លះបង់សិទ្ធិ ដោយក្តីស្រឡាញ់
ភាគច្រើនក្មេងប្រុសនៃកុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូនត្រូវបានគេចាក់សាក់ឲ្យម្នាក់មួយៗ ជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ចំពោះកុលសម្ព័ន្ធ និងមេកន្ទ្រាញរបស់ពួកគេ។ តាមធម្មតា គេឃើញមានស្នាមសាក់នៅលើដៃរបស់ក្រុមកីឡាករបាល់ឱប របស់កុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូន។ ពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅប្រកួតនៅប្រទេសជប៉ុន ស្នាមសាក់នោះអាចធ្វើឲ្យជនជាតិជប៉ុនមានការយល់ខុស និងនាំឲ្យមានបញ្ហាដល់ប្រទេសដែលជាម្ចាស់ផ្ទះ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបន្ថែមដៃអាវវែង ពណ៌សាច់ ដើម្បីគ្របពីលើស្នាមសាក់នោះ ជាទង្វើរដ៏សប្បុរស ដើម្បីមិត្តភាព។ កាពីទែនក្រុមក៏បានពន្យល់ថា “យើងមានការគោរព និងប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះវប្បធម៌របស់ជនជាតិជប៉ុន។ យើងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យគេមានការទើសទាល់ ចំពោះអ្វីដែលយើងបង្ហាញចេញមក”។
នៅក្នុងសម័យ ដែលមនុស្សចូលចិត្តសង្កត់ធ្ងន់មកលើការបង្ហាញចេញជាលក្ខណៈបុគ្គល ពេលខ្លះ យើងត្រូវមានការលះបង់ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ជួនកាល សេចក្តីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងលះបង់សិទ្ធិរបស់យើង ដើម្បីអ្នកដទៃ។ យើងមិនត្រូវធ្វើទាំងបង្ខំចិត្ត តែត្រូវធ្វើដោយក្តីស្រឡាញ់។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា ក្នុងពួកជំនុំមានអ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចញាំអ្វីបានតាមចិត្ត តែអ្នកដទៃទៀត ញុំាតែបន្លែទេ(រ៉ូម ១៤:២)។ រឿងនេះហាក់ដូចជាតូចតាចទេ តែនៅសតវត្សរ៍ទី១ មានរឿងវិវាទជាច្រើន បានកើតឡើង នៅក្នុងការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ ទាក់ទងនឹងការបរិភោគអាហារ។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនគេរាល់គ្នា កុំឲ្យចោទប្រកាន់គ្នា រឿងបរិភោគអាហារនោះឡើយ(ខ.១៣) រួចគាត់ក៏បានបង្រៀនអ្នកដែលចូលចិត្តញុំាដោយសេរីថា “គួរតែកុំឲ្យបរិភោគសាច់ ឬស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬអ្វីដែលនាំឲ្យបងប្អូនអ្នកជំពប់ ឬរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យខ្សោយនោះឡើយ”(ខ.២១)។
នៅពេលខ្លះ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងចាំបាច់ត្រូវលះបង់សេរីភាពរបស់យើងខ្លះ។…
ថ្វាយចេញពីការខ្វះខាត
លោកវររេន ប៊ូហ្វេត(Warren Buffett) និងលោកប៊ីល(Bill) និងអ្នកស្រី មែលីនដា ហ្គេត(Melinda Gates) បានធ្វើនូវរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើការសន្យាបរិច្ចាកលុយ ចេញពីពាក់កណ្តាលនៃទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គិតមកដល់ឆ្នាំ២០១៨ ការបរិច្ចាកនេះ ប្រហែលជាបានឈានដល់ទឹកប្រាក់សរុបចំនួន ៩២ពាន់លានដុល្លាហើយ។ ការសន្យាបរិច្ចាកប្រាក់នេះ បានធ្វើឲ្យលោកប៉ុល ពីហ្វ(Paul Piff ) ដែលជាអ្នកចិត្តវិទ្យា បានធ្វើការសិក្សាអំពីគំរូនៃការបរិច្ចាកប្រាក់ ដោយការងឿងឆ្ងល់។តាមរយៈ ការស្រាវជ្រាវ ដោយធ្វើតេស្ត គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកក្រ ច្រើនតែមានចិត្តចង់បរិច្ចាកនូវ ៤៤ភាគរយ នៃទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេមាន ពោលគឺមានចិត្តចង់បរិច្ចាក