ស្បៃគ្របភ្នែក
គ្រោះថ្នាក់រថយន្តបុកគ្នាដ៏សាហាវមួយ បានធ្វើឲ្យអ្នកស្រី ម៉ារី អាន ហ្វ្រែងកូ(Mary Ann Franco)មានការតក់ស្លត់យ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានរួចជីវិត នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នេះ តែគាត់បានរងរបួស រហូតដល់ពិការភ្នែកទាំងស្រុង។ គាត់ក៏បានរៀបរាប់ថា ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់មើលមិនឃើញអ្វី ក្រៅពីភាពខ្មៅងងឹត។ ២១ឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានដើរដួល ហើយមានរបួសនៅឆ្អឹងខ្នង។ នៅពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន បន្ទាប់ពីការវះកាត់(ដែលមិនពាក់ពាន់នឹងភ្នែករបស់គាត់) គាត់ក៏ស្រាប់តែមើលឃើញវិញ ដោយការអស្ចារ្យ។ គាត់ក៏បានឃើញមុខកូនស្រីរបស់គាត់ ជាលើកដំបូង ក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍។ អ្នកជំនាញប្រព័ន្ធប្រសាទបានលើកឡើងថា តាមវិទ្យាសាស្ត្រ គាត់មិនដឹងថា អ្នកស្រីម៉ារីអាចមើលឃើញឡើងវិញ ដោយសារកត្តាអ្វីទេ។ ពីដំបូងគាត់គិតថា គាត់នឹងត្រូវងងឹតភ្នែកជារៀងរហូតហើយ តែទីបំផុត គាត់ក៏អាចមើលឃើញភាពស្រស់ស្អាត និងពន្លឺក្នុងពិភពលោកឡើងវិញ។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ស្បៃនៃភាពល្ងង់ខ្លៅ និងការអាក្រក់ បានគ្របបាំងពិភពលោក ធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់ មើលមិនឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់(អេសាយ ២៥:៧)។ ភាពអាត្មានិយម និងភាពលោភលន់ អំណួត និងការស្រេកឃ្លានអំណាច ឬមុខមាត់ បានគ្របបាំងភ្នែកខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដូចជាស្បៃ ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចមើលឃើញព្រះច្បាស់ ដែលទ្រង់ “បានធ្វើការយ៉ាងអស្ចារ្យ គឺជាការដែលបានគិតសំរេចនឹងធ្វើតាំងពីបុរាណមក ដោយសេចក្តីស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ”(ខ.១)។
ភាពពិការភ្នែកខាងវិញ្ញាណនេះ ធ្វើឲ្យយើងស្ថិតក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ បើយើងពឹងតែកម្លាំងខ្លួនឯង នោះយើងឃើញតែភាពងងឹត ភ័ន្តភាំង និងភាពអស់សង្ឃឹម។…
ការត្រាស់ហៅឲ្យមានចិត្តក្លាហានឡើង
ក្នុងចំណោមរូបចម្លាក់មនុស្សប្រុស(ដែលមានលោកនេសិន មែនដេឡា លោកវិនស្តុន ឈើឈីល លោកមហាត្មៈ គន្ធី និងអ្នកដទៃទៀត) ក្នុងទីធ្លារដ្ឋសភានៅទីក្រុងឡុងដ៏ មានរូបចម្លាក់របស់ស្រ្តីម្នាក់ ដែលឈរនៅតែម្នាក់ឯង។ រូបចម្លាក់ដែលឈរម្នាក់ឯងនោះ គឺជារូបចម្លាក់អ្នកស្រី មីលីសិន ហ្វាសេត(Millicent Fawcett) ដែលបានតស៊ូនៅក្នុងការទាមទាឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។ រូបចម្លាក់របស់គាត់ត្រូវបានគេធ្វើពីលង្ហិន ដោយកាន់ទង់ជ័យមួយ ដែលមានសរសេរអក្សរពីលើ ទៅដល់អ្នកទាមទាសិទ្ធិជាមួយគាត់ថា “សេចក្តីក្លាហានមួយ អំពាវនាវឲ្យមានសេចក្តីក្លាហាននៅគ្រប់ទិសទី”។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកស្រីហ្វាសេតចង់មានន័យថា សេចក្តីក្លាហានរបស់មនុស្សម្នាក់ជំរុញឲ្យអ្នកដទៃទៀតមានចិត្តក្លាហានផងដែរ។
