ទឹកដីនៃព្រះគុណ
គេហដ្ឋាន គ្រេសលែន(Grace Land) នៅក្រុងមេមភីស រដ្ឋថេនេស៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមផ្ទះដែលមានមនុស្សទៅទស្សនាច្រើនបំផុត នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គេបានសង់ផ្ទះនេះ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយបានដាក់ឈ្មោះឲ្យផ្ទះនេះ តាមលំនាំឈ្មោះរបស់អ្នកស្រីគ្រេស(Grace) ដែលជាម្តាយមីងរបស់ម្ចាស់ផ្ទះទីមួយ។ ក្រោយមក គេក៏បានឮល្បីថា ផ្ទះនោះបានក្លាយជាផ្ទះរបស់តារាចម្រៀងដ៏ល្បីម្នាក់ គឺលោកអេលវីស ព្រេសលី(Elvis Presley)។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ឈ្មោះរបស់គេហដ្ឋានមួយនេះ ព្រោះឈ្មោះគ្រេសលែន ជាពាក្យជាភាសាអង់គ្លេស ដែលប្រែមកថា ទឹកដីនៃព្រះគុណ។ ឈ្មោះនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំពីទឹកដីដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះបាននាំខ្ញុំចូល ហើយអត់ទោសបាបឲ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងទទួលខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គបានយកខ្ញុំចេញពីភាពងងឹត ហើយនាំចូលទៅក្នុង “ទឹកដីនៃព្រះគុណ”របស់ព្រះអង្គ។
សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះគុណមិនមែនដូចជាអំពើរំលងនោះទេ ដ្បិតបើសិនជាមានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់មនុស្សតែម្នាក់ នោះប្រាកដជាព្រះគុណនៃព្រះ ហើយនិងអំណោយទាននៃព្រះគុណនោះ ដែលមកដោយសារមនុស្សតែម្នាក់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នឹងបានចម្រើនលើសទៅទៀត ដល់មនុស្សជាច្រើនដែរ”(រ៉ូម ៥:១៥)។ ខ្ញុំនឹងដឹងគុណព្រះអង្គជានិច្ច ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះ បាននាំខ្ញុំចូលទៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណ ដ៏អស្ចារ្យ ដ៏អស់កល្ប និងគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបាន!
ចូរយើងគិតអំពីព្រះពរ នៃការបានចូលនៅក្នុងទឹកដីនៃព្រះគុណរបស់ព្រះ ដែលនៅទីនោះ ព្រះអង្គបានបើកផ្លូវឲ្យយើងចូលទៅក្នុងព្រះវត្តមានព្រះអង្គ ហើយព្រះគុណនៅតែបន្តហូរចូលក្នុងជីវិតយើង យ៉ាងហូរហៀរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រាប់យើងថា សូម្បីតែក្នុងពេលអស់សង្ឃឹម ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែចាក់បង្ហូរព្រះគុណដ៏គ្រប់គ្រាន់ទាំងមេរៗ(២កូរិនថូស ១២:៩)។
ទោះបីជាជីវិតយើងជួបបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ក៏គ្មានអ្វីអាចពង្រាត់យើងចេញពីទឹកដីនៃព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។-Joe Stowell
ការគ្រវីទង់ជ័យស
ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមើលវីដេអូ ដែលបង្ហាញអំពីកម្មវីធីថ្វាយបង្គំព្រះ របស់ពួកជំនុំមួយកន្លែង នៅតំបន់អាមេរិកខាងត្បូង ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលថ្លែងព្រះបន្ទូលដោយចិត្តឆេះឆួល ទៅកាន់ពួកជំនុំដែលជាហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួន ឲ្យថ្វាយជីវិតដាច់ដល់ព្រះយេស៊ូវ ពួកជំនុំរបស់គាត់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយបង្ហាញចេញនូវការចុះចូលចំពោះព្រះយេស៊ូវទាំងស្រុង ដោយការអធិស្ឋានទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក។
