បានរួចពីទ្រុងហើយ
ពេលដែលលោកម៉ាទីន លែដ(Martin Laird) ដែលជាអ្នកនិពន្ធចេញដើរលេង គាត់បានជួបបុរសម្នាក់ ដែលមានឆ្កែរពូជប្រម៉ាញ់ Blue Terriers បួនក្បាល។ ក្នុងចំណោមឆ្កែទំាងនោះ ឆ្កែបីក្បាលកំពុងតែរត់ចុះឡើង ដោយសេរីនៅក្នុងទីធ្លា តែឆ្កែមួយក្បាលទៀតចេះតែរត់ជុំវិញ ជារង្វង់តូចៗតែម្នាក់ឯង នៅកន្លែងដដែល នៅក្បែរម្ចាស់វា។ ទីបំផុត លោកលែដក៏បានសួរបុរសនោះ អំពីអត្តចរិកដ៏ចម្លែករបស់ឆ្កែនោះ។ បុរសនោះក៏បានពន្យល់គាត់ថា វាជាសត្វឆ្កែដែលគេបានរំដោះ ពីកន្លែងដែលគេបានឃុំឃាំងវានៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ សត្វឆ្កែនោះបានបន្តរត់ជុំវិញជារង្វង់ដូចនេះ ដោយសារវាធ្លាប់តែរត់ជារង្វង់នៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ពេលណាយើងជាប់អន្ទាក់ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចជួយរំដោះយើងបាន។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់បានរុំជុំវិញទូលបង្គំ ហើយជំនន់នៃសេចក្តីទុច្ចរិតបានបំភ័យទូលបង្គំ ចំណងនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ក៏រួបជុំវិញទូលបង្គំ
អន្ទាក់នៃសេចក្តីស្លាប់បានទាក់ទូលបង្គំ (ទំនុកដំកើង ១៨:៤-៥)។ ពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងភាពទាល់ច្រក គាត់ក៏បានអំពាវនាវឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ(ខ.៦)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានចុះពីលើស្ថានដ៏ខ្ពស់មក ចាប់ស្រង់គាត់ចេញពីទឹកធំនោះ។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចធ្វើដូចនេះ សម្រាប់យើងផងដែរ។ ព្រះអង្គអាចវាយបំបាក់ច្រវ៉ាក់ និងរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងដែលកំពុងតែឃុំឃាំងយើង។ ព្រះអង្គអាចរំដោះយើង ហើយនាំយើងចេញទៅទីធំទូលាយ(ខ.១៩)។ ពិតជាគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ បើយើងនៅតែបន្តរស់នៅ ដូចមនុស្សដែលកំពុងតែជាប់នៅក្នុងទ្រុងទៀតនោះ។ ដោយកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ ចូរយើងកុំមានការភ័យខ្លាច ក្តីអាម៉ាស់ ឬការគាបសង្កត់នោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងនៃសេចក្តីស្លាប់ហើយ។ ដូចនេះ យើងអាចរត់លេងនៅខាងក្រៅទ្រុង ដោយសេរី។—WINN…
ការនាំក្មេងជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ
មានជនល្បីឈ្មោះម្នាក់ ចូលចិត្តនិយាយវាយប្រហារត្រង់ៗ មកលើអ្នកជឿព្រះ។ គាត់មិនជឿថា ព្រះពិតជាមានមែនឡើយ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យឪពុកម្តាយបង្រៀនកូន ឲ្យដើរតាមជំនឿ ឬសាសនារបស់ខ្លួន ព្រោះគាត់យល់ថា វាជាទង្វើរអសីលធម៌។ គាត់ថែមទាំងបានអះអាងថា ឪពុកម្តាយដែលនាំកូនឲ្យទទួលជឿព្រះ គឺកំពុងតែរំលោភសិទ្ធិកុមារ។ ទស្សនៈនេះមានភាពជ្រុលនិយម តែខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឮឪពុកម្តាយខ្លះនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការលើកទឹកចិត្តកូនៗរបស់ខ្លួន ឲ្យទទួលជឿព្រះ។ មនុស្សភាគច្រើនចង់ជះឥទ្ធិពលមកលើកូនរបស់ខ្លួន ដោយផ្តល់ឲ្យនូវទស្សនៈ ឬចំណេះដឹងល្អៗ ទាក់ទងនឹងរឿងនយោបាយ សុខភាព ឬកីឡាជាដើម ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះយល់ថា ឪពុកម្តាយមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយជំនឿសាសនារបស់ខ្លួន ដល់កូនឡើយ។
តែសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទវិញ ការនាំមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ គឺជាកិច្ចការដ៏ចាំបាច់។ នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការដែលលោកធីម៉ូថេបានទទួលការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ តាំងពីក្មេង ដែលនាំឲ្យគាត់មានប្រាជ្ញា ដែលនាំឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ តាមរយៈការទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ(២ធីម៉ូថេ ៣:១៥)។
លោកធីម៉ូថេមិនបានទទួលជឿព្រះ ក្នុងវ័យយុវជន ដោយអំណាចខ្លួនឯង ដោយមិនបានទទួលជំនួយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ម្តាយរបស់គាត់បានអប់រំចិត្តគាត់ ឲ្យស្គាល់ព្រះ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននៅជាប់ក្នុងការអ្វីដែលគាត់បានរៀននោះ(ខ.១៤)។ បើសិនជាព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រភពនៃជីវិត និងប្រាជ្ញាដ៏ពិត នោះយើងចំាបាច់ត្រូវរៀនស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។
មានប្រព័ន្ធនៃជំនឿជាច្រើន ដែលបានជិះឥទ្ធិពលមកលើក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជំនឿរបស់យើងក៏បានទទួលឥទ្ធិពល ពីកម្មវិធីទូរទស្សន៍ ខ្សែភាពយន្ត…
ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំ
ពេលដែលអ្នកស្រីដេនីស លេវើតូវ(Denis Levertov) ទើបតែមានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់ហ៊ានសរសេរបទកំណាព្យផ្ញើទៅលោកធីអេស អេលាត(T. S. Eliot) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ឆ្នើម។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរង់ចាំការឆ្លើយតប។ គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ដែលលោកអេលាតបានសរសេរសំបុត្រលើកទឹកចិត្តពីរទំព័រ ផ្ញើមកគាត់។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញ។ នៅក្នុងបុព្វកថា នៃកម្រងបទកំណាព្យរបស់គាត់ ដែលមានចំណងជើងថា ទឹកអូ និងត្បូងកណ្តៀង គាត់បានពន្យល់ថា កំណាព្យបាន “នាំគាត់ឲ្យផ្លាស់ប្តូរជំនឿពីអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ទៅជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ”។ នៅក្នុងកំណាព្យដែលគាត់បាននិពន្ធនៅពេលក្រោយមកទៀត (មានចំណងជើងថា “ការប្រកាស់”) គាត់បានពិពណ៌នា អំពីការចុះចូលដែលនាងម៉ារាមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានកត់សម្គាល់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបង្ខំនាងម៉ារាឡើយ តែនាងបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យព្រះគ្រីស្ទចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃនាង។ ក្នុងបទកំណាព្យនេះ ពាក្យមួយឃ្លាដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេនោះ គឺពាក្យ “ព្រះទ្រង់រង់ចាំ”។
នៅក្នុងការពណ៌នាអំពីរឿងរបស់នាងម៉ារា អ្នកស្រីលេវីតូវបានយល់អំពីរឿងរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានរង់ចាំគាត់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់។ ព្រះអង្គមិនដែលបង្ខំគាត់ឡើយ។ ព្រះអង្គរង់ចាំ។ លោកអេសាយក៏បានពន្យល់អំពីរឿងពិតនេះផងដែរ ដោយមានប្រសាសន៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គមកលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស នឹងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ ហើយទោះបើយ៉ាងនោះក៏ដោយ គង់តែទ្រង់នឹងចាំឯងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់ឯង ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដ៏ប្រកបដោយយុត្តិធម៌”(៣០:១៨)។ ព្រះអង្គបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដ៏លើសលប់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏បានរង់ចាំ ពួកគេស្ម័គ្រចិត្តទទួលអ្វីដែលព្រះអង្គប្រទាន(ខ.១៩)។…
