កាលខ្ញុំនៅបង្រៀនក្នុងថ្នាក់សំណេរកំរិតមហាវិទ្យាល័យ មានសិស្សរបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានផ្ញើសារមកខ្ញុំ ដោយមានការបន្ទាន់ចង់ប្រាប់ខ្ញុំ។ ដោយសារគាត់មិនបានទទួលពន្ទុះល្អនៅដំណាច់ឆមាស គាត់ក៏បានសុំប្រឡងសង ដើម្បីឲ្យបានពន្ទុះល្មមនឹងអាចឲ្យគាត់ចូលរួមក្នុងក្រុមកីឡា។ តើខ្ញុំគួរជួយគាត់យ៉ាងដូចម្តេច? គាត់បានខកខានមិនបានធ្វើតែងសេចក្តីមួយចំនួន ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានទុកពេលឲ្យគាត់២ថ្ងៃ ដើម្បីសរសេរបញ្ចប់តែងសេចក្តីទាំងនោះ ដើម្បីឲ្យបានពន្ទុះល្អជាងមុន។ គាត់ក៏បានអរគុណខ្ញុំ ហើយសន្យាថា គាត់នឹងធ្វើតែងសេចក្តីនោះឲ្យចប់ ហើយផ្ញើមកខ្ញុំ។ ពីរថ្ងៃក្រោយមក ពេលកំណត់ក៏បានហួសទៅ ហើយខ្ញុំនៅតែមិនឃើញគាត់យកក្រដាស់មកប្រគល់ឲ្យខ្ញុំទៀត។ គាត់មិនបានធ្វើ ដូចពាក្យសម្តីរបស់គាត់ទេ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីយុវជនម្នាក់ ដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងសិស្សរបស់ខ្ញុំដែរ។ ឪពុកគាត់បានឲ្យគាត់ធ្វើការងារខ្លះ ក្នុងចំការទំពំាងបាយជូរ។ គាត់ក៏បានប្រាប់ឪពុកគាត់ថា គាត់នឹងទៅធ្វើកិច្ចការទាំងនោះ(ម៉ាថាយ ២១:៣០)។ តែគាត់បានតែនិយាយ មិនឃើញធ្វើអ្វីសោះ។ ពេលដែលលោកម៉ាធ្យូ ហេនរី(Matthew Henry) ធ្វើការពន្យល់អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ គាត់បានបកស្រាយថា “ផ្កាក្រពុំ និងផ្ការដែលរីក មិនមែនជាផ្លែឈើទេ”។ បានសេចក្តីថា ពាក្យសម្តីយើងជាផ្កាក្រពុំ និងផ្ការីក តែបើយើងមិនធ្វើតាមពាក្យសម្តីយើងទេ នោះពាក្យសម្តីយើងគ្មានផលផ្លែ គ្មានតម្លៃអ្វីឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចនេះ សំដៅទៅលើពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាជាចម្បង ព្រោះពួកគេអួតថា ខ្លួនស្តាប់បង្គាប់ព្រះ តែមិនព្រមអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដោយការប្រែចិត្តចេញពីបាបឡើយ។ តែព្រះបន្ទូលទ្រង់ក៏មានន័យ ចំពោះយើងផងដែរ។ កាលណាយើងដើរតាមព្រះ “ដោយការប្រព្រឹត្ត និងសេចក្តីពិត” (១យ៉ូហាន ៣:១៨) គឺមិននិយាយបានតែបបូរមាត់ នោះគឺមានន័យថា យើងថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអម្ចាស់ និងព្រះសង្រ្គោះនៃយើងហើយ។
សកម្មភាពដែលយើងធ្វើ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះ គឺបានបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ការគោរព និងការសរសើរដំកើង ចំពោះទ្រង់ លើសពីពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយបានតែបបូរមាត់ ឬបានតែពិរោះស្តាប់។-Dave Branon