Month: December 2014

ពាក្យផ្អែមល្ហែម

លោក​ស្កុត(Scott) តែង​តែ​កោត​សរសើរ​ទំនាក់​ទំនង​រវាង​លោក​ឃែន(Ken) និង​អ្នក​ស្រី​ហ្វីលីស(Phyllis) ដែល​ជា​ឪពុក​ម្តាយ​ក្មេក​របស់​គាត់។ ហេតុ​នេះហើ​យ​បាន​ជា នៅថ្ងៃ​មួ​យ គាត់​ក៏​បាន​សួរ​ពួក​គា​ត់ អំពី​​ កក្តា​​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ទំនាក់​ទំនង​ប្តី​ប្រពន្ធ​របស់​អ្នក​ទាំង​ពីរ មាន​ភាព​​ល្អ​​ប្រសើរ​​ដូ​ច​​នេះ។ លោក​ឃែន​ក៏បា​ន​ប្រាប់​គាត់​ថា “ទំនាក់​ទំនង​ប្តី​ប្រពន្ធ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​មាន​ភាព​ផ្អែម​ល្ហែម​ជា​និច្ច!” មិត្ត​ភ័ក្ររ​បស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់​ បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​មក​កា​ន់​ខ្ញុំ និង​ប្តី​របស់​ខ្ញុំ ព្រមទាំង​មិ​ត្ត​ភ័ក្រ​ដទៃ​ទៀត ហើយ​គាត់​ចូល​ចិត្ត​សរសេរ​នៅចុ​ងប​ញ្ចប់​នៃសំ​បុត្រ​ថា “សូម​កុំភ្លេច​ធ្វើ​ល្អចំ​ពោះ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក”។

យោបល់​ដ៏ប្រ​សើររ​បស់​អ្ន​ក​ទាំង​ពី​រ គឺ​សុទ្ធ​តែ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ប្តី​ប្រពន្ធ ឲ្យ​ធ្វើ​ល្អចំ​ពោះគ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​​មក​ជា​និច្ច។ ភាព​តប់​ប្រមល់​ដែល​មា​ន​ជាប្រ​ចាំ​ថ្ងៃ ងាយ​នឹ​ង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​ការ​ធុញ​ទ្រា​ន់ ឬ​ខឹង​នឹ​ងប្តីប្រ​ពន្ធរ​បស់​យើ​ង ​និង​អ្នក​ដទៃ។ ពោល​គឺ​យើង​ងាយ​នឹង​​មាន​អារម្មណ៍​រំខាន ឬ​រិះ​គន់​កំហុស​តូ​ចៗ​។ យើង​ងាយ​នឹង​និយាយ​ពាក្យ​សម្តី​កាច​ៗ ឬ​ពាក្យ​វាយ​ប្រហារ ដោ​យគ្មា​ន​ការ​ពិចារ​ណា​។

កណ្ឌ​សុភា​សិត​បាន​បង្រៀន​យើង អំពី​របៀប​ប្រើពា​ក្យ​សម្តី​ទៅ​កាន់​អ្ន​ក​ដទៃ។ បទ​គម្ពី​រ​នេះ​បាន​ចែង​ថា “អ្នក​ណា​ដែល​រក្សា​មាត់​នឹង​អណ្តាត​ខ្លួន នោះ​ក៏​រក្សា​ព្រលឹង​ខ្លួន​ឲ្យ​រួច​ពី​ទុក្ខ​ព្រួយ​ដែរ”(២១:២៣)។ ហើយ​មាន​កា​រដា​ស់​តឿន​ដូច​ជា “ទោះ​ទាំង​សេចក្តី​ស្លាប់ ហើយ​នឹង​ជីវិត​ក៏​នៅ​ក្នុង​អំណាច​នៃ​អណ្តាត​ដែរ”(១៨:២១) ហើយ “មាន​គេ​ដែល​ពោល​ពាក្យ​ឥត​បើ​គិត ដូច​ជា​ចាក់​ដោយ​ដាវ តែ​សំដី​របស់​មនុស្ស​ប្រាជ្ញ​ជា​ថ្នាំ​ផ្សះ​វិញ”(១២:១៨)។ ពេល​ដែ​ល​លោក​ឃែន​ឲ្យ​យោបល់​​ទៅ​លោក​ស្កត់​ថា “ត្រូ​វ​មាន​ភាព​ផ្អែ​មល្ហែម​ជានិ​ច្ច” នោះ​ខ្ញុំក៏​បាន​នឹក​ឃើ​ញប​ទគ​ម្ពីរ​សុភា​សិត ១៦:២៤ ដែល​ចែង​ថា “ពាក្យ​​សំដី​ពីរោះ នោះ​ធៀប​ដូច​ជា​សំណុំ​ឃ្មុំ ក៏​ផ្អែម​ដល់​ព្រលឹង ហើយ​ជា​ថ្នាំ​ផ្សះ​ដល់​ឆ្អឹង​ផង”។

ឱ​ព្រះអ​ម្ចាស់​អើ​យ សូម​បំពេញ​ចិត្ត​ទូល​ប​ង្គំ ដោយ​ពាក្យ​សម្តី​ដែល​នឹ​ងនាំ​ព្រះ​​ពរ ដល់​អ្នក​ដទៃ​នៅ​ថ្ងៃនេះ​។—Anne Cetas

