លោតកញ្ឆេង ដោយសេរីភាព
លោកជីម(Jim) ជាកសិករជំនាន់ទី៣ ក្នុងត្រកូលកសិករ។ គាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលគាត់បានអានខគម្ពីរដែលបានចែងថា “ឯងរាល់គ្នាដែលកោតខ្លាចដល់ឈ្មោះអញ នោះឯងរាល់គ្នានឹងចេញទៅ លោតកព្ឆោងដូចជាកូនគោ ដែលលែងចេញពីក្រោល”(ម៉ាឡាគី ៤:២)។ ខគម្ពីរនេះក៏បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យអធិស្ឋានទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានមនុស្សគ្រប់រូប។ គាត់បាននឹកចាំយ៉ាងច្បាស់ អំពីពេលដែលកូនគោរបស់គាត់រត់ចេញពីក្រោលរបស់វាយ៉ាងលឿន ហើយលោតចុះឡើង យ៉ាងរំភើបរីករាយ ពេលគាត់បើកទ្វារឲ្យពួកវាចេញក្រៅ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានយល់អំពីការសន្យារបស់ព្រះ អំពីសេរីភាពដ៏ពិត។
កូនស្រីរបស់លោកជីមបាននិយាយរឿងនេះប្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះយើងកំពុងជជែកគ្នា អំពីពាក្យប្រៀបប្រដូច ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាឡាគី ជំពូក៤ ដែលក្នុងនោះ ហោរាម៉ាឡាគី បានញែកឲ្យដាច់ពីគ្នា រវាងអ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះនាមព្រះ ឬនៅតែបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ និងអ្នកដែលទុកចិត្តលើខ្លួនឯង(៤:១-២)។ កាលនោះ លោកហោរាកំពុងលើកទឹកចិត្តពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យដើរតាមព្រះ ស្របពេលដែលមនុស្សជាច្រើន ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកដឹកនាំសាសនា មិនបានគោរពព្រះអង្គ និងស្តង់ដាដែលព្រះអង្គបានប្រទាន សម្រាប់ការរស់នៅដោយចិត្តស្មោះត្រង់(១:១២-១៤ ៣:៥-៩)។ លោកម៉ាឡាគីក៏បានអំពាវនាវពួកបណ្តាជនឲ្យរស់នៅ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ព្រោះព្រះទ្រង់ជិតដល់ពេល ដែលត្រូវធ្វើការញែកឲ្យដាច់រវាងមនុស្សទាំងពីរក្រុមនេះ។ ក្នុងបរិបទនេះ លោកម៉ាឡាគីបានប្រើពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីកូនគោដែលលោតកញ្ឆេង ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីក្តីអំណរដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន ដែលក្រុមមនុស្សស្មោះត្រង់ទទួលបាន ពេលដែល “ព្រះអាទិត្យ នៃសេចក្តីសុចរិតនឹងរះឡើង មានទាំងអំណាចប្រោសឲ្យជា នៅក្នុងចំអេងស្លាប”(៤:២)។
ព្រះយេស៊ូវបានសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ ដោយទ្រង់បាននាំដំណឹងល្អមកប្រាប់យើងថា សេរីភាពដ៏ពិត គឺមានសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់(លូកា…
ក្រោកឈរឡើងវិញ
លោករ៉ាយអិន ហ៊ល(Ryan Hall) ជាកីឡាករអាមេរិក ដែលបានបំបែកឯកត្តកម្មនៅក្នុងការរត់ប្រណំាងពាក់កណ្តាលម៉ារ៉ាតុន។ គាត់បានបញ្ចប់ការរត់ ក្នុងរយៈចម្ងាយ២១គីឡូម៉ែត្រ ដោយប្រើរយៈពេល៥០នាទី ៤៣វិនាទី ធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាកីឡាករអាមេរិក ដែលបានរត់ប្រណាំង ដោយប្រើរយៈពេលតិចជាង១ម៉ោង។ លោកហ៊ល បានអបអរជោគជ័យ ដែលជាការបំបែកឯកត្តកម្ម តែគាត់ក៏ធ្លាប់ជួបការខកចិត្ត ដោយសារគាត់មិនអាចបញ្ចប់ការប្រកួតមួយ។
