ការអភិវឌ្ឍន៍សក្តានុពល
នៅក្នុងខ្សែវីដេអូយូធូបមួយ ខ្ញុំឃើញលោកអ័ឡិន គ្លូស្តហ្វ(Alan Glustoff) ដែលជាកសិករផលិតប្រូម៉ា នៅក្រុងហ្គូសេន រដ្ឋញូយ៉ក ពិពណ៌នា អំពីដំណើរការនៃការផលិតប្រូម៉ាដែលមានអាយុយូរខែ គឺជាដំណើរការមួយ ដែលបានបន្ថែមរស់ជាតិ និងពណ៌ដល់ប្រូម៉ា។ មុនពេលគេយកប្រូម៉ាទាំងនោះទៅលក់នៅទីផ្សា ដុំប្រូម៉ានីមួយៗ ត្រូវបានរក្សាទុកនៅលើធ្នើរ ក្នុងរូងក្រោមដី ពី៦ ទៅ១២ខែ។ នៅក្នុងកន្លែងដែលមានសំណើមច្រើនបែបនេះ គេបានថែរក្សាប្រូម៉ាទាំងនោះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ លោកគ្លូស្តហ្វក៏បានពន្យល់ថា “យើងបានប្រឹតប្រៀនបំផុត ដើម្បីឲ្យពួកវាមានបរិយាកាសដ៏ត្រឹមត្រូវ សម្រាប់ការបង្កើនគុណភាពឲ្យកាន់តែប្រសើរ … ហើយដើម្បីឲ្យវាឈានទៅដល់សក្តានុពលដ៏ពិតប្រាកដរបស់ពួកវា”។
ចំណងចំណូលចិត្តដែលលោកគ្លូស្តហ្វមាន នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍សក្តានុពលរបស់ប្រូម៉ាទាំងនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះទ័យរបស់ព្រះ នៅក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ “សក្តានុពលដ៏ពិតប្រាកដ” របស់កូនទ្រង់ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានផលផ្លែ និងពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៤ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីមនុស្សដែលចូលរួមនៅក្នុងដំណើរការនេះ ដែលមានដូចជា ពួកសាវ័ក ពួកគ្រូអធិប្បាយ គ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ គ្រូគង្វាល និងគ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូល(ខ.១១)។ អស់អ្នកដែលមានអំណោយទានទំាងនោះ ជួយជំរុញអ្នកជឿម្នាក់ៗ ឲ្យមានការលូតលាស់ ក៏ដូចជាលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការបម្រើ(គឺធ្វើការ ដែលបានលើកឡើងក្នុងខ.១២)។ គោលដៅរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីឲ្យកូនរបស់ព្រះពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ ដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ(ខ.១៣)។
ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណកើតមាន តាមរយៈអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ខណៈពេលដែលយើងចុះចូលនឹងដំណើរការរបស់ព្រះអង្គ ដែលជួយឲ្យយើងមានភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ។ ពេលណាយើងដើរតាមការដឹកនាំ របស់មនុស្សដែលទ្រង់បានដាក់ក្នុងជីវិតយើង យើងនឹងកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព…
ពាក្យសម្តី និងសារធាតុគ្រោះថ្នាក់
