ចូរកុំខ្លាចឡើយ
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ស្ទើរតែគ្រប់ពេល ដែលទេវតាបង្ហាញខ្លួន ឲ្យមនុស្សឃើញ ពាក្យទីមួយ ដែលទេវតាមានបន្ទូលនោះ គឺ “ចូរកុំខ្លាចឡើយ!” ពេលដែលទេវតា ឬព្រះជាម្ចាស់ យាងចុះមកទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្ស តាមធម្មតា អ្នកដែលបានឃើញព្រឹត្តិការណ៍នេះ ក៏បានក្រាបនៅលើដី ដោយការភ័យខ្លាច។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរលូកាបានចែងអំពីសម័យមួយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ តាមរបៀបម្យ៉ាង ដែលមិនបានធ្វើឲ្យគេមានការភ័យខ្លាច។ កាលនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានយាងចុះមករកមនុស្ស ដោយយកកំណើតជាទារក នៅក្នុងក្រោលសត្វ ហើយក៏បានផ្ទំនៅក្នុងស្នូកសត្វ ដោយមានព្រះនាមថា យេស៊ូវ ដែលតាមរយៈមធ្យោបាយនេះ មនុស្សមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ចំពោះទ្រង់ឡើយ។ តើទារកមានចំណុចអ្វីដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាចដែរឬទេ?
កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានព្រះជន្មនៅលើផែនដី ទ្រង់ជាព្រះ ហើយក៏ជាមនុស្សផងដែរ។ ក្នុងនាមជាព្រះ ទ្រង់អាចធ្វើការអស្ចារ្យ អត់ទោសបាប ឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ ហើយថ្លែងទំនាយអំពីពេលអនាគត។ ប៉ុន្តែ សាសន៍យូដាធ្លាប់តែដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ ដោយពពកដែលភ្លឺចិញ្ចាច ឬសរសេរភ្លើង ដូចនេះ ព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ័ន្តច្រឡំ។ ពួកគេឆ្ងល់ថា តើទារកដែលបានប្រសូត្រនៅភូមិបេថ្លេហិម និងជាកូនប្រុសរបស់ជាងឈើ ជាអ្នកស្រុកណាសារ៉ែត អាចក្លាយជាព្រះមែស៊ីដោយរបៀបណា?
ហេតុអ្វីបានជាព្រះយកកំណើតជាមនុស្ស? មានចម្លើយជាច្រើនសម្រាប់សំណួរនេះ ដែលក្នុងនោះ មានចម្លើយមួយ ដែលយើងអាចរកបាននៅក្នុងបទគម្ពីរ ដែលបានចែងអំពីកាលដែលព្រះយេស៊ូវជជែកជាមួយពួកគ្រូនៃសាសនាយូដា នៅក្នុងព្រះវិហារ ពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្ម១២ឆ្នាំ។ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរលូកាបានចែងថា…
ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូល
ការជជែកគ្នា ស្ទើរតែទាំងអស់ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យ៉ូប គឺបាននិយាយអំពីមូលហេតុ ដែលការឈឺចាប់ កើតមាន នៅក្នុងពិភពលោកនេះ។ ប៉ុន្តែ ការជជែកវែកញែកទាំងនោះ ហាក់ដូចជាមិនជួយដល់យ៉ូបប៉ុន្មានទេ។ បញ្ហារបស់គាត់ គឺជាបញ្ហានៃការទំនាក់ទំនង តែមិនមែនជាបញ្ហានៃការសង្ស័យទេ។ តើគាត់អាចទុកចិត្តព្រះជាម្ចាស់បានឬទេ? អ្វីដែលលោកយ៉ូបចង់បានបំផុតនោះ គឺគាត់ចង់ឲ្យព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ ព្រោះមានតែទ្រង់មួយអង្គគត់ ទើបអាចពន្យល់ អំពីមូលហេតុដែលគាត់មានជីវិតពិបាកយ៉ាងនេះ។ និយាយរួម គាត់ចង់ជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្ទាល់ មុខទល់នឹងមុខ។