គាត់បានស្គាល់រស់ជាតិជោគជ័យ ហើយក៏ធ្លាប់ស្គាល់រស់ជាតិបរាជ័យផងដែរ តែគាត់បានទទួលស្គាល់ថា ជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ បានទ្រទ្រង់គាត់។ គាត់បានទទួលការលើកទឹកចិត្តពីខគម្ពីរដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ ដែលមានបទគម្ពីរសុភាសិតជាដើម ដែលចែងថា “ដ្បិតមនុស្សសុចរិត ទោះបើគេដួលដល់៧ដងក៏ដោយ គង់តែនឹងក្រោកឡើងវិញបាន”(សុភាសិត ២៤:១៦)។ បទគម្ពីរសុភាសិតនេះបានរំឭកយើងថា មនុស្សសុចរិត គឺអ្នកដែលមានជំនឿ និងមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ នឹងនៅតែជួបការលំបាក ហើយទុក្ខព្រួយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខណៈពេលដែលពួកគេបន្តស្វែងរកព្រះអង្គ នៅពេលមានការលំបាក ព្រះទ្រង់ប្រទានកម្លាំង ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យពួកគេក្រោកឡើងវិញ។
ថ្មីៗនេះ តើអ្នកបានជួបការខកចិត្ត ឬបរាជ័យដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាបានដួលចុះ មិនអាចក្រោកឈរឬទេ? ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានលើកទឹកចិត្តយើង មិនឲ្យពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំងរបស់យើង តែឲ្យបន្តទុកចិត្តលើព្រះ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ។ ពេលណាយើងទុកចិត្តព្រះអង្គ ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់នឹងប្រទានកម្លាំងមកយើង ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាក្នុងជីវិត រាប់ចាប់តាំងពីបញ្ហាតូចតាច រហូតដល់បញ្ហាធំ(២កូរិនថូស ១២:៩)។—Lisa M. Samra
ធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិត
កាលថ្ងៃទី១៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៩៩ យន្តហោះតូចមួយគ្រឿង ដែលបើកបរដោយលោកចន អេហ្វ ខេនេឌី ជូនា(John F. Kennedy Jr.) បានធ្លាក់ នៅក្នុងមហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច។ អ្នកស៊ើបអង្កេតទាំងឡាយ បានសន្និដ្ឋានថា គ្រោះថ្នាក់នេះ គឺបណ្តាលមកពីកំហុសដ៏សាមញ្ញមួយ ក្នុងការបើកបរ ដែលគេហៅថា ការវង្វេងស្មារតីនៅលើអាកាស។ បាតុភូតិនេះកើតឡើង ពេលដែលអ្នកបើកបរមិនអាចមើលឃើញច្បាស់ ហើយក៏វង្វេងស្មារតី និងភ្លេចពឹងផ្អែកលើឧបករណ៍របស់ខ្លួន ដើម្បីស្វែងរកគោលដៅដោយសុវត្ថិភាព។
ខណៈពេលដែលយើងធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតនេះ ជាញឹកញាប់ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ថា ការរស់នៅហាក់ដូចជាពិបាកពេក យើងក៏បានវង្វេងស្មារតី។ រឿងដ៏សោកសៅ ដែលមិននឹកស្មានដល់ មានដូចជា ការកើតជម្ងឺមហារីកការស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការបាត់បង់ការងារ ការក្បត់របស់មិត្តភក្តិជាដើម គឺសុទ្ធតែងាយនឹងនាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍វង្វេង និងភ័ន្តភាំង។
ពេលណាយើងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ យើងអាចអធិស្ឋានតាមបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ៤៣។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ កំពុងតែមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកពេក ដោយជួបការបាត់បង់ ហើយហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយ ការអាក្រក់ និងអំពើអយុត្តិធម៌។ ស្ថិតក្នុងពេលដ៏អស់សង្ឃឹមនោះ គាត់ក៏បានទូលអង្វរដល់ព្រះ សូមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីជួយឲ្យគាត់អាចឆ្លងកាត់ស្ថានភាពដ៏ពិបាកនោះ ទៅដល់គោលដៅរបស់គាត់ ដែលជាព្រះវត្តមានព្រះអង្គ(ខ.៣-៤)។ គាត់ដឹងថា គាត់នឹងរកឃើញក្តីសង្ឃឹម និងក្តីអំណរជាថ្មី ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ។