សម្លេងស៊ីរ៉ែនបានលាន់ឮកាន់តែខ្លាំង ស្ទើរបែកក្រដាស់ត្រចៀក ខណៈពេលដែលរថយន្តសង្រ្គោះបន្ទាន់បានបើកវ៉ាឡានរបស់ខ្ញុំយ៉ាងលឿន។ ពន្លឺភ្លើងពណ៌ផ្លឹបភ្លែតៗដែលបានបាញ់ចេញពីឡាននោះ បានចាំងចូលកញ្ចក់ឡានរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅចំហៀងឡាននោះ ខ្ញុំក៏បានឃើញអក្សរដែលគេបានបិទពីលើថា “សារធាតុគ្រោះថ្នាក់”។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិត ឡានសង្រ្គោះបន្ទាន់នោះកំពុងតែប្រញាប់ទៅមន្ទីរពិសោធន៍វិទ្យាសាស្រ្តមួយ ដែលមានអាស៊ីតស៊ុលភើរិចកំពុងតែលិចចេញតាមស៊ីទែន ដែលមានចំណុះប្រហែល១៥០០លីត្រ។ ភ្នាក់ងារសង្រ្គោះបន្ទាន់ត្រូវតែប្រញាប់ទប់ទឹកអាស៊ីតឲ្យឈប់លិច ដោយសារវាមានសមត្ថភាពបំផ្លាញរបស់អ្វីក៏ដោយដែលប៉ះវា។
ខណៈពេលដែលខ្ញុំគិតអំពីពត៌មាននេះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង បើសិនជាសម្លេងស៊ីរ៉ែនបន្លឺឡើង រៀងរាល់ពេលដែលពាក្យមិនត្រូវនិយាយបាន “លេចចេញ” ពីមាត់របស់ខ្ញុំនោះ? បើសិនជាដូច្នោះមែន ផ្ទះរបស់ខ្ញុំនឹងមានសម្លេងស៊ីរ៉ែនលាន់ទ្រហឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃមិនខាន។
ហោរាអេសាយបានចែកចាយថា គាត់បានដឹងអំពីសណ្ឋាននៃអំពើបាបរបស់គាត់។ ពេលដែលគាត់បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះ នៅក្នុងការបើកសម្តែង គាត់ក៏មានការសោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់គិតថា គាត់មិនមានភាពសក្តិសមទាល់តែសោះ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា គាត់ជាមនុស្សមាន “បបូរមាត់មិនស្អាត” ដែលកំពុងរស់នៅជាមួយមនុស្ស ដែលមានបញ្ហាបបូរមាត់មិនស្អាតដូចគាត់ដែរ(អេសាយ ៦:៥)។ តែរឿងបន្ទាប់ ដែលកើតឡើងចំពោះគាត់ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានក្តីសង្ឃឹម។ ទេវតាក៏បានយករងើកភ្លើងមកប៉ះបបូរមាត់គាត់ ហើយមានបន្ទូលថា “សេចក្តីទុច្ចរិតរបស់អ្នក នោះបានដកចេញ ហើយអំពើបាបរបស់អ្នកបានអត់ទោសឲ្យផង(ខ.៧)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងមានសេរីភាព នៅក្នុងការសម្រេចចិត្តជ្រើសរើសពាក្យសម្តី សម្រាប់និយាយ ក៏ដូចជាសរសេរ។ តើយើងនឹងសម្រេចប្រើពាក្យសម្តីមិនល្អ ដូច “សារធាតុដែលគ្រោះថ្នាក់” ឬយើងថ្វាយសិរីល្អ និងព្រះកិត្តនាមដល់ព្រះអង្គ នៅក្នុងពាក្យសម្តីទាំងអស់ ដែលយើងនិយាយ ឬសរសេរចេញមក? —JENNIFER BENSON…
ការអរព្រះគុណស្មោះអស់ពីចិត្ត
ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះហ្សាវីយើរ(Xavier) កំពុងតែត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការសម្ភាស ចូលធ្វើការងារជាលើកដំបូង ស្វាមីខ្ញុំ ដែលមានឈ្មោះ អ័ឡិន(Alan) ក៏បានឲ្យកាតថ្លែងអំណរគុណមួយកញ្ចប់ ទៅគាត់ សម្រាប់ឲ្យគាត់ប្រើនៅក្នុងការសម្ភាសការងារ នៅពេលខាងមុខ។ បន្ទាប់មក ស្វាមីខ្ញុំក៏បានដើរតួជាអ្នកសម្ភាស ដោយប្រើបទពិសោធន៍ការងារជាអ្នកគ្រប់គ្រង អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ដើម្បីសួរសំណួរហ្សាវីយើរ។ បន្ទាប់ពីការសម្ភាសនេះចប់ កូនប្រុសខ្ញុំក៏បានយកប្រវត្តិរូបរបស់គាត់បីបួនច្បាប់ ដាក់ចូលទៅក្នុងសឺមីមួយ។ គាត់ក៏បានញញឹម ពេលដែលប៉ារបស់គាត់រំឭកគាត់ អំពីកាតថ្លែងអំណរគុណនោះ។ គាត់ក៏និយាយថា គាត់ដឹងថា កាតថ្លែងអំណរគុណដោយស្មោះអស់ពីចិត្តមួយសន្លឹក នឹងធ្វើឲ្យគាត់មានភាពខុសប្លែកពីអ្នកដាក់ពាក្យសុំធ្វើការដទៃទៀត។
ពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងម្នាក់បានទូរស័ព្ទហៅហ្សាវីយើរឲ្យចាប់ផ្តើមចូលធ្វើការ គាត់ក៏អរគុណ សម្រាប់កាតថ្លែងអំណរគុណនោះ ដែលគាត់បានទទួល ជាលើកដំបូង ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ការប្រើពាក្យអរគុណ នាំឲ្យមានផលដ៏ល្អកើតចេញ ជាយូរអង្វែង។ កណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើង បានចែងអំពីការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត និងការថ្វាយបង្គំដោយការអរព្រះគុណរបស់អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរទំនុកដំកើងមានទំនុកដំកើង១៥០បទ តែខ្ញុំសូមលើកយកខគម្ពីរមួយចំនួនដែល ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការអរព្រះគុណ ដូចដែលមានចែងថា “ទូលបង្គំនឹងសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាអស់អំពីចិត្ត ទូលបង្គំនឹងនិទាន ពីអស់ទាំងការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ ទូលបង្គំនឹងអរសប្បាយ ហើយរីករាយឡើងក្នុងទ្រង់
ឱព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុតអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងដំកើងដល់ព្រះនាមទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ៩:១-២)។
យើងអាចបង្ហាញនូវការអរព្រះគុណ ជារៀងរហូត សម្រាប់ការដ៏អស្ចារ្យ ដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ។ ប៉ុន្តែ យើងអាចចាប់ផ្តើម ដោយអរព្រះគុណស្មោះអស់ពីចិត្ត តាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់យើង។ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ…
ការស្រវាស្រទេញដ៏លោភលន់
រឿងនិទានដែលមានចំណងជើងថា ក្មេងប្រុស និងគ្រាប់សណ្តែក គឺជារឿងនិទានបុរាណដ៏ពេញនិយម។ រឿងនេះបានដំណាលថា មានក្មេងប្រុសម្នាក់បានលូកដៃចូលទៅក្នុងក្រឡដាក់គ្រាប់សណ្តែក ហើយវាក៏បានក្តាប់គ្រាប់សណ្តែកនោះពេញក្នុងដៃវា។ ប៉ុន្តែ វាបានដកដៃចេញពីមាត់ក្រឡនោះមិនរួច ដោយសារនៅក្នុងដៃវាមានពេញដោយគ្រាប់សណ្តែកច្រើនពេក។ វាមិនព្រមទម្លាក់គ្រាប់សណ្តែកចេញពីដៃរបស់វាសូម្បីតែមួយគ្រាប់ ហើយវាក៏បានចាប់ផ្តើមយំ។ ទីបំផុត គេក៏បានប្រាប់វា ឲ្យទម្លាក់គ្រាប់សណ្តែកខ្លះ ចេញពីដៃរបស់វា ទើបវាអាចដកដៃចេញពីក្រឡនោះ។ រឿងនេះបានបង្រៀនយើងថា ភាពលោភលន់អាចនាំឲ្យយើងជាប់អន្ទាក់ ដកខ្លួនចេញមិនរួច។
គ្រូប្រកបដោយប្រាជ្ញា នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា បានពន្យល់អំពីរឿងនេះ ដោយធ្វើការប្រៀបធៀបជាក់ស្តែង សម្រាប់ឲ្យយើងយកមកពិចារណា។ គាត់បានប្រៀបធៀបមនុស្សខ្ជិល ជាមួយនឹងមនុស្សលោភលន់ ដោយសរសេរថា “មនុស្សល្ងីល្ងើគេឱបដៃ ហើយស៊ីសាច់របស់ខ្លួនគេ។ បើមានតែ១ក្តាប់ទាំងប្រកបដោយសេចក្តីសុខ នោះវិសេសជាងមាន២ក្តាប់ ហើយមានទាំងការនឿយហត់នឹងការខំជាអសារឥតការផង”(៤:៥-៦)។ មនុស្សខ្ជិលមានការស្ទាក់ស្ទើរ ទាល់តែខ្លួនត្រូវខាតបង់អស់ តែអ្នកដែលដេញតាមទ្រព្យសម្បត្តិដោយភាពលោភលន់ ក៏បានដឹងថា ការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួន គឺការឥតប្រយោជន៍ ហើយវេទនា(ខ.៨)។