ព្រឹត្តិការណ៍នេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ដឹងថា តើមានការអ្វីផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំអាចរៀនបានពីការចុះចូលរបស់ពួកគេឬទេ? ខ្ញុំយល់ថា ពួកគេកំពុងតែគ្រវីទុងជ័យស ដាក់ព្រះ ដែលជាការចុះចូលចំពោះព្រះអង្គ ដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលព្រះអង្គប្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គថា “ចូរស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង”(ចោទិយកថា ៦:៥) គឺព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូល ក្នុងបរិបទ ដែលជំរុញពួកគេឲ្យថ្វាយជីវិតរបស់ខ្លួន ដល់ព្រះអង្គ។
ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងដឹងថា ការរស់នៅក្នុងព្រះអង្គ គឺមិនគ្រាន់តែជាការខិតខំធ្វើឲ្យខ្លួន ក្លាយជាមនុស្សល្អប៉ុណ្ណោះទេ តែជាជីវិតដែលមានទំនាក់ទំនងជាប្រចាំជាមួយព្រះអង្គ ដែលក្នុងនោះ យើងត្រូវចុះចូលនឹងព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស្ចារ្យចំពោះយើង នោះព្រះអង្គបានលះបង់ព្រះជន្មនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីរំដោះយើង ឲ្យរួចពីចំណងនៃអំពើបាប ហើយឲ្យយើងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកការគ្រប់យ៉ាង ដែលល្អថ្លៃថ្លា។
យើងមិនមានពាក្យគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនឹងទូលព្រះអង្គថា យើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេ! ដូចនេះ សូមយើងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអង្គ ដោយថ្វាយចិត្ត និងជីវិត ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គ។-Joe Stowell
ព្រះនាមដែលមានអំណាច
ឈ្មោះហៅក្រៅ ច្រើនតែបង្ហាញពីចំណុចដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់មួយចំនួន នៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ ឬលក្ខណៈនៃកាយសម្បទារបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ កាលខ្ញុំនៅរៀននៅថ្នាក់បឋម មិត្តរួមថ្នាក់បានដាក់រហ័សនាមឲ្យខ្ញុំ ដោយឥតមេត្តាថា “អាមាត់ធំ” ដោយសារកាលនោះមាត់ខ្ញុំធំ មិនទាន់មានការលូតលាស់បានល្អ។ តែក្រោយមក ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយរីករាយ ពេលគេឈប់ហៅឈ្មោះខ្ញុំអញ្ចឹងទៀត។
ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឈ្មោះហៅក្រៅនេះទេ តែខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះនាមរបស់ព្រះ ដែលបានបង្ហាញអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គមានលក្ខណៈពិសេស និងអស្ចារ្យច្រើនណាស់ បានជាព្រះអង្គមានព្រះនាមជាច្រើន ដែលបង្ហាញអំពីសមត្ថភាព និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ។ ឧទាហរណ៍ :
អេឡូហ៊ីម មានន័យថា ព្រះខ្ពស់លើសអស់ទាំងព្រះ។
យេហូវ៉ា យីរេ ព្រះដែលផ្គត់ផ្គង់។
