ការមើលថែរយ៉ាងម៉ដ្តចត់
មុនពេលកូនប្រុសខ្ញុំប្រញាប់រត់ចេញតាមទ្វារ ឆ្ពោះទៅសាលារៀន ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើគាត់បានដុះធ្មេញហើយឬនៅ? ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ម្តងទៀត ដើម្បីរំឭកគាត់ថា ការនិយាយការពិត មានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណា។ ការដាស់តឿនដ៏សុភាព មិនបានធ្វើឲ្យគាត់ផ្លាស់ប្តូរអត្តចរិកឡើយ បានជាគាត់និយាយបែបលេងសើចថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវដាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនៅបន្ទប់ទឹក។ ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំអាចបើកវីដេអូក្នុងកំាមីរ៉ា មើលដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យដឹងថា គាត់បានដុះធ្មេញឬអត់ ហើយគាត់ក៏នឹងលែងចង់និយាយកុហក់ខ្ញុំទៀត។
វត្តមាននៃកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាព អាចជួយក្រើនរំឭកយើង ឲ្យមានវិន័យ ឬអនុវត្តតាមច្បាប់ ឬបទបញ្ជា នៅកន្លែងដែលគេបានបំពាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពនោះ ប៉ុន្តែ នៅមានកន្លែងដែលយើងអាចធ្វើអ្វីៗ ដោយគ្មានគេចាំឃ្លាំមើល ឬមានវិធីដែលយើងអាចជៀសវាង មិនឲ្យគេឃើញយើង។ ទោះបីជាយើងអាចគេចចេញ ឬប្រើល្បិចដាក់កាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាពក្តី ក៏យើងនៅតែមិនអាចកុហក់ខ្លួនឯងបានឡើយថា យើងអាចគេចចេញផុតពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។
គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានសួរថា តើមានអ្នកណានឹងពួនខ្លួននៅទីសំងាត់ឯណា ឲ្យទ្រង់មើលមិនឃើញបានឬទេ?(យេរេមា ២៣:២៤)។ សំណួរនេះ មានការលើកទឹកចិត្ត ក៏ដូចជាការដាស់តឿន។
បទគម្ពីរនេះដាស់តឿនយើងថា យើងមិនអាចលាក់ខ្លួន ផុតពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ យើងមិនអាចរត់គេចពីទ្រង់ ឬបញ្ឆោតទ្រង់បានឡើយ។ ការអ្វីក៏ដោយ ដែលយើងធ្វើ គឺទ្រង់សុទ្ធតែទតឃើញទាំងអស់។
បទគម្ពីរនេះក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងផងដែរថា គ្មានកន្លែងណា នៅលើផែនដីនេះ ឬនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលយើងអាចគេចផុតពីការមើលថែររបស់ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ឡើយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ឯកកោ ក៏ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង។ ទោះយើងទៅទីណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងនឹកចាំសេចក្តីពិតនេះ ដែលនឹងលើកទឹកចិត្តយើង…
សម្រស់ដែលបានលាក់កំបាំង
ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវធ្វើការបញ្ចុះបញ្ចូលបន្តិចបន្តួច ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំពាក់ឧបករណ៍លិបទឹក ដើម្បីទស្សនាទិដ្ឋភាពនៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន នៅក្បែរឆ្នេរកោះតូបាហ្គោ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពួកគេបានលិបទឹកហើយ ពួកគេក៏បានងើបពីទឹកវិញ ដោយចិត្តរីករាយ។ ពួកគេលាន់មាត់ថា “មានត្រីរាប់ពាន់ក្បាល តាមប្រភេទខុសៗគ្នា! ពិតជាស្រស់ស្អាតណាស់! កូនមិនដែលបានឃើញត្រីមានពណ៌ស្អាតចឹងទេ!”