ខ្លាំងជាងអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភ។ អ្នកដែលស្គាល់ទុក្ខលំបាកនៃភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែមានចិត្តសប្បុរសជាងអ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើនជាង។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់ក៏បានទតមើលពួកបណ្តាជនថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ ចូលឃ្លាំង(ម៉ាកុស ១២:៤១)។ ពួកអ្នកមានបានទម្លាក់លុយជាច្រើន ចូលក្នុងហឹបដង្វាយ តែស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រ បានដាក់ដង្វាយតែ២ស្លឹង ដែលជាប្រាក់ចុងក្រោយ ដែលគាត់មាន ចូលទៅក្នុងហឹប។ ខ្ញុំជឿថា ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈរទតមើល ដោយព្រះទ័យរីករាយ និងស្ញើចសរសើរគាត់។ ភ្លាមៗនោះ ទ្រង់ក៏បានហៅពួកសាវ័កឲ្យមកជុំគ្នា ដើម្បីបកស្រាយ អំពីទង្វើរដ៏ប្រពៃនេះ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង”(ខ.៤៣)។ ពួកសិស្សប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូល។…
គិតខុសពីលោកិយ
កាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចំណោយពេលវិស្សមកាលរដូវក្តៅដ៏រីករាយ នៅប្រទេសវេនេហ្ស៊ូអេឡា។ ចំណីអាហារមានភាពឈ្ងុយឆ្ងាញ់ប្លែក ប្រជាជនមានភាពរីករាយ អាកាសធាតុ និងការស្វាគមន៍ក៏ល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងអំឡុងពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំមានទស្សនៈខុសគ្នា ចំពោះការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ បើយើងមានគម្រោងញំាអាហារថ្ងៃត្រង់ នោះគឺមានន័យថា យើងញាំអាហារនៅចន្លោះម៉ោង ១២ ដល់ ម៉ោង១រសៀល។ ការប្រើពេលវេលា ក្នុងការជួបជុំគ្នា ឬការធ្វើដំណើរ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ ពោលគឺចូលចិត្តប្រើពាក្យប្រហែល គឺមិនប្រើពាក្យដាច់ខាតទេ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការគិតរបស់ខ្ញុំ អំពី “ការធ្វើអ្វីឲ្យទាន់ពេលវេលា” គឺបានទទួលឥទ្ធិពលពីវប្បធម៌ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងទៅទៀត។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានទទួលឥទ្ធិពល ពីគោលតម្លៃនៃវប្បធម៌ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដោយភាគច្រើន យើងបានទទួលដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានហៅ អំណាចនៃវប្បធម៌នេះថា “លោកិយ”(រ៉ូម ១២:២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ “លោកិយ” មិនសំដៅទៅលើផែនដីនោះទេ តែគឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការគិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតយើង។ គឺសំដៅទៅលើការសន្និដ្ឋាន និងការគិត ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង ដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទីកន្លែង ឬពេលវេលាណាមួយ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺ “មិនត្រូវត្រាប់តាមលោកិយនេះឡើយ”។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់ប្រែ…
ផ្ទះសង់នៅលើថ្មដា