អំណោយ

យើង​បាន​ហៅ​ណូអែល​ថា រដូវ​កាល​នៃ​ការ​​ឲ្យ​​។ ភាគ​ច្រើន យើង​​ខំរ​កនឹ​ក ថា​តើ​មិត្ត​ភ័ក្រ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​យើង​ចង់​បាន​អំណោយ​អ្វី​ខ្លះ ប៉ុន្តែ អំណោយ​ទាំង​អស់​ដែល​យើង​ជូន​ទៅ​ពួក​គេ មិន​សុទ្ធ​តែ​មាន​តម្លៃ​ស្មើ​គ្នា​ឡើយ​។ មាន​អំណោយ​ខ្លះ យើង​ឲ្យ​ទៅ​គេ ដើម្បី​បំពេញ​តាម​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ ឬ​ការ​ចង់​បាន​របស់​គេ។ អំណោយ​ទាំងនោះ​មា​​នដូចជា ឧបករណ៍​សម្រាប់​ហាត់​ប្រាណ ឬ​សៀវ​ភៅ​ដែល​និយាយអំ​ពី​ការ​សម្រក​ទម្ង​ន់​ជា​ដើម។ អំណោយ​ដទៃ​ទៀត ជា​អំណោយដែ​ល​អ្នក​ឲ្យ​ចង់​បាន​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង។ ប៉ុន្តែ អំណោយ​ដែល​ល្អ​បំផុត ជា​អំណោយ​ដែល​ទទួល​បានពី​អ្នក​ដែល​ស្រឡាញ់​យើង ហើយ​ដឹង​ថា​យើង​ចង់​បាន​អ្វី។

ក្នុង​ពិធី​បុណ្យ​ណូអែល​ឆ្នាំ​មុន គ្រូគ​ង្វាល​រ​បស់​ខ្ញុំ គឺលោក​ជីម សេមរ៉ា(Jim Samra) បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ​ឲ្យគិ​ត​អំពី​ការ​យាងម​កនៃ​ព្រះ​គ្រី​ស្ទ​ តាម​របៀប​មួយ​ទៀត។ យើង​ដឹង​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ជា​អំណោយ​ដ៏​គ្រប់​លក្ខណ៍​ដែល​ព្រះ​ប្រ​ទាន​មក​យើង​(រ៉ូម ៦:២៣) ប៉ុន្តែ មាន​ការ​មួយ​ទៀត​ដែល​លោក​គ្រូជី​ម​ចង់​ឲ្យ​យើង​គិត។ គាត់​មាន​​ប្រសាសន៍​ថា ការ​យាង​ចុះម​ករ​បស់ទ្រ​ង់​ ក៏​អាច​មាន​លក្ខណៈដូ​ចជា អំ​ណោយ​ដែល​ទ្រង់​ថ្វា​យ​ទៅ​ព្រះ​វរ​បិតាផ​ង​ដែរ។ ព្រះ​យេ​ស៊ូវ​​​ស្រឡាញ់ព្រះវ​របិតា​ទ្រង់ ហើយ​ជ្រាប​ថា សម្រាប់​​យើង​ដែល​ជាស្នា​ព្រះហ​ស្តទ្រង់​ ការ​អ្វី​ដែ​លព្រះ​​បិតា​ចង់​បាន​បំផុត គឺកា​រផ្សៈ​ផ្សាឲ្យ​យើង​បាន​ជានឹង​ទ្រង់​ឡើង​វិញ។ ដោយសារព្រះ​​យេស៊ូវ​ បាន​យាង​ម​ក​យក​កំណើ​តជា​មនុស្ស នោះ​យើង​អាច​ក្លា​យ​ជា​ដង្វាយ​​បរិសុទ្ធ ឥ​ត​​​សៅ​ហ្មង ហើយ​​ឥ​ត​កន្លែង​ប​ន្ទោស​​បាន នៅ​​ចំពោះ​​ទ្រង់(កូល៉ុស ១:២២)។

ពេល​ណាយើ​ងគិ​ត​ថា ខ្លួន​យើង​ជា​អំណោយ​​សម្រាប់​​ព្រះ ពេល​នោះ​យើង​ក៏​ចង់​ក្លាយ​ជា​អំណោយ​ដ៏​មាន​តម្លៃ “ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ដើរ​បែប​គួរ​នឹង​ព្រះអម្ចាស់ ទាំង​គាប់​ចិត្ត​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ឲ្យ​បាន​បង្កើត​ផល​ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​ការ​ល្អ ហើយ​ឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​កាន់​តែ​ច្បាស់​ឡើង”(ខ.១០)។ —Julie Ackerman…

អធិស្ឋានចំចំណុច

ថ្ងៃមួយ មុន​ពេល​ការ​វះ​កាត់​កម្រឹត​ធ្ងន់​ចាប់​ផ្តើម ខ្ញុំ​បានប្រាប់ អាននេ(Anne) ដែល​មិត្ត​ភ័​ក្រ​​របស់​ខ្ញុំ​ថា ខ្ញុំពិត​ជា​មាន​កា​រ​ភ័យ​ខ្លាច​ចំពោះ​ការ​វះ​កាត់​នេះ​ណាស់។ ពេល​នោះនាង​ក៏​បាន​សួ​រខ្ញុំ​ថា “តើ​អ្នក​ភ័យ​ខ្លា​ច ត្រ​ង់​ចំណុច​ណា?” ខ្ញុំ​ក៏​តប​ថា “ខ្ញុំពិត​ជាខ្លា​ច​លែង​ដឹង​ខ្លួន​ជា​​រៀង​រហូត បន្ទាប់​ពី​គេចា​ក់ថ្នាំ​ស​ន្លប់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ហើយ”។ ភ្លាម​នោះ​ នាង​ក៏​អធិស្ឋាន​ថា “ឱ​ព្រះវ​របិតា​អើយ ទ្រង់​ជ្រាប​អំពី​ការ​ភ័យ​ខ្លាចរបស់​ស៊ីន​ឌី។ សូម​ទ្រង់​កម្សាន្ត​ចិត្ត​នាង ហើយ​សូម​ឲ្យ​នាង​មាន​សន្តិ​ភាព​ក្នុង​ចិត្ត។ ​ឱ​ព្រះ​អម្ចាស់​អើយ សូម​ដាស់​នាង​ឲ្យភ្ញាក់​ឡើង បន្ទាប់​ពី​ការ​វះកា​ត់​ចប់”។

