ដោយការប្រព្រឹត្តរបស់យើង
មានគ្រូគង្វាលម្នាក់ បានដើរទៅព្រះវិហារទាំងយប់។ ពេលនោះមានចោរម្នាក់ បានយកកាំភ្លើងចេញមកភ្ជង់គាត់ ដើម្បីប្លន់យកលុយពីគាត់ ពុំនោះទេ វានឹងសម្លាប់គាត់ជាមិនខាន។ ពេលដែលគាត់លូកយកកាបូបលុយ ចេញពីក្នុងហោប៉ៅខោរបស់គាត់ ហុចឲ្យទៅវា វាក៏បានឃើញកអាវរបស់គាត់ ដែលជាសំគាល់ថា គាត់ជាគ្រូគង្វាល
នៃព្រះវិហារ បានជាវានិយាយថា “ដោយសារអ្នកជាគ្រូគង្វាល នោះខ្ញុំមិនប្លន់អ្នកទេ អ្នកអាចទៅបានហើយ”។ គ្រូគង្វាលនោះ ក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលឃើញថា ចោរម្នាក់នេះក៏ជាអ្នកជឿដែរ បានជាគាត់ឲ្យស្ករគ្រាប់មួយដុំទៅវា។តែចោរនោះបានបដិសេធថា “ខ្ញុំមិនយកទេ សូមអរគុណលោកហើយ។ ខ្ញុំមិនញាំស្ករគ្រាប់ក្នុងរដូវកាលនៃពិធីបុណ្យ៤០ថ្ងៃទេ”។ បុរសម្នាក់នេះមិនព្រមទទួលស្ករគ្រាប់ ដើម្បីជាការលះបង់ក្នុងពិធីបុណ្យ៤០ថ្ងៃ ប៉ុន្តែ ការដែលគាត់រស់នៅដោយការឆក់ប្លន់បានបង្ហាញអំពីធាតុពិតរបស់គាត់!
តាមបទគម្ពីរសុភាសិត កិរិយ៉ាប្រព្រឹត្តរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ជាកត្តាដែលបញ្ចាក់យ៉ាងច្បាស់បំផុតថា បុគ្គលនោះមានលក្ខណៈសម្បត្តិយ៉ាងណា។ បើមាននរណាម្នាក់និយាយថា ខ្លួនជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះ នោះគេអាចបង្ហាញថា គាត់ជាមនុស្សដែលល្អ ដូចដែលគាត់បាននិយាយមែនឬអត់ ដោយពិនិត្យមើលការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់(២០:១១)។ នៅសម័យដែលព្រះយេស៊ូវយកកំណើត ជាមនុស្ស ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ក៏មានបញ្ហាដូចនេះផងដែរ។ ទ្រង់បានថ្កោលទោសពួកផារិស៊ី ហើយបានបង្ហាញពុតត្បុតរបស់ពួកគេ ដែលបានតាំងខ្លួនជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ដោយមិនព្រមប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប(ម៉ាថាយ ២៣:១៣-៣៦)។
សម្បកក្រៅ និងពាក្យសម្តីរបស់មនុស្ស អាចបោកប្រាស់យើងបាន តែអាកប្បកិរិយ៉ារបស់មនុស្ស គឺជាកត្តាបញ្ជាក់ដ៏ច្បាស់បំផុតថា អ្នកនោះមានលក្ខណៈសម្បត្តិយ៉ាងណា។ នេះហើយជាវិធីដែលគេអាចមើលដឹងថា យើងម្នាក់ៗជាមនុស្សប្រភេទណា។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ យើងបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះទ្រង់…
មេរៀន
ថ្ងៃមួយ ក្នុងរដូវក្តៅ ខ្ញុំបានចូលរួមការជួបជុំគ្នាជាមួយមិត្តភ័ក្រដែលធ្លាប់រៀន នៅវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា។ ពេលនោះ អ្នកដែលឈរពីក្រោយខ្ញុំ បានទះស្មាខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនចាំមុខគាត់ទេ ដូចនេះខ្ញុំក៏មើលផ្លាកឈ្មោះគាត់។ គ្រាន់តែឃើញឈ្មោះរបស់គាត់ភ្លាម ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញកាលយើងនៅក្មេង។ ខ្ញុំចាំថា កាលនោះគាត់បានសរសេរក្រដាស់មួយសន្លឹក ហើយបានបត់វាឲ្យតូច