ជីវិតដែលមានតម្លៃក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
ទឹកភ្នែកបានហូរចុះមកលើថ្ពាល់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែព្យាយាមស្វែងរកចិញ្ចៀនអាពាហព៍ពិពាហ៍ និងចិញ្ចៀនខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍យ៉ាងវក់វី។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានលើកសាឡុង និងដើរមកលើពេញផ្ទះហើយ អ័លែន(Alan) ក៏បាននិយាយសុំទោស ហើយប្រាប់ថា យើងនឹងទៅទិញចិញ្ចៀនថ្មី។
ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយតបថា “អរគុណ ប៉ុន្តែ អនុស្សាវរីយ៍ដែលនៅជាប់នឹងចិញ្ចៀនទាំងនោះ មានតម្លៃណាស់ គឺមិនអាចយកចិញ្ចៀនថ្មីមកជំនួសបានទេ”។ ខ្ញុំក៏បានបន្តស្វែងរកគ្រឿងអលង្ការនោះបណ្តើរ ហើយអធិស្ឋានបណ្តើរថា “ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យរកឃើញចិញ្ចៀនទាំងនោះផង”។
ក្រោយមក ខណៈពេលដែលខ្ញុំលូកចូលក្នុងហោប៉ៅអាវរងា ដែលខ្ញុំបានពាក់កាលពីដើមសប្តាហ៍ ខ្ញុំក៏បានរកឃើញចិញ្ចៀនដ៏មានតម្លៃនោះ។ ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ។ ខ្ញុំនិងស្វាមីខ្ញុំក៏បានយកចិញ្ចៀននោះមកពាក់ដោយអំណរហើយក៏បាននឹកចាំអំពីរឿងប្រៀបប្រដូច អំពីស្រ្តីម្នាក់ ដែលបានបាត់ប្រាក់ដួង(លូកា ១៥:៨-១០)។ ខ្ញុំដឹងអំពីតម្លៃនៃចិញ្ចៀនដែលយើងបានបាត់ គឺមិនខុសពីស្រ្តីដែលខំស្វែងរកប្រាក់ដួងរបស់នាងនោះឡើយ។ ការដែលយើងចង់ស្វែងរករបស់មានតម្លៃដែលបានបាត់ គឺមិនមែនមានអ្វីខុសទេ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រាន់តែបានប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ដើម្បីមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងសង្រ្គោះមនុស្សទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ មនុស្សមានបាបម្នាក់បានប្រែចិត្ត នាំឲ្យមានការអបអរនៅនគរស្ថានសួគ៌។
ចូរយើងអធិស្ឋានដោយចិត្តឆេះឆួលឲ្យអ្នកដទៃបានស្គាល់ព្រះ គឺដូចដែលយើងអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងរកឃើញរបស់មានតម្លៃដែលបានបាត់។ យើងពិតជាមានឯកសិទ្ធិពិសេសណាស់ ដែលបានអបអរ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ប្រែចិត្ត និងថ្វាយជីវិតដល់ព្រះគ្រីស្ទ។ បើយើងបានទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ យើងអាចអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលយើងបានពិសោធន៍នឹងក្តីអំណរ ដោយដឹងថា ព្រះដែលស្រឡាញ់យើង នឹងមិនបោះបង់ចោលយើង ព្រោះយើងសក្ដិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គស្វែងរក។—Xochitl Dixon
ការជម្នះការច្រណែន
