លិខិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
ជារៀងរាល់ពេលព្រឹក ពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ការិយាល័យ ខ្ញុំមានទម្លាប់ដ៏សាមញ្ញមួយ គឺខ្ញុំតែងតែបើកមើលក្នុងប្រអប់សំបុត្រអេឡិចត្រូនិច មុនពេលចាប់ផ្តើមធ្វើការ។ ភាគច្រើន ខ្ញុំបើកមើលសំបុត្រទាំងនោះ តាមសម្រួល ដោយគ្មានចិត្តអន្ទះសារទេ។ តែមានសំបុត្រខ្លះ ខ្ញុំចង់បើកមើលភ្លាមៗ ព្រោះវាជាសំបុត្រដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានផ្ញើមក។
មានមនុស្សជាច្រើនបាននិយាយថា ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ ជាសំបុត្រនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះទ្រង់បានផ្ញើមកយើងរាល់គ្នា។ ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាមានថ្ងៃខ្លះ យើងមិនមានអារម្មណ៍ចង់បើកមើលទេ ហើយចិត្តរបស់យើង ក៏មិនបានស្របតាម ពាក្យសម្តីរបស់បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានចែងថា “ឱទូលបង្គំស្រឡាញ់ក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ណាស់ហ្ន៎ ទូលបង្គំរំពឹងគិតពីក្រឹត្យវិន័យនោះ ជាដរាបរាល់ថ្ងៃ!”(ទំនុកដំកើង ១១៩:៩៧)។ បទគម្ពីរគឺជា “សេចក្តីបង្គាប់”(ខ.៩៨) ជា “សេចក្តីបន្ទាល់”(ខ.៩៩) ជា “បញ្ញតិ្ត”(ខ.១០០) និងជា “ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ”(ខ.១០១)។
លោកថូម៉ាស មែនថុន(Thomas Manton, ឆ្នាំ ១៦២០-១៦៧៧) ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យ នៅសាលាព្រះគម្ពីរវេសមីនស្ទ័រ អ័បេយ បានចោទជាសំណួរមួយ ដែលនៅតែមានសារៈសំខាន់ សម្រាប់យើងសព្វថ្ងៃ។ គាត់បានសួរថា “នរណាជាអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរ? គឺព្រះ… តើអ្វីជាគោលដៅនៃព្រះគម្ពីរ? គឺព្រះ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះគម្ពីរត្រូវបាននិពន្ធឡើង? គឺដើម្បីឲ្យយើងអាចអរសប្បាយនឹងព្រះ ដ៏មានពរ អស់កល្បជានិច្ច?”
គេថា មានមនុស្សខ្លះ ពេលដែលយើងស្គាល់ពួកគេកាន់តែច្បាស់ នោះយើងក៏សរសើរពួកគេកាន់តែតិច។ តែចំពោះព្រះវិញ…
មិត្តភាព
លោកចន គ្រីសូសតុម(John Chrysostom នៅឆ្នាំ៣៤៧ ដល់ ៤០៧) ជាអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទដែលធំជាងគេ នៅទីក្រុងខុនស្ទិនទីនូបភល បានមានប្រសាសន៍អំពីមិត្តភាព យ៉ាងដូចនេះថា “មិត្តភាពនាំឲ្យយើងស្រឡាញ់ទីកន្លែង និងរដូវកាល ដ្បិត ដែលផ្ការុះរោយធ្លាក់ស្រទាប់ដ៏ក្រអូបមកលើដី នៅក្បែរគុលជាយ៉ាងណា នោះមិត្តភ័ក្តិនាំមកនូវគុណប្រយោជន៍ ដល់កន្លែងដែលខ្លួនរស់នៅ យ៉ាងនោះដែរ”។