ខណៈពេលដែលស្តេចដាវីឌបានត្រៀមខ្លួនផ្ទេររាជឲ្យបុត្រាទ្រង់ ព្រះនាមសាឡូម៉ូន ទ្រង់ក៏បានធ្វើការពន្យល់អំពីការទទួលខុសត្រូវដ៏ធ្ងន់ ដែលនឹងធ្លាក់មកលើស្មាបុត្រាអង្គនេះ។ ជាការពិតណាស់ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានទទួលបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ នៅក្នុងការដឹកនាំប្រទេស ដែលរាប់បញ្ចូលទំាងការដឹកនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឲ្យដើរតាមសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពារទឹកដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពួកគេ ហើយមើលការខុសត្រូវការសាងសង់ព្រះវិហារ ដែលជាកិច្ចការដ៏ធំ(១របាក្សត្រ ២៨:៨-១០)។
ស្តេចដាវីឌបានជ្រាបថា សាឡូម៉ូនមានចិត្តដែលញ័រភ័យ បានជាទ្រង់លើកទឹកចិត្តសាឡូម៉ូនថា “ចូរមានកំឡាំង និងចិត្តក្លាហានឡើង ហើយធ្វើសំរេចចុះ កុំឲ្យខ្លាច ឬរសាយចិត្តឡើយ ដ្បិតព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺជាព្រះនៃអញ ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងឯង”(ខ.២០)។ សេចក្តីក្លាហានដ៏ពិតរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន មិនបានកើតចេញពីជំនាញ ឬទំនុកចិត្តរបស់ទ្រង់ឡើយ តែបានកើតចេញពីការពឹងផ្អែកលើព្រះវត្តមាន និងកម្លាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសេចក្តីក្លាហានដែលស្តេចសាឡូម៉ូនត្រូវការ។
ពេលដែលយើងជួបទុក្ខលំបាក ជាញឹកញាប់ យើងព្យាយាមតាំងចិត្តឲ្យក្លាហាន ឬកំឡាចិត្តខ្លួនឯងឲ្យក្លាហាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ…
អ្នកឈ្នះ ដែលមិននឹកស្មានដល់
នៅក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិកក្នុងរដូវរងា ឆ្នំា២០១៨ កញ្ញាអេសធើ លេដេកា(Ester Ledecka) ដែលជាកីឡាករជិះបន្ទះក្តាលើទឹកកកជើងឯកពិភពលោក របស់សាធារណៈរដ្ឋឆេក បានឈ្នះការប្រកួត នៅក្នុងកីឡាមួយផ្សេងទៀត គឺកីឡាជិះស្គីលើទឹកកក។ រឿងនេះប្រហែលជាបានក្លាយជាព្រឹត្តិការណ៍ ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលបំផុត នៅក្នុងការប្រកួតអូឡាំពិកក្នុងរដូវរងាឆ្នាំនោះ។ ហើយគាត់ជាកីឡាករដែលមានលេខរៀងទី២៦ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងការយកជ័យជម្នះ ដែលគេមិនជឿថា គាត់អាចធ្វើបានឡើយ តែគាត់ឈ្នះបានមេដាយមាស ក្នុងចំណាត់ថ្នាក់លេខមួយ។
អ្វីដែលអស្ចារ្យនោះ គឺកញ្ញាលេដីកាមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចូលរួមក្នុងការប្រកួត សូពើរជី សម្រាប់ស្រ្តី ដែលតម្រូវឲ្យមានការជិះស្គីចុះពីលើទួល តាមផ្លូវក្រវិចក្រវាន។ បន្ទាប់ពីគាត់បានឈ្នះការប្រកួត ដោយមកដល់ទីលឿងជាងគេ ០,០១ វិនាទីប៉ុណ្ណោះ ទាំងគាត់ ទំាងអ្នកសារព័ត៌មាន និងអ្នកប្រកួតដទៃទៀតមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ដោយគេគិតថា មានតែកីឡាករជិះស្គីកំពូលៗប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឈ្នះការប្រកួតនេះបាន។
