មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំអាយុ៤ឆ្នាំ ឈ្មោះខេលីន(Kailyn) បានចំណាយពេលរសៀល នៅថ្ងៃសៅរ៍ដ៏រីករាយជាមួយគ្នា។ យើងបានអរសប្បាយនឹងការផ្លុំពពុះសាប៊ូ នៅក្រៅផ្ទះ និងការផាត់ពណ៌ពីលើរូបភាព នៅក្នុងសៀវភៅផាត់រូបព្រះនាង ហើយញាំសាំងវិចដែលមានលាបបឺរសណ្តែកដី និងចាហួយ។ ពេលដែលពួកគេចូលទៅក្នុងឡាន ដើម្បីចាកចេញទៅវិញ ខេលីនក៏បានស្រែកហៅតាមបង្អួចឡាន ដោយសម្លេងដ៏ផ្អែមល្ហែមថា “អ៊ំស្រី អ៊ែន(Anne) សូមកុំភ្លេចខ្ញុំណា”។ ខ្ញុំក៏បានប្រញាប់ដើរទៅរកឡានរបស់ពួកគេ ហើយខ្សិបថា ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចនាងឡើយ ហើយខ្ញុំសន្យាថា ខ្ញុំនឹងទៅលេងនាងក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ។
ក្នុងបទគម្ពីរកិច្ចការ ជំពូក១ ពួកសិស្សបានមើលព្រះយេស៊ូវ ពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានលើកឡើងទៅនគរស្ថានសួគ៌ នៅចំពោះមុខពួកគេ(ខ.៩)។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើពេលនោះ ពួកគេកំពុងតែគិតថា ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេនឹងភ្លេចពួកគេឬ? ប៉ុន្តែ ទ្រង់ទើបតែបានសន្យា ទ្រង់នឹងចាត់ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ ឲ្យយាងចុះមកគង់នៅក្នុងពួកគេ ហើយប្រទានកម្លាំងពួកគេ ឲ្យអាចអត់ទ្រាំនឹងការបៀតបៀន ដែលនឹងកើតមាននៅពេលខាងមុខ(ខ.៨)។ ហើយទ្រង់ក៏បានបង្រៀនពួកគេថា ទ្រង់នឹងទៅរៀបកន្លែង សម្រាប់ពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មករកពួកគេ ដើម្បីនំាពួកគេទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ជាមួយទ្រង់(យូហាន ១៤:៣)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេប្រាកដជាឆ្ងល់ថា ពួកគេនឹងត្រូវរង់ចាំយូរប៉ុណ្ណា។ ពួកគេប្រហែលជាចង់និយាយថា “ឱព្រះយេស៊ូវ សូមកុំភ្លេចយើងខ្ញុំ”។
កាលណាយើងទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់នឹងគង់នៅក្នុងយើងរាល់គ្នា តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណទ្រង់។ យើងនឹងឆ្ងល់ថា ទ្រង់នឹងយាងត្រឡប់មកវិញនៅពេលណា ហើយស្អាងយើង និងស្នាព្រះហស្តទ្រង់ឡើងវិញទាំងស្រុង។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះនឹងកើតឡើងមែន ព្រោះទ្រង់មិនភ្លេចយើងឡើយ។ “ដូច្នេះ ចូរកំសាន្ត ហើយស្អាងចិត្តគ្នា ទៅវិញទៅមក”(១ថែស្សាឡូនិច ៥:១០-១១)។—ANNE CETAS