អែល សាដាយ ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា។
យេហូវ៉ា រ៉ាហ្វា ព្រះដែលប្រោសឲ្យជា។
យេហូវ៉ា សាឡូម ព្រះនៃសន្តិភាព។
យេហូវ៉ា សាំម៉ា ព្រះដែលគង់ជាមួយ។
យេហូវ៉ា យ៉ាវេ ព្រះដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងស្មោះត្រង់ចំពោះសេចក្តីសញ្ញា។
ហេតុនេះហើយ បានជាអ្នកនិពន្ធសុភាសិតបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យចងចាំថា “ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ជាប៉មមាំមួន មនុស្សសុចរិតរត់ចូលទៅពឹងជ្រក ហើយមានសេចក្តីសុខ”(សុភាសិត ១៨:១០)។ ពេលដែលយើងជួបការគំរាមកំហែង ហើយមានអារម្មណ៍ថាងាយរងគ្រោះ ចូរយើងនឹកចាំព្រះនាមរបស់ព្រះអង្គចុះ។ ចូរយើងជឿជាក់ថា ព្រះអង្គនៅតែមានភាពស្មោះត្រង់ ចំពោះព្រះនាមព្រះអង្គជានិច្ច។-Joe…
អ្នកជួយនៅតាមជញ្ចើមផ្លូវ
មានពេលមួយ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ បានទៅបរបាញ់សត្វ ជាមួយមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់ នៅក្បែរតំបន់ប៊លម៉ូរ៉ល ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេស។ ពេលពួកគេកំពុងដើរ គាត់ស្រាប់តែគ្រិចជើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ បានជាគាត់មិនអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដូចនេះ គាត់ក៏បានប្រាប់មិត្តភ័ក្រគាត់ឲ្យទៅមុន ហើយគាត់នឹងអង្គុយចាំនៅតាមជញ្ជើមផ្លូវ។
ពេលគាត់កំពុងអង្គុយ មានឡានមួយគ្រឿងបានបើកតាមផ្លូវនោះ ក៏បានបន្ថយល្បឿន ឈប់នៅជិតគាត់។ ស្ត្រីដែលជាអ្នកបើកបររថយន្តនោះ ក៏បានបើកកញ្ចក់ទ្វារឡាន ហើយក៏បានសួរនាំគាត់ ក្រែងលោមានអ្វីដែលអាចជួយបាន។ គាត់បានពន្យល់ប្រាប់នាងថា គាត់កំពុងរង់ចាំមិត្តភ័ក្រគាត់ត្រឡប់មករកគាត់វិញ។ នាងក៏ប្រាប់គាត់ ឲ្យឡើងឡាន ដើម្បីឲ្យនាងជូនគាត់ទៅកន្លែងស្នាក់នៅរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានដើរខ្ញើចជើង ទៅរកឡាន ហើយក៏បើកទ្វារឡាន។ គាត់ក៏បានដឹងថា តាមពិតស្រ្តីនោះជាក្សត្រីអេលីហ្សាបេត(Elizabeth)សោះ!
បើសិនជាក្សត្រីនៃចក្រភពអង់គ្លេស មកជួយយើងដោយផ្ទាល់ដូចនេះ យើងក៏ប្រហែលជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលផងដែរ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានជំនួយដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាងនេះទៅទៀត។ ព្រះដែលបានបង្កើតចក្រវាល បានយាងចុះមកក្នុងលោកិយនេះ ព្រះអង្គបានទតឃើញទុក្ខលំបាករបស់យើង ហើយបានលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង ឲ្យរួចពីបាប។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ទំនុកដំកើង ៤៦:១)។ ព្រះសង្រ្គោះនៃយើងជួយយើង ដោយប្រទានព្រះគុណ សម្រាប់ឲ្យយើងទ្រាំអត់ ប្រទានព្រះបន្ទូលដើម្បីទ្រទ្រង់យើង ប្រទានមិត្តភ័ក្រដើម្បីលើកទឹកចិត្ត និងអធិស្ឋានឲ្យយើង ហើយប្រទាននូវទំនុកចិត្តថា ព្រះអង្គផ្សំការទាំងអស់ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។
ពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា កំពុងជាប់គាំងដំណើរ នៅតាមវិថីជីវិត នោះចូរក្រឡេកទៅរកព្រះដ៏ជាជំនួយរបស់អ្នកចុះ។-Joe Stowell
សូមញញឹម!