ខ្ញុំយល់​ថា​ ពេល​ដែល​យើង​និយាយ​ទៅ​កាន់​ព្រះ ទ្រង់​សព្វ​ព្រះទ័​យ​នឹង​ការ​អធិស្ឋាន​ ដែល​ច្បា​ស់​ៗ​ចំ​ចំណុចយ៉ាង​ដូចនេះ​​ឯង ។ ពេល​លោក​បារទីមេ ដែល​ជាអ្ន​ក​សុំទា​នដែ​លពិ​ការ​ភ្នែក បាន​ស្រែក​ដង្ហើយ​ឲ្យ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ជួយ ទ្រង់​ក៏​បាន​សួរ​គាត់​ថា “តើ​​ច​ង់​​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​អ្វី​ឲ្យ​អ្នក?” ហើយ​គាត់​ក៏​ទូល​ទ្រ​ង់ថា​ “លោក​គ្រូ​អើយ សូម​ប្រោស​ភ្នែក​ទូលបង្គំ​ឲ្យ​បាន​ភ្លឺ​ឡើង!” ព្រះ​យេស៊ូវ​ក៏​មាន​បន្ទូល​ថា “ទៅ​ចុះ​សេចក្តី​ជំនឿ​អ្នក​បាន​សង្គ្រោះ​អ្នក​ហើយ”(ម៉ាកុស ១០:៥១-៥២)។

យើង​មិន​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​ព្រាវ​ៗ មិន​ចំចំ​ណុច​នោះឡើ​យ។ មាន​ពេល​ខ្លះ​យើង​អាច​អធិស្ឋាន​រៀប​រាប់ តាម​របៀ​បកំ​ណាព្យ​ដូច​ស្តេចដាវីឌ តែ​ក៏មា​ន​ពេល​ដែល​យើង​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​ត្រង់​ចំ​ចំណុច​​ៗ​តែ​ម្តង​។ ឧទាហរណ៍ យើង​អាច​អធិស្ឋាន​ថា “ឱ​ព្រះ​​អង្គ​អើយ សូម​អត់​ទោស​ទូល​បង្គំ ចំ​ពោះ​​ពាក្យ​អ្វី​ដែល​ទូល​បង្គំ​ទើប​តែនិ​យាយ” ឬ​គ្រាន់​តែនិយា​យ​ថា “ឱ​ព្រះយេ​ស៊ូវ​អើយ ទូល​បង្គំស្រឡាញ់​ទ្រង់ ព្រោះ…”។

ការ​អធិស្ឋាន​ចំ​ចំណុច ថែម​ទាំង​អា​ចជា​សញ្ញា​បញ្ជាក់ ​ពី​សេចក្តី​ជំនឿ​រ​បស់​យើង​ផង​ដែរ ព្រោះ​កាល​ណាយើ​ងអ​ធិស្ឋាន​យ៉ាង​ដូច​នេះ មាន​ន័យ​ថា យើង​កំពុង​ទទួល​ស្គាល់​ថា យើង​មិន​មែន​កំពុង​តែ​និយាយ​ទៅ​កាន់​អង្គ​បុគ្គល​ដែល​នៅ​ឆ្ងាយ​ហៅមិ​ន​ឮ​នោះឡើ​យ តែ​យើង​កំពុង​ទូល​ទៅព្រះ​ដែល​មា​ន​ពិត ដែល​បាន​ស្រឡាញ់​យើ​ងយ៉ា​ង​ខ្លាំង។…

ត្រចៀកដែលបើក

ថ្មីៗ​​នេះ ​ខ្ញុំ​មាន​បញ្ហា​ត្រ​ចៀក ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​សាក​ល្បង​ព្យា​បាល តាម​របៀ​ប​ដ៏ចម្រូង​ចម្រាស​មួយ​។ ការ​ព្យាបាល​របៀប​នោះ​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង ដើម្បី​រំលាយអាចម៍​ត្រចៀក ក្នុង​រន្ធ​ត្រចៀក ហើយ​ដើម្បី​សម្អា​តអ្វី ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​រាំង​ស្ទះការ​ឮស​ម្លេង។ ខ្ញុំ​ត្រូ​វ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ការ​ព្យា​បាល​នេះ​ហាក់​ដូច​ជា​ចម្លែក។ ប៉ុន្តែ ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ស្រេកឃ្លាន​ចង់​ឲ្យត្រ​ចៀក​ខ្ញុំ​ស្តាប់​ឮ ខ្ញុំ​​ក៏​ព្រម​ឲ្យ​គេ​សាក​ល្បង​ព្យា​បាល​តាម​របៀប​នេះ​តែ​ម្តង។

ការ​ស្តាប់​សម្លេ​ង​មាន​សារៈ​សំខាន់​យ៉ាង​ខ្លាំង នៅ​ក្នុង​ការ​រស់​នៅ​របស់​យើង ប៉ុន្តែ ការ​ស្តាប់​សម្លេង​ខាង​វិញ្ញាណ មាន​​សារៈ​សំខាន់​​កាន់​​តែ​​ខ្លាំង ចំពោះ​​ការ​​ដើ​រ​​ជា​មួយ​ព្រះ។ ក្នុង​​បទ​​ទំនុក​​ដំកើង ៤០:៦ ស្តេច​ដាវី​ឌ​បាន​ប្រកាស​ថា “ឯ​​យញ្ញ​បូជា ហើយ​​នឹ​ង​ដង្វាយ នោះ​ទ្រង់​មិនសព្វ​ព្រះហឫទ័យ​ទេ ទ្រង់​បាន​បើក​ត្រចៀក​ឲ្យ​ទូលបង្គំ​ស្តាប់​តាម ទ្រង់​មិន​ចង់​បាន​ដង្វាយ​ដុត ឬ​យញ្ញបូជា​លោះ​បាប​នោះ​ទេ”។ ពាក្យ បើក ក្នុង​ខនេះ​ អាច​ប្រែថា​ “សម្អាត​ឲ្យ​ស្រឡះ” ហើយ​ពាក្យនេះ​និយាយ​អំពី​ការ​អ្វី ​ដែល​ព្រះ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើ​ង​ធ្វើ។ ទ្រង់​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​បើក​ត្រចៀក ហើយ​ត្រៀម​ខ្លួន​ស្តាប់​ទ្រង់​​មាន​បន្ទូល​មក​កាន់​យើង តាម​រយៈ​​ព្រះ​​បន្ទូល​​ទ្រង់។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ជួន​កាល ត្រ​ចៀក​ខាង​វិញ្ញាណ​រប​ស់​យើង អាច​ស្ទះ​ ដោយ​សារសម្លេង​រំខាន​នៃ​វប្បធម៌ ឬ​សម្លេ​ងច​ម្រៀង​នៃកា​រ​ល្បួង និង​អំពើ​បាប ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​កន្រ្ទាក់​អារម្មណ៍។