ក្នុងខ្សែភាពយន្តមានចំណងជើងថា អាម៉ាឌាស លោកអាន់តូនីញ៉ូ សាលេរី(Antonio Salieri) ដែលជាអ្នកនិពន្ធទំនុកភ្លេងវ័យចំណាស់ បានលេងព្យាណូ នូវបទភ្លេងមួយចំនួនរបស់គាត់ ឲ្យសង្ឃម្នាក់ដែលជាភ្ញៀវ។ សង្ឃនោះមានការខ្មាស់អៀន ហើយក៏បានសារភាពថា គាត់មិនដឹងថា ទំនុកភ្លេងនោះជាបទអ្វីទេ។ លោកសាលេរីក៏បានសួរថា “ចុះបទនេះវិញ?” ភ្លាមៗនោះគាត់ក៏បានលេងបទដ៏ពេញនិយមមួយ។ សង្ឃនោះក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនបានដឹងថា លោកជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងនេះទេ”។ លោកសាលេរីក៏បានតបថា “ខ្ញុំមិនបាននិពន្ធបទភ្លេងនេះទេ។ លោកម៉ូហ្សាត(Mozart)គឺជាអ្នកនិពន្ធ”។ គេក៏បានរកឃើញថា ជោគជ័យរបស់លោកម៉ូហ្សាត បាននាំឲ្យលោកសាលេរីមានការច្រណែនយ៉ាងខ្លាំង ថែមទាំងនាំឲ្យគាត់ពាក់ព័ន្ធ នៅក្នុងការស្លាប់របស់លោកម៉ូហ្សាតទៀតផង។
មានបទចម្រៀងមួយទៀត ដែលនាំឲ្យមានការច្រណែនផងដែរ។ បន្ទាប់ពីដាវីឌប្រយុទ្ធឈ្នះកូលីយ៉ាត ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បាននាំគ្នាច្រៀងថា “សូលទ្រង់បានសំឡាប់ទាំងពាន់ ហើយដាវីឌទាំងម៉ឺន”(១សាំយ៉ូអែល ១៨:៧)។ ការប្រៀបធៀប នេះមិនបានធ្វើឲ្យស្តេចសូលសប្បាយព្រះទ័យទេ។ ទ្រង់មានការច្រណែនចំពោះជ័យជម្នះរបស់ដាវីឌ ហើយខ្លាចបាត់បង់រាជបល្ល័ង្ក(ខ.៨-៩) ដូចនេះ ទ្រង់ក៏បានចាប់ផ្តើមតាមកំចាត់ដាវីឌ អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។
តាមធម្មតា យើងជួបការល្បួងឲ្យច្រណែន នឹងអ្នកដែលមានអំណោយទានស្រដៀងយើង តែមានសមត្ថភាពជាងយើង គឺមិនខុសពីលោកសាលេរី ក្នុងរឿងតន្រ្តី ឬស្តេចសូលក្នុងរឿងអំណាចនោះឡើយ។ យើងក៏អាចមានចិត្តចង់បំផ្លាញគូប្រជែងរបស់យើង ដោយស្វែងរកកំហុស ក្នុងការងាររបស់ពួកគេ ឬព្យាយាមបង្អាប់ មកលើភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេ។
ព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំងស្តេចសូល ឲ្យបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់(១០:៦-៧,២៤) ជាឯកសិទ្ធិដែលគួរតែធ្វើឲ្យទ្រង់មានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំងចំពោះព្រះ ជាជាងច្រណែនគេ។ ដោយសារយើងម្នាក់ៗមានការត្រាស់ហៅខុសៗគ្នា(អេភេសូរ ២:១០) វីធីល្អបំផុតដើម្បីជម្នះការច្រណែន នោះគឺត្រូវឈប់ប្រៀបធៀបខ្លួនយើងនឹងអ្នកដទៃ។ …
ព្រះយេស៊ូវជាស្ពានមេត្រី
លោកតេលេម៉ាកូស(Telemachus) ជាអ្នកបម្រើព្រះ ដែលបានរស់នៅក្នុងជីវិតស្ងៀមស្ងាត់ តែការស្លាប់របស់គាត់ នៅចុងសតវត្សរ៍ទី៤ បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងពិភពលោក។ គាត់បានធ្វើដំណើរពីទិសខាងកើត មកទីក្រុងរ៉ូម ហើយក៏បានជ្រៀតជ្រែក នៅក្នុងការប្រកួតស្លាប់រស់របស់អ្នកប្រយុទ្ធ ក្នុងទីលានប្រយុទ្ធ។ គាត់បានផ្លោះរបងស្តាត ចូលទៅក្នុងទីលានប្រយុទ្ធ ដើម្បីព្យាយាមបញ្ឈប់ការកាប់សម្លាប់គ្នា របស់អ្នកប្រយុទ្ធស្លាប់រស់ទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ហ្វូងមនុស្សមានការខឹងសម្បារ ហើយក៏បានចោលគាត់នឹងថ្មសម្លាប់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អធិរាជហូន័ររាស(Honorius) មានការប៉ះពាល់ចិត្ត ចំពោះសកម្មភាពរបស់លោកតេលេម៉ាកូស ហើយក៏បានចេញព្រះរាជក្រឹត្យឲ្យគេបញ្ចប់ការប្រកួតដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃនេះ ដែលមានរយៈពេលប្រហែល៥០០ឆ្នាំមកហើយ។
