ជំនួយមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ
កាលរៀននៅសកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំ និងមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំធ្លាប់អវត្តមាន នៅក្នុងថ្នាក់រៀន ដែលមានតែមួយដង ក្នុងមួយឆ្នាំ ខណៈពេលដែលគេរាល់គ្នា តែងតែព្យាយាមចូលរៀន ក្នុងថ្នាក់របស់សាស្ត្រាចារ្យគ្រីស(Chris) មុនពេលប្រឡងចុងឆ្នាំ ក្នុងសប្តាហ៍បន្ទាប់។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលគាត់ផ្តល់តម្រុយ សម្រាប់សំណួរ ដែលគាត់នឹងដាក់ ក្នុងការប្រឡងនោះ។
ខ្ញុំតែងតែឆ្ងល់ អំពីមូលហេតុដែលសាស្ត្រាចារ្យគ្រីស ធ្វើដូចនេះ រហូតដល់ពេលមួយ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់ពិតជាចង់ជួយយើង ឲ្យទទួលលទ្ធផលល្អ។ គាត់មានស្តង់ដាខ្ពស់ តែគាត់ជួយយើងឲ្យឈានទៅដល់ស្តង់ដានោះ។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវចូលរៀន ហើយស្តាប់គាត់បង្រៀន ដើម្បីឲ្យយើងអាចរៀបចំខ្លួនបានត្រឹមត្រូវ។
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះទ្រង់ក៏ធ្វើដូចនេះផងដែរ។ ព្រះទ្រង់មិនអាចបន្ថែមបន្ថយស្តង់ដាររបស់ព្រះអង្គឡើយ តែដោយសារព្រះអង្គពិតជាសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គក៏បានប្រទានយើង នូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយយើង ឲ្យឈានទៅដល់ស្តង់ដារនោះ។
ក្នុងបទគម្ពីរយេរេមា ៣:១១-១៤ ព្រះទ្រង់បានជំរុញរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ដែលមិនស្មោះត្រង់ ឲ្យទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ហើយវិលត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះអង្គជ្រាបថា ពួកគេមានការរឹងចចេស និងទន់ខ្សោយប៉ុណ្ណា នោះព្រះអង្គក៏បានជួយពួកគេ។ ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងមើលអស់ទាំងផ្លូវវៀចវេររបស់ពួកគេ ឲ្យបានជា(ខ.២២) ហើយព្រះអង្គក៏បានចាត់ពួកអ្នកគង្វាល ឲ្យបង្រៀន និងដឹកនាំពួកគេ(ខ.១៥)។
យើងមានការកម្សាន្តចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា ទោះយើងជាប់ក្នុងអំពើបាបធំយ៉ាងណាក៏ដោយ ឬទោះយើងបានងាកបែរចេញឆ្ងាយពីព្រះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គតែងតែត្រៀមខ្លួនជាស្រេច…
ជីវិតទំាងអស់ដែលមានដង្ហើម
មានពេលមួយ លោកទី អ៊ុន(Tee Unn) មានជំងឺដ៏កម្រម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យសាច់ដុំគាត់ទាំងអស់ចុះខ្សោយ ហើយគាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត។ ពេលនោះ គាត់ដឹងថា ការដែលគាត់នៅអាចដកដង្ហើម គឺអំណោយមកពីព្រះ។ អស់រយៈពេលជាង១សប្តាហ៍ ម៉ាស៊ីនអុកស៊ីសែនបានបញ្ចូលខ្យល់ ទៅក្នុងសួតគាត់ រៀងរាល់ពីរបីវិនាទីម្តង ជាដំណាក់កាលដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចុកចាប់បំផុត ក្នុងការព្យាបាលនោះ។
លោកទី អ៊ុន ក៏បានជាពីជំងឺនោះ ដោយការអស្ចារ្យ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានរំឭកខ្លួនគាត់ថា គាត់មិនត្រូវរអ៊ូរទាំ អំពីបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវិតឡើយ។ គាត់ថា គាត់គ្រាន់តែដកដង្ហើមឲ្យជ្រៅ ហើយនិយាយថា “ទូលបង្គំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលទូលបង្គំអាចដកដង្ហើម”។