ចូរ​យើង​បង្វែរ​ចិត្ត​របស់​យើង ឲ្យ​ងាក​មក​រក​ព្រះ​អម្ចាស់​វិញ ដោយ​កា​រផ្តោត​ចិត្ត​គំនិតទាំង​ស្រុង ចំពោះ​ទ្រង់ ដោយ​បើក​ត្រចៀក​យើង​ចំហរ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​ងាយ​នឹង​ស្តាប់​ឮព្រះ​សូ​រ​សៀង​ទ្រង់​។ ពេល​ទ្រង់​មា​នប​ន្ទូល ទ្រង់​នឹង​ដាក់​ព្រះប​ន្ទូល​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​យើង ហើយ​យើង​នឹង​បាន​រៀន​ពី​ទ្រង់ ដើម្បី​អរ​សប្បាយ តាម​បំណង​ព្រះ​ទ័​យទ្រ​ង់(ខ.៨)។—Bill Crowder

សមនឹងឲ្យយើងហ៊ានប្រថុយ

តើគេ​ហ៊ាន​លៈប​ង់​អ្វីខ្លះ​ ដើម្បី​ទទួល​បាន​នូវ​ឧបករណ៍អាយ​ភែត​មួយ​គ្រឿង(iPad)? ជា​ការ​ពិត​ណាស់ មាន​ក្មេង​ប្រុស​អាយុ​១៧​ឆ្នាំម្នា​ក់ បា​ន​លៈ​ប​ង់ក្រ​លៀន​របស់​ខ្លួន​មួយ​ចំហៀង ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ឧបករណ៍​អាយ​ភែត​មួយគ្រឿង​! គេ​ជឿថា​ គាត់​គ្មាន​លទ្ធ​ភាព​ទិញអា​យ​ភែត​ឡើយ ហើយ​គាត់​ចង់​បាន​វាខ្លាំ​ង​ណាស់ បាន​ជាគា​ត់ហ៊ា​ន​ប្រថុយនឹង​ការ​វះ​កាត់​នោះ។

យ៉ាង​ណាមិ​ញ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​កិច្ច​ការ​ជំពូក​៧ លោក​ស្ទេផាន​ក៏​ហ៊ាន​ប្រឈម​នឹង​គ្រោះថ្នាក់​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ​ផង​ដែរ ប៉ុន្តែ ​គាត់​បាន​ធ្វើ​ ដើម្បី​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេល​គាត់​កំពុង​ធ្វើ​ការ​អស្ចារ្យ គេ​បាន​មក​ចាប់ខ្លួន​គាត់ ដោយ​ការ​មួលប​ង្កាច់​ថា គាត់​បាន​ប្រមាថ​ព្រះ និង​បំពាន​ក្រឹត្យ​វិន័យ​របស់​លោក​ម៉ូសេ ហើយ​គេ​ក៏​បាន​នាំ​ខ្លួន​គាត់ ម​ក​កាត់​ក្តីនៅ​​​ចំពោះស​ម្តេច​សង្ឃ(៦:៨-១៤)។ ពេល​​សម្តេច​​សង្ឃ​ចោទ​សួរ​គាត់​(៧:១) លោកស្ទេផានហ៊ាន​ប្រ​ឈម​នឹង​គ្រោះ​ថ្នា​ក់ ដោយ​ការ​អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល ទោះ​គាត់​ដឹង​ថា មនុស្ស​ដែលមា​ន​វត្ត​មាន​នៅ​ទីនោះ​មិន​ចង់​ស្តាប់​​ក៏ដោយ។ គាត់​បាន​មាន​ប្រសាស​ន៍​ថា នៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​នៃ​សាសន៍​អ៊ី​ស្រាអែល សាស​ន៍​មួយ​នេះ​បាន​ប​ដិសេធ​អ្នកនាំ​ព្រះ​រាជសា​រ​​ព្រះ ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត។ ហើ​យ​ពេ​ល​នេះ ពួក​គេ​កំពុង​បដិសេធ​ព្រះ​មែស៊ី​ទៀត។

ការ​អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​គាត់ បាន​​បណ្តា​ល​​ឲ្យ​មាន​​​ប្រតិ​កម្ម​តប​ដ៏​ខ្លាំង​ក្លា​មួយ។ គឺដូច​ដែល​មាន​សេចក្តី​ចែង​ថា “នោះ​គេ​ក៏​ស្រែក​ឡើង​ជា​ខ្លាំង ទាំង​ចុក​ត្រចៀក ហើយ​ស្ទុះ​ចូល​ព្រម​គ្នា​ទៅ​លើ​គាត់ គេ​កញ្ឆក់​នាំ​គាត់​ចេញ​ទៅ​ខាង​ក្រៅ​ទី​ក្រុង រួច​ចោល​នឹង​ថ្ម”(ខ.៥៧-៥៨)។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​លោក​ស្ទេផាន​ហ៊ាន​ប្រថុយ​ជីវិត ដើម្បី​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​អំ​ពីព្រះ​យេស៊ូ​វ? តាម​ពិត គាត់​មាន​ចិត្ត​​ឆេះឆួ​​ល​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​ស្តាប់​របស់​គាត់​ដឹង​ថា ដោយ​សារ​ការ​សុគត និង​ការ​រស់​ឡើ​ង​វិញ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ នោះពួ​ក​គេ​មិន​ចាំបា​ច់​ត្រូវ​រស់​នៅ​ ក្រោម​ក្រឹត្យវិ​ន័យ​ទៀ​ត​ឡើយ ប៉ុន្តែ អាច​រស់​នៅ​ក្រោម​ព្រះគុ​ណ និង​ការ​អត់​ទោស​បាប(៦:១៣-១៥ អេភេសូរ ២:៨-៩)។​ និយាយ​រួម ព្រះយេស៊ូវ​បាន​សុគត ដើម្បី​ឲ្យយើ​ង​អាច​មាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច។—Albert Lee