តាមការសិក្សារបស់អ្នកស្រាវជ្រាវ ក្នុងពេលថ្មីៗនេះ បានធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ការញញឹមអាចមានប្រយោជន៍ដល់ខុសភាពរបស់យើង។ ការស្រាវជ្រាវនេះបានបង្ហាញថា ការញញឹមជួយបន្ថយល្បឿនចង្វាក់បេះដូង ហើយក៏បន្ថយភាពតប់ប្រមល់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ការញញឹមមិនគ្រាន់តែមានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងប៉ុណ្ណោះទេ។ ការញញឹមដ៏ពិត ជាព្រះពរដល់មនុស្សដែលយើងបានញញឹមដាក់ផងដែរ។ យើងអាចប្រាប់អ្នកដទៃថា យើងចូលចិត្តពួកគេ និងសប្បាយចិត្តនឹងពួកគេ ដោយមិនចាំបាច់និយាយមួយម៉ាត់ គឺគ្រាន់តែញញឹមដាក់ពួកគេក៏បាន។ ការញញឹមអាចជាការឱបនរណាម្នាក់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយមិនចាំបាច់ប៉ះអ្នកនោះសូម្បីតែបន្តិច។
ក្នុងការរស់នៅ យើងមិនតែងតែមានហេតុផល ដើម្បីញញឹមឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងឃើញស្នាមញញឹមអស់ពីចិត្ត នៅលើផ្ទៃមុខរបស់ក្មេងម្នាក់ ឬនៅលើផ្ទៃមុខដ៏ជ្រាវជ្រួញរបស់មនុស្សចាស់ យើងក៏មានការលើកទឹកចិត្ត។
ការញញឹមក៏ជាតម្រុយនៃរូបភាពរបស់ព្រះ ដែលមានក្នុងយើងនោះផងដែរ។ ពេលយើងអានអំពីព្រះពររបស់ព្រះក្នុងសម័យដើម ដែលមានកត់ទុកក្នុងកណ្ឌជនគណនា យើងឃើញថា បទគម្ពីរនោះបានចែងអំពី “ការញញឹម”របស់ព្រះអម្ចាស់យ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះភក្ត្រទ្រង់ភ្លឺមកដល់ឯង ព្រមទាំងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងផង សូមឲ្យព្រះយេហូវ៉ាងើបព្រះនេត្រទ្រង់មកចំពោះឯង ហើយប្រទានឲ្យឯងបានសេចក្តីសុខ”(ជនគណនា ៦:២៥-២៦)។ ពាក្យព្រះភក្រ្តទ្រង់ភ្លឺ ជាសំនួនវោហា ដែលគេប្រើក្នុងព្រះគម្ពីរភាសាហេព្រើ ដែលមានន័យថា ព្រះអង្គញញឹមមកដាក់កូនរបស់ព្រះអង្គ។
ដូចនេះ នៅថ្ងៃនេះ សូមចាំថា ព្រះស្រឡាញ់អ្នក ហើយព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងផ្តល់ព្រះគុណមកអ្នក ហើយព្រះភក្រ្តព្រះអង្គក៏ភ្លឺមកលើអ្នកផង។-Joe Stowell
ព្រះដ៏សប្បុរស
ពេលក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកំពុងរស់នៅ ក្នុងរដ្ឋឈីកាហ្គោ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន យើងបានទទួលនូវអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន ក្នុងការរស់នៅទីនោះ។ ភោជ្ជនីយដ្ឋាននៅទីនោះ ហាក់ដូចជាព្យាយាមប្រកួតប្រជែងគ្នា ដោយភោជ្ជនីដ្ឋាននីមួយៗខិតខំដាក់លក់ នូវមុខម្ហូបល្អជាងគេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេថែមទាំងដាក់អាហារឲ្យភ្ញៀវឲ្យបានច្រើន លើសភោជ្ជនីយដ្ឋានដទៃទៀតផងដែរ។ មានពេលមួយខ្ញុំបានចូលញាំអាហារជាមួយភរិយារបស់ខ្ញុំ ក្នុងភោជ្ជនីយដ្ឋានអ៊ីតាលីមួយកន្លែង។ យើងបានឲ្យគេដាក់ម្ហូបប៉ាស្តាដែលយើងចូលចិត្ត តែកន្លះចានប៉ុណ្ណោះ តែគេបានដាក់ ប៉ាស្តាថែមឲ្យយើងទៀត គឺល្មមនឹងឲ្យយើងយកទៅផ្ទះ សម្រាប់ញាំពេលល្ងាចទៀត។ ការផ្តល់ឲ្យដ៏សប្បុរសនេះ បានធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងហាក់ដូចជាកំពុងតែនៅផ្ទះរបស់ជីដូនរបស់យើង ដែលបានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះយើង ដោយធ្វើម្ហូបឲ្យយើងញាំ ជាបរិបូរ។
យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរដែលចែងថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ បានប្រទានព្រះគុណព្រះអង្គមកជាបរិបូរ(អេភេសូរ ១:៧-៨) ហើយព្រះអង្គ “អាចនឹងធ្វើហួសសន្ធឹក លើសជាងអស់ទាំងសេចក្តីដែលយើងសូម ឬគិតក្តី”(៣:២០)។ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គណាស់ ដែលមិនបានធ្វើជាព្រះដែលកំណាញ់ ដែលប្រទានពរតែមួយចំណែកតូច ដោយការស្ទាក់ស្ទើរទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គជាព្រះ ដែលបានចាក់បង្ហូរការអត់ទោសដល់កូនដែលវង្វេងចេញពីព្រះអង្គ(លូកា ១៥) ហើយព្រះអង្គយកសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីមេត្តាករុណា បំពាក់ជាមកុដឲ្យយើង(ទំនុកដំកើង ១០៣:៤)។
មានពេលខ្លះ យើងគិតថា ព្រះអង្គមិនបានបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ឲ្យបានដូចចិត្តយើងទេ។ ប៉ុន្តែ បើព្រះអង្គគ្រាន់តែបានអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយធានាថា យើងនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ នោះព្រះអង្គបានបង្ហាញនូវព្រះទ័យសប្បុរស ជាបរិបូរណាស់ទៅហើយ។…
បេសកកម្មស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានបាត់
ក្នុងរឿងហូប៊ីត ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក យេ អរ អរ ថូលគេន(J. R. R. Tolkien) ពួកមនុស្សតឿបានប្រមូលផ្តុំគ្នាឡើងភ្នំ ដើម្បីតតាំងនឹងសត្វនាគដ៏សាហាវ ដែលមានឈ្មោះស្មោក(Smaug) ដើម្បីដណ្តើមមកវិញ នូវទ្រព្យសម្បត្តិដែលសត្វនាគនោះបានប្លន់យក។ ទោះបីជាបេសកកម្មនោះមានគ្រោះថ្នាក់ ដ៏គួរឲ្យខ្លាចយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏បាលីន(Balin) ដែលជាមេបញ្ជាការរង បានបង្ហាញនូវការជឿជាក់លើព្រះអង្គម្ចាស់ធរិន(Thorin)បានជាគាត់និយាយថា “មានមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំអាចដើរតាម។ មានមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំអាចហៅថាស្តេច”។ ការប្តេជ្ញាចិត្តដែលគាត់មានចំពោះបេសកកម្មដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះ មានភាពរឹងមាំកាន់តែខ្លាំង ដោយសារជំនឿចិត្តដែលគាត់មានចំពោះអ្នកដឹកនាំ។
នៅដើមដំបូងនៃព្រះរាជកិច្ចរបស់ព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានប្រមូលផ្តុំមនុស្សមួយក្រុម ឲ្យចូលរួមក្នុងព្រះរាជកិច្ចនៃនគររបស់ព្រះអង្គ ដែលជាការរំដោះព្រលឹងវិញ្ញាណ ដែលជាទ្រព្យដ៏មានតម្លៃបំផុត ពីសាតាំងដែលជាខ្មាំងសត្រូវ។ ពេលព្រះអង្គត្រាសហៅពួកគេ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលថា “ចូរមកតាមខ្ញុំ”(ម៉ាថាយ ៤:១៩)។ សម្រាប់ពួកគេ ការដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គឺជាការផ្លាស់ប្រែ ពីការនេសាទត្រី ទៅជាអ្នកនេសាទមនុស្ស ដែលបានបាត់បង់ក្នុងចំណងនៃអំពើបាប។ ប៉ុន្តែ ការនេសាទមនុស្សមិនតែងតែមានភាពងាយស្រួលជានិច្ចឡើយ ព្រោះព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា មហាបេសកកម្មនោះ ជាការលីឈើឆ្កាងដើរតាមព្រះអង្គ(មើលម៉ាថាយ ១៦:២៤ ម៉ាកុស ៨:៣៤ លូកា ៩:២៣)។
តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងនៅជាប់ ក្នុងចម្បាំងនោះ ដើម្បីដណ្តើមទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃរបស់ព្រះគ្រីស្ទមកវិញ នៅពេលដែលកិច្ចការនេះហាក់ដូចជាគួរឲ្យខ្លាច ឬមានការពិបាកខ្លាំងនោះ? គឺយើងត្រូវផ្តោតទៅលើអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ដែលជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ព្រះអង្គពិតជាសក្តិសម នឹងឲ្យយើងដើរតាម ហើយហៅព្រះអង្គថា ស្តេច!-Joe…
លើសពីអ្វីដែលយើងសមនឹងទទួល
ជួនកាល ពេលដែលគេសួរខ្ញុំថា “តើអ្នកសុខសប្បាយជាទេ?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំសុខសប្បាយ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំសមនឹងទទួល”។ ខ្ញុំចាំថា មានមនុស្សម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំ ដោយបំណងល្អថា ខ្ញុំសមនឹងទទួលច្រើនជាងនេះទៀត។ ខ្ញុំក៏បានតបថា ខ្ញុំជាមនុស្សមានបាប ខ្ញុំសមនឹងទទួលការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះ។
យើងងាយនឹងភ្លេចថា យើងមានបាបច្រើនប៉ុណ្ណា។ ការលើកដំកើងខ្លួនឯងជ្រុលពេក អាចធ្វើឲ្យយើងភ្លេចថា យើងបានជំពាក់គុណព្រះអង្គខ្លាំងប៉ុណ្ណា ហើយក៏បណ្តាលឲ្យយើង កាន់តែមិនសូវឲ្យតម្លៃចំពោះការលោះបាបដែលព្រះអង្គបានធ្វើសម្រាប់យើង។
យើងត្រូវឆែកពិនិត្យមើលខ្លួនឯង! គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានរំឭកយើងថា ព្រះ“ទ្រង់មិនបានប្រព្រឹត្តនឹងយើង តាមអំពើបាបរបស់យើងទេ ក៏មិនបានសងតាមអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងដែរ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១០)។ ពេលដែលយើងពិចារណា អំពីអំពើបាប ដែលយើងបានធ្វើ ទាស់នឹងព្រះដ៏បរិសុទ្ធ និងយុត្តិធម៌ នោះយើងនឹងដឹងថា អ្វីដែលយើងសក្តិសមនឹងទទួលបំផុតនោះ គឺស្ថាននរក។ ហើយយើងមិនអាចចូលក្នុងនគរស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែយើងបានទទួលអំណោយ នៃការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាងប៉ុណ្ណោះ។ បើសិនជាព្រះទ្រង់មិនបានធ្វើការអ្វី លើសពីការប្រោសលោះយើងទេ នោះអ្វីៗដែលព្រះអង្គបានធ្វើ នៅតែលើសពីអ្វីដែលយើងសក្តិសមនឹងទទួលទៅទៀត។ ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ដ្បិតដែលផ្ទៃមេឃខ្ពស់ជាងផែនដីច្រើនប៉ុណ្ណា សេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ក៏ធំច្រើនប៉ុណ្ណោះ ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់”(ខ.១១)។
ពេលដែលយើងដឹងថា ខ្លួនឯងជានរណា យើងនឹងពោលឡើងថា “ឱព្រះអគុណអស្ចារ្យ ជាស័ព្ទពិរោះ!” ព្រះអង្គបានប្រទានដល់យើង លើសពីអ្វីដែលយើងសមនឹងទទួលទៅទៀត។-Joe Stowell
ផ្លូវចេញ
ថ្មីៗនេះ ពេលខ្ញុំនៅទីក្រុងឡុង ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងក្រោមដី។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបង់ថ្លៃសំបុត្រជិះរថភ្លើង ហើយដើរចុះទៅស្ថានីយក្រោមដី នៅទីក្រុងឡុងដើម្បីឡើងជិះរថភ្លើង។ ប៉ុន្តែ ការចាកចេញពីស្ថានីយ អាចជាបទពិសោធន៍ដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច សម្រាប់អ្នកដែលមិនយល់អំពីប្រព័ន្ធផ្លូវដែកក្រោមដីនោះ។ បើអ្នកមិនអាចរកច្រកចេញឃើញទេ អ្នកងាយនឹងវង្វេង នៅក្នុងផ្លូវក្រោមដី។
ការនៅម្នាក់ឯង ក្នុងផ្លូវក្រោមដី ដែលមិនសូវមានមនុស្ស អាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ពិបាកណាស់ ដូចនេះ អ្នកក៏មិនចង់វង្វេងនៅទីនោះដែរ។ ប៉ុន្តែ បើសិនជាអ្នកឃើញផ្លាកសញ្ញា ដែលគេសរសេរថា “ច្រកចេញ” ហើយដើរតាមផ្លូវនោះ ទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាព នោះជាការប្រសើរណាស់។
សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា ពេលដែលយើងងាយនឹងធ្លាក់ចូលក្នុងអំពើបាប “ព្រះទ្រង់ក៏ស្មោះត្រង់ដែរ ទ្រង់មិនឲ្យកើតមានសេចក្តីល្បួងហួសកំឡាំងអ្នករាល់គ្នាឡើយ គឺនៅវេលាណាដែលត្រូវល្បួង នោះទ្រង់ក៏រៀបផ្លូវឲ្យចៀសរួច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងទ្រាំបាន”(១កូរិនថូស ១០:១៣)។ យើងងាយនឹងសន្និដ្ឋានថា ព្រះមិនបានគង់នៅជាមួយយើងទេ ពេលដែលយើងត្រូវល្បួង។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរនេះបានធានាចំពោះយើងថា ព្រះអង្គមានព្រះវត្តមានជានិច្ច ហើយក៏មិនឈរមើលយើងដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គប្រទានឲ្យយើងមានផ្លូវចេញ ដើម្បីឲ្យយើងអាចទ្រាំអត់នឹងការលំបាកនោះ។
ដូចនេះ ពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងត្រូវល្បួង នោះសូមចាំថា អ្នកនៅមានទីពឹងជានិច្ច។ ព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមាន “ច្រកចេញ”! ចូរស្វែងរកច្រកចេញ ក្នុងព្រះអង្គ ហើយដើរតាមច្រកនោះ ទៅរកកន្លែងសុវត្ថិភាពចុះ។-Joe Stowell
មិនដែលបោះបង់ចោល
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តជិះក្តារបន្ទះបាស់បើកលេងកម្សាន្ត ក្នុងសួនច្បារនៅក្បែរផ្ទះ។ តាមធម្មតា មានក្មេងពីរនាក់អង្គុយទុលមុខគ្នា នៅខាងចុងរបាវែងម្ខាងម្នាក់ដោយបំបាស់គ្នាឲ្យម្នាក់ឡើងទៅលើ ហើយម្នាក់ធ្លាក់ចុះក្រោមម្តងម្នាក់ៗ។ ជួនកាល អ្នកដែលនៅក្រោម នៅអង្គុយមិនព្រមបំបាស់ខ្លួនឯងឡើងទៅលើ ហើយទុកឲ្យមិត្តភ័ក្ររបស់ខ្លួន នៅជាប់ខាងលើ ហើយស្រែកប្រាប់ឲ្យដាក់គាត់ចុះមកក្រោមវិញ។ ប៉ុន្តែ មានអ្នកខ្លះបានលេងខូចគេ ពេលដែលខ្លួននៅខាងក្រោម ស្រាប់តែរត់ចេញទៅពីបាស់បើក ធ្វើឲ្យអ្នកដែលនៅខាងលើធ្លាក់ចុះមកដីអុកគូទ។
ជួនកាល យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើយ៉ាងដូចនេះ ចំពោះយើងដែរ។ យើងបានទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងគង់នៅជាប់ជាមួយយើង ទាំងនៅពេលដែលជីវិតយើងធ្លាក់ចុះ ក៏ដូចជានៅពេលដែលឡើងទៅលើវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលជីវិតយើងស្រាប់តែធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុក ធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ទាំងមានស្លាកស្នាមផងនោះ យើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គហាក់ដូចជាបានដើរចេញពីយើង ដោយទុកឲ្យជីវិតយើងធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុក។
ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរបរិទេវ ជំពូក៣ បានរំឭកយើងថា “កុំតែមានសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះយើងបានសូន្យបាត់អស់រលីងទៅហើយ ឯសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះមិនចេះផុតឡើយ”(ខ.២២) ហើយព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យស្មោះត្រង់ជានិច្ច ពេលដែលអ្វីៗហាក់ដូចជារលាយអស់។ បានសេចក្តីថា នៅពេលដែលយើងកំពុងមានការឈឺចាប់ យើងមិននៅម្នាក់ឯងឡើយ ទោះយើងមានអារម្មណ៍ឯកកោយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហើយទោះយើងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គមិនបានគង់នៅក្បែរយើងក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែគង់ជាប់ជាមួយ ក្នុងនាមជាអ្នករួមដំណើរដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលមិនដែលដើរចេញពីយើង ឬបោះបង់ចោលយើងឡើយ!-Joe Stowell