ការស្រាវជ្រាវនៃសកលវិទ្យាល័យហាវើត អំពីការលូតលាស់របស់មនុស្សពេញវ័យ គឺជាគម្រោងដែលមានដំណើរការជាច្រើនទសវត្សរ៍ ដែលនាំឲ្យមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ អំពីសារៈសំខាន់នៃទំនាក់ទំនងដែលល្អ។ ការស្រាវជ្រាវនេះបានចាប់ផ្តើម ដោយមាននិស្សិតឆ្នាំទីពីរមួយក្រុម មានគ្នា៤៥៦នាក់ នៅសកលវិទ្យាល័យហាវើត ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៣០ ហើយក្រោយមក ក៏បានពង្រីក ដោយមានការចូលរួមជាបន្ថែមទៀត ពីប្រជាពលរដ្ឋ៤៥៦នាក់ ក្នុងទីក្រុងបូស្តុន។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការសម្ភាសអ្នកចូលរួម ហើយក៏បានធ្វើការសិក្សាមកលើកំណត់ត្រាវេជ្ជសាស្រ្តរបស់ពួកគេ រៀងរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តង។ ពួកគេក៏បានរកឃើញថា ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធទាំងនោះ គឺជាកត្តាចម្បងដែលនាំឲ្យមានសុភមង្គល និងសុខភាពល្អ។ ដូចនេះ បើយើងនៅក្បែរមនុស្សដែលផ្តល់ឲ្យនូវទំនាក់ទំនងល្អ នោះយើងក៏ទំនងជានឹងមានក្តីអំណរកាន់តែជ្រាលជ្រៅផងដែរ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីការអ្វីដែលសាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា ក្នុងបទគម្ពីរភីលីព ជំពូក១។ កាលនោះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើរពីក្នុងពន្ធធនាគាមក ដោយប្រាប់មិត្តភក្តិគាត់ថា រៀងរាល់ពេលដែលគាត់នឹកចាំអំពីពួកគេ គាត់អរព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយពួកគេ ហើយគាត់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ “ដោយអំណរ”(ខ.៤)។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនគ្រាន់តែជាមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ជាបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដែល “មានសេចក្តីប្រកបក្នុងព្រះគុណជាមួយគាត់” និងជាគូកនក្នុងដំណឹងល្អ ជាមួយគាត់(ខ.៧)។ ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ គឺមានការចែករំលែក និងយកអាសារគ្នាទៅវិញទៅមក ជាការប្រកបដ៏ពិត ដែលបង្កើតឡើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងដំណឹងល្អរបស់ព្រះ។
ជាការពិតណាស់ មិត្តភក្តិ មានសារៈសំខាន់ តែបងប្អួនរួមជំនឿដែលមានការប្រកបដ៏ពិត ជាកត្តាដែលនាំមកនូវក្តីអំណរ ដ៏ពិត និងជ្រាលជ្រៅ។ ព្រះគុណព្រះអាចចងភ្ជាប់យើង ឲ្យមានការរួបរួមដ៏ល្អបំផុត។ ទោះយើងស្ថិតក្នុងរដូវកាលដ៏ងងឹតបំផុតក្នុងជីវិត ក្តីអំណរ ដែលកើតឡើងពីចំណងនោះ នៅតែស្ថិតស្ថេរ។—Glenn Packiam