រស់នៅឲ្យមានប្រយោជន៍អស់កល្ប
លោកស្ទីវ ចប(Steve Job) ជាសហស្ថាបនិកនៃក្រុមហ៊ុនអេបផល។ ពេលដែលគាត់កំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកប្រចាំកាយ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ការដែលខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំនឹងស្លាប់ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុននេះ ជាគន្លឹះមួយដ៏សំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំបានជួប ដែលនឹងជួយឲ្យខ្ញុំ ធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ធំ ក្នុងជីវិត។ ព្រោះថាអ្វីៗទាំងអស់ ដែលមានដូចជា ការរំពឹងចង់បានតែសម្បកក្រៅ មោទនភាពទាំងអស់ ទាំងការភ័យខ្លាច ការអាម៉ាស ក៏ដូចជាការខ្លាចបរាជ័យ របស់ទាំងអស់នេះនឹងរលាយបាត់អស់ ពេលដែលយើងស្លាប់ទៅ ដោយបន្សល់ទុក តែរបស់អ្វីដែលពិតជាសំខាន់ប៉ុណ្ណោះ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ការឈឺចាប់របស់គាត់ បានជះឥទ្ធិពលមកលើការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់។
ប៉ុន្តែ សម្រាប់សាវ័កពេត្រុសវិញ គាត់ចង់លើកទឹកចិត្តអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ ឲ្យប្រើការឈឺចាប់ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេ មានប្រយោជន៍អស់កល្បជានិច្ច។ ហើយគាត់ចង់ឲ្យការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យទទួលយកសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណ និងការបៀតបៀន កើតចេញពីការប្រកាសព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ ដោយសារតែពួកគេស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ នោះការឈឺចាប់ក្លាយជារឿងធម្មតា។ ការរងទុក្ខរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង គឺជាការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យបោះចោលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ដែលពេញដោយអំពើបាប ហើយព្រមស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះវិញ(១ពេត្រុស ៤:១-២)។ បើពួកគេចង់ឲ្យជីវិតខ្លួន មានប្រយោជន៍អស់កល្បជានិច្ច នោះពួកគេត្រូវឈប់ដេញតាមការសប្បាយ នៃលោកិយដែលមានតែបណ្តោះអាសន្ន ហើយត្រូវព្រមរស់នៅ ឲ្យគាប់ព្រះហប្ញទ័យព្រះវិញ។
ការនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ និងសុគត ដើម្បីអត់ទោសបាបយើង ជាការនឹកចាំដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងគំនិតយើង ដែលបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយកោតខ្លាចព្រះនៅថ្ងៃនេះ…
ការគិតអំពីទឹកភ្លៀង
ពេលភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ធ្វើឲ្យខូចផ្ការកណ្តឹង ដែលខ្ញុំទើបនឹងដាំថ្មីៗ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយចំពោះផ្ការទាំងនោះណាស់។ ខ្ញុំចង់យកវាមកទុកនៅខាងក្នុង កុំឲ្យត្រូវភ្លៀងខ្យល់។ ពេលភ្លៀងរាំង ខ្ញុំឃើញផ្ការទាំងនោះឱនក្បាលទៅរកដី ដោយសារទឹកភ្លៀងសង្កត់លើវា។ មើលទៅពួកវា ហាក់ដូចជាមានការពិបាកចិត្ត ហើយទន់ខ្សោយផង។ ប៉ុន្តែ ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ពួកវាក៏ងើបឡើងលើវិញ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកវាឈរត្រង់ខ្លួន យ៉ាងមាំមួន ដូចដើម។