នេះហើយជារបៀបនៃការគិតរបស់លោកិយ។ យើងច្រើនតែសន្ឋិដ្ឋានថា អ្នកឈ្នះនឹងនៅតែបន្តឈ្នះ ខណៈពេលដែលអ្នកដទៃទៀតនឹងបរាជ័យ។ ពួកសាវ័កក៏មានអារម្មណ៍ថា ផែនដីបានក្រឡាប់ចក្រផងដែរ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “អ្នកមានពិបាកនឹងចូលនគរព្រះ”(ម៉ាថាយ ១៩:២៣)។ តើអ្នកមាន មានអ្វីដែលរារាំងមិនឲ្យពួកគេអាចចូលនគរស្ថានសួគ៌? ជាការពិតណាស់ បើយើងទុកចិត្តលើអ្វី ដែលយើងមាន(អ្វីដែលយើងអាចធ្វើ និងយើងជានរណា) យើងមិនគ្រាន់តែពិបាកទុកចិត្តព្រះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងមិនអាចទុកចិត្តទ្រង់ផងដែរ។
យើងមិនអាចចូលនរគព្រះ តាមក្បួនរបស់យើងបានទេ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “នឹងមានមនុស្សមុន ទៅជាក្រោយជាច្រើន ហើយនិងមានមនុស្សក្រោយ…
ទទួលទោស ដោយមិនបានប្រព្រឹត្តខុស
នៅថ្ងៃទី៣០ ខែមករា ឆ្នាំ ២០១៨ បន្ទាប់ពីលោកម៉ាខុម អាឡេកសាដឺរ(Malcolm Alexander)បានជាប់គុក៣៨ឆ្នំា គាត់ក៏បានដើរចេញពីពន្ធធនាគា ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលមានសេរីភាពឡើងវិញ។ តាមភស្តុតាងនៃការពិនិត្យឌីអិនអេ បានបញ្ជាក់ថា លោកអាឡេកសាដឺរ មិនបានប្រព្រឹត្តខុសដូចការចោទប្រកាន់នោះទេ។ គាត់បានប្រកាន់ជំហរដ៏មុតមាំ នៅក្នុងការអៈអាងថា គាត់ជាមនុស្សស្លូតត្រង់ ខណៈពេលដែលតុលាការបានសម្រេចកាត់ទោសគាត់ ដោយអយុត្តិធម៌។ ជនស្លូតត្រង់ម្នាក់នេះបានជាប់គុកដោយអយុត្តិធម៌ អស់ពេលជិត៤ទសវត្សរ៍ ដោយសារមេធាវីការពារក្តីដ៏អសមត្ថភាពរបស់គាត់(ក្រោយមក ត្រូវបានគេហាមមិនឲ្យធ្វើជាមេធាវីទៀត) ភស្តុតាងដែលគេប្រមូលបាន ដោយខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន និងវិធីសាស្រ្តស៊ើបអង្កេតដែលមិនប្រាកដប្រជា។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលដែលគេដោះលែងគាត់ឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយគុណរបស់ព្រះ ដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់មិនអាចខឹងបានទេ។ គាត់គ្មានពេលគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីខឹងទៀតឡើយ។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកអាឡេកសានដឺរ បានបង្ហាញចេញនូវចិត្តប្រកបដោយព្រះគុណព្រះដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ បើការកាត់ក្តីដ៏អយុត្តិធម៌ បានធ្វើឲ្យយើងខាតបង់ពេលវេលាអស់៣៨ឆ្នាំ ហើយបានបំផ្លាញកេរឈ្មោះរបស់យើង នោះយើងទំនងជាខឹងសម្បា ចំពោះគេ។ គាត់បានអត់ទ្រាំអស់ជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងគុក ដោយចិត្តខ្លោចផ្សា ដោយបន្ទុកនៃភាពអយុត្តិធម៌ ដែលគាត់បានទទួលរង ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានស្នងការអាក្រក់ ដោយការអាក្រក់ឡើយ។ គាត់មិនបានបម្រើកម្លាំងរបស់គាត់ ដើម្បីសងសឹក តែបានបង្ហាញចេញនូវឥរិយ៉ាបថ ដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានបង្គាប់ថា ចូរកុំ “ធ្វើការអាក្រក់ស្នងនឹងការអាក្រក់ ឬពាក្យប្រមាថស្នងនឹងពាក្យប្រមាថឡើយ”(១ពេត្រុស ៣:៩)។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើង ឲ្យធ្វើល្អថែមមួយកំរិតទៀត គឺដូចដែលសាវ័កពេត្រុសបានប្រាប់យើងថា យើងមិនត្រូវសងសឹកមកលើគេវិញឡើយ…
