លោកចន លូអ៊ីស(John Lewis) ជាសមាជិកសភាអាមេរិក និងជាអ្នកដឹកនាំចលនាទាមទាសិទ្ធិពលរដ្ឋ។ ពេលដែលគាត់ទទួលមរណៈភាពនៃឆ្នាំ២០២០ មនុស្សជាច្រើន ដែលមាននិន្នាការនយោបាយខុសៗគ្នា បាននាំគ្នាកាន់ទុក្ខ។ កាលពីឆ្នាំ១៩៦៥ លោកលូអ៊ីស បានដើរដង្ហែរក្បួនជាមួយលោកម៉ាទីន លូស័រ ឃីង ជូនា(Martin Luther King Jr.) ដើម្បីទាមទាឲ្យពលរដ្ឋអាមេរិកស្បែកខ្មៅមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។ ក្នុងអំឡុងពេលដង្ហែក្បួននោះ លោកលូអ៊ីសត្រូវគេវាយដំ បណ្តាលឲ្យប្រេះលលាក្បាល និងមានស្នាមសម្លាកលើរាងកាយ ពេញមួយជីវិត។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ពេលដែលអ្នកបានឃើញអ្វីមួយ ដែលមិនត្រឹមត្រូវ មិនយុត្តិធម៌ មិនស្មើភាព នោះអ្នកមានកាតព្វកិច្ចតាមផ្លូវសីលធម៌ ដែលត្រូវនិយាយ និងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ កុំខ្លាច ក្នុងការស្រែកទាមទា ហើយកុំខ្លាចមានរឿង ដែលមានប្រយោជន៍នោះឡើយ”។
លោកលូអ៊ីសបានដឹងតាំងពីដំបូងថា ការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះសេចក្តីពិត តម្រូវឲ្យយើងហ៊ានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ដែល “មានប្រយោជន៍”។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវនិយាយ ទោះមនុស្សភាគច្រើនមិនចូលចិត្តក៏ដោយ។ ហោរាអេម៉ុសក៏បានដឹងអំពីបញ្ហានេះផងដែរ។ ពេលដែលគាត់បានឃើញអំពើបាប និងភាពអយុត្តិធម៌ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្ត គាត់មិនអាចនៅស្ងៀមបានឡើយ។ លោកអេម៉ុសក៏បានប្រកាសថ្កោលទោសពួកអ្នកមានអំណាច ដែលកំពុងគាបសង្កត់ជនស្លូតត្រង់ ស៊ីសំណូក ហើយកាត់ក្តីឲ្យអ្នកក្រ ដោយអយុត្តិធម៌ ព្រមទំាងសង់ផ្ទះថ្ម និងមានចំការទំពាំងបាយជូរដ៏ត្រសុំត្រសាយ(អេម៉ុស ៥:១១-១២)។ លោកអេម៉ុសមិនខិតខំស្វែងរកសុវត្ថិភាព និងភាពស្រណុកស្រួលនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បាននិយាយប្រឆាំងនឹងការអាក្រក់។ ដូចនេះ លោកហោរារូបនេះបាននាំបញ្ហាដាក់ខ្លួន តែជាបញ្ហាដែលមានប្រយោជន៍។
គាត់បានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហានេះ ក្នុងគោលបំណង ដើម្បីស្វែងរកប្រយោជន៍ ឬយុត្តិធម៌សម្រាប់គេរាល់គ្នា។ គឺដូចដែលលោកអេម៉ុសបានប្រកាសថា “ត្រូវឲ្យមានសេចក្តីយុត្តិធម៌ហូរដូចទឹក ហើយសេចក្តីសុចរិតដូចជាទន្លេធំវិញ”(ខ.២៤)។ ចូរយើងប្រឈមមុខដាក់បញ្ហាដែលមានប្រយោជន៍(ដែលសុចរិត យុត្តិធម៌ និងអហិង្សា ) ក្នុងគោលដៅដើម្បីសេចក្តីល្អ និងការប្រោសឲ្យជា។—Winn Collier