អ្នកធ្វើទាន យ៉ាងអាថ៌កំបាំង
សម្រាប់លោកគ្រីស្តូហ្វ័រ(Christopher) ដែលជាអតីតយុទ្ធជនពិការ សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃកាន់តែមានការពិបាក និងចំណាយពេលកាន់តែយូរ ហើយធ្វើឲ្យគាត់មានការឈឺចាប់កាន់តែខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែប្រឹងប្រែងអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីបម្រើភរិយា និងកូនរបស់គាត់។ អ្នកធ្វើដំណើរកាត់មុខផ្ទះគាត់ តែងតែឃើញគាត់រុញម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅ ក្នុងទីធ្លាមុខផ្ទះគាត់ រៀងរាល់សប្តាហ៍។
ថ្ងៃមួយ លោកគ្រីស្តូហ្វឺបានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ និងម៉ាស៊ីនកាត់ស្មៅដែលមានតម្លៃថ្លៃមួយគ្រឿង ពីម្ចាស់ជំនួយដែលមិនបានបញ្ចេញឈ្មោះ។ ម្ចាស់ជំនួយនេះមានការពេញចិត្តនៅក្នុងការឲ្យ ដោយសារនេះជាឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការជួយអ្នកដែលខ្វះខាត។
ព្រះយេស៊ូវមិនបានមានបន្ទូលថា យើងត្រូវតែធ្វើទានដល់អ្នកដទៃ ដោយអាថ៌កំបាំងគ្រប់ពេលនោះទេ តែព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងពិនិត្យមើលគោលបំណង ដែលយើងធ្វើទានដល់គេ(ម៉ាថាយ ៦:១)។ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “កាលណាអ្នកធ្វើទាន នោះកុំឲ្យផ្លុំត្រែនៅមុខអ្នក ដូចពួកមានពុត ដែលប្រព្រឹត្តនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយតាមផ្លូវ ដើម្បីឲ្យបានមនុស្សលោកសរសើរខ្លួននោះឡើយ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា គេបានរង្វាន់គេហើយ”(ខ.២)។ ពេលដែលព្រះទ្រង់រំពឹងឲ្យយើង ធ្វើជាអ្នកឲ្យ ដែលចិត្តស្មោះ ព្រះអង្គក៏បានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យជៀសវាងការធ្វើការល្អ នៅចំពោះមុខគេ ដើម្បីទទួលការសរសើរ ឬទទួលស្គាល់ពីអ្នកដទៃ(ខ.៣)។
ពេលដែលយើងដឹងថា អ្វីៗដែលយើងមានសុទ្ធតែមកពីព្រះ នោះយើងអាចធ្វើជាអ្នកឲ្យដោយសម្ងាត់ ដោយមិនសរសើរខ្លួនឯង ឬស្វែងរកការសរសើរពីអ្នកដទៃ។ ព្រះដែលជ្រាបគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ជាព្រះដែលប្រទានការល្អគ្រប់យ៉ាង។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានអ្វីៗ មករាស្ត្រព្រះអង្គ ដោយព្រះទ័យសប្បុរស។—Xochitl Dixon
តើសក្តិសមឬទេ?
អ្នកស្រីហេឡិន រ៉ូស៊ីវា(Helen Roseveare) ជាគ្រូពេទ្យជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបម្រើការជាបេសកជន ក្នុងប្រទេសខុងហ្គោ ទ្វីបអាហ្រ្វិក។ គាត់ត្រូវពួកឧទាមចាប់ជាចំណាប់ខ្មាំង ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមបះបោរស៊ីមបា ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៤។ គាត់បានទទួលរងទុក្ខវេទនាជាពន់ពេក ដោយត្រូវគេវាយដំ និងរំលោភបំពាន។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានសួរខ្លួនឯងថា តើគាត់សក្តិសមនឹងទទួលការឈឺចាប់ទាំងអស់នេះទេ?
ខណៈពេលដែលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមពិចារណា អំពីការលះបង់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវ គាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះកំពុងមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ អំពីរឿងនេះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានពន្យល់អ្នកសម្ភាសម្នាក់ថា “ពេលដែលទុក្ខវេទនាបានមកដល់ ក្នុងអំឡុងពេលនៃសង្គ្រាមបះបោរ ហើយការលះបង់ហាក់ដូចជាខ្ពស់ពេក សម្រាប់ខ្ញុំ ព្រះអម្ចាស់ហាក់ដូចជាមានបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំថា ចូរផ្លាស់ប្តូរសំណួរ។ មិនត្រូវសួរថា តើខ្ញុំសមនឹងទទួលការឈឺចាប់នេះទេ តែត្រូវសួរថា តើព្រះអង្គសក្តិសមនឹងទទួលសិរីល្អឬទេ?” ហើយគាត់ក៏បានសន្និដ្ឋានថា ទោះគាត់ជួបការឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ក៏បានឆ្លើយថា ព្រះអង្គពិតជាសក្តិសម។
តាមរយៈព្រះគុណព្រះ ដែលបានធ្វើការ ក្នុងជីវិតនាង ក្នុងអំឡុងពេលដ៏វេទនានោះ គាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដែលបានរងទុក្ខវេទនា រហូតដល់សុគត ដើម្បីសង្រ្គោះនាងឲ្យរួចពីបាប ព្រះអង្គសក្តិសមនឹងឲ្យគាត់ដើរតាម ទោះគាត់បានជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ។ ពាក្យ “ព្រះអង្គសក្តិសម” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសម្លេងដែលបានបន្លឺឡើង ជុំវិញបល្ល័ង្ករបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “គ្រប់គ្នាក៏បន្លឺសំឡេងថា កូនចៀមដែលគេបានសំឡាប់ នោះគួរនឹងបានព្រះចេស្តា ទ្រព្យសម្បត្តិ…
តំបន់ស្លាប់
កាលពីឆ្នាំ២០១៩ អ្នកឡើងភ្នំម្នាក់បានឃើញថ្ងៃរះជាលើកចុងក្រោយ នៅលើកំពូលភ្នំអេវើរេស។ គាត់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ នៅក្នុងការឡើងភ្នំ ប៉ុន្តែ រយៈកម្ពស់ដ៏ខ្ពស់បានធ្វើឲ្យគាត់គាំងបេះដូង ហើយគាត់ក៏បានបាត់បង់ជីវិត នៅក្នុងដំណើរចុះពីលើភ្នំមកវិញ។ អ្នកជំនាញផ្នែកសុខាភិបាលម្នាក់បានដាស់តឿនអ្នកឡើងភ្នំទាំងឡាយ កុំឲ្យគិតថា កំពូលភ្នំអេវើរេស គឺជាចំណុចចុងក្រោយនៃការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវតែប្រញាប់ក្រោកឡើង ហើយចុះមកក្រោមវិញ ដោយចាំថា ពួកគេកំពុងតែស្ថិតក្នុង “តំបន់ស្លាប់” ដែលខ្វះខ្យល់អុកស៊ីហ្សែនដកដង្ហើម។
ស្តេចដាវីឌបានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ មុននឹងទ្រង់បានឡើងទៅដល់កំពូល។ ទ្រង់បានសម្លាប់សត្វតោ និងខ្លាឃ្មុំ ហើយបានសម្លាប់កូលីយ៉ាត គេចផុតពីលំពែងដែលស្តេចសូលបានចោលសំដៅមកទ្រង់ និងបានគេចផុតពីកងទ័ពដែលដេញតាមទ្រង់ ហើយក្រោយមកក៏បានគ្រប់គ្រងទឹកដីរបស់សាសន៍ភីលីស្ទីន និងអាំម៉ូរី ដោយក្លាយជាស្តេចនៃតំបន់ភ្នំ។
ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានភ្លេចថា ទ្រង់កំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ស្លាប់។ នៅពេលដែលទ្រង់ឈានដល់ចំណុចកំពូលនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់ ដោយព្រះអម្ចាស់បានប្រទានជ័យជម្នះ នៅកន្លែងណាដែលទ្រង់យាងទៅ(២សាំយ៉ូអែល ៨:៦) ទ្រង់ក៏បានប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធគេ ហើយធ្វើឃាតប្តីគេ។ ដើមហេតុគឺដោយសារទ្រង់នៅសម្ងំនៅលើកំពូលភ្នំនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។ ពេលដែលកងទ័ពរបស់ទ្រង់ចេញទៅរកសមរភូមិ តែទ្រង់ “គង់នៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម”(១១:១)។ ស្តេចដាវីឌធ្លាប់ស្ម័គ្រចិត្តចេញទៅប្រយុទ្ធតតាំងនឹងកូលីយ៉ាត តែពេលនេះទ្រង់បានសម្រាក នៅក្នុងភាពរុងរឿងនៃភាពជោគជ័យរបស់ទ្រង់។
ការជម្នះចិត្តដែលមានមោទកភាពមិនមែនជាការងាយទេ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ៗនិយាយថា អ្នកជាមនុស្សពិសេស(៧:១១-១៦)។ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវតែជម្នះវា។ ពេលដែលយើងទទួលបានជោគជ័យខ្លះៗ យើងប្រហែលជាចង់អបអរសមិទ្ធផលរបស់យើង យើងទទួលយកការអបអរពីអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ យើងកំពុងស្ថិតក្នុងតំបន់ដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ចូរយើងប្រញាប់ចុះពីកំពូលភ្នំនោះ ហើយបម្រើអ្នកដទៃ នៅជើងភ្នំ ដោយទូលសូមព្រះការពារចិត្ត…
ឥន្ទធនូមានរាងមូលដូចរង្វង់
ពេលដែលលោកអេឌ្រាន(Adrian) ឡើងភ្នំ គាត់ក៏បានមើលមកខាងក្រោម ឃើញពពកដែលហោះទាបៗ។ ដោយមានថ្ងៃនៅពីក្រោយខ្នងគាត់ នោះគាត់ក៏បានមើលទៅក្រោម មិនគ្រាន់តែបានឃើញស្រមោលរបស់គាត់ តែក៏បានឃើញឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលនៅពីក្រោយស្រមោលគាត់ផងដែរ។ នេះជាបាតុភូត ដែលបង្កើតឲ្យមានឥន្ទធនូដែលមានរាងមូលដូចរង្វង់ព័ទ្ធជុំវិញស្រមោលរបស់មនុស្ស។ វាកើតឡើង ពេលដែលពន្លឺថ្ងៃចំណាំងផ្លាតនៅក្នុងពពក ដែលនៅខាងក្រោមកំពូលភ្នំ។ លោកអេឌ្រានក៏បានពិពណ៌នាថា វាជាពេលដ៏អស្ចារ្យ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានចិត្តរីករាយយ៉ាងខ្លាំង។
យើងអាចស្រមៃថា លោកណូអេមានចិត្តរីករាយប៉ុណ្ណា ពេលដែលគាត់បានឃើញឥន្ទធនូជាលើកទីមួយ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់បានបញ្ចប់។ ឥន្ទធនូនោះមិនគ្រាន់តែមានភាពស្រស់ស្អាតសម្រាប់ភ្នែកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែពន្លឺដែលបានចំណាំងផ្លាតបញ្ចេញពណ៌ចម្រុះនោះ គឺបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះផងដែរ។ បន្ទាប់ពីទឹកជំនន់ដែលបានបង្កវិនាសកម្ម ព្រះទ្រង់ក៏បានធានាលោកណូអេថា “អញនឹងនឹកចាំពីសេចក្តីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងនឹងឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងអស់ទាំងសត្វគ្រប់ពូជដែរ នោះនឹងគ្មានទឹកជន់ឡើងលិចផែនដី ដើម្បីបំផ្លាញគ្រប់ទាំងសាច់ទៀតឡើយ”(លោកុប្បត្តិ ៩:១៥)។
