ការជួយសង្រ្គោះមកពីព្រះ
បន្ទាប់ពីពលរដ្ឋម្នាក់ដែលកំពុងមានការព្រួយបារម្ភបានទូរស័ព្ទចូលលេខ៩១១ មន្រ្តីប៉ូលិសម្នាក់បានបើកឡាន អែបនឹងផ្លូវរថភ្លើង ដោយបើកភ្លើងបញ្ចាំងមើលទៅឆ្ងាយ ក្នុងពេលយប់ងងឹត ទាល់តែគាត់បានប្រទះឃើញរថយន្ត ដែលកំពុងជាប់នឹងផ្លូវរថភ្លើង។ កាំមីរ៉ានៅក្នុងឡានរបស់ប៉ូលិសនោះថតបានសកម្មភាពរថភ្លើងកំពុងបោះពួយយ៉ាងលឿនមករកឡាននោះ។ គាត់ថា រថភ្លើងនោះបើកលឿនណាស់ ប្រហែលល្បឿន១២០ គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង។ គាត់ក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគេ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ដោយចាប់ទាញបុរសម្នាក់ដែលកំពុងសន្លប់ ចេញពីក្នុងឡានដោយសុវត្ថិភាព ក្នុងរយៈពេលពីរបីវិនាទី មុនពេលរថភ្លើងបុកឡាននោះមួយទំហឹង។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកជួយសង្រ្គោះ ជាពិសេស នៅពេលដែលអ្វីៗហាក់ដូចជាបាត់បង់អស់។ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលកំពុងតែជាប់ចំណង ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ និងមានភាពក្រៀមក្រោះ និងថប់ដង្ហើម ដោយសារការកៀបសង្កត់ ពួកគេមិនបានគិតថា ពួកគេអាចរត់គេចបានឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “អញបានឃើញសេចក្តីវេទនារបស់រាស្ត្រអញ ដែលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទហើយ ក៏បានឮពាក្យគេអំពាវនាវដោយព្រោះពួកអ្នកដែលសង្កត់សង្កិនដែរ ពីព្រោះអញស្គាល់សេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់គេ។ ដូច្នេះអញបានចុះមក ដើម្បីនឹងជួយដោះគេឲ្យរួចចេញពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទ”(៣:៧,៨)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីភាពជាទាសករ។ នេះជាការសង្រ្គោះមកពីព្រះដ៏ខ្ពស់។
ការសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល គឺបានបង្ហាញព្រះទ័យ និងអំណាចរបស់ព្រះ ដែលនឹងជួយយើងរាល់គ្នា នៅពេលដែលយើងត្រូវការជំនួយពីព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គនឹងជួយយើង មិនឲ្យវិនាសឡើយ។ ទោះស្ថានភាពរបស់យើងហាក់ដូចជាទាល់ច្រក ឬមិនអាចមានសង្ឃឹម យើងអាចបើកភ្នែក និងចិត្តយើង មើលទៅព្រះដែលសព្វព្រះទ័យនឹងជួយសង្រ្គោះយើង។—Winn Collier
យុត្តិធម៌ដ៏ឥតខ្ចោះ
កាលពីឆ្នាំ១៩៨៣ ប៉ូលិសបានចាប់ខ្លួនក្មេងជំទង់៣នាក់ ពីបទមនុស្សឃាតមកលើក្មេងអាយុ១៤ឆ្នាំម្នាក់។ ព័ត៌មានបានផ្សាយថា ក្មេងជំទង់ម្នាក់នោះ ត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់ ដោយសារតែគាត់ពាក់អាវកីឡា។ អ្នកទាំងបីក៏ត្រូវគេកាត់ទោស ឲ្យជាប់ពន្ធនាគាអស់មួយជីវិត។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានជាប់គុកអស់៣៦ឆ្នាំហើយ ភស្តុតាងក៏បានលេចឡើងមក បង្ហាញថា ពួកគេមិនមែនជាឃាតករនោះទេ។ តាមពិត បុរសម្នាក់ទៀតបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋនេះ។ មុនពេលចៅក្រមសម្រេចដោះលែងអ្នកទាំងបី ឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានសូមការអភ័យទោសពីពួកគេ។
