មានគ្នាយើងម្នាក់ នៅក្នុងក្រុមសិក្សាព្រះគម្ពីរ បានឲ្យយោបលថា យើងគួរតែនាំគ្នានិពន្ធបទច្រៀងទំនុកដំកើង ដោយខ្លួនឯង។ ពីដំបូង គ្នាយើងខ្លះបានប្រកែកថា ពួកគេមិនមានអំណោយទាននិពន្ធបទចម្រៀងទេ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីមានការលើកទឹកចិត្ត ម្នាក់ៗក៏បាននិពន្ធបទចម្រៀងបែបកំណាព្យដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្ត ដែលនិយាយអំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់កំពុងធ្វើការក្នុងជីវិតពួកគេ។ យើងបានធ្វើការនិពន្ធ ចេញពីទុក្ខលំបាក ការការពារ និងផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ ព្រមទាំងការឈឺចាប់ និងទឹកភ្នែក ធ្វើឲ្យបទចម្រៀងទំនុកដំកើងរបស់យើង មានខ្លឹមសារដ៏គួរឲ្យចាប់ចិត្ត។ បទចម្រៀងទំនុកដំកើងរបស់យើង បានបង្ហាញសេចក្តីពិត គឺថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប គឺមិនខុសពីបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៦ឡើយ។
យើងរាល់គ្នា សុទ្ធតែមានរឿង ដើម្បីរៀបរាប់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ មិនថាតែយើងពិពណ៌នា តាមរយៈការនិពន្ធ ឬច្រៀងបទទំនុកដំកើង ឬក៏និយាយប្រាប់គេក៏ដោយ។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ បទពិសោធន៍របស់ពួកគេមានលក្ខណៈរំភើបរីករាយ ឬមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ ដូចអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៣៦ ដែលបាននិយាយរំឭកអំពីការដែលព្រះទ្រង់បានរំដោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីការជាប់ចំណង ហើយបង្រ្កាបខ្មាំងសត្រូវរបស់ទ្រង់(ខ.១០-១៥)។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាគ្រាន់តែពិពណ៌នា អំពីស្នាព្រះហស្តដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ យ៉ាងដូចនេះថា “គឺដល់ទ្រង់ដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ ដោយប្រាជ្ញា … ដែលបានក្រាលផែនដីនៅលើទឹក … ដែលបានបង្កើតតួពន្លឺយ៉ាងធំទាំងប៉ុន្មាន … គឺព្រះអាទិត្យ សំរាប់បំភ្លឺនៅពេលថ្ងៃ … និងព្រះចន្ទ ហើយផ្កាយទាំងប៉ុន្មាន សំរាប់បំភ្លឺ នៅពេលយប់”(ខ.៥-៩)។
ការនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់ជានរណា ហើយទ្រង់បានធ្វើអ្វី នាំមកនូវការសរសើរដំកើង និងការអរព្រះគុណ ដែលថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់។ យើងអាច “និយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបទទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ នឹងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ”(អេភេសូរ ៥:១៩) អំពីសេចក្តីល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលសេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប ! អ្នកអាចប្រើបទពិសោធន៍ដែលអ្នកមាន ជាមួយនឹងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដើម្បីតែងជាបទចម្រៀងសរសើរដំកើង ហើយអរសប្បាយនឹងសេចក្តីល្អដ៏ហូរហៀររបស់ទ្រង់ ដែលស្ថិតស្ថេរនៅជាដរាប។ —LAWRENCE DARMANI