សេចក្តីអំណរ

បន្ទាប់​ពី​អ័ដាំម និង​នាង​អេវ៉ា​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ព្រះ សេច​ក្តី​អំណរ​ក៏​បាន​បាត់​បង់។ ព្រះបា​ន​បណ្តេញ​ពួក​គេចេញ​ពី​សួន​ច្បារ​ ដែល​ជា​ទីលំ​នៅរ​បស់ពួ​ក​គេ ដើម្បី​ការពារ​មិន​ឲ្យ​មាន​ហេតុ​ការណ៍​កាន់​តែអាក្រក់​ កើត​ឡើង​នៅ​ទីនោះ។ ព្រោះ​ថា ពួក​គេ​​បាន​ញាំ​ផ្លែ​នៃ​ដើម​ដឹង​ខុស​ត្រូវ​ហើយ ដូចនេះ​បើ​ពួក​គេ​ញាំ​ផ្លែនៃ​ដើម​ជីវិត​ទៀត​នោះ នោះ​​ពួ​ក​​គេនឹង​​ត្រូវ​​រ​​ស់​​នៅ​ ក្នុង​សេចក្តី​​ទុ​ក្ខ​វេទ​នា​​ជា​រៀង​​រហូត។

ការ​មាន​ជីវិត​រស់​នៅ​ ខាង​ក្រៅសួ​ន​ច្បារ គឺ​មិន​មាន​ភាព​ងាយ​ស្រួល​ទេ ព្រោះ​អ័ដាំម និ​ងនា​ង​អេវ៉ា​ត្រូវ​ខិត​ខំ​ធ្វើ​ការ ដើម្បី​ចិ​ញ្ចឹម​ជី​វិត។ ម្យ៉ាង​ទៀត សេចក្តី​ស្លាប់​កើត​មាន​គ្រប់​ទីកន្លែង ហើយមា​ន​សត្វ​សាហាវ​ដែល​ចាប់​សត្វ​ដទៃ​ទៀត​ជា​អាហារ។ ពួក​គេជួបហេ​តុកា​រណ៍​កាន់​តែអា​ក្រក់ ពេល​ដែល​កូន​ប្រុស​ច្បងរ​បស់ខ្លួន​ បាន​សម្លាប់​កូន​ប្រុស​ប្អូន។ តើ​មាន​អ្វីដែល​អាក្រ​ក់ជា​ងនេះ​ទៀត​? អំពើ​បាប​បាន​ចាក់​ទំលុះ​ជីវិត​របស់​ពួក​គេ ហើយ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​មិន​អាច​ឃាត់​សេចក្តី​អំណរ​មិន​ឲ្យ​រីង​ស្ងួត​បាន​ឡើយ។

ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រៀប​ផែនការ ដើម្បី​ស្អាង​ឲ្យ​មាន​សេ​ចក្តីអំណ​រ​ឡើង​វិ​ញ។ សេចក្តី​អំណរ​បាន​បាត់​បង់ នៅ​ក្នុង​សួន​ច្បារ ពេល​ដែល​សេចក្តីស្លា​ប់​បាន​ចូល​មក ប៉ុន្តែ សេចក្តី​អំណរ​បាន​វិលត្រឡប់​មក​វិញ តាម​រយៈ​ការ​ចាប់​កំណើត​នៃ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​របស់​ព្រះ។ គឺ​ដូច​ដែល​មាន​សេ​ច​ក្តីចែង​ថា “ខ្ញុំ​​ម​ក​ប្រាប់​ដំណឹង​ល្អ​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា ពី​សេចក្តី​អំណរ​យ៉ាង​អស្ចារ្យ ដែល​សំរាប់​បណ្តាជន​ទាំង​អស់​គ្នា”(លូកា ២:១០)។ ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទ្រង់​ពេញ​វ័យ ទ្រង់​បាន​ប្រោស​មនុស្ស​ឈឺ​ឲ្យ​ជា និង​​​មនុស្ស​ខ្វាក់​ឲ្យមើ​ល​ឃើញ ហើយ​បាន​ប្រោស​មនុ​ស្សស្លា​ប់ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ​ ប៉ុន្តែ នេះគ្រាន់​តែ​ជាដើ​ម​ចម​នៃ​ការ​ដែល​ត្រូ​វម​ក​ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះ​ទ្រង់​​បាន​យា​ងចូ​ល​ម​ក ក្នុង​លោកិយ​នេះ ទ្រង់​បាន​ជ្រាប​អំពី​ទុក្ខ​សោករ​បស់​យើង ទ្រង់​បាន​ឈ្នះសេ​ចក្តី​ស្លាប់ ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម​ថា ទ្រង់​នឹង​បញ្ចប់​ការ​ឈឺចា​ប់ តាម​បន្ទូល​សន្យារ​បស់​ទ្រ​ង់ ហើយ​លប់​បំបាត់​ទុក្ខ​សោក ​និង​សេចក្តី​ស្លាប់(យ៉ូហាន ១១:២៥-២៦ ១កូរិនថូស ១៥:៣-៤ វិវរណៈ…

