ទំនាក់ទំនងដែលបានកាត់ផ្តាច់
សម្លេងស្រែកយំដ៏សង្វែក បានលាន់ឮខ្លាំង ពុះជ្រែកអាកាស នៅពេលរសៀល ដែលត្រូវបានគ្របដណ្តប់ ដោយភាពងងឹត។ ខ្ញុំក៏បានស្រមៃថា សម្លេងនោះបានលាន់ឮខ្លាំង ជាងសម្លេងមិត្តភក្តិ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលនៅជុំគ្នា ក្រោមព្រះបាទទ្រង់ពេលទ្រង់កំពុងជាប់លើឈើឆ្កាង។ សម្លេងនោះក៏ប្រាកដជាបានលប់លើសម្លេងទួញថ្ងូររបស់ចោរដែលជិតស្លាប់ នៅសង្ខាងព្រះយេស៊ូវហើយ។ ជាការពិតណាស់ សម្លេងនោះបានធ្វើឲ្យអ្នកដែលបានស្តាប់ឮ មានភាពតក់ស្លត់នៅថ្ងៃនោះ។
នៅពេលរសៀលថ្ងៃនោះ ព្រះយេស៊ូវបានស្រែកឡើងថា “អេលីៗល៉ាម៉ាសាបាច់ថានី?” ជាសម្លេងស្រែក ដោយការឈឺចាប់ជាទីបំផុត ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែជាប់នៅលើឈើឆ្កាងនៃសេចក្តីអាម៉ាស់ នៅលើភ្នំកុលកូថា ឬភ្នំរលាក្បាល(ម៉ាថាយ ២៧:៤៥-៤៦)។
ទ្រង់ស្រែកថា “ឱព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ?”
ខ្ញុំគិតថា គ្មានពាក្យសម្តីអ្វី ដែលធ្វើឲ្យអ្នកស្តាប់ស្លុតចិត្ត ជាងព្រះបន្ទូលនេះឡើយ។ ចាប់តាំងពីពេលអស់កល្បជានិច្ចរៀងមក ព្រះយេស៊ូវមានការប្រកបដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយព្រះវរបិតា។ ព្រះដ៏ជាព្រះត្រៃឯក បីអង្គរួមមកតែមួយ បានបង្កើតចក្រវាល ហើយក៏បានបង្កើតមនុស្សមក ឲ្យមានរូបភាពដូចទ្រង់ ហើយក៏មានផែនការជួយសង្រ្គោះពួកគេ បន្ទាប់ពីពួកគេបានធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប។ ក្នុងរយៈពេលដ៏វែងអស់កល្បជានិច្ច មុនពេលទ្រង់ជាប់ឆ្កាង គ្មានពេលណា ដែលព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា មិនបានមានការប្រកបដ៏ពេញលេញជាមួយគ្នានោះឡើយ។
តែនៅថ្ងៃនោះ ខណៈពេលដែលទារុណកម្ម នៅលើឈើឆ្កាង កំពុងតែបន្តធ្វើឲ្យព្រះយស៊ូវមានការឈឺចាប់ ទ្រង់ក៏បានដាច់ចេញពីព្រះវត្តមាននៃព្រះវរបិតា ជាលើកទីមួយ ទន្ទឹមនឹងពេលដែលទ្រង់កំពុងតែទទួលបន្ទុកនៃអំពើបាបទាំងអស់ នៅលោកិយនៅលើព្រះអង្គទ្រង់។
នេះជាផ្លូវតែមួយ។ មានតែតាមរយៈការកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាយ៉ាងដូចនេះទេ ដែលទ្រង់អាចប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះដល់យើងរាល់គ្នា។ ហើយគឺដោយសារតែព្រះយេស៊ូវស្ម័គ្រព្រះទ័យទទួលយកបទពិសោធន៍នៃការដែលត្រូវព្រះវរបិតាបោះបង់ចោល…
គ្រាន់តែ១វិនាទីប៉ុណ្ណោះ
អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តមិនសូវជាមានការស្កប់ចិត្តចំពោះពេលវេលាឡើយ។ នៅចុងឆ្នាំ២០១៦ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត នៅមជ្ឈមណ្ឌលអាវកាសហ្គោដាត នៅរដ្ឋមារីលែន បានរាប់បន្ថែមពេល១វិនាទី ពីលើរយៈពេលសរុបក្នុងមួយឆ្នាំ។ ដូចនេះ បើអ្នកមានអាម្មណ៍ថា ឆ្នាំនោះមានរយៈពេលយូរជាងមុនបន្តិច នោះអ្នកគិតត្រូវហើយ។