ដោយសារផ្ទៃទឹកសមុទ្រខារីប៊ីន មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងផ្ទៃបឹងទឹកសាប នៅក្បែរផ្ទះយើង នោះកូនៗរបស់ខ្ញុំអាចខកខានមិនបានគយគន់សម្រស់ ដែលបានបង្កប់ខ្លួន នៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រនោះ បើសិនជាពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងការលិបទឹកសមុទ្រ នៅថ្ងៃនោះទេ។
ពេលហោរាសាំយ៉ូអែល ទៅភូមិបេថ្លេហិម ដើម្បីចាក់ប្រេងតាំងកូនប្រុសរបស់លោកយ៉ូសេ ឲ្យធ្វើជាស្តេចបន្ទាប់ សម្រាប់នគរអ៊ីស្រាអែល លោកសាំយ៉ូអែលក៏បានឃើញលោកអេលាប ដែលជាកូនច្បងរបស់លោកអ៊ីសាយ ហើយក៏បានពេញចិត្តនឹងគាត់ ដោយមើលតែសម្បកក្រៅ ។ លោកហោរាគិតថា គាត់បានរកឃើញមនុស្សត្រូវហើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានបដិសេធន៍មិនព្រមរើសលោកអេលាប។ ព្រះទ្រង់ក៏បានរំឭកលោកសាំយ៉ូអែលថា ទ្រង់ “មិនទតចំពោះសេចក្តី ដែលមនុស្សលោកពិចារណាមើលទេ ឯមនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ”(១សាំយ៉ូអែល ១៦:៧)។
ដូចនេះ លោកសំាយ៉ូអែលក៏បានសួររកកូនប្រុសផ្សេងទៀត។ ដាវីឌ ដែលជាកូនប្រុសពៅ មិនមានវត្តមាននៅពេលនោះទេ ព្រោះគាត់កំពុងមើលថែរចៀមរបស់គ្រួសារគាត់។ គេក៏បានទៅហៅដាវីឌឲ្យមក ហើយព្រះអម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់លោកសាំយ៉ូអែល ឲ្យចាក់ប្រេងតាំងឲ្យគាត់។
ជាញឹកញាប់ យើងច្រើនតែមើលមនុស្សតែសម្បកក្រៅ ហើយមិនបានចំណាយពេលពិនិត្យមើលចិត្តដែលនៅខាងក្នុងឡើយ ដែលជួនកាល វាប្រៀបបាននឹងសម្រស់ដែលបានលាក់ខ្លួន នៅក្រោមផ្ទៃទឹកសមុទ្រ។ យើងមិនតែងតែឲ្យតម្លៃ ទៅលើអ្វីដែលព្រះទ្រង់ឲ្យតម្លៃ។…
ព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំ
ផ្ទាំងគំនូរ ដែលមានចំណងជើងថា ពន្លឺរបស់លោកិយ ជាស្នាដៃសីល្បៈរបស់វិចិត្រករអង់គ្លេស ឈ្មោះ វីលៀម ហូលមែន ហាន់(William Holman Hunt) ដែលក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ គាត់បានគូររូបព្រះយេស៊ូវ កំពុងឈរកាន់ចង្កៀង ហើយគោះទ្វារផ្ទះមួយខ្នង។ ផ្ទាំងគំនូរនេះស្ថិតក្នុងចំណោមស្នាដៃសីល្បៈដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេ ដែលគេដាក់តាំង នៅក្នុងព្រះវិហារតូច នៃមហាវិទ្យាល័យ ខេប៊ល នៅទីក្រុងអុកស្វឺត ប្រទេសអង់គ្លេស។
ក្នុងផ្ទាំងគំនូរនោះ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះ គឺទ្វារមិនមានដៃសម្រាប់កាន់។ ពេលដែលគេសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីបានជាទ្វារនោះគ្មានដៃសម្រាប់កាន់បើក គាត់ក៏បានពន្យល់ថា គាត់ចង់គូររូបនេះ តាមបទគម្ពីរវិវរណៈ ៣:២០ ដែលបានចែងថា “មើល អញឈរនៅមាត់ទ្វារទាំងគោះ បើអ្នកណាឮសំឡេងអញ ហើយបើកទ្វារឲ្យ នោះអញនឹងចូលទៅឯអ្នកនោ…”។
