សម្រាកយ៉ាងសុខសាន្តក្នុងព្រះ
ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រ ផ្ញើទៅកូនៗរបស់ខ្ញុំ ពេលដែលពួកគេម្នាក់ៗចូលដល់វ័យជំទង់។ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានសរសេរអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់យើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយនឹកចាំថា កាលខ្ញុំនៅវ័យជំទង់ ខ្ញុំមិនបានស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ ដោយខ្ញុំខ្វះទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង។ ខ្ញុំត្រូវដឹងថា ខ្ញុំជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយក្នុងសំបុត្រនោះថា “ដើម្បីស្គាល់ខ្លួនឯងជានរណា យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា យើងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះ”។ ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើង ហើយយើងប្តេជ្ញាចិត្តដើរតាមព្រះអង្គ នោះយើងអាចមានសន្តិភាព ចំពោះការផ្លាស់ប្រែដែលទ្រង់ប្រទានក្នុងជីវិតយើង។ ហើយយើងក៏ដឹងផងដែរថា ព្រះអង្គកែប្រែយើង ឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
យើងអាចរកឃើញមូលដ្ឋានគ្រឹះក្នុងព្រះគម្ពីរ សម្រាប់អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ជាកូនព្រះ ក្នុងបទគម្ពីរចោទិយកថា ៣៣:១២ ដែលចែងថា “អ្នកស្ងួនភ្ងាផងព្រះយេហូវ៉ា នឹងនៅជិតទ្រង់ដោយសុខសាន្ត ទ្រង់គ្របបាំងគេជានិច្ច ហើយគេនឹងនៅជាកណ្តាលព្រះអង្សាទាំង២របស់ទ្រង់”។ មុនពេលលោកម៉ូសេស្លាប់ គាត់បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរ សម្រាប់ពូជអំបូបេនយ៉ាមីន ខណៈពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះត្រៀមខ្លួន ចូលទឹកដីសន្យា ដែលព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងប្រទានពួកគេ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេចងចាំជានិច្ចថា ពួកគេជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់ ហើយសម្រាកក្នុងអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ដែលជាកូនទ្រង់។
ការស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ជាកូនព្រះ គឺសំខាន់សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗដូចគ្នា គឺទាំងក្មេងជំទង់ មនុស្សវ័យកណ្តាល និងអ្នកដែលមានវ័យចាស់។ ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមក ហើយថែរក្សាយើង នោះយើងអាចរកឃើញសន្តិភាព ក្តីសង្ឃឹម និងក្តីស្រឡាញ់។—Amy Boucher Pye
ការចែកចាយអំពីព្រះយេស៊ូវ
បន្ទាប់ពីលោកដ្វាយ ម៉ូឌី(Dwight Moody ឆ្នាំ ១៨៣៧-៩៩) បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ មិនទាន់បានយូរប៉ុន្មានផង អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អរូបនេះក៏បានប្តេជ្ញាថា គាត់នឹងមិនឲ្យថ្ងៃនីមួយៗកន្លងផុតទៅ ដោយមិនបានផ្សាយដំណឹងល្អ យ៉ាងហោចណាស់ ឲ្យបានមនុស្សម្នាក់ ក្នុងមួយថ្ងៃ។ នៅថ្ងៃដ៏មមាញឹក ពេលខ្លះ គាត់បានភ្លេចការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់គាត់ រហូតដល់ពេលថ្ងៃបានកន្លងផុតទៅ។ នៅយប់មួយនោះ គាត់ក៏បាននឹកឃើញ ពេលគាត់កំពុងគេង។ ពេលគាត់បោះជំហានចេញក្រៅ គាត់ក៏បានគិតថា គ្មាននរណាម្នាក់នៅខាងក្រៅ ពេលភ្លៀងកំពុងតែធ្លាក់ខ្លាំងយ៉ាងនេះទេ។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានឃើញបុរសម្នាក់ដើរតាមផ្លូវ។ លោកមូឌីក៏បានស្ទុះទៅរកបុរសនោះ ហើយសុំឲ្យបុរសនោះជ្រកក្រោមឆ័ត្ររបស់ខ្លួន ដើម្បីកុំឲ្យត្រូវទឹកភ្លៀង។ ពេលគាត់មានឱកាស គាត់ក៏បានសួរបុរសនោះថា “តើអ្នកមានកន្លែងជ្រក នៅពេលមានព្យុះភ្លៀងឬទេ? តើខ្ញុំអាចនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ប្រាប់អ្នកបានទេ?”