ហេតុអ្វីបានជាពួកគេរាប់បន្ថែមរយៈពេល១វិនាទីយ៉ាងដូចនេះ? ដោយសារផែនដីបានវិលយឺតជាងមុនបន្តិច នោះរយៈពេលមួយឆ្នាំក៏បានប្រែជាយូរជាងមុនបន្តិច។ ពេលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តតាមដានវត្ថុដែលមនុស្សបង្កើត បាញ់ឡើងទៅក្នុងអវកាស ពួកគេត្រូវតែផ្ទៀងពេលវេលាឲ្យត្រូវ។ ការធ្វើដូចនេះ គឺដើម្បីឲ្យកម្មវិធីបញ្ជៀសការបុកគ្នា មានភាពត្រឹមត្រូវ នោះបើយោងតាមអ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន ការកើនឡើង ឬការបាត់បង់រយៈពេលមួយវិនាទី គឺមិនមានអ្វីខុសប្លែកទេ។ តែតាមព្រះគម្ពីរ ពេលវេលារបស់យើង និងរបៀបដែលយើងប្រើពេលវេលា គឺសំខាន់ណាស់។ ឧទាហរណ៍ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើង ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៧:២៩ ថា “ពេលវេលាខ្លីណាស់”។ ពេលវេលាសម្រាប់ឲ្យយើងធ្វើការបម្រើព្រះ គឺមានកំណត់ ដូចនេះ យើងត្រូវប្រើវា ដោយភាពឆ្លាតវ័យ។ គាត់បានជំរុញយើង ឲ្យ “លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”(អេភេសូរ ៥:១៦)។
ការនេះមិនមានន័យថា យើងត្រូវតែរាប់វិនាទីនីមួយៗ ដូចអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តឡើយ តែពេលដែលយើងពិចារណា អំពីភាពរួញខ្លីនៃជីវិត(ទំនុកដំកើង ៣៩:៤) យើងអាចនឹកចាំ អំពីសារៈសំខាន់នៃការប្រើប្រាស់ពេលវេលា ឲ្យបានឆ្លាតវ័យ។—DAVE BRANON
រដូវកាលដ៏ល្អ
ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃទីមួយនៃរដូវផ្ការីក ក្នុងតំបន់ខាងជើង នៃពិភពលោក។ បើអ្នកកំពុងរស់នៅ ក្នុងប្រទេសអូស្រ្តាលី ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃទីមួយ នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៅតំបន់ខាងត្បូងនៃពិភពលោក។ នៅថ្ងៃនេះ ព្រះអាទិត្យបញ្ចេញពន្លឺចំពីលើខ្សែបន្ទាត់អេក្វាទ័រ ហើយម៉ោងនៅពេលថ្ងៃ និងម៉ោងនៅពេលយប់ ស្ទើរតែមានចំនួនស្នើគ្នា នៅទូទាំងពិភពលោក។
រដូវថ្មីមានសារៈសំខាន់ចំពោះមនុស្សជាច្រើន។ អ្នកខ្លះបានរាប់ថយក្រោយ នូវចំនួនថ្ងៃដែលនៅសល់ ព្រោះពួកគេសង្ឃឹមថានឹងបានអ្វីមួយ ពេលរដូវកាលថ្មីមកដល់។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាបានគូសចំណាំ ពីលើប្រតិទិន សម្រាប់រដូវផ្ការីក នៅរដ្ឋវីសខុនស៊ីន ដែលជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីការបញ្ចប់ នៃរដូវរងា។ ពុំនោះទេ សម្រាប់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងមេលបូន ពួកគេកំពុងរង់ចាំរដូវស្លឹកឈើជ្រុះយ៉ាងអន្ទះសារ ដែលនឹងមកបញ្ចប់រដូវ ដែលមានកម្តៅព្រះអាទិត្យដ៏ក្តៅនៅប្រទេសអូស្រ្តាលី។