យ៉ាងណាមិញ ផ្ទាំងគំនូរនោះបានពិពណ៌នា អំពីព្រះទ័យសប្បុររបស់ព្រះយេស៊ូវ គឺស្របតាមការពិពណ៌នារបស់លោកយ៉ូហាន ក្នុងកណ្ឌវិវរណៈ។ ទ្រង់បានគោះទ្វារនៃវិញ្ញាណយើង ដោយសុភាព ដើម្បីប្រទានសន្តិភាពដល់យើង។ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏បានឈរ ដោយអត់ធ្មត់ នៅរង់ចាំយើងបើកទ្វារថ្វាយទ្រង់។ ទ្រង់មិនបើកទ្វារដោយខ្លួនឯង ហើយយាងចូលក្នុងជីវិតយើង ទាំងបង្ខំនោះឡើយ។ ទ្រង់មិនបង្ខំឲ្យយើងធ្វើតាមព្រះទ័យទ្រង់។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ប្រទានអំណោយនៃសេចក្តីសង្រ្គោះដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយប្រទានពន្លឺ ដើម្បីដឹកនាំយើង។
ទ្រង់បានសន្យាថា នឹងយាងចូលក្នុង ទៅរកអ្នកណា ដែលបើកទ្វារថ្វាយទ្រង់។ គឺគ្មានការតម្រូវ…
ការកម្សាន្តចិត្តរបស់មិត្តភក្តិ
មានពេលមួយខ្ញុំបានអានអត្ថបទ ដែលនិយាយអំពីស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់ ដែលមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលបានឃើញកូនស្រីខ្លួនប្រឡាក់ភក់ចាប់ពីជើង ដល់ចង្កេះ ខណៈដែលនាងកំពុងដើរមកពីសាលារៀន ចូលតាមទ្វារផ្ទះ។ កូនស្រីគាត់ក៏បានពន្យល់គាត់ថា មិត្តភក្តិរបស់នាងបានរអិលជើងដួលទៅក្នុងថ្លុកភក់។ នាងក៏បានឃើញមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាងម្នាក់ រត់ទៅហៅឲ្យគេជួយ។ ពេលនោះ ក្មេងស្រីតូចម្នាក់នេះក៏បានអាណឹតមិត្តភក្តិនាង ដែលកំពុងតែអង្គុយម្នាក់ឯង ដោយដៃខ្ទប់ពីលើជើងដែលកំពុងតែឈឺ។ ដូចនេះ នាងក៏បានទៅអង្គុយក្នុងផ្លុកភក់ជាមួយមិត្តភក្តិនាងដែរ ទាល់តែគ្រូមកដល់។
ពេលដែលលោកយ៉ូបបានជួបការបាត់បង់កូនរបស់គាត់ ដោយការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏កើតដំបៅពេញខ្លួន គាត់មានសេចក្តីទុក្ខជាពន់ពេក។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា មិត្តភក្តិរបស់គាត់បីនាក់ បានទៅលើកទឹកចិត្តគាត់។ ពេលពួកគេឃើញគាត់ “កាលគេងើបភ្នែកមើលពីចំងាយទៅឃើញ តែមិនបានស្គាល់លោក នោះក៏ឡើងសំឡេងយំ ហើយហែកអាវខ្លួនគ្រប់គ្នា ព្រមទាំងបាចធូលីដីទៅលើអាកាស ពីលើក្បាលរបស់ខ្លួនដែរ។ រួចគេអង្គុយនៅដី ជាមួយនឹងលោកអស់៧យប់៧ថ្ងៃ ឥតមានអ្នកណានិយាយទៅលោក១ម៉ាត់សោះ ដោយឃើញថា លោកមានសេចក្តីទុក្ខជាទំងន់ណាស់”(យ៉ូប ២:១២-១៣)។
ពីដំបូង មិត្តភក្តិលោកយ៉ូបបានបង្ហាញនូវការយល់ចិត្តគាត់ តាមរបៀបដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់។ ពួកគេដឹងថា ពេលនោះ លោកយ៉ូបគ្រាន់តែត្រូវការនរណាម្នាក់ អង្គុយកាន់ទុក្ខជាមួយគាត់ប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងពីរបីជំពូកបន្ទាប់ យើងឃើញថា ពួកគេក៏បានចាប់ផ្តើមនិយាយ។ អ្វីដែលខុសទំនងនោះ គឺពេលដែលមិត្តភក្តិគាត់និយាយកម្សាន្តចិត្តគាត់ ពួកគេបានផ្តល់យោបលឲ្យគាត់ មិនបានល្អឡើយ(១៦:១-៤)។