ព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធបានចែងឲ្យយើងដឹងថា យ៉ូណាថាន និងដាវីឌបានបង្ហាញនូវអត្ថន័យដ៏ល្អ នៃមិត្តភាពដ៏ពិត ដែលជាចំណងទាក់ទងដ៏ជិតស្និទ្ធរវាងអ្នកទាំងពីរ(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១)។ ពួកគេបានរក្សាមិត្តភាពឲ្យនៅគង់វង្ស ដោយបង្ហាញភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក(១៨:៣ ២០:១៦,៤២ ២៣:១៨) និងដោយការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ យ៉ូណាថាន បានឲ្យអំណោយដល់ដាវីឌ(១៨:៤) និងជួយការពារដាវីឌ ដោយឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើន(១៩:១-២ ២០:១២-១៣)។
ក្នុងបទគម្ពីរ ១សាំយ៉ូអែល ២៣:១៦ មិត្តភាពរបស់ពួកគេក៏បានឈានដល់ដំណាក់កាលខ្លាំងបំផុត។ ពេលដែលដាវីឌកំពុងរត់គេចពីស្តេចសូល “ឯយ៉ូណាថាន ជាបុត្រាសូល ក៏ចេញទៅឯដាវីឌនៅក្នុងព្រៃ ជួយចម្រើនឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះឡើង”។ មិត្តភ័ក្តិអាចជួយឲ្យយើងរកឃើញកម្លាំងក្នុងព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលជីវិតយើងធ្លាក់ចុះខ្លាំងបំផុត។ ក្នុងលោកិយនេះ ទំនាក់ទំនងភាគច្រើនផ្តោតទៅលើការទទួល ជាជាងការចែករំលែក តែសូមយើងធ្វើជាមិត្តភ័ក្តិ ដែលផ្តោតទៅលើការចែករំលែកវិញ។ ព្រះយេស៊ូវជាមិត្តល្អបំផុតរបស់យើង ដែលបានបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំបំផុត ដោយអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូល ដែលចែងថា “គ្មានអ្នកណាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ធំជាងនេះ គឺដែលអ្នកណានឹងប្តូរជីវិត ជំនួសពួកសំឡាញ់របស់ខ្លួននោះទេ”(យ៉ូហាន ១៥:១៣)។-Poh Fang Chia
អ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យ
ពេលតួរឯកប្រុស និងតួរឯកស្រី កំពុងសម្តែងក្នុងខ្សែភាពយន្ត អ្នកដឹកនាំរឿងជាអ្នកដែលមើលឃើញ “សាច់រឿងទាំងមូល” ហើយដឹងពីទិសដៅទាំងអស់របស់ខ្សែភាពយន្ត មុនពេលដែលរឿងនោះត្រូវបានគេចាប់ផ្តើមចាក់បញ្ចាំង។ អ្នកស្រីម៉ារាន ខូទីឡាត(Marion Cotillard) ដែលជាតួសម្តែង បានទទួលស្គាល់ថា គាត់មិនបានយល់អំពីអ្វីៗទាំងអស់ ដែលអ្នកដឹកនាំរឿងកំពុងធ្វើ នៅពេលថតរឿងកាលពីពេលថ្មីៗនេះទេ។ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមសម្តែង ទាំងមិនបានយល់ អំពីសាច់រឿងទាំងស្រុង ព្រោះគាត់បានដឹងថា ខ្លួនមានអ្នកដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ដែលនឹងធ្វើឲ្យការថតខ្សែភាពយន្តនេះបានទទួលជោគជ័យ។
ខ្ញុំគិតថា លោកយ៉ូស្វេក៏អាចនិយាយនូវពាក្យដូចនេះ អំពីអ្នកដឹកនាំជីវិតរបស់គាត់ផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរសម្រាប់អាននៅថ្ងៃនេះបាននិយាយ អំពីអ្នកដឹកនាំដែលទទួលការតែងតាំងថ្មី របស់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលកំពុងឈរនៅលើព្រំដែននៃទឹកដីសន្យា។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាង២លាននាក់ កំពុងរំពឹងឲ្យគាត់ដឹកនាំពួកគេចូលទឹកដីនោះ។ តើគាត់នឹងដឹកនាំពួកគេ ដោយរបៀបណា? ព្រះទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលជាលម្អិត អំពីការអ្វីខ្លះដែលគាត់ត្រូវធ្វើនោះទេ តែព្រះអង្គបានធានាថា ព្រះអង្គនឹងយាងទៅជាមួយគាត់។
គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងនៅជាមួយគាត់ ដូចជាបាននៅជាមួយនឹងលោកម៉ូសេដែរ ព្រះអង្គមិនដែលខាននឹងប្រោសគាត់ ក៏មិនដែលបោះបង់ចោលគាត់ឡើយ(យ៉ូស្វេ ១:៥)។ ព្រះអង្គបានបង្គាប់លោកយ៉ូស្វេ ឲ្យរៀនសូត្រ និងអនុវត្តតាម ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដែលកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ(ខ.៧-៨) ហើយព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយលោកយ៉ូស្វេ នៅគ្រប់ទីកន្លែង។ លោកយ៉ូស្វេក៏បានឆ្លើយតប ដោយប្តេជ្ញាចិត្តទាំងស្រុង និងចុះចូលចំពោះការដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះអង្គ ហើយក្រោយមក ក្រោមការដឹកនាំរបស់គាត់ “អស់ទាំងសេចក្តីល្អដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានព្រះបន្ទូលសន្យា ដល់ពួកវង្សអ៊ីស្រាអែល នោះបានសម្រេចគ្រប់ជំពូក ឥតមានខ្វះណាមួយឡើយ”(២១:៤៥)។
យើងក៏អាចថ្វាយជីវិតយើងដាច់ដល់…
ដែនកោះដ៏តូច
ប្រទេសសឹង្ហបូរី ជាដែនកោះដ៏តូចមួយ។ សណ្ឋានដីប្រទេសនេះតូចណាស់ បានជាគេស្ទើរតែមិនអាចមើលប្រទេសនេះឃើញ ក្នុងផែនទីពិភពលោក។ ដោយសារប្រទេសនេះមានដង់ស៊ីតេប្រជាជនខ្ពស់ នោះប្រជាជនដែលរស់នៅកកកុញ ចាំបាច់ត្រូវចេះគិតដល់អ្នកដទៃ។ ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ បុរសម្នាក់មានគូដណ្តឹង ដែលរៀបនឹងធ្វើដំណើរមកលេងប្រទេសសាំងហ្កាពួរជាលើកដំបូង។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់នាងថា “ទីកន្លែងនៅប្រទេសសឹង្ហបូរីមានលក្ខណៈចង្អៀតណាស់។ ដូច្នេះ … ពេលអូនមកលេង សូមអូនគិតអំពីមនុស្សដែលនៅក្បែរអូនជានិច្ច។ អូនគួរចៀសផ្លូវឲ្យគេដើរ។ គន្លឹះសំខាន់នោះ គឺការចេះគិតដល់អ្នកដទៃ”។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកទីតុស ដែលជាគ្រូគង្វាលវ័យក្មេងថា “ចូររំឭកគេ ឲ្យ … ស្តាប់បង្គាប់ ហើយប្រុងប្រៀបធ្វើគ្រប់ទាំងការល្អ មិនត្រូវនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកណា ឬឈ្លោះប្រកែកឡើយ ត្រូវមានចិត្តស្លូតបូត ទាំងសំដែងសេចក្តីសុភាពគ្រប់យ៉ាង ដល់មនុស្សទាំងអស់ផង”(ទីតុស ៣:១-២)។ មានពាក្យមួយពោលថា “ទីបន្ទាល់នៃជីវិតយើង គឺប្រៀបដូចជាព្រះគម្ពីរសម្រាប់ឲ្យគេមើល”។ គ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវរស់នៅ ដោយទីបន្ទាល់ល្អ ដែលធ្វើឲ្យលោកិយមើលឃើញថា យើងមានជីវិតខុសប្លែកពីគេ។ បើសិនជាយើងជាមនុស្សឆេវឆាវ អាត្មានិយម ហើយគ្មានការគួរសម តើអ្នកដទៃនឹងគិតយ៉ាងណា អំពីព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អដែលយើងបានផ្សាយដល់គេ?
