មានពេលមួយ ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ដែលមានគ្នា៥នាក់ បានទៅទីក្រុងរ៉ូម ដើម្បីធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅរដូវបុណ្យណូអែល។ នៅកន្លែងមួយ មានមនុស្សកកកុញយ៉ាងខ្លាំង ដែលខ្ញុំដូចមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សច្រើនយ៉ាងនេះទេ។ យើងបានដើរបត់ចុះឡើងៗ កាត់តាមហ្វូងមនុស្ស ដើម្បីទៅមើលកន្លែងទេសចរណ៍ ដូចជាទីក្រុងវ៉ាទីកង់ និងសំណង់ស្តាតខូលីសៀមជាដើម។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននិយាយបញ្ជាក់ម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំ មានការប្រុងប្រយ័ត្ន អំពីទីតាំងដែលពួកគេបានទៅដល់ គឺត្រូវដឹងថា ពួកគេកំពុងនៅទីណា មាននរណាខ្លះនៅក្បែរពួកគេ ហើយមានរឿងអ្វីកំពុងកើតឡើង។ យើងកំពុងរស់នៅសម័យ ដែលពិភពលោកមិនមានសុវត្ថិភាព ទោះនៅក្នុងផ្ទះ ឬនៅក្រៅប្រទេសក្តី។ ហើយដោយសារក្មេងៗ(ក៏ដូចជាមនុស្សធំ)ចូលចិត្តប្រើទូរស័ព្ទចល័ត និងពាក់កាស់នៅត្រចៀក នោះពួកគេមិនតែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនឡើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការដែលសាវ័កប៉ុលបានអធិស្ឋាន ឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទ នៅទីក្រុងភីលីព សូមឲ្យពួកគេមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ គឺដូចដែលមានចែងក្នុងបទគម្ពីរ ភីលីព ១:៩-១១។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់ឲ្យពួកគេបង្កើនការយល់ដឹងអំពី មនុស្ស និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ ហើយដឹងថា ខ្លួនកំពុងនៅទីណា។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលមិនគ្រាន់តែបានក្រើនរំឭកពួកគេ ក្នុងគោលដៅ ដើម្បីឲ្យពួកគេមានសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះឡើយ។ តាមពិត គាត់ចង់ឲ្យរាស្រ្តដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ បានធ្វើជាអ្នកទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់នៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយប្រើក្តីស្រឡាញ់នោះឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ដោយដឹងថា មានសេចក្តីអ្វីខ្លះដែល “ល្អបំផុត” និងរស់នៅក្នុងសេចក្តី “បរិសុទ្ធ និងឥតមានកន្លែងបន្ទោសបាន” ហើយមានពេញដោយគុណសម្បត្តិដ៏ល្អ ដែលមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចប្រទានឲ្យបាន។
ការរស់នៅដូចនេះ គឺត្រូវចាប់ផ្តើមពីការដឹងថា ព្រះជានរណា នៅក្នុងជីវិតយើង ហើយការពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់កាន់តែខ្លាំង គឺពិតជាគាប់ព្រះទ័យដល់ទ្រង់ណាស់។ ហើយទោះយើងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ យើងនៅតែអាចចែករំលែកសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ហូរហៀរបស់ទ្រង់ ដល់អ្នកដទៃជានិច្ច។ —JOHN BLASÉ