យើងក៏ឆ្លងកាត់រដូវកាលនៃជីវិត ដែលមិនជាប់ទាក់ទងនឹងអាកាសធាតុ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាបានប្រាប់យើងថា មានរដូវកាលសម្រាប់សកម្មភាពនីមួយៗ នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃ គឺពេលដែលព្រះទ្រង់បានកំណត់ទុក សម្រាប់ឲ្យជីវិតយើងរស់នៅ(៣:១-១១)។
លោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ អំពីរដូវកាលថ្មីមួយ ក្នុងជីវិតគាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានដឹកនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល កាត់តាមវាលរហោស្ថាន(ចោទិយកថា ៣១:២) ហើយគាត់ត្រូវប្រគល់ការដឹកនាំរបស់គាត់ ឲ្យលោកយ៉ូស្វេ។ ចំណែកលោកប៉ុលវិញ គាត់បានជួបរដូវកាលដ៏ឯកកោ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងជាប់នៅក្នុងការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះ នៅទីក្រុងរ៉ូម ដោយគាត់បានសូមឲ្យគេមកសួរសុខទុក្ខគាត់ តែគាត់ក៏បានដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់បានគង់នៅក្បែរគាត់ជានិច្ច(២ធីម៉ូថេ ៤:១៧)។
ទោះជីវិតយើងស្ថិតក្នុងរដូវកាលណាក៏ដោយ ចូរយើងអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ភាពធំប្រសើរ ជំនួយ និងព្រះវត្តមានដែលយាងទៅជាមួយយើងជានិច្ច។—DAVE BRANON
ភក្តីភាពដែលគ្មានភាពអាម៉ាស់
អ្នកគាំទ្រទាំងឡាយ ចូលចិត្តសរសើរក្រុមកីឡាករដែលខ្លួនចូលចិត្ត។ ពួកគេពាក់ឡូហ្គោ និងបង្ហោះរូបភាព ឬសំណេរនៅក្នុងទំព័រហ្វេសប៊ុក អំពីក្រុមជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ឬជជែកជាមួយមិត្តភក្តិ អំពីក្រុមនោះ ដោយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ អំពីភក្តីភាព ដែលខ្លួនមានចំពោះក្រុមនោះ។ ពេលខ្ញុំពាក់មួក អាវយឺត ដែលមានឡូហ្គោរបស់ក្រុមដេត្រយ ថៃហ្គើ និងសន្ទនាគ្នាអំពីក្រុមមួយនេះ គឺខ្ញុំកំពុងតែបង្ហាញថា ខ្ញុំក៏កំពុងមានភក្តីភាពចំពោះក្រុមនោះ។
ភក្តីភាពដែលយើងមានចំពោះក្រុមកីឡាណាមួយ អាចរំឭកយើងថា យើងត្រូវមានភក្តីភាព ដែលពិតប្រាកដ និងប្រសើរបំផុត ចំពោះព្រះអម្ចាស់នៃយើង។ ភក្តីភាពដែលយើងមានចំពោះព្រះ គឺគ្មានភាពអាម៉ាស់ឡើយ។ ខ្ញុំគិតអំពីភក្តីភាពចំពោះព្រះ ពេលដែលខ្ញុំអានបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៣៤ ដែលក្នុងនោះ ស្តេចដាវីឌបានផ្តោតចិត្តទៅលើព្រះមួយអង្គ ដែលសំខាន់លើសអ្វីៗទាំងអស់ នៅលើលោកនេះ។
ពេលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំនឹងលើកសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់ពេលវេលា”(ខ.១) តើយើងឆ្ងល់ដែរឬទេថា ការរស់នៅរបស់យើងមានចន្លោះប្រហោងច្រើនប៉ុណ្ណា ខណៈពេលដែលយើងបានរស់នៅ តាមបែបដដែល ហាក់ដូចជាគិតថា ព្រះទ្រង់មិនមែនជាប្រភពនៃសេចក្តីពិត ពន្លឺ និងសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់យើងនោះ? ពេលស្តេចដាវីឌមានបន្ទូលទៀតថា “សេចក្តីសរសើរពីទ្រង់នឹងនៅក្នុងមាត់ខ្ញុំជានិច្ច”(ខ.