ផែនដីយើងនៅមានទឹកជំនន់ និងអាកាសធាតុដែលគួរឲ្យភ័យខ្លាច នៅតាមតំបន់ផ្សេងៗ ដែលនាំឲ្យមានការខាតបង់ដ៏សោកសៅ ប៉ុន្តែ ឥន្ទធនូគឺជាសេចក្តីសន្យារបស់ព្រះ ដែលបានធានាថា ព្រះអង្គនឹងមិនជំនុំជម្រះផែនដី ដោយទឹកជំនន់ទូទាំងពិភពលោកទៀតទេ។ សេចក្តីសន្យានៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ អាចរំឭកយើងថា ទោះយើងនឹងជួបការបាត់បង់ និងសេចក្តីស្លាប់នៅលើផែនដីនេះ ទោះដោយជម្ងឺ គ្រោះធម្មជាតិ ដោយកំហុស ឬដោយភាពចាស់ជរាក្តី ព្រះទ្រង់នឹងជួយយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះវត្តមានទ្រង់ ក្នុងទុក្ខលំបាក ដែលយើងជួបប្រទះ។
ពន្លឺថ្ងៃដែលបញ្ចេញពន្លឺប៉ះចំទឹក បង្កើតជាឥន្ទធនូ ដែលមានពណ៌ចម្រុះ គឺបានរំឭកយើង អំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក្នុងការបំពេញផែនដីនេះ…
ចម្រើនឡើងជាថ្មី
ពន្លឺថ្ងៃ និងទឹកដ៏គ្រប់គ្រាន់ បានធ្វើឲ្យផ្កាព្រៃដ៏ស្រស់ស្អាត ដុះបានល្អ និងគ្រប់ដណ្តប់ពីលើតំបន់មួយចំនួន នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដែលមានដូចជា ជ្រលងអ៊ែនទេឡូប និងភ្នំហ្វ៊ីហ្គឺរ៉ោជាដើម។ ប៉ុន្តែ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង ពេលដែលភាពរាំងស្ងួតបានវាយប្រហារមកលើតំបន់ទាំងនេះ? អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញថា ផ្កាព្រៃប្រភេទខ្លះបានរក្សាទុកនូវគ្រប់ពូជរបស់វា ក្នុងបរិមាណដ៏ច្រើន នៅក្នុងដី ជាជាងបណ្តោយឲ្យពួកវាប្រឹងចាក់ឫសចូលទៅក្នុងដី ហើយលូតលាស់។ បន្ទាប់ពីភាពរាំងស្ងួតបានបញ្ចប់ រុក្ខជាតិទាំងនោះក៏បានប្រើគ្រប់ពូជដែលវាបានសន្សំទុក ដើម្បីចាប់ផ្តើមចម្រើនឡើងវិញ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលនៅសម័យបុរាណ មានការចម្រើនឡើង ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ពួកមេទាសករបានបង្ខំពួកគេឲ្យធ្វើការ ក្នុងវាលស្រែ និងធ្វើឥដ្ឋ។ ពួកមេការដ៏កាចសាហាវទាំងនោះ តម្រូវឲ្យពួកគេសាងសង់ទីក្រុងទាំងមូលថ្វាយស្តេចផារ៉ោន។ ស្តេចអេស៊ីព្ទថែមទាំងបានប្រើវិធីសាស្រ្តសម្លាប់ទារក ដើម្បីបន្ថយចំនួនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទៀតផង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារព្រះទ្រង់បានទ្រទ្រង់ពួកគេ “ទោះគេធ្វើទុក្ខប៉ុណ្ណា នោះពួកគេក៏ចំរើនជាច្រើន ទាំងសាយពេញពាសឡើងប៉ុណ្ណោះដែរ”(និក្ខមនំ ១:១២)។ អ្នកប្រាជ្ញព្រះគម្ពីរជាច្រើនបានប៉ាន់ប្រមាណឃើញថា នៅសម័យនោះ ចំនួនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលទាំងប្រុសស្រី និងកុមារ បានកើនចំនួនដល់២លាននាក់(ឬលើសនេះទៀត) ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេ នៅនគរអេស៊ីព្ទ។
ព្រះដែលបានថែរក្សារាស្រ្តព្រះអង្គ នៅសម័យនោះ ក៏កំពុងតែទ្រទ្រង់យើង នៅសម័យបច្ចុប្បន្នផងដែរ។ ព្រះអង្គអាចជួយយើង ទោះនៅក្នុងបរិស្ថានណាក៏ដោយ។ យើងប្រហែលកំពុងព្រួយបារម្ភ អំពីការស៊ូទ្រាំ ក្នុងអំឡុងរដូវកាលមួយទៀត។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានធានាយើងថា ព្រះដែល “បាបតុបតែងស្មៅដែលនឹងក្រៀមស្វិត ហើយត្រូវគេដុត” ក៏អាចផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការយើងផងដែរ(ម៉ាថាយ…