យើងពិតជាងាយនឹងផ្តោតទៅលើអ្វី ដែលយើងត្រូវការ ឬចង់បាន ហើយភ្លេចគិតថា ជូនកាល ការតូចបំផុត ក្នុងជីវិត អាចជាការអស្ចារ្យបំផុត។ ក្នុងការបើកសម្តែង ដែលលោកអេសេគាលបានទទួលពីព្រះ(អេសេគាល ៣៧:១-១៤) ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យហោរារូបនេះដឹងថា មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចធ្វើឲ្យគ្រោងឆ្អឹងដែលរីងស្ងួត មានជីវិតឡើង។ ហើយបន្ទាប់ពី សន្លាក់ សាច់ និងស្បែកដុះនៅលើឆ្អឹងនោះហើយ “រូបកាយនោះមិនទាន់មានដង្ហើមទេ”(ខ.៨)។ គឺទាល់តែព្រះទ្រង់ប្រទានខ្យល់ដង្ហើមដល់ពួកគេ ទើបពួកគេអាចមានជីវិតរស់ឡើងវិញ(ខ.១០)។
ការបើកសម្តែងនេះ បានបកស្រាយអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ដែលបានសន្យាថា នឹងស្អាងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល ពីភាពហិនហោចឡើងវិញ។ ការបើកសម្តែងនេះក៏បានរំឭកខ្ញុំផងដែរថា អ្វីក៏ដោយដែលខ្ញុំមាន ធំ ឬតូច…
ស្ងប់ស្ងាត់ដូចសម្លេងទ្រនិចនាឡិកា
មានកម្មករមួយក្រុម កំពុងកាត់ទឹកកក នៅក្នុងបឹងមួយ ដែលកក ក្នុងរដូវរងា ហើយក៏បានយកទឹកកកនោះ ទៅរក្សាទុក ក្នុងឃ្លាំងទឹកកក។ ពេលនោះ ក្នុងចំណោមពួកគេមានម្នាក់ដឹងខ្លួនថា បានបាត់នាឡិការ ក្នុងអគារដែលគ្មានបង្អួចនោះ។ គាត់ និងមិត្តភក្តិគាត់ ក៏បានខិតខំស្វែងរក តែរកមិនឃើញ។
បន្ទាប់ពីពួកគេបោះបង់ការព្យាយាម ក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលបានឃើញពួកគេដើរចេញ ក៏បានចូលទៅក្នុងអគារនោះ។ មិនយូរប៉ុន្មាន វាក៏បានដើរចេញមកក្រៅវិញ ដោយមានកាន់នាឡិកានោះ។ គេក៏បានសួរវាថា តើវាបានរកឃើញនាឡិកានោះ ដោយរបៀបណា? វាក៏បានឆ្លើយថា វាគ្រាន់តែអង្គុយចុះ ហើយរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានវាក៏បានឮសម្លេងនាឡិកាដើរតឹកៗ។
ព្រះគម្ពីរបានចែងជាញឹកញាប់ អំពីតម្លៃនៃការនៅស្ងៀម។ ហេតុនេះហើយបានជា នៅពេលខ្លះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ដោយសម្លេងតូចរហៀងៗ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១២)។ ក្នុងភាពមមាញឹកនៃជីវិត យើងអាចពិបាកស្តាប់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនប្រញាប់ប្រញាល់ ហើយងាកមកចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះអង្គ និងព្រះគម្ពីរ នោះយើងអាចស្តាប់ឮសម្លេងដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងចិត្តគំនិតរបស់យើង។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣៧:១-៧ បានធានាយើងថា យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះទ្រង់នឹងសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពី “ផែនការអាក្រក់” របស់មនុស្សអាក្រក់ និងប្រទានកន្លែងជ្រកកោន ហើយជួយយើងឲ្យនៅតែបន្តមានចិត្តស្មោះត្រង់។ ប៉ុន្តែ តើយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គដោយរបៀបណា នៅពេលដែលយើងស្ថិតក្នុងភាពវឹកវរ?