នៅអាមេរិក មានផ្ទះប្រហែល៣ម៉ឺន ៤ពាន់ខ្នង កំពុងប្រឈមមុខនឹងការដួលរលំ ដោយសារគ្រឹះមិនរឹងមាំ។ មានក្រុមហ៊ុនផលិតស៊ីម៉ង់មួយ បានដឹកជញ្ជូនថ្មចេញពីកន្លែងយកថ្ម ដោយមិនបានដឹងទេថា ថ្មទាំងនោះមានជាតិរ៉ែម្យ៉ាង ដែលធ្វើឲ្យស៊ីម៉ង់ប្រះបែក និងពុកផុយ នៅពេលក្រោយមកទៀត។ គ្រឹះរបស់ផ្ទះជិត៦រយខ្នងបានបាក់ស្រុតរួចទៅហើយ ហើយចំនួនផ្ទះបាក់ស្រុតទំនងជានឹងកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស នៅពេលខាងមុខ។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូច អំពីការសង់ផ្ទះ នៅលើគ្រឹះមិនរឹងមាំ ដើម្បីពន្យល់ អំពីគ្រោះថ្នាក់ដែលធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៀត ដែលកើតឡើង ពេលដែលយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះដែលពុកផុយ។ ព្រះអង្គពន្យល់ថា ក្នុងចំណោមយើង មានអ្នកខ្លះសង់ផ្ទះនៅលើថ្មដាដ៏រឹងមាំ ដែលអាចធានាថា យើងនឹងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន ពេលដែលមានខ្យល់ព្យុះដ៏កំណាចបក់បោកមក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានអ្នកខ្លះទៀតបានសង់ជីវិតខ្លួនឯង នៅលើដីខ្សាច់ ហើយពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក ជីវិតពួកគេក៏បានរង្គោះរង្គើរ ហើយដួលចុះ(ម៉ាថាយ ៧:២៧)។ ភាពខុសគ្នា នៃការសង់នៅលើគ្រឹះរឹងមាំ និងគ្រឹះដែលពុកផុយ គឺស្ថិតនៅត្រង់ការធ្វើតាម ឬមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ(ខ.២៦)។ ការស្តាប់ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គគឺសំខាន់ណាស់ ប៉ុន្តែ យើងត្រូវសួរថា តើយើងបានអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលព្រះអង្គឬទេ?
មានប្រាជ្ញាជាច្រើន ដែលបានផ្តល់ឲ្យយើង ក្នុងលោកិយនេះ ដោយបូករួមទាំងការប្រឹក្សាយោបល់ និងជំនួយជាច្រើន ហើយមានប្រាជ្ញា និងយោបល់ជាច្រើន ដែលល្អ ហើយមានប្រយោជន៍។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បើយើងសង់ជីវិតយើង នៅលើគ្រឹះណាផ្សេង ជាជាងស្តាប់បង្គាប់តាមសេចក្តីពិតរបស់ព្រះ ដោយការបន្ទាបខ្លួន នោះមានន័យថា…
ខ្លាំងពូកែ
សាយប៊ី(Saybie) គឺជាទារក ដែលបានកើតមិនគ្រប់ខែ ដោយនាងបានចាប់កំណើតនៅសប្តាហ៍ទី២៣ ដោយមានទម្ងន់តែ ២ខាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យមិនសង្ឃឹមថា សាយប៊ីនឹងអាចរស់បានយូរឡើយ ហើយក៏បានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់នាងថា ពួកគេអាចចំណាយពេលជាមួយនាង បានតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាយប៊ីមិនបានបោះបង់ការតស៊ូឡើយ។ គេបានដាក់កាតពណ៌ផ្កាឈូកមួយសន្លឹក នៅក្បែរគ្រែរបស់គាត់ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “តូចល្អិតតែខ្លាំងពូកែ”។ បន្ទាប់ពីបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យបាន៥ខែ សាយប៊ីក៏បានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ក្នុងនាមជាទារកមានទម្ងន់២.២ គីឡូក្រាម។ នេះជាការអស្ចារ្យណាស់ដែលនាងអាចចេញពីមន្ទីរពេទ្យដោយមានសុខភាពល្អ។ នាងក៏បានបំបែកឯកកត្តកម្មពិភពលោក ក្នុងនាមជាទារកតូចល្អិតបំផុត ដែលអាចមានជីវិតរស់។
យើងអាចមានការលើកទឹកចិត្តណាស់ ពេលដែលយើងបានស្តាប់រឿងរបស់អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលអ្នកដទៃគិតថា គ្មាននរណាអាចឆ្លងកាត់បាន។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីរឿងដូចនេះផងដែរ។ ដាវីឌគឺជាក្មេងគង្វាលចៀម ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តទៅប្រកួតជាមួយកូលីយ៉ាត ជាអ្នកចម្បាំងមាឌយក្ស ដែលបានប្រមាថព្រះ ហើយបានគំរាមកំហែងប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ ស្តេចសូលគិតថា ដាវីឌកំពុងតែធ្វើរឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ឯងនឹងចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះមិនបានទេ ដ្បិតឯងនៅក្មេងណាស់ ឯគេជាមនុស្សស្ទាត់ចំបាំងតាំងតែពីក្មេងមកហើយ”(១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣៣)។ ហើយពេលដែលកុមារដាវីឌបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងសមរភូមិ កូលីយ៉ាត “ឃើញដាវីឌ នោះក៏តាំងចិត្តមើលងាយ ដោយព្រោះដាវីឌនៅក្មេង”(៤២)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាវីឌមិនបានបោះជំហាន ចូលទៅក្នុងការប្រយុទ្ធតែម្នាក់ឯងឡើយ។ គាត់បានមក “ដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល”(ខ.៤៥)។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ដាវីឌក៏បានប្រយុទ្ធឈ្នះ ហើយកូលីយ៉ាតក៏បានស្លាប់។
ទោះបញ្ហាយើងធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ពេលណាព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយយើង នោះគ្មានអ្វីដែលយើងចាំបាច់ត្រូវភ័យខ្លាចនោះទេ។ ដោយពឹងអាចកម្លាំងទ្រង់…
ការរំពឹងចង់បានលើសពីនេះទៀត
អ៊ំស្រីបេតធី(Betty) ជាមនុស្សដែលមានក្តីស្រឡាញ់ច្រើន។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ពេលណាគាត់មកលេងម្តងៗ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ពេលនោះដូចថ្ងៃបុណ្យណូអែលអញ្ចឹង។ គាត់បានយករបស់ក្មេងលេង Star Wars មកឲ្យខ្ញុំ ហើយពេលគាត់ចេញទៅវិញ គាត់ដកលុយឲ្យខ្ញុំនៅមាត់ទ្វារ។ ពេលណាខ្ញុំស្នាក់នៅជាមួយគាត់ គាត់បានដាក់ការ៉េមពេញទូទឹកកក ហើយមិនដែលចម្អិនអាហារដាក់បន្លែនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តបន្លែ។ គាត់មិនមានបទបញ្ជាច្រើនទេ ហើយគាត់អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំក្រោកពីគេងយឺត។ អ៊ំស្រីរបស់ខ្ញុំអស្ចារ្យណាស់ ដោយគាត់បានឆ្លុះបញ្ចំាងឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំចម្រើនវ័យធំឡើងបានល្អ ខ្ញុំត្រូវការលើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីរំពឹងចង់បានពីខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវការឲ្យឪពុកម្តាយខ្ញុំមានការរំពឹងចង់បានមកលើខ្ញុំ និងអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំ និងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំ។ ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំមានចំណុចល្អៗ លើសពីអ្វីដែលអ៊ំស្រីបេតធីចង់ឲ្យខ្ញុំមាន។ ព្រះអង្គបានចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់មកលើយើង គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរ ដែលមិនចេះងាករេ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងប្រឆាំង ឬរត់ចេញពីព្រះអង្គក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គនៅតែមានការរំពឹងចង់បាន មកលើយើង។ ពេលដែលព្រះអង្គបង្រៀនពួកអ៊ីស្រាអែល អំពីរបៀបរស់នៅឲ្យបានល្អ ព្រះអង្គក៏បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ គឺមិនមែនការស្នើសុំទំាង១០ប្រការនោះទេ(និក្ខមនំ ២០:១-១៧)។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញការរំពឹងចង់បានមកលើយើងយ៉ាងច្បាស់ថា “យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអង្គ ហើយកាន់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៥:២)។
យើងអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដ្បិត “បញ្ញត្តទ្រង់ នោះមិនមែនជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ទេ”(ខ.៣)។ ដោយអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ យើងអាចរស់នៅតាមព្រះរាជបញ្ជាព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលយើងពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីអំណរមកពីព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះយើង គឺមិនចេះចប់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរបានផ្តល់ឲ្យយើងនូវសំណួរមួយ ដើម្បីជួយឲ្យយើងដឹងថា យើងស្រឡាញ់ព្រះឬអត់។…
ចិត្តដែលបើកចំហរ និងសប្បុរស
បន្ទាប់ពីឡានកញ្ចាស់របស់អ្នកស្រីវីគី(Vicki)ខូច មិនអាចជួសជុលបាន គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមប្រមូលលុយ ដើម្បីទិញឡានមួយទៀត។ អ្នកស្រីវីគីធ្វើការនៅភោជនីយដ្ឋាន សម្រាប់កម្មុងអាហារតាមមាត់បង្អូចភោជនីយដ្ឋាន។ លោកគ្រីស(Chris) ជាភ្ញៀវដែលបានទៅទិញអាហារ នៅភោជនីយដ្ឋាននោះជាញឹកញាប់ ក៏បានឮអ្នកស្រីវីគីនិយាយថា គាត់ត្រូវការឡានមួយគ្រឿង។ លោកគ្រីសក៏បាននិយាយថា គាត់មិនអាចឈប់គិតអំពីរឿងនោះបានទេ ហើយគាត់ត្រូវតែធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ គាត់ក៏បានទិញឡានដែលកូនប្រុសរបស់គាត់ដាក់លក់ បន្ទាប់ពីបានប្រើប្រាស់វា កាលពីពេលកន្លងមក ។ គាត់ឲ្យគេបាញ់ថ្នាំថ្មី ហើយក៏បានប្រគល់កូនសោរទៅអ្នកស្រី វីគី។ អ្នកស្រីវីគីមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ បានជាគាត់លាន់មាត់ ដោយការងឿងឆ្ងល់ និងការដឹងគុណ។
ព្រះគម្ពីរបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យរស់នៅ ដោយដៃដែលបើកទូលាយ ចែករំលែកអ្វីដែលយើងមាន ដោយចិត្តជ្រះថ្លា តាមលទ្ធភាពរបស់យើង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលបទគម្ពីរធីម៉ូថេបានមានចែងថា “ចូរបង្គាប់ឲ្យគេធ្វើគុណ និងការល្អជាបរិបូរ ព្រមទាំងចែកទានដោយសទ្ធា ហើយប្រុងប្រៀបនឹងជួយគេផង”(១ធីម៉ូថេ ៦:១៨)។ យើងមិនចេះតែធ្វើអំពើសប្បុរសដោយគ្មានការពិចារណានោះឡើយ តែយើងត្រូវរស់នៅ ដោយវិញ្ញាណដែលចេះចែករំលែក ដោយអំណរ។ ចូរយើងរស់នៅ ដោយចិត្តទូលាយ។ ព្រះទ្រង់បានបង្គាប់យើងឲ្យ “មានចិត្តសប្បុរស ហើយស្ម័គ្រចិត្តចែករំលែក”(ខ.១៨)។
កាលណាយើងរស់នៅ ដោយចិត្តទូលាយ និងសប្បុរស នោះយើងមិនចាំបាច់ត្រូវខ្លាចខ្វះខាតនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា ការធ្វើដូចនេះ គឺមានន័យថា យើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងជីវិតពិត ដែលព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យ(ខ.១៩)។ ដោយសារយើងមានព្រះគង់នៅជាមួយនោះ ជីវិតពិតរបស់យើង…
ការវិលត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ
លោកវលធ័រ ឌីកសិន(Walter Dixon) នឹងត្រូវធ្វើដំណើរតាមនាវា ទៅចូលរួមការប្រយុទ្ធនៅក្នុងសង្គ្រាមឧបទ្វីបកូរ៉េ។ ប៉ុន្តែ មុននឹងគាត់ចេញដំណើរ គាត់នៅសល់ពេលតែ៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីទៅក្រេបទឹកឃ្មំជាមួយភរិយាគាត់។ ប្រហែលជាជិតមួយឆ្នាំក្រោយមក ពួកកងទ័ពក៏បានរកឃើញអាវក្រៅរបស់លោកឌីកសិន ក្នុងសមរភូមិ ដោយមានសំបុត្ររបស់ភរិយាគាត់ នៅក្នុងហោប៉ៅ។ ពួកមន្រ្តីទាហានក៏បានឲ្យដំណឹងដល់ភរិយាគាត់ថា ស្វាមីរបស់គាត់បានបាត់បង់ជីវិត នៅពេលបំពេញភារកិច្ចហើយ។ តាមពិត