ស៊ីសង្វាក់គ្នា
ញុំចូលចិត្តលេងចាប៉ីបង់ហ្សូ ដែលមានខ្សែប្រាំ។ តែវាមានបញ្ហាមួយ។ វាមានអាគ័រតែបន្តិចប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្សែទីប្រាំអាចលេងបាន យ៉ាងស៊ីសង្វាក់នឹងខ្សែផ្សេងទៀត។ នៅពេលដែលគេលេងឧបករណ៍ដទៃទៀត ដោយលេងបទដែលមានចង្វាក់ដែលពិបាកជាង អ្នកដេញចាប៉ីបង់ហ្សូត្រូវសម្រមខ្លួនតាម ដើម្បីប្រគុំតន្រ្តីជាមួយគ្នា។ គាត់អាចចូលរួមលេងជាមួយគេ ក្នុងការប្រគំបទភ្លេងដ៏វែងមួយ ដោយលេងតែត្រង់វគ្គណា ដែលគាត់អាចលេងបាន ឲ្យត្រូវបទ។
យ៉ាងណាមិញ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿព្រះ យើងក៏ចាំបាច់ត្រូវសម្របខ្លួន ដោយប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចបម្រើព្រះជាមួយអ្នកដទៃ គឺមិនខុសពីតន្រ្តីករដែលត្រូវសម្របខ្លួន ក្នុងការប្រើឧបករណ៍ ក្នុងការប្រគំតន្ត្រីនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកដែលមានអំណោយទានខាងបង្រៀន ត្រូវសម្របខ្លួនជាមួយនឹងអ្នកដែលមានអំណោយទានរៀបចំការប្រជុំ និងជាមួយអ្នកដែលមានអំណោយទានរៀបចំ និងសម្អាតបន្ទប់។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ហើយត្រូវធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការដែលព្រះអង្គឲ្យយើងធ្វើ។
សាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើង “ឲ្យខំបម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក តាមអំណោយទានដែលគ្រប់គ្នាបានទទួលមក ទុកដូចជាអ្នកចែកចាយយ៉ាងល្អ នៃព្រះគុណដ៏បែកជាច្រើនផ្លូវវិញ”(១ពេត្រុស ៤:១០)។ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើដ៏ល្អ យើងត្រូវការការសហការគ្នា។ ចូរគិតអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកចុះ(រ៉ូម ១២, ១កូរិនថូស ១២, អេភេសូរ ៤, ១ពេត្រុស ៤)។ ដូចនេះ យើងអាចបង្ហាញឲ្យគេឃើញ ពីរបៀបដែលយើងអាចប្រើអំណោយទានរបស់យើង ឲ្យស៊ីសង្វាក់គ្នា ជាមួយអំណោយទានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ដែលយើងប្រើទាំងអស់គ្នា ដើម្បីបម្រើព្រះអង្គ។ ពេលដែលអំណោយទានរបស់យើង ត្រូវបានប្រើដើម្បីបំពេញបន្ថែមឲ្យអំណោយទានរបស់អ្នកដទៃទៀត នោះយើងក៏ទទួលបានភាពសុខដុម និងបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ។-Dennis Fisher
អ្វីៗមានភាពរៀបរយ
ការបង្រៀនក្មេងៗ ឲ្យចេះរៀបចំអាកប្បកិរិយ៉ាឲ្យបានល្អ នៅព្រះវិហារ មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ។ ពេលយើងទៅដល់ព្រះវិហារបានប្រហែល១០នាទី យើងឃើញថា អ្វីៗមានភាពរៀបរយ តែបើខ្ញុំមិនមើលម៉ាតធ្យូ(Matthew) កូនរបស់ខ្ញុំទេ នោះក្មេងប្រុសដ៏តូចល្អិតម្នាក់នេះ នឹងធ្វើឲ្យគេយល់ថា គាត់ហាក់ដូចជាគ្មានឪពុកម្តាយនៅមើលគាត់អញ្ចឹង។ ពេលនោះ ខ្ញុំនឹងបានឃើញគាត់រត់ចុះឡើង ក្នុងបន្ទប់ថ្វាយបង្គំ។ អាវដែលគាត់បានតើនុយ នឹងរបូតពាក់កណ្តាលហើយវែនតារបស់គាត់ក៏វៀចដែរ គាត់នឹងដើរអូសស្បែកជើង ហើយនំស្រួយរបស់គាត់ នឹងធ្លាក់កំទេចចុះមករាយលើខោអាវគាត់។ បើខ្ញុំមិនមើលគាត់ទេ នោះគាត់នឹងធ្វើឲ្យមានភាពរញេរញ៉ៃមិនខានទេ។
ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើជួនកាល យើងបង្ករឲ្យមានភាពរញេរញ៉ៃក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរឬ? បន្ទាប់ពីព្រះគ្រីស្ទបានបំពាក់យើង ដោយសេចក្តីសុចរិតរបស់ព្រះអង្គហើយ យើងចេះតែវង្វេងចេញ ហើយរស់នៅតាមបែប ដែលធ្វើឲ្យគេគិតថា យើងហាក់ដូចជាមិនមែនជាកូនរបស់ព្រះអង្គអញ្ចឹង។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះគម្ពីរយូដាស បានសន្យាដល់យើងថា ព្រះយេស៊ូវ “អាចនឹងថែរក្សា មិនឲ្យអ្នករាល់គ្នាជំពប់ដួល ហើយនិងដាក់អ្នករាល់គ្នា នៅចំពោះសិរីល្អទ្រង់ ដោយឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន ព្រមទាំងមានចិត្តត្រេកអរផង”(យូដាស ១:២៤)។
តើហេតុអ្វីបានជាយើង នៅតែបន្តរស់នៅតាមរបៀប ដែលធ្វើឲ្យគេគិតថា យើងគ្មានព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌? កាលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណដឹកនាំជីវិតយើង តាមផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងជួយមិនឲ្យយើងជំពប់ដួល។ សូមគិតថា បើសិនជាយើងចំណាយពេលជាមួយព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ដើម្បីសម្អាតចិត្តយើង ដោយ “ទឹកលាងសម្អាត ដែលជាព្រះបន្ទូល” នោះតើជីវិតយើងនឹងមានភាពសុចរិតប៉ុណ្ណា?(អេភេសូរ ៥:២៦)។
យើងពិតជាមានពរណាស់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានសន្យាថា នឹងទទួលយកជីវិតយើង ដែលចេះតែជំពប់ដួល…
បុរសពីរនាក់
មានបុរសពីរនាក់ត្រូវគេសម្លាប់ ក្នុងថ្ងៃតែមួយ ក្នុងទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ។ បុរសទីមួយ ជាមន្រ្តីប៉ូលីស ដែលត្រូវគេបាញ់សម្លាប់ ពេលគាត់កំពុងព្យាយាមជួយគ្រួសារមួយ។ បុរសម្នាក់ទៀត ជាជនអនាថា ដែលត្រូវគេបាញ់សម្លាប់ ពេលគាត់កំពុងផឹកស៊ីជាមួយមិត្តភ័ក្តរបស់គាត់ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃនោះ។ ប្រជាជនក្នុងទីក្រុងទាំងមូលបានកាន់ទុក្ខ ចំពោះការបាត់បង់ជីវិតរបស់មន្ត្រីប៉ូលីស។ គាត់ជាយុវជនដ៏ល្អម្នាក់ ដែលជួយយកអសារអ្នកដទៃ ហើយអ្នករស់នៅ ក្នុងតំបន់ដែលគាត់បានបម្រើការ ក៏ស្រឡាញ់គាត់ដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ មានជនអនាថាពីរបីនាក់ បានសោកសង្រេង ចំពោះបុរសអនាថាម្នាក់នោះ ដែលពួកគេបានស្រឡាញ់ និងបានបាត់បង់។ ខ្ញុំយល់ថា នៅថ្ងៃនោះ ព្រះអម្ចាស់បានសោកសង្រេង ជាមួយនឹងមនុស្សទាំងពីរក្រុមនេះដូចគ្នា។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវទតឃើញនាងម៉ារា និងម៉ាថា និងមិត្តភ័ក្តរបស់ពួកនាងយំ ដោយសារលោកឡាសាស្លាប់ “ទ្រង់មានសេចក្តីរំជួល ទាំងក្នាញ់ក្នុងព្រះហឫទ័យ”(យ៉ូហាន ១១:៣៣)។ ព្រះអង្គស្រឡាញ់លោកឡាសា និងបងស្រីរបស់គាត់។ ទោះបីជាព្រះអង្គជ្រាបថា នៅពេលបន្តិចទៀត ព្រះអង្គនឹងប្រោសគាត់ឲ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែព្រះកន្សែងជាមួយនឹងពួកគេ(ខ.៣៥)។ អ្នកជំនាងខាងព្រះគម្ពីរខ្លះ បានយល់ថា ព្រះយេស៊ូវព្រះកន្សែងនៅថ្ងៃនោះ ប្រហែលជាដោយសារព្រះអង្គយល់ពីទុក្ខវេទនារបស់មនុស្ស ដែលបណ្តាលមកពីការស្លាប់ ការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយ។
ការបាត់បង់ជាផ្នែកមួយនៃជីវិត ដែលកើតមានជាធម្មតា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ “ជាសេចក្តីរស់ឡើងវិញ ហើយជាជីវិត”(ខ.២៥) នោះថ្ងៃណាមួយ អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ នឹងលែងជួបការស្លាប់ និងទុក្ខព្រួយជារៀងរហូត។ សព្វថ្ងៃនេះ…
កិច្ចការដែលពិតជាធំប្រសើរ
អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនប្រៀបដូចជាគ្រាប់គ្រួសដ៏តូចមួយ ដែលធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងជ្រោះដ៏ជ្រៅ។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាយើងគិតថា ខ្លួនឯងមានភាពអន់ខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះនៅតែអាចប្រើយើង ឲ្យធ្វើការដ៏ធំប្រសើរ។
ពេលលោកម៉ាធីន លូសឺរ ឃីង(Martin Luther King Jr.) អធិប្បាយព្រះបន្ទូល ក្នុងដើមឆ្នាំ ១៩៦៨ គាត់បានដកស្រង់ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាកុស ជំពូក១០ ដែលនិយាយអំពីភាពជាអ្នកបម្រើ។ រួចគាត់មានប្រសាសន៍ថា “មនុស្សម្នាក់ៗ សុទ្ធតែអាចមានភាពធំប្រសើរ ព្រោះយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែអាចធ្វើជាអ្នកបម្រើ។ ដើម្បីទៅធ្វើជាអ្នកបម្រើ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវមានសញ្ញាប័ត្រមហាវិទ្យាល័យឡើយ។ ទោះអ្នកមិនអាចនិយាយឲ្យត្រូវវេយ្យករណ៍ ក៏អ្នកធ្វើជាអ្នកបម្រើបានដែរ។ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកបម្រើ អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវចេះទ្រឹស្តីរបស់ប្លាតុង និងអារីស្តូតដែលជាទស្សនវិទូនោះឡើយ … និយាយរួម អ្នកគ្រាន់តែចាំបាច់ត្រូវមានចិត្តដែលមានពេញដោយព្រះគុណ និងមានវិញ្ញាណដែលកើតចេញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ”។
ពេលពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវប្រកែកគ្នាអំពីតំណែងកិត្តិយស ដែលពួកគេនឹងទទួលក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ ព្រះអង្គក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “អ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាដែលចង់ធ្វើធំ នោះនឹងត្រូវធ្វើជាអ្នកបម្រើដល់អ្នករាល់គ្នាវិញ ឯអ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាដែលចង់បានជាលេខ១ អ្នកនោះត្រូវធ្វើជាបាវដល់អ្នកទាំងអស់វិញ ដ្បិតកូនមនុស្សក៏បានមក មិនមែនឲ្យគេបម្រើដែរ គឺដើម្បីនឹងបម្រើគេវិញ ហើយនិងឲ្យជីវិតខ្លួនទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង”(ម៉ាកុស ១០:៤៣-៤៥)។
ចុះចំណែកយើងវិញ តើយើងមានការយល់ដឹងដូចម្តេចដែរ អំពីភាពធំប្រសើរ? តើយើងនឹងធ្វើការបម្រើព្រះ ដោយអំណរ ដោយធ្វើកិច្ចការដ៏តូច ដែលគេមិនចាប់អារម្មណ៍ឬទេ? តើយើងបម្រើព្រះ ដើម្បីបំពេញបំណងព្រះទ័យព្រះអម្ចាស់ ឬដើម្បីឲ្យគេសរសើរ? បើសិនជាយើងស្ម័គ្រចិត្តបន្ទាបខ្លួន…
មានទស្សនៈតាមបែបស្ថានសួគ៌
អ្នកស្រីហ្វេននី ក្រូសប៊ី(Fanny Crosby) បានបាត់បង់ភ្នែកទាំងគូរ តាំងពីពេលដែលគាត់នៅជាទារក។ ប៉ុន្តែ ជាការអស្ចារ្យណាស់ ដែលគាត់នៅតែតស៊ូរហូតក្លាយជា អ្នកនិពន្ធម្នាក់ ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីបំផុត ដែលបានចងក្រងទំនុកច្រៀងនៃទំនុកបរិសុទ្ធ។ ក្នុងជីវិតដ៏វែងរបស់គាត់ គាត់បាននិពន្ធទំនុកបរិសុទ្ធ បាន៩ពាន់បទ។ ក្នុងចំណោមបទទាំងនោះ មានបទដ៏ពេញនិយមជាច្រើនជំនាន់ ដូចជាបទ “ខ្ញុំដឹងជាក់ច្បាស់ហើយ” និង បទ “ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ”។
អ្នកខ្លះបានអាណិតអ្នកស្រីហ្វេននី។ មានគ្រូអធិប្បាយម្នាក់បាននិយាយទៅកាន់គាត់ ដោយបំណងល្អថា “ខ្ញុំយល់ថា វាជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយខ្លាំងណាស់ ដែលព្រះអម្ចាស់មិនបានប្រទានឲ្យអ្នកមានភ្នែកដែលមើលឃើញ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានចាក់បង្ហូរនូវអំណោយទានជាច្រើនទៀតដល់អ្នក”។ គាត់ក៏បានឆ្លើយតប តាមរបៀបមិនគួរឲ្យជឿថា “តើលោកគ្រូដឹងទេថា បើសិនជាខ្ញុំអាចទូលសូមព្រះ នៅពេលខ្ញុំចាប់កំណើត នោះខ្ញុំនឹងទូលព្រះអង្គឲ្យខ្ញុំពិការភ្នែកពីកំណើត? … ព្រោះពេលដែលខ្ញុំបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ខ្ញុំនឹងមានចិត្តអរបំផុត ដែលអ្នកដែលខ្ញុំនឹងបានឃើញមុខមុនគេ គឺជាព្រះសង្រ្គោះរបស់ខ្ញុំ”។