ខ.៧ ចែងថា…
ផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយ
ខណៈពេលដែលមិត្តរួមការងាររបស់លោកបេនយ៉ាមីន(Benjamin) បានឡើងតំណែងជាបន្តបន្ទាប់ គាត់ក៏កើតមានចិត្តច្រណែនបន្តិចបន្តួច។ មិត្តភក្តិគាត់ក៏បានសួរគាត់ថា “ហេតុអ្វីឯងនៅតែមិនទាន់បានឡើងតំណែងជាអ្នកគ្រប់គ្រង? ឯងសមនឹងតួនាទីនេះណាស់”។ ប៉ុន្តែ លោកប៊ែនក៏បានសម្រេចចិត្តថ្វាយអាជីពរបស់គាត់ ដាច់ដល់ព្រះ។ បានជាគាត់ឆ្លើយតបថា “បើនេះជាផែនការរបស់ព្រះ នោះខ្ញុំនឹងបន្តធ្វើការងារ ដែលខ្ញុំមានសព្វថ្ងៃ ឲ្យបានល្អ”។
ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោកប៊ែនក៏បានឡើងតំណែង។ នៅពេលនោះ បទពិសោធន៍ដែលគាត់មានជាបន្ថែមទៀត បានជួយឲ្យគាត់ធ្វើការងារ ដោយមានទំនុកចិត្ត ហើយក៏បានទទួលការគោរពពីអ្នកក្រោមបង្គាប់គាត់ផងដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ មិត្តរួមការងាររបស់គាត់ នៅតែមានការពិបាកនៅក្នុងការបំពេញការទទួលខុសត្រូវផ្នែកគ្រប់គ្រង ដោយសារពួកគេបានឡើងតំណែង មុនពេលដែលពួកគេមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់។ លោកប៊ែនក៏បានដឹងថា ព្រះទ្រង់បាននាំគាត់ “ទៅតាមផ្លូវវាង” ដើម្បីឲ្យគាត់បានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់មុខនាទីនេះ។
ពេលដែលព្រះទ្រង់ដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល ចេញពីនគរអេស៊ីព្ទ(និក្ខមនំ ១៣:១៧-១៨) ទ្រង់បានជ្រើសរើសយកផ្លូវវាង ព្រោះ “ផ្លូវកាត់” តាមទឹកដីកាណាន មានពេញទៅដោយគ្រោះថ្នាក់ ដែលពួកគេមិនទាន់អាចប្រឈមមុខ។ ការធ្វើដំណើរ ក្នុងផ្លូវដែលឆ្ងាយជាង ក្នុងវាលរហោស្ថាន បាននាំឲ្យពួកគេមានពេលកាន់តែច្រើន ដើម្បីឲ្យមានភាពរឹងមាំ ផ្នែករូបកាយ ផ្លូវចិត្ត និងផ្លូវវិញ្ញាណ សម្រាប់សឹកសង្រ្គាមដែលនឹងកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់។
ផ្លូវកាត់មិនតែងតែល្អជាងគេនោះឡើយ។ ជួនកាល ព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យយើងធ្វើដំណើរតាមផ្លូវវាង ក្នុងជីវិតយើង ទោះក្នុងអាជីព ឬកិច្ចការផ្សេងទៀតក្តី ដើម្បីឲ្យយើងបានត្រៀមខ្លួនឲ្យបានល្អជាងមុន សម្រាប់ការធ្វើដំណើរខាងមុខទៀត។ ពេលណាអ្វីៗហាក់ដូចជាមិនបានកើតឡើង ឲ្យទាន់ចិត្តយើង នោះយើងអាចទុកចិត្តព្រះ ដែលដឹកនាំ…
ការនិយាយបង្វៀង ដោយប្រថុយ
មានពេលមួយ ហាលេយ(Harley)គិតថា នាងកំពុងតែចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ ជាមួយភ្នាក់ងាររបស់ក្រុមហ៊ុនធានារ៉ាប់រង ដែលបានទទូលឲ្យនាងទៅជួបពួកគេសារជាថ្មីទៀត។ ហាលេយគិតថា ពួកគេនឹងព្យាយាមនាំនាងទិញកញ្ចប់ធានារ៉ាប់រង ដែលគួរឲ្យធុញទ្រាន់នោះទៀតហើយ ប៉ុន្តែ នាងបានសម្រេចចិត្តថា នាងនឹងប្រើពេលជួបគ្នានោះឲ្យមានប្រយោជន៍បំផុត ដោយឆ្លៀតឱកាសនិយាយប្រាប់ពួកគេ អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់នាង។