នេះពិតជាការប្រែប្រួលដ៏អស្ចារ្យមែន។ បន្ទាប់ពីទឹកភ្លៀងធ្លាក់ មកត្រូវចំក្បាលវាយ៉ាងដំណំ ហើយក៏ធ្វើឲ្យស្លឹករបស់វាទទឹកកប់ដីទៀត ទងរបស់វា នៅតែជួយឲ្យវាមានកម្លាំងឡើង ហើយឈរត្រង់វិញ។
ដោយសារតែខ្ញុំចូលចិត្តពន្លឺព្រះអាទិត្យ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ពេលណាមានភ្លៀងមកបំផ្លាញដើមផ្ការ ដែលខ្ញុំដាំខាងក្រៅ។ ប៉ុន្តែ ទឹកភ្លៀងគឺជាព្រះពរ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងជួបភាពរាំងស្ងួត។ ទឹកភ្លៀងស្រោចស្រប់ផែនដី សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សសុចរិត និងទុច្ចរិតផងដែរ (ម៉ាថាយ ៥:៤៥)។
ទោះបីជាព្យុះជីវិតបក់បោកយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឲ្យយើងស្ទើរដួលក៏ដោយ ក៏ “ទឹកភ្លៀង” មិនមែនជាសត្រូវរបស់យើងទេ។ ព្រះនៃយើងដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យភ្លៀង ជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរឹងមាំ។ ទ្រង់ប្រើទឹកស្រោចលើយើងពីខាងក្រៅ ដើម្បីស្អាងផ្នែកខាងក្នុងរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន។–Julie Ackerman Link
ធ្វើអ្វីដែលសំខាន់មុនគេ
ពេលដែលសារ៉ា ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង នាងបានប្រាប់ថា ពេលនាងធំឡើង នាងចង់ធ្វើជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ ដូចជាឪពុករបស់នាងដែរ។ នាងបានប្រាប់ទៀតថា នាងមិនទាន់អាចធ្វើជាគ្រូបង្វឹកបានទេ ព្រោះមុនដំបូង នាងត្រូវក្លាយជាកីឡាករសិន ហើយកីឡាករត្រូវចេះចងខ្សែរស្បែកជើង តែនាងមិនទាន់ចេះចងខ្សែរស្បែកជើង របស់នាងទេ។
តាមធម្មតា យើងនិយាយថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលសំខាន់បំផុត មុនគេ។ ហើយកិច្ចការទីមួយសំខាន់បំផុត នៅក្នុងជីវិតយើង គឺការស្គាល់ព្រះ ហើយអរសប្បាយក្នុងទ្រង់។
ការទទួលស្គាល់ និងការស្គាល់ព្រះ ជួយឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្ស ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌ បានទូន្មានសាឡូម៉ូន ដែលជាបុត្រាទ្រង់ថា “ចូរឲ្យឯងបានស្គាល់ព្រះនៃឪពុកឯងចុះ ព្រមទាំងប្រតិបត្តិតាមទ្រង់ ដោយអស់ពីចិត្ត ហើយស្មោះស្ម័គ្រផង” (១របាក្សត្រ ២៨:៩)។
ចូរយើងចាំថា មនុស្សអាចស្គាល់ព្រះបាន។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល មិនមែនជាទ្រឹស្តីហេតុផល ឬទេវសាស្ត្រនោះទេ។ ទ្រង់ចេះគិត មានឆន្ទៈ មានអំណរ អារម្មណ៍ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងមានបំណង ដូចមនុស្សទូទៅដែរ។ លោកអេ ដាប់បលយូ តូហ្ស័រ(A.W. Tozer) បានសរសេរថា “ទ្រង់ជាអង្គបុគ្គលម្នាក់ ហើយយើងអាចស្គាល់ទ្រង់បាន តាមរយៈការប្រកបជិតស្និទ្ធកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ គឺនៅខណៈពេលដែលយើងត្រៀមចិត្តរបស់យើង សម្រាប់ការអស្ចារ្យនៃការស្គាល់ទ្រង់”។