សេចក្តីស្រឡាញ់ ដ៏ក្លាហាន
គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលនៅក្នុងជួរទ័ពអាមេរិកទាំងបួននាក់នោះ មិនមានឈ្មោះល្បីជា “វីរបុរស” នោះទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលយប់ដែលរងាខ្លាំង ក្នុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤៣ នាវាដឹកជញ្ជូនទ័ព ឈ្មោះSS Dorchester ដែលពួកគេបានជិះ ត្រូវនាវាមុជទឹករបស់សត្រូវបាញ់ចំ នៅក្បែរឆ្នេរសមុទ្រ នៃតំបន់គ្រីនលែន ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២។ ពេលនោះ អ្នកទាំងបួនក៏បានប្រឹងប្រែងអស់សមត្ថភាព ដើម្បីជួយសម្រួលអារម្មណ៍របស់ពួកទាហានដែលកំពុងតែស្លន់ស្លោ។ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលរួចជីវិត មានម្នាក់បាននិយាយថា ខណៈពេលដែលនាវាកំពុងតែលិច ហើយអ្នករបួសកំពុងតែលោតចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះដែលមានមនុស្សលើសចំណុះ គ្រូបង្រៀនព្រះបន្ទូលទាំងបួនក៏បានសម្រួលអារម្មណ៍អស់អ្នកដែលកំពុងឆ្លេឆ្លា ដោយ “ចែកចាយព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្តីក្លាហាន”។
ពេលដែលគេខ្វះអាវការពារកុំឲ្យលង់ទឹក អ្នកទាំងបួនសុទ្ធតែបានដោះអាវការពាររបស់ខ្លួន ឲ្យទៅយុវជនម្នាក់ដែលកំពុងមានការភ័យខ្លាច។ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តលិចទឹកស្លាប់ជាមួយនាវា ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃបានរស់។ អ្នកដែលបានរួចជីវិតម្នាក់បាននិយាយថា “វាជារឿងល្អបំផុតដែលខ្ញុំបានជួប”។
ពួកគេក៏បានកាន់ដៃគ្នាខណៈពេលដែលនាវាចាប់ផ្តើមលិចទៅក្នុងទឹក ហើយអធិស្ឋានឮៗទាំងអស់គ្នា ដោយផ្តល់ការលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលហៀបនឹងស្លាប់ជាមួយពួកគេ។
រឿងនេះបានបង្ហាញនូវសេចក្តីក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ បានធ្វើឲ្យការលះបង់របស់ពួកគេមានន័យយ៉ាងខ្លាំង។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញអ្នកជឿទាំងអស់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដូចនេះផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានជួបបញ្ហាជម្លោះ ពុករលួយ និងអំពើបាបជាច្រើន បានជាគាត់ជំរុញពួកគេថា “ចូរចាំយាម ចូរឈរឲ្យមាំមួនក្នុងសេចក្តីជំនឿ ចូរប្រព្រឹត្តឲ្យពេញជាភាពបុរស ចូរឲ្យមានកំឡាំង”(១កូរិនថូស ១៦:១៣)។ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានបន្ថែមទៀតថា “ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់”(ខ.១៤)។
នេះជាសេចក្តីបង្គាប់ដ៏សំខាន់ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវទាំងអស់ ជាពិសេស ក្នុងអំឡុងពេលមានវិបត្តិ។ ក្នុងជីវិតយើង ពេលដែលភាពវឹកវរកំពុងតែគំរាមកំហែង…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក
ពេលខ្ញុំយកឡានទៅលាង នៅកន្លែងលាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ មានបុរសម្នាក់កំពុងបើកឡានចូលកន្លែងលាង មុនខ្ញុំ។ គាត់ក៏បានចុះដើរទៅខាងក្រោយឡានគាត់ ដើម្បីដោះទំពក់សណ្តោងចេញពីឡានភីកអាប់របស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យវាទាក់នឹងច្រាសស្វ័យប្រវត្តិ ដែលគេបង្វឹលដុះលាងរថយន្ត។ គាត់ក៏បានបង់ថ្លៃលាងឡាន ហើយក៏បានបើកឡានចូលទៅក្នុងផ្លូវបើកស្វ័យប្រវត្តិ។ បុគ្គលិកលាងឡានក៏បានស្រែកប្រាប់គាត់ ឲ្យកាច់ចង្កឹះលេខឡាន ដាក់លេខ N ។ ប៉ុន្តែ គាត់បានបិទកញ្ចក់ឡាន មិនបានស្តាប់ឮ។ គាត់ក៏បានបើកឡានកាត់តាមបន្ទប់លាងឡានស្វ័យប្រវត្តិ បានតែ៤វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះ ឡានគាត់ស្ទើរតែមិនប៉ះទឹកសោះ។
លោកអេលីយ៉ាមានបេសកកម្មមួយ ដែលត្រូវធ្វើ។ គាត់កំពុងតែរវល់បម្រើព្រះ ដោយសម្រេចកិច្ចការធំៗមួយចំនួន។ គាត់ទើបតែបានឈ្នះហោរារបស់ព្រះបាល ក្នុងការប្រកួតការអស្ចារ្យ ហើយគាត់ក៏បានអស់កម្លាំង(មើល ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:១៦-៣៩)។ គាត់ត្រូវការពេលសម្រាក។ ព្រះទ្រង់ក៏បាននាំគាត់ ទៅភ្នំហូរែប ជាកន្លែងដែលទ្រង់ធ្លាប់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យគាត់ឃើញកាលពីយូរមកហើយ។ ពេលនោះ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើឲ្យមានខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង រញ្ជួយដី ឬមានភ្លើងឆាបឆេះនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលមកគាត់ ដោយសម្លេងតូចរហៀង យ៉ាងស្រទន់។ “អេលីយ៉ាបានឮហើយ នោះលោកក៏យកក្រមាគ្រលុំមុខ ចេញមកឈរនៅមាត់រអាង”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១៣)។
ខ្ញុំ និងអ្នកក៏មានបេសកកម្ម ដែលត្រូវធ្វើផងដែរ។ យើងត្រូវដាក់ជីវិតយើង នៅលើផ្លូវរបស់ព្រះ ដើម្បីសម្រេចការដ៏ធំ ថ្វាយព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ បើយើងមិនដែលឈប់បង្អង់ ដើម្បីសម្រាកទេ នោះជីវិតយើងអាចទៅលឿនជ្រុល ដោយមិនបានស្តាប់ព្រះសូរ្យសៀងព្រះ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលខ្សឹបមកយើងថា…
តើអ្នកមានផែនការទេ?
ខេដិន(Caden) ជាយុវជន ដែលនឹងចូលដល់អាយុ១៨ឆ្នាំ ក្នុងពេលឆាប់ៗ។ គាត់កំពុងទន្ទឹងរង់ចំាពេលដែលគាត់នឹងបានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យជាលើកដំបូង ដោយមានអាហាររូបករណ៍។ គាត់បានចូលរួមក្នុងការងារផ្សាយដំណឹងល្អ នៅវិទ្យាល័យ ហើយបានទន្ទឹងរង់ចាំពេលដែលគាត់នឹងបានចូលរួម ក្នុងការងារស្រដៀងនេះ ក្នុងបរិស្ថានថ្មី។ គាត់ក៏បានសន្សំលុយ ដែលគាត់ទទួលបានពីការងារពាក់កណ្តាលពេល ហើយក៏បានមានឱកាសដ៏ល្អ ដើម្បីទទួលបានការងារថ្មី។ គាត់មានគោលដៅល្អៗមួយចំនួន ហើយអ្វីៗក៏មានដំណើរការល្អ តាមគម្រោងរបស់គាត់។
ហើយបន្ទាប់មក នៅរដូវផ្ការីក នៃឆ្នាំ២០២០ ការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីតបានផ្លាស់ប្តូរអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។