ឈរដោយចិត្តក្លាហាន
នៅសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ ខណៈពេលដែលអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំអាឡឺម៉ង់ភាគច្រើន ចុះចូលនឹងលោកអ៊ីត្លែ ដែលជាមេដឹកនាំផ្តាច់ការរបស់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ លោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ(Martin Niemöller) ដែលជាទេវវិទូ និងជាគ្រូគង្វាល ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកក្លាហានមួយចំនួន ដែលបានប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់របស់របបណាហ្ស៊ី។ ខ្ញុំបានអានរឿងមួយ ដែលពិពណ៌នា អំពីជនជាតិអាឡឺម៉ង់វ័យចំណាស់មួយក្រុម កំពុងឈរនៅខាងក្រៅសណ្ឋាគារធំមួយ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ហើយក្នុងចំណោមពួកគេមានបុរសវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងតែជញ្ជូនវ៉ាលីរបស់ក្រុមនោះ យ៉ាងញាប់ដៃញាប់ជើង។ មានមនុស្សម្នាក់បានសួរថា តើមនុស្សមួយក្រុមនេះជានរណា? គេក៏បានឆ្លើយថា “ពួកគេជាគ្រូគង្វាលអាឡឺម៉ង់”។ “ចុះចំណែកឯបុរសវ័យក្មេងនោះ ជានរណាដែរ?” “គាត់គឺលោកម៉ាទីន នេម៉ូល័រ។ គាត់មានអាយុ៨០ឆ្នាំហើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់ក្មេងជាងវ័យ ដោយសារគាត់ មិនចេះភ័យខ្លាច ”។ លោកនេម៉ូល័រអាចជម្នះការភ័យខ្លាច មិនមែនដោយសារគាត់មានហ្សែនជាមនុស្សអស្ចារ្យពីកំណើត ដែលមិនចេះភ័យខ្លាចនេះឡើយ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត កាលពីមុន គាត់ធ្លាប់មានទស្សនៈប្រឆាំងនឹងជនជាតិយូដា ឬជ្វីប។ ប៉ុន្តែ គាត់បានលន់តួរបាប ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានស្អាងគាត់ឡើងវិញ ហើយជួយឲ្យគាត់និយាយ និងរស់នៅតាមសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់។
លោកម៉ូសេលើកទឹកចិត្តប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ឲ្យជម្នះការភ័យខ្លាច ហើយដើរតាមព្រះ ក្នុងសេចក្តីពិត។ ពេលដែលពួកគេបានទទួលដំណឹងថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកលោកម៉ូសេចេញពីពួកគេ ពួកគេក៏មានការភ័យខ្លាច បានជាអ្នកដឹកនាំរូបនេះកំឡាចិត្តពួកគេ ដោយពាក្យសម្តីដ៏មុតមាំថា “ចូរមានកំឡាំងហើយចិត្តក្លាហានឡើង កុំឲ្យខ្លាច ឬមានសេចក្តីភ័យញ័រចំពោះគេឡើយ ដ្បិតគឺព្រះយេហូវ៉ា…
ការធ្វើការផ្អែកទៅលើព័ត៌មានខុស
កាលខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរ ទៅទីក្រុងញូយ៉ក កាលពីពេលថ្មីៗនេះ យើងចង់ចេញទៅខាងក្រៅ ដោយមិនខ្លាចអាកាសធាតុត្រជាក់ ដែលមានព្រឹលធ្លាក់ខ្លាំងនៅពេលល្ងាច។ យើងក៏បានជួលឡានតាក់ស៊ី ដើម្បីធ្វើដំណើរចម្ងាយជាង៤គីឡូម៉ែត្រ ពីសណ្ឋាគារបស់យើង ទៅកាន់ភោជនីយដ្ឋានរបស់ជនជាតិគុយបា។ ពេលដែលខ្ញុំបំពេញព័ត៌មាន នៅក្នុងApp របស់តាក់ស៊ី ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលកញ្ចក់ទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញទឹកប្រាក់ $1,547.26 ដែលខ្ញុំនឹងត្រូវបង់សម្រាប់ការធ្វើដំណើរនោះ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំសម្រួលអារម្មណ៍ឡើងវិញហើយ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា តាមពិតខ្ញុំបានច្រឡំប្រើapp នោះ ដើម្បីស្នើសុំឲ្យឡានតាក់ស៊ីដឹកយើង ទៅផ្ទះរបស់យើងដែលស្ថិតនៅចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ។