ពេលដែលសាវ័កប៉ុលហៅព្រះយេស៊ូវថា “ស្ពានមេត្រីរបស់យើង” នោះគឺគាត់សំដៅទៅលើការបញ្ចប់នៃភាពជាសត្រូវរវាងជនជាតិយូដា និងសាសន៍ដទៃ(អេភេសូរ ២:១៤)។ ពួកយូដាដែលជារាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះ មានលក្ខណៈពិសេសខុសពីសាសន៍ដទៃ ហើយក៏បានអរសប្បាយនឹងឯកសិទ្ធិពិសេសមួយចំនួន។ ឧទាហរណ៍ គេបានអនុញ្ញាតឲ្យសាសន៍ដទៃថ្វាយបង្គំព្រះ នៅក្នុងព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយមានជញ្ជាំងមួយបានញែកពួកអ៊ីស្រាអែល ដែលនៅខាងក្នុង ចេញពីសាសន៍ដទៃដែលនៅខាងក្រៅ ហើយការបំពានបំរាមនេះនឹងត្រូវទទួលទោសស្លាប់។ ពួកសាសន៍យូដាបានចាត់ទុកសាសន៍ដទៃ ថាមិនស្អាត ហើយពួកគេក៏មានការប្រឆំាងគ្នាទៅវិញទៅមក។ ប៉ុន្តែ ដោយសារការសុគត និងការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ នោះទាំងពួកសាសន៍យូដា និងសាសន៍ដទៃសុទ្ធតែអាចថ្វាយបង្គំព្រះដោយសេរី ដោយជំនឿលើព្រះអង្គ(ខ.១៨-២២)។ គ្មានជញ្ជាំងខ័ណ្ឌពួកគេចេញពីគ្នាទៀតឡើយ។ គ្មានក្រុមណាមានឯកសិទ្ធិជាងក្រុមផ្សេងទៀតនោះទេ។ ទាំងសាសន៍ដទៃ និងសាសន៍យូដាមានភាពស្មើគ្នា នៅចំពោះព្រះ។ លោកតេលេម៉ាកុសបាននាំមកនូវសន្តិភាពដល់អ្នកប្រយុទ្ធ តាមរយៈការស្លាប់របស់គាត់ តែព្រះយេស៊ូវបានប្រទានសន្តិភាព និងការផ្សះផ្សាដល់អស់អ្នកដែលជឿព្រះអង្គ តាមរយៈការសុគត…
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះខ្លាំងជាង
កាលពីឆ្នាំ២០២០ អាលីសា មែនដូហ្សា(Alyssa Mendoza) បានទទួលសារអេឡិចត្រូនិកដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ ពីឪពុករបស់នាងនៅពាក់កណ្តាលអាធ្រាត។ សារនោះបាននិយាយ អំពីការអ្វីខ្លះដែលត្រូវធ្វើ សម្រាប់ម្តាយរបស់នាង នៅថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍គំរប់២៥ឆ្នាំ។ ហេតុអ្វីនាងមានការភ្ញាក់ផ្អើល? ឪពុករបស់នាងបានលាចាកលោកកាលពី១០ខែមុន។ នាងក៏បានដឹងថា កាលឪពុកនាងកំពុងមានជំងឺ គាត់បានសរសេរសារនោះ ហើយបានកំណត់ពេលផ្ញើវា មកនាង នៅពេលយប់នោះ ដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដោយគាត់ដឹងថា គាត់ប្រហែលមិនអាចរស់ដល់ពេលនោះទេ។ គាត់ក៏បានរៀបចំ និងទិញផ្កា សម្រាប់ឲ្យគេផ្ញើមកភរិយាគាត់ នៅថ្ងៃបុណ្យខួបកំណើតរបស់នាង ថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងថ្ងៃនៃក្តីស្រឡាញ់ នៅឆ្នាំក្រោយៗទៀត។
រឿងនេះ ជាឧទាហរណ៍ អំពីប្រភេទនៃក្តីស្រឡាញ់ ដែលបានពិពណ៌នាជាលម្អិត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរបទចម្រៀងសាឡូម៉ូន។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “សេចក្តីស្រឡាញ់មានកំឡាំង ដូចជាសេចក្តីស្លាប់ ហើយសេចក្តីប្រចណ្ឌក៏សាហាវ ដូចជាស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់”(៨:៦)។ ការប្រៀបធៀបស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ និងសេចក្តីស្លាប់ ទៅនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ហាក់ដូចជារឿងចម្លែក តែស្ថានឃុំព្រលឹង និងសេចក្តីស្លាប់ មិនដោះលែងអ្នកទោសរបស់ពួកវាដោយងាយៗឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដក៏មិនបោះបង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនដែរ។ កណ្ឌគម្ពីរនេះក៏បានធ្វើការពិពណ៌នាស៊ីជម្រៅបំផុត ក្នុងខ.៦-៧ ដោយចែងថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប្តីប្រពន្ធ គឺខ្លាំងណាស់ បានជាទឹកជំនន់ក៏មិនអាចពន្លត់បានដែរ(ខ.៧)។
ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបទាំងមូល មានការប្រៀបប្រដូចសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប្តីប្រពន្ធ ទៅនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(អេសាយ ៥៤:៥ អេភេសូរ ៥:២៥ និង…
ក្តីអំណរដែលព្រះប្រទានពីខាងក្នុង
ពេលដែលម៉ាសៀ(Marcia) ចេញទៅទីសាធារណៈ នាងតែងតែព្យាយាមញញឹមដាក់អ្នកដទៃ។ នេះជារបៀបដែលនាងឈោងទៅរកអ្នកដទៃ ដែលត្រូវការមើលឃើញទឹកមុខដែលរួសរាយ។ ភាគច្រើន នាងក៏បានទទួលនូវទឹកមុខញញឹមពិតប្រាកដ តបមកវិញ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគេតម្រូវឲ្យម៉ាសៀពាក់ម៉ាស់ នាងក៏បានដឹងថា គេមិនអាចមើលឃើញមាត់របស់នាងទេ ដូចនេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញស្នាមញញឹមនៅលើមាត់របស់នាងឡើយ។ នាងគិតថា នេះជារឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ តែខ្ញុំនឹងមិនឈប់ញញឹមដាក់គេឡើយ។ គេប្រហែលជាអាចឃើញស្នាមញញឹមក្នុងកែវភ្នែកខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំញញឹម។
តាមវិទ្យាសាស្រ្ត សាច់ដុំនៅសងខាងមាត់ និងសាច់ដុំដែលធ្វើឲ្យចុងភ្នែកជ្រួញ ពេលយើងញញឹម អាចធ្វើការទន្ទឹមគ្នា។ គេបានពិពណ៌នាថា នេះជាការញញឹមដោយប្រើភ្នែក។
បទគម្ពីរសុភាសិតបានរំឭកយើងថា “ពន្លឺនៃភ្នែក នោះនាំឲ្យចិត្តរីករាយ” ហើយ “ចិត្តដែលសប្បាយជាថ្នាំយ៉ាងវិសេស”(១៥:៣០ ១៧:២២)។ ជាញឹកញាប់ ស្នាមញញឹមរបស់កូនព្រះ កើតចេញពីក្តីអំណរចេញពីក្នុងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ជាអំណោយមកពីព្រះ ដែលហូរចូលជីវិតយើង ខណៈពេលដែលយើងលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលមានបន្ទុកធ្ងន់ ឬចែកចាយដល់អ្នក ដែលកំពុងស្វែងរកចម្លើយ សម្រាប់បញ្ហាក្នុងជីវិត។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងកំពុងជួបទុក្ខលំបាក ក្តីអំណររបស់យើង នៅតែអាចបញ្ចេញពន្លឺ។
ពេលដែលជីវិតយើងហាក់ដូចជាមានភាពងងឹត ចូរយើងជ្រើសរើសយកក្តីអំណរ។ ចូរឲ្យស្នាមញញឹមរបស់យើងបានធ្វើជាបង្អួចនៃក្តីសង្ឃឹម ដែលឆ្លុះបញ្ចាំង ឲ្យគេឃើញក្តីស្រឡាញ់ និងពន្លឺនៃព្រះវត្តមានរបស់ព្រះ ក្នុងជីវិតអ្នក។—Cindy Hess Kasper
រីកថ្វាយព្រះយេស៊ូវ
មានពេលមួយ កូនស្រីពៅរបស់ខ្ញុំបាននាំយកមើមរបស់ផ្កាធូលីព ធ្វើជាអំណោយសម្រាប់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីនាងបានធ្វើដំណើរត្រឡប់មកពីទីក្រុងអាំស្តាដាំប្រទេសហូឡង់ មកសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបង្ហាញឲ្យនាងដឹងថា ខ្ញុំមានចិត្តរីករាយ នៅក្នុងការទទួលមើមផ្កាធូលីពនោះ ដូចដែលខ្ញុំបានជួបជុំជាមួយនាងផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ផ្កាធូលីពជាផ្កាដែលខ្ញុំចូលចិត្តតិចជាងគេ។ ផ្កាធូលីពឆាប់រីក ហើយក៏ឆាប់ស្រពោនផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត អាកាសធាតុនៅខែកក្កដា ក្តៅពេក មិនអាចដាំពួកវាបានទេ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅចុងខែកញ្ញា ខ្ញុំក៏បានយកមើមដែលកូនស្រីខ្ញុំឲ្យ មកដាំ ដោយគិតដល់នាង ហើយក៏បានដាំពួកវាដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលពន្លកបានដុះចេញពីដីដែលមានថ្មច្រើន ខ្ញុំក៏មានការបារម្ភកាន់តែខ្លាំងចំពោះការលូតលាស់របស់មើមទាំងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានកាត់លោះពួកវាជាលើកចុងក្រោយ ដោយសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានពរឲ្យពួកវារីកឡើង នៅរដូវផ្ការីក។
កិច្ចការដ៏តូចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះឲ្យយើងស្រឡាញ់គ្នា ទៅវិញទៅមក ទោះយើងមិនសូវចូលចិត្តគ្នាក៏ដោយ។ ព្រះអង្គប្រទានលទ្ធភាពឲ្យយើងអាចស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដោយមើលរំលងចំណុចខ្វះខាតរបស់គេ សូម្បីតែក្នុងរដូវកាលដែលពិបាកបំផុត។ យូរៗទៅ សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ក៏បានរីកដូចផ្កា។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្តីនេះឯង គឺដោយអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.៣៥)។ ព្រះអង្គលួសមែក ហើយក៏ប្រទានពរឲ្យយើងរីកឡើង គឺដូចដែលផ្កាធូលីពរបស់ខ្ញុំ ដែលបានរីកនៅក្នុងរដូវផ្ការីកបន្ទាប់ ចំពេលដែលកូនស្រីខ្ញុំ មកលេងខ្ញុំមួយរយៈពេលខ្លី នៅចុងសប្តាហ៍។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បាននាំនាងមើលផ្កាធូលីពដែលកំពុងតែរីកស្គុសស្គាយ។—Patricia Raybon
ការអធិស្ឋាន ដោយចិត្តស្មោះ
អ្នកស្រីឡរ៉ា(Lara) និង លោកដេវ(Dave) ចង់មានកូនខ្លាំងណាស់ តែគ្រូពេទ្យបានប្រាប់ថា ពួកគេមិនអាចមានកូនបានឡើយ។ អ្នកស្រីឡរ៉ាក៏បានប្រាប់មិត្តភក្តិម្នាក់ថា គាត់មានការជជែកជាមួយព្រះ ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពី “ការជជែក” នោះហើយ គាត់ និងលោកដេវ ក៏បានទៅជួបគ្រូគង្វាលរបស់ខ្លួន។ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានប្រាប់ពួកគេ អំពីការងារផ្នែកទទួលចិញ្ចឹមកូន ក្នុងពួកជំនុំរបស់ពួកគេ។ មួយឆ្នាំក្រោយមក ពួកគេក៏បានទទួលព្រះពរពីព្រះ ដោយបានទទួលចិញ្ចឹមទារកប្រុសម្នាក់។
បទគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ជំពូក១៥ ក៏បានចែងអំពីការសន្ទនាដ៏ស្មោះត្រង់ រវាងលោកអាប់រ៉ាម និងព្រះ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់គាត់ថា “អាប់រ៉ាមអើយ កុំឲ្យខ្លាចអ្វីឡើយ អញជាខែល ហើយជារង្វាន់ដ៏ធំក្រៃលែងរបស់ឯង”(ខ.១)។ ប៉ុន្តែ លោកអាប់រ៉ាមមិនទាន់បានដឹងច្បាស់ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គ អំពីពេលអនាគតរបស់គាត់នោះទេ បានជាគាត់ឆ្លើយថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីមកទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំចេះតែនៅដោយឥតមានកូនដូច្នេះ?”(ខ.២)។
កាលពីមុនព្រះទ្រង់បានសន្យាលោកអាប់រ៉ាមថា “អញនឹងធ្វើឲ្យពូជឯងបានចំរើនឡើងដូចជាធូលីដី”(១៣:១៦)។ ឥឡូវនេះ លោកអាប់រ៉ាម ក៏បានរំឭកព្រះអង្គ អំពីព្រះបន្ទូលសន្យានោះ តាមលក្ខណៈគាត់ជាមនុស្ស។ តែសូមកត់សំគាល់អំពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះ។ ព្រះអង្គបានធានាលោកអាប់រ៉ាម ដោយប្រាប់គាត់ឲ្យមើលទៅលើមេឃ ហើយរាប់ផ្កាយ គឺព្រះអង្គចង់បញ្ជាក់ថា គាត់នឹងមានកូនចៅច្រើនរាប់មិនអស់(១៥:៥)។
ព្រះទ្រង់ល្អណាស់។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់សន្ទនាដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជាមួយព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធានាដល់គាត់ យ៉ាងសុភាព! ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានប្តូរឈ្មោះគាត់ទៅជាអ័ប្រាហាំវិញ(ប្រែមកថា…
ព្រះទ្រង់បីទ្រយើង
កាលពីឆ្នាំ២០១៩ ខ្យល់ព្យុះ ដូរៀនបានបក់បោកមកលើប្រជុំកោះ នៃប្រទេសបាហាម៉ាស ដោយភ្លៀង ខ្យល់ និងទឹកជំនន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ។ នេះជាគ្រោះធម្មជាតិដ៏អាក្រក់បំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តប្រទេសនេះ។ ខណៈពេលដែលលោកប្រ៊ែន(Brent) កំពុងតែជ្រកនៅក្នុងផ្ទះ ជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ ដែលជាជនពិការ គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវនាំកូនគាត់ចេញពីផ្ទះ។ ទោះលោកប្រ៊ែនពិការភ្នែកក៏ដោយ គាត់ត្រូវតែជួយសង្រ្គោះកូនប្រុសគាត់។ គាត់ក៏បានដាក់កូនប្រុសគាត់ ឲ្យជិះករគាត់ថ្មមៗ ហើយក៏បានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងទឹកដែលបានលិចជន់ត្រឹមចង្កាគាត់ ហើយនាំកូនប្រុសគាត់ទៅដល់ទីសុវត្ថិភាព។
បើសិនជាឪពុកដែលជាមនុស្សពិការភ្នែក មិនមានការរួញរា ក្នុងការជួយកូនប្រុសខ្លួនទៅហើយ ចុះទំរាំតែព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តើព្រះអង្គខ្វល់អំពីកូនព្រះអង្គជាងអម្បាលម្មាន។ នៅគ្រាសញ្ញាចាស់ លោកម៉ូសេបានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានបីទ្ររាស្រ្តទ្រង់ ទោះជំនឿរបស់ពួកគេកំពុងតែរេរាក៏ដោយ។ ព្រះអង្គបានរំឭកពួកអ៊ីស្រាអែល អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គបានរំដោះពួកគេ ដោយប្រទានអាហារ និងទឹកនៅវាលរហោស្ថាន ប្រយុទ្ធនឹងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយដឹកនាំពួកគេ ដោយបង្គោលពពក និងភ្លើង។ លោកម៉ូសេក៏បានប្រាប់ពួកគេថា “ឯងរាល់គ្នាក៏បានឃើញថា ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯងទ្រង់បានបីទ្រឯង តាមផ្លូវដែលឯងបានដើរ រហូតមកដល់ទីនេះ ដូចជាមនុស្សបីកូនរបស់ខ្លួន”(ចោទិយកថា ១:៣១)។
