លោកស៊ី អេស លូវីស(C. S. Lewis) និងបងប្រុសគាត់ វ៉រិន(Warren) បានរងទុក្ខលំបាក ជាច្រើនត្រីមាស នៅសាលាវីនយ៉ាត ជាសាលាដែលមានបន្ទប់ស្នាក់នៅ និងអាហារសម្រាប់សិស្សប្រុស។ នាយកសាលាជាមនុស្សឃោរឃៅ ដែលបានធ្វើឲ្យការរស់នៅមានភាពវេទនាយ៉ាងខ្លាំង ដល់សិស្សនីមួយៗ ដែលស្នាក់នៅនិងរៀននៅទីនោះ។ ជាច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយមក លោកវ៉រិនក៏បានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់គាត់ថា “សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអាយុ៦៤ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ជួបស្ថានភាពណា ដែលពិបាកជាងកាលខ្ញុំនៅរៀននៃសាលាវិនយ៉ាតឡើយ”។ មនុស្សភាគច្រើនអាចរំឭកអំពីពេលដ៏ខ្មៅងងឹត និងពិបាក ដែលខ្លួនធ្លាប់ឆ្លងកាត់កាលពីមុខ មិនខុសពីអ្នកទាំងពីរឡើយ រួចអរព្រះគុណព្រះ ដែលប្រទានពរឲ្យខ្លួន មានការរស់នៅដែលប្រសើរជាងមុខ។
បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤០:១-៥ បានកត់ត្រាអំពីសម័យដែលជីវិតរបស់ស្តេចដាវីឌមានការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង បានជាទ្រង់ស្រែកអំពាវរកព្រះអម្ចាស់ ដែលបានជួយសង្រ្គោះទ្រង់។ ព្រះអម្ចាស់ក៏បានស្រង់ទ្រង់ “ចេញពីអន្លង់គួរស្បើម” ឲ្យរួចពី “ភក់ស្អិត” ក៏ដាក់ជើងទ្រង់លើថ្មដា ព្រមទាំងតាំងជំហានទ្រង់ឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួន(ខ.២)។ ស្តេចដាវីឌក៏បានមានបន្ទូលផងដែរថា “ទ្រង់បានបណ្តាលឲ្យមានទំនុកថ្មីនៅក្នុងមាត់ខ្ញុំ គឺជាសេចក្តីសរសើរដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំ”(ខ.៣)។
តែក្នុងជីវិតយើង យើងអាចជួបទុក្ខព្រួយ និងភាពអស់សង្ឃឹមជាញឹកញាប់ បានជាយើងត្រូវការទ្រង់ជួយរំដោះយើងឲ្យរួច ម្តងហើយម្តងទៀត។ យ៉ាងណាមិញ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤០ បានចែងអំពីការដែលស្តេចដាវីឌបានទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់ជាថ្មីម្តងទៀត សូមសេចក្តីមេត្តា សេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីពិត ដើម្បីរំដោះទ្រង់ឲ្យរួចពីអំពើបាប និងការគំរាមកំហែងពីខ្មាំងសត្រូវ(ខ.១១-១៤)។
ដូចនេះ ពេលជីវិតយើងធ្លាក់ចុះ យើងអាចអធិស្ឋានដូចស្តេចដាវីឌថា “ឯទូលបង្គំៗក្រីក្រ ហើយទុគ៌ត ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់ទ្រង់នឹកដល់ទូលបង្គំដែរ ទ្រង់ជាជំនួយ ហើយជាអ្នកប្រោសឲ្យទូលបង្គំរួចផង”(ខ.១៧)។-David Mccasland