កាលពីមុន ម្តាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់ទទួលការឈឺចាប់ ដោយសារអ្នកជឿដទៃទៀត ហេតុនេះហើយ គាត់ក៏ឆ្លើយតបចំពោះខ្ញុំ ដោយកំហឹង ពេលដែលបានដឹងថា ខ្ញុំបានថ្វាយជីវិតដល់ព្រះអង្គ។ គាត់ក៏បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា “តើពេលនេះ កូននឹងវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ឬ? ម៉ាក់មិនឲ្យកូនវិនិច្ឆ័យម៉ាក់ជាដាច់ខាត”។ គាត់ក៏បានបិទទូរស័ព្ទ ហើយមិនព្រមនិយាយរកខ្ញុំពេញមួយឆ្នាំ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សោកសៅណាស់ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ទំនាក់ទំនងដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះជាម្ចាស់ សំខាន់ជាងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលខ្ញុំបានឲ្យតម្លៃបំផុត។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានឲ្យគាត់ រៀងរាល់ពេលគាត់បដិសេធមិនព្រមលើកទូរស័ព្ទ ហើយក៏បានសូមឲ្យព្រះជួយខ្ញុំអាចបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់។
ទីបំផុត យើងក៏បានផ្សះផ្សារគ្នា។ ពីរបីខែក្រោយមក គាត់ក៏បាននិយាយថា “កូនមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់។ ម៉ាក់គិតថា ម៉ាក់ចង់ស្តាប់កូននិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ជាបន្ថែមទៀត”។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដែលនៅសល់ ដោយស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។
ខ្ញុំក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គផងដែរ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីរឿងបុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលបានស្កាត់មកជួបព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីសួរព្រះអង្គ ពីរបៀបទទួលជីវិតអស់កល្បជាមរតក ប៉ុន្តែ បុរសនោះក៏បានដើរចេញទៅវិញ ដោយទុកព្រួយ ព្រោះគាត់មិនចង់លះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ឡើយ(ម៉ាកុស ១០:១៧-២២)។
ការលះបង់អ្វីៗ ឬមនុស្សដែលយើងគិតថាយើងអាចពឹងផ្អែក គឺមិនមែនជាការងាយស្រួលទេ(ខ.២៣-២៥)។ ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលយើងបានលះបង់ ឬបាត់បង់ក្នុងពិភពលោកនេះ នឹងមិនអាចមានតម្លៃលើសអំណោយនៃជីវិតអស់កល្បក្នុងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង ស្ម័គ្រព្រះទ័យលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សទាំងអស់ឲ្យរួចពីបាប។ ព្រះអង្គបានហ៊ុមព័ទ្ធយើង ដោយសន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ ហើយក៏បានស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលស្ថិតស្ថេរ និងមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន។—Xochitl Dixon