ការធ្វើដំណើររបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល កាត់វាលរហោស្ថាន មិនមែនជាការងាយស្រួលទេ ហើយជំនឿរបស់ពួកគេក៏មានការរារេ នៅពេលខ្លះ តែជាភស្តុតាងបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់បានការពារ និងផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ។ ពេលដែលខ្ញុំនឹកឃើញបុរសជាឪពុកដាក់កូនជិះនៅលើកថ្នមៗ ហើយក៏បានចម្លងទៅដល់ទីសុវត្ថិភាពដោយចិត្តក្លាហាន និងទំនុកចិត្ត នោះខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានថែរក្សាពួកអ៊ីស្រាអែល។ ពេលណាយើងជួបបញ្ហាប្រឈម…
សម្លេងតន្រ្តីដ៏អស្ចារ្យបំផុត
ពេលដែលទស្សនាវដី្តតន្រ្តី របស់ទូរទស្សន៍ប៊ីប៊ីស៊ី បានសួរអ្នកដឹកនាំក្រុមតន្រ្តី១៥១នាក់ ឲ្យរាប់ឈ្មោះទំនុកបទភ្លេងដែលពិរោះបំផុត ចំនួន២០បទ ដែលគេបាននិពន្ធ គេក៏បានដាក់បទភ្លេងអេរ៉ូអ៊ីកា ដែលជាបទទីបីរបស់លោកបីថូវិន(Beethoven) ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខ១។ ពាក្យ "អេរ៉ូអ៊ីកា" គឺប្រែមកថា “ភាពក្លាហាន”។ បទភ្លេងនេះត្រូវបាននិពន្ធក្នុងសម័យដ៏វឹកវរនៃបដិវត្តន៍នៅប្រទេសបារាំង តែក៏ត្រូវបាននិពន្ធផ្អែកទៅលើទុក្ខលំបាករបស់លោកប៊ីថូវិន ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែបាត់បង់ការស្តាប់ឮបន្តិចម្តងៗ។ បទភ្លេងនេះបានបណ្តុះអារម្មណ៍ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដែលផ្លាស់ប្តូរពីមួយទៅមួយ ដោយបង្ហាញអំពីអត្ថន័យនៃការមានជីវិតរស់ជាមនុស្ស ក្នុងពេលជួបបញ្ហាប្រឈម។ ដោយសារបទភ្លេងនេះនាំឲ្យអ្នកស្តាប់ផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍ពីសប្បាយ ទៅជាមានទុក្ខ ហើយទីបំផុតផ្លាស់ប្តូរទៅរកអារម្មណ៍ នៅពេលមានជ័យជម្នះ នោះគេបានចាត់ទុកបទភ្លេងទីបីរបស់លោកប៊ីថូវិន ជាការរួមចំណែកគ្រប់សម័យកាល ដល់មនុស្សជាតិ។
សំបុត្រទី១ដែលសាវ័កប៉ុលសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ក៏សក្ដិសមនឹងទទួលការចាប់អារម្មណ៍គ្រប់សម័យកាល ដោយសារហេតុផលស្រដៀងនេះផងដែរ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលព្រះដែលបណ្តាលចិត្តមនុស្ស កណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ បានពិពណ៌នា អំពីព្រះពរព្រះ(១:៤-៩) រួចចុះមកនិយាយ អំពីរឿងដែលគួរឲ្យសោកស្តាយ នៃការប៉ះទង្គិចគ្នា ដែលធ្វើឲ្យឈឺចាប់ក្នុងវិញ្ញាណ(១១:១៧-២២) ហើយក៏បានឡើងទៅនិយាយ អំពីអ្នកដែលមានអំណោយទានផ្សេងគ្នា ធ្វើការជាមួយគ្នា ដើម្បីប្រយោជន៍គ្នាទៅវិញទៅមក និងដើម្បីសិរីល្អព្រះ(១២:៦-៧)។