យោងតាមការបង្រៀននេះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ គឺត្រូវឈប់ហត់នឿយ ដោយការស្រវ៉ាស្រទេញដ៏លោភលន់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចរកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងការអ្វីដែលយើងពិតជាមានស្រាប់ ហើយស្ថិតស្ថេរ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ដ្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកីយ៍ទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ”(ម៉ាកុស ៨:៣៦)។ —REMI OYEDELE
ការពឹងផ្អែកជារៀងរហូត
លោកគ្រូគង្វាល វ៉ាតសិន ចូន(Watson Jones) បានរំឭកអំពីពេលដែលគាត់រៀនជិះកង់ កាលនៅក្មេង។ ប៉ារបស់គាត់បានដើរទន្ទឹមនឹងគាត់ ដើម្បីជួយទប់កង់របស់គាត់ ពេលដែលគាត់កំពុងតែជិះវា។ ពេលគាត់បានឃើញក្មេងស្រីមួយចំនួន កំពុងតែអង្គុយនៅរៀនហាលមុខផ្ទះ គាត់ក៏បានប្រាប់ប៉ារបស់គាត់ថា គាត់អាចជិះដោយខ្លួនឯងបាន។ គាត់គិតខុសហើយ។ គាត់មិនបានដឹងទេថា គាត់មិនទាន់ចេះទប់លំនឹងកង់ ដោយគ្មានជំនួយពីប៉ារបស់គាត់។ គាត់មិនទាន់ពេញវ័យ ដូចដែលគាត់បានគិតនោះទេ។
ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ក៏សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងចម្រើនវ័យធំឡើង ហើយ “ពេញវ័យ ដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ”(អេភេសូរ ៤:១៣)។ ប៉ុន្តែ ការពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺមានភាពខុសប្លែកពីការពេញវ័យខាងរូបកាយ។ ឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមកូន ឲ្យមានម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង ឲ្យអាចរស់ដោយខ្លួនឯងបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះវរបិតានៃយើងបានចិញ្ចឹមយើង ឲ្យចេះពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំងឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
នៅដើមដំបូងនៃសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស គាត់បាននិយាយអំពីព្រះគុណ និងសន្តិភាព ដែលយើងអាចទទួលបានតាមរយៈការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយនៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រនោះ គាត់បានជំរុញយើង ឲ្យ “ចម្រើនវ័យធំឡើង” នៅក្នុង “ព្រះគុណ និងការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើង”(២ពេត្រុស ១:២ ៣:១៨)។ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺមិនដែលឈប់ត្រូវការព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។
លោកវ៉ានសិនបានដាស់តឿនថា អ្នកខ្លះរវល់តែរុញព្រះហស្តព្រះយេស៊ូវចេញ ពីចង្កូតនៃជីវិតរបស់ខ្លួន”។ យើងហាក់ដូចជាគិតថា យើងមិនត្រូវការឲ្យព្រះហស្តដ៏រឹងមាំរបស់ទ្រង់ទប់យើងឲ្យជាប់ និងលើកយើងឡើង…
ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិសេសរបស់ព្រះ
សូមយើងស្រមៃថា យើងកំពុងតែនៅក្នុងព្រះរាជវាំងមួយ។ យើងឃើញស្តេចដ៏មានអំណាចមួយអង្គគង់នៅលើបល្ល័ង្ក។ ទ្រង់មានអ្នកបម្រើ និងកងការពារឆ្វេងស្តាំ ដោយម្នាក់ៗខំសម្តែងចេញនូវអាកប្បកិរិយាឲ្យបានល្អបំផុត។ ឧបមាថា មានប្រអប់មួយ នៅទៀបជើងស្តេច។ ស្តេចក៏បានលូកព្រះហស្តចូលទៅក្នុងប្រអប់នោះជាញឹកញប់ ដើម្បីរាវវត្ថុដែលនៅខាងក្នុង។ តើក្នុងប្រអប់នោះមានរបស់អ្វី? គឺវាមានគ្រឿងអលង្កា មាស ត្បូង ដែលស្តេចចូលចិត្ត។ ប្រអប់នោះផ្ទុកទៅដោយទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលស្តេចបានជ្រើសរើស ដែលនាំឲ្យទ្រង់សប្បាយព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង។ តើរឿងនេះបានបង្រៀនអ្នកអ្វីខ្លះ?
ក្នុងភាសាហេព្រើរ គេប្រើពាក្យ សេគូឡាហ៍ ដែលមានន័យថា “របស់ទ្រព្យដ៏ពិសេស”។ គេបានប្រើពាក្យនេះ នៅក្នុងបទគម្ពីរសញ្ញាចាស់ (ដែលមានដូចជា និក្ខមនំ ១៩:៥ ចោទិយកថា ៧:៦ និង ទំនុកដំកើង ១៣៥:៤) សំដៅទៅលើប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល។ ប៉ុន្តែ ពាក្យដដែលនេះ ក៏ត្រូវបានសាវ័កពេត្រុសប្រើ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសញ្ញាថ្មីផងដែរ។ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីពិពណ៌នា អំពី “រាស្រ្តរបស់ព្រះ” ដែលបាន “ទទួលសេចក្តីមេត្តា”(ខ.១០) គឺជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃផងដែរ។ ហើយគាត់បានពិពណ៌នាថា គ្រីស្ទបរិស័ទ គឺជារាស្រ្តដ៏ជាកេរ្តិ៍អាករ ឬជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិសេសរបស់ព្រះ(ខ.៩)។
តើអ្នកនឹងមានចិត្តរំភើបរីករាយយ៉ាងណា ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះដែលជាស្តេចនៃស្ថានសួគ៌ ដ៏មានអំណាចចេស្តា បានចាត់ទុកអ្នកជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិសេសរបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គបានរំដោះអ្នក…
ការជជែកគ្នាអំពីព្រះ
ការសិក្សាមួយ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយក្រុមបាម៉ា កាលពីឆ្នាំ២០១៨ រកឃើញថា ជនជាតិអាមេរិកភាគច្រើន មិនចូលចិត្តនិយាយអំពីព្រះទេ។ មានជនជាតិអាមេរិកតែ៧ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលនិយាយថា ពួកគេបានជជែកគ្នាអំពីបញ្ហាខាងព្រលឹងវិញ្ញាណជាទៀងទាត់ ហើយគ្រីស្ទបរិស័ទដែលអនុវត្តជំនឿរបស់ខ្លួននៅអាមេរិក ក៏មិនមានអ្វីខុសប្លែកពីនេះដែរ។ មានតែ៣០ភាគរយនៃអ្នកទៅព្រះវិហារទៀងទាត់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបាននិយាយថា ពួកគេមានការសន្ទនាអំពីរឿងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ មួយសប្តាហ៍ម្តង។