បើអ្នកកំពុងតែធ្វើការងារ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើព័ត៌មានខុស អ្នកនឹងទទួលលទ្ធផលអាក្រក់មិនខាន។ ហេតុនេះហើយបានជាបទគម្ពីរសុភាសិតបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “ផ្ចង់ចិត្តឯងចំពោះសេចក្តីប្រៀនប្រដៅ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកចំពោះពាក្យដែលប្រកបដោយដំរិះ”(សុភាសិត ២៣:១២)។ យើងមិនត្រូវស្វែងរកយោបល់ ពីអ្នកដែលល្ងង់ខ្លៅ ដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកចេះ ហើយបែរខ្នងដាក់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ ពុំនោះទេ យើងនឹងមានបញ្ហាជាមិនខាន។ ពួកគេ “មើលងាយចំពោះប្រាជ្ញានៃពាក្យសម្តី” ហើយអាចនាំឲ្យយើងវង្វេង ដោយសារយោបលដែលគ្មានប្រយោជន៍ ឬនាំយើងដើរផ្លូវខុស ឬក៏បោកប្រាស់យើង(ខ.៩)។
ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាច “ផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ពាក្យប្រកបដោយតម្រិះ”(ខ.១២)។ យើងអាចបើកចិត្តរបស់យើង ហើយទទួលការប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះ ដែលជួយរំដោះយើង គឺព្រះបន្ទូលនៃភាពច្បាស់លាស់ និងក្តីសង្ឃឹម។ ពេលដែលយើងស្តាប់យោបលរបស់អ្នកដែលមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ អំពីផ្លូវរបស់ព្រះ ពួកគេអាចជួយយើងឲ្យទទួល និងដើរតាមប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះអង្គ។ ហើយប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងមិនដែលនាំឲ្យយើងដើរផ្លូវខុសឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រាជ្ញាទ្រង់តែងតែលើកទឹកចិត្ត…
ចូលទៅក្នុងការសម្រាក ក្នុងព្រះគុណ
ទីបំផុត នៅថ្ងៃទី៨ ខែមករា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ក្មេងប្រុសអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះ រែនឌី ហ្កាតន័រ(Randy Gardner) បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលគាត់មិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក ដោយព្យាយាមឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យដេក អស់រយៈពេល១១ថ្ងៃ និង២៥នាទី។ កាលនោះ គាត់ចង់បំបែកឯកត្តកម្ម របស់សៀវភៅឯកត្តកម្មពិភពលោកហ្គីននេស ដែលបានកត់ត្រាអំពីរយៈពេលដ៏វែងបំផុត ដែលរូបកាយរបស់មនុស្សអាចរស់នៅ ដោយមិនបានដេក។ ហ្កាន័របានផឹកភេសជ្ជៈ ហើយទៅលេងកីឡាវាយកូនបាល់ និងកីឡាបោះប៊ូលីងដើម្បីឃាត់ខ្លួនឯងមិនឲ្យគេង អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍កន្លះ។ ទីបំផុត មុនពេលគាត់ដួលដោយការហត់នឿយពេក