តើអ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានទូលសូមការនាំផ្លូវពីព្រះ…
ផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿ
ក្នុងវគ្គជម្រុះ នៃការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ក្នុងឆ្នាំ២០១៧ ដែលក្នុងនោះ ក្រុមអាមេរិក ប្រកួតនឹងក្រុបទ្រីនីដាត និងតូបាហ្កូ ក្រុមអ្នកប្រយុទ្ធសូកា ក៏បានធ្វើឲ្យពិភពលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដោយបានប្រកួតឈ្នះក្រុមបុរសជម្រើសជាតិរបស់អាមេរិក ជាក្រុមដែលមានចំណាត់ថ្នាក់ខ្ពស់ជាងក្រុមខ្លួន ដល់ទៅ៥៦ចំណាត់ថ្នាក់។ ការប្រកួតឈ្នះ ដោយពិន្ទុ ២-១ បានធ្វើឲ្យក្រុមអាមេរិកត្រូវគេដកចេញពីការប្រកួតបាល់ទាត់ពានរង្វាន់ពិភពលោក ឆ្នាំ២០១៨។
គេមិននឹកស្មានថា ក្រុមទ្រីនីដាត និងថូបាហ្កូអាចប្រកួតឈ្នះក្រុមអាមេរិកនោះទេ មូលហេតុ គឺដោយសារគេគិតថា អាមេរិកមានប្រជាជន និងធនធានច្រើនជាងប្រទេសដ៏តូចមួយនេះ នៅតំបន់ខារីបីន។ ប៉ុន្តែ ការដែលក្រុមអាមេរិកហាក់ដូចជាមានប្រៀបជាងយ៉ាងដូចនេះ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងអាចឈ្នះក្រុមអ្នកប្រយុទ្ធសូកាដ៏ឆេះឆួលនោះឡើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងរបស់លោកគេឌាន និងសាសន៍ម៉ាឌាន ដែលនិយាយអំពីជ័យជម្នះស្រដៀងនេះផងដែរ ដោយក្រុមតូច ឈ្នះក្រុមធំជាង។ តាមពិត កងទ័ពអ៊ីស្រាអែល មានអ្នកប្រយុទ្ធ៣ម៉ឺននាក់ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានកាត់បន្ថយចំនួនអ្នកដែលត្រូវទៅប្រយុទ្ធ ឲ្យនៅសល់តែ៣រយនាក់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឲ្យជាតិសាសន៍នេះដឹងថា ជ័យជម្នះរបស់ពួកគេ គឺបានមកពីការពឹងផ្អែកទៅលើព្រះ មិនមែនដោយសារទំហំនៃកងទ័ព បរិមាណទឹកប្រាក់នៅក្នុងឃ្លាំង ឬជំនាញរបស់អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេនោះទេ(ពួកចៅហ្វាយ ៧:១-៨)។
យើងអាចជួបការល្បួង ដែលនាំឲ្យយើងទុកចិត្តលើការអ្វី ដែលយើងអាចមើលឃើញ ឬអាចវាស់ដោយផ្ទាល់ ប៉ុន្តែ ផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿមិនដូច្នោះឡើយ។ ការពឹងផ្អែកលើព្រះច្រើនតែមានការពិបាក ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងស្ម័គ្រចិត្តពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ ដើម្បី “មានភាពរឹងមាំក្នុងព្រះអម្ចាស់ និងអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ”(អេភេសូរ ៦:១០)…
ការរស់នៅដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានសិក្សាអំពីអ្នកស្រី ខាត់ធ័ររីន ហាំលីន (Catherine Hamlin) ដែលជាគ្រូពេទ្យវះកាត់សញ្ជាតិអូស្រ្តាលី ដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់ ពេលដែលខ្ញុំបានអានដំណឹងមរណៈភាពរបស់គាត់ ដែលបានចុះផ្សាយតាមសារព័ត៌មាន។ កាលអ្នកស្រីខាត់ធ័ររីន និងស្វាមីគាត់ នៅប្រទេសអេធីយ៉ូពី ពួកគេបានបង្កើតមន្ទីរពេទ្យដំបូងគេ ដែលបើកព្យាបាលតែស្រ្តី ដែលបានទទួលរងរបួសផ្លូវកាយ និងផ្លូវអារម្មណ៍ ដោយសាររបួសក្រោយពេលសម្រាលកូន ដែលកើតមានជាធម្មតា នៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍។ គេបានទទួលស្គាល់ថា អ្នកស្រីខាត់ធ័ររីនបានមើលការខុសត្រូវ មកលើការព្យាបាលស្រ្តីជាង៦ម៉ឺននាក់។