សាលាក៏បានជូនដំណឹងមកថា គាត់ត្រូវរៀនតាមអនឡាន ក្នុងឆមាសទី១។ ការផ្សាយដំណឹងល្អ នៅមហាវិទ្យាល័យក៏បានផ្អាក។ ចិត្តដែលរំពឹងចង់បានការងារល្អ ក៏បានរីងស្ងួត ពេលដែលកន្លែងធ្វើការជាច្រើនត្រូវបានបិទ។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែអស់សង្ឃឹម មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់ក៏បានដកស្រង់ពាក្យរបស់អ្នកប្រដាល់អាជីពដ៏ល្បីម្នាក់ដែលបាននិយាយថា “មនុស្សម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានផែនការរៀងៗខ្លួន ទាល់តែត្រូវគេដាល់ចំកញ្ចប់មាត់”។
បទគម្ពីរសុភាសិត ជំពូក១៦ បានប្រាប់យើងថា ពេលណាយើងថ្វាយការទាំងអស់ដែលយើងធ្វើដល់ព្រះ ព្រះអង្គនឹងដឹកនាំយើងក្នុងការរៀបចំផែនការ ហើយអ្វីៗនឹងដំណើរការ តាមបំណងព្រះទ័យព្រះអង្គ(ខ.៣-៤)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្តេជ្ញាចិត្តដ៏ពិតអាចមានការពិបាក។ ការប្តេជ្ញាចិត្តពិតប្រាកដតម្រូវឲ្យយើងបើកចិត្ត ទទួលការដឹកនាំពីព្រះ ដោយមិនងាកទៅឆ្វេង ឬទៅស្តាំ តាមតែចិត្តនឹកឃើញនោះឡើយ(ខ.៩ ១៩:២១)។
ក្តីស្រមៃដែលមិនមានផ្លែផ្កា អាចនាំឲ្យមកនូវការខកចិត្ត ប៉ុន្តែ ដោយសារយើងមិនអាចមើលឃើញពេលអនាគតជាមុន នោះយើងត្រូវតែពឹងផ្អែកទៅលើផ្លូវរបស់ព្រះ ដែលជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់។ ពេលណាយើងចុះចូលនឹងព្រះអង្គ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំជំហានយើងដោយក្តីស្រឡាញ់ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងមិនបានឃើញផ្លូវនៅខាងមុខក៏ដោយ(១៦:៩)។—Cindy Hess…
ការមើលឃើញ និងការជឿ
លោកយូរី ហ្កាហ្ការីន(Yuri Gagarin) បានឡើងទៅដល់ទីអវកាសក្រៅផែនដី ហើយក៏បានក្លាយជាមនុស្សទីមួយ ដែលបានចូលទៅក្នុងទីអវកាស។ បន្ទាប់មក យានចម្លងរបស់គាត់ក៏បានចូលក្នុងស្រទាប់បរិយាកាសផែនដីវិញ ហើយគាត់ក៏បានលោតឆ័ត្រយោង ចុះនៅក្នុងតំបន់ជនបទ នៃប្រទេសរុស្ស៊ី។ មានស្រ្តីកសិករម្នាក់បានប្រទះឃើញអវកាសយានិករូបនោះ ក្នុងឯកសណ្ឋានពណ៌លឿងទុំ នៅពាក់មួកការពារនៅឡើយ ហើយកំពុងតែអូសឆ័ត្រយោងពីរ។ នាងក៏បានសួរគាត់ដោយការភ្ញាក់ផ្អើលថា “តើអ្នកជាមនុស្សដែលបានចុះមកពីទីអវកាសឬ?” គាត់ក៏បានឆ្លើយថា “បាទ តាមពិត គឺខ្ញុំបានចុះមកពីទីអវកាសមែន”។
គួរឲ្យស្តាយណាស់ ពួកអ្នកដឹកនាំនៃសហភាពសូវៀត បានបង្វែរសាច់រឿងនៃការហោះហើរជាប្រវត្តិសាស្រ្តនេះ ទៅជាការឃោសនាប្រឆាំងនឹងជំនឿសាសនា។ នាយករដ្ឋមន្រ្តីរបស់ពួកគេក៏បានប្រកាសថា “លោកហ្កាហ្ការីនបានចូលទៅក្នុងទីអវកាស ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានឃើញព្រះនៅទីនោះឡើយ”។(តាមពិត លោកហ្កាហ្ការីនមិនបាននិយាយដូចនេះទេ)។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាលោកស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) ដែលបានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកដែលមិនបានរកឃើញព្រះ នៅលើផែនដីនេះ គឺមិនទំនងជានឹងរកឃើញព្រះអង្គនៅក្នុងទីអវកាសឡើយ”។
