រឿង​ជើង​សត្វ​ក្តាន់​ញី​ជាន់​នៅ​លើ​ទី​ខ្ពស់ គឺ​ជា​រឿង​ប្រៀប​ប្រដូច អំពី​ជីវិត​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ ដែល​ផ្អែក​លើ​បទ​គម្ពីរ ហាបាគុក ៣:១៩។ រឿង​នេះ​និយាយ​អំពី​ដំណើរ​ជីវិត​របស់​តួអង្គ​ឈ្មោះ​ម៉ាច់ អាហ្វ្រេត(ប្រែ​ថា ខ្លាច​ច្រើន) ដែល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ ជា​មួយ​អ្នក​គង្វាល​។ ប៉ុន្តែ ម៉ាច់ អាហ្រេត​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ទើប​នាង​សុំ​ឲ្យ​អ្នក​គង្វាល​បីនាង។

អ្នក​គង្វាល​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប ដោយ​ក្ដី​សប្បុរស​ថា “ខ្ញុំ​អាច​បី​ឯង​ឡើង​រហូត​ដល់​ទី​ខ្ពស់ ដោយ​មិន​ទុក​ឲ្យ​ឯង​ដើរ​ឡើង​ ដោយខ្លួន​ឯង​ក៏​បាន​។ ប៉ុន្តែ បើ​ខ្ញុំ​បន្ត​ធ្វើ​ដូច្នេះ ឯង​នឹង​មិន​អាច​ហ្វឹក​ហាត់​ជើង​ឯង​ឲ្យ​រឹង​មាំ ដូច​ជើង​ក្តាន់ ហើយ​ឯង​ក៏​មិន​អាច​អម​ដំណើរ​ខ្ញុំ និង​ទៅ​ណា​មក​ណា​ជា​មួយ​ខ្ញុំ​បាន​ឡើយ”។

តួរ​អង្គ ម៉ាច់ អាហ្រ្វេត ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញ សំណួរ​របស់​ហោរា​ហាបាគុក ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ (ហើយ​និយាយ​តាម​ត្រង់ នោះ​ក៏​ជា​សំណួរ ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​សួរ​ផង​ដែរ)។ លោក​ហាបាគុក​សួរ​ថា  “ហេតុ​អ្វី​ខ្ញុំ​ត្រូវ​រង​ការ​ឈឺ​ចាប់?” “ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា ការ​ធ្វើដំណើរ​របស់​ខ្ញុំ​ពិបាក​យ៉ាង​នេះ?”

ហោរា​ហាបាគុក​រស់​នៅ​ស្រុក​យូដា នៅ​ចុង​សតវត្សរ៍​ទី​៧ មុនគ្រីស្ទ​សករាជ មុន​ពេល​ដែល​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ត្រូវ​និរទេស​ខ្លួន។ លោក​ហាបាគុក​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ថា សង្គម​ដែល​គាត់​រស់​នៅ បាន​មើល​រំលង​អំពើ​អយុត្ដិ​ធម៌ ហើយ​ត្រូវ​បាន​ញាំ​ញីដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ចំពោះ​ការ​ឈ្លាន​ពាន ពី​ចក្រ​ភព​បាប៊ីឡូន​(ហាបាគុក ១:២-១១)។ គាត់​បាន​ទូល​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អម្ចាស់ ធ្វើ​អន្ដរាគមន៍ និង​ដក​ទុក្ខ​វេទនា​ចេញ(១:១៣)។ ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប​ថា ទ្រង់​នឹង​សម្រេច​សេចក្តី​យុត្តិ​ធម៌ ប៉ុន្តែ តាម​ពេល​កំណត់​របស់​ទ្រង់(២:៣)។

ដោយសារ​សេចក្ដី​ជំនឿ នោះ​លោក​ហាបាគុក បន្ត​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​អម្ចាស់។ ទោះ​បី​ជា​ការ​រង​ទុក្ខ​វេទនា នៅ​មិន​ទាន់​ចប់​ក៏ដោយ ក៏​ហោរា​រូប​នេះ​ នៅ​តែ​ជឿ​ថា ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​នៅ​តែ​បន្ត​ធ្វើ​ជា​កម្លាំង​របស់​គាត់​រហូត។

យើង​រាល់​គ្នា​ក៏​អាច​ទទួល​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត​ផង​ដែរ ដោយ​ដឹង​ថា ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​កម្លាំង​ដល់​យើង ដែល​ជួយ​យើង​ឲ្យ​អាច​ទ្រាំទ្រ​នឹង​ទុក្ខ​លំបាក​គ្រប់​យ៉ាង ហើយ​ទ្រង់​នឹង​ប្រើ​ដំណើរ​ជីវិត​ដ៏​លំបាក​របស់​យើង ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​ប្រកប​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ​កាន់​តែជិត​ស្និទ្ធ​ថែម​ទៀត។—Lisa Samra