គាត់នៅតែបន្តធ្វើការវះកាត់ឲ្យអ្នកជំងឺនៅមន្ទីរពេទ្យ ពេលដែលគាត់មានអាយុ៩២ឆ្នាំ ហើយនៅតែចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយការញាំតែមួយពែង និងរៀនព្រះគម្ពីរប៊ីប។ កាលនោះ មានមនុស្សជាច្រើនមានការងឿងឆ្ងល់ចំពោះគាត់ ហើយគាត់ក៏បានឆ្លើយសំណួររបស់ពួកគេថា គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវធម្មតាម្នាក់ ដែលគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការ ដែលព្រះបានប្រទានឲ្យគាត់ធ្វើ។
ខ្ញុំសូមអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខ្ញុំបានរៀនសូត្រ អំពីជីវិតដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់នេះ ព្រោះគាត់បានធ្វើជាគំរូដ៏មានអំណាច សម្រាប់ខ្ញុំ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរប៊ីបបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿទាំងឡាយ ឲ្យរស់នៅ តាមរបៀបដែលនាំឲ្យអ្នកមិនជឿ អាចមើលឃើញការល្អរបស់យើង ហើយពោលសរសើរដល់ព្រះ(១ពេត្រុស ២:១២)។
អំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះ ដែលបានត្រាស់ហៅយើង ចេញពីភាពងងឹតខាងវិញ្ញាណ ចូលទៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះអង្គ(ខ.៩) ក៏អាចធ្វើឲ្យការងារ ឬផ្នែកណាមួយនៃការបម្រើរបស់យើង ក្លាយជាទីបន្ទាល់ដ៏ល្អ នៃជំនឿរបស់យើង។ ទោះព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងមានបំណងចិត្ត ឬជំនាញ សម្រាប់ធ្វើការអ្វីក៏ដោយ ចូរយើងធ្វើ តាមរបៀបដែលនាំឲ្យគេងាកមករកព្រះអង្គ ហើយនាំឲ្យកិច្ចការទាំងនោះមានន័យ និងមានគោលបំណង។—Lisa…
តាមរក ដោយក្តីស្រឡាញ់
កវីអង់គ្លេស ឈ្មោះ ហ្វ្រង់ស៊ីស ថមសុន(Francis Thompson) បាននិពន្ធបទកំណាព្យ មានចំណងជើងថា “អ្នកប្រមាញ់មកពីស្ថានសួគ៌” ដែលក្នុងនោះ នៅបន្ទាត់ដំបូងគាត់បានសរសេរថា “ខ្ញុំបានរត់គេចពីព្រះអង្គ ទាំងយប់ថ្ងៃ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកថមសុន បានពិពណ៌នា អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវបានដេញតាមគាត់ឥតឈប់ឈរ ទោះគាត់បានព្យាយាមលាក់ខ្លួន ឬរត់គេចពីព្រះអង្គយ៉ាងណាក៏ដោយ។ នៅឃ្លាចុងក្រោយគាត់ក៏បានសរសេរថា “ខ្ញុំជាមនុស្សដែលព្រះអង្គបានតាមរក”។
ខ្លឹមសារសំខាន់នៃកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូណាស និយាយអំពី សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលតាមរកមនុស្សបាត់បង់។ ហោរារូបនេះបានទទួលការចាត់តាំងរបស់ព្រះ ឲ្យទៅប្រកាសប្រាប់ប្រជាជននៅទីក្រុងនីនីវេ(ដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល) ឲ្យងាកមករកព្រះ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានរត់គេចពីព្រះអង្គ(យ៉ូណាស ១:៣)។ គាត់ក៏បានរកឃើញផ្លូវរត់គេច តាមសំពៅ ដែលធ្វើដំណើរបញ្ច្រាសទិសដៅនៃទីក្រុងនីនីវេ តែមិនយូរប៉ុន្មាននាវានោះក៏ជួបខ្យល់ព្យុះដ៏កាចសាហាវមួយ។ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សនៅលើនាវានោះ គេក៏បានបោះលោកយ៉ូណាសចូលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ហើយគាត់ក៏ត្រូវសត្វត្រីធំលេបទាំងរស់(១:១៥-១៧)។