១) តើយើងបានគិតដែរឬទេថា មានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងបានសរសើរអ្វីៗក្នុងលោកិយនេះ ច្រើនជាងសរសើរដំកើងព្រះអម្ចាស់? ហើយពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ព្រលឹងរបស់ខ្ញុំនឹងអួតតែពីព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.២) តើយើងដឹងដែរឬទេថា យើងបានអួតអំពីជោគជ័យដ៏តូចរបស់យើង ជាជាងអួតអំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់យើង។
ការអរសប្បាយនឹងក្រុមរបស់យើង អ្វីដែលយើងចូលចិត្ត និងជ័យជម្នះរបស់យើង មិនមែនជាការខុសឆ្គងទេ។…
មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងនៅទីណាក៏គ្មាន
មានក្រុមគ្រួសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ បានបាត់បង់កូនវ័យជំទង់ម្នាក់ ក្នុងគ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នា ដូចគ្រួសារខ្ញុំដែរ។ ពួកគេបានសរសេរសេចក្តីរំឭកអំពីកូនស្រីរបស់ពួកគេ ឈ្មោះ លីនសេយ(Lindsay) ក្នុងការសែតប្រចាំតំបន់មួយ។ ខ្លឹមសារមួយ ក្នុងចំណោមខ្លឹមសារដែលមានន័យបំផុត នៅក្នុងសំណេររបស់នាង គឺជាការរៀបរាប់ថា : បន្ទាប់ពីនាងបានប្រាប់គេថា នាងបានបិទរូបថត និងវត្ថុអនុស្សាវរីយរបស់លីនសេយជាច្រើន នៅក្នុងផ្ទះមក នាងក៏បានសរសេរថា “ក្នុងផ្ទះខ្ញុំ នៅកន្លែងណាក៏មានរូបលីនសេយដែរ ប៉ុន្តែ គ្មានកន្លែងណាដែលមានវត្ថមានពិតរបស់នាងទេ”។
ទោះបីជាកូនស្រីរបស់គ្រួសារទាំងពីរ នៅតែញញឹមចេញពីរូបថតក៏ដោយ វត្តមានពិតរបស់ក្មេងស្រីទាំងពីរ នៅតែមិនឃើញមាន នៅកន្លែងណាមួយឡើយ។ រូបរបស់ពួកគេមាននៅគ្រប់កន្លែងទាំងអស់នៅក្នុងផ្ទះ ទាំងនៅក្នុងចិត្ត គំនិត និងរូបថតទាំងនោះ ប៉ុន្តែ យើងមិនឃើញវត្តមានដ៏ពិតរបស់ពួកគេទេ។
ប៉ុន្តែ ដោយផ្អែកលើព្រះគម្ពីរ យើងអាចជឿជាក់ថា វត្តមានពិតនៃលីនសេយ និងមែលសីស្សា គឺមាននៅទីកន្លែងមួយ។ ពួកគេកំពុងនៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ(២កូរិនថូស ៥:៨)។ វត្តមានដ៏ពិតរបស់ពួកគេ កំពុងនៅជាប់ជាមួយព្រះមួយអង្គ ដែលគង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ យើងមើលមិនឃើញសាច់ឈាមរបស់ព្រះទេ។ យើងពិតជាមិនមានរូបថតរបស់ទ្រង់ នៅលើជញ្ជាំងរបស់យើងទេ។ តាមពិត បើយើងមើលជុំវិញផ្ទះយើង យើងប្រហែលជាគិតថា យើងមិនឃើញព្រះវត្តមានទ្រង់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់គង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង។
ទោះជាយើងទៅទីណាក៏ដោយ ក្នុងផែនដីនេះ ព្រះទ្រង់គង់នៅទីនោះជានិច្ច។ ទ្រង់គង់នៅទីនោះ ដើម្បីដឹកនាំ ចម្រើនកម្លាំង និងកម្សាន្តចិត្តយើង។…
ពិតជាអស្ចារ្យណាស់!
តាមនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើង យើងរាល់គ្នាខ្វះមិនដល់សិរីល្អរបស់ព្រះឡើយ(រ៉ូម ៣:២៣)។ ព្រះយេស៊ូវ ជារស្មីដែលភ្លឺចេញពីសិរីល្អរបស់ព្រះ(ហេព្រើរ ១:៣) ហើយអ្នកដែលស្គាល់ទ្រង់ ក៏បានឃើញសិរីល្អទ្រង់(យ៉ូហាន ១:១៤)។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ សិរីល្អបានស្ថិតនៅពេញរោងឧបោសថ(និក្ខមនំ ៤០:៣៥-៣៥) ហើយក៏បានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល ក្នុងវាលរហោស្ថានផងដែរ។
ហើយយើងក៏បានទទួលព្រះបន្ទូលសន្យាថា នៅចុងបញ្ចប់ នគរស្ថានសួគ៌នឹងបញ្ចេញពន្លឺ នៃសិរីល្អព្រះ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ បានជាយើងមិនត្រូវការពន្លឺថ្ងៃ នៅនគរស្ថានសួគ៌ឡើយ(វិវរណៈ ២១:២៣)។
ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធទាំងមូល បានប្រាប់យើងថា យើងអាចអរសប្បាយនឹងសិរីល្អដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលបានសម្តែងមកឲ្យយើងឃើញតែបន្តិច ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរស់នៅ ក្នុងផែនដីដែលទ្រង់បានបង្កើត។ សិរីល្អរបស់ព្រះជាការបង្ហាញចេញនូវផ្នែកខាងក្រៅនៃព្រះអង្គទ្រង់។ ដោយសារយើងមិនអាចមើលឃើញព្រះ នោះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងឃើញរូបភាពដ៏ច្បាស់ នៃព្រះវត្តមានទ្រង់ និងព្រះរាជកិច្ចដែលទ្រង់ធ្វើ នៅក្នុងការជាច្រើន ដូចជាវិសាលភាពនៃចក្រវាល ភាពអស្ចារ្យនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ និងព្រះវត្តមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក្នុងជីវិតយើងជាដើម។
នៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងរកមើលសិរីល្អរបស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យបានឃើញភស្តុតាងនៃភាពអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់។ អ្នកនឹងបានឃើញសិរីល្អទ្រង់ នៅក្នុងសម្រស់ធម្មជាតិ សំណើចរបស់ក្មេង និងការស្រឡាញ់អ្នកដទៃជាដើម។ ព្រះទ្រង់នៅតែបន្តបំពេញផែនដី ដោយសិរីល្អរបស់ទ្រង់។-DAVE BRANON
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបានបណ្តាលចិត្ត
នៅថ្ងៃទី២១ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៦ អ្នកស្រីខារីសសា(Carissa) បានបង្ហោះរូបភាព នៅលើបណ្តាញសង្គម ដើម្បីបង្ហាញអំពីទឹកជំនន់ដ៏កាចសាហាវ ក្នុងរដ្ឋលូវីសស៊ីអាណា។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ នាងក៏បានបន្ថែមសារខ្លីមួយ ដោយដកស្រង់សំណេររបស់មនុស្សម្នាក់ កំពុងអង្វរសូមជំនួយ ក្នុងតំបន់ទឹកជំនន់នោះ។ ៥ម៉ោងក្រោយមក នាង និងលោកបប់ប៊ី ដែលជាស្វាមីរបស់នាង ក៏បានអំពាវនាវអ្នកដទៃទៀត ឲ្យចូលរួមជាមួយពួកគេ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ទៅជួយជនរងគ្រោះ ដែលបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ដោយសារទឹកជំនន់ធ្វើឲ្យខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