ទោះយើងខិតខំខ្លាំងប៉ុណ្ណា (ហើយទោះមន្ត្រីប៉ូលិសធ្វើការបានល្អយ៉ាងណា) យុត្តិធម៌របស់មនុស្ស ច្រើនតែមានការខ្វះចន្លោះ។ យើងមិនដែលមានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់។ ជួនកាល មនុស្សដែលមិនស្មោះត្រង់ បានកែប្រែការពិត និងធ្វើឲ្យត្រូវឲ្យទៅជាខុស។ ជួនកាល យើងជាអ្នកខុស។ ហើយជាញឹកញាប់ ជួនកាល គេត្រូវរង់ចាំជាច្រើនឆ្នាំ ទំរាំតែខុស ក្លាយជាត្រូវវិញ បើសិនជាយើងនៅមានជីវិតដល់ពេលនោះ។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខុសពីមនុស្សដែលមិនស្មោះត្រង់ ព្រះអង្គតែងតែប្រទានយុត្តិធម៌ដ៏ឥតខ្ចោះ។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ថា “ការរបស់ទ្រង់សុទ្ធតែគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវទ្រង់ សុទ្ធតែប្រកបដោយយុត្តិធម៌”(ចោទិយកថា ៣២:៤)។
សម្រាប់ព្រះអង្គ ត្រូវគឺត្រូវ ខុសគឺខុស។ ព្រះអង្គនឹងជំនុំជម្រះយើង តាមអ្វីដែលយើងបានធ្វើ។ យើងមិនដឹងថា នៅពេលណា តែយើងមានទំនុកចិត្ត ព្រោះយើងបម្រើ “ព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ ឥតមានសេចក្តីទុច្ចរិតណាឡើយ ទ្រង់ក៏ត្រឹមត្រូវ ហើយទៀងត្រង់”(ខ.៤)។
យើងប្រហែលមិនដឹងច្បាស់ថា រឿងដែលយើងកំពុងជួប ត្រូវឬខុស។ យើងប្រហែលខ្លាចថា…
ទឹកជាបរិបូរ
នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ព័ត៌មានបានផ្សាយ អំពី “រឿងដ៏ក្រៀមក្រំ” នៃភាពរាំងស្ងួត ភាពក្តៅហួតហែង និងភ្លើងឆេះព្រៃ។ រឿងនោះបានពិពណ៌នា អំពីរយៈពេលមួយ១ឆ្នាំដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់តិចតួច ដែលបណ្តាលឲ្យគុម្ពោតព្រៃដ៏ក្រៀមក្រោះប្រែក្លាយជាឈើដែលងាយនឹងឆាបឆេះ។ ភ្លើងឆេះព្រៃដ៏កាចសាហាវ បានដុតបំផ្លាញតំបន់ជនបទ។ ត្រីក៏ស្លាប់អស់ច្រើន។ ការដាំដុះក៏បរាជ័យទៀត។ មូលហេតុ គឺដោយសារពួកគេមិនមានធនធានមួយ ដែលយើងច្រើនតែមើលស្រាល គឺទឹក ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការ ដើម្បីឲ្យអាចរស់នៅ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់រឿងដ៏រន្ធត់ផងដែរ។ ខណៈពេលដែលពួកគេ កំពុងតែបោះជំរុំ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដ៏ហួតហែង គ្មានជីជាតិ ពួកគេមិនមានទឹកសម្រាប់ផឹកនោះទេ(និក្ខមនំ ១៧:១)។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច។ បំពង់ករបស់ពួកគេស្ងួត កូនចៅរបស់ពួកគេកំពុងតែស្រេកទឹក។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច ហើយក៏បានរអ៊ូរទាំដាក់លោកម៉ូសេ ដោយទាមទាទឹកផឹក(ខ.២)។ ប៉ុន្តែ តើលោកម៉ូសេអាចធ្វើអ្វីបាន? ស្ថិតក្នុងពេលនោះ គាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក្រៅពីចូលទៅរកព្រះនោះឡើយ។
ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេថា “ត្រូវឲ្យឯងវាយថ្មនោះ រួចនឹងមានទឹកចេញមកឲ្យគេផឹកហើយ”(ខ.៥-៦)។ ដូចនេះ លោកម៉ូសេក៏បានវាយថ្មនោះ ហើយទឹកក៏បានហូរចេញមកដូចទឹកទន្លេ សម្រាប់ឲ្យប្រជាជន និងសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេផឹក។ នៅថ្ងៃនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានដឹងថា ព្រះរបស់ពួកគេស្រឡាញ់ពួកគេ។
ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានទឹកហូរហៀរ។
បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិត នៅក្នុងភាពរាំងស្ងួត ឬវាលរហោស្ថាន សូមចាំថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីស្ថានភាពរបស់អ្នក ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយអ្នក។ ទោះអ្នកត្រូវការអ្វី ឬខ្វះអ្វីក៏ដោយ…
មើលឃើញ តាមចិត្តគំនិតថ្មី
ក្នុងកម្មវីធីវីដេអូហ្គេមមួយ ដែលបានក្លាយជាបាតុភូតនៃវប្បធម៌មួយ បាននាំអ្នកលេងហ្គេម១រយនាក់ ចូលទៅក្នុងកោះសិប្បនិមិត្តមួយ នៅក្នុងហ្គេមនោះ ដើម្បីប្រកួតរហូតទាល់តែនៅសល់អ្នកលេងហ្គេមចុងក្រោយតែម្នាក់ ។ ពេលណាអ្នកលេងហ្គេមណាម្នាក់កំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេមនោះ អ្នកអាចបន្តទស្សនាអ្នកលេងហ្គេមនោះ តាមគំហើញរបស់គាត់។ អ្នកកាសែតម្នាក់បានធ្វើការកត់សំគាល់ថា “ពេលណាអ្នកមើលអ្នកលេងហ្គេមដទៃទៀតលេង ដោយទទួលយកទស្សនៈ និងអារម្មណ៍របស់គាត់ ដោយងាកចេញពីការគិតអំពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការយល់ចិត្តគាត់វិញ ពោលគឺអ្នកចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា យល់អំពីមនុស្សដែលអ្នកមិនដែលស្គាល់នោះ ដែលមុននោះបន្តិច បានកំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេម”។
ការផ្លាស់ប្តូរកើតមាន ពេលណាយើងបើកចំហរចិត្តយើង ដើម្បីមើលទៅបទពិសោធន៍របស់អ្នកដទៃ ដោយមើលទៅការឈឺចាប់ ការភ័យខ្លាច ឬក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ។ ពេលណាយើងដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ តែរាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ នោះយើងនឹងកត់សំគាល់ការអ្វីដែលយើងនឹងដឹងថា យើងបានមើលរំលង (ភីលីព ២:៣)។ យើងនឹងខ្វល់ពីអ្នកដទៃកាន់តែច្រើន។ យើងនឹងសួរសំណួរខុសពីមុន។ យើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតតែអំពីតម្រូវការ ឬការចង់បានរបស់យើង។ យើងនឹងគិតអំពី “ប្រយោជន៍អ្នកដទៃ” ជាជាង “គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន”(ខ.៤)។ យើងនឹងស្វែងរកដោយអំណរ នូវអ្វីដែលជួយអ្នកដទៃ ឲ្យចម្រើនឡើង ជាជាការពារអ្វីដែលយើងគិតថា យើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យខ្លួនយើងចម្រើនឡើង។
តាមរយៈការផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតនេះ យើងនឹងមានក្តីអាណិតចំពោះអ្នកដទៃ។ យើងនឹងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ក្រុមគ្រួសារយើង តាមរបៀបថ្មីៗ។ យើងថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យសត្រូវក្លាយជាមិត្តផងដែរ!—Winn Collier
លះបង់សិទ្ធិ ដោយក្តីស្រឡាញ់
ភាគច្រើនក្មេងប្រុសនៃកុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូនត្រូវបានគេចាក់សាក់ឲ្យម្នាក់មួយៗ ជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ចំពោះកុលសម្ព័ន្ធ និងមេកន្ទ្រាញរបស់ពួកគេ។ តាមធម្មតា គេឃើញមានស្នាមសាក់នៅលើដៃរបស់ក្រុមកីឡាករបាល់ឱប របស់កុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូន។ ពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅប្រកួតនៅប្រទេសជប៉ុន ស្នាមសាក់នោះអាចធ្វើឲ្យជនជាតិជប៉ុនមានការយល់ខុស និងនាំឲ្យមានបញ្ហាដល់ប្រទេសដែលជាម្ចាស់ផ្ទះ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបន្ថែមដៃអាវវែង ពណ៌សាច់ ដើម្បីគ្របពីលើស្នាមសាក់នោះ ជាទង្វើរដ៏សប្បុរស ដើម្បីមិត្តភាព។ កាពីទែនក្រុមក៏បានពន្យល់ថា “យើងមានការគោរព និងប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះវប្បធម៌របស់ជនជាតិជប៉ុន។ យើងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យគេមានការទើសទាល់ ចំពោះអ្វីដែលយើងបង្ហាញចេញមក”។