អ្វីដែលខុសគ្នារវាងទំនុកបទភ្លេងដ៏ល្បីនោះ និងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ គឺនៅត្រង់ចំណុចដែលថា ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រនេះ យើងឃើញថា ជ័យជម្នះនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស គឺកើតឡើងពីព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ។ សាវ័កប៉ុលបានជំរុញយើង ឲ្យពិសោធន៍ជាមួយគ្នា នូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបានរបស់ព្រះ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏បានបង្រៀនយើងឲ្យស្គាល់ខ្លួនឯង ដែលបានទទួលការត្រាស់ហៅពីព្រះវរបិតា និងដឹកនាំដោយព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ហើយទទួលការបណ្តាលចិត្តពីព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ មិនមែនដើម្បីបង្កើតសម្លេងមិនល្អ តែដើម្បីរួមគ្នាបង្កើតសម្លេងដ៏ពីរោះបំផុត។—Mart DeHaan
ការស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះ
កាលពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ ហ្វូងសត្វកណ្តូបបានចុះ នៅក្នុងរដ្ឋមីនេសូតា ដោយបំផ្លាញផលដំណាំ អស់រយៈពេល៥ឆ្នាំ។ កសិករទាំងឡាយបានព្យាយាមចាប់សត្វកណ្តូប ហើយដុតវាលស្រែរបស់ពួកគេ ដើម្បីកម្ទេចពងរបស់ពួកវា។ ដោយការអស់សង្ឃឹម និងជួបគ្រោះអត់ឃ្លានស្ទើរតែដាច់ពោះស្លាប់ មនុស្សជាច្រើនបានស្នើឲ្យមានការជ្រើសរើសថ្ងៃមួយ សម្រាប់ការអធិស្ឋានទូទាំងរដ្ឋ ដោយការស្រេកឃ្លាន ក្នុងការស្វែងរកព្រះទាំងអស់គ្នា។ លោកអភិបាលរដ្ឋក៏បានយល់ព្រម ដោយជ្រើសរើសយកថ្ងៃ២៦មេសា ជាថ្ងៃអធិស្ឋានទូទាំងរដ្ឋ។
បន្ទាប់ពីរួមគ្នាអធិស្ឋាន បានប៉ុន្មានថ្ងៃ អាកាសធាតុក៏បានឡើងកម្តៅ ហើយពងរបស់សត្វកណ្តូបក៏បានញាស់។ ប៉ុន្តែ បួនថ្ងៃក្រោយមក សីតុណ្ហភាពបានធ្លាក់ចុះ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងសប្បាយចិត្ត ព្រោះអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងបានធ្វើឲ្យកូនសត្វកណ្តូបងាប់អស់។ ប្រជាជននៅរដ្ឋមីនេសូតា ក៏អាចបង្កបង្កើនផលដំណាំពោត ស្រូវសាឡី និងស្រូវអូតឡើងវិញ។
ការអធិស្ឋានក៏បាននំាឲ្យមានការជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តព្រះ ក្នុងអំឡុងរាជ្យស្តេចយ៉ូសាផាតផងដែរ។ ពេលដែលស្តេចអង្គនេះបានដឹងថា កងទ័ពសត្រូវដ៏ច្រើនសន្ធឹកកំពុងតែលើកគ្នាមកទាស់នឹងទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានអំពាវនាវដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះឲ្យអធិស្ឋាន និងតមអត់។ រាស្រ្តរបស់ព្រះបានរំឭក អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់បានសង្រ្គោះពួកគេ កាលពីមុន។ ហើយស្តេចយ៉ូសាផាតមានបន្ទូលថា “បើសិនជាមានសេចក្តីអាក្រក់ណា មកសង្កត់លើយើងរាល់គ្នា ទោះបើជាដាវ ឬទុក្ខទោស អាសន្នរោគ ឬអំណត់ក្តី” យើងរាល់គ្នានឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងព្រមទទួល ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះយើង”(២របាក្សត្រ ២០:៩)។
ព្រះទ្រង់ក៏បានជួយសង្រ្គោះរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យរួចផុតពីខ្មាំងសត្រូវឈ្លានពាន ហើយព្រះអង្គក៏ស្តាប់ឮយើង ពេលណាយើងស្រែករកព្រះអង្គ ក្នុងពេលមានទុក្ខលំបាក។ ទោះអ្នកមានបញ្ហាអ្វី ទោះបញ្ហាទំនាក់ទំនង ឬការគំរាមកំហែងក្នុងលោកិយនេះក៏ដោយ ចូរយើងទូលថ្វាយដល់ព្រះ។…