ញាត់ចូលតាមចន្លោះថតដាក់ឥវ៉ាន់របស់ខ្ញុំ នៅសាលារៀន។ គាត់បានសរសេរពាក្យបដិសេធន៍ដ៏ឃោរឃៅ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានក្តីអាម៉ាស និងបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំនៅចាំថា ពេលនោះខ្ញុំបានគិតថា ម្នាក់នេះគួរតែទទួលមេរៀនខ្លះ ដើម្បីឲ្យចេះប្រព្រឹត្តល្អចំពោះអ្នកដទៃ! ពេលនោះ ទោះបីជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំកំពុងតែរំឭកឡើងវិញ អំពីការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំធ្លាប់មានកាលពីវ័យយុវជនក្តី ក៏ខ្ញុំនៅតែអាចបញ្ចេញទឹកមុខញញឹមក្លែងក្លាយ ហើយពាក្យសម្តីមិនស្មោះត្រង់ ក៏បានចាប់ផ្តើមចេញពីបបូរមាត់របស់ខ្ញុំមក។ យើងក៏បានចាប់ផ្តើមសន្ទនាគ្នា ហើយនាងបានចែកចាយ អំពីការដែលនាងបានចម្រើនវ័យធំឡើង ដោយគ្មានការមើលថែរបានល្អពីឪពុកម្តាយ ហើយក្រោយមក នាងបានជួបទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលគ្មានសុភមង្គលទៀត។
ពេលនោះ ពាក្យ “ឫសជូរចត់” នៅក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ១២:១៥ ក៏បានលេចឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថា នេះហើយអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំកំពុងតែមាននោះ ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំនៅតែមានឫសនៃភាពល្វីងជូរចត់ ដែលបានចាក់ឫសចូលយ៉ាងជ្រៅ និងលាក់ខ្លួនក្នុងជីវិតខ្ញុំ វាបានរំព័ទ្ធ ហើយចងរឹតចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំបទគម្ពីរដែលចែងថា “កុំឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ឈ្នះអ្នកឡើយ ត្រូវឲ្យអ្នកឈ្នះសេចក្តីអាក្រក់ ដោយសារសេចក្តីល្អវិញ”(រ៉ូម ១២:២១)។ យើងក៏បានជជែកគ្នា ហើយក៏មានការប៉ះពាល់ចិត្ត និងស្រក់ទឹកភ្នែក។…
ឲ្យតែមានគ្រប់គ្រាន់
ខ្ញុំចូលចិត្តនិពន្ធអត្ថបទក្នុងសៀវភៅនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជួនកាល ខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំ អំពីការពិបាក ដែលខ្ញុំមាន នៅក្នុងការនិពន្ធជាសង្ខេប អំពីប្រធានបទណាមួយ ដែលខ្ញុំចង់លើកមកនិយាយ ក្នុងទំព័រសៀវភៅដ៏តូចនោះ សម្រាប់ប្រកបជាមួយព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃ។ ប្រសិនបើខ្ញុំអាចសរសេរលើស២២០ពាក្យ នៅក្នុងទំព័រសៀវភៅដ៏តូចនោះ នោះមិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ។ ឆ្នាំនេះ ពេលដែលខ្ញុំអានកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ តាមកាលវិភាគនៃការអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ចំណុចដ៏សំខាន់មួយ ជាលើកទីមួយ។ ពេលដែលខ្ញុំអានអំពីបទគម្ពីរដែលចែង អំពីការដែលព្រះយេស៊ូវជួបការល្បួង(ម៉ាថាយ ៤:១-១១) ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា សាច់រឿងនេះខ្លីទេ តែមានន័យណាស់។ លោកម៉ាថាយបានប្រើពាក្យតិចជាង២៥០ពាក្យ ក្នុងការកត់ត្រាអំពីព្រឹត្តិការណ៍មួយនេះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុត ដែលមានកត់ទុកក្នុងព្រះគម្ពីរបរិសុទ្ធ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានគិត អំពីបទគម្ពីរខ្លីៗផ្សេងទៀត ដែលមានអំណាចផងដែរ គឺបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ (ដែលមាន១១៧ពាក្យ) និងបទគម្ពីរដែលនិយាយអំពីសេចក្តីអធិស្ឋាននៃព្រះអម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ៦:៩-១៣(ដែលមាន៦៦ពាក្យ)។
ការនេះបានបង្ហាញឲ្យខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំមិនត្រូវការសរសេរពាក្យ ជាបន្ថែមឡើយ និយាយរួម ខ្ញុំគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវប្រើពាក្យទាំងនោះ ឲ្យបានល្អប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះបានបង្រៀនខ្ញុំថា យើងក៏ត្រូវប្រើផ្នែកដទៃទៀតនៃជីវិតរបស់យើង ឲ្យបានល្អផងដែរ ដូចជាការប្រើពេលវេលា ប្រាក់កាស និងទីកន្លែងដែលយើងមានជាដើម។ ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ថា ព្រះទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នក ដែលស្វែងរកនគរ និងសេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ (ម៉ាថាយ ៦:៣៣)។ ស្តេចដាវីឌ ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើង ក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងផងដែរថា…
បរិភោគអាហារយ៉ាងរីករាយ
ក្នុងវប្បធម៌ដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីៗលឿន ដែលច្រើនតែនាំឲ្យមនុស្សម្នា “ញាំអាហារទាំងប្រញាប់ប្រញាល់” មានមនុស្សតិចតួចណាស់ ដែលបានចំណាយពេលញាំអាហារសម្រាកកាយ ជាមួយញាតិមិត្ត យ៉ាងសប្បាយរីករាយ។ គេថែមទាំងបានកត់សំគាល់ថា ក្នុងសង្គមលោកខាងលិច សព្វថ្ងៃនេះ មានវិធីតែម្យ៉ាងគត់ ដើម្បីឲ្យគេអាចញាំអាហារដែលមានម្ហូប៧មុខ យ៉ាងសប្បាយរីករាយបាន គឺដោយប្រមូលអាហារទាំងអស់នោះ មកទ្រាប់នៅចន្លោះនំប៉័ងពីរបន្ទះ ហើយញាំវាដូចនំសាំងវិញអញ្ចឹង ទើបបានទាន់ពេលវេលា!
បន្ទាប់ពីជនជាតិអ៊ីស្រាអែលជាច្រើននាក់ ដែលត្រូវបាននិរទេសចូលចក្រភពបាប៊ីឡូន ត្រឡប់មកក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារ និងកំផែងនៃទីក្រុងមួយនេះឡើងវិញ ពួកគេបានជួបជុំគ្នា ដើម្បីស្តាប់លោកអែសរ៉ាអានបទគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ ដែលព្រះបានប្រទានតាមរយៈលោកម៉ូសេ (នេហេមា ៨:១)។ ពួកគេបានស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះដែលគាត់បានអាន ជាច្រើនម៉ោង ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ក៏មានគ្រូបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យពន្យល់ក្រឹត្យវិន័យ ដល់ពួកជន កំពុងដែលពួកជនឈរនឹងនៅកន្លែងរបស់គេ “ពួកអ្នកទាំងនោះបានអានមើល ក្នុងគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ព្រមទាំងស្រាយន័យសេចក្តីឲ្យគេបានយល់បទដែលអានមើលនោះផង”(ខ.៨)។