នៅក្នុងសម័យ ដែលមនុស្សចូលចិត្តសង្កត់ធ្ងន់មកលើការបង្ហាញចេញជាលក្ខណៈបុគ្គល ពេលខ្លះ យើងត្រូវមានការលះបង់ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ជួនកាល សេចក្តីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងលះបង់សិទ្ធិរបស់យើង ដើម្បីអ្នកដទៃ។ យើងមិនត្រូវធ្វើទាំងបង្ខំចិត្ត តែត្រូវធ្វើដោយក្តីស្រឡាញ់។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា ក្នុងពួកជំនុំមានអ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចញាំអ្វីបានតាមចិត្ត តែអ្នកដទៃទៀត ញុំាតែបន្លែទេ(រ៉ូម ១៤:២)។ រឿងនេះហាក់ដូចជាតូចតាចទេ តែនៅសតវត្សរ៍ទី១ មានរឿងវិវាទជាច្រើន បានកើតឡើង នៅក្នុងការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ ទាក់ទងនឹងការបរិភោគអាហារ។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនគេរាល់គ្នា កុំឲ្យចោទប្រកាន់គ្នា រឿងបរិភោគអាហារនោះឡើយ(ខ.១៣) រួចគាត់ក៏បានបង្រៀនអ្នកដែលចូលចិត្តញុំាដោយសេរីថា “គួរតែកុំឲ្យបរិភោគសាច់ ឬស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬអ្វីដែលនាំឲ្យបងប្អូនអ្នកជំពប់ ឬរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យខ្សោយនោះឡើយ”(ខ.២១)។
នៅពេលខ្លះ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងចាំបាច់ត្រូវលះបង់សេរីភាពរបស់យើងខ្លះ។…
ថ្វាយចេញពីការខ្វះខាត
លោកវររេន ប៊ូហ្វេត(Warren Buffett) និងលោកប៊ីល(Bill) និងអ្នកស្រី មែលីនដា ហ្គេត(Melinda Gates) បានធ្វើនូវរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើការសន្យាបរិច្ចាកលុយ ចេញពីពាក់កណ្តាលនៃទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គិតមកដល់ឆ្នាំ២០១៨ ការបរិច្ចាកនេះ ប្រហែលជាបានឈានដល់ទឹកប្រាក់សរុបចំនួន ៩២ពាន់លានដុល្លាហើយ។ ការសន្យាបរិច្ចាកប្រាក់នេះ បានធ្វើឲ្យលោកប៉ុល ពីហ្វ(Paul Piff ) ដែលជាអ្នកចិត្តវិទ្យា បានធ្វើការសិក្សាអំពីគំរូនៃការបរិច្ចាកប្រាក់ ដោយការងឿងឆ្ងល់។តាមរយៈ ការស្រាវជ្រាវ ដោយធ្វើតេស្ត គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកក្រ ច្រើនតែមានចិត្តចង់បរិច្ចាកនូវ ៤៤ភាគរយ នៃទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេមាន ពោលគឺមានចិត្តចង់បរិច្ចាក ខ្លាំងជាងអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភ។ អ្នកដែលស្គាល់ទុក្ខលំបាកនៃភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែមានចិត្តសប្បុរសជាងអ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើនជាង។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់ក៏បានទតមើលពួកបណ្តាជនថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ ចូលឃ្លាំង(ម៉ាកុស ១២:៤១)។ ពួកអ្នកមានបានទម្លាក់លុយជាច្រើន ចូលក្នុងហឹបដង្វាយ តែស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រ បានដាក់ដង្វាយតែ២ស្លឹង ដែលជាប្រាក់ចុងក្រោយ ដែលគាត់មាន ចូលទៅក្នុងហឹប។ ខ្ញុំជឿថា ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈរទតមើល ដោយព្រះទ័យរីករាយ និងស្ញើចសរសើរគាត់។ ភ្លាមៗនោះ ទ្រង់ក៏បានហៅពួកសាវ័កឲ្យមកជុំគ្នា ដើម្បីបកស្រាយ អំពីទង្វើរដ៏ប្រពៃនេះ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង”(ខ.៤៣)។ ពួកសិស្សប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូល។…
គិតខុសពីលោកិយ
កាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចំណោយពេលវិស្សមកាលរដូវក្តៅដ៏រីករាយ នៅប្រទេសវេនេហ្ស៊ូអេឡា។ ចំណីអាហារមានភាពឈ្ងុយឆ្ងាញ់ប្លែក ប្រជាជនមានភាពរីករាយ អាកាសធាតុ និងការស្វាគមន៍ក៏ល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងអំឡុងពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំមានទស្សនៈខុសគ្នា ចំពោះការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ បើយើងមានគម្រោងញំាអាហារថ្ងៃត្រង់ នោះគឺមានន័យថា យើងញាំអាហារនៅចន្លោះម៉ោង ១២ ដល់ ម៉ោង១រសៀល។ ការប្រើពេលវេលា ក្នុងការជួបជុំគ្នា ឬការធ្វើដំណើរ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ ពោលគឺចូលចិត្តប្រើពាក្យប្រហែល គឺមិនប្រើពាក្យដាច់ខាតទេ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការគិតរបស់ខ្ញុំ អំពី “ការធ្វើអ្វីឲ្យទាន់ពេលវេលា” គឺបានទទួលឥទ្ធិពលពីវប្បធម៌ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងទៅទៀត។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានទទួលឥទ្ធិពល ពីគោលតម្លៃនៃវប្បធម៌ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដោយភាគច្រើន យើងបានទទួលដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានហៅ អំណាចនៃវប្បធម៌នេះថា “លោកិយ”(រ៉ូម ១២:២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ “លោកិយ” មិនសំដៅទៅលើផែនដីនោះទេ តែគឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការគិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតយើង។ គឺសំដៅទៅលើការសន្និដ្ឋាន និងការគិត ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង ដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទីកន្លែង ឬពេលវេលាណាមួយ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺ “មិនត្រូវត្រាប់តាមលោកិយនេះឡើយ”។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់ប្រែ…
ផ្ទះសង់នៅលើថ្មដា
នៅអាមេរិក មានផ្ទះប្រហែល៣ម៉ឺន ៤ពាន់ខ្នង កំពុងប្រឈមមុខនឹងការដួលរលំ ដោយសារគ្រឹះមិនរឹងមាំ។ មានក្រុមហ៊ុនផលិតស៊ីម៉ង់មួយ បានដឹកជញ្ជូនថ្មចេញពីកន្លែងយកថ្ម ដោយមិនបានដឹងទេថា ថ្មទាំងនោះមានជាតិរ៉ែម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យស៊ីម៉ង់ប្រះបែក និងពុកផុយ នៅពេលក្រោយមកទៀត។ គ្រឹះរបស់ផ្ទះជិត៦រយខ្នងបានបាក់ស្រុតរួចទៅហើយ ហើយចំនួនផ្ទះបាក់ស្រុតទំនងជានឹងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស នៅពេលខាងមុខ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការសង់ផ្ទះ នៅលើគ្រឹះមិនរឹងមាំ ដើម្បីពន្យល់ អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត ដែលកើតឡើង ពេលដែលយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះដែលពុកផុយ។ ព្រះអង្គពន្យល់ថា ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះសង់ផ្ទះនៅលើថ្មដាដ៏រឹងមាំ ដែលអាចធានាថា យើងនឹងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចបក់បោកមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានអ្នកខ្លះទៀតបានសង់ជីវិតខ្លួនឯង នៅលើដីខ្សាច់ ហើយពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ជីវិតពួកគេក៏បានរង្គោះរង្គើរ ហើយដួលចុះ(ម៉ាថាយ ៧:២៧)។ ភាពខុសគ្នា នៃការសង់នៅលើគ្រឹះរឹងមាំ និងគ្រឹះដែលពុកផុយ គឺស្ថិតនៅត្រង់ការធ្វើតាម ឬមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២៦)។ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គគឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរថា តើយើងបានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គឬទេ?