លោកឌីកសិននៅមានជីវិតរស់នៅឡើយទេ ហើយក៏បានជាប់នៅក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងឈ្លើយសឹកអស់រយៈពេល២ឆ្នាំកន្លះ។ រៀងរាល់ពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន គាត់តែងតែរៀបគម្រោងរត់គេចមកផ្ទះវិញ។ គាត់បានលួចរត់អស់៥ដង តែគេតែងតែចាប់ខ្លួនគាត់ត្រឡប់មកមន្ទីរឃុំឃាំងវិញ។ ទីបំផុត គេក៏បានដោះលែងគាត់។ តើអ្នកដឹងទេថា គេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងណា ពេលដែលឃើញគាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
រាស្រ្តរបស់ព្រះ ក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់ជីវិតជាឈ្លើយសឹកផងដែរ ដោយផ្លាស់ទៅរស់នៅតំបន់ឆ្ងាយៗ ហើយពួកគេស្រេកឃ្លានចង់ត្រឡប់មកទឹកដីកំណើតវិញ។ ដោយសារពួកគេបានបះបោរទាស់នឹងព្រះ នោះពួកគេត្រូវបាននិរទេសទៅទឹកដីរបស់សាសន៍ដទៃ។ ពួកគេចង់វិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញណាស់ ប៉ុន្តែ ពួកគេគ្មានវិធីរំដោះខ្លួនឯងឡើយ។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ទ្រង់បានសន្យាថា ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពួកគេឡើយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងស្អាងពួកគេឡើងវិញ ព្រោះព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណិតពួកគេ(សាការី ១០:៦)។ ព្រះអង្គនឹងបំពេញបំណងពួកគេ ដែលចង់វិលត្រឡប់មកទឹកដីកំណើតវិញ មិនមែនដោយសារការស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តារបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងហួចហៅពួកគេ ហើយពួកគេនឹងវិលត្រឡប់មកវិញ(ខ.៨-៩)។
យើងអាចមានអារម្មណ៍ពិបាកដូចពួកគេផងដែរ ដោយសារការសម្រេចចិត្តខុស ឬដោយសារបញ្ហា ដែលយើងមិនអាចគ្រប់គ្រងបាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់មិនដែលភ្លេចយើងឡើង។ ព្រះអង្គជ្រាបអំពីបំណងចិត្តរបស់យើង…
ព្រះអង្គទ្រយើង ក្នុងព្រះហស្តស្តាំ
លោកហ្វ្រេឌី ប្លុម(Fredie Blom) គឺជាជនជាតិអាហ្វ្រិកខាងត្បូង ដែលមានអាយុ១១៤ឆ្នំា នៅឆ្នំា២០១៨ ហើយក៏ត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថា ជាបុរសដែលអាយុវែងជាងគេ នៅសម័យនោះ។ គាត់បានកើតនៅឆ្នាំ១៩០៤ ជាឆ្នាំ ដែលបងប្អូនប្រុសត្រកូលរ៉ាយទាំងពីរនាក់(Wright Brothers) បានឆ្នៃបង្កើតយន្តហោះមុនគេក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ គាត់បានឆ្លងកាត់សង្រ្គាមលោកទាំងពីរលើក សម័យបែកចែកពូជសាសន៍នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូង និងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ ពេលគេសួរគាត់ អំពីអាថ៌កំបាំងដែលធ្វើឲ្យគាត់មានអាយុវែងយ៉ាងនេះ លោកប្លុមគ្រាន់តែញាក់ស្មា។ គាត់មិនតែងតែជ្រើសរើសចំណីអាហារ និងការអនុវត្តន៍ដែលលើកកម្ពស់សុខមាលភាព គឺមិនខុសពីអ្នកដទៃឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកប្លុមបានប្រាប់អំពីហេតុផលមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់មានសុខភាពល្អ គឺដោយសារព្រះអម្ចាស់ ដែលមានគ្រប់អំណាចចេស្តា ព្រះអង្គបានទ្រគាត់។