នៅទីបំផុត យ៉ូបបានជួបព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះទ្រង់ក៏បានយាងមកជួបលោកយ៉ូបដោយផ្ទាល់ (យ៉ូប ៣៨:១)។ ទ្រង់បានជ្រើសរើសពេលយាងមកជួបគាត់ ចំពេលដែលគេមិននឹកស្មាន គឺនៅពេលដែលលោកអេលីហ៊ូវ ដែលជាសំឡាញ់របស់គាត់ បានប្រាប់ពីមូលហេតុ ដែលលោកយ៉ូបគ្មានសិទ្ធិសុំឲ្យទ្រង់យាងមកជួបគាត់។
ទាំងលោកយ៉ូប និងពួកសំឡាញ់របស់គាត់ សុទ្ធតែមិនបានត្រៀមខ្លួន សម្រាប់ការអ្វីដែលព្រះទ្រង់នឹងមានបន្ទូលឡើយ។ លោកយ៉ូបបានប្រមូលសំណួរជាច្រើន សម្រាប់សួរទ្រង់។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះជាម្ចាស់ទេដែលជាអ្នកសួរសំណួរ នៅពេលនោះ។ ព្រះអង្គបានចាប់ផ្ដើម ដោយមានបន្ទូលថា “ចូរក្រវាត់ចង្កេះឯង ដូចជាមនុស្សក្លាហានឥឡូវចុះ។ អញនឹងសួរឯង ហើយឯងត្រូវប្រាប់ដល់អញ” (យ៉ូប ៣៨:៣)។ ពេលនោះ ព្រះទ្រង់មិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ នឹងការជជែកគ្នា នៅក្នុង ៣៥ជំពូកមុន ដែលនិយាយអំពីបញ្ហានៃការឈឺចាប់នោះឡើយ តែទ្រង់បានប្រទាននូវបទកំណាព្យ ដ៏មានព្រះចេស្ដា…
ការបោះជំហានទី១
កាលពីថ្ងៃមុន មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានឃាត់ដណើរខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់ខ្ញុំ អំពីដំណឹងគួរឲ្យរំភើបចិត្ត ហើយបន្ទាប់មក ក៏បានចំណាយពេល១០នាទី រៀបរាប់ អំពីក្មួយរបស់គាត់ អាយុ១ឆ្នាំ ដែលចេះដើរបានមួយជំហានហើយ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ក្មួយគាត់ចេះដើរហើយ! ក្រោយមកខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា បើអ្នកដទៃបានស្តាប់ឮយើងនិយាយគ្នាពីរឿងនេះ តើគេនឹងគិតថា វាជារឿងចម្លែកឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនអាចដើរបាន។ បើគ្រាន់តែក្មេងម្នាក់ចេះដើរ តើមានអ្វីគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល?
ជាការពិតណាស់ ពេលដែលក្មេងតូចចេះធ្វើអ្វីមួយ ដូចជាការដើរ និងនិយាយជាដើម មនុស្សធំច្រើនតែមានចិត្តរីករាយសាទរ។ នោះហើយជាលក្ខណៈពិសេសដែលគួរឲ្សស្រឡាញ់នៃកូនក្មេង ដែលយើងស្ទើរតែភ្លេចថា ខ្លួនឯងធ្លាប់មាន ពេលដែលយើងធំឡើង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះបានប្រើពាក្យ “កូន” ក្នុងការប្រៀបប្រដូច ដើម្បីពិពណ៌នា អំពីទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រកាសថា គ្រីស្ទបរិស័ទជាកូនរបស់ព្រះ ដែលមានសិទ្ធិ និងអភ័យឯកសិទ្ធិ ជាកូនស្នងមរតករបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:១៦-១៧)។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវ (ជា ព្រះរាជបុត្រា “តែមួយ”របស់ព្រះ) បានយាងចុះមក ដើម្បីឲ្យយើងបានទទួលចិញ្ចឹម ជាកូនប្រុសស្រី ក្នុងមហាគ្រួសាររបស់ព្រះ។
ចូរយើងស្រមៃមើលថា ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យរំភើបយ៉ាងណា ពេលដែលទ្រង់ឃើញកូនតូចៗរបស់ទ្រង់ រៀនបោះជំហានខាងវិញ្ញាណ ដើរជាលើកដំបូង។ ប្រហែលជា នៅពេលដែលអាថ៌កំបាំងនៃចក្រវាលត្រូវបានបើកបង្ហាញឡើយ នៅចុងបញ្ចប់ យើងនឹងបានដឹងច្បាស់ អំពីគោលបំណងដ៏ពិតប្រាកដ នៃការដែលមើលកូនក្មេងចម្រើនវ័យធំឡើង។…
សម្រេចគោលបំណងរបស់ព្រះ
កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានមោទនភាព ចំពោះសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ នៅក្នុងការលេងអុក ឬចត្រង្គ។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងក្លឹបអុក ហើយក្នុងអំឡុងពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ គេអាចឃើញខ្ញុំកំពុងអង្គុយ អានសៀវភៅយ៉ាងជក់ចិត្ត ជាមួយក្មេងដទៃទៀត នៅតុអាហារ ដែលមានដូចជាសៀវភៅ មានចំណងជើងថា សៀវភៅស្តេចអុកពិសេស ។ ខ្ញុំបានរៀនតិចនិចលេងអុក ហើយក៏បានឈ្នះភាគច្រើននៃការប្រកួតដែលខ្ញុំចូលរួម។ តែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានទុកល្បែងអុកចោល អស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានជួបមនុស្សម្នាក់ ដែលពិតជាពូកែលេងអុកមែន។ គាត់បានរៀនជំនាញលេងអុក ឲ្យបានល្អឥតខ្ចោះ ចាប់តាំងពីនៅរៀននៅវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការប្រកួតជាមួយគ្រូអុក មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច។ ទោះខ្ញុំចេះដើរក្រឡាអុក តាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនក្តី ក៏យុទ្ធសាស្រ្តរបស់ខ្ញុំសុទ្ធតែមិនសូវមានប្រសិទ្ធិភាព។ គាត់មានជំនាញខ្ពស់ជាងខ្ញុំ បានជាខ្ញុំខំដើរកូនអុកបំពេញគោលបំណងខ្លួនឯង តែទីបញ្ចប់ ខ្ញុំបែរជាបំពេញគោលបំណងឲ្យគាត់ ដោយមិនដឹងខ្លួន។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យមនុស្សមានសេរីភាពបះបោរប្រឆាំងនឹងការរៀបចំ ដែលទ្រង់មានតាំងពីដើម តែទោះជាពួកគេខិតខំប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ទីបំផុត ទ្រង់នៅតែប្រើពួកគេ ឲ្យសម្រេចគោលដៅនៃការស្អាងឡើងវិញរបស់ទ្រង់(រ៉ូម ៨:២១ ២ពេត្រុស ៣:១៣ វិវរណៈ ២១:១)។ ការនេះបានកែប្រែទស្សនៈដែលខ្ញុំមាន អំពីការល្អ និងការអាក្រក់។ ខ្ញុំអាចថ្វាយដល់ព្រះ នូវការល្អ ដែលមានដូចជា កម្លាំង អំណោយទាន និងធនធាន ជាដង្វាយ សម្រាប់បំពេញបំណងព្រះទ័យទ្រង់។…
មនុស្សដូចយើងរាល់គ្នា
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី១៨ លោកវីលៀម ខារេយ(William Carey) បានទទួលការត្រាស់ហៅ ឲ្យធ្វើដំណើរ ទៅប្រទេសឥណ្ឌា ធ្វើបេសកជនផ្សាយដំណឹងល្អ នៃព្រះយេស៊ូវ។ បណ្តាគ្រូគង្វាលដែលនៅក្បែរគាត់បានចម្អកឲ្យគាត់ថា “អ្នកកំលោះ បើព្រះសព្វព្រះទ័យនឹងសង្រ្គោះនរណាម្នាក់ នៅប្រទេសឥណ្ឌា ទ្រង់នឹងសង្រ្គោះ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើអ្នក ឬខ្ញុំទេ!” ត្រង់ចំណុចនេះ គ្រូគង្វាលទាំងនោះ មិនបានយល់អំពីចំណុចសំខាន់នៃការធ្វើការជាដៃគូជាមួយព្រះទេ។ តាមពិត ព្រះទ្រង់បានធ្វើនូវកិច្ចការជាច្រើន ដោយប្រើមនុស្សដូចយើងរាល់គ្នា។
ក្នុងនាមជាដៃគូ ក្នុងការងារបម្រើព្រះ នៅលើផែនដីនេះ យើងចង់ឲ្យបំណងព្រះទ័យព្រះបានសម្រេច តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះទ្រង់តម្រូវឲ្យយើងធ្វើថ្វាយទ្រង់។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងឲ្យអធិស្ឋានថា “សូមរាជ្យទ្រង់បានមកដល់ សូមឲ្យបំណងព្រះទ័យទ្រង់បានសម្រេច”(ម៉ាថាយ ៦:១០)។ សេចក្តីអធិស្ឋាននេះ មិនមែនសម្រាប់ឲ្យយើងអធិស្ឋាន ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះនោះឡើយ។