ពេលដែលនាងបានកត់សំគាល់ឃើញចិញ្ចើមរបស់ភ្នាក់ងារនោះ មានរូបសាក់ នាងក៏បានសួរគាត់ អំពីរូបសាក់នោះ ដោយចិត្តស្ទាក់ស្ទើរ ហើយក៏បានដឹងថា ស្រ្តីនោះបានឲ្យគេសាក់រូបនៅលើចិញ្ចើម ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ថា វានឹងនាំឲ្យគាត់មានសំណាងល្អ។ សំណួររបស់ហាលេយគឺជាការនិយាយបង្វៀងដ៏ប្រថុយ ចេញពីការជជែកជាធម្មតា អំពីរឿងហិរញ្ញវត្ថុ ប៉ុន្តែ វាបានបើកឱកាសឲ្យនាងសន្ទនាជាមួយគាត់ អំពីរឿងសំណាង និងសេចក្តីជំនឿ ពោលគឺបាននាំឲ្យនាងមានឱកាសជជែក អំពីមូលហេតុដែលនាងពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ។ ការចំណាយពេលដែលនាងគិតថា ឥតប្រយោជន៍ បានប្រែក្លាយពេលជួបគ្នា ដែលព្រះទ្រង់បានរៀបចំ។
ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្លាប់យាងតាមផ្លូវវាងផងដែរ។ កាលព្រះអង្គកំពុងតែធ្វើដំណើរពីស្រុកយូដា ទៅស្រុកកាលីឡេ ព្រះអង្គបានយាងតាមផ្លូវវាង ហើយក៏បានជជែកជាមួយស្រ្តីសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ ដែលតាមធម្មតា គេមិននឹកស្មានថា ជនជាតិយូដានិយាយរកជនជាតិសាម៉ារីឡើយ។ ដែលអាក្រក់ជាងនេះទៀតនោះ គឺនាងជាស្រ្តីផិតក្បត់ ដែលសូម្បីតែសាសន៍សាម៉ារីដទៃទៀត ក៏ជៀសចេញពីនាងផងដែរ។ តែព្រះអង្គបានមានបន្ទូលជាមួយនាង ហើយការនេះបាននាំឲ្យមនុស្សជាច្រើនទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ(យ៉ូហាន ៤:១-២៦,៣៩-៤២)។
តើអ្នកនឹងទៅជួបមនុស្ស ដែលអ្នកមិនចង់ជួបឬ? តើអ្នកឧស្សាហ៍ជួបអ្នកជិតខាងណាម្នាក់ ដែលអ្នកតែងតែជៀសវាងឬទេ? ព្រះគម្ពីរបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវត្រៀមខ្លួនជានិច្ច ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ទោះត្រូវពេល ឬខុសពេលក្តី(២ធីម៉ូថេ ៤:២)។…
រួបរួម ទោះនៅកន្លែងផ្សេងគ្នា
មានពេលមួយលោកអាល់វីន(Alvin) បានចូលរួមនៅក្នុងគម្រោងមួយ ជាមួយលោកធីម(Tim) ដែលជាមិត្តរួមការងារ ហើយក៏បានជួបបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំមួយ ដោយសារគាត់ និងលោកធីម មានគំនិតខុសគ្នា នៅក្នុងការអនុវត្តន៍គម្រោងនោះ។ ពួកគេមានការគោរពចំពោះទស្សនៈដែលពួកគេមានខុសពីគ្នា ប៉ុន្តែ របៀបដែលពួកគេធ្វើការមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង បានជាការប៉ះទង្គិចគ្នាហាក់ដូចជាមិនអាចជៀសរួច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មុនពេលដែលជម្លោះកើតមាន អ្នកទាំងពីរព្រមទៅពិភាក្សាជាមួយចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន។ ហៅហ្វាយរបស់ពួកគេក៏បានដាក់អ្នកទំាងពីរឲ្យនៅក្នុងក្រុមផ្សេងគ្នា។ នេះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ឆ្លាតវ័យ។ នៅថ្ងៃនោះ លោកអាល់វីនបានរៀននូវមេរៀនមួយគឺ : ពួកគេនៅតែអាចធ្វើការរួមគ្នា ទោះពួកគេនៅក្រុមផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។