២៧ភាគរយ

មនុស្ស​មាន​អាកប្ប​កិរិយាខុ​ស​គ្នា​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​បទ​ទំនាយ ដែល​មាន​ចែង​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ គ្រីស្ទ​បរិ​ស័ទ​ខ្លះ​មានចិត្ត​ងប់​ងល់​ នឹង​បទ​ទំនាយ​ទាំង​នោះ​ខ្លាំង​ណាស់ បាន​ជាពួ​កគេនិយាយ​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត អំពី​ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ថ្មី​ៗ ដែល​កើត​មាន​ ក្នុង​ពិភព​លោក​ ដោយគិ​ត​ថា ព្រឹត្តិ​ការណ៍​ទាំង​នោះ​ ជាទី​សំគាល់​ដែល​បង្ហាញ​ថា ព្រះ​គ្រីស្ទ​ទ្រង់​អាច​យាង​មក​ក្នុង​ពេល​ដ៏​ឆាប់។ រី​ឯ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀ​តមិ​នសូវ​ខ្វល់​អំពី​បទ​ទំនាយ​ទាំង​នោះ​ទេ បាន​ជា​ពួក​គេ​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ជឿ​ថា បទ​ទំនាយ​ទាំង​នោះ​ មាន​ការ​ទាក់​​ទង​នឹង​ជីវិត​​របស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​​ឡើយ​។

ដូច​នេះ តើ​បទ​ទំនាយ​មាន​សារៈ​សំខា​ន់​ឬ​ទេ? ដើម្បី​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ សូម​យើង​ក្រឡេច​មក​មើល​ការ​ពិត​មួយចំនួន ដែល​មាន​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ ព្រះ​គម្ពីរទាំ​ង​មូល​មាន ​៣១១២៤​ខ ជា​សរុប ដែល​ក្នុង​ចំណោម​ខ​ទាំង​នេះ មាន៨៣៥២​ខ មាន​លក្ខណៈ​ជា​បទ​ទំនាយ​ផ្សេង​ៗ។ ចំនួន​ដ៏​ច្រើន​នេះ គឺ​ត្រូ​វ​ជា២​៧​ភាគ​រយ​នៃ​ខ​គម្ពីរ​សរុប!

ដោយ​សារ​បទ​ទំនាយ​បាន​គ្រប​ដណ្តប់ ​អស់​ជាង​១ភាគ​៤​នៃព្រះគម្ពីរ​ទាំង​មូល នោះ​អ្នក​ជឿព្រះ​គួរ​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា បទទំ​នាយ​មាន​តួនាទី​សំខាន់​ក្រៃ​លែង នៅ​ក្នុង​ការ​បើកសម្តែង​របស់​ព្រះ​។ ប៉ុន្តែ​ ទន្ទឹមនឹងនោះ យើង​គួរ​តែ​ដឹង​ផង​ដែរ ថា​ហេតុ​អ្វី​បា​នជា​ព្រះ​ដាក់​បទ​ទំនាយ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ បន្ទាប់​ពី​សាវ័​ក​ពេត្រុស​បាន​បក​ស្រាយ​ អំពី​របៀប​ដែល​ពិភព​លោក​នឹង​ត្រូវ​បញ្ចប់ គាត់​ក៏​បាន​ថ្លែង​ផង​ដែរ​ថា “ដោយសារ​របស់​ទាំង​នោះ​ នឹង​ត្រូវ​រលាយ​ទៅ នោះ​តើ​គួរ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​បែប​យ៉ាង​ណា​វិញ ក្នុង​កិរិយា​បរិសុទ្ធ និង​សេចក្តី​គោរព​ប្រតិ​​បត្តិ”(២ពេត្រុស ៣:១១)។ យើង​អាច​និយាយ​បា​នម្យ៉ា​ង​ទៀត​ថា ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ យើង​គួរ​តែ​ធ្វើ​ការ​សម្រេចចិ​ត្ត​រស់​នៅ ដោយ​គោរព​ប្រតិ​បត្តិ​ព្រះ ព្រោះ​ការ​រស់​នៅ​បែប​នេះ​ មាន​ភាព​​សក្តិ​សម​នឹង​កន្លែង​ដែល​​យើង​​​នឹង​ទៅ​រ​​​ស់​​នៅ ក្នុង​ពេលអ​នាគត ដ៏​អស់​កល្ប​ជា​និច្ច។

ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បើក​សម្តែង​ឲ្យ​យើង​ដឹង​ អំពី​​ពេល​អនា​គត…

ខ្ញុំជាអ្នកច្នៃបង្កើតវាមក

លោក​វីឡាត អេសបូយល(Willard S. Boyle) ជា​អ្នក​ដែល​បាន​ទ​ទួល​ពាន​រង្វាន់​ណូបែល​សន្តិ​ភាព ក្នុង​ផ្នែក​រូប​វិទ្យា និង​បាន​ចូល​រួម ក្នុ​ងកា​រ​ឆ្នៃ​​បង្កើត “ភ្នែក​អេឡិច​ត្រូនិក” ដែល​គេ​បាន​ប្រើក្នុ​ងកា​មី​​រ៉ា​ឌីជី​ធល និង​កែវ​យឺត​អាវ​កាស​ហាប់​ប៊ល​(Hubble)។ មាន​ពេល​មួយ គាត់​បាន​ទៅផ្សា​ ដើម្បី​រ​ក​មើល​កាមី​រ៉ា​ឌីជីធល​ថ្មី​មួយ​គ្រឿង ហើយ​ក៏បា​នទៅ​មើ​លនៅ​ហា​ង​មួយ នៅ​ក្រុង​ហាលី​ហ្វាក(Halifax) ខេត្ត​ណូវា ស្កូធា(Nova Scotia) ប្រទេស​កាណាដា។ បុរស​ដែល​ជា​ភ្នា​ក់ងា​រ​លក់​ បាន​ព្យា​យាម​ពន្យល់ ភាព​សាំញ៉ាំ​នៃកាមីរ៉ា​ដល់​លោក​បូយល តែ​លោក​បូយល​បាន​ឲ្យ​ឈប់​ពន្យល់​វិញ ព្រោះ​គាត់​មាន​អារម្មណ៍​ថា វា​ហាក់​ដូច​ជា​សាំ​ញ៉ាំពេ​ក​សម្រាប់​គាត់។ បន្ទាប់​មក លោក​បូយល​ក៏​បាន​និយាយ​ត្រង់​ៗ ទៅ​កាន់​បុរ​ស​នោះតែ​​ម្តង​ថា “អ្ន​ក​មិន​ចាំ​បា​ច់​ពន្យល់​ខ្ញុំ​ទេ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ឆ្នៃ​បង្កើត​វា​មក”។

បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យសាតាំង​ល្បងល​លោក​យ៉ូប ដោយ​ដក​យក​ក្រុ​មគ្រួ​សារ សុខ​ភាព និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ចេញ​ពី​គាត់​ហើយ(យ៉ូប ១-២) លោក​យ៉ូប​ក៏​បាន​ទួញសោ​ក ចំពោះ​ថ្ងៃ​កំណើត​របស់​គាត់(ជំពូក៣)។ ក្នុង​ជំពូក​បន្ទាប់ លោក​យ៉ូប​ក៏​បាន​ទូល​សួរ​ព្រះ ថា​ហេ​តុ​អ្វី​បាន​ជាទ្រ​ង់​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​គាត់ ទទួល​រង​នូវ​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដ៏​ខ្លាំ​ងយ៉ា​ង​នេះ។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​មាន​បន្ទូល​រំឭក​គា​ត់ ដោយ​ផ្ទាល់​ថា ទ្រង់ “បាន​ច្នៃ​បង្កើត” ជីវិត ហើយ​បាន​បង្កើត​ពិភព​លោក(ជំពូក ៣៨-៤១)។ ទ្រង់​បាន​ឲ្យគា​ត់គិត​ឡើង​វិញ អំពី​អ្វីដែ​លគា​ត់​បាន​និយាយ​មុន​នោះ។

ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បង្ហាញ​ឲ្យ​លោក​យ៉ូប​ដឹងថា​ គាត់​មាន​ភាព​ល្ងង់​ខ្លៅប៉ុ​ណ្ណា ដោយ​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ពិចារណា​អំពី​អំណាច​គ្រប់​គ្រង​របស់​ទ្រង់ និង​អំពី​ជម្រៅ​នៃ​ប្រាជ្ញា​ទ្រង់ ដែល​បាន​សម្តែង​ឡើង ​នៅគ្រប់​ទិ​សទី​ ក្នុង​លោកិយ​នេះ(៣៨:៤-៤១)។ 

ពេល​ណា​មាន​ការ​ល្បួង​…

ក្នុ​ង​ចំណោម​មនុស្ស​ដែលមាន​ប្រាជ្ញា

ខ្ញុំធ្លាប់​បម្រើ​ព្រះ នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ប្រឹក្សាពួ​កចា​ស់​ទុំ នៃ​ព្រះ​វិហារ​មួយ នៅ​រដ្ឋ​កា​លីហ្វូ​ញ៉ា។ លោក​បប់ ស្ម៊ីត(Bob Smith) គឺជា​ចា​ស់ទុំម្នាក់​​ ដែល​មាន​អាយុ​ច្រើ​ន​ជា​ង​គេ ក្នុងចំ​ណោម​ភាគ​ច្រើន​នៃ​ពួ​កចា​ស់ទុំ​ ​ហើយ​ជា​ញឹ​កញា​ប់ គាត់​បាន​ដាស់​តឿ​ន​យើង ឲ្យ​ងា​ក​មក​រ​ក​ព្រះ​បន្ទូ​ល​ព្រះ ដើម្បី​ទទួល​ការ​ដឹ​ក​នាំ​ពី​ទ្រង់។

មាន​ពេល​មួយ យើង​បាន​ពិភាក្សា​គ្នា​ អំពី​ការខ្វះ​​ខាត​អ្នក​ដឹក​នាំ នៅ​ក្នុង​ពួក​ជំនុំ ហើយ​បាន​ចំណាយ​ពេល​យ៉ាងតិច​មួយ​ម៉ោង ដើម្បី​និយាយ​គ្នា​អំពី​បញ្ហា​ពាក់​ព័ន្ធ​ផ្សេង​ៗ​។ តែ លោក​បប់​មិន​បាន​មាន​យោបល់​អ្វី​ទេ នៅពេលនោះ។

ទី​​បំផុត គាត់​ក៏​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​យ៉ាង​សុភាព​ថា “បង​ប្អួន​អើយ យើង​បាន​ភ្លេច​ហើយ​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ទ្រង់​មានដំណោះ​ស្រាយ​សម្រាប់​បញ្ហា​នៃកា​រ​ដឹក​នាំរ​បស់​យើង។ មុន​ពេល​យើង​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ជា​ដំបូង យើង​ត្រូវ​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់នៃ​ចម្រូត …ចាត់​អ្នក​ច្រូត​មក”(លូកា ១០:២)។ ពេល​នោះ យើង​ក៏បាន​បន្ទាប​ខ្លួន ហើយ​ចំណាយ​ពេល​អធិស្ឋាន សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់​រើស​តាំង​អ្នក​ច្រូត ហើយ​ចាត់​ពួ​ក​គេឲ្យ​ទៅ​វាល​ចម្រូត។