មានប្រាជ្ញាជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ឲ្យយើង ក្នុងលោកិយនេះ ដោយបូករួមទាំងការប្រឹក្សាយោបល់ និងជំនួយជាច្រើន ហើយមានប្រាជ្ញា និងយោបល់ជាច្រើន ដែលល្អ ហើយមានប្រយោជន៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះណាផ្សេង ជាជាងស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដោយការបន្ទាបខ្លួន នោះមានន័យថា…
ខ្លាំងពូកែ
សាយប៊ី(Saybie) គឺជាទារក ដែលបានកើតមិនគ្រប់ខែ ដោយនាងបានចាប់កំណើតនៅសប្តាហ៍ទី២៣ ដោយមានទម្ងន់តែ ២ខាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យមិនសង្ឃឹមថា សាយប៊ីនឹងអាចរស់បានយូរឡើយ ហើយក៏បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់នាងថា ពួកគេអាចចំណាយពេលជាមួយនាង បានតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាយប៊ីមិនបានបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។ គេបានដាក់កាតពណ៌ផ្កាឈូកមួយសន្លឹក នៅក្បែរគ្រែរបស់គាត់ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “តូចល្អិតតែខ្លាំងពូកែ”។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យបាន៥ខែ សាយប៊ីក៏បានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្នុងនាមជាទារកមានទម្ងន់២.២ គីឡូក្រាម។ នេះជាការអស្ចារ្យណាស់ដែលនាងអាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យដោយមានសុខភាពល្អ។ នាងក៏បានបំបែកឯកកត្តកម្មពិភពលោក ក្នុងនាមជាទារកតូចល្អិតបំផុត ដែលអាចមានជីវិតរស់។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលយើងបានស្តាប់រឿងរបស់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលអ្នកដទៃគិតថា គ្មាននរណាអាចឆ្លងកាត់បាន។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីរឿងដូចនេះផងដែរ។ ដាវីឌគឺជាក្មេងគង្វាលចៀម ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តទៅប្រកួតជាមួយកូលីយ៉ាត ជាអ្នកចម្បាំងមាឌយក្ស ដែលបានប្រមាថព្រះ ហើយបានគំរាមកំហែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចសូលគិតថា ដាវីឌកំពុងតែធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឯងនឹងចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះមិនបានទេ ដ្បិតឯងនៅក្មេងណាស់ ឯគេជាមនុស្សស្ទាត់ចំបាំងតាំងតែពីក្មេងមកហើយ”(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៣)។ ហើយពេលដែលកុមារដាវីឌបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងសមរភូមិ កូលីយ៉ាត “ឃើញដាវីឌ នោះក៏តាំងចិត្តមើលងាយ ដោយព្រោះដាវីឌនៅក្មេង”(៤២)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌមិនបានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងការប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯងឡើយ។ គាត់បានមក “ដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.៤៥)។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ដាវីឌក៏បានប្រយុទ្ធឈ្នះ ហើយកូលីយ៉ាតក៏បានស្លាប់។
ទោះបញ្ហាយើងធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង នោះគ្មានអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចនោះទេ។ ដោយពឹងអាចកម្លាំងទ្រង់…
ការរំពឹងចង់បានលើសពីនេះទៀត
អ៊ំស្រីបេតធី(Betty) ជាមនុស្សដែលមានក្តីស្រឡាញ់ច្រើន។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលណាគាត់មកលេងម្តងៗ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពេលនោះដូចថ្ងៃបុណ្យណូអែលអញ្ចឹង។ គាត់បានយករបស់ក្មេងលេង Star Wars មកឲ្យខ្ញុំ ហើយពេលគាត់ចេញទៅវិញ គាត់ដកលុយឲ្យខ្ញុំនៅមាត់ទ្វារ។ ពេលណាខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយគាត់ គាត់បានដាក់ការ៉េមពេញទូទឹកកក ហើយមិនដែលចម្អិនអាហារដាក់បន្លែនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តបន្លែ។ គាត់មិនមានបទបញ្ជាច្រើនទេ ហើយគាត់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំក្រោកពីគេងយឺត។ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំអស្ចារ្យណាស់ ដោយគាត់បានឆ្លុះបញ្ចំាងឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំចម្រើនវ័យធំឡើងបានល្អ ខ្ញុំត្រូវការលើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីរំពឹងចង់បានពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវការឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំមានការរំពឹងចង់បានមកលើខ្ញុំ និងអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំ និងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំមានចំណុចល្អៗ លើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីចង់ឲ្យខ្ញុំមាន។ ព្រះអង្គបានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់មកលើយើង គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលមិនចេះងាករេ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងប្រឆាំង ឬរត់ចេញពីព្រះអង្គក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គនៅតែមានការរំពឹងចង់បាន មកលើយើង។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល អំពីរបៀបរស់នៅឲ្យបានល្អ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ គឺមិនមែនការស្នើសុំទំាង១០ប្រការនោះទេ(និក្ខមនំ ២០:១-១៧)។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញការរំពឹងចង់បានមកលើយើងយ៉ាងច្បាស់ថា “យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយកាន់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៥:២)។
យើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដ្បិត “បញ្ញត្តទ្រង់ នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ”(ខ.៣)។ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចរស់នៅតាមព្រះរាជបញ្ជាព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលយើងពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរមកពីព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង គឺមិនចេះចប់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវសំណួរមួយ ដើម្បីជួយឲ្យយើងដឹងថា យើងស្រឡាញ់ព្រះឬអត់។…