ព្រះយេស៊ូវបានដាស់តឿនយើង អំពីការព្រងើយកន្តើយចំពោះព្រះ ក្នុងជីវិតនេះ។ ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីបុរសពីរនាក់ ដែលបានស្លាប់ គឺបុរសអ្នកមាន ដែលគ្មានពេលសម្រាប់ព្រះ និងលោកឡាសា ដែលជាអ្នកក្រតោកយ៉ាក តែមានជំនឿដ៏រឹងមាំ(លូកា ១៦:១៩-៣១)។ អ្នកមានក៏បានទទួលរងទារុណកម្មក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ហើយក៏បានអង្វរលោកអ័ប្រាហាំ ឲ្យជួយប្រាប់បងប្អូនគាត់ដែលកំពុងរស់នៅ លើផែនដី។ គាត់បានអង្វរលោកអ័ប្រាហាំថា “សូមលោកចាត់ឲ្យគាត់ទៅឯផ្ទះឪពុកខ្ញុំបន្តិច …បើមានអ្នកណាពីពួកមនុស្សស្លាប់ទៅឯគេវិញ នោះគេនឹងប្រែចិត្តជាមិនខាន”(ខ.២៧,៣០)។ លោកអ័ប្រាហាំក៏បានឆ្លើយត្រង់ៗតែម្តងថា “បើគេមិនព្រមស្តាប់លោកម៉ូសេ…
ទឹកដែលយើងត្រូវការ
បឹងបៃកាល ជាបឹងដែលជ្រៅជាងគេបំផុត នៅលើពិភពលោក។ វាមានទំហំធំធេង និងគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែងណាស់។ វាមានជម្រៅប្រហែល១,៦ គីឡូម៉ែត្រ និងមានបណ្តោយ ៦៣៦ គីឡូម៉ែត្រ នឹងទទឹង ៧៩គីឡូម៉ែត្រ។ បរិមាណនៃទឹកបឹងនេះ ត្រូវជា១ភាគ៥ នៃបរិមាណទឹកសាបទាំងអស់នៅលើពិភពលោក សរុបចូលគ្នា។ ប៉ុន្តែ បឹងនេះពិបាកនឹងឲ្យគេទៅដល់ណាស់។ បឹងបៃកាលមានទីតាំង ក្នុងតំបន់ស៊ីបេរី ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមតំបន់ដាច់ស្រយាលបំផុត នៃប្រទេសរូស្ស៊ី។ ភពផែនដីយើងកំពុងតែមានការខ្វះខាតទឹកសាបយ៉ាងខ្លាំង ដូចនេះ វាជារឿងគួរឲ្យឆ្ងល់ ដែលផ្ទៃទឹកដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ បានលាក់ខ្លួន នៅក្នុងកន្លែង ដែលមនុស្សជាច្រើនមិនអាចទៅដល់។
បឹងបៃកាលស្ថិតនៅដាច់ស្រយាល ធ្វើឲ្យគេពិបាកទៅរកទឹករបស់វា ប៉ុន្តែ មានប្រភពទឹកមួយដែលផ្តល់ឲ្យនូវជីវិត ដែលមិនចេះរីងស្ងួត មានសម្រាប់អ្នកដែលត្រូវការ។ នៅក្បែរអណ្តូងទឹកមួយ ក្នុងស្រុកសាម៉ារី ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាមួយស្រ្តីម្នាក់ ហើយក៏បានបង្ហាញអំពីការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់នាង។ គឺមានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលអាចបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់នាងបាន។
ទឹកដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់នាង គឺខុសពីទឹកដែលនាងដងពីអណ្តូងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “តែអ្នកណាដែលផឹកទឹកខ្ញុំឲ្យ នោះនឹងមិនស្រេកទៀតឡើយ ទឹកដែលខ្ញុំឲ្យ នឹងត្រឡប់ជារន្ធទឹកនៅក្នុងអ្នកនោះ ដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៣-១៤)។
មានការជាច្រើនដែលសន្យាថា នឹងធ្វើឲ្យយើងស្កប់ចិត្ត តែមិនដែលបានបំបាក់ការស្រេកទឹករបស់យើងឡើយ។ មានតែព្រះយេស៊ូវទេ ដែលពិតជាអាចបំបាត់ការស្រេកទឹកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ហើយទឹករស់របស់ព្រះអង្គ មានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅគ្រប់ទីកន្លែង។—Bill Crowder