គេប្រហែលជាមិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលការសន្ទនាគ្នា អំពីរឿងខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ កំពុងតែមានការថយចុះ។ ការជជែកគ្នាអំពីព្រះ អាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ការសន្ទនាប្រភេទនេះហាក់ដូចជាមានហានីភ័យខ្ពស់ ដោយសារច្បាប់បានហាមឃាត់ ឬដោយសារយើងខ្លាចមានជម្លោះនៅក្នុងទំនាក់ទំនង ឬក៏ដោយសារយើងមិនចង់និយាយអំពីចំណុចខ្វះខាត ដែលយើងចំាបាច់ត្រូវកែប្រែក្នុងជីវិតយើងជាដើម។
ប៉ុន្តែ តាមព្រះរាជបញ្ជាដែលបានបង្គាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលជារាស្រ្តរបស់ព្រះ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថា ការជជែកគ្នាអំពីព្រះ អាចធ្វើជាផ្នែកធម្មតាមួយ នៃការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង។ រាស្រ្តរបស់ព្រះត្រូវតែទន្ទេញព្រះបន្ទូលព្រះឲ្យចាំ ហើយត្រូវដាក់តាំងព្រះបន្ទូលទ្រង់ នៅកន្លែងណាដែលពួកគេអាចមើលឃើញញឹកញាប់។ ពួកគេត្រូវបង្រៀនពាក្យទាំងនេះដល់ពួកកូនចៅជំនាន់ក្រោយ ដោយនិយាយប្រាប់ក្នុងកាល ដែល “ពួកគេអង្គុយនៅក្នុងផ្ទះ ហើយដើរតាមផ្លូវ ក្នុងកាលដែលដេក ហើយក្រោកឡើងផង”(១១:១៩)។
ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅយើង ឲ្យជជែកគ្នាអំពីរឿងខាងវិញ្ញាណ។ ចូរយើងស្វែងរកឱកាសជជែកគ្នា ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណ ហើយកែប្រែការនិយាយអំពីរឿងតូច ទៅជាការនិយាយស៊ីជម្រៅ អំពីរឿងខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់សហគមន៍របស់យើង ពេលណាយើងជជែកគ្នាអំពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយអនុវត្តតាម។—AMY PETERSON
ការទទួលស្គាល់ពីបុគ្គលសំខាន់បំផុត
លោកយូសែបពី វើឌី(Guiseppi Verdi ឆ្នាំ ១៨១៣-១៩១០) គឺជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងដ៏ល្បីល្បាញ។ កាលគាត់នៅក្មេង គាត់មានចិត្តស្រេកឃ្លានការទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ ហើយការនេះក៏បានជំរុញគាត់ឲ្យខិតខំទាល់តែបានទទួលជោគជ័យ។ លោកវ៉រិន វៀស(Warren Wiersbe) បានសរសេរអំពីលោកយូសែបពីយ៉ាងដូចនេះថា “ពេលដែលលោកយូសែបពី ចាប់ផ្តើមការប្រគុំតន្រ្តីអូប៉េរ៉ា ជាលើកទី១ នៅទីក្រុងផ្លូរិន អ្នកនិពន្ធបទភ្លេងរូបនេះបានឈរនៅពីមុខមនុស្សជាច្រើន តែភ្នែករបស់គាត់បានបាញ់ទៅរកមុខរបស់មនុស្សម្នាក់គត់ ក្នុងចំណោមទស្សនិកជនទាំងឡាយ។ មនុស្សម្នាក់នោះគឺជាលោករ៉ូស៊ីនី(Rossini) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងដ៏ល្បីល្បាញបំផុត នៅសម័យនោះ។ គាត់មិនខ្វល់ថា មនុស្សម្នានៅក្នុងសាលមហោស្រពនោះនឹងអបអរសាទរ ឬចំអកឲ្យគាត់នោះទេ ព្រោះគាត់គ្រាន់តែចង់បានស្នាមញញឹម ពីកំពូលតន្រ្តីករម្នាក់នេះ ដែលជាការទទួលស្គាល់សមត្ថភាពរបស់គាត់។”
តើយើងកំពុងតែស្វែងរកការទទួលស្គាល់ ពីនរណា? ពីឪពុកម្តាយ? ពីចៅហ្វាយនាយ? ឬពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់? សម្រាប់សាវ័កប៉ុល គាត់មានចម្លើយតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “យើងខ្ញុំបានអធិប្បាយតាមបែបយ៉ាងនោះឯង មិនមែនដូចជាចង់ផ្គាប់ដល់ចិត្តមនុស្សទេ គឺផ្គាប់ដល់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះវិញ ដែលទ្រង់ល្បងលចិត្តរបស់យើងខ្ញុំ”(១ថែស្សាឡូនិច ២:៤)។
តើការស្វែងរកការទទួលស្គាល់ពីព្រះ មានន័យដូចម្តេច? យ៉ាងហោចណាស់ ការស្វែងរកការទទួលស្គាល់ពីព្រះ រាប់បញ្ចូលការពីរយ៉ាង។ ទីមួយ យើងត្រូវងាកចេញពីការប្រាថ្នាចង់បានការអបអរពីអ្នកដទៃ ហើយទីពីរ យើងត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ កែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះតែមួយ ដែលស្រឡាញ់យើង និងលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ សម្រាប់យើង។ កាលណាយើងចុះចូលនឹងគោលបំណងដ៏ឥតខ្ចោះ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់ជីវិតយើង យើងអាចទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃ ដែលយើងនឹងបានទទួលស្នាមញញឹមនៃការទទួលស្គាល់ពីព្រះអង្គ…
យើងជាតួអង្គមួយណា?
អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ហេនរី នូវែន(Henri Nouwen) បានរំឭក អំពីដំណើរកម្សាន្តរបស់គាត់ នៅសារៈមន្ទីរមួយ នៅទីក្រុងសេន ភីធ័រស្បឺក ប្រទេសរូស្ស៊ី ដែលនៅទីនោះ គាត់បានចំណាយពេលរាប់ម៉ោង នៅក្នុងការជញ្ជឹងគិត អំពីអត្ថន័យនៃផ្ទាំងគំនូរអំពីកូនពៅវង្វេង ដែលលោករេមប្រិន(Rembrandt)បានគូរ។ ខណៈពេលដែលថ្ងៃកាន់តែជ្រេ ការផ្លាស់ប្តូរនៃពន្លឺធម្មជាតិ ដែលចេញពីបង្អួចដែលនៅក្បែរនោះ បាននាំឲ្យលោកនូវែនមានការចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង ដោយធ្វើឲ្យគាត់មើលឃើញផ្ទាំងគំនូរកាន់តែច្រើន ចេញពីផ្ទាំងគំនូរតែមួយនោះ ដោយសារការផ្លាស់ប្តូរនៃពន្លឺថ្ងៃនោះ។ ផ្ទាំងគំនូរនីមួយៗហាក់ដូចជា បង្ហាញនូវអត្ថន័យនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់បុរសជាឪពុក តាមរបៀបផ្សេងៗពីគ្នា គឺក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះកូនប្រុសដែលបានវង្វេងចេញនោះ។
លោកនូវែនក៏បានពិពណ៌នាថា នៅម៉ោងប្រហែល៤រសៀល គាត់បានឃើញរូបមនុស្សបីនាក់ ហាក់ដូចជាកំពុង “បោះជំហានទៅមុខ” នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នកទាំងបីនោះ ម្នាក់ជាកូនប្រុសច្បង ដែលមិនពេញចិត្តនឹងការសម្រេចចិត្តរបស់ឪពុកគាត់ ដែលព្រមស្វាគមន៍កូនពៅវង្វេងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ តើកូនពៅនោះមិនបានបំផ្លាញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គ្រួសារជាច្រើន បណ្តាលឲ្យពួកគេមានការឈឺចាប់ និងការខ្មាស់អៀនយ៉ាងខ្លាំងទេឬ?(លូកា ១៥:២៨-៣០)។
តួរអង្គពីរនាក់ទៀត បានធ្វើឲ្យលោកនូវែននឹកចាំ អំពីពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលមានវត្តមាន នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកូនពៅវង្វេងនេះ។ ពួកគេជាអ្នកដែលនិយាយរិះគន់ព្រះយេស៊ូវ ដោយសារទ្រង់រាប់រកមនុស្សមានបាប(ខ.១-២)។