ជាញឹកញាប់ ការល្អបំផុត ដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីកម្សាន្តចិត្តមិត្តភក្តិដែលកំពុងមានទុក្ខ គឺជាការអង្គុយនៅក្បែរ ជួយរំលែកទុក្ខពួកគេ។—LISA SAMRA
ការរង់ចាំ ដោយការរំពឹង
ជារៀងរាល់ថ្ងៃទី១ខែឧសភា នៅទីក្រុងអុកស្វឺត ប្រទេសអង់គ្លេស ហ្វូងមនុស្សតែងតែមកជួបជុំនៅពេលព្រឹកព្រលឹម ដើម្បីទទួលស្វាគមន៍រដូវផ្ការីក។ នៅវេលាម៉ោង ៦ព្រឹក ក្រុមចម្រៀងមហាវិទ្យាល័យម៉ាកដាលេន បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ពីលើប៉មម៉ាក់ដាលេន។ មនុស្សរាប់ពាន់អ្នកបានរង់ចាំ ដោយការរំពឹងថា ស្បៃរាត្រីនឹងត្រូវលើកចេញ បន្ទាប់ពីបទចម្រៀង និងសម្លេងជួងបានបន្លឺឡើង។
ជាញឹកញាប់ ខ្ញុំក៏មានការរង់ចាំផងដែរ គឺមិនខុសពីហ្វូងមនុស្សទាំងនោះឡើយ។ ខ្ញុំរង់ចាំ ចម្លើយសម្រាប់ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ ឬរង់ចាំការដឹកនាំមកពីព្រះអម្ចាស់ជាដើម។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនដឹងថា ការរង់ចាំរបស់ខ្ញុំ នឹងបញ្ចប់នៅពេលណាពិតប្រាកដក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំកំពុងតែរៀនរង់ចំា ដោយការរំពឹង។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣០ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង បានសរសេរអំពីការមានទុក្ខជាទម្ងន់ ដោយសារគាត់កំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា ដែលហាក់ដូចជាពេលយប់ដែលងងឹតបំផុត។ ក្នុងពេលដែលមានទុក្ខនោះ គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តទុកចិត្តព្រះ ហើយប្រុងចិត្ត ដូចជាអ្នកយាម កំពុងមាននាទីជាអ្នករង់ចាំប្រកាសថា ថ្ងៃភ្លឺហើយ។ គឺដូចដែលគាត់បានពោលថា “ព្រលឹងនៃទូលបង្គំរង់ចាំព្រះអម្ចាស់
ជាជាងពួកយាមល្បាតរង់ចាំភ្លឺឡើង អើ ជាជាងពួកយាមល្បាតរង់ចាំភ្លឺឡើងទៅទៀត”(ខ.៦)។
អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានរំពឹងរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ រំដោះគាត់ចេញពីភាពងងឹតនៃបញ្ហាគាត់ ដោយជឿជាក់លើភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ បានជាគាត់មានសេចក្តីសង្ឃឹមថា នឹងអាចអត់ទ្រាំ សូម្បីតែនៅក្នុងពេលដែលគាត់មានទុក្ខក៏ដោយ។ ដោយផ្អែកទៅលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល សេចក្តីសង្ឃឹមនោះអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ បន្តរង់ចាំ ទោះបីជាគាត់មិនទាន់បានឃើញពន្លឺលេចឡើងក៏ដោយ។
សូមមានសង្ឃឹមឡើង បើសិនជាអ្នកកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងយប់ដ៏ងងឹត នៃបញ្ហាក្នុងជីវិត។ ពន្លឺថ្ងៃនឹងភ្លឺមកដល់ នៅក្នុងជីវិតនេះ…