នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងរៀបចំខ្លួន ធ្វើដំណើរបំពេញបេសកកម្ម ជាមួយយុវជនមួយចំនួន មានសំណួរមួយ ដែលពួកគេសួរញឹកញាប់បំផុតគឺ “តើនៅទីនោះ មានវ៉ាយហ្វាយទេ?” ហើយខ្ញុំបានប្រាប់ពួកគេថា នៅទីនោះច្បាស់ជាមាន។ ដូច្នេះ សាកគិតលមើល ប្រសិនបើនៅយប់មួយ ស្រាប់តែដាច់វ៉ាយហ្វាយ ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចប្រើអ៊ីនធឺណិតកើត នោះតើពួកគេនឹងរអ៊ូរទាំប៉ុណ្ណា!
មនុស្សជាច្រើន មានអារម្មណ៍អន្ទៈសារ នៅពេលដែលពួកគេនៅឆ្ងាយ ពីទូរស័ព្ទទំនើបរបស់ខ្លួន។ ហើយ នៅពេលដែលយើងមានទូរស័ព្ទទំនើប ក្នុងដៃរបស់យើង នោះភ្នែករបស់យើង ច្បាស់ជាផ្ដោតលើអេក្រង់របស់វាមិនខាន។
បណ្ដាញអ៊ីនធឺណិត និងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលវាអនុញ្ញាតឲ្យយើងចូលប្រើប្រាស់ អាចក្លាយជាការរំខាន ឬជាព្រះពរ។ ការអ្វីជាច្រើនទៀត នៅក្នុងលោកនេះ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ។ វាអាស្រ័យទៅលើ ថាតើយើងប្រើប្រាស់វា ដើម្បីអ្វី។ ក្នុងបទគម្ពីរ សុភាសិត យើងឃើញថា “. . . អ្នកណាដែលមានយោបល់ហើយ នោះរមែងស្វែងរកចំណេះ តែមាត់របស់មនុស្សល្ងីល្ងើ តែងតែចិញ្ចឹមខ្លួន ដោយសេចក្តីចំកួតវិញ” (១៥:១៤)។
ដើម្បីអនុវត្តតាមប្រាជ្ញា ដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលនៃជីវិត យើងអាចសួរខ្លួនឯងថា តើយើងចេះតែឆែកមើលបណ្តាញ សង្គម ពេញមួយថ្ងៃ ដោយអត់មិនបានឬ? តើមានរឿងអ្វីខ្លះ ដែលយើងស្រេកឃ្លាន ចង់ដឹង? ហើយតើរឿងដែលយើងអានតាមអនឡាញ ឬបណ្តាញអ៊ីនធឺណិត ជួយលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យរស់នៅត្រឹមត្រូវឬទេ (ខ.១៦-២១) ឬមួយយើងកំពុងតែចម្អែតខ្លួន ដោយសម្រាម ដូចជាពាក្យនិយាយដើមគ្នា ឬពាក្យបង្កាច់បង្ខូចគ្នា ឬក៏ភាពសម្ភារនិយម ឬមួយអំពើអសីលធម៌ផ្លូវភេទជាដើម?
ពេលយើងខិតខំធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចបំពេញគំនិតរបស់យើងដោយ “សេចក្តីណាដែលពិត សេចក្តីណាដែលគួររាប់អាន សេចក្តីណាដែលសុចរិត សេចក្តីណាដែលបរិសុទ្ធ សេចក្តីណាដែលគួរស្រឡាញ់ សេចក្តីណាដែលមានឈ្មោះល្អ” (ភីលីព ៤:៨) ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តាមរយៈប្រាជ្ញារបស់ព្រះ យើងអាចធ្វើការជ្រើសរើសដ៏ល្អ ថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ទ្រង់។—Poh Fang Chia