ពេលដែលពួកគេទួញយំ ដោយសារមានការខ្វះខាត លោកអែសរ៉ា និងលោកនេហេមាដែលជាអភិបាលក្រុង បានប្រាប់ពួកគេថា ពេលនេះមិនមែនជាពេលទួញសោកទេ តែជាពេលអរសប្បាយ ហើកក៏បានប្រាប់ពួកគេ ឲ្យធ្វើពីធីបរិភោគអាហារ ហើយចែកអាហារដល់អ្នកដែលគ្មានអ្វីទទួលទាន “ដ្បិតអំណរនៃព្រះអម្ចាស់ ជាកម្លាំងរបស់ពួកគេរាល់គ្នាហើយ”(ខ.១០)។ បន្ទាប់មក “ពួកជនក៏នាំគ្នាទៅបរិភោគភោជន៍ ព្រមទាំងជូនជំនូនដល់គេ ហើយតាំងចិត្តអរសប្បាយឡើងជាខ្លាំង ដោយព្រោះបានយល់ន័យសេចក្តីទាំងប៉ុន្មាន ដែលបានថ្លែងប្រាប់ដល់ខ្លួន”(ខ.១២)។
ពិធីញាំអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលព្រះបានរៀបចំឲ្យយើង ក្នុងព្រះបន្ទូលទ្រង់ គឺជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវមានអំណរដ៏អស្ចារ្យ សមនឹងឲ្យយើងចំណាយពេលបរិភោគយ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសារ។–David McCasland
ភ្នែកថ្មី
និសិ្សតមហាវិទ្យាល័យ ដែលខ្ញុំបានជួបកាលពីពេលថ្មីៗនេះ បានជឿទុកចិត្តលើព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានពិពណ៌នា អំពីដំណើរនៃការផ្លាស់ប្រែជីវិតរបស់គាត់យ៉ាងដូចនេះថា “ពេលដែលខ្ញុំទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់ហាក់ដូចជាបានដាក់ព្រះហស្តទ្រង់ចុះពីលើស្ថានសួគ៌មក ហើយបានដាក់ភ្នែកថ្មី ជំនួសឲ្យភ្នែកចាស់របស់ខ្ញុំ ដែលជួយឲ្យខ្ញុំអាចយល់ អំពីសេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណ!” ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានដឹងថា ការដែលគាត់ទទួលជឿព្រះសង្រ្គោះ បាននាំឲ្យគាត់មានគំនិតថ្មីខាងវិញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែ គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ក៏អាចមានបទពិសោធន៍ដ៏ពិសេសនេះផងដែរ។ មនុស្សម្នាក់ៗត្រូវបានប្រទានឲ្យមានភ្នែកខាងវិញ្ញាណ ពេលដែលពួកគេទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះសង្រ្គោះ។ ប៉ុន្តែ មានពេលខ្លះ “អ័ព្ទ” ខាងវិញ្ញាណ ក៏បានគ្របដណ្តប់ស្ថានភាពរបស់យើង ធ្វើឲ្យភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ជួបភាពអាប់អួរ មើលអ្វីមិនច្បាស់។ ការនេះកើតមាន ពេលដែលយើងមិនអើពើរ ចំពោះទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយទ្រង់។
សេចក្តីអធិស្ឋានដ៏អស់ពីចិត្តរបស់សាវ័កប៉ុល អំពីភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ បានបង្រៀនយើង អំពីសារៈសំខាន់នៃការដែលយើងឲ្យតម្លៃទាំងស្រុង ចំពោះការអ្វីដែលព្រះបានធ្វើ និងការដែលទ្រង់នឹងធ្វើសម្រាប់យើង តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់បានអធិស្ឋាន សូមឲ្យភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើងរាល់គ្នា បានភ្លឺឡើង “ប្រយោជន៍ឲ្យបានដឹងថា ដែលទ្រង់ហៅយើងរាល់គ្នា នោះមានសេចក្តីសង្ឃឹមជាយ៉ាងណា ហើយថា សិរីល្អដ៏ប្រសើរក្រៃលែងនៃមរដកទ្រង់ ក្នុងពួកបរិសុទ្ធជាយ៉ាងណាផង”(អេភេសូរ ១:១៨)។
ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានភ្នែកថ្មីខាងវិញ្ញាណ ដល់អ្នកជឿព្រះម្នាក់ៗ ដើម្បីឲ្យយើងអាចស្គាល់សេចក្តីពិតខាងវិញ្ញាណ។ ពេលដែលយើងបើកចំហរចិត្តសម្រាប់ព្រះ ទ្រង់នឹងជួយឲ្យភ្នែកខាងវិញ្ញាណយើង មើលឃើញការគ្រប់យ៉ាង ដែលទ្រង់បានប្រទានតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ។–Dennis Fisher
ទឹកចិត្ត
ខ្ញុំចូលចិត្តទស្សនាកីឡាករដ៏អស្ចារ្យ ដែលបញ្ចេញជំនាញ និងចិត្តឆេះឆួលរបស់ខ្លួន ដោយការប្រឹងប្រែងអស់សមត្ថភាព នៅទីលានប្រកួត។ ការនេះបានបង្ហាញថា ពួកគេស្រឡាញ់ការប្រកួតនោះណាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលដែលរដូវកាលនៃការប្រកួតដ៏វែង កំពុងតែឈានទៅរកវគ្គផ្តាច់ព្រាត់ ហើយមានក្រុមណាមួយប្រកួតចាញ់ ដែលជាហេតុបណ្តាលឲ្យបាត់បង់ឱកាស ដណ្តើមយកដំណែងជើងឯក ឬប្រកួតវគ្គផ្តាច់ព្រាត់ នោះជួនកាល កីឡាករមួយក្រុមនោះហាក់ដូចជា “គ្មានចិត្តឆេះឆួល” ក្នុងការប្រកួតទេ។ ការខ្វះភាពឆេះឆួលនេះ អាចធ្វើឲ្យអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួនមានការខកចិត្ត ខណៈពេលដែលពួកគេបានចំណាយលុយទិញសំបុត្រ ចូលទស្សនាការប្រកួតដ៏ល្អនោះ។
យ៉ាងណាមិញ ភាពឆេះឆួលក៏ជាគន្លឹះដ៏សំខាន់ នៃជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងផងដែរ។ ទឹកចិត្តដែលយើងមានចំពោះព្រះអម្ចាស់ ត្រូវបានបង្ហាញចេញមក តាមរយៈរបៀបដែលយើងធ្វើការបម្រើទ្រង់។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា ការងារដែលយើងធ្វើបម្រើព្រះ គឺរាប់បញ្ចូលទឹកចិត្តដែលយើងមាន នៅក្នុងការធ្វើការងារជាប្រចាំថ្ងៃផងដែរ។ តាមបទគម្ពីរអេភេសូរ ៦:៦-៧ យើងមិនត្រូវ “បម្រើតែក្នុងកាលដែលគេមើលឃើញ ដូចជាចង់បំពេញដល់ចិត្តមនុស្សនោះឡើយ ចូរបំរើដូចជាបាវបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទវិញ ទាំងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះឲ្យអស់ពីចិត្ត ទាំងបំរើដោយអំណរ ដូចជាបំរើដល់ព្រះអម្ចាស់ផង មិនមែនដូចជាបំរើមនុស្សឡើយ”។
សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ចំណុចសំខាន់នៃបទគម្ពីរនេះ គឺបានបង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើការងារ “ចេញពីចិត្ត”។ ខ្ញុំមានព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានលះបង់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះខ្ញុំ។ នេះហើយជាមូលហេតុ ដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើការបម្រើទ្រង់ ឲ្យអស់ពីចិត្ត។ ភាពឆេះឆួល ដែលកើតចេញ “ពីចិត្ត” ដែលចង់រស់នៅថ្វាយព្រះ នាំឲ្យយើងមានការឆ្លើយតបដ៏ល្អបំផុត ចំពោះព្រះមួយអង្គដែលបានលះបង់ច្រើនយ៉ាងនេះ…
