្តា ដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់ព្រះ។
ប៉ុន្តែ ផ្ទាំងទស្សនីយភាពនៅពេលយប់ ដែលយើងបានឃើញ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្ហាញ ពេលដែលទ្រង់បានចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យចុះមកស្ថានមនុស្សលោកឡើយ។ ពេលដែលពួកអ្នកគង្វាលចៀម កំពុងយាមហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ផ្ទៃមេឃស្រាប់តែមានពន្លឺភ្លឺផ្លេក ដោយសារមានពួកទេវតាលេចមកសរសើរដំកើងព្រះ ដោយពាក្យថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត”(លូកា ២:១៤)។
សូម្បីតែពួកហោរាដែលមកពីបរទេស ក៏បានមក ហើយថ្វាយបង្គំព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ ពេលដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ផ្កាយដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចនៅទិសខាងកើត សម្រាប់នាំផ្លូវពួកគេឲ្យមកភូមិបេថ្លេហិម។
“ផ្ទៃមេឃសម្តែងពីសិរីល្អនៃព្រះ” នាពេលរាត្រី(ទំនុកដំកើង ១៩:១) ប៉ុន្តែ មិនដែលធ្លាប់បានសម្តែងបានច្បាស់ ដូចពេលដែលមានសេចក្តីប្រកាសថា ព្រះអទិករនៃសកលោកនេះទ្រង់ស្រឡាញ់យើងដ៏ម្ល៉េះ បានជាទ្រង់យាងចុះមកក្នុងភពផែនដីនេះ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ ថ្ងៃក្រោយ ពេលអ្នកមានការស្ងើចសរសើរ ចំពោះហ្វូងផ្កាយលើមេឃ សូមនឹកចាំ អំពីការនេះចុះ!—Joe Stowell