គាត់ក៏បាត់បង់ការគ្រប់គ្រងការដឹងរស់ជាតិ ការធំក្លិន និងការស្តាប់។ ប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ក្រោយមក គាត់ក៏បានកើតជម្ងឺគេងមិនលក់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ មួយរយៈពេលខ្លី។ គាត់បានបំបែកកំណត់ត្រា តែទន្ទឹមនឹងនោះគាត់ក៏បានបញ្ជាក់ឲ្យគេដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ការគេង គឺពិតជាសំខាន់ណាស់។
មនុស្សជាច្រើនមានការពិបាក នៅក្នុងការគេង នៅពេលយប់។ ហ្កាន័រមិនបានដេកជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសារគាត់ចង់បំបែកកំណត់ត្រា ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាមានបញ្ហាដេកមិនលក់ ដោយសារកត្តាជាច្រើន ដែលមានដូចជាការថប់បារម្ភ ដោយសារយើងខ្លាចធ្វើអ្វីមួយមិនបានសម្រេច ឬខ្លាចមិនអាចធ្វើអ្វីដែលគេបានរំពឹងឲ្យយើងធ្វើ ឬដោយសារការរស់នៅ ដោយភាពប្រញាប់ប្រញាល់ជាដើម។ ជួនកាល យើងមានការពិបាក មិនអាចបំបាត់ការភ័យខ្លាច និងមិនអាចសម្រាកបាន។
ទាក់ទងនឹងរឿងនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានប្រាប់យើងថា “បើគ្មានព្រះយេហូវ៉ាសង់ផ្ទះឡើង” នោះយើងធ្វើការជាឥតប្រយោជន៍ទេ(ទំនុកដំកើង ១២៧:១)”។ ការ…
វែកផ្ទៃមេឃ
នៅក្នុងការសន្ទនា កាលពីពេលថ្មីៗនេះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានចែកចាយដល់ខ្ញុំថា នាងបានបោះបង់ចោលសេចក្តីជំនឿរបស់នាងហើយ។ ពេលនោះខ្ញុំក៏បានឮនាងនិយាយពាក្យរអ៊ូរទាំ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឮកាលពីមុនថា តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យគាត់អាចជឿព្រះដែលហាក់ដូចជាមិនដែលធ្វើអ្វីសោះ? សំណួរដែលធ្វើឲ្យបាក់ទឹកចិត្តនេះ បានលេចឡើង ក្នុងគំនិតយើងម្នាក់ៗ ពីពេលមួយ ទៅពេលមួយទៀត ពេលយើងអានចំពត៌មានដែលនិយាយអំពីអំពើហឹង្សា និងនៅពេលដែលយើងកំពុងតែមានចិត្តខ្ទេចខ្ទំាជាដើម។ ការបាក់ទឹកចិត្តរបស់មិត្តភក្តិម្នាក់នេះ គឺបានបង្ហាញថា នាងកំពុងតែត្រូវការព្រះជាម្ចាស់ជួយរំដោះនាង ឲ្យរួចពីបញ្ហាអ្វីមួយ ដែលនេះជាការស្រេកឃ្លាន ដែលយើងម្នាក់ៗអាចមាន ជារឿយៗ។
ពួកអ៊ីស្រាអែលស្គាល់ទីតាំងភូមិសាស្រ្តរបស់ទឹកដីខ្លួនយ៉ាងច្បាស់។ តែពួកបាប៊ីឡូនបានធ្វើឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលមិនអាចទប់ទល់រួច ដោយវាយផ្តួលពួកគេនឹងកណ្តាប់ដៃដែក ហើយដុតបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ឲ្យក្លាយជាសំណល់បាក់បែក។ ពេលនោះ ពួកបណ្តាជនមានការសង្ស័យដ៏ងងឹត ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានជាហោរាអេសាយថ្លែងទៅកាន់ពួកគេថា តើព្រះដែលគួរតែជួយសង្រ្គោះយើងនោះ ទ្រង់នៅឯណា? (អេសាយ ៦៣:១១-១៥)។ ប៉ុន្តែ ស្ថិតក្នុងពេលបែបនោះ លោកអេសាយក៏បានអធិស្ឋានដោយចិត្តក្លាហានថា “ឱបើសិនជាទ្រង់នឹងវែកផ្ទៃមេឃ ហើយយាងចុះមកទៅអេះ ដើម្បីឲ្យភ្នំទាំងប៉ុន្មាន បានញាប់ញ័រនៅចំពោះទ្រង់”(៦៤:១)។ ការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយរបស់លោកអេសាយ មិនបានទាញគាត់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែបាននាំឲ្យគាត់ព្យាយាមចូលទៅជិតព្រះអង្គកាន់តែខ្លាំង។