ក្នុងបទកំណាព្យដ៏ពីរោះរបស់លោកយ៉ូណាស គាត់បានរំឭកថា ទោះគាត់ខំរត់គេចពីព្រះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គនៅតែតាមរកគាត់។ ពេលដែលលោកយ៉ូណាសចុះចាញ់ស្ថានភាពដ៏ពិបាករបស់គាត់ ហើយត្រូវការការសង្រ្គោះរបស់ព្រះ នោះគាត់ក៏បានអធិស្ឋានស្រែករកព្រះអង្គ ហើយងាកបែរមករកសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ(២:២,៨)។ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតប ហើយប្រទានការសង្រ្គោះមិនគ្រាន់តែសម្រាប់យ៉ូណាស តែក៏សម្រាប់សាសន៍អាសស៊ើរ ដែលជាសត្រូវរបស់គាត់ផងដែរ(៣:១០)។
គឺដូចដែលគាត់បានពិពណ៌នានា ក្នុងបទកំណាព្យរបស់គាត់ ជីវិតយើង អាចមានរដូវកាល ដែលយើងព្យាយាមរត់គេចពីព្រះ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវនៅតែស្រឡាញ់យើង ហើយបន្តធ្វើការក្នុងចិត្តយើង ដើម្បីឲ្យយើងវិលត្រឡប់មករកការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះអង្គ(១យ៉ូហាន ១:៩)។—Lisa M.…
បោះយុថ្កាជាប់ ក្នុងសេចក្តីពិត
ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំរស់នៅ ក្នុងផ្ទះចាស់មួយខ្នង ដែលមានអាយុកាលជិត១រយឆ្នាំ វាមានលក្ខណៈជាច្រើន ដែលមានដូចជា ជញ្ជាំងម្នាងសិលា ដែលមានផ្ទៃរាបដ៏អស្ចារ្យ។ ជាងសង់ផ្ទះម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំ ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលណាខ្ញុំចង់ព្យួរស៊ុមរូបថត នៅលើជញ្ជាំងទាំងនោះ។ គាត់ថា ខ្ញុំត្រូវស្វានវីស ឲ្យចំឆ្អឹងឈើ ដែលបង្កប់នៅពីក្រោយបន្ទះម្នាងសិលា ឬប្រើតាក់កេសម្រាប់ម្នាងសិលា ដើម្បីព្យួររូបថតទាំងនោះ។ ពុំនោះទេ ស៊ុមរូបថតនោះអាចបាក់បែក ដោយធ្លាក់មកលើដី បន្សល់ទុកនូវប្រហោងដ៏អាក្រក់នៅលើជញ្ជាំង។
លោកហោរាអេសាយធ្លាប់បាននិយាយប្រៀបប្រដូច អំពីដែកគោល ដែលបានដំជាប់យ៉ាងមាំ នៅលើជញ្ជាំង ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីតួអង្គតូចមួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ឈ្មោះ អេលាគីម។ លោកអេលាគីមទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ គឺខុសពីមន្រ្តីពុករលួយ ឈ្មោះសេបនា(អេសាយ ២២:១៥-១៩) ក៏ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង(ខ.៨-១១)។ លោកអេសាយក៏បានថ្លែងទំនាយ អំពីការដែលលោកអេលាគីម នឹងក្លាយជា រដ្ឋបាលនៃរាជវាំងរបស់ស្តេចហេសេគា ហើយគាត់ក៏បានសរសេរថា លោកអេលាគីម នឹងត្រូវបានជាប់នៅ ដូចដែកគោលដែលបានបោះភ្ជាប់នៅមួយកន្លែងដែលស្ថិតស្ថេរ(ខ.២៣)។ ដោយគាត់ជាប់នៅក្នុងសេចក្តីពិត និងព្រះគុណរបស់ព្រះ នោះលោកអេលាគីម នឹងបានទ្រទ្រង់ក្រុមគ្រួសារ និងប្រជាជនគាត់(ខ.២២-២៤)។
តែលោកអេសាយ បានបញ្ចប់ការថ្លែងទំនាយនោះ ដោយការរំឭកថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើជាទីពឹង ដល់មិត្តសំឡាញ់ ឬក្រុមគ្រួសារជារៀងរហូតឡើយ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចមានកំហុស(ខ.២៥)។ យុថ្កាដែលយើងអាចទុកចិត្តបានទាំងស្រុង គឺជាព្រះយេស៊ូវ(ទំនុកដំកើង ៦២:៥-៦ ម៉ាថាយ…
ព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងខ្ញុំ!