លោកមូឌីមានការប្រុងប្រៀបខ្លួន ដើម្បីផ្សាយអំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីផលវិបាកនៃអំពើបាបរបស់យើង។ គាត់បានអនុវត្តតាមបង្គាប់របស់ព្រះ ឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលប្រកាសព្រះនាមព្រះអង្គ និងសរសើរពីកិច្ចការទាំងប៉ុន្មានរបស់ទ្រង់ នៅកណ្តាលប្រជាជាតិទាំងឡាយ(អេសាយ ១២:៤)។ ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានត្រាស់ហៅរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យ “ប្រកាសថា ព្រះនាមទ្រង់ខ្ពស់វិសេស”ប៉ុណ្ណោះទេ(ខ.៤) តែពួកគេក៏ត្រូវចែកចាយថា ទ្រង់ជាសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ពួកគេផងដែរ(ខ.២)។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោយមក ព្រះអង្គនៅតែត្រាស់ហៅយើង ឲ្យប្រាប់គេ អំពីការអស្ចារ្យ នៃការដែលព្រះយេស៊ូវបានយកកំណើតជាមនុស្ស សុគតនៅលើឈើឆ្កាង ហើយមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។
យើងប្រហែលជាបានឮអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ពេលដែលនរណាម្នាក់បានចាកចេញពីភាពស្រណុកស្រួលរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រាប់យើងអំពីព្រះយេស៊ូវ ដូចដែលលោកមូឌីបានធ្វើ។…
ការស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះ
កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ ហ្វូងសត្វកណ្តូបបានចុះ នៅក្នុងរដ្ឋមីនេសូតា ដោយបំផ្លាញផលដំណាំ អស់រយៈពេល៥ឆ្នាំ។ កសិករទាំងឡាយបានព្យាយាមចាប់សត្វកណ្តូប ហើយដុតវាលស្រែរបស់ពួកគេ ដើម្បីកម្ទេចពងរបស់ពួកវា។ ដោយការអស់សង្ឃឹម និងជួបគ្រោះអត់ឃ្លានស្ទើរតែដាច់ពោះស្លាប់ មនុស្សជាច្រើនបានស្នើឲ្យមានការជ្រើសរើសថ្ងៃមួយ សម្រាប់ការអធិស្ឋានទូទាំងរដ្ឋ ដោយការស្រេកឃ្លាន ក្នុងការស្វែងរកព្រះទាំងអស់គ្នា។ លោកអភិបាលរដ្ឋក៏បានយល់ព្រម ដោយជ្រើសរើសយកថ្ងៃ២៦មេសា ជាថ្ងៃអធិស្ឋានទូទាំងរដ្ឋ។
បន្ទាប់ពីរួមគ្នាអធិស្ឋាន បានប៉ុន្មានថ្ងៃ អាកាសធាតុក៏បានឡើងកម្តៅ ហើយពងរបស់សត្វកណ្តូបក៏បានញាស់។ ប៉ុន្តែ បួនថ្ងៃក្រោយមក សីតុណ្ហភាពបានធ្លាក់ចុះ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងសប្បាយចិត្ត ព្រោះអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងបានធ្វើឲ្យកូនសត្វកណ្តូបងាប់អស់។ ប្រជាជននៅរដ្ឋមីនេសូតា ក៏អាចបង្កបង្កើនផលដំណាំពោត ស្រូវសាឡី និងស្រូវអូតឡើងវិញ។
ការអធិស្ឋានក៏បាននំាឲ្យមានការជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តព្រះ ក្នុងអំឡុងរាជ្យស្តេចយ៉ូសាផាតផងដែរ។ ពេលដែលស្តេចអង្គនេះបានដឹងថា កងទ័ពសត្រូវដ៏ច្រើនសន្ធឹកកំពុងតែលើកគ្នាមកទាស់នឹងទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានអំពាវនាវដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះឲ្យអធិស្ឋាន និងតមអត់។ រាស្រ្តរបស់ព្រះបានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានសង្រ្គោះពួកគេ កាលពីមុន។ ហើយស្តេចយ៉ូសាផាតមានបន្ទូលថា “បើសិនជាមានសេចក្តីអាក្រក់ណា មកសង្កត់លើយើងរាល់គ្នា ទោះបើជាដាវ ឬទុក្ខទោស អាសន្នរោគ ឬអំណត់ក្តី” យើងរាល់គ្នានឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងព្រមទទួល ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះយើង”(២របាក្សត្រ ២០:៩)។
