មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ដែលខ្ញុំចូលចិត្តទៅស្ទូចត្រីជាមួយ បានសង្កេតឃើញថា “កន្លែងទឹករាក់ មានសម្លេងទឹកហូរខ្លាំង។ តែនៅកន្លែងទឹកជ្រៅ សម្លេងទឹកហូរមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់”។ គាត់ចង់មានន័យប្រៀបធៀបថា មនុស្សដែលចូលចិត្តនិយាយច្រើន ហើយឮៗជាងគេ ច្រើនតែមានពាក្យសម្តីដែលមានន័យតិចតួចណាស់ សម្រាប់និយាយ ហើយក៏មិនពូកែស្តាប់គេឯងនិយាយផង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីបទចម្រៀងចាស់ពីដើមរបស់លោកសាយមុន(Simon) និងហ្គាហ្វ៊ុងគែល(Garfunkel) មានចំណងជើងថា សម្លេងនៃភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដែលនិយាយអំពីមនុស្សដែលបានស្តាប់ តែមិនដឹងថាគេនិយាយពីអ្វី។ ពួកគេបានស្តាប់ឮពាក្យដែលគេនិយាយ តែមិនព្រមឈប់គិតអំពីអ្វីផ្សេង បានជាមិនដឹងថា គេនិយាយពីអ្វី។
បើសិនជាយើងរាល់គ្នារៀនរក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់ ហើយនៅស្ងៀម ដើម្បីស្តាប់គេនិយាយឲ្យបានច្រើន មិនដឹងជាប្រសើរយ៉ាងណាទេ។ មានពេលដែល “ត្រូវនៅស្ងាត់ស្ងៀម និងមានពេលដែលត្រូវនិយាយ”(សាស្តា ៣:៧)។ ការនៅស្ងាត់ស្ងៀមដែលល្អ គឺជាការនៅស្ងាត់ស្ងៀម ដោយត្រចៀកស្តាប់គេនិយាយ ឬនៅស្ងាត់ស្ងៀមដោយមានការបន្ទាបខ្លួន។ ការនៅស្ងាត់ស្ងៀមដូចនេះ នាំឲ្យយើងស្តាប់បានត្រឹមត្រូវ មានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវ និងនិយាយបានត្រឹមត្រូវ។ គឺដូចបទគម្ពីរសុភាសិតបានចែងថា “សេចក្តីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្តូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន”(សុភាសិត ២០:៥)។ យើងត្រូវស្តាប់ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីឲ្យយល់ស៊ីជម្រៅ ដល់បាតនៃសេចក្តី។
ហើយពេលយើងស្តាប់អ្នកដទៃនិយាយ យើងក៏គួរតែស្តាប់ព្រះមានបន្ទូលអ្វីខ្លះ តាមរយៈអ្នកដែលយើងកំពុងស្តាប់នោះ។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីព្រះយេស៊ូវ ដែលបានយកព្រះអង្គុលីទ្រង់សរសេរនៅលើដី ខណៈពេលដែលពួកផារិស៊ីស្រែកដាក់ស្រ្តី ដែលគេបានទាន់ពេលប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់(មើលយ៉ូហាន ៨:១-១១)។ តើហេតុអ្វីទ្រង់ធ្វើដូចនេះ? ខ្ញុំជឿថា ពេលនោះទ្រង់កំពុងតែស្តាប់ព្រះសូរសៀងព្រះវរបិតា ហើយទូលសួរទ្រង់ថា “តើទូលបង្គំគួរនិយាយដូចម្តេច ទៅកាន់ពួកបណ្តាជន និងស្រ្តីម្នាក់នេះ?” បន្ទាប់មក ទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតបទៅកាន់ពួកគេ ដោយមិនបានមានបន្ទូលច្រើនឡើយ តែព្រះបន្ទូលទ្រង់នៅពេលនោះ គឺមានន័យខ្លាំងណាស់ សម្រាប់លោកិយទាំងមូល។-David Roper