លោកនូវែនបានមើលឃើញខ្លួនគាត់ នៅក្នុងតួរអង្គទាំងបីនោះ គឺនៅក្នុងជីវិតរបស់កូនពៅដែលបង្ហិនបង្ហោច និងនៅក្នុងបងប្រុស និងអ្នកដឹកនាំសាសនាដែលចូលចិត្តថ្កោលទោសគេ ហើយនៅក្នុងតួរអង្គបុរសជាឪពុក ដែលមានចិត្តស្រឡាញ់ និងមេត្តាចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។
ចុះចំណែកយើងរាល់គ្នាវិញ? តើយើងអាចមើលឃើញខ្លួនយើង នៅក្នុងផ្ទាំងគំនូររបស់លោករេមប្រិនឬទេ? រឿងដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់យើង…
បន្ទុកដ៏មានន័យ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានក្រោកដើរពើមៗ ក្នុងភាពងងឹត។ ខ្ញុំមិនទាន់បានគេង ឲ្យលើសកន្លះម៉ោងផង ហើយខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងមិនងាយគេងលក់វិញទេ។ ស្វាមីរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់កំពុងតែសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចថា “ជម្ងឺមហារីកបានវិលត្រឡប់មកវិញ នៅក្នុងខួរក្បាល និងឆ្អឹងខ្នងរបស់គាត់”។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ជួសគាត់។ នេះជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ណាស់! តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វិញ្ញាណខ្ញុំក៏បានទទួលការកម្សាន្តចិត្ត តាមរយៈការអធិស្ឋានដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន។ អ្នកអាចនិយាយថា ខ្ញុំកំពុងតែជួយរំលែកបន្ទុក ដ៏មានន័យ សម្រាប់ពួកគេ។ តើវាមានន័យ ដោយរបៀបណា?
ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ១១:២៨-៣០ ព្រះយេស៊ូវបានសន្យាប្រទានការសម្រាកដល់វិញ្ញាណដែលនឿយព្រួយ។ អ្វីដែលចម្លែកនោះគឺ យើងអាចទទួលការសម្រាកនោះបាន នៅពេលដែលយើងបន្ទន់ខ្លួនទទួលនឹមរបស់ទ្រង់ ហើយឱបក្រសោបយកបន្ទុករបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបញ្ជាក់នៅក្នុងខ.៣០ថា “នឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល”។ ពេលណាយើងអនុញ្ញាតព្រះយេស៊ូវ ឲ្យលើកបន្ទុកចេញពីខ្នងយើង ហើយយើងទទួលនឹមរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងបាននៅជាប់នឹងទ្រង់ បោះជំហានទៅមុខទន្ទឹមនឹងទ្រង់ តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់។ ពេលយើងបន្ទន់ខ្លួនទទួលបន្ទុកទ្រង់ យើងមានចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ ដែលនាំឲ្យយើងមានចំណែក នៅក្នុងការកម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់ផងដែរ(២កូរិនថូស ១:៥)។
ក្តីកង្វល់ដែលខ្ញុំមានចំពោះមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ គឺជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់។ តែខ្ញុំអរគុណព្រះអង្គ ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំជួយរំលែកបន្ទុកគាត់ ដោយការអធិស្ឋាន ធ្វើឲ្យបន្ទុកនោះមានន័យ។ បន្តិចម្តងៗ ខ្ញុំក៏បានគេងលក់វិញ ហើយក៏បានភ្ញាក់ឡើងនៅពេលព្រឹក។ ខ្ញុំនៅបន្តជួយរំលែកបន្ទុកដ៏មានន័យនោះ គឺជានឹមដែលងាយ និងបន្ទុកដ៏ស្រាល នៅក្នុងការដើរជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ —ELISA MORGAN