អ្នកស្រីហ្វេននី បានមានទស្សនៈចំពោះជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយសម្លឹងមើលទៅពេលដ៌អស់កល្បជានិច្ច ដែលគាត់នឹងមាន ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌។ ពេលយើងមើលទៅពេលដ៏អស់កល្បជានិច្ច នោះយើងក៏មានគំនិតវិជ្ជមាន ចំពោះបញ្ហារបស់យើងផងដែរ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ដ្បិតសេចក្តីទុក្ខលំបាកយ៉ាងស្រាលរបស់យើងខ្ញុំ ដែលនៅតែមួយភ្លែតនេះ នោះបង្កើតឲ្យយើងខ្ញុំមានសិរីល្អយ៉ាងធ្ងន់លើសលប់ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចវិញ ដោយយើងខ្ញុំមិនរាប់អានរបស់ដែលមើលឃើញឡើយ គឺរាប់អានតែរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ ដ្បិតរបស់ដែលមើលឃើញ នោះស្ថិតស្ថេរមិនយូរប៉ុន្មានទេ តែឯរបស់ដែលមើលមិនឃើញ នោះនៅស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(២កូរិនថូស ៤:១៧-១៨)។…
ក្នុងតង់ដ៏តូច
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការផ្សាយដំណឹងល្អជាទ្រង់ទ្រាយធំ របស់លោកប៊ីលីក្រាហាំ(Billy Graham) ជាប្រវត្តិសាស្រ្ត ក្នុងក្រុងឡូសអ៊ែនជេលេស ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩ មានមនុស្សជាង៦០០០នាក់ បានមកចូលរួមកម្មវិធីនោះ ក្នុងតង់ដ៏ធំមួយ។ មានមនុស្សច្រើនលើសលប់បានមកចូលរួម ក្នុងយប់នីមួយៗ អស់រយៈពេល៨សប្តាហ៍។ នៅក្បែរនោះ មានតង់តូចមួយទៀត ដែលតូចជាង ត្រូវបានគេរៀបចំដោយឡែក សម្រាប់ការប្រឹក្សាផ្លូវចិត្ត និងអធិស្ឋាន។ លោកឃ្លីហ្វ(Cliff Barrows) ដែលជានាយកផ្នែកតន្រ្តី ជាមិត្តជិតស្និទ្ធ និងសហការីរបស់លោកក្រាហាំតាំងពីយូរមកហើយ បានមានប្រសាសន៍ជាញឹកញាប់ថា កិច្ចការដ៏ពិតនៃការផ្សាយដំណឹងល្អថ្ងៃនេះ បានប្រព្រឹត្តទៅ នៅក្នុង“តង់ដ៏តូចនោះឯង” ដែលគេបានជួបជុំគ្នា លុតជង្គង់អធិស្ឋាន នៅមុន និងក្រោយពេលកម្មវិធីផ្សាយដំណឹងល្អ។ អ្នកស្រីភើល ហ្គូឌ(Pearl Goode) ដែលជាអ្នកក្រុងឡូនអ៊ែនជេលេស បានដឹកនាំការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន ដែលមានក្នុងពេលនោះ នឹងនៅពេលក្រោយៗទៀត។
ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ផ្ញើរទៅអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទក្នុងក្រុងកូល៉ុស គាត់បានបញ្ជាក់ថា គាត់នឹងគូកនការងាររបស់គាត់ បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេជានិច្ច(កូល៉ុស ១:៣,៩)។ ក្នុងចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រនោះ គាត់បានលើកឡើងអំពីលោកអេប៉ាប្រាស ដែលជាអ្នកបង្កើតពួកជំនុំ នៅក្រុងកូល៉ុស “ដែលខំប្រឹងអធិស្ឋានជានិច្ច ឲ្យពួកគេបានឈរជាគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយពេញខ្នាត តាមព្រះហឫទ័យនៃព្រះគ្រប់ជំពូក”(៤:១២)។
អ្នកខ្លះបានទទួលភារៈកិច្ចផ្សាយដំណឹងល្អជាទ្រង់ទ្រាយធំ ដែលចេញមុខច្រើន នៅក្នុង “តង់ដ៏ធំ”។ តែព្រះបានប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នា នូវអភ័យឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងការលត់ជង្គង់ ក្នុង…