ការចេះគិតដល់អ្នកដទៃ ជាបាវចនាដ៏ល្អមួយ ដែលយើងត្រូវមានក្នុងការរស់នៅ ហើយជាអ្វីដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន ដោយពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់។ កាលណាយើងចេះគិតដល់អ្នកដទៃ នោះយើងបានយកគំរូតាមព្រះគ្រីស្ទ ហើយបង្ហាញដល់លោកិយថា ព្រះយេស៊ូវបានសង្រ្គោះ និងធ្វើឲ្យជីវិតផ្លាស់ប្រែ។-Poh Fang Chia
នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះ
មានពេលមួយ ខ្យល់ព្យុះកំពុងតែចាប់ផ្តើមបក់បោកមករកទីក្រុងពីចម្ងាយ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ក៏កំពុងជួបព្យុះ ក្នុងគ្រួសាររបស់គាត់ផងដែរ។ គាត់បានចែកចាយថា កាលគាត់នៅទីក្រុងហុងកុង ក្រុមព្យាករណ៍ឧតុនិយមបានប្រកាសថា មានខ្យល់ព្យុះដ៏ធំមួយកំពុងបក់បោកមកហើយ។ ប៉ុន្តែ ខ្យល់ព្យុះមិនគ្រាន់តែមាននៅក្រៅផ្ទះរបស់គាត់ឡើយ សូម្បីតែនៅក្នុងផ្ទះគាត់ក៏មានខ្យល់ព្យុះផងដែរ។ ពេលដែលឪពុករបស់គាត់កំពុងសម្រាកព្យាបាល នៅមន្ទីរពេទ្យ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ ត្រូវធ្វើដំណើរទៅមន្ទីរពេទ្យជាញឹកញាប់ បានជាពួកគេព្យាយាមថ្លឹងថ្លែងកិច្ចការគ្រួសារ និងការងារឲ្យបានស្មើគ្នា។ ពួកគេមានការអស់កម្លាំងណាស់ បានជាការអត់ធ្មត់ក៏មានការថយចុះ ហើយស្ថានភាពនៅក្នុងគ្រួសារមានភាពតានតឹងកាន់តែខ្លាំង។
ជីវិតយើងអាចជួបបញ្ហា ដែលធ្វើឲ្យយើងពិបាក ដូចខ្យល់ព្យុះ ដែលបក់បោកយើងចុះឡើង ដោយកម្លាំងខ្យល់នៃទុក្ខលំបាក ការទួញសោក ឬភាពតប់ប្រមល់។ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនេះ តើយើងត្រូវងាកទៅរកជំនួយពីណា? មានពេលមួយ ពួកសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ កំពុងជាប់នៅក្នុងខ្យល់ព្យុះដ៏ធំមួយ ហើយឆ្ងល់ថា ព្រះអង្គខ្វល់ពីពួកគេឬទេ ហើយពួកគេដឹងថា ខ្លួនត្រូវងាកទៅរកព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គក៏បានបង្ហាញព្រះចេស្តា ឲ្យពួកគេឃើញ ដោយបង្ក្រាបខ្យល់ព្យុះឲ្យស្ងប់(ម៉ាកុស ៤:៣៨-៣៩)។
ប៉ុន្តែ ជាញឹកញាប់ ព្រះអង្គមិនបានបង្គាប់ឲ្យខ្យល់ព្យុះឈប់ភ្លាមៗ នោះទេ។ ហេតុនេះហើយ បានជាយើងប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គដូចជាមិនពីយើងសោះ គឺមិនខុសពីពួកសាវ័កទេ។ ដើម្បីជម្នះការភ័យខ្លាចរបស់យើង យើងអាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវសេចក្តីជំនឿរបស់យើង ដោយរំឭកខ្លួនឯងថា ព្រះអង្គជានរណា ហើយព្រះអង្គអាចធ្វើអ្វីខ្លះ។ យើងអាចចូលជ្រកក្នុងព្រះអង្គ(ទំនុកដំកើង ៩១:១)។ យើងអាចទទួលជំនួយពីព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងអាចទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ…
យក្សតូចតាច
មានពេលមួយ ពួកកងទ័ពអ៊ីស្រាអែលមានការភ័យខ្លាចខ្មាំងសត្រូវម្នាក់ ដែលមានមាឌធំខ្ពស់ដូចយក្ស កំពុងបោះជំហានវែងៗ ចូលក្នុងជ្រលងភ្នំអេឡា។ គាត់មានកម្ពស់ជិត៣ម៉ែត្រ ហើយពាក់អាវក្រោះដែលធ្វើពីបន្ទះលង្ហិនតូចៗជាច្រើនសន្លឹក ដែលចាំងពន្លឺថ្ងៃយ៉ាងភ្លឺរលោង។ ដងលំពែងរបស់គាត់ មានរំទៅដោយខ្សែ ដើម្បីកាលណាគាត់ចោលវាទៅរកសត្រូវ នោះវាវិលកាត់តាមខ្យល់ ទៅកាន់តែឆ្ងាយ ហើយចំគោលដៅបានល្អ។ ដូចនេះ មើលទៅកូលីយ៉ាត ដូចជាគ្មាននរណាអាចប្រយុទ្ធឈ្នះគាត់បានឡើយ។
ប៉ុន្តែ ដាវីឌដឹងថា នរណាខ្លាំងជាងកូលីយ៉ាត។ ថ្វីដ្បិតតែកូលីយ៉ាតមានមាឌធំដូចយក្ស ហើយធ្វើកាយវិការដូចយក្សក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមានភាពតូចទៀបណាស់ បើធៀបនឹងព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់។ ដាវីឌមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវ អំពីព្រះ និងអំពីស្ថានភាពពេលនោះ។ គាត់ដឹងថា កូលីយ៉ាតជាអ្នកដែលបន្ទាបបន្ថោកកងទ័ពរបស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់(១សាំយ៉ូអែល ១៧:២៦)។ គាត់ក៏បានចេញទៅតទល់នឹងកូលីយ៉ាត ដោយមានជំនឿចិត្ត ដោយស្លៀកខោអាវពួកគង្វាល ហើយអាវុធរបស់គាត់ គឺមានតែដំបងមួយ គ្រួស៥គ្រាប់ និងដង្ហក់មួយ។ គាត់មិនបានទុកចិត្តលើរបស់អ្វីដែលគាត់មានទេ តែបានទុកចិត្តលើព្រះដែលគង់នៅជាមួយគាត់(ខ.៤៥)។
តើពេលនេះអ្នកកំពុងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ដែលធំហើយពិបាកដូចកូលីយ៉ាតឬ? អ្នកប្រហែលជាកំពុងជួបស្ថានភាពដែលមិនអាចដោះស្រាយបាន នៅកន្លែងធ្វើការ ឬមានការពិបាកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ឬមួយមានទំនាក់ទំនងដែលបែកបាក់។ ប៉ុន្តែ កាលណាយើងមានព្រះហើយ នោះបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែតូចតាច បើធៀបជាមួយនឹងព្រះអង្គ។ គ្មានការអ្វីដែលធំពេក ដែលព្រះអង្គមិនអាចជួយបាននោះឡើយ។ ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់លោកឆាល វេសលី ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកបរិសុទ្ធបានរំឭកយើងថា “សេចក្តីជំនឿ ឱសេចក្តីជំនឿដ៏មានអំណាច ដែលជឿជាក់លើព្រះបន្ទូលសន្យា ហើយសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះ ក៏សើចដាក់ការអ្វីដែលយើងមិនអាចធ្វើកើត ហើយស្រែកឡើងថា…
សត្វតោដែលចេះព្រូស
មានពេលមួយ ភ្ញៀវទាំងឡាយដែលមកទស្សនានៅសួនសត្វមួយ មានការខឹងសម្បា ពេលដែល “សត្វតោអាហ្វ្រិក” បានចេះព្រូសដូចឆ្កែ ជាជាងស្រែកគ្រហឹមដូចសត្វតោ។ បុគ្គលិកសួនសត្វនោះ ក៏បានប្រាប់គេថា ពួកគេបានតុបតែងខ្លួនសត្វឆ្កែពូជទីបេ(ដែលជាឆ្កែដ៏ធំ) បន្លំធ្វើជាសត្វតោ ព្រោះពួកគេមិនមានលទ្ធភាពទិញសត្វតោអាហ្វ្រិកទេ។ ជាការពិតណាស់ បញ្ហានេះបានធ្វើឲ្យសួនសត្វនេះខូចឈ្មោះ បាត់បង់ការជឿជាក់ ហើយមនុស្សម្នាមិនងាយនឹងទៅលេងសួនសត្វនោះទៀតឡើយ។