ពាក្យសម្តីរបស់លោកប្លុម បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែល ជាជាតិសាសន៍ដែលស្ថិតក្រោមការសង្កត់សង្កិនរបស់ខ្មាំងសត្រូវដ៏កាចសាហាវ។ ព្រះអង្គសន្យាថា ព្រះអង្គនឹងចំរើនកំឡាំង ហើយជួយពួកគេ ហើយនឹងទ្រពួកគេ ដោយព្រះហស្តស្តាំដ៏សុចរិត(អេសាយ ៤១:១០)។ ទោះពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលអស់សង្ឃឹមយ៉ាងណា ហើយជួបទុកលំបាកខ្លាំងប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ព្រះអង្គបានធានាពួកគេថា ព្រះអង្គបានទ្រពួកគេ ដោយថែរក្សាពួកគេយ៉ាងស្រទន់។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “កុំឲ្យភ័យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយនឹងឯង កុំឲ្យស្រយុតចិត្តឲ្យសោះ ពីព្រោះអញជាព្រះនៃឯង” (ខ.១០)។
ទោះយើងមានអាយុប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតយើង នឹងមកគោះទ្វាររបស់យើង។ ទំនាក់ទំនងប្តីប្រពន្ធដែលប្រេះឆា កូនដែលចាកចោលគ្រួសារ ពត៌មានដ៏រន្ធត់ពីគ្រូពេទ្យ ឬសូម្បីតែការបៀតបៀនក៏ដោយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះនៃយើងឈោងទៅរកយើង…
សង្រ្គាមបានចប់ហើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានបញ្ចប់ លោកហ៊ីរូ អូណូដា(Hiroo Onoda) បានបន្តលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល២០ឆ្នំា ដោយមិនព្រមជឿថា ប្រទេសរបស់គាត់ បានចុះចាញ់សង្រ្គាមនោះឡើយ។ កាលសម័យសង្រ្គាម អ្នកដឹកនាំយោធារបស់ប្រទេសជប៉ុនបានបញ្ជូនលោកអូណូដា ឲ្យទៅកោះដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ក្នុងប្រជុំកោះ(លូបាង)នៃប្រទេសភីលីពីន ដើម្បីឈ្លបមើលកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ត។ បន្ទាប់ពីកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពត្រូវបានចុះហត្ថលេខា ហើយការប្រយុទ្ធគ្នាក៏បានបញ្ចប់ លោកអូណូដាបានបន្តរស់នៅក្នុងព្រៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ មេបញ្ជាការរបស់លោកអូណូដា ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកោះនោះ ដើម្បីស្វែងរកគាត់ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា សង្រ្គាមបានចប់ហើយ។
អស់រយៈពេលបីទសវត្សរ៍នោះ លោកអូណូដាបានរស់នៅ ដោយការខ្វះខាត តែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃ ដោយសារគាត់មិនព្រមចុះចាញ់ ដោយមិនជឿថា សង្រ្គាមបានបញ្ចប់នោះឡើយ។ យើងក៏អាចប្រព្រឹត្តខុសដូចគាត់ផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់សេចក្តីដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “យើងបានត្រូវកប់ជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដោយទទួលជ្រមុជក្នុងសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៦:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយបានឈ្នះការកុហក់របស់សាតាំង ការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ និងកាត់ផ្តាច់ចំណងនៃអំពើបាប ដោយអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ។ ទោះយើងបាន “ស្លាប់ខាងឯបាប” ហើយ “បានរស់ខាងឯព្រះ”(ខ.១១)ក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជានៅតែបន្តរស់នៅ ក្រោមអំណាចនៃការអាក្រក់។ យើងចាញ់ការល្បួង ដោយធ្វើតាមការលួងលោមរបស់អំពើបាប។ យើងស្តាប់តាមការកុហករបស់អារក្ស ដោយមិនបានទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវចុះចាញ់ឡើយ។ យើងមិនចំាបាច់ត្រូវរស់នៅ តាមការបោកបញ្ចោតនោះទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចឱបក្រសោបយករឿងដ៏ពិតនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយពឹងអាងព្រះគុណព្រះអង្គ។…