អាហារនៅក្នុងទូ
អ្នកស្រីម៉ាសៀ(Marcia) ជាមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំ គាត់ជានាយកសាលាគ្រីស្ទបរិស័ទចាម៉ៃកា ដែលជាសាលារៀនសម្រាប់ជនពិការត្រចៀក។ ថ្មីៗនេះ គាត់បានធ្វើការបង្ហាញ អំពីការស្វែងយល់អំពីបញ្ហាផ្សេងៗ តាមរបៀបដ៏សំខាន់មួយ។ នៅក្នុងព្រឹត្តិប័ត្រ ដែលគាត់បាននិពន្ធ ដែលមានចំណងជើងថា “ការចាប់ផ្តើមដ៏មានពរ” គាត់បានចង្អុលបង្ហាញថា ក្នុងរយៈពេល៧ឆ្នាំនេះ នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលសាលាបានចាប់ផ្តើមការបង្រៀនក្នុងឆ្នាំថ្មី ដោយមានការផ្គត់ផ្គង់លើសពីធម្មតា។ តើលើសអ្វីខ្លះ? តើវាជាការសល់ប្រាក់១ពាន់ដុល្លា នៅក្នុងធនាគារឬ? ទេ។ តើសាលារបស់គាត់ មានការផ្គត់ផ្គង់គ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់ឆ្នាំនោះឬ? ទេ។ តាមពិត សាលារៀនរបស់គាត់ គ្រាន់តែមានអាហារនៅក្នុងទូសម្រាប់រយៈពេល១ខែ។
ពេលដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវ នៅក្នុងការចែកអាហារដល់ក្មេង៣០នាក់ ដែលកំពុងស្រេកឃ្លាន ដោយថវិការដ៏ស្តួចស្តើង នោះអាហារគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់រយៈពេល១ខែ គឺជាអាហារច្រើនណាស់។ បន្ទាប់ពីម៉ាសៀ បានទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ សម្រាប់ក្មេងៗ និងបុគ្គលិកនៅសាលារៀន បានមួយឆ្នាំ នៅក្នុងព្រឹត្តប័ត្រនេះ នាងក៏បានដាក់ខគម្ពីរ ១របាក្សត្រ ១៦:៣៤ ដែលបានចែងថា “ចូរអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិតទ្រង់ល្អ ពីព្រោះសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់នៅអស់កល្បជានិច្ច”។
នាងមិនសូវមានការផ្គត់ផ្គង់ច្រើនទេ មិនថាតែទឹក អាហារ ឬសម្ភារៈសាលាក៏ដោយ។ តែនាងនៅតែដឹងគុណព្រះជានិច្ច សម្រាប់ការដែលព្រះអង្គបានផ្ញើរមក ហើយនាងនៅតែជឿជាក់ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ថា ព្រះអង្គនឹងនៅតែបន្តផ្គត់ផ្គង់ជានិច្ច។
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងចាប់ផ្តើមឆ្នាំថ្មី តើយើងមានការជឿជាក់ លើការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះឬទេ? កាលណាយើងមានជំនឿលើព្រះសង្រ្គោះ…
ការសម្រាកដ៏សុខសាន្ត
ពេលដែលយើងគេងមិនលក់ យើងប្រហែលជាត្រឡប់ខ្លួនចុះឡើងៗ បង្វិល ឬត្រដុសខ្នើយកើយ តែពេលខ្លះ យើងនៅតែគេងមិនលក់ដដែល។ ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ មានអត្ថបទមួយបានចេញផ្សាយ អំពីយោបលល្អៗមួយចំនួន អំពីរបៀបគេងឲ្យកាន់តែលក់ស្រួល នៅពេលយប់។ ប៉ុន្តែ អ្នកនិពន្ធអត្ថបទនោះ បានធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានថា តាមពិត គ្មាន “វិធីដ៏ត្រឹមត្រូវ” ដែលជួយឲ្យគេងលក់ឡើយ។