លោកអ័ប្រាហាំប្រាកដជាបានយល់សេចក្តីពិតនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់ប្រាប់លោកឡុត ឲ្យបែកផ្លូវគ្នា នៅតំបន់បេតអែល(លោកុប្បត្តិ ១៣:៥-៩)។ លោកអ័ប្រាហាំបានសង្កេតឃើញថា នៅទីនោះគ្មានស្មៅគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ហ្វូងសត្វរបស់គាត់ និងហ្វូងសត្វរបស់លោកឡុតឡើយ ដូចនេះ គាត់ក៏បានស្នើលោកឡុតឲ្យរស់នៅកន្លែងផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែ ជាដំបូង គាត់បាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ថា ពួកគេជា “បងប្អូនសាច់ជិត”(ខ.៨) ដើម្បីរំឭកលោកឡុត អំពីទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក គាត់មានការបន្ទាបខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង ដោយអនុញ្ញាតឲ្យលោកឡុតដែលជាក្មួយប្រុស ធ្វើការជ្រើសរើសទីកន្លែងមុន(ខ.៩) ទោះគាត់មានវ័យចាស់ជាងក៏ដោយ។ គ្រូគង្វាលម្នាក់បានពិពណ៌នាថា នេះជាការ “បែកផ្លូវគ្នាយ៉ាងសុខដុម”។
រឿងនេះបានបង្រៀនយើងថា យើងនៅតែអាចមានការរីកចម្រើន ទោះយើងបម្រើព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារផ្សេងគ្នា តាមរបៀបខុសគ្នាក៏ដោយ។ ការរួបរួមនៅតែអាចមាន ទោះយើងមានលក្ខណៈផ្សេងគ្នា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនត្រូវភ្លេចឡើយថា យើងនៅតែជាបងប្អូន ក្នុងមហាគ្រួសារនៃព្រះ។ យើងប្រហែលជាធ្វើការតាមរបៀបខុសពីគ្នា…
តើព្រះអង្គគង់នៅទីនេះទេ?
អ្នកស្រីលេឡា(Lela) កំពុងមានជម្ងឺមហារីកដំណាក់កាលចុងក្រោយ ហើយលោកធីម៉ូធី(Timothy) ដែលជាស្វាមី មិនយល់ថា ហេតុអ្វីព្រះដែលមានក្តីស្រឡាញ់ អនុញ្ញាតឲ្យភរិយាគាត់រងទុក្ខវេទនាយ៉ាងនេះទេ។ នាងបានបម្រើព្រះអង្គដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ក្នុងការងារជាគ្រូបង្រៀនព្រះគម្ពីរ និងបានបង្កើតសិស្សជាច្រើននាក់។ គាត់ក៏បានទូលសួរព្រះអង្គទាំងទឹកភ្នែកថា “ហេតុអ្វីព្រះអង្គអនុញ្ញាតឲ្យរឿងនេះកើតឡើង?” ប៉ុន្តែ លោកធីម៉ូធីនៅតែបន្តដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។
ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ត្រង់ៗថា “ហេតុអ្វីលោកនៅតែជឿព្រះអង្គ?” “តើមានអ្វីដែលរារាំងមិនឲ្យអ្នកឈប់ជឿព្រះអង្គ?”