កេរ្តិ៍ឈ្មោះមានភាពផុយស្រួលណាស់។ កាលបើបានខូចហើយ នោះមិនងាយនឹងកែខៃឲ្យដូចដើមឡើយ។ វាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ ដែលមានមនុស្សជាច្រើន បានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះដ៏ល្អ ដើម្បីឲ្យបានអំណាច ឥទ្ធិពល ឬផលកម្រៃ។ យើងក៏អាចជួបរឿងនេះផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “នាមឈ្មោះល្អ នោះគួររើសយក ជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ហើយចិត្តដែលប្រកបដោយគុណនោះវិសេសជាងប្រាក់នឹងមាសផង”(សុភាសិត ២២:១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះទ្រង់កំពុងតែប្រាប់យើងថា តម្លៃដ៏ពិតមិនមាននៅក្នុងទ្រព្យសម្បត្តិទេ តែមាននៅក្នុងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់យើង។
ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងមានព្រះនាមព្រះអង្គនៅជាប់នឹងជីវិតយើង។ ដើម្បីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង យើងត្រូវរស់នៅដោយទីបន្ទាល់ ដែលសក្តិសមនឹងព្រះនាមព្រះអង្គ ដោយឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យគេឃើញថា យើងមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ នៅក្នុងពាក្យសម្តី និងការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។
ពេលដែលយើងដួល ព្រះអង្គលើកយើងឡើង ម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ គំរូដ៏ល្អរបស់យើង នឹងនាំឲ្យមនុស្សនៅក្បែរយើងសរសើរដំកើងព្រះ ដែលបានរំដោះយើង និងធ្វើឲ្យយើងផ្លាស់ប្រែ(ម៉ាថាយ ៥:១៦) ដ្បិតព្រះនាមព្រះអម្ចាស់សក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អ ព្រះកិត្តិនាម និងការសរសើរគ្រប់យ៉ាង។-Poh Fang…
រួចពីចំណង
ក្នុងពិភពលោកនេះ សត្វដំរីជាសត្វដែលមាឌធំជាងគេ ដែលរស់នៅលើគោក ហើយក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វដែលមានកម្លាំងខ្លាំងជាងគេផងដែរ។ ប៉ុន្តែ គេអាចចងវា ដោយប្រើខ្សែពួរដែលរឹងមាំ តែមួយខ្សែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលសត្វដំរីនៅតូច គេចងវាជាប់នឹងដើមឈើធំមួយដើម។ វាខំប្រឹងទាញខ្សែពួរនោះឲ្យរួចខ្លួន ក្នុងអំឡុងពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ តែខ្សែពួរនៅតែចងវាជាប់។ មិនយូរប៉ុន្មានវាក៏ចុះចាញ លែងចង់រើបម្រះទៀត។
បន្ទាប់មក ពេលដែលសត្វដំរីធំពេញវ័យ ពេញកម្លាំង វានៅតែមិនរើបម្រះឲ្យរួចខ្លួន ព្រោះកាលណាខ្សែឡើងតឹងតែបន្តិច វាក៏ឈប់ទាញភ្លាម។ វានៅតែជឿថា វានៅជាប់ចំណង មិនអាចរំដោះខ្លួនឯងឲ្យរួចបាន។
យ៉ាងណាមិញ សាតាំងក៏អាចប្រើល្បិចដូចនេះ ដើម្បីចាប់ចងយើងឲ្យជាប់ផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានធានាយ៉ាងច្បាស់ថា “នៅជាន់នេះ អ្នកណាដែលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ នោះគ្មានទោសសោះ គឺអ្នកដែលមិនមែនដើរដោយសាច់ឈាមទេ គឺដើរដោយវិញ្ញាណវិញ”(រ៉ូម ៨:១)។ យើងបានទទួលការប្រោសឲ្យរួចពីអំណាចរបស់អំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់ហើយ(ខ.២)។ តែខ្មាំងសត្រូវនៃវិញ្ញាណរបស់យើងបានព្យាយាមធ្វើឲ្យយើងជឿថា អំពើបាបនៅតែមានអំណាចគ្របសង្កត់យើង។