មានកត្តាជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យយើងគេងមិនលក់ ហើយក្នុងនោះ យើងមិនមានដំណោះស្រាយអ្វីច្រើន សម្រាប់បញ្ហាទាំងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ ជួនកាល យើងគេងមិនលក់ ដោយសារការថប់បារម្ភ ទុក្ខព្រួយ ឬការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង ដែលមានក្នុងចិត្ត។ ត្រង់ចំណុចនេះ គំរូរបស់ស្តេចដាវីឌក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក៤ អាចជួយយើងបាន។ ទ្រង់បានស្រែកអំពាវរកព្រះ ដោយទូលសូមសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសូមឲ្យព្រះអង្គព្រះសណ្តាប់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់(ខ.១)។ ទ្រង់ក៏បានរំឭកខ្លួនឯងផងដែរថា ព្រះអម្ចាស់ពិតជាស្តាប់ឮទ្រង់ ពេលដែលទ្រង់ស្រែកដង្ហើយរកព្រះអង្គ(ខ.៣)។ ស្តេចដាវីឌបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ចូររំពឹងគិតនៅក្នុងចិត្ត ក្នុងកាលដែលដេកលើដំណេកហើយនៅស្ងៀមចុះ”(ខ.៤)។ ការផ្តោតចិត្តរបស់យើង ទៅលើសេចក្តីល្អ សេចក្តីមេត្តាកុរណា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនឯង អាចជួយឲ្យយើងទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់(ខ.៥)។
ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងជួយ ឲ្យយើងថ្វាយការព្រួយបារម្ភរបស់យើង ចំពោះបញ្ហាទាំងឡាយ ហើយទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងជួយដោះស្រាយបញ្ហានោះឲ្យយើង។ ព្រះអង្គអាចដាក់ “សេចក្តីអំណរ” ក្នុងចិត្តយើង (ខ.១៧)…
មិនគ្រាន់តែនៅមានជំនឿ
ក្នុងខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៧ កងទ័ពរបស់លោកមូសូលីនី(Mussolini) នៃប្រទេសអ៊ីតាលី បានឈ្លានពានប្រទេសអេធីយ៉ូពី ធ្វើឲ្យបេសកជនទាំងអស់ ដែលកំពុងធ្វើការបម្រើព្រះ ក្នុងតំបន់វ៉លឡាម៉ូ ត្រូវបង្ខំចិត្តគេចចេញពីប្រទេសអេធីយ៉ូពី។ ពួកគេបានបន្សល់ទុកគ្រីស្ទបរិស័ទតែ៤៨នាក់ ដែលទើបទទួលជឿព្រះថ្មីៗ និងមានតែកណ្ឌព្រះគម្ពីរម៉ាកុសប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់ចម្អែតវិញ្ញាណរបស់ខ្លួន ឲ្យមានការលូតលាស់។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានមនុស្សតែពីរបីនាក់ទេ ដែលចេះអានអក្សរ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកបេសកជនធ្វើដំណើរត្រឡប់មករកពួកគេវិញ ក្នុងពេល៤ឆ្នាំក្រោយមកទៀត ពួកគេក៏បានរកឃើញថា ពួកជំនុំមួយនោះ មិនគ្រាន់តែនៅបន្តរមានជំនឿប៉ុណ្ណោះ តែថែមទាំងកើនចំនួនដល់១ម៉ឺននាក់ទៀតផង!