លោកធីម៉ូធីក៏បានឆ្លើយថា “គឺដោយសាររឿងដែលបានកើតឡើង កាលពីមុន”។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់មិនអាច “មើលឃើញ” ព្រះជាម្ចាស់ទេ តែគាត់បាននឹកចាំ អំពីពេលមួយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានជួយ និងការពារគាត់។ នោះជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ព្រះអង្គនៅតែថែរក្សាក្រុមគ្រួសារគាត់។ គាត់ថា “ខ្ញុំដឹងថា ព្រះដែលខ្ញុំជឿ ទ្រង់នឹងនាំខ្ញុំឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកនេះ តាមរបៀបរបស់ទ្រង់”។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកធីម៉ូធីបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលលោកអេសាយបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្តចំពោះព្រះអម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ៨:១៧។ កាលនោះ គាត់មិនអាចមើលឃើញព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលរាស្រ្តព្រះអង្គកំពុងតែត្រៀមខ្លួន សម្រាប់បញ្ហាដែលបង្ករឡើងដោយពួកសត្រូវ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់នៅតែ “រង់ចាំព្រះអម្ចាស់”។ គាត់ទុកចិត្តព្រះ ព្រោះព្រះអង្គបានប្រទានទីសំគាល់ ដែលបង្ហាញថា ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅជាមួយជានិច្ច(ខ.១៨)។
មានពេលខ្លះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបានគង់នៅជាមួយយើង ក្នុងពេលយើងមានបញ្ហា ។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ យើងចាំបាច់ត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើអ្វីដែលយើងបានឃើញព្រះអង្គធ្វើក្នុងជីវិតយើង កាលពីមុន…
ផែនការដែលត្រូវបានបង្អាក់
ចេន(Jane) មានគម្រោងធ្វើការជាអ្នកព្យាបាលក្មេងដែលមានបញ្ហានិយាយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលនាងបានទៅ កម្មសិក្សា នាងក៏បានដឹងថា ការងារនោះមានបញ្ហាប្រឈម ក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍ខ្លាំងពេក សម្រាប់នាង។ គម្រោងនេះក៏បានបញ្ចប់។ បន្ទាប់មក គេក៏បានផ្តល់ឱកាសឲ្យនាងធ្វើជាអ្នកនិពន្ធសម្រាប់ទស្សនាវដ្ដីមួយ។ តែនាងមិនបានធ្វើការជាអ្នកនិពន្ធទេ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានប្រើជំនាញសរសេររបស់នាង ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគេឲ្យជួយគ្រូសារជនក្រីក្រ។ ក្រោយមកនាងក៏បានដឹងថា មូលហេតុ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានផ្លាស់ប្តូរផែនការរបស់នាង គឺដោយសារព្រះអង្គមានផែនការដែលធំជាងនោះ សម្រាប់នាង។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មានរឿងជាច្រើនដែលនិយាយអំពីផែនការដែលព្រះទ្រង់បានបង្អាក់។ នៅក្នុងដំណើរបេសកកម្មលើកទីពីរ សាវ័កប៉ុលមានគម្រោងទៅផ្សាយដំណឹងល្អ នៅស្រុកប៊ីធូនា តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏បានរារាំងគាត់ មិនឲ្យចូលស្រុកនោះទេ(កិច្ចការ ១៦:៦-៧)។ រឿងនេះហាក់ដូចជាគួរឲ្យឆ្ងល់។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវបង្អាក់គម្រោង ដែលស្របតាមបេសកកម្មដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាន? ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបើកបង្ហាញឲ្យគាត់ដឹងថា តាមពិត គឺដោយសារស្រុកមាសេដូនត្រូវការគាត់ខ្លាំងជាង។ ជាលទ្ធផល នៅទីនោះ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្កើតពួកជំនុំដំបូង ក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប។ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា “នៅក្នុងចិត្តមនុស្ស តែងមានគំនិតគិតធ្វើជាច្រើនយ៉ាង មានតែដំបូន្មាននៃព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះ ដែលនឹងស្ថិតស្ថេរនៅ”(សុភាសិត ១៩:២១)។
ការធ្វើផែនការគឺជាទង្វើរដ៏សមហេតុផល។ មានមតិមួយបានពោលថា ការខកខានមិនបានធ្វើផែនការ គឺជាការរៀបគម្រោងដើម្បីទទួលបរាជ័យ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់អាចបង្អាក់ផែនការរបស់យើង ដោយប្រើផែនការរបស់ទ្រង់។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ គឺត្រូវស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះអង្គ ហើយស្តាប់បង្គាប់តាម ដោយដឹងថា យើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងបំណងព្រះទ័យទ្រង់ យើងក៏នឹងបានរស់នៅស្របតាមគោលបំណង ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់ជីវិតយើង។…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ក្នុងពេលបែកបាក់
មានពេលមួយ ការពិភាក្សាជាសាធារណៈអំពីច្បាប់ដ៏ចម្រូងចម្រាស់របស់ប្រទេសសឹង្ហបូរី បានផ្ទុះឡើង ធ្វើឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ មានការខ្វែងគំនិតគ្នា ដោយសា17រពួកគេមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីច្បាប់នោះ។ អ្នកខ្លះបានហៅអ្នកដទៃថា “មនុស្សគំនិតចង្អៀត” ឬចោទប្រកាន់ពួកគេថា បានបន្ទាបបន្ថោកជំនឿខ្លួនឯង។
រឿងចម្រូងចម្រាស់អាចបណ្តាលឲ្យមានការបែកបាក់ដ៏មុតស្រួច នៅក្នុងចំណោមមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ ដោយនាំមកនូវការឈឺចាប់ និងបំបាក់ទឹកចិត្តមនុស្សជាច្រើន។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងមានចំណុចខ្វះខាតច្រើនណាស់ នៅក្នុងការអនុវត្តន៍តាមការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ហើយខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំក៏មានកំហុសផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំរិះគន់អ្នកដទៃ ដែលមានទស្សនៈខុសពីខ្ញុំ។
ការបញ្ចេញទស្សនៈខុសៗគ្នា អាចនាំឲ្យមានការបែកបាក់ តែបំណងចិត្តរបស់យើងអាចជាប្រភពនៃបញ្ហានោះ។ តើយើងគ្រាន់តែមិនយល់ស្របចំពោះទស្សនៈរបស់គេ ឬយើងមានចេទនាចង់ជាន់ពន្លិចអ្នកដែលបានបញ្ចេញទស្សនៈនោះ?
