ពេលដែលលោកអាសលី លូ(Ashley Liew) ដែលជាកីឡាកររត់ប្រណាំង ជម្រើសជាតិប្រទេសសឹង្ហបូរី ឃើញខ្លួនគាត់កំពុងតែរត់ប្រណាំងនាំមុខគេ ដាច់ឆ្ងាយពីក្រុមកីឡាករទាំងឡាយ ក្នុងការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ក្នុងការប្រកួតស៊ីហ្គេម គាត់ក៏បានដឹងថា ការប្រកួតនេះ កំពុងតែមានរឿងមិនស្រួលហើយ។ គាត់ក៏បានដឹងភ្លាមថា កីឡាកររត់ប្រណាំងដែលនាំមុខ បានបត់តាមផ្លូវខុស ហើយឥឡូវនេះកំពុងតែរត់នៅក្រោយគាត់។ លោកអាសលីអាចកេងចំណេញ ពីកំហុសរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែ ចិត្តជាកីឡាករ បានធ្វើឲ្យគាត់ចង់ទទួលជ័យជម្នះដោយយុត្តិធម៌។ គាត់ចង់ឈ្នះ ដោយសារគាត់រត់បានលឿនជាងគេ គឺមិនមែនដោយសារកីឡាករដទៃទៀតមានកំហុស នៅក្នុងការប្រកួតនោះឡើយ។ គាត់ក៏បានអនុវត្តតាមបញ្ញាចិត្តរបស់គាត់ ដោយបន្ថយល្បឿន ដើម្បីឲ្យពួកគេរត់ទាន់គាត់។
នៅទីបញ្ចប់ លោកអាសលីក៏បានចាញ់ការប្រកួត ហើយក៏ខកខានមិនបានឈ្នះមេដាយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានឈ្នះចិត្តជនរួមជាតិរបស់គាត់ និងបានទទួលរង្វាន់ជាអន្តរជាតិ សម្រាប់ការប្រកួតដោយយុត្តិធម៌របស់គាត់។ ការនេះក៏បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីជំនឿរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយក៏ប្រហែលជាបានជំរុញឲ្យអ្នកខ្លះសួរថា “តើមានអ្វីជំរុញចិត្តគាត់ ឲ្យធ្វើដូចនេះ?”
រឿងរបស់លោកអាសលីបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឲ្យចែកផ្សាយជំនឿរបស់ខ្ញុំ តាមរយៈសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ។ ការប្រព្រឹត្តដ៏តូច ដោយការចេះគិតពីអ្នកដទៃ ឬសេចក្តីសប្បុរស ឬក៏ការអត់ឱនទោស អាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យអ្នកសំដែងខ្លួន ទុកជាគំរូពីការល្អគ្រប់ជំពូក ទាំងបង្រៀនគេ កុំឲ្យគេប្រព្រឹត្តខូចអាក្រក់ឡើយ តែឲ្យមានចិត្តនឹងធឹងវិញ ព្រមទាំងពាក្យសំដីត្រឹមត្រូវ ដែលរកចាប់ទោសមិនបានផង”(ទីតុស ២:៧-៨)។
អំពើល្អដែលយើងធ្វើដល់អ្នកដទៃ អាចបង្ហាញលោកិយ ឲ្យឃើញថា យើងអាចរស់នៅខុសពីអ្នកដទៃ ឬខុសពីមុន ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធធ្វើការនៅក្នុងជីវិតយើង។ ទ្រង់នឹងប្រទានព្រះគុណ ឲ្យយើងបដិសេធមិនព្រមធ្វើអំពើបាប ឬមានបំណងចិត្តខុស ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដែលត្រឹមត្រូវ ដែលនាំអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ព្រះ(ខ.១១-១២)។—LESLIE KOH