ដូចនេះ តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្តេច? ដើម្បីឈ្នះការភូតកុហក់របស់វា យើងត្រូវជញ្ជឹងគិត អំពីការអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់យើង។ ព្រះអង្គបានសុគត ដើម្បីលោះបាបយើង ហើយបានប្រកាសថា បាបលែងមានអំណាចគ្រប់គ្រងយើងទៀតហើយ(ខ.៣)។ ព្រះអង្គបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រមទាំងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដល់យើងផងដែរ។ ដើម្បីឲ្យយើងមានអំណាច ដើម្បីរស់នៅដោយជ័យជម្នះ ក្នុងព្រះអង្គ ព្រោះ“ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះអង្គ ដែលបានប្រោសឲ្យព្រះយេស៊ូវរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនយើងរាល់គ្នា”(ខ.១១)។
នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងបានរួចពីចំណងនៃអំពើបាបហើយ។-Poh Fang Chia
ទស្សនៈរបស់ព្រះ
មានពេលមួយ ចេសិន(Jason) បានធ្វើដំណើរ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក ក្នុងអំឡុងពេលសម្រាក ក្នុងរដូវផ្ការីក។ នៅពេលល្ងាច គាត់និងមិត្តភក្តិគាត់មួយចំនួន បានឡើងជិះឡានតាក់ស៊ីបញ្ជ្រៀតគ្នា ឆ្ពោះទៅរកអគារអ៊ីមផាយអឺ ស្តេត ដែលជាអគាខ្ពស់ជាងគេនៅទីក្រុងញូយ៉ក។ ចេសិនយល់ថា ការជិះឡាននៅតាមផ្លូវថ្នល់ ហាក់ដូចជាគ្មានសណ្តាប់ធ្លាប់ ហើយគ្រោះថ្នាក់។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគាត់បានឡើងទៅឈរនៅលើកន្លែងសង្កេតមើលទីក្រុង នៅលើអគារដ៏ខ្ពស់នោះ ហើយសម្លឹងមើលមកផ្លូវរបស់ទីក្រុង នៅខាងក្រោម គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ពេលបានឃើញថា ផ្លូវទាំងនោះមានការរចនា និងការរៀបចំយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ។ ដូចនេះ ទស្សនៈរបស់គាត់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
លោកហាបាគុកក៏បានរៀនសូត្រ ពីបទពិសោធន៍ដែលស្រដៀងនឹងចេសិនផងដែរ។ ពេលគាត់ពិចារណាអំពីជីវិតមនុស្ស តាមទស្សនៈរបស់លោកិយ គាត់យល់ថា ព្រះហាក់ដូចជាមិនអើពើចំពោះអំពើអាក្រក់ ដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងសង្គមទេ(ហាបាគុក ១:២-៤)។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានប្រទានឲ្យគាត់មានទស្សន:ដូចព្រះអង្គដែរ ហើយបានបង្ហាញគាត់ថា ជីវិតមនុស្សគឺលើសពីអ្វីដែលគាត់យល់ដឹង។ ការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្ស មិនអាចរារាំងបំណងព្រះទ័យព្រះបានឡើយ(២:៣)។
អ្នកដែលមិនកោតខ្លាចព្រះ ហាក់ដូចជាមានភាពសម្បូរសប្បាយ ក្នុងពេលចប្ចុប្បន្ន ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់នឹងជំនុំជម្រះការអាក្រក់ទាំងអស់ដែលមនុស្សប្រព្រឹត្ត។ ព្រះអង្គមានអំណាចគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ ដែលបានកើតឡើង ដើម្បីឲ្យគ្រប់ការទាំងអស់ផ្សំគ្នា សម្រាប់បំពេញបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ។ ផែនការរបស់ព្រះ នឹងបានសម្រេចយ៉ាងពិតប្រាកដ តាមពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់(ខ.៣)។