ព្រះអម្ចាស់មិនធ្វើឲ្យយើងពិបាកស្គាល់ទ្រង់ឡើយ នរណាក៏អាចស្គាល់ទ្រង់បានដែរ ឲ្យតែអ្នកនោះចង់ស្គាល់ទ្រង់។ ទ្រង់នឹងមិនបានបង្ខំ…
មិនអាចធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់បានទេ
អេលីណា(Eliana) ជាក្មេងស្រីអាយុ៤ឆ្នាំម្នាក់ ដែល កំពុងតែជួយម្តាយរបស់នាង រៀបចំរបស់របរនាង នៅកន្លែងដើមវិញ មុនពេលចូលគេង។ ពេលដែលម្តាយនាង ប្រាប់ឲ្យយកខោអាវទុកដាក់កន្លែងដើមវិញ នាងគិតថា ម្តាយនាងបានឲ្យនាងធ្វើការច្រើនពេកហើយ។ បានជានាងបែរក្រោយ ហើយច្រត់ចង្កេះ រួចប្រាប់ម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអីច្រើនណាស់”។
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះ ចំពោះកិច្ចការដែលព្រះបានត្រាស់ហៅឲ្យអ្នកធ្វើឬទេ? វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានបន្ទុកធ្ងន់ពេក នៅក្នុងការរួមចំណែកការងារព្រះវិហារ ការធ្វើបន្ទាល់ និងការរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារជាដើម។ យើងប្រហែលជាដកដង្ហើមធំ ហើយអធិស្ឋានថា“ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំមិនអាចធ្វើការច្រើនពេកបានទេ”។
ប៉ុន្តែ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះ បានបង្ហាញថា ព្រះអង្គមិនមានការរំពឹងហួសហេតុឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ចំពោះការដែលយើងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ទ្រង់បានបង្រៀនយើងថា “ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះខំឲ្យនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន”(រ៉ូម ១២:១៨)។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា សមត្ថភាពយើងមានកំណត់។ ម្យ៉ាងទៀតទ្រង់បង្រៀនថា “ការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ”(កូល៉ុស ៣:២៣)។ ព្រះអង្គមិនបានប្រាប់យើង ឲ្យធ្វើខ្លួនឯង ឲ្យមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ដែលអ្នកដទៃនឹងសរសើរយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងលើកព្រះកិត្តិនាមទ្រង់ ក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើ។ ជាងនេះទៅទៀត “ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាល្បងលការដែលធ្វើរៀងៗខ្លួន នោះនឹងមានសេចក្តីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង មិនមែនចំពោះអ្នកណាទៀតទេ”(កាឡាទី ៦:៤)។ យើងបំពេញកិច្ចការរបស់យើង មិនមែនដើម្បីប្រកួតប្រជែងនឹងអ្នកដទៃឡើយ តែដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។…
តើនរណាជាចៅហ្វាយ លើបបូរមាត់ខ្ញុំ?
ភាពខុសគ្នារវាងការនិយាយសរសើរ និងការនិយាយបញ្ចូរ ស្ថិតនៅត្រង់ចេតនារបស់អ្នកសរសើរ។ ការនិយាយសរសើរ គឺជាការឲ្យតម្លៃដ៏ពិត សម្រាប់គុណសម្បត្តិ ឬសកម្មភាពរបស់បុគ្គលណាម្នាក់។ តែតាមធម្មតាគោលបំណងរបស់អ្នកនិយាយបញ្ចូរ គឺដើម្បីបំពេញប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយខំយកចិត្តយកថ្លើមអ្នក ដែលខ្លួនបញ្ចូរនោះ។ ការនិយាយសរសើរ ជាការព្យាយាមលើកទឹកចិត្ត តែការបញ្ចូរ ជាការប៉ុនប៉ងទាញយកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។
ក្នុងទំនុកដំកើងជំពូក១២ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោកចំពោះសង្គម ដែលអ្នកគោរពប្រណិបតន៍ព្រះ និងមនុស្សស្មោះត្រង់ ត្រូវបាត់ខ្លួនម្តងមួយៗ ហើយត្រូវជំនួសដោយពួកមនុស្សបោកបញ្ឆោត ដែល “ពោលដោយបបូរមាត់បញ្ចើច ហើយដោយមានចិត្តពីរ”(ខ.២)។ ពួកគេនិយាយថា “យើងនឹងឈ្នះដោយអណ្តាត បបូរមាត់យើង ស្រេចនៅយើងទេតើ តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើយើង?”(ខ.៤)។
សំណួរដែលថា “តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់យើង?” ជាសំណួរដ៏ល្អមួយ ដែលយើងត្រូវសួរខ្លួនយើង ជាពិសេស ពេលដែលការល្បួងនាំឲ្យយើងនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ ដោយមិនស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យបានអ្វីមួយពីអ្នកនោះជាដើម។ បើខ្ញុំជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចនិយាយអ្វីក៏បានតាមចិត្ត។ តែបើព្រះអម្ចាស់ជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់ខ្ញុំវិញ នោះពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំនិយាយ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដែលជាពាក្យសម្តីសុទ្ធស្អាតទាំងអស់ គឺដូចប្រាក់ដែលគេសាកក្នុងបាវធ្វើពីដី ហើយបានសំរងអស់៧ដងផង” (ខ.៦)។
វិធីល្អបំផុត ដើម្បីបង្ហាញថា អ្នកណាជាម្ចាស់លើបបូរមាត់យើង នោះប្រហែលជាត្រូវឲ្យយើងចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ ក្នុងទំនុកដំកើងថា “សូមឲ្យពាក្យសម្តីដែលចេញពីមាត់ទូលបង្គំ និងការរំពឹងគិតក្នុងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ បានគួរគាប់នៅព្រះនេត្រទ្រង់” (ទំនុកដំកើង ១៩:១៤)។–David McCasland
ឆ្អឹងដែលបាក់
ជា ច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានចូលរួមប្រកួតបាល់ទាត់មហាវិទ្យាល័យ ដោយធ្វើអ្នកចាំទី។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយរីករាយ លើសពីការពិពណ៌នា តែខ្ញុំត្រូវមានការលះបង់យ៉ាងខ្លាំង ហើយសព្វថ្ងៃខ្ញុំក៏បន្តមានការលះបង់ដូចនេះផងដែរ។ ក្នុងនាមជាអ្នកចាំទី ខ្ញុំត្រូវលោតចាប់បាល់ ផ្តួលខ្លួនទៅលើដី ដើម្បីការពារបាល់កុំឲ្យចូលទី ដែលជាញឹកញាប់ វាអាចនាំឲ្យមានរបួស។ នៅក្នុងរដូវកាលនៃការប្រកួតមួយនោះ ខ្ញុំបានបាក់ជើង ប្រេះឆ្អឹងជំនីខ្លះ ថ្លោះស្មា ហើយសន្លប់អស់ម្តង ដោយសារប៉ះត្រូវក្បាល។ បច្ចុប្បន្ននេះ ពេលណាអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង ខ្ញុំឈឺនៅត្រង់កន្លែងដែលធ្លាប់បាក់ឆ្អឹងនោះ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពេលដែលមានរបួសដ៏ឈឺចាប់នោះ។
ស្តេចដាវីឌក៏មានការនឹកចាំ អំពីការឈឺចាប់នៃការបាក់ឆ្អឹងផងដែរ តែរបួសនោះ ជារបួសខាងវិញ្ញាណ មិនមែនរបួសខាងសាច់ឈាមទេ។ បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌបានប្រព្រឹត្តខុសសីលធម៌ ដោយមានការផឹតក្បត់ ជាមួយនាងបាតសេបា រហូតឈានដល់ការសម្លាប់អ៊ូរី ជាប្តីរបស់នាងទៀត ព្រះអម្ចាស់ក៏បានដាក់ទោសទ្រង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ តែស្តេចដាវីឌក៏បានងាកបែរមករកទ្រង់វិញ ដោយប្រែចិត្ត ហើយអធិស្ឋានថា “សូមឲ្យទូលបង្គំបានឮសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីរីករាយ នោះអស់ទាំងឆ្អឹងដែលទ្រង់បានបំបាក់បំបែក នឹងបានអរសប្បាយវិញ”(ទំនុកដំកើង ៥១:៨)។
ការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះ មានសភាពធ្ងន់ធ្ងរណាស់ បានជាស្តេចដាវីឌ មានអារម្មណ៍ថា ឆ្អឹងរបស់ទ្រង់ហាក់ដូចជាបានបាក់អញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានជឿថា ព្រះដែលពេញដោយព្រះគុណ អាចព្យាបាលឆ្អឹងដែលបាក់នោះ ព្រមទាំងប្រទានឲ្យទ្រង់មានអំណរឡើងវិញ។ កាលណាយើងភ្លាត់ដួល ហើយប្រព្រឹត្តអំពើបាប នោះចូរនឹកចាំថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ គឺល្មមនឹងឲ្យទ្រង់់តាមយកយើងមកវិញ ហើយស្អាងយើងឡើងវិញ…
ព្រះនេត្ររបស់ព្រះយេស៊ូវ
មានពេលមួយ យើងបានឈរតម្រង់ជួរនៅហាងលក់ការ៉េមមួយ។ ខ្ញុំក៏បានកត់សម្គាល់បុរសម្នាក់។ នៅលើផ្ទៃមុខគាត់មានពេញទៅដោយស្លាកស្នាម កើតចេញពីការវ៉ៃតប់គ្នា ហើយខ្នង់ច្រមុះគាត់ក៏វៀច ហើយមានសម្លាកខ្លះៗផង។ សម្លៀកបំពាក់គាត់មិនមានប្រឡាក់អ្វីទេ តែមានសភាពញក់ញី។ ពេលនោះខ្ញុំកំពុងឈរ នៅក្នុងជួរ ដោយមានគាត់ឈរខាងក្រោយ ហើយកូនៗរបស់ខ្ញុំឈរខាងមុខ។
ពេលដែលគាត់និយាយមកកាន់ខ្ញុំជាលើកទីមួយ ខ្ញុំស្តាប់ឮមិនច្បាស់ទេ បានជាខ្ញុំគ្រាន់តែងក់ក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានមើលចំភ្នែកគាត់ទេ។ ពេលនោះ ភរិយារបស់ខ្ញុំ មិនបានមកជាមួយខ្ញុំទេ បានជាគាត់ស្មានថា ខ្ញុំជាបុរសពោះម៉ាយ ហើយគាត់បាននិយាយមកខ្ញុំ យ៉ាងសុភាពថា “ការចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯងអញ្ចឹង ជាការពិបាកហើយ មែនទេ លោក?” សម្លេងរបស់គាត់ធ្វើឲ្យខ្ញុំ បែរមើលទៅគាត់ចំ។ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំក៏បានឃើញកូនរបស់គាត់ដែរ ហើយខ្ញុំស្តាប់គាត់និយាយប្រាប់ អំពីការដែលភរិយារបស់គាត់បានចាកចេញពីគាត់ តាំងពីយូរមកហើយ។ ពាក្យសម្តីរដ៏ស្រទន់របស់គាត់ មានលក្ខណៈផ្ទុយពីសម្បកក្រៅរបស់គាត់។ ពេលនោះខ្ញុំសោកស្តាយណាស់ ដែលបានគិតខុសអំពីគាត់ ដោយមើលតែតាមសប្បកក្រៅរបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវបានជួបមនុស្សជាច្រើន ដែលសម្បកខាងក្រៅរបស់ពួកគេ អាចធ្វើឲ្យអ្នកដទៃមិនចង់នៅក្បែរ ដែលក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះ មានបុរសដែលត្រូវអារក្សចូល(ម៉ាកុស ៥:១-២០)។ តែព្រះអង្គជ្រាបអំពីតម្រូវការក្នុងចិត្តគេ ហើយក៏បានបំពេញការខ្វះខាតនោះ ឲ្យពួកគេ។
ព្រះយេស៊ូវមិនដែលខាននឹងទតមើលយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ឡើយ ទោះបីជាយើងមានស្លាកស្នាមនៃអំពើបាប ហើយមានភាពញក់ញី ដែលបង្ហាញចេញ តាមរយៈការស្ទាក់ស្ទើររបស់យើង។ សូមព្រះអម្ចាស់ ជួយដកភាពឆ្មើងឆ្មៃចេញពីយើង ហើយបំពេញនូវក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវវិញ។–Randy Kilgore
ប្រអប់ខ្មៅ
យន្តហោះពាណិជ្ជកម្ម ផ្ទុកម៉ាស៊ីនថតពីរគ្រឿង ដែលផ្ទុកទិន្នន័យជើងហោះហើរ ដែលគេហៅថា “ប្រអប់ខ្មៅ”។ ប្រអប់ខ្មៅទីមួយ ថតទុកអំពីដំណើរការ និងស្ថានភាពរបស់យន្តហោះ ហើយប្រអប់ខ្មៅមួយទៀតថតទុក នូវការសន្ទនារវាង អាកាសយានិក ជាមួយនឹងអ្នកគ្រប់គ្រងអាកាសចរណ៍ ដែលធ្វើការនៅលើដី។ ប្រអប់ទាំងពីរនេះស្រោបដោយជាតិអ៊ីសូឡង់ ដើម្បីការពារសីតុណ្ហភាពក្តៅខ្លាំង ហើយបើសិនជាប្រអប់ទាំងនេះ ធ្លាក់ទៅក្នុងទឹក ក៏វាអាចបញ្ជូនរលកសញ្ញាមកលើផ្ទៃទឹកបានដែរ។ ក្រោយពេលយន្តហោះធ្លាក់ គេស្វែងរកប្រអប់នេះ យកទៅវិភាគលើទិន្នន័យយន្តហោះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីកំណត់អំពីមូលហេតុនៃការធ្លាក់របស់យន្តហោះ។ អ្នកជំនាញសុវត្ថិភាពដែនអាកាសចង់រៀនអំពីកំហុស ដែលយន្តហោះនោះមាន កាលពីអតីតកាល ដើម្បីកុំឲ្យមានកំហុសដដែល នៅពេលក្រោយទៀត។
ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងក៏គួររៀនអំពីកំហុសកាលពីអតីតកាលផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ លោកប៉ុលបានលើកឡើង អំពីកំហុសខ្លះៗដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលមាន កាលពួកគេធ្វើដំណើរពីនគរអេស៊ីព្ទ ចូលទឹកដីកាណាន។ បានជាគាត់សរសេរថា ដោយសារព្រះមិនគាប់ព្រះហប្ញទ័យនឹងទង្វើរពួកគេ ពួកគេជាច្រើនបានស្លាប់នៅទីរហោស្ថាន(១កូរិនថូស ១០:៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកប៉ុលបានពន្យល់ថា “ការទាំងនោះបានកើតមកដល់គេទុកជាគំរូ ហើយបានកត់ទុកសម្រាប់ជាសេចក្តីទូន្មានប្រដៅ ដល់យើងរាល់គ្នាដែលយើងនៅគ្រាចុងបំផុតនៃអស់ទាំងកល្ប”(ខ.១១)។
គ្រប់ទាំងអត្ថបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សម្រាប់ការបង្រៀន(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ សូមអរគុណព្រះអង្គ ដែលបានដឹកនាំយើងខ្ញុំ តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់។–C.P.Hia
ស្មរបន្ទាល់ដ៏រស់
លោកវ៉ចមេន នី(Watchman Nee) ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន ដោយសារតែជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទក្នុងឆ្នាំ១៩៥២ ហើយគាត់ត្រូវចំណាយពេលមួយជីវិត ក្នុងពន្ធនាគារ។ គាត់បានស្លាប់ ក្នុងបន្ទប់ឃុំឃាំង នៅថ្ងៃទី៣០ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧២។ នៅពេលក្មួយស្រីរបស់គាត់មកប្រមូលរបស់របរដែលគាត់មាន ឆ្មាំពន្ធនាគារបានប្រគល់ក្រដាសមួយសន្លឹកដែលគាត់បានឆ្លូលដាក់ នៅក្បែរគ្រែគេងរបស់គាត់។ នៅក្នុងក្រដាសនោះ គាត់បានសរសេរទីបន្ទាល់នៃជីវិតគាត់ យ៉ាងដូចនេះថា :
“ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះបុត្រានៃព្រះ ដែលបានសុគតជំនួសមនុស្សមានបាប ហើយមានព្រះជន្មឡើងវិញនៅថ្ងៃទីបី។ នេះជាសេចក្តីពិតដ៏ធំប្រសើរបំផុត ក្នុងសកលលោក។ ខ្ញុំបានស្លាប់ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ”–ពីខ្ញុំវ៉ចមេន នី។
គេជឿថា សាវ័កប៉ុលក៏បានស្លាប់ ដោយសារជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះគ្រីស្ទផងដែរ។ នៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់ ដែលគាត់បានសរសេរមុនពេលគាត់ស្លាប់ គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានថា “ចូរនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌ ទ្រង់បានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ តាមដំណឹងល្អដែលខ្ញុំផ្សាយប្រាប់ ហើយខ្ញុំរងទុក្ខ...ប៉ុន្តែព្រះបន្ទូលមិនបានជាប់ចំណងទេ” (២ធីម៉ូថេ ២:៨-៩)។
ព្រះប្រហែលជាមិនបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យទៅស្លាប់ ក្នុងនាមជាស្មរបន្ទាល់ នៃសេចក្តីពិតនៃព្រះគ្រីស្ទ ដូចដែលអ្នកដើរតាមទ្រង់រាប់លានអ្នក បានធ្វើជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយនោះទេ ប៉ុន្តែ ព្រះបានត្រាស់ហៅយើងឲ្យធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ដ័៏រស់ នៃព្រះរាជកិច្ច ដែលទ្រង់បានធ្វើជួសយើង។ ទោះបីជាយើងនឹងទទួលលទ្ធផលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែអាចបង្ហាញចេញនូវទឹកចិត្តកត្តញ្ញូ ចំពោះអំណោយទាននៃព្រះគុណព្រះអង្គ ដោយប្រាប់មនុស្សទាំងឡាយ អំពីការអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានធ្វើ សម្រាប់យើង។–Dennis Fisher
ភាពមានបាននៃព្រលឹង
មានជាតិអាមេរិកជាច្រើន បានទិញឆ្នោតផ្សងសំណាង ដើម្បីឈ្នះទឹកប្រាក់ប្រហែល៦៤០លានដុល្លារ។ ទឹកប្រាក់ជាសរុប ដែលជនជាតិអាមេរិកទាំងនោះ បានចំណាយនៅក្នុងការទឹញឆ្នោតនោះ គឺប្រហែល១៥០០លានដុល្លា នៅតាមបណ្តារដ្ឋផ្សេងៗ នៅអាមេរិក ក្នុងដើមឆ្នាំ២០១២។ អ្វីដែលចម្លែកនោះ គឺពួកគេមានឱកាសឈ្នះ ១ក្នុងចំណោម១៧៦លាននាក់ ប៉ុន្តែ នៅតែមានមនុស្សម្នាឈរតម្រង់ជួរតាមហាងលក់ទំនិញ ស្ថានីយ៍ប្រេងឥន្ធនៈ និងហាងកាហ្វេ ដើម្បីទិញឱកាសផ្សងសំណាង ក្លាយជាអ្នកមាន។ គំនិតខាងលោកីយ៍នាំឲ្យយើងគិតថា ការមានប្រាក់កាន់តែច្រើន គឺអាចដោះស្រាយបញ្ហា និងធ្វើឲ្យជីវភាពយើងបានប្រសើរជាងមុន។
តាមព្រះគម្ពីរ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះថា អេគើរ មានទស្សនៈអំពីភាពសប្បូរសប្បាយដែលខុសពីទស្សនៈខាងលើ។ គាត់បានទូលសូមការពីរយ៉ាងពីព្រះ មុនពេលគាត់ស្លាប់។
ទីមួយ : គាត់ទូលសូមព្រះថា “សូមកំចាត់សេចក្តីភូតភរ និងកុហកឲ្យឆ្ងាយពីទូលបង្គំ”(សុភាសិត ៣០:៨)។ ភាពស្អាតស្អំ ជាគន្លឹះនៃការរស់នៅ ដោយគ្មានការថប់បារម្ភ។ បើយើងគ្មានអ្វីត្រូវលាក់បាំងទេ នោះយើងក៏គ្មានអ្វីត្រូវភ័យខ្លាចដែរ។ ការបោកបញ្ឆោត នាំឲ្យយើងក្លាយជាទាសករ តែភាពស្មោះត្រង់រំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព។ ទីពីរ : គាត់បានទូលសូមថា “សូមកុំឲ្យទូលបង្គំមានសេចក្តីទាល់ក្រ ឬជាអ្នកមានដែរ សូមគ្រាន់តែចិញ្ចឹមទូលបង្គំ ដោយអាហារដែលត្រូវការប៉ុណ្ណោះ”(ខ.៨)។ ការស្កប់ចិត្តកើតចេញមកពីការទុកចិត្តលើព្រះ ជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ ហើយព្រមទទួលការផ្គត់ផ្គង់មកពីទ្រង់ ដោយការដឹងគុណ។ លោកអេគើរបានទូលសរសើរព្រះអាទិករថា “តើអ្នកណាបានប្រតិស្ឋានចុងផែនដីទាំងប៉ុន្មាន...ទ្រង់ជាខែលនៃអស់អ្នកដែលពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់”(ខ.៤-៥)។
ភាពស្អាតស្អំ និងការស្កប់ចិត្ត ជាទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តមរបស់ព្រលឹង ដែលព្រះបានប្រទានមកយើងរាល់គ្នា។…