តើ​ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប អំពី​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​របស់​ខ្ញុំ​ទេ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​បើក​បរ នៅ​ពេល​យប់ ក្នុង​ចម្ងាយ​ផ្លូវ​១៦០គីឡូ​ម៉ែត្រ ទៅ​កាន់​ភូមិ​របស់​ខ្ញុំ? ស្ថាន​ភាព​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ពេល​នោះ ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ តាម​ធម្មតា​បាន​ឡើយ។ ខ្ញុំ​បាន​ក្តៅ​ខ្លួន​កាន់​តែ​ខ្លាំង ហើយ​ឈឺ​ក្បាល​ទៀត។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​ថា “ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់ ទូល​បង្គំ​ដឹង​ថា ទ្រង់​កំពុង​តែ​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ទូល​បង្គំ តែ​ទូល​បង្គំ​កំពុង​តែ​មិន​ស្រួល​ខ្លួន!”

ដោយ​សារ​ការ​អស់​កម្លាំង ហើយ​ខ្សោយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចត​ឡាន នៅ​លើ​ចិញ្ចើម​ថ្នល់ នៅ​ក្បែរ​ភូមិ​តូច​មួយ។ ១០​នាទី​ក្រោយមក ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឮ​សម្លេង​គេ​ស្រែក​សួរ​ខ្ញុំ​ថា “សួរស្តី តើ​អ្នក​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ជួយ​ទេ?” វា​ជា​សម្លេង​របស់​បុរស​ម្នាក់ ដែល​បាន​មក​ជា​មួយ​គ្នា​គាត់ ពី​ក្នុង​សហគមន៍​ក្នុង​ភូមិ​នោះ។ វត្ត​មាន​របស់​ពួក​គេ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ល្អ​ជាង​មុន។ ពេល​ដែល​ពួក​គេ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ភូមិ​របស់​ពួក​គេ​មាន​ឈ្មោះ ណា មី នយ៉ាឡា(Naa mi n’yala គឺ​មាន​ន័យ​ថា “ព្រះ​ដ៏​ជា​ស្តេច ទ្រង់​ជ្រាប​អំពី​ខ្ញុំ!”) ខ្ញុំ​ក៏​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាង​ខ្លាំង។ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់​សហគមន៍​មួយ​នេះ រាប់​សិប​ដង​ហើយ មិន​ដែល​បាន​ឈប់ នៅ​ទីនោះ​ទេ។ ពេល​នេះ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​ប្រើ​ឈ្មោះ​ភូមិ​នេះ ដើម្បី​រំឭក​ខ្ញុំ​ថា ជា​ការ​ពិត​ណាស់ ទ្រង់​ជា​មហាក្សត្រ ដែល​បាន​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​ធ្វើ​ដំណើរ​ម្នាក់​ឯង តាម​ផ្លូវ​នេះ ទាំង​មាន​ជម្ងឺ។ ដោយ​មាន​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រញាប់​ទៅ​គ្លីនិក​ដែល​នៅ​ជិត​បំផុត។

ព្រះ​ទ្រង់​ជ្រាប​អំពី​យើង គ្មាន​កន្លែង​ចន្លោះ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​តែ​បំពេញ​កិច្ចការ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​របស់​យើង ទោះយើង​នៅ​ទីណា ឬ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច​ក៏ដោយ​(ទំនុកដំកើង ១៣៩:១-៤,៧-១២)។ ទ្រង់​មិន​ដែល​បោះ​បង់​យើង​ចោល ឬ​ភ្លេច​យើង​ឡើយ។ ហើយ​ទ្រង់​ក៏​មិន​រវល់​ខ្លាំង​ពេក ដល់​ថ្នាក់​មិន​អើពើរ​ចំពោះ​យើង​នោះ​ដែរ។ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​កំពុង​តែ​មាន​បញ្ហា ឬ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​ពិបាក “ក្នុង​ភាព​ងងឹត” ឬ “នៅ​ពេល​យប់​ក្តី”(ខ.១១-១២) ក៏​យើង​មិន​ដែល​កំបាំង ពី​ព្រះ​វត្ត​មាន​ទ្រង់​ឡើយ។ សេចក្តី​ពិត​មួយ​នេះ បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ក្តី​សង្ឃឹម និង​ការ​ធានា​ថា យើង​អាច​សរសេរ​ដំកើង​ព្រះ​អម្ចាស់ ដែល​បាន​បង្កើត​យើង និង​ដឹក​នាំ​យើង យ៉ាង​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន នៅ​ក្នុង​ជីវិត​យើង។ —LAWRENCE DARMANI