យើងមានតួនាទីខុសៗគ្នា ដើម្បីបំពេញ ក្នុងការធ្វើការជាមួយព្រះ។ យើងមានតួនាទីដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដោយធ្វើការថ្វាយនគរទ្រង់ ដោយការប្រព្រឹត្ត និងការអធិស្ឋានរបស់យើង។ យើងជារូបកាយព្រះគ្រីស្ទ នៅក្នុងលោកិយនេះ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានចែងក្នុងបទគម្ពីរ កូល៉ុស ១:២៤។ ពេលយើងបម្រើអ្នកដទៃ ព្រះគ្រីស្ទក៏កំពុងបម្រើអ្នកនោះ ក្នុងពេលតែមួយផងដែរ។ ពេលយើងបង្ហាញក្តីមេត្តា ដល់អ្នកដែលកំពុងមានការឈឺចាប់ គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែឈោងទៅរកគាត់ ដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។-Philip Yancey
ជំនឿដែលរឹងមាំដូចថ្មដា
ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំ សុទ្ធតែមានជីដូនដែលបានរស់នៅ លើសអាយុ១០០ឆ្នាំ។ ពេលខ្ញុំបានជជែកជាមួយពួកគាត់ និងមិត្តភក្តិរបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា មនុស្សចាស់ស្ទើរតែគ្រប់រូប មានទម្លាប់ម្យ៉ាង។ ពួកគេចូលចិត្តនិយាយរំឭកអំពីការពិបាក ដែលពួកគេធ្លាប់ជួបពីអតីតកាល។ ពួកគេច្រើនតែនិយាយអំពីសង្រ្គាម និងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ដោយរៀបរាប់យ៉ាងក្បោះក្បាយ អំពីទុក្ខលំបាកនៅរដូវរងារ អំពីអនុស្សាវរីយដ៏សប្បាយកាលនៅក្មេង និងអំពីកាលនៅរៀន ដែលពួកគេខ្វះអាហារបរិភោគ។
ការលំបាក់អាចជួយឲ្យជំនឿមានការរីកចម្រើន ហើយជួយពង្រឹងទំនាក់ទំនង។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ ជាមួយនឹងគោលការណ៍មួយនេះ ខ្ញុំក៏បានយល់កាន់តែច្បាស់ អំពីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ។ បើខ្ញុំពិតជាឈរនៅលើថ្មដាដ៏រឹងមាំនៃជំនឿលើព្រះ(ទំនុកដំកើង ១៨:២) នោះគ្មានការពិបាកអ្វី ដែលនឹងបំផ្លាញទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយទ្រង់ឡើយ។
ជំនឿដែលរឹងមាំដូចថ្មដា ជួយឲ្យខ្ញុំមានទំនុកចិត្តថា ទោះមានភាពវឹកវរក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍។ ទោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងគ្មានតម្លៃក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានតម្លៃចំពោះព្រះនៃក្តីស្រឡាញ់។ គ្មានការឈឺចាប់អ្វីដែលនឹងស្ថិតស្ថេរជារៀងរហូតទេ ហើយគ្មានការអាក្រក់អ្វីដែលនឹងមានជ័យជម្នះ នៅចុងបញ្ចប់ឡើយ។
ជំនឿដែលរឹងមាំដូចថ្មដា អាចមើលឃើញការលះបង់ដ៏ធំបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលជាការសុគតរបស់ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលជាដើមចមនៃព្រឹត្តិការណ៍ដ៏អស្ចារ្យបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលជាការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងជាជ័យជម្នះដែលទ្រង់មានមកលើសេចក្តីស្លាប់។-Philip Yancey
អភ័យឯកសិទ្ធិដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល
ពេលលោកប្រធានាធិបតី ចន អែហ្វ ខេននេឌី(John F. Kennedy) កំពុងបំពេញនាទីជាប្រធានាធិបតីនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ជួនកាល ក្រុមអ្នកថតរូបថតបានរូបភាពគាត់ ក្នុងប្លង់ដ៏ទាក់ទាញ។ ឧទាហរណ៍ មានពេលមួយ គាត់កំពុងអង្គុយនៅតុ ដោយមានសមាជិកគណៈរដ្ឋមន្ត្រីកំពុងអង្គុយជុំវិញគាត់ ក្នុងបន្ទប់ការិយាល័យអូវ៉ល(មានរាងមូលពងក្រពើ) ដើម្បីពិភាក្សាអំពីបញ្ហាពិភពលោក។ នៅពេលនោះ កូនប្រុសរបស់គាត់អាយុ២ឆ្នាំ ដែលចេះដើរតេសតាស់ ឈ្មោះចន ចន(John-John) ក៏បានវាចុះឡើងៗ ចេញចូលតុប្រជុំដ៏ធំរបស់ប្រធានាធិបតី ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងពិភាក្សារឿងប្រទេសជាតិដ៏សំខាន់ ក្នុងសេតវិមាន។ តាមពិត វាគ្រាន់តែចង់ទៅលេងឪពុករបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ហើយគេក៏ថតបានរូបភាព ក្នុងប្លង់ដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មួយនេះ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអភ័យឯកសិទ្ធិពិសេសបំផុត ដែលព្រះយេស៊ូវទ្រង់មាន សម្រាប់អធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតា ដោយប្រើពាក្យ “អ័ប្បា”។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឱអ័ប្បា ព្រះវរបិតាអើយ ទ្រង់អាចនឹងធ្វើការទាំងអស់កើត”(ម៉ាកុស ១៤:៣៦)។ ព្រះទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់នៃចក្រវាល ដែលមានអំណាចគ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់ ប៉ុន្តែ តាមរយៈព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ នោះយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែអាចចូលទៅរកព្រះអង្គបានគ្រប់ពេល ខុសពីឪពុកទាំងឡាយក្នុងលោកិយ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក៨ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនឲ្យយើងមានការស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះកាន់តែខ្លាំង។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះគង់នៅក្នុងយើង ក៏ជួយសេចក្តីកំសោយរបស់យើង ដ្បិតយើងមិនដឹងជាគួរអធិស្ឋានសូមអ្វីទេ តែ “ព្រះវិញ្ញាណទ្រង់ជួយអង្វរជំនួសយើង ដោយដំងូរដែលរកថ្លែងពុំបានវិញ”(ខ.២៦)។
ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកបង្ហាញឲ្យយើងស្គាល់ព្រះដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងបរិសុទ្ធ ដែលតែងតែចាំស្វាគមន៍អស់អ្នក ដែលចូលមកទូលអង្វរសូមឲ្យទ្រង់ជួយ…
ការបញ្ចប់ដ៏រីករាយ
ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធមានការចាប់ផ្តើម និងការបញ្ចប់ទៅវិញ ដែលគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់។ ព្រះនិងមនុស្សជាតិ មានការកាត់ផ្តាច់ទំនាក់ទំនង បន្ទាប់ពីមនុស្សដំបូងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ តែនៅទីបំផុត ការផ្សះផ្សាក៏កើតមានឡើង តាមរយៈអង្គព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបណ្តាសាក្នុងបទគម្ពីរ លោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ ក៏ព្រះអង្គបានដកចេញផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរលោកុប្បត្តិបានពិពណ៌នាអំពីសួនច្បារអេដែន ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះគម្ពីរវិវរណៈក៏បានលើកឡើង អំពីទន្លេ និងដើមជីវិត(វិវរណៈ ២២:១-២)។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរវិវរណៈបានលើកឡើង អំពីទីក្រុងដ៏អស្ចារ្យ ជំនួសឲ្យការនិយាយអំពីសួនច្បារអេដែន គឺទីក្រុងដែលមានពេញដោយអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះ។ នៅទីនោះ ផ្ទៃមេឃនឹងមិនប្រែជាងងឹត ដោយសារសេចក្តីស្លាប់ ឬទុក្ខព្រួយឡើយ។ ពេលដែលយើងភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ឃើញផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី យើងនឹងបានស្គាល់សុភមង្គលដែលគ្មានទីបញ្ចប់។