បុរសដែលមានភាពកក់ក្តៅ និងប្រាជ្ញា
ពេលដែលបណ្ឌិត វ័រនុន ក្រោនស៍(Vernon Grou-nds) ដែលជាអតីតប្រធាន និងឧត្តមប្រឹក្សា នៃសាលាព្រះគម្ពីរឌែនវើរ(Denver) បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះអម្ចាស់ ក្នុងជន្មាយុ៩៦ឆ្នាំ អតីតសិស្ស មិត្តរួមការងារ និងមិត្តភ័ក្ររបស់គាត់បាននាំយកប័ណ្ណសរសើរ និងថ្លែងអំណរគុណ និងវត្ថុអនុស្សាវរីយជាច្រើនសណ្ឋិក។ ពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់គ្នា បាននឹងចាំអំពីពេលដែលបណ្ឌិតក្រោនស៍ បានលើកទឹកចិត្តដោយផ្ទាល់ តាមរយៈការបង្រៀន ឬការប្រឹក្សាយោបល ឬក៏គ្រាន់តែតាមរយៈស្នាមញញឹមដ៏កក់ក្តៅរបស់គាត់។ គាត់បានឲ្យតម្លៃ ចំពោះគ្រូគង្វាលបណ្តុះបណ្តាល គ្រូបង្រៀន និងអ្នកប្រឹក្សាយោបល ដែលមានទំនាក់ទំនងដ៏សំខាន់ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ និងមានការស្ម័គ្រចិត្តបម្រើអ្នកដទៃ។
គេបានធ្វើការរំឭកអំពីលោកវើនុន ក្រោនស៍ ដោយជ្រើសរើសខគម្ពីរមួយចំនួន ពីកណ្ឌសុភាសិតជំពូក១៥ ដែលមានដូចជា “មនុស្សដែលមានយោបល់ គេរមែងដើរតាមផ្លូវទៀងត្រង់វិញ”(ខ.២១)។“ពាក្យ១ម៉ាត់ដែលនឹងពោលត្រូវពេល នោះល្អណាស់ហ្ន៎”(ខ.២៣)។“ពាក្យសំដីរបស់មនុស្សបរិសុទ្ធ នោះពីរោះវិញ”(ខ.២៦)។“ចិត្តរបស់មនុស្សសុចរិតរំពឹងគិតជាមុន”(ខ.២៨)។“ សេចក្តីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា រមែងបង្រៀនឲ្យមានប្រាជ្ញា”(ខ.៣៣)។
ការប្រឹក្សាយោបលរបស់បណ្ឌិតក្រោនស៍ គឺបានដុះចេញពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់ ហើយប្រាជ្ញារបស់គាត់ក៏ទទួលបានពីព្រះ។ ភាពកក់ក្តៅនៃជីវិតរបស់គាត់ គឺបានកើតចេញពីភាពបរិសុទ្ធនៃចិត្តរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានក្លាយជាគំរូតាមព្រះបន្ទូលព្រះ និងក្លាយជាបុរសគំរូដែលបានដើរតាមព្រះសង្គ្រោះរបស់ខ្លួន ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ លោកវើនុន ក្រោនស៍បានរត់ប្រណាំងយ៉ាងល្អ ហើយបានដល់ទីហើយ។ សូមឲ្យគំរូនៃការរស់នៅដោយប្រាជ្ញា និងចិត្តក្តួលអាណិតរបស់គាត់ លើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យបន្តរត់ប្រណាំងទៅមុខទៀត។-David McCasland
មិនមែនមនុស្សប្រភេទដូចខ្ញុំ
នៅក្នុងរឿងសង្គ្រាមភពផ្កាយដែលមានបីវគ្គ មានឈុតមួយ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញសមាជិកពួកជំនុំខ្លះ ដែលខ្ញុំបានស្គាល់។ នៅក្នុងទីប្រជុំជនមួយ នៅក្នុងទីដាច់ស្រយ៉ាលណាមួយនៃហ្គាឡាក់ស៊ី មានមនុស្សភពផ្កាយដែលមានមុខអាក្រក់ៗកំពុងជួបជុំគ្នាញាំអាហារ នឹងកម្សាន្តអារម្មណ៍ជាមួយនឹងតន្ត្រី។ ពេលដែលលោកលូក ស្កាយវ៉កឃ័រ(Luke Skywalker) ដើរចូលមកខាងក្នុង ជាមួយនឹងមនុស្សយន្តរបស់គាត់ គឺC3PO និង R2D2(ដែលមានលក្ខណៈ“ធម្មតា” ជាងមនុស្សភពផ្កាយទាំងអស់នោះ) គាត់ក៏ដើរចេញពីពួកមនុស្សភពផ្កាយទាំងនោះភ្លាម ដោយបាននិយាយបដិសេធ យ៉ាងគ្រោតគ្រាតថា “យើងមិនបម្រើមនុស្សប្រភេទនេះ ក្នុងកន្លែងនេះទេ!” ឈុតមួយនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីរោគម្យ៉ាង ដែលយើងគ្រប់គ្នាក៏កំពុងទទួលរង នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ក្នុងពិភពផែនដីសព្វថ្ងៃ។