យ៉ាង​ណា​មិញ លោក​ស៊ី អេស លូវីស(C.S.Lewis) បាន​មា​នប្រ​សាសន៍​ថា “វិធី​សាស្រ្ត​ល្អបំផុត​មួយ​ទៀត ដើម្បី​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា គឺ​យើង​ត្រូវ​រ​ស់នៅ ក្នុង​ចំណោម​អ្នក​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា”។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពី​រ​សុភា​សិត ១:៥ បាន​ចែង​ថា “អ្នក​​ណា​ដែល​មាន​យោបល់​ នឹងបានទទួល​សេចក្តី​ទូន្មាន​មាំទាំ”។ ប្រសាសន៍​របស់​លោក​បប់ គឺ​គ្រាន់​តែ​ជា​ឧទាហរ​ណ៍​មួយ ក្នុង​ចំណោម​ឧទាហរណ៍​ដែល​លើក​ឡើង​ អំពី​តម្លៃ​នៃ​បុរស និ​ង​ស្ត្រី​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា ដែល​ “បាន​ស្គាល់​​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​គ​ង់​នៅ​តាំង​ពី​ដើម​រៀង​មក”(១យ៉ូហាន…

ផ្លូវនៃទឹកភ្នែក

មាន​សោក​នាដ​កម្ម ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ​មួយ​បាន​កើត​ឡើង ក្នុង​ប្រវត្តិសា​ស្រ្តនៃ​ស​ហរដ្ឋ​អាមេរិក ពេល​ដែល​​កុល​សម្ព័ន្ធ​​ដើម​របស់​អាមេរិក​រាប់​ពាន់​នាក់ ត្រូវ​បាន​រដ្ឋា​ភិបាល​អាមេ​រិក​បង្ខំ​ឲ្យ​ចាក​ចេ​ញ​ពីទី​លំ​នៅក្នុង​​ដើម​​សតវត្សរ៍​​​ទី១៩។ កាលពី​មុន ពួក​កុល​សម្ព័ន្ធដើមរ​បស់​អា​មេរិក​ទាំង​នោះ បាន​ចុះសន្ធិ​ស​ញ្ញា និង​បាន​ជួយ​ធ្វើ​ស​ង្គ្រាម​ជាមួ​យ​ពួកជ​ន​ជាតិ​ស្បែកស​រ ដែល​កំពុ​ងមា​ន​ចំនួ​ន​ប្រជា​ជន​កើន​ឡើង​យ៉ាងឆាប់​រហ័ស ប៉ុន្តែ ក្រោយ​មក ពួក​គេ​បែ​រ​ជាត្រូ​វ​ពួក​ស្បែក​សរ​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​ទឹក​ដី​បុព្វបុ​រស​រប​ស់ពួ​ក​គេទៅ​វិ​ញ។ ក្នុង​រដូវ​រងា នៃ​ឆ្នាំ១​៨៣៨​ គេ​បាន​បង្ខំពួក​កុល​សម្ព័ន្ធ ចេរូគី(Cherokee)​ រាប់​ពាន់​នាក់ ឲ្យ​ដើរ​ជា​ក្រុម ក្នុង​​​ដំណើរ​ដ៏សាហាវ​ព្រៃ​ផ្សៃ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ជាង​ ១៦០០ គីឡូម៉ែត្រ ឆ្ពោះ​ទៅទិ​សខាង​លិច ដែល​ក្រោយ​មក គេ​ក៏​បាន​ហៅព្រឹត្តិ​ការណ៍​នេះថា​ “ផ្លូវនៃ​ទឹ​ក​ភ្នែក”។ អំពើ​​អយុត្តិ​ធម៌​នេះ បាន​​បណ្តាល​​ឲ្យ​មនុស្ស​រាប់​ពា​ន់​នាក់​បាត់​ប​ង់​ជីវិត ដែល​ក្នុង​ចំណោម​នោះ មាន​ពួក​​គេ​ជា​ច្រើន​នា​ក់​មាន​សម្លៀក​បំពាក់ ស្បែក​ជើង ឬ​ស្បៀង​អាហារ​តែ​បន្តិ​ច​បន្តួច ឬ​ពុំ​មាន​ទាល់​តែ​សោះ សម្រា​ប់​កា​រ​ធ្វើដំ​ណើរ​ក្នុងរដូវរងារ​ដ៏វេទនា​ដូច​នោះ​។

ពិភព​លោក​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ​ នៅ​តែ​បន្ត​មាន​ពេញ​ទៅ​ដោយ ភាព​អយុត្តិធម៌ ទុក្ខ​វេទនា និង​ការ​ជាច្រើ​ន​ទៀត ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ឈឺ​ក្បា​ល។ ហើយ​មាន​ម​នុស្ស​ជា​ច្រើ​ន បា​​នមា​នអា​រម្មណ៍​ថា ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ប្រៀបបា​ននឹ​ង​ការ​ធ្វើ​ដំ​ណើរ​តាម​ផ្លូ​វ​នៃ​ទឹក​ភ្នែក គឺ​ទឹក​ភ្នែ​ក​ដែល​ស្រក់​ ដោយ​គ្មាន​នរណា​ដឹង ហើយ​ការ​សោក​សង្រេង​ដែល​គ្មាន​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត។ ប៉ុន្តែ​ សូម​ចាំថា​ ព្រះ​អ​ម្ចាស់​នៃ​យើងទ្រ​ង់​ទត​ឃើញយើង​ស្រក់​ទឹ​កភ្នែ​ក ហើយ​សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ដែល​នឿយ​ព្រួយ​របស់​យើង​(២កូរិនថូស ១:៣-៥)។ ទ្រង់​ក៏​បាន​ប្រកាស​អំ​ពីសេ​ច​ក្តី​សង្ឃឹម សម្រាប់​ពេល​អនាគត ដែល​នឹ​ងមិ​ន​ប្រឡាក់​ដោយ​អំ​ពើ​បាប ឬ​ភាព​អយុត្តិ​ធម៌​ឡើយ។ នៅថ្ងៃ​​នោះ និ​ងនៅ​ទី​នោះ “ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​ជូត​អស់​ទាំង​ទឹក​ភ្នែក ពី​ភ្នែក​គេ​ចេញ…