ព្រះទ្រង់ក៏បានជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវឈ្លានពាន ហើយព្រះអង្គក៏ស្តាប់ឮយើង ពេលណាយើងស្រែករកព្រះអង្គ ក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក។ ទោះអ្នកមានបញ្ហាអ្វី ទោះបញ្ហាទំនាក់ទំនង ឬការគំរាមកំហែងក្នុងលោកិយនេះក៏ដោយ ចូរយើងទូលថ្វាយដល់ព្រះ។…
អាថ៌កំបាំងនៃភាពស្កប់ចិត្ត
ចូនី អៀរិកសិន ថាដា(Joni Eareckson Tada) បានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បន្ទាប់ពីមានគ្រោះថ្នាក់ ពេលហែលទឹក ដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិការដៃជើង។ ជីវិតនាងក៏មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង។ ឥឡូវនេះ នាងត្រូវអង្គុយនៅលើរទេះរុញ ដែលពិបាកឆ្លងកាត់ច្រកទ្វារតូចៗ ហើយឡាបូលាងដៃក៏ខ្ពស់ពេកសម្រាប់នាង។ នាងត្រូវការឲ្យគេជួយបញ្ចុកអាហារនាង ទាល់តែនាងអាចរៀនញាំអាហារដោយខ្លួនឯង។ នាងបានរៀនលើកស្លាបព្រាពិសេសមួយ ទៅរកមាត់ខ្លួនឯង ដោយប្រើដែកអបដៃរបស់នាងជាលើកទីមួយ ហើយអាហារក៏បានជ្រុះពីស្លាបព្រាមកលើខោអាវរបស់នាង ធ្វើឲ្យនាងមានអារម្មណ៍ថា អន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ នាងនៅតែបន្តព្យាយាម។ នាងតែងតែនិយាយថា “អាថ៌កំបាំងរបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ហើយអធិស្ឋានថា ឱព្រះអង្គអើយ សូមជួយទូលបង្គំធ្វើកិច្ចការនេះផង!”។ សព្វថ្ងៃនេះ នាងអាចប្រើស្លាបព្រាបានល្អណាស់។
ចូនីនិយាយថា ការជាប់ខ្លួននៅលើរទេះរុញមិនអាចដើរទៅណារួច បានធ្វើឲ្យនាងមើលទៅអ្នកទោសម្នាក់ គឺសាវ័កប៉ុល ដែលបានជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង ហើយក៏បាននឹកចាំអំពីកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ ដែលនាងបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងភីលីព។ នាងក៏បានព្យាយាមយកគំរូតាមសាវ័កប៉ុល ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំបានរៀនឲ្យមានសេចក្តីសន្តោស(ឬស្កប់ចិត្ត) ក្នុងសណ្ឋានគ្រប់យ៉ាង”(ភីលីព ៤:១១)។ ចូរកត់សំគាល់ថា សាវ័កប៉ុលត្រូវរៀនស្វែងរកសន្តិភាព ព្រោះគាត់មិនបានមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ដោយឯកឯងនោះឡើយ។ តើគាត់រកឃើញភាពស្កប់ចិត្ត ដោយរបៀបណា? គឺតាមរយៈការទុកចិត្តព្រះគ្រីស្ទ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចំរើនកំឡាំងដល់ខ្ញុំ”(ខ.១៣)។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែជួបបញ្ហាប្រឈម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយយើងអាចមើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ កម្លាំង…
ចែកចាយសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក
កាលអ្នកនិពន្ធ និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អឈ្មោះ បេគី ភីភើត(Becky Pippert) រស់នៅក្នុងប្រទេសអៀរឡង់ គាត់ចង់ផ្សាយដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ដល់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រ(Heather) ដែលជាអ្នកធ្វើក្រចកឲ្យគាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកស្រីហ៊ីធ័រហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍។ បេគីមានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនអាចចាប់ផ្តើមការសន្ទនាបាន ដូចនេះគាត់ក៏បានអធិស្ឋាន មុនពេលការណាត់ជួប។
ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រកំពុងតែធ្វើក្រចក បេគីក៏បានបើកទស្សនាវដី្តចាស់មួយក្បាលមើល ហើយក៏បានឈប់បើកទំព័របន្ទាប់ទៀត ពេលគាត់ឃើញរូបអ្នកបង្ហាញម៉ូតម្នាក់ ក្នុងសៀវភៅនោះ។ ពេលដែលអ្នកស្រីហ៊ីធ័រសួរថា ហេតុអ្វីគាត់ជក់ចិត្តនឹងទំព័រហ្នឹងម្ល៉េះ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកស្រីហ៊ីធ័រថា មនុស្សក្នុងរូបនោះជាមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធរបស់គាត់ ដែលកាលពីមុន ជាអ្នកបង្ហាញម៉ូតដ៏ពេញនិយម។ បេគីក៏បានចែកចាយទីបន្ទាល់ខ្លះៗ របស់មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់នោះ ហើយអ្នកស្រីហ៊ីធ័រក៏បានស្តាប់គាត់ចែកចាយ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។
បេគីក៏បានធ្វើដំណើរទៅក្រៅប្រទេស ហើយក្រោយមក ពេលគាត់ត្រឡប់មកប្រទេសអៀរឡង់វិញ គាត់ក៏បានដឹងថា អ្នកស្រីហ៊ីធ័របានផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ថ្មីហើយ។ បេគីក៏បាននឹកចាំថា គាត់បានទូលសូមព្រះ ប្រទានឲ្យគាត់មានឱកាសផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទានឱកាសនោះ។
បេគីងាកទៅរកព្រះ ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ ក្នុងភាពកម្សោយរបស់គាត់ តាមរយៈការលើកទឹកចិត្តរបស់សាវ័កប៉ុល។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលមានភាពកម្សោយ ហើយទូលអង្វរឲ្យព្រះទ្រង់ដកបន្លាចេញពីសាច់របស់គាត់ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកម្សោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ សាវ័កប៉ុលបានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះ ក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ទាំងការតូច និងការធំ។
ពេលណាយើងពឹងផ្អែកលើព្រះ ដើម្បីជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សនៅជុំវិញយើង យើងក៏នឹងរកឃើញឱកាសផ្សាយជំនឿរបស់យើង យ៉ាងពិតប្រាកដ។—Amy Boucher Pye
សណ្ឋិតនៅក្នុងចិត្តយើង
ជួនកាល ពាក្យសម្តីរបស់ក្មេងៗ អាចអង្រួនចិត្តយើង ឲ្យមានការយល់ដឹងសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ នៅពេលល្ងាចមួយនោះ កាលកូនស្រីខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់គាត់ អំពីការអាថ៌កំបាំងដ៏អស្ចារ្យ នៃសេចក្តីជំនឿរបស់គ្រីស្ទាន។ ការអាថ៌កំបាំងនោះគឺថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងកូនទ្រង់ម្នាក់ៗ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រា និងព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ ខ្ញុំក៏បានឲ្យនាងចូលគេង ហើយប្រាប់នាងថា ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជាមួយនាង និងគង់នៅក្នុងនាង។ នាងក៏បានសួរខ្ញុំថា “តើព្រះអង្គគង់នៅក្នុងពោះកូនឬ?” ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនមិនអាចលេបព្រះអង្គចូលក្នុងពោះបានទេ តែព្រះអង្គគង់នៅក្នុងចិត្តកូន”។
ការដែលកូនស្រីខ្ញុំកាត់ស្រាយអត្ថន័យត្រង់ៗ ដូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឈប់បង្អង់ ហើយពិចារណា អំពីពេលដែលខ្ញុំបានយាងព្រះយេស៊ូវចូលគង់ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយព្រះអង្គក៏បានយាងចូលគង់ ក្នុងខ្ញុំ។