ជានិច្ចជាកាល យើងតែងតែមានអារម្មណ៍សុខស្រួលជាង ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចយើង។ ប៉ុន្តែ សូមគិតមើលថា បើព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានអារម្មណ៍បែបនេះដែរ តើយើងនឹងទៅជាយ៉ាងណា? ទ្រង់ជាព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលមានភាពល្អឥតខ្ចោះគ្រប់យ៉ាង ដូចនេះ ទ្រង់មានភាពខុសប្លែកពីយើងយ៉ាងខ្លាំង។ តែទ្រង់បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្ស រួមរស់ជាមួយយើង ហើយបានសុគតជួសយើងរាល់គ្នាទៀត។
យើងដែលជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ មិនគួរប្រើពាក្យថា “ពួកគេមិនមែនជាមនុស្សប្រភេទដូចយើង”ឡើយ។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា “គ្មានសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក គ្មានបាវបំរើ ឬអ្នកជា គ្មានប្រុស និងស្រីទៀតទេ ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់រួមមកតែមួយ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(កាឡាទី ៣:២៨)។
ដូចនេះ ទោះបីជាអ្នកដទៃខុសប្លែកពីយើង ទាំងអាកប្បករិយ៉ា ទស្សនៈ ជាតិសាសន៍ វណ្ណៈ និន្នាការនយោបាយ…
អារក្សនៅកន្លែងជំនុំជម្រះ
រឿង “អារក្ស និងលោកដានីយែល វែបស្ទ័រ(Daniel Webster)” គឺជារឿងខ្លី ដែលជាស្នាដៃនិពន្ធរបស់លោក ស្ទីហ្វិន វិនសិន បេណិត(Stephen Vincent Benet)។ រឿងនេះបានដំណាលថា លោកចាបេស ស្ទោន(Jabez Stone) ដែលជាកិសករម្នាក់នៅតំបន់ញូ អង់គ្លេស(New England) មាន “គ្រោះអាក្រក់”យ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់បានលក់វិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឲ្យទៅអារក្ស ដើម្បីឲ្យមានភាពសម្បូរសប្បាយ។ ទីបំផុត អារក្សក៏បានមកទាបំណុលពីលោកចាបេស។ ប៉ុន្តែ លោកដានីយ៉ែល វែបស្ទ័រ ដែលជាមេធាវីដ៏គួរឲ្យគោរពម្នាក់ ក៏ត្រូវបានសូមឲ្យមកជួយការពារក្តីគាត់។ បន្ទាប់ពីបានប្រកែកតវ៉ាយ៉ាងមានជំនាញ ជាច្រើនដំណាក់មក លោកវេបស្ទ័រក៏បានឈ្នះអារក្សនៅក្នុងរឿងក្តីនេះ ហើយលោកចាបេសក៏បានគេចផុតពីការរងទុក្ខអស់មួយជីវិត នៅក្នុងស្ថាននរក។