នគរស្ថានសួគ៌មិនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលមនុស្សមាន ក្នុងគំនិត ឬក្នុងជំនឿរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះឡើយ។ តែនគរស្ថានសួគ៌ ជាគោលដៅចុងក្រោយ របស់អ្នកជឿព្រះ ដែលព្រះអង្គបានរាប់ជាសុច្ចរិត។ ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធមិនបាននិយាយ ដោយលាក់លាម អំពីសោកនាដកម្ម និងការខកចិត្តរបស់មនុស្សឡើយ។ តើមានសៀវភៅណា ដែលបាននិយាយអំពីសេចក្តីទុក្ខរបស់មនុស្សជាតិ ដោយភាពស្មោះត្រង់ ដូចព្រះគម្ពីរឬទេ? ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរពិតជាបានបញ្ជាក់ថា ទុក្ខវេទនារបស់មនុស្សនៅលើផែនដី គឺជាការឈឺចាប់បណ្តោះអាសន្ន។ ទុក្ខលំបាកដែលយើងមាន ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន មិនស្ថិតស្ថេរនៅជារហូតទេ។ នៅទីបញ្ចប់ ព្រះទ្រង់នឹងបញ្ចប់ការអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលមានក្នុងលោកិយនេះ។
សម្រាប់អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនកំពុងជាប់ក្នុងការឈឺចាប់ ជម្ងឺ…
មើលឃើញតម្រូវការរបស់លោកិយ
កាលខ្ញុំនៅប្រទេសឥណ្ឌា ខ្ញុំបានថ្វាយបង្គំព្រះជាមួយអ្នកជម្ងឺឃ្លង់។ ភាពច្រើននៃភាពជឿនលឿនផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្ត ក្នុងការព្យាបាលជម្ងឺឃ្លង់ គឺកើតមានឡើង ដោយសារវេជ្ជបណ្ឌិតដែលជាបេសកជន ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តរស់នៅ ក្នុងកណ្តាលចំណោមអ្នកជម្ងឺ ដោយមិនខ្លាចឆ្លងជម្ងឺដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចនេះ។ ជាលទ្ធផល មានពួកជំនុំជាច្រើនកន្លែងបានរីកដុះដាល ក្នុងតំបន់ដែលមានអ្នកជម្ងឺឃ្លង់ច្រើន នៅប្រទេសឥណ្ឌា។ រីឯនៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាវិញ ខ្ញុំបានទៅសួរសុខទុក្ខនៅផ្ទះរបស់ក្មេងកំព្រាដោយសារជម្ងឺអេដស៍ ដែលនៅទីនោះ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តដែលជាគ្រីស្ទបរិស័ទ បានព្យាយាមផ្តល់ឲ្យក្មេងៗទាំងនោះ នូវក្តីស្រឡាញ់ ដូចឪពុកម្តាយបង្កើតរបស់ពួកគេ ដែលជម្ងឺអេដស៍បានឆក់យកចេញពីពួកគេ។ ខ្ញុំក៏បានទៅចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះដែលឆេះឆួលបំផុត នៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង នៅប្រទេសឈីលី និងប្រទេសពេរូ។ ដូចនេះ សរុបមក នគរព្រះបានចាក់ឫសចូលក្នុង កន្លែងរបស់មនុស្សទន់ទាប កំសត់ និងត្រូវគេសង្កត់សង្កិន ដែលលោកិយមិនរាប់រក។