សាវ័កប៉ុលបាននិយាយសំដៅទៅលើការអាថ៌កំបាំងនេះ ពេលដែលគាត់អធិស្ឋាន សូមឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចម្រើនកម្លាំងដល់អ្នកជឿ នៅទីក្រុងអេភេសូរ ដើម្បីឲ្យព្រះគ្រីស្ទបានគង់សណ្ឋិតក្នុងចិត្តពួកគេ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ(អេភេសូរ ៣:១៧)។ ដោយសារពួកមានព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចិត្ត នោះពួកគេអាចដឹងថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់ពួកគេខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ សេចក្តីស្រឡាញ់នេះ ក៏បានចម្រើនកម្លាំងពួកគេ ឲ្យពេញវ័យ ក្នុងជំនឿ និងក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន និងសេចក្តីសំឡូត ដោយនិយាយចេញនូវសេចក្តីពិត ដោយក្តីស្រឡាញ់(៤:២,២៥)។
ការដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងអ្នកដើរតាមទ្រង់ គឺមានន័យថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ នឹងមិនចាកចេញពីអ្នក ដែលបានយាងព្រះអង្គចូលគង់ក្នុងជីវិតឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ដែលហួសការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស(៣:១៩) ក៏បានជួយឲ្យយើងចាក់ឫសចូលក្នុងព្រះអង្គ ដោយជួយយើងឲ្យដឹងថា…
ការអត់ឱនទោសដែលពិបាកក្រៃលែង
មានពេលមួយអ្នកស្រីប៊ីតា(Beata) បានរំឭកអំពីពេលដែលនាងបានអត់ឱនទោសឲ្យលោកម៉ាណាសេ(Manasseh) ដែលបានសម្លាប់ស្វាមី និងកូនរបស់នាង ក្នុងអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅប្រទេសរវ៉ាន់ដា។ នាងថា “ខ្ញុំបានអត់ឱនទោសឲ្យគេ ដោយយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ។ ព្រះអង្គបានទទួលយកទោស នៃអំពើបាបរបស់យើងរាល់គ្នា។ ឈើឆ្កាងព្រះអង្គ ជាកន្លែងដែលយើងរកឃើញជ័យជម្នះ គឺគ្មានកន្លែងណាផ្សេងឡើយ!” លោកម៉ានាសេបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើពីក្នុងគុក ជាច្រើនដង ដើម្បីសុំអង្វរនាង និងព្រះ ឲ្យអត់ទោសឲ្យគាត់ ហើយគាត់ក៏បានរៀបរាប់អំពីសុបិនអាក្រក់ ដែលបានញាំញីគាត់រៀងរាល់យប់ បន្ទាប់ពីគាត់បានប្រព្រឹត្តខុស។ ពីដំបូងនាងមិនអាចអត់ទោសឲ្យគាត់ ដោយនិយាយថា នាងស្អប់គាត់ ដោយសារគាត់បានសម្លាប់ក្រុមគ្រួសារនាង។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់មក ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើការក្នុងចិត្តនាង ហើយដោយជំនួយមកពីព្រះអង្គ ពីរឆ្នាំក្រោយមក នាងក៏បានអត់ទោសឲ្យគាត់។
ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីប៊ីតាបានអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ឲ្យពួកសាវ័កអត់ទោសឲ្យអ្នកដែលបានប្រែចិត្ត។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “បើគាត់ធ្វើបាបនឹងអ្នក៧ដងក្នុង១ថ្ងៃ ហើយត្រឡប់មកនិយាយនឹងអ្នក៧ដងថា ខ្ញុំប្រែចិត្តហើយ នោះត្រូវឲ្យអ្នកអត់ទោសដល់គាត់ជាកុំខាន”(លូកា ១៧:៤)។ ការអត់ទោសឲ្យគេ អាចមានការពិបាកក្រៃលែង ហេតុនេះហើយបានជាពួកសាវ័កបានឆ្លើយតបចំពោះព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយទូលសូមព្រះអង្គ ចម្រើនសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ(ខ.៥)។