តែមានពេលខ្លះ យើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់គេឲ្យដឹងថា អ្វីដែលគេនិយាយនោះ គឺជាការបង្រៀនខុសឆ្គងទេ។ បើសិនវាជាការបង្រៀនខុសឆ្គងមែន យើងចាំបាច់ត្រូវប្រាប់គេ អំពីគោលជំហររបស់យើង។ បទគម្ពីរអេភេសូរ ៤:២-៦ បានរំឭកយើងថា យើងត្រូវកែតម្រង់គ្នា ដោយការបន្ទាបខ្លួន ចិត្តសុភាព ការអត់ធ្មត់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់។ ហើយដែលសំខាន់បំផុតនោះ យើងត្រូវខំប្រឹង “រក្សាសេចក្តីរួបរួមគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណ”(ខ.៣)។
បញ្ហាចម្រូងចម្រាស់ខ្លះនឹងនៅបន្តកើតមាន។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះបន្ទូលព្រះបានរំឭកយើងថា គោលដៅរបស់យើងគួរតែដើម្បីស្អាងជំនឿអ្នកដទៃ គឺមិនត្រូវជាន់ពន្លិចពួកគេនោះឡើយ(ខ.២៩)។ តើយើងកំពុងតែព្យាយាមប្រកែកឲ្យឈ្នះគេ ដើម្បីបំបាក់មុខគេឬ? ឬយើងកំពុងតែអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយយើង ឲ្យយល់អំពីសេចក្តីពិតរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេល និងផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ ដោយនឹកចាំថា យើងមានជំនឿតែមួយ នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់តែមួយ?(ខ.៤-៦)។—LESLIE KOH
ស្រស់ស្អាតចំពោះព្រះជាម្ចាស់
ពេលដែលឌែនីស(Denise) ចាប់ផ្តើមណាត់ជួបជាទៀងទាត់ជាមួយមិត្តប្រុសរបស់នាង នាងបានព្យាយាមថែរាង្គឲ្យនៅស្គមស្អាត ហើយបានស្លៀកពាក់ឲ្យទាន់សម័យ ដោយជឿថា វានឹងធ្វើឲ្យនាងកាន់តែមានភាពទាក់ទាញចំពោះគាត់។ តាមពិតទៅ វាជាអ្វីដែលទស្សនាវដ្តីស្រ្តីបានឲ្យយោបលដល់នាង។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាងក៏បានដឹងថា គាត់គិតយ៉ាងណាចំពោះនាង ពេលដែលគាត់ប្រាប់នាងថា គាត់ស្រឡាញ់នាងជានិច្ច ទោះនាងធាត់ជាងនោះ ហើយមានការស្លៀកពាក់បែបណាក៏ដោយ។
ដេនីសក៏បានដឹងថា មនុស្សមានការយល់ឃើញខុសៗគ្នា អំពីសម្រស់របស់មនុស្ស។ ទស្សនៈដែលយើងមានចំពោះសម្រស់ ក៏ងាយនឹងទទួលឥទ្ធពលពីអ្នកដទៃផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ មនុស្សច្រើនតែផ្តោតទៅលើសម្បកក្រៅ ហើយភ្លេចតម្លៃនៃសម្រស់ដែលនៅខាងក្នុង។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានទតមកយើង ហើយឃើញថា យើងជាកូនដ៏ស្រស់ស្អាត និងជាទីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតពិភពលោកមក មនុស្សគឺជាស្នាព្រះហស្តល្អបំផុតរបស់ទ្រង់។ អ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត គឺសុទ្ធតែល្អ ប៉ុន្តែ យើងពិសេសលើសស្នាព្រះហស្តដទៃទៀត ព្រោះទ្រង់បានបង្កើតយើង ឲ្យត្រូវនឹងរូបអង្គទ្រង់(លោកុប្បត្តិ ១:២៧)។
ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទុកយើង ជាស្នាព្រះហស្តដ៏ស្រស់ស្អាត។ ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធបទទំនុកដំកើង មានការស្ញែងខ្លាច ពេលដែលគាត់បានប្រៀបធៀបភាពអស្ចារ្យនៃធម្មជាតិ ជាមួយនឹងមនុស្ស។ គាត់សួរថា “នោះតើមនុស្សជាអ្វី ដែលទ្រង់នឹករឭកដល់គេ ហើយកូនមនុស្សផង ដែលទ្រង់ប្រោសដូច្នេះ?(ទំនុកដំកើង ៨:៤)។ តែទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យប្រទានឲ្យមនុស្ស នូវសិរីល្អ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ លើសស្នាព្រះហស្តផ្សេងទៀត(ខ.៥)។
សេចក្តីពិតនេះបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការធានា និងហេតុផលដែលត្រូវសរសើរដំកើងព្រះអង្គ(ខ.៩)។ ទោះអ្នកដទៃគិតពីយើងយ៉ាងដូចម្តេច ឬយើងគិតយ៉ាងណា ចំពោះខ្លួនឯងក្តី…