នៅក្រៅបង្អួចផ្ទះបាយរបស់ខ្ញុំ មានសត្វចាបរូប៊ីនមួយក្បាល បានធ្វើសំបុក នៅក្រោមជាយដំបូលដែលលយចេញក្រៅ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលវាពាំស្មៅមកចាក់ធ្វើសំបុកដ៏សុខសាន្ត ហើយបន្ទាប់មកវាចូលទៅក្រាបពងនៅខាងក្នុង។ រៀងរាល់ពេលព្រឹក ខ្ញុំតែងតែទៅអើតមើលសំបុក្រវា ប៉ុន្តែ មិនទាន់ឃើញពងវាញាស់។ ក្រោយមក ខ្ញុំដឹងថា ពងសត្វចាបរូប៊ីននឹងញាស់ បន្ទាប់ពីវាក្រាបពងបាន២សប្តាហ៍។
នេះមិនមែនជាលើកទីមួយឡើយ ដែលខ្ញុំត្រូវការភាពអត់ធ្មត់។ ខ្ញុំតែងតែមានការពិបាកនៅក្នុងការរង់ចាំ ជាពិសេស នៅក្នុងការអធិស្ឋាន។ ខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់ខ្ញុំបានរង់ចំាជិត៥ឆ្នាំ ទំរាំតែអាចទទួលចិញ្ចឹមកូនទីមួយរបស់យើង។ កាលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មុន អ្នកស្រីខាធ័ររីន ម៉ាស៊ល(Catherine Marshall) បានសរសេរថា “ការអធិស្ឋាន គឺប្រៀបបាននឹងស៊ុត ដែលមិនញាស់ភ្លាមៗ បន្ទាប់ពីយើងទើបតែបានក្រាប”។
លោកហោរាហាបាគុកក៏មានការតយុទ្ធនៅក្នុងការរង់ចាំ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់គាត់ផងដែរ។ គាត់មានភាពនឿយណាយ ចំពោះភាពស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនប្រព្រឹត្តិដោយភាពព្រៃផ្សៃមកលើនគរយូដា ដែលជានគរខាងត្បូង គាត់ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្ត នៅត្រង់ទីចាំយាម ហើយឡើងទៅលើប៉ម ហើយខំមើលទៅ ដើម្បីឲ្យដឹងជាទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលមកដូចម្តេច(ហាបាគុក ២:១)។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានឆ្លើយតបថា លោកហាបាគុកត្រូវរង់ចាំ “ពេលដែលព្រះអង្គបានកំណត់”(ខ.៣) ហើយក៏បានបង្គាប់គាត់ឲ្យកត់ទុកនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានបើកសម្តែង ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាច្រើនឆាប់បានឮព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ(ខ.២)។
ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រាប់គាត់ភ្លាមៗ អំពី “ពេលកំណត់” ដែលចក្រភពបាប៊ីឡូនដួលរលំ នៅ៦ទសត្សរ៍ទៀត ដែលជារយៈពេលរង់ចាំដ៏វែង ទំរាំតែព្រះអង្គសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យានេះ។ ដូចនេះ ជាញឹកញាប់ ព្រះអម្ចាស់មិនឆ្លើយតបការអធិស្ឋានភ្លាមៗឡើយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងសម្រេចបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះអង្គមានសម្រាប់ពិភពលោក និងជីវិតយើង។—ELISA MORGAN