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលត្រូវគេបង្ខំឲ្យចាកចេញពីទីក្រុងថែស្សាឡូនិច(មើល កិច្ចការ ១៧:១-១០) គាត់ចង់ដឹងថា គ្រីស្ទបរិស័ទមួយក្រុមតូចនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច ដែលគាត់បានចាកចេញនោះ នៅបន្តមានជំនឿទៀតឬអត់(១ថែស្សាឡូនិច ២:១៧)។ ក្រោយមក ពេលដែលលោកធីម៉ូថេ ទៅសួរសុខទុក្ខពួកជំនុំនៅក្រុងថែស្សាឡូនិច គាត់បាននាំដំណឹងទៅដល់សាវ័កប៉ុល នៅក្រុងអាថែន អំពី “សេចក្តីជំនឿ និងសេចក្តីស្រឡាញ់”(៣:៦)។ ពួកគេបានក្លាយជា “គំរូល្អ” ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងតំបន់ជិតខាង ក្នុងស្រុកម៉ាសេដូនា និងស្រុកអាខៃ(១:៨)។
សាវ័កប៉ុលមិនដែលយកស្នាដៃ សម្រាប់ចំនួននៃពួកជំនុំដែលបានកើនឡើង ក្នុងការងាររបស់គាត់ឡើយ។ ហើយគាត់ក៏មិនបានថា ការនោះជាស្នាដៃរបស់អ្នកផ្សេងដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសរសើរដំកើងព្រះ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរ ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ខ្ញុំបានសាបព្រោះ អ័ប៉ុឡូសជាអ្នកស្រោច តែដែលបានដុះឡើង នោះគឺព្រះបានធ្វើវិញ”(១កូរិនថូស…
អ្នកជិតខាងនៅក្រៅរបងផ្ទះ
ពេលខ្ញុំ និងបងខាល(Carl) ដែលជាស្វាមីរបស់ខ្ញុំ ឃើញរបងផ្ទះនៅទីធ្លាចំហៀងផ្ទះរបស់យើង មានការបាក់បែក យើងក៏បានសម្រេចចិត្តរុះរើរបងនោះ ដើម្បីកុំឲ្យវាដួលរលំនៅថ្ងៃក្រោយ។ ការរុះរើរបងនោះ មានភាពងាយស្រួលគួរសមដែរ បានជាយើងរើវាចេញបានឆាប់រហ័ស នៅពេលរសៀលថ្ងៃមួយ។ ពីរបីសប្តាហ៍ក្រោយមក ពេលដែលបងខាល កំពុងបោសស្លឹកឈើ ក្នុងទីធ្លារបស់យើង មានស្រ្តីម្នាក់កំពុងបណ្តើរឆ្កែមួយក្បាលកាត់មុខផ្ទះយើង។ គាត់ក៏បានឈប់ ហើយប្រាប់យើងថា “ទីធ្លារបស់អ្នក មើលទៅស្រស់ស្អាតជាងពេលដែលវាមានរបង។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមិនទុកចិត្តរបងផ្ទះទេ”។ គាត់ក៏បានបកស្រាយប្រាប់យើងថា គាត់ចូលចិត្តការមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាជា “សហគមន៍” ដោយគ្មានរនាំងអ្វីរារាំងទំនាក់ទំនងនោះឡើយ។
យើងមានហេតុផលល្អៗជាច្រើន ដែលត្រូវមានរបងផ្ទះខាងសាច់ឈាម តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងមិនគួររស់នៅ ដោយគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងឡើយ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា អ្នកជិតខាងរបស់យើង ចង់បានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍ ក្នុងតំបន់យើង។ ពួកជំនុំដែលខ្ញុំចូលរួមថ្វាយបង្គំ ជារៀងរាល់អាទិត្យ មានក្រុមសហគមន៍ ដែលជួបជុំគ្នាមួយសប្តាហ៍ម្តង ដើម្បីកសាងទំនាក់ទំនង និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង ជាមួយព្រះអម្ចាស់។ ពួកជំនុំដំបូង ក្នុងសម័យពួកសាវ័ក បានជួបជុំគ្នាជាប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងព្រះវិហារ(កិច្ចការ ២:៤៤,៤៦)។ ពួកគេមានការរួបរួមគ្នា ដោយមានចិត្តគំនិតតែមួយ ក្នុងការប្រកបគ្នា និងអធិស្ឋាន។ បើសិនជាពួកគេជួបការលំបាក នោះពួកគេមានបងប្អូនរួមជំនឿជួយជ្រោងគ្នាឡើង(សាស្តា ៤:១០)។
ការមានទំនាក់ទំនងជាសហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះ មានសារៈសំខាន់ណាស់ នៅក្នុងដំណើរជីវិតជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ…