តាមរក និងជួយសង្រ្គោះ
អ្នកស្រីម៉ាការេណា វលដេស(Macarena Valdes) មានជំនាញធ្វើផែនទីអណ្តូងរែក្រោមដី ដែលបានជួយដល់ការសង្រ្គោះកម្មករអណ្តូងរ៉ែ៣៣នាក់ ដែលបានជាប់នៅក្នុងអណ្តូងរ៉ែ បន្ទាប់ពីមានបន្ទុះនៅទីនោះ ក្នុងខែតុលា ឆ្នាំ២០១០។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ការខួងដី ឲ្យចំទីតាំងរបស់កម្មករ ដែលជាប់ក្រោមដី គឺមិនខុសពីការព្យាយាមបាញ់សត្វរុយមួយក្បាល ដែលស្ថិតនៅចម្ងាយ៧០០ម៉ែត្រឡើយ”។ ដោយសារគាត់មានជំនាញផ្នែកអណ្តូងរ៉ែ នោះគាត់អាចបញ្ជាឧបករណ៍ស្ទង់ ឲ្យខួងដីទៅដល់រូងដែលពួកកម្មករកំពុងជាប់នៅក្នុង ហើយជីវិតពួកគេក៏ត្រូវបានជួយសង្រ្គោះ។
នៅក្នុងកិច្ចប្រឹងប្រែងនៅក្នុងការជួយសង្រ្គោះខាងវិញ្ញាណ គេងាយនឹងមានការបាក់ទឹកចិត្ត។ ទោះសាវ័កប៉ុលបានជួបឧបស័គ្គដែលធំជាងនេះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមានប្រសាសន៍ថា “ដែលមានការងារនេះ នោះយើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ តាមខ្នាតនៃសេចក្តីមេត្តាករុណា ដែលយើងខ្ញុំទទួលមក”(២កូរិនថូស ៤:១)។ ទោះបីជា “ព្រះនៃលោកិយនេះ” បាន “ធ្វើឲ្យគំនិតរបស់អ្នកមិនជឿខ្វាក់ មើលឃើញពន្លឺនៃដំណឹងល្អ”ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែបន្តប្រកាសដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ(ខ.៤-៥)។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលការបណ្តាលចិត្តពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលមានបន្ទូលដោយក្តីស្រឡាញ់ និងបង្គាប់ពន្លឺឲ្យចែងចំាំងក្នុងភាពងងឹតរបស់គាត់(ខ.៦) បានជាគាត់ដឹងថា ការអ្វីដែលព្រះបានធ្វើសម្រាប់គាត់ នោះទ្រង់ក៏អាចធ្វើសម្រាប់អ្នកដទៃផងដែរ។
អ្នក និងខ្ញុំអាចមានរឿងដែលស្រដៀងនឹងពួកគេផងដែរ។ ពេលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះបណ្តាលចិត្តយើង នោះយើងក៏មានហេតុផល ដែលមិនត្រូវបាក់ទឹកចិត្តផងដែរ។ ដែលអ្នកស្រីម៉ាការេណា បានដឹកនាំការជួយសង្រ្គោះដល់កម្មករអណ្តូងរែ ដោយជោគជ័យជាយ៉ាងណា នោះព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអាចនាំពន្លឺនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ និងពាក្យសម្តីរបស់យើង ចូលទៅក្នុងចិត្តអ្នកដែលត្រូវការព្រះសង្រ្គោះ ដែលពួកគេមិនទាន់យល់អំពីទ្រង់។-C.P.Hia
ការផ្តោតចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានឃើញស្ត្រីម្នាក់ចង្អុលទៅមនុស្សម្នាក់ ដែលគាត់បានជួយបណ្តុះបណ្តាល ហើយប្រាប់គេថា អ្នកនោះជាសាវ័ករបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់សុទ្ធតែបានប្រទានភារៈកិច្ចឲ្យយើងធ្វើជាអ្នកបង្កើតសិស្សថ្វាយទ្រង់ ដោយផ្សាយដំណឹងល្អពីព្រះគ្រីស្ទ ដល់អ្នកដទៃ ហើយជួយថែរបំប៉នពួកគេ ឲ្យលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែ ពេលយើងបង្កើតសិស្ស យើងងាយនឹងផ្តោតទៅលើខ្លួនឯង ជាជាងផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ។
សាវ័កប៉ុលមានការបារម្ភថា ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូសកំពុងតែឈប់ផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវហើយ។ នៅសម័យនោះ មានគ្រូអធិប្បាយដ៏ល្បីពីរនាក់នៅទីក្រុងនោះ គឺសាវ័កប៉ុល និងលោកអ័ប៉ុឡូស។ ពួកជំនុំក៏បានបែកបាក់ ដោយអ្នកខ្លះថា “ខ្ញុំជាសិស្សរបស់លោកគ្រូប៉ុល” ហើយខ្លះទៀតថា “ខ្ញុំជាសិស្សរបស់លោកគ្រូអ័ប៉ុឡូស!” ដូចនេះ ពួកគេកំពុងតែផ្តោតទៅលើគ្រូដែលជាមនុស្ស ជាជាងផ្តោតទៅលើព្រះសង្រ្គោះ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលក៏បានកែតម្រង់ពួកគេ។ យើងជាអ្នកធ្វើការជាមួយព្រះ។ អ្នកខ្លះជាអ្នកដាំ ខ្លះជាអ្នកស្រោចទឹក តែដែលសំខាន់នោះ គឺព្រះទ្រង់ជាអ្នកប្រទានពរឲ្យមានការលូតលាស់។ យើងរាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ ហើយជាផ្ទះដែលព្រះទ្រង់ធ្វើ(១កូរិនថូស ៣:៦-៩)។ គ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្រុងកូរិនថូស មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខរបស់សាវ័កប៉ុល ឬលោកអ័ប៉ុឡូសឡើយ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់យើងឲ្យចេញទៅបង្កើតសិស្ស ហើយបង្រៀនពួកគេអំពីទ្រង់(ម៉ាថាយ ២៨:២០)។ ហើយអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើបានរំឭកយើងថា យើងត្រូវផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ ដែលជាមេផ្តើម ហើយជាមេសំរេចសេចក្តីជំនឿរបស់យើង(១២:២)។ ពេលយើងផ្តោតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ព្រះនាមទ្រង់នឹងបានដំកើងឡើង។ ទ្រង់ធំលើសអស់ទាំងមនុស្ស ហើយទ្រង់នឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។-C.P.Hia
យើងជាគ្រួសារតែមួយ
ភរិយារបស់លោកគ្រូគង្វាលម្នាក់ បានទៅពិនិត្យសុខភាពរកឃើញថា គាត់មានជម្ងឺប៉ាគីនសុន ដែលជាជម្ងឺខួរក្បាល និងសសៃប្រសាទ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកជម្ងឺចេះតែញ័រដៃ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យក្រុមគ្រួសារគាត់ ធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាក និងមានភាពតប់ប្រម៉ល់។ លោកគ្រូគង្វាលមិនដឹងថា គាត់នឹងត្រូវមើលថែរភរិយាយ៉ាងណាទេ ខណៈពេលខ្លួនមានការទទួលខុសត្រូវជាច្រើន ចំពោះគ្រួសារពួកជំនុំរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវមានការព្រួយបារម្ភឡើយ ព្រោះសមាជិកពួកជំនុំបានចូលមកស្ម័គ្រចិត្តជួយគាត់ នៅក្នុងផ្នែកអាហារ និងការថែរទាំងខ្លះៗ។
សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូស អំពីគោលបំណងដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទាន នូវអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដល់ពួកគេ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២:៨-១០ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណជាច្រើន ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានមក សម្រាប់ជាប្រយោជន៍(ខ.៧)។ ព្រះទ្រង់មិនបានប្រទានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យយើងប្រើជាប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ តែដើម្បីបម្រើអ្នកដទៃ ហើយការបម្រើអ្នកដទៃនោះឯង ដែលជាការបម្រើដល់ព្រះ។
ព្រះទ្រង់បានប្រទានអំណោយទានខុសៗគ្នា សម្រាប់ឲ្យយើងប្រើ នៅពេលខុសគ្នា និងតាមរបៀបខុសគ្នា។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវប្រើអំណោយទានដោយក្តីស្រឡាញ់ “ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង សំរាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង”(អេភេសូរ ៤:១២)។ ទោះព្រះទ្រង់បានដាក់យើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចប្រើអំណោយទានអ្វី ដែលទ្រង់បានប្រទានយើង ដើម្បីធ្វើការអ្វីមួយ តាមដែលចាំបាច់ ដោយចាំថា យើងគ្រប់គ្នាជាផ្នែកមួយនៃពួកជំនុំ ដែលជារូបកាយនៃព្រះគ្រីស្ទ(១កូរិនថូស ១២:១៣-១៤)។-C.P.HIA
តើតាមបំណងចិត្តរបស់នរណា?
ពេលបុណ្យចូលឆ្នាំចិនចូលមកដល់ ជនជាតិចិនច្រើនតែជូនពរគ្នាទៅវិញទៅមកថា “សូមជូនពរឲ្យអ្វីៗបានសម្រេច ដូចបំណង”។ ទោះពាក្យជូនពរនេះពិរោះស្តាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អ្វីៗនឹងបានសម្រេចតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ គឺមិនមែនតាមចិត្តរបស់យើងទេ។ ប្រសិនបើមានជម្រើស លោកយ៉ូសែបមិនចង់ធ្វើជាទាសករនៅស្រុកអេស៊ីព្ទទេ(លោកុប្បត្តិ ៣៩:១)។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាគាត់ត្រូវជាប់ចំណងក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែ “ចម្រើនឡើង” ព្រោះ “ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់”(ខ.២)។ ព្រះអម្ចាស់ថែមទាំងបានប្រទានពរ ដល់ផ្ទះរបស់ចៅហ្វាយគាត់ តាមរយៈគាត់ផងដែរ(ខ.៥)។
បើគាត់មានជម្រើស គាត់ក៏មិនចង់ជាប់គុកក្នុងនគរអេសីព្ទដែរ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានជាប់គុក ដោយសារគេចោទបង្ខូចថា គាត់បានរំលោភប្រពន្ធរបស់ចៅហ្វាយគាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងឃើញថា “ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់” ជានិច្ច(ខ.២១)។ នៅទីនោះ មេគុកបានទុកចិត្តគាត់(ខ.២២) ហើយព្រះអម្ចាស់ ប្រទានការអ្វីដែលគាត់ធ្វើ ឲ្យចម្រើនឡើងគ្រប់ជំពូក(ខ.២៣)។ ការធ្លាក់ខ្លួនជាប់គុក ក៏បានប្រែក្លាយជាការចាប់ផ្តើម នៃការឡើងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំកំពូលនៃនគរអេស៊ីព្ទ។ មិនមានមនុស្សច្រើនទេ ដែលចង់ជ្រើសរើសយកការឡើងធ្វើធំ ដូចលោកយ៉ូសែប។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូសែបបានទទួលព្រះពរពីព្រះ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។
ព្រះទ្រង់បានរៀបចំឲ្យលោកយ៉ូសែបទៅនៅនគរអេស៊ីព្ទ ដោយមានគោលបំណងច្បាស់លាស់ ហើយទ្រង់ក៏បានដាក់យើង នៅកន្លែងណាមួយ ដោយមានគោលបំណងច្បាស់លាស់ផងដែរ។ យើងចង់ឲ្យអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង បានសម្រេចដូចបំណងចិត្តយើង ប៉ុន្តែ សូមយើងអធិស្ឋានដូចព្រះសង្រ្គោះយើងវិញ ដ្បិតមុនពេលទ្រង់យាងទៅឈើឆ្កាង ទ្រង់បានអធិស្ឋានថា “កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ”(ម៉ាថាយ ២៦:៣៩)។-C.P.HIA
ចម្រើនកម្លាំងដៃទូលបង្គំ
លោកលី ក្វាន់ យូ(Lee Kuan Yew) ដែលជានាយករដ្ឋមន្ត្រីទីមួយ របស់ប្រទេសសឹង្ហបូរី ជាបុរសដែលគេបានទទួលស្គាល់ថា បានកសាងប្រទេសសឹង្ហបូរី ឲ្យមានការរីកចម្រើនដូចសព្វថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការដឹកនាំរបស់គាត់ ប្រទេសសឹង្ហបូរីបានក្លាយជាប្រទេសអ្នកមាន និងមានភាពសប្បូរសប្បាយ ហើយស្ថិតក្នុងចំណោមប្រទេសដែលមានការអភិវឌ្ឍន៍ខ្លាំងបំផុត ក្នុងទ្វីបអាស៊ី។ មានពេលមួយគេបានសួរគាត់ថា តើគាត់ធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ចង់បោះបង់ការដឹកនាំរបស់គាត់ចោលដែរឬទេ ពេលដែលគាត់ប្រឈមមុខនឹងការរិះគន់ និងឧបស័គ្គជាច្រើន ក្នុងអំឡុងពេលនៃការដឹកនាំប្រទេសសឹង្ហបូរីជាច្រើនឆ្នាំ។ គាត់ក៏បានឆ្លើយប្រាប់គេថា គាត់បានធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្តហើយ គឺមិនព្រមចុះចាញ់ឡើយ ដរាបដល់អស់ជីវិត។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីលោកនេហេមា ដែលបានដឹកនាំការជួសជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិម ដោយមិនព្រមបោះបង់ការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់ខ្លួន។ គាត់បានប្រឈមមុខនឹងការវាយប្រហារដោយពាក្យសម្តី និងការគំរាមកំហែង ពីពួកខ្មាំងសត្រូវ នៅគ្រប់ទិសទី ហើយប្រជាជនគាត់ក៏បានប្រព្រឹត្ត ដោយអយុត្តិធម៌ចំពោះគាត់ផងដែរ(នេហេមា ៤-៥)។ ខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់ ថែមទាំងបាននិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងថា គាត់មានគម្រោងបះបោរ ចង់ឡើងធ្វើស្តេច(៦:៦-៧)។ គាត់ក៏បានស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ប្រើវិធីសាស្ត្រការពារខ្លួន។ ទោះជាមានឧបស័គ្គក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែបន្តការសាងសង់ រហូតដល់បានសម្រេចក្នុងរយៈពេល៥២ថ្ងៃ(៦:១៥)។ ប៉ុន្តែ កិច្ចការរបស់លោកនេហេមា មិនបានចប់តែប៉ុណ្ណឹងទេ។ គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកអ៊ីស្រាអែលឲ្យសិក្សាព្រះគម្ពីរ ថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ បន្ទាប់ពីគាត់បំពេញការងារជាចៅហ្វាយស្រុកយូដា អស់រយៈពេល១២ឆ្នាំ(៥:១៤) គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីពិនិត្យមើលកំណែរទម្រង់ដែលគាត់បានឲ្យគេអនុវត្ត(១៣:៦)។
លោកនេហេមាមានការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏ម៉ុតមាំអស់មួយជីវិត ក្នុងការដឹកនាំប្រជាជនគាត់។ ហើយម្នាក់ៗសុទ្ធតែជួបឧបស័គ្គនិងការពិបាកក្នុងការរស់នៅ។ ប៉ុន្តែ ដែលព្រះទ្រង់បានជួយលោកនេហេមាជាយ៉ាងណា…
ការរៀនរង់ចាំព្រះអម្ចាស់
អ្នកស្រី ចា សា-ស៊ូន(Cha Sa-soon)-ជាស្រ្តីជនជាតិកូរេ ដែលមានអាយុ៦៩ឆ្នាំ ដែលបានទទួលប័ណ្ណបើកបររថយន្ត បន្ទាប់ពីគាត់បានព្យាយាមអស់រយៈពេល៣ឆ្នាំ ក្នុងការប្រឡងវិញ្ញាសារសរសេរទាល់តែជាប់។ គាត់ចង់បានប័ណ្ណបើកបរ ដើម្បីបើកឡានជូនចៅៗរបស់គាត់ ទៅលេងសួនសត្វ។ ដូចនេះ គាត់មានការតស៊ូរហូតបានសម្រេច ក្នុងពិភពលោកដែលមនុស្សតែងតែចង់បានអ្វីភ្លាមៗ។
ពេលដែលយើងចង់បានអ្វីមួយ ហើយមិនអាចបានដូចចិត្ត យើងច្រើនតែរអ៊ូរទាំ ហើយធ្វើការទាមទា។ នៅពេលខ្លះទៀត យើងលះបង់ការតស៊ូ ហើយទៅធ្វើអ្វីផ្សេងវិញ បើសិនជាយើងមិនអាចទទួលរបស់ដែលយើងចង់បាន ឲ្យបានលឿនដូចចិត្តទេនោះ។ យើងមិនចង់ឮពាក្យថា “រង់ចាំ” ទេ។ ប៉ុន្តែ មានពេលជាច្រើនដង ដែលព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងរង់ចាំពេលដែលព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតប។ ការរង់ចាំព្រះ គឺមានន័យថា យើងសង្ឃឹម ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ថា ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានអ្វីដែលយើងត្រូវការ។ ស្តេចដាវីឌបានដឹងពីមូលហេតុ ដែលទ្រង់ត្រូវរង់ចំាព្រះអម្ចាស់។ ទីមួយ សេចក្តីសង្រ្គោះដែលទ្រង់បានទទួល គឺបានមកពីព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ៦២:១)។ ទ្រង់ជ្រាបថា ក្រៅពីព្រះអម្ចាស់ គឺគ្មាននរណាផ្សេងទៀត ដែលអាចរំដោះទ្រង់ឲ្យរួចបានឡើយ។ ទ្រង់សង្ឃឹមតែលើព្រះទេ(ខ.៥) ដ្បិតមានតែព្រះអង្គទេ ដែលស្តាប់ឮពាក្យអធិស្ឋានរបស់យើង(ខ.៨)។
ការអធិស្ឋានរបស់យើង ច្រើនតែសូមឲ្យព្រះទ្រង់ប្រញាប់ឆ្លើយតប ហើយប្រទានពរ នូវអ្វីដែលយើងចង់បាន។ ចុះបើសិនជាព្រះអង្គឆ្លើយតបដោយឲ្យយើងអត់ធ្មត់ ហើយរង់ចាំព្រះអង្គ តើយើងនឹងធ្វើដូចម្តេច? គឺយើងអាចអធិស្ឋានជាមួយស្តេចដាវីឌថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ នៅពេលព្រឹក ទ្រង់នឹងឮសំឡេងរបស់ទូលបង្គំ…
អ្នកផ្សាយដំណឹង
លោកភីត ភីធ័រសិន(Pete Peterson) បានទៅប្រទេសវៀតណាមជាលើកទី១ ក្នុងសម័យសង្រ្គាមវៀតណាម។ ក្នុងអំឡុងពេលគាត់បើកយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៦ យន្តហោះរបស់គាត់ត្រូវគេបាញ់ធ្លាក់ ហើយគាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកទោសសង្រ្គាម និងបានទទួលទារុណកម្មយ៉ាងវេទនា។ ជាង៣០ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានត្រឡប់មកប្រទេសវៀតណាមវិញ ក្នុងថានៈជាឯកអគ្គរដ្ឋទូតអាមេរិកប្រចាំប្រទេសវៀតណាម។ មានអត្ថបទសារពត៌មានមួយ បានដាក់រហ័សនាមឲ្យគាត់ថា “អ្នកប្រកាសដំណឹង ដែលនាំមកនូវការផ្សះផ្សា”។ គាត់បានដឹងខ្លួនថា ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ព្រះបានសង្រ្គោះជីវិតគាត់ មិនមែនដើម្បីឲ្យគាត់បន្តរស់នៅ ក្នុងកំហឹងទៀតទេ។ ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏បានប្រើជីវិតដែលគាត់នៅសេសសល់ និងមុខតំណែងរបស់គាត់ ដើម្បីធ្វើឲ្យមានការខុសប្លែក ដោយជំរុញឲ្យមានការថែរទាំកុមារនៅប្រទេសវៀតណាម ឲ្យការរស់នៅមានសុវត្ថិភាព តាមស្តង់តាដែលល្អខ្ពស់ជាងមុខ។
យើងនឹងមានការទទួលខុសត្រូវ និងកត្តិយសខ្លាំងណាស់ បើសិនជាបានទទួលការតែងតាំងឲ្យធ្វើជាដំណាងរបស់ប្រទេសយើង នៅប្រទេសដទៃទៀត។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ យើងជា “ទូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ”(២កូរិនថូស ៥:២០)។ ព្រះបានចាត់ព្រះគ្រីស្ទ ឲ្យយាងមកផ្សះផ្សាយើងឲ្យជានឹងព្រះអង្គ(ខ.១៨) ដូចនេះ យើងក៏មានភារៈកិច្ច “ផ្សះផ្សា”ផងដែរ(ខ.១៩)។ យើងត្រូវចេញទៅប្រកាសប្រាប់គេថា មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែអាចទទួលការប្រោសលោះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតព្រះអង្គ “ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប ជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានត្រឡប់ទៅជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះ ដោយនូវព្រះអង្គនោះឯង”(ខ.២១)។
ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានផ្សះផ្សាយើង ឲ្យជានឹងព្រះ យើងត្រូវតែចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គដល់អ្នកដទៃ។ ចូរយើងបំពេញតួនាទីរបស់យើង ឲ្យអស់ពីចិត្ត។ ទោះបីជាព្រះទ្រង់ដាក់យើងនៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក្នុងលោកិយនេះ ក៏ព្រះអង្គនៅតែអាចប្រើយើង …
ទឹកដ៏រស់សម្រាប់លោកិយ
៧០ភាគរយនៃពិភពលោក ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយទឹក ប៉ុន្តែ ក្នុងនោះ មានតែទឹក១ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឲ្យមនុស្សផឹកបាន។ ការអភិរក្ស និងការរក្សាអនាម័យទឹក គឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ ក្នុងតំបន់ជាច្រើននៃពិភពលោក ព្រោះជីវិតទាំងអស់ពឹងផ្អែកទៅលើទឹកស្អាត។
មានពេលមួយ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចេញទៅណែនាំស្រ្តីបាត់បង់ម្នាក់ អំពីទឹកមួយប្រភេទទៀត ដែលផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត។ ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យ យាងទៅទីក្រុងមួយ នៅស្រុកសាម៉ារី។ គ្រូបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យដែលមានមុខមាត់នៅសម័យនោះ មិនចូលស្រុកនោះទេ។ តែព្រះអង្គបានយាងចូល ហើយក៏បានប្រាប់ស្ត្រីនោះ អំពី “ទឹកដ៏រស់”។ អ្នកដែលបានផឹកទឹកនោះហើយ “នឹងមិនស្រេកទៀតទេ”។ ទឹកដែលព្រះអង្គប្រទានឲ្យ “នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកដែលបានផឹកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៤)។
តាមពិតព្រះយេស៊ូវជាទឹកដ៏រស់នោះឯង។ អ្នកណាដែលទទួលព្រះអង្គ គឺមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៤)។ ប៉ុន្តែ ទឹកដ៏រស់ដែលព្រះអង្គប្រទាន មានតួនាទីមួយទៀត។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា អ្នកណាដែលជឿព្រះអង្គ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីចិត្តរបស់អ្នកនោះមក”(៧:៣៨)។ ទឹកដ៏រស់ដែលជួយឲ្យយើងមានជីវិតថ្មីឡើង ក៏ជួយឲ្យអ្នកដទៃមានជីវិតថ្មីផងដែរ។
តំបន់នីមួយៗក្នុងពិភពលោក មិនមានទឹកសាបច្រើនដូចគ្នាទេ។ យ៉ាងណាមិញ តំបន់ទាំងនោះក៏មិនបានទទួលទឹកដ៏រស់ ឲ្យស្មើគ្នាដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលមិនបានស្គាល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ តែព្រះអង្គពិតជាយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេណាស់។ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ សម្រាប់ផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ។ សរុបមក ព្រះគ្រីស្ទជាទឹកដ៏រស់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងស្រេកទឹក។-C.P.HIA
ឈ្មោះមុខនាទី
ពេលដែលវិទ្យុប៊ីប៊ីស៊ី របស់ចក្រភពអង់គ្លេស បានធ្វើសំភាសស្រ្តីម្នាក់ ដោយសុំឲ្យនាងឲ្យឧទាហរណ៍ អំពីការងារដែលសំខាន់ ដែលគេមិនសូវស្គាល់ ហើយថែមទំាំងមានលក្ខណៈចម្លែក នាងក៏បានប្រាប់គេថា មានអ្នកនិពន្ធសៀវភៅម្នាក់បានដាក់ឈ្មោះឲ្យការងាររបស់នាងថា “អ្នកបច្ចេកទេសផ្នែកសេរ៉ាមិក នៅក្រោមទឹក”។ តាមពិត នាងជាអ្នកលាងចាន នៅភោជ្ជនីយដ្ឋានមួយ។ ជួនកាល គេដាក់ឈ្មោះចម្លែកៗឲ្យការងារសាមញ្ញៗ ដើម្បីឲ្យគេមានអារម្មណ៍ថា ការងារនោះហាក់ដូចជាសំខាន់ជាងមុន។
ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ៤:១១ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលរៀបរាប់ អំពីអំណោយទានមួយចំនួន ដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកជំនុំ គាត់មិនចង់ឲ្យគេយល់ថា អំណោយទានទាំងនោះ ជាមុខនាទីដែលខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគេឡើយ។ យើងម្នាក់ៗដែលជាអ្នកជឿព្រះ ជាអវយវៈនៃរូបកាយព្រះគ្រីស្ទ ដែលសុទ្ធតែសំខាន់ និងមានភាពចាំបាច់ដូចគ្នា ដើម្បីឲ្យរូបកាយទាំងមូលមានដំណើរការបានល្អ។ គ្មានផ្នែកនៃរូបកាយមួយណា ដែលសំខាន់ជាងផ្នែកដទៃឡើយ។
អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺគោលបំណងនៃអំណោយទានទាំងនោះ។ ព្រះបានប្រទានអំណោយទានទាំងនោះមក ក្នុងគោលបំណងដើម្បី “នាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង សម្រាប់ធ្វើការជំនួយ ហើយនឹងស្អាងរូបកាយព្រះគ្រីស្ទឡើង ទាល់តែយើងរាល់គ្នា…បានពេញជាមនុស្ស ហើយដល់ខ្នាតកំពស់នៃសេចក្តីពោរពេញផងព្រះគ្រីស្ទ”(ខ.១២-១៣)។