ការសង្ស័យ និងទុក្ខព្រួយរបស់យើង ផ្តល់ឲ្យយើងនូវអំណោយដ៏ចម្លែកមួយ ដោយវាបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងបានវង្វេងចេញឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយ និងដឹងថា យើងត្រូវការព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា។ នេះជារឿងដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់ ដែលយើងមិននឹកស្មានដល់។ នៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាបានវែកផ្ទៃមេឃ ហើយយាងចុះមករកយើង។ ព្រះគ្រីស្ទបានលះបង់ព្រះជន្មទ្រង់ ដោយឲ្យគេវាយដុំ និងចាក់ទំលុះព្រះកាយទ្រង់រហូតអស់ព្រះជន្ម…
ព្រះជាម្ចាស់ស្វាគមន៍
ពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំបានជួបជុំគ្នា នៅក្នុងសាលាបឋមសិក្សា ដ៏ចំណាស់មួយកន្លែង ។ សាលានោះបានបិទទ្វារ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥៨ ជាជាងអនុវត្តតាមបទបញ្ជារបស់តុលាការអាមេរិក ដែលបានបង្គាប់ឲ្យឈប់ប្រកាន់ជាតិសាសន៍(តាមច្បាប់ ដែលបានអនុញ្ញាតសិស្សអាមេរិកស្បែកខ្មៅ ទៅរៀននៅសាលា ដែលពីមុនទទួលតែសិស្សស្បែកស)។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ សាលារៀននេះក៏បានបើកឡើងវិញ ហើយអេលវ៉ា(Elva) ជាសមាជិកពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំនៅពេលបច្ចុប្បន្ន ដែលកាលនោះ នាងស្ថិតក្នុងចំណោមសិស្សស្បែកខ្មៅដំបូងគេ ដែលបញ្រ្ជៀតចូលនៅក្នុងពិភពនៃពួកស្បែកស។ គាត់បានរំឭកថា “នៅសម័យនោះ គេបានយកខ្ញុំចេញពីសហគមន៍ដ៏មានសុវត្ថិភាពរបស់ខ្ញុំ ដែលមានគ្រូបង្រៀន ដែលជាផ្នែកមួយនៃជីវិតខ្ញុំ ហើយគេក៏បានយកខ្ញុំទៅដាក់ ក្នុងបរិយាកាសដ៏គួរឲ្យខ្លាច នៅក្នុងថ្នាក់រៀនមួយ ដែលមានសិស្សស្បែកខ្មៅតែម្នាក់ទៀត”។ កាលនោះ អេលវ៉ាបានជួបការលំបាកជាច្រើន ដោយសារនាងមានពណ៌សម្បុរខុសពីគេ ប៉ុន្តែ នាងបានប្រែក្លាយជាស្រ្តី នៃសេចក្តីក្លាហាន ជំនឿ និងការអត់ឱនទោស។
ទីបន្ទាល់របស់គាត់ គឺពិតជាមានន័យខ្លាំងណាស់ ព្រោះនាងបានអត់ទ្រាំនឹងការអាក្រក់ជាច្រើន ពីសំណាក់មនុស្សមួយចំនួន នៅក្នុងសង្គមមួយ ដែលបានបដិសេធសេចក្តីពិត ដែលថា ព្រះជាម្ចាស់បានស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ៗ ដោយមិនគិតពណ៌សម្បុរ ឬពូជសាសន៍ឡើយ។ សមាជិកមួយចំនួន នៅក្នុងពួកជំនុំដំបូង ក៏បានបដិសេធសេចក្តីពិតនេះផងដែរ ដោយជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់តែជាតិសាសន៍មួយ ដោយសារដើមកំណើតរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់បដិសេធជាតិសាសន៍ដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីសាវ័កពេត្រុសបានទទួលការបើកសម្តែងពីព្រះជាម្ចាស់ហើយ គាត់ក៏បានធ្វើឲ្យគេគ្រប់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើល ដោយប្រកាសថា “ព្រះមិនរើសមុខអ្នកណាទេ គឺនៅក្នុងគ្រប់ទាំងសាសន៍ អស់អ្នកណាដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តសេចក្តីសុចរិត…