មនុស្សយើងច្រើនតែគិតថា រឿងជាក់ស្តែងដែលមនុស្សបានដឹង គឺជាការពិត។ កាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៦០ មានការជជែកតទល់រវាងបេកជនប្រធានាធិបតីអាមេរិកពីររូប ដែលមានការចាក់ផ្សាយផ្ទាល់តាមទូរទស្សន៍។ ពេលនោះ លោកចន ខេនេឌី(John Kennedy)បានបង្ហាញនូវទឹកមុខដែលហាក់ដូចជានឹងធឹង ខណៈពេលដែលលោករីឆាត និចសិន(Richard Nixon) បានបង្ហាញនូវទឹកមុខភ័យរអើល។ ប្រជាជនជាច្រើនក៏បានឃើញរឿងនេះកើតឡើងជាក់ស្តែង ហើយក៏យល់ថា លោកខេនេឌី នឹងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ដែលរឹងមាំជាងលោកនិចសិន។ ការជជែកតទុលនេះ មិនគ្រាន់តែមានឥទ្ធិពលខ្លាំងមកលើការបោះឆ្នោតនៅសម័យនោះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានកែប្រែរបៀបនៃការធ្វើនយោបាយនៅសហរដ្ឋអាមេរិកផងដែរ។

ជួនកាល រឿងជាក់ស្តែងដែលមនុស្សបានដឹង គឺជាការពិត តែមិនមែនពិតគ្រប់ពេលវេលាឡើយ ជាពិសេស ការអ្វីដែលគេបានឃើញព្រះយេស៊ូវធ្វើជាក់ស្តែង អាចជាការយល់ច្រឡំ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គ កំពុងជិះទូកនេសាទដ៏តូចមួយ ឆ្លងសមុទ្រកាលីឡេ ស្រាប់តែមានខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ធ្វើឲ្យទូកនោះហៀបនឹងលិច។ តែពេលនោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ផ្ទំលក់នៅកន្សៃទូក យ៉ាងសុខសាន្ត តែពួកសាវ័កកំពុងមានការតក់ស្លត់ បានជាពួកគេដាស់ព្រះអង្គឡើង ហើយទូលថា “លោកគ្រូអើយ យើងវិនាសហើយ លោកមិនរវល់ទេឬអី?”(ម៉ាកុស ៤:៣៨)

សំណួររបស់ពួកគេ គឺស្រដៀងនឹងសំណួរដែលខ្ញុំធ្លាប់សួរព្រះអង្គ កាលពីមុន។ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំមិនឃើញព្រះអង្គធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីជួយដោះស្រាយបញ្ហាឲ្យទាន់ចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បានយល់ថា ព្រះអង្គមិនខ្វល់ពីខ្ញុំសោះ។ តែតាមពិត ព្រះអង្គនៅតែយកព្រះទ័យទុកដាក់ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចឃើញជាក់ស្តែង ឬអាចវាស់ស្ទង់។ ព្រះអង្គបានជំរុញយើង ឲ្យផ្ទេរគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់យើងរាល់គ្នាទៅលើទ្រង់ “ដ្បិតទ្រង់តែងយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងរាល់គ្នា”(១ពេត្រុស ៥:៧)។ នេះជាសេចក្តីពិត ដែលមានជាក់ស្តែងមែន។-Bill Crowder