ដើម្បីឲ្យយើងអាចបំពេញកិច្ចការ ដែលព្រះបានត្រាសហៅឲ្យយើងធ្វើឲ្យបានល្អ យើងត្រូវតែមើលឃើញតម្រូវការរបស់លោកិយ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញដែរ។ យើងត្រូវស្វែងរកមនុស្ស ដែលមានធនធានបន្តិចបន្តួច ជាជាងស្វែងរកមនុស្សដែលមានធនធានច្រើន ដែលអាចជួយយើង។ យើងត្រូវស្វែងរកមនុស្សទន់ខ្សោយ ជាជាងស្វែងរកមនុស្សខ្លាំង។ យើងត្រូវស្វែងរកមនុស្សដែលមានបាប ជាជាងស្វែងរកមនុស្សដែលមានជំនឿខ្លាំង។ តើនេះមិនមែនជារបៀបដែលព្រះទ្រង់បានផ្សះផ្សាលោកិយ ឲ្យជានឹងព្រះអង្គទេឬ? គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ពួកអ្នកដែលជាសុខសប្បាយ មិនត្រូវការនឹងគ្រូពេទ្យទេ គឺជាពួកដែលមានជំងឺវិញទេតើ … ពីព្រោះខ្ញុំមិនបានមក ដើម្បីនឹងហៅមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅមនុស្សមានបាប ឲ្យប្រែចិត្តវិញ”(ម៉ាថាយ ៩:១២-១៣)។
ដើម្បីមានទស្សនៈជាថ្មី ចូរមើលឃើញតម្រូវការរបស់លោកិយ ដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានទតឃើញដែរ។-Philip Yancey
ព្រះគុណអស្ចារ្យ
ពីដំបូងឡើយ គេបានបង្ខំលោកចន ញូតុន(John Newton) ឲ្យចូលបម្រើក្នុងជួរទ័ពជើងទឹក របស់ចក្រភពអង់គ្លេស តែក្រោយមក គេក៏បានបណ្តេញគាត់ចេញ ដោយសារគាត់មិនគោរពថ្នាក់លើ ហើយគាត់ក៏បានងាកទៅរកអាជីពជាអ្នកជួញដូរទាសករ។ គេល្បីថា គាត់ពូកែជេរប្រទេចអ្នកដទៃ ហើយពោលពាក្យប្រមាថព្រះ ពេលដែលគាត់កំពុងធ្វើការនៅលើទូកដឹកទាសករ នៅសម័យជួញដូរទាសករ កាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិច យ៉ាងសាហាវព្រៃផ្សៃ។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានខិតខំធ្វើការរហូតក្លាយជាកាពីទែន។
ក្រោយមក ក្នុងការធ្វើដំណើរតាមមហាសុទ្រ គាត់ក៏បានប្រែចិត្តជឿព្រះ ហើយក៏បានងាកទៅរកផ្លូវនៃព្រះគុណព្រះវិញ។ គាត់តែងតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនសក្តិសមនឹងទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ក្នុងជីវិតថ្មីទេ។ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អឈានមុខម្នាក់ ហើយទីបំផុតក៏បានដឹកនាំចលនាលប់បំបាត់ការជួញដូរទាសករ។ លោកញូតុនក៏បានចូររដ្ឋសភារបស់ចក្រភពអង់គ្លេស ដោយធ្វើជាសាក្សីនៃភាពសាហាវព្រៃផ្សៃ និងភាពអសីលធម៌នៃការជួញដូរទាសករ។ ម្យ៉ាងទៀត គាត់បាននិពន្ធចម្រៀងទំនុកដំកើងដ៏ល្បីល្បាញមួយបទ ដែលមានចំណងជើងថា “ព្រះគុណអស្ចារ្យ”។
ក្នុងបទចម្រៀងនេះ លោកញូតុនបានរៀបរាប់ថា ការល្អដែលមានក្នុងជីវិតគាត់ គឺសុទ្ធតែកើតឡើងពីកិច្ចការនៃព្រះគុណព្រះ។ ជីវិតរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្រែ ដោយសារព្រះគុណព្រះ គឺមិនខុសពីវិវបុរសក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានដូចជាស្តេចដាវីឌ(ដែលធ្លាប់សម្លាប់គេ និងជាមនុស្សកំផិត) សាវ័កពេត្រុស(ដែលជាមនុស្សកំសាកដែលធ្លាប់រត់ចោលព្រះយេស៊ូវ) និងសាវ័កប៉ុល(ដែលធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកបៀតបៀនគ្រីស្ទបរិស័ទ)។
ព្រះគុណអស្ចារ្យដែលគាត់បានទទួល គឺមានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលប្រែចិត្តទទួលជឿព្រះ ដ្បិត “យើងបានសេចក្តីប្រោសលោះនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួចពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់”(អេភេសូរ ១:៧)។-Philip Yancey