តើមានអ្វីខ្លះដែលបានបណ្តាលចិត្តពួកគេ ឲ្យលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយបើកបររថយន្ត ១៧ម៉ោង ដើម្បីនាំសម្ភារៈ ជួយរៀបចំជម្រក ហើយផ្តល់ក្តីសង្ឃឹម ក្នុងកន្លែងដែលពួកគេមិនដែលបានទៅពីមុន? ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់។
នៅក្នុងការអំពាវនាវសូមជំនួយ តាមបណ្តាញសង្គមនោះ នាងក៏បានដាក់ខគម្ពីរដែលបានចែងថា “ចូរទុកដាក់ផ្លូវអ្នកនឹងព្រះយេហូវ៉ាចុះ ថែមទាំងទុកចិត្តដល់ទ្រង់ផង នោះទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យបានសំរេច”(ទំនុកដំកើង ៣៧:៥)។ សូមយើងពិចារណាអំពីបទគម្ពីរនេះ។ ព្រះទ្រង់នឹងប្រទានពរយើង ជាពិសេសនៅពេលដែលយើង ធ្វើតាមការត្រាសហៅរបស់ទ្រង់។ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “បើអ្នកណា … ឃើញបងប្អូនណាដែលខ្វះខាត តែមិនចេះអាណិតមេត្តាសោះ នោះធ្វើដូចម្តេច ឲ្យសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ បានស្ថិតនៅក្នុងអ្នកនោះបាន”(១យ៉ូហាន ៣:១៧)។ វាអាចជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងជួយយើង ពេលដែលយើង “ធ្វើការអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ”(ខ.២២)។
ពេលដែលយើងដឹងថា…
សិរីល្អដែលគួរឲ្យរមិលមើល
ការទៅទស្សនាព្រះវិហារធំៗ ក្នុងទេសភាពដ៏ស្រស់បំព្រង ស្ថិតក្នុងចំណោមសកម្មភាពដ៏រីករាយ ក្នុងការធ្វើដំណើរកម្សាន្តក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប។ ព្រះវិហារធំៗទាំងនោះ ពិតជាគួរឲ្យគយគន់មែន ដោយមានសំណង់អគារខ្ពស់ត្រដែតឡើងទៅរកផ្ទៃមេឃ។ ស្ថាបត្យកម្ម សិល្បៈ និងនិមិត្តរូប ដែលគេឃើញមាន ក្នុងអគារដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះ បាននាំឲ្យភ្ញៀវទេសចរណ៍មានបទពិសោធន៍ដែលមិនអាចដកចិត្តរួច ពីភាពអស្ចារ្យ និងស្រស់បំព្រង។
ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីការពិតដែលថា សំណង់អគារទាំងនេះ ត្រូវបានគេសាងសង់ឡើង ដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីភាពត្រចះត្រចង់របស់ព្រះ និងភាពរុងរឿងរបស់ទ្រង់។ គេជាប់ចិត្តនឹងសម្រាស់នៃព្រះវិហារធំៗ នៅអឺរ៉ុប តែទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងមានការជាប់ចិត្ត នឹងភាពគួរឲ្យស្ងើចសរសើរ និងភាពធំប្រសើររបស់ទ្រង់ ហើយនឹកចាំអំពីទ្រង់?
វិធីមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចជាប់ចិត្តនឹងភាពធំប្រសើររបស់ព្រះ គឺយើងត្រូវមើលបង្ហួសសំណង់ដ៏ធំ និងខ្ពង់ខ្ពស់របស់មនុស្ស ហើយជញ្ជឹងគិតអំពីភាពធំប្រសើរនៃការអ្វីដែលព្រះបានបង្កើត។ ចូរមើលទៅផ្ទៃមេឃពេលយប់ ដែលមានផ្កាយព្រោងព្រាត ហើយគិតអំពីអំណាចរបស់ព្រះ ដែលបានមានបន្ទូលឲ្យចក្រវាលកើតមានរូបរាងរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។ ពេលអ្នកបានពរកូនតូចដែលទើបកើតក្នុងដៃអ្នក នោះចូរអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ភាពអស្ចារ្យនៃជីវិតមនុស្ស។ ចូរមើលទៅភ្នំដែលគ្របដណ្តប់ដោយទឹកកក នៅរដ្ឋអាឡាស្កា ឬមើលទៅមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិចដ៏ធំធេង ដែលជាជម្រកនៃសត្វរាប់លានប្រភេទ ដែលព្រះបានបង្កើត ហើយស្រមៃអំពីអំណាចចេស្តា ដែលបានធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធអេកូឡូហ្ស៊ីមានដំណើរការ។
មនុស្សបានសាងសង់អគារដ៏ធំស្កឹមស្កៃខ្ពស់ត្រដែត ទៅរកផ្ទៃមេឃ។ បើសិនជាពួកគេបានសាងសង់ ដើម្បីនាំគេឲ្យគិតដល់ព្រះ គឺមានន័យថា ការសាងសង់ទាំងនោះមិនមានការខុសឆ្គងឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការស្ងើចសរសើរដ៏ពិតរបស់យើង គួរតែទុកសម្រាប់ថ្វាយដល់ព្រះវិញ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ភាពដ៏ធំ និងព្រះចេស្តា…
និមិត្តរូបនៃព្រឹលទឹកកក
ក្នុងអំឡុងពេលរដូវរងា ដែលមានភាពត្រជាក់មុតសាច់ ក្នុងតំបន់ដែលយើងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋមីឈីហ្គិន យើងមានអារម្មណ៍លាយឡំគ្នាជាច្រើន ចំពោះអាកាសធាតុ។ ពេលដែលព្រឹលបានបន្តធ្លាក់ក្នុងរដូវរងា រហូតដល់ខែមិនា មនុស្សភាគច្រើននៅតំបន់នោះមានការណាយចិត្តនឹងព្រឹលដែលចេះតែធ្លាក់មិនព្រមឈប់ ហើយក៏មានការរអ៊ូរទាំ ពេលគេព្យាករណ៍ឧតុនិយមថា អាកាសធាតុត្រជាក់នៅមានរយៈពេលយូរទៀត។
ប៉ុន្តែ សម្រស់ដ៏អស្ចារ្យនៃព្រឹល នៅតែបន្តធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ។ ទោះខ្ញុំត្រូវលំបាកយកប៉ែលចូកព្រឹលចេញពីផ្លូវ នៅមុខផ្ទះខ្ញុំ ដាក់នៅលើគំនរព្រឹលអមសង្ខាងផ្លូវក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តស្ងើចចំពោះវត្ថុពណ៌សក្បុសនេះ។ នៅថ្ងៃមួយ មានដុំទឹកកកតូចៗ ថ្លាដូចគ្រីស្ទាល់បានធ្លាក់ពីលើមេឃ ចុះមកទើនៅលើគំនរព្រឹលចាស់ៗ។ ពេលខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានដើរកាត់តាមទេសភាពព្រឹលទឹកកកដែលចាំងពន្លឺផ្លេកៗ មើលទៅហាក់ដូចជាមានកំទេចគ្រាប់ពេជ្យចាំងពន្លឺផ្លេកៗ ពាសពេញទីវាល។
ព្រះគម្ពីរ ហាក់ដូចជាបាននិយាយអំពីព្រឹលក្នុងន័យខុសៗគ្នា។ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់ឲ្យព្រឹលធ្លាក់ចុះមក ជាសញ្ញាបង្ហាញអំពីភាពធំប្រសើររបស់ទ្រង់(យ៉ូប ៣៧:៦ ៣៨:២២-២៣)។ កំពូលភ្នំខ្ពស់ៗដែលគ្របដណ្តប់ទៅដោយព្រឹល បានធ្វើជាប្រភពទឹកដែលហូរចុះមក ស្រោចស្រពតាមជ្រលងដងអូរ ដែលនៅតំបន់វាលទំនាប។ តែដែលកាន់តែអស្ចារ្យជាងនេះទៀតនោះ គឺព្រះបានប្រទានព្រឹលមក ជានិមិត្តរូបដំណាងអំពីការអត់ទោសបាបឲ្យយើងរាល់គ្នា។
ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវបានបើកផ្លូវ ឲ្យយើងបានទទួលការសម្អាតអំពើបាបយើង និងដើម្បីឲ្យចិត្តយើងបានប្រែជា “សជាងព្រឹល”ផង(ទំនុកដំកើង ៥១:៧ អេសាយ ១:១៨)។ លើកក្រោយ ពេលអ្នកបានឃើញព្រឹលដោយផ្ទាល់ភ្នែក ឬនៅក្នុងរូបថត សូមអរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ការអត់ទោសបាប និងប្រទានសេរីភាព ឲ្យយើងរួចពីទោសនៃអំពើបាប ដែលជាអំណោយសម្រាប់អស់អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះសង្រ្គោះនៃយើង។-Dave Branon
រួចពីការព្រួយបារម្ភ ឬក្តៅចិត្ត
ការព្យាយាមតាមដានពត៌មានថ្មីៗ ក៏មានគុណវិបត្តផងដែរ ព្រោះពត៌មានដែលនិយាយពីការអាក្រក់ មានការពេញនិយម ជាងពត៌មានដែលល្អ។ យើងងាយនឹងមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំង អំពីអំពើឧក្រឹដ្ឋរបស់បុគ្គល របស់ហ្វូងមនុស្ស ក៏ដូចជារបស់រដ្ឋាភិបាល ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។
ត្រង់ចំណុចនេះ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣៧ បានបង្រៀនយើង អំពីការឆ្លើយតបដែលយើងត្រូវមាន ចំពោះពត៌មានដែលយើងបានឮជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានចាប់ផ្តើមទំនុកមួយនេះ ដោយពាក្យថា “កុំឲ្យក្តៅចិត្ត ដោយព្រោះមនុស្ស ដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ឡើយ”(ខ.១)។ បន្ទាប់មក ក្នុងខដែលមានជាបន្តបន្ទាប់ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ឲ្យយើងមានការឆ្លើយតបដ៏ត្រឹមត្រូវចំពោះពត៌មានអវិជ្ជមានក្នុងពិភពលោក ជាជាងមានការភ័យខ្លាច ឬក្តៅចិត្ត។
តើមានអ្វីកើតឡើង បើយើងសម្រេចចិត្តថា យើងទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ ជាជាងព្រួយបារម្ភអំពីហេតុការណ៍ ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន?(ខ.៣) តើយើងនឹងបានទទួលប្រយោជន៍ច្រើនប៉ុណ្ណា ពេលដែលយើង “យកព្រះអម្ចាស់ជាក្តីអំណរ”(ខ.៤) ជាជាងមានចិត្តក្តៅ ឬព្រួយបារម្ភឥតឈប់ឈរ? ចូរយើងពិចារណាអំពី សេរីភាពរួចពីការព្រួយបារម្ភ ដែលយើងអាចមាន ពេលដែលយើង “ទុកដាក់ផ្លូវរបស់យើងនឹងព្រះអម្ចាស់”(ខ.៥)។ ហើយតើយើងនឹងមានចិត្តស្ងប់ប៉ុណ្ណា ពេលដែលយើងរៀន “ស្ងៀមនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ហើយរង់ចាំទ្រង់ ដោយចិត្តអត់ធ្មត់”(ខ.៧)។
ពត៌មានអំពីការអាក្រក់ ដែលយើងមិនអាចកែប្រែបាន គឺជាឱកាសសម្រាប់ឲ្យយើងដាក់ព្រំដែនសម្រាប់ការព្រួយបារម្ភរបស់យើង។ កាលណាយើងទុកចិត្តព្រះ ទុកដាក់ផ្លូវយើងនៅនឹងទ្រង់ ហើយសម្រាកក្នុងទ្រង់ ទស្សនៈរបស់យើងនឹងមានភាពភ្លឺស្វាងឡើង។ ការតស៊ូ និងទុក្ខលំបាកប្រហែលជាមិនរលាយបាត់អស់ទេ តែយើងនឹងបានដឹងថា ព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានសន្តិភាពរបស់ទ្រង់ នៅក្នុងពេលដែលមានទុក្ខលំបាកនោះ។-Dave Branon