ជាការពិតណាស់ រឿងនិទាននេះ គឺគ្រាន់តែជារឿងប្រឌិតប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានកត់ទុក អំពីការបើកសម្តែងមួយ ដែលក្នុងនោះ សាតំាងបានចោទប្រកាន់អ្នកជឿព្រះម្នាក់ នៅចំពោះព្រះដែលជាចៅក្រមនៃស្ថានដ៏ខ្ពស់។ លោកយ៉ូស្វេ ដែលជាសម្តេចសង្ឃ ក៏ឈរនៅចំពោះព្រះ។ សម្តេចសង្ឃរូបនេះក៏បានស្លៀកពាក់យ៉ាងកខ្វក់ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់អំពីអំពើបាប និងទោសកំហុសរបស់ខ្លួន។ ហើយសាតាំងកំពុងឈរនៅក្បែរនោះ ដើម្បីចោទប្រកាន់គាត់។ ប៉ុន្តែ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់បានស្តីបន្ទោសឲ្យវា ហើយមានបន្ទូលមក លោកយ៉ូស្វេថា “មើល អញបានលើកចោលអំពើទុច្ចរិតពីឯងចេញហើយ អញនឹងប្រដាប់ខ្លួនឯង…
ចូរទម្លាក់សក់របស់អ្នកចុះ
មុនពេលដែលការសុគតនៅលើឈើឆ្កាង នៃព្រះយេស៊ូវ កាន់តែខិតចូលមកដល់ មានស្រ្តីម្នាក់ ឈ្មោះម៉ារា បានចាក់ប្រេងក្រអូបដ៏មានតម្លៃមួយដប ពីលើព្រះបាទទ្រង់។ បន្ទាប់មក នាងមានចិត្តក្លាហានកាន់តែខ្លាំង ដោយយកសក់របស់ខ្លួនជូតព្រះបាទទ្រង់ទៀត(យ៉ូហាន ១២:៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ នាងម៉ារាមិនគ្រាន់តែបានលះបង់របស់ដ៏មានតម្លៃ ដែលអាចជាការប្រាក់សន្សំប្រចាំជីវិតរបស់នាង ប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងថែមទាំងបានលះបង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្លួនទៀតផង។ នៅក្នុងវប្បធម៌មជ្ឈិមបូព៌ា នៅសតវត្សរ៍ទី១ ស្រ្តីដែលគួរឲ្យគោរព មិនដែលទម្លាក់សក់របស់ខ្លួន នៅក្នុងទីសាធារណៈឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតគឺមិនខ្វល់ថា អ្នកដទៃកំពុងគិតយ៉ាងណា ចំពោះយើងឡើយ(២សាំយ៉ូអែល ៦:២១-២២)។ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូវ នាងម៉ារាបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យគេគិតថា នាងបានប្រព្រឹត្តមិនសមរម្យ ឬប្រហែលជាគិតថាខុសសីលធម៌។
ក្នុងចំណោមយើង ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនត្រូវមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ពេលទៅព្រះវិហារម្តងៗ ដើម្បីឲ្យគេគិតល្អពីខ្លួន។
តាមន័យធៀបខាងវិញ្ញាណ យើងខិតខំធ្វើឲ្យសក់គ្រប់សរសៃមានរបៀបរៀបរយ ប៉ុន្តែ ព្រះវិហារដែលរឹងមាំ គឺជាកន្លែងដែលយើងអាចទម្លាក់សក់ខាងវិញ្ញាណ គឺមិនមែនខំលាក់បាំងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង ដោយខំសម្តែងឲ្យគេយល់ថា យើងជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះឡើយ។ ព្រះវិហារគួរតែជាកន្លែង ដែលយើងអាចបង្ហាញភាពកម្សោយរបស់យើង ដើម្បីរកឃើញភាពខ្លាំង ជាជាងខំបិតបាំងកំហុសរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យគេយល់ថា ខ្លួនជាមនុស្សខ្លាំងនោះឡើយ។
ការថ្វាយបង្គំមិនរាប់បញ្ចូល ការបង្ហាញអាកប្បកិរិយ៉ា ដើម្បីធ្វើឲ្យអ្នកដទៃគិតថា ខ្លួនគ្មានបញ្ហាអ្វីនោះឡើយ តែការថ្វាយបង្គំ គឺជាការធ្វើឲ្យអ្វីៗមានភាពត្រឹមត្រូវឡើងវិញ គឺត្រឹមត្រូវចំពោះព្រះ និងត្រឹមត្រូវចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពេលការទម្លាក់សក់ គឺជាការដែលយើងខ្លាចបំផុត…