យើងមិនអាចមានការយល់ដឹង អំពីជីវិតរបស់មនុស្សឲ្យបានច្បាស់ តាមទស្សនៈរបស់លោកិយបានឡើយ គឺមានតែព្រះទេដែលអាចយល់ច្បាស់។ ដូចនេះ ចូរយើងបន្តរស់នៅ ដោយជំនឿ មិនមែនដោយការមើលឃើញទេ។…
ពេលដែលច្របូកច្របល់
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្លាក់ចុះនៃសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានមនុស្សជាច្រើនបានបាត់បង់ការងារ។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ ប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំ ក៏ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកដែលបាត់បង់ការងារផងដែរ។ មានពេលមួយ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ និងស្វាមីក៏បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់អំពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួន។ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានរៀបរាប់ថា ទោះបីជាពួកគេមិនដឹងថា ពេលអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ព្រោះពួកគេដឹងថា ព្រះនៅតែមើលថែរពួកគេជានិច្ច។
អ្នកដែលទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវអាចមានចិត្តស្ងប់ ពេលស្ថិតក្នុងស្ថានភាពច្របូកច្របល់ ព្រោះពួកគេបានទទួលការធានាថា ព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់ស្រឡាញ់កូនរបស់ព្រះអង្គ ហើយក៏បំពេញការខ្វះខាតរបស់ពួកគេ(ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤)។ យើងអាចថ្វាយការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ដល់ព្រះអង្គដោយចិត្តដែលដឹងគុណ ដោយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងបំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង ហើយឲ្យយើងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត(ភីលីព ៤:៦-៧)។
គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(ខ.៧)។ សេចក្តីសុខសាន្ត ឬសន្តិភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហួសលើសអស់ទាំងគំនិតរបស់យើង ដូចនេះយើងមិនអាចពន្យល់អំពីសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យអស់សេចក្តីទេ តែយើងអាចពិសោធនឹងសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ដោយសារព្រះអង្គបានការពារចិត្ត និងគំនិតរបស់យើង។
សន្តិភាពក្នុងចិត្តរបស់យើង គឺកើតចេញពីការទុកចិត្តថា ព្រះអម្ចាស់ស្រឡាញ់យើង ហើយព្រះអង្គកំពុងគ្រប់គ្រងស្ថានភាពរបស់យើង។ មានតែព្រះអង្គទេដែលប្រទាននូវការកម្សាន្តចិត្ត ដែលសម្រួលអារម្មណ៍យើង ជួយឲ្យគំនិតយើងមានពេញដោយក្តីសង្ឃឹម ហើយអនុញ្ញាតឲ្យយើងសម្រាក សូម្បីតែនៅពេលដែលមានការប្រែប្រួល និងឧបស័គ្គ។-POH FANG CHIA