ឈ្មោះរបស់មុខនាទី មិនសូវសំខាន់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺយើងបានពង្រឹងជំនឿរាស្រ្តរបស់ព្រះ។ ពេលដែលការងារដែលយើងធ្វើថ្វាយព្រះមានប្រសិទ្ធិភាព តាមខ្នាតគំរូដែលព្រះគម្ពីរបានប្រទានដល់យើង នោះវាមិនជាបញ្ហាអ្វីឡើយ ដែលយើងផ្លាស់ប្តូរមុននាទី ឬក៏លែងមានមុខនាទីនោះទៀត។ យើងបម្រើព្រះ ដើម្បីស្អាងអ្នកជឿព្រះ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យព្រះប្រទានការសរសើរដល់យើង តាមដែលព្រះអង្គបានឃើញជាក់ស្តែង(ម៉ាថាយ ២៥:២១)។-C.P.HIA
ការលើកទឹកចិត្តគ្នា
លោកយូសេន បុល(Usain Bolt) និងយ៉ូហាន ប្លេក(Yohan Blake) ជាកីឡាកររត់ប្រណាំរបស់ប្រទេសចាម៉ៃកា ដែលបានដណ្តើមបានជ័យជម្នះជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលអ្នកទាំងពីរបានរត់ដល់ទីមុនគេ ក្នុងលេខរៀងទី១ និងទី២ ក្នុងការរត់ប្រណាំចម្ងាយ១០០ម៉ែត្រ និងចម្ងាយ២០០ម៉ែត្រ ក្នុងការប្រកួតអូឡាំពិក ឆ្នាំ២០១២ នៅទីក្រុងឡុង។ ទោះបីជាអ្នកទាំងពីរមានការប្រណាំប្រជែងគ្នាក្នុងការប្រកួតយកជើងឯកក៏ដោយ ក៏លោកបុលបានសរសើរលោកយ៉ូហាន ដែលជាដៃគូក្នុងការហ្វឹកហាត់ថា “ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ លោកយ៉ូហានបានជួយឲ្យខ្ញុំក្លាយជាកីឡាករ ដែលល្អជាងមុន។ គាត់ពិតជាបានជួយជំរុញឲ្យខ្ញុំទៅមុខ ហើយជួយឲ្យខ្ញុំមានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងការត្រៀមខ្លួនជានិច្ច”។ ការនេះបានបង្ហាញច្បាស់ថា អ្នកទាំងពីរបានលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យបានទទួលជោគជ័យដ៏ល្អប្រសើរ នៅទីលានរត់ប្រណាំង។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ យើងមានអភ័យឯកសិទ្ធិ និងការទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងជំនឿរបស់យើង។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរហេព្រើមានប្រសាសន៍ថា “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង”(ហេព្រើ ១០:២៤)។
ព្រះវិហារមិនគ្រាន់តែជាស្ថាប័នសង្គមមួយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាកន្លែងដែលនាំយើងឲ្យចូលទៅជិតព្រះ និងលាងសម្អាតអំពើបាបរបស់យើង ហើយជាកន្លែងដែលយើងអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមក ឲ្យមានការលូតលាស់កាន់តែមានលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ គោលបំណងនៃការជួបប្រជុំគ្នា ក្នុងរូបកាយតែមួយ គឺដើម្បីកំឡាចិត្ត និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក(ខ.១៩-២៥)។
គ្មានគ្រីស្ទបរិស័ទណា អាចរស់នៅថ្វាយព្រះ តែម្នាក់ឯងឡើយ។ ដើម្បីរស់នៅតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ យើងចាំបាច់ត្រូវរួមគ្នាជាសហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះ។ កាលណាយើងបានជួបជុំជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត សូមគិតអំពីមនុស្ស ដែលអ្នកអាចចូលទៅជិត ហើយលើកទឹកចិត្ត ដោយពាក្យសម្តី និងការប្រពឹ្រត្តរបស់អ្នក…