ជំនឿរបស់អ្នកស្រីប៊ីតាបានកើនឡើង ខណៈពេលដែលនាងខិតខំអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គជួយនាង ឲ្យអាចអត់ទោសឲ្យគេ។ ដូចនេះ បើយើងពិបាកអត់ទោសឲ្យគេ នោះយើងអាចទូលសូមព្រះអង្គ ឲ្យជួយយើងអត់ទោសឲ្យគេ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យអត់ទោសឲ្យគេ ខណៈពេលដែលជំនឿយើងកើនឡើង។—Amy Boucher Pye
ញាំអាហារជាមួយក្សត្រ
បន្ទាប់ពីបានជួបម្ចាស់ក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេស នៅពិធីសមោសរ នៅប្រទេសស្កត់លែន អ្នកស្រីស៊ីលវា (Sylvia) និងស្វាមីរបស់គាត់ ក៏បានទទួលព្រះរាជសារមួយ ដែលបានប្រាប់ថា ព្រះរាជវង្សរបស់ក្សត្រីសព្វព្រះទ័យនឹងមកលេងផ្ទះរបស់ពួកគេ ដើម្បីញាំតែ។ អ្នកស្រីស៊ីលវាក៏បានចាប់ផ្តើមការរៀបចំ និងសម្អាតផ្ទះ ដោយចិត្តថប់បារម្ភ អំពីការទទួលភ្ញៀវដែលជាក្សត្រ។ មុនពេលពួកគេមកដល់ នាងក៏បានចេញទៅក្រៅបេះផ្កា ដើម្បីដាក់ក្នុងថូលើតុ ដោយបេះដូងនាងលោតកាន់តែញាប់។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់កំពុងរំឭកនាងថា ព្រះអង្គជាក្សត្រលើអស់ទាំងក្សត្រ ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយនាងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ភ្លាមៗនោះ នាងក៏មានអារម្មណ៍ថា មានសន្តិភាពនៅក្នុងចិត្ត ហើយក៏បានគិតថា “តាមពិត ម្ចាស់ក្សត្រីក៏ជាមនុស្សដែរ”។
អ្នកស្រីស៊ីលវាគិតត្រូវ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានកត់សំគាល់ថា ព្រះទ្រង់ “ជាស្តេចលើអស់ទាំងស្តេច ហើយជាព្រះអម្ចាស់លើអស់ទាំងព្រះអម្ចាស់” (១ធីម៉ូថេ ៦:១៥) ហើយអ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ “ជាកូនរបស់ព្រះ”(កាឡាទី ៣:២៦)។ ពេលណាយើងក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងជាអ្នកគ្រងមរតកជាមួយលោកអ័ប្រាហាំ(ខ.២៩)។ យើងមិនមានការបែងចែក ដែលប្រកាន់ពូជសាសន៍ វណ្ណៈ ឬភេទទៀតឡើយ ដ្បិតយើងរាល់គ្នា “រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.២៨)។ យើងជាកូនរបស់ព្រះដ៏ជាមហាក្សត្រ។
អ្នកស្រីស៊ីលវា និងស្វាមីរបស់គាត់ បានញាំអាហារដោយក្តីសោមនស្ស ជាមួយម្ចាស់ក្សត្រីនៅថ្ងៃនោះ តែខ្ញុំមិនរំពឹងថា នឹងបានទទួលការអញ្ជើញពីព្រះនាងឡើយ។ តែខ្ញុំចូលចិត្តនឹកចាំថា ព្រះមហាក្សត្រដែលខ្ពស់បំផុត គង់នៅជាមួយខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។ អ្នកដែលជឿព្រះយេស៊ូវអស់ពីចិត្ត(ខ.២៧) អាចរស់នៅ…
ថ្មីរៀងរាល់ពេលព្រឹក
ប្អូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះ ប៉ុល(Paul) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយតយុទ្ធនឹងជម្ងឺឆ្កួតជ្រូកធ្ងន់ធ្ងរ ហើយពេលដែលគាត់ចូលដល់វ័យជំទង់ ជម្ងឺនេះកាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ពេលយប់ ជាពេលដ៏ចុកចាប់បំផុត សម្រាប់គាត់ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំ ពេលដែលគាត់ប្រកាច់អស់ពេលជាច្រើនម៉ោង ដែលជាញឹកញាប់ គាត់ប្រកាច់ម្តងៗ លើស៦ម៉ោង។ វេជ្ជបណ្ឌិតមិនអាចរកឃើញការព្យាបាល ដែលនឹងកាត់បន្ថយរោគសញ្ញារបស់គាត់ទេ ហើយគាត់គ្រាន់តែអាចដឹងខ្លួន យ៉ាងហោចណាស់ នៅពេលថ្ងៃ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បានស្រែករកព្រះថា “ព្រះអង្គ ព្រះអង្គអើយ សូមជួយយើងខ្ញុំផង!”