ក្នុងវគ្គមួយ នៃការប្រកួតភាពប៉ិនប្រសប់ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ឬ America’s Got Talent ក្មេងស្រីអាយុ៥ឆ្នាំម្នាក់ បានបន្លឺសម្លេងច្រៀង ដោយសំនៀងដ៏ពិរោះយ៉ាងខ្លាំង បានជាចៅក្រមម្នាក់បានប្រៀបធៀបគាត់ ទៅនឹងក្មេងម្នាក់ទៀត ដែលជាអ្នកចម្រៀង និងអ្នករាំដ៏ល្បីល្បាញ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់គិតថា ក្មេងស្រីឈ្មោះ សឺលី ធែមភល(Shirley Temple) កំពុងតែរស់នៅក្នុងនាង។ នាងក៏បានផ្តល់ឲ្យនូវការឆ្លើយតប ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “សឺលី ធែមភល មិនរស់នៅក្នុងខ្ញុំទេ។ គឺព្រះយេស៊ូវទេតើ ដែលគង់នៅក្នុងខ្ញុំ!”
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ចំពោះក្មេងស្រីនេះ ដែលបានដឹងច្បាស់ថា ក្តីអំណររបស់នាង មានប្រភពមកពីព្រះយេស៊ូវ ដែលគង់នៅក្នុងនាង។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានធានាដល់យើងថា តាមពិត អស់អ្នកដែលទុកចិត្តព្រះអង្គ នឹងមិនគ្រាន់តែទទួលបានជីវិតអស់កល្ប តាមព្រះបន្ទូលសន្យាប៉ុណ្ណោះឡើយ តែក៏ទទួលបាននូវព្រះវត្តមានព្រះយេស៊ូវ គង់នៅក្នុងពួកគេ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយព្រះអង្គគង់នៅក្នុងចិត្តយើង(កូល៉ុស ១:២៧ និង អេភេសូរ ៣:១៧)។
ដោយសារព្រះយេស៊ូវ មានព្រះវត្តមានក្នុងចិត្តយើង នោះយើងមានហេតុផលរាប់មិនអស់ ដែលត្រូវអរព្រះគុណព្រះអង្គ(កូល៉ុស ២:៦-៧)។ ព្រះអង្គប្រទានយើងនូវសមត្ថភាព ដើម្បីរស់នៅ ដោយមានគោលបំណង និងកម្លាំង(១:២៨-២៩)។ ព្រះអង្គបង្កើតឲ្យមានក្តីអំណរ ក្នុងចិត្តយើង គ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់ គឺទាំងក្នុងពេលរីករាយ ក៏ដូចជាពេលលំបាក(ភីលីព…
យើងមិនឯកោទេ
អ្នកស្រីមែហ្គី ហ្វឺគូសិន(Maggie Fergusson) បាននិពន្ធអត្ថបទមួយ ក្នុងទស្សនាវដ្តី អ្នកសេដ្ឋកិច្ច នៃឆ្នាំ១៨៤៣ ក្រោមប្រធានបទ ភាពឯកោ។ ក្នុងអត្ថបទនោះ គាត់បានសរសេរថា “ភាពឯកោនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ ជាងភាពគ្មានផ្ទះសម្បែង ភាពអត់ឃ្លាន ឬជម្ងឺទៅទៀត”។ អ្នកស្រីហ្វឺគូសិនក៏បានលើកឡើង អំពីការកើនឡើង នៃអត្រានៃភាពឯកោ ដែលមិនប្រកាន់វណ្ណៈ ឬស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនោះឡើយ ហើយគាត់ក៏បានលើកយកឧទាហរណ៍ ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ចិត្តណាស់ ដើម្បីឲ្យគេដឹងថា ភាពឯកោមានផលអាក្រក់យ៉ាងណាខ្លះ។
ការឈឺចាប់ ក្នុងពេលឯកោ គឺមិនមែនទើបតែមានក្នុងសម័យយើងនោះឡើយ។ ជាការពិតណាស់ ការឈឺចាប់ក្នុងពេលឯកោ ក៏មានចែង នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាផងដែរ។ ជាញឹកញាប់ កណ្ឌគម្ពីរនេះបានលើកឡើង អំពីទុក្ខព្រួយរបស់អ្នក ដែលហាក់ដូចជាខ្វះទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យមួយ(៤:៧-៨)។ អ្នកនិពន្ធនៃកណ្ឌគម្ពីរនេះបានពោលទំនួញថា មនុស្សអាចរកបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន តែមើលមិនឃើញតម្លៃរបស់វា ព្រោះគ្មានមនុស្សសម្រាប់ចែករំលែកទ្រព្យសម្បត្តិនោះឲ្យ។
ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធក៏បានទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃមិត្តភាព ដោយគាត់បានសរសេរថា មិត្តភក្តិជួយអ្នកឲ្យសម្រេច ការអ្វីដែលអ្នកមិនអាចធ្វើបានតែម្នាក់ឯង(ខ.៩) មិត្តភក្តិជួយជ្រោងយើងឡើង ពេលណាយើងដួល(ខ.១០) ដៃគូរនាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្ត(ខ.១១) ហើយមិត្តភក្តិអាចផ្តល់ឲ្យនូវការការពារ ក្នុងពេលដ៏ពិបាក(ខ.១២)។
ភាពឯកោ ពិតជានាំមកនូវការពិបាកច្រើនណាស់ បានជាព្រះទ្រង់បង្កើតយើងមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យ និងទទួលផលប្រយោជន៍នៃមិត្តភាព និងសហគមន៍។ បើអ្នកមានអារម្មណ៍ឯកោ នោះចូរអធិស្ឋានសូមព្រះទ្រង់ជួយអ្នក ឲ្យបង្កើតទំនាក់ទំនងដ៏មានន័យ ជាមួយអ្នកដទៃ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ចូរស្វែងរកការលើកទឹកចិត្ត…
សម្លេងត្រែនៃការរំឭក
កងទ័ពអាមេរិកមានប្រពៃណីផ្លំត្រែ បទ “Taps” នៅពេលថ្ងៃលិច និងនៅក្នុងពិធីបុណ្យសពរបស់ទាហាន ដែលបានពលីជីវិត។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលដែលបានអានទំនុកច្រៀង របស់បទនេះ ហើយក៏បានរកឃើញថា បទនេះមានល្បះជាច្រើន ដែលបញ្ចប់ដោយពាក្យថា “ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរ”។ ដូចនេះ មុនពេលយប់មកដល់ ឬក្នុងពេលសោកសង្រេង ដោយសារការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ទំនុកច្រៀងនៃបទនេះបានធានាពួកទាហានអាមេរិកទំាងឡាយថាព្រះគង់នៅក្បែរជានិច្ច។
នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ គេក៏បានផ្លុំត្រែដើម្បីរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែលថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរពួកគេ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលត្រូវតែ “ផ្លុំត្រែ” នៅក្នុងពេលធ្វើពិធីបុណ្យសំខាន់ៗ ដែលជាផ្នែកមួយនៃការតាំងសញ្ញារវាងព្រះ និងប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល (ជនគណនា ១០:១០)។ ការផ្លុំត្រែជាការរំឭកថា ព្រះទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានវត្តមានគង់នៅក្បែរប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីជួយពួកគេ ព្រោះព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងជួយពួកគេ។
សព្វថ្ងៃនេះ យើងនៅតែត្រូវការការរំឭកថា ព្រះទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង។ ហើយក្នុងការថ្វាយបង្គំរបស់យើង យើងក៏អាចស្រែកអំពាវរកព្រះអង្គ ដោយការអធិស្ឋាន និងបទចម្រៀងផងដែរ។ យើងអាចចាត់ទុកថា ការអធិស្ឋានរបស់យើង គឺប្រៀបដូចជាសម្លេងត្រែ ដែលសុំឲ្យព្រះទ្រង់ជួយយើង។ ហើយយើងក៏មានការកម្សាន្តចិត្ត ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះអង្គតែងតែស្តាប់ឮ អ្នកដែលស្រែករកព្រះអង្គ(១ពេត្រុស ៣:១២)។ ព្រះអង្គឆ្លើយតបការទូលអង្វររបស់យើង ដោយការធានា អំពីព្រះវត្តមាន ដែលចម្រើនកម្លាំង និងកម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងពេលដ៏ពិបាក និងពេលសោកសង្រេង ក្នុងជីវិត។—Lisa M. Samra