ទោះអារម្មណ៍របស់ពួកគាត់មានការឈឺចាប់ ហើយរូបកាយមានការខ្សោះអស់កម្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ និងឪពុកម្តាយខ្ញុំបានទទួលកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ពីព្រះ សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងថ្ងៃថ្មី។ ជាងនេះទៅទៀត ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានរកឃើញការកម្សាន្តចិត្ត ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវផងដែរ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបរិទេវ លោកយេរេមាបានពោលទំនួញ អំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយពួកបាប៊ីឡូន ដោយគាត់បាននឹកចាំ “សេចក្តីទុក្ខលំបាក និងពីសេចក្តីវេទនា”(៣:១៩)។ ប៉ុន្តែ លោកយេរេមាមិនអស់សង្ឃឹមឡើយ។ គាត់បាននឹកចាំ អំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ ដែលសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់ “នៅតែថ្មីជារៀងរាល់ពេលព្រឹក”(ខ.២៣)។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំក៏បាននឹកចាំសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គផងដែរ។
ទោះអ្នកកំពុងតែជួបប្រទះរឿងអ្វីក៏ដោយ ចូរដឹងថា ព្រះទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ជានិច្ច។ ព្រះអង្គចម្រើនកម្លាំងយើងឡើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយប្រទានយើងនូវក្តីសង្ឃឹម។ ហើយជួនកាល ព្រះអង្គប្រទានភាពធូរស្រាល ដូចដែលព្រះអង្គបានសម្រាលបន្ទុកគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក ថ្នាំពេទ្យប្រភេទថ្មីក៏មានដាក់លក់ ដែលអាចបញ្ឈប់ការប្រកាច់របស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំ នៅពេលយប់…
ជាមនុស្សមិនមែនជាព្រះ
ក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា ជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ គាត់បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យចោទសួរខ្លួនឯង នូវសំណួរមួយចំនួន ដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា តើយើងពិតជាមានអំណួតឬអត់។ សំណួរទាំងនោះមានដូចជា : តើខ្ញុំមានការមិនពេញចិត្តប៉ុណ្ណា ពេលដែលអ្នកដទៃមិនអើពើរចំពោះខ្ញុំ ឬមិនចាប់អារម្មណ៍ចំពោះខ្ញុំ … ឬគេពូកែជាងខ្ញុំ ឬក៏អួតសំញែង? លោកលូអ៊ីសបានសង្កេតឃើញថា អំណួតជាដង្កៀប “ដែលអាក្រក់បំផុត” និងជាបុព្វហេតុចម្បង នៃទុក្ខវេទនា ក្នុងគ្រួសារ និងប្រជាជាតិនានា។ គាត់បានហៅអំណួតថា “ជំងឺមហារីកខាងវិញ្ញាណ” ដែលស៊ីបំផ្លាញ សេចក្តីស្រឡាញ់ ការស្កប់ចិត្ត និងបញ្ញាផងដែរ។
អំណួតគឺជាបញ្ហា ដែលបានកើតមាន គ្រប់សម័យកាល។ ព្រះទ្រង់ធ្លាប់បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសេគាល ដើម្បីព្រមានស្តេចនៃក្រុងទីរ៉ុស ដោយសារអំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា អំណួតរបស់ស្តេចអង្គនេះ នឹងនាំមកនូវសេចក្តីអន្តរាយ ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ដោយព្រោះឯងបានតាំងចិត្ត ឲ្យបានដូចជាព្រះហឫទ័យនៃព្រះ នោះមើល អញនឹងនាំសាសន៍ដទៃ គឺជាពួកអ្នកគួរស្ញែងខ្លាច នៅកណ្តាលគ្រប់ទាំងសាសន៍មកលើឯង”(អេសេគាល ២៨:៦-៧)។ ក្រោយមក ស្តេចអង្គនេះក៏បានដឹងថា ទ្រង់មិនមែនជាព្រះទេ គឺគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះ(ខ.៩)។
ផ្ទុយនឹងអំណួត គឺការបន្ទាបខ្លួន ជាគុណធម៌ ដែលយើងទទួលបាន តាមរយៈការស្គាល់ព្រះ។ លោកលូអ៊ីសបានមានប្រសាសន៍ថា…