ពរពីឪពុក
ក្នុងពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំ មានសមាជិកខ្លះមានទំនាក់ទំនងល្អក់កករជាមួយឪពុករបស់ខ្លួន។ ថ្មីៗនេះ ពួកគេបានសុំឲ្យខ្ញុំដើរតួជាឪពុកដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ជំនួសឪពុករបស់ពួកគេ ហើយអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរ សម្រាប់ពួកគេ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យអត់ទោស ឲ្យឪពុកដែលអាចធ្វើឲ្យកូនខ្លួនឈឺចាប់ ដោយមានការរំពឹងខ្ពស់ពេក ចំពោះកូនខ្លួនឯង ឬមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន ឬមិនបាននៅក្បែរ ថ្នាក់ថ្នម និងលើកទឹកចិត្តកូន។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានទូលសូម ឲ្យឪពុករបស់ពួកគេផ្តល់ឲ្យនូវក្តីអំណរ ការសរសើរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិបូរចំពោះពួកគេផងដែរ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំក៏នៅតែត្រូវការអ្នកដទៃអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយកូនៗរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវការខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេផងដែរ។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាឪពុករបស់យើង ហើយសេចក្តីពិតនេះបានកែប្រែទស្សនៈខុសឆ្គង ដែលយើងមានចំពោះឪពុកទាំងឡាយ។ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បនៃយើង បានប្រទានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ មកយើងរាល់គ្នា ដោយឥតសំចៃ ដោយធ្វើឲ្យយើងក្លាយជា “កូនព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ជាកូនរបស់ព្រះ បានជួយឲ្យយើងឈរយ៉ាងមាំមួន នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ និងពេញដោយការភ័យខ្លាច។ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងរាល់គ្នាជាកូនព្រះហើយ តែដែលយើងរាល់គ្នានឹងបានទៅជាយ៉ាងណាទៀត នោះមិនទាន់សំដែងមកនៅឡើយ”(ខ.២)។ យើងជួបបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនក្នុងជីវិត តែយើងពិតជាអាចពឹងផ្អែកព្រះវរបិតានៃយើង ដែលស្រឡាញ់ និងផ្គត់ផ្គង់យើងជារៀងរហូត។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានថា “កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង”(ខ.២)។
ក្នុងពេលដែលមានការថប់បារម្ភ របួស និងបរាជ័យ ព្រះ…
រួចផុតពីការចោទប្រកាន់
មានប្តីប្រពន្ធមួយគូរបានបើកឡានកុងតៃន័រ កាត់តាមតំបន់ដ៏ស្ងួតហួតហែង នៅភាគខាងជើងនៃរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ ពេលកំពុងធ្វើដំណើរ ពួកគេក៏បានដឹងថា កង់ឡានរបស់ពួកគេបានផ្ទុះអស់មួយគ្រាប់ ហើយពួកគេក៏បានឮសម្លេងដែកកកិតនឹងផ្លូវថ្នល់។ ដែកនោះបានកកិតនឹងថ្នល់ចេញផ្កាភ្លើង ហើយក៏បានក្លាយជាដើមហេតុនៃភ្លើងឆេះព្រៃ នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា កាលពីឆ្នាំ២០១៨ គឺភ្លើងឆេះព្រៃ ដែលបានដុតបំផ្លាញព្រៃឈើអស់ជិត ៩៣០០ហិចតា ហើយបានបណ្តាលឲ្យមនុស្សមួយចំនួននាក់បាត់បង់ជីវិត។
ពេលដែលអ្នករួចជីវិត ពីភ្លើងឆេះព្រៃនោះ បានឮដំណឹងថា ប្តីប្រពន្ធមួយគូរនេះបានសោកសង្រេង ពួកគេក៏បានបង្កើតទំព័រហ្វេសប៊ុកមួយ ដើម្បីបង្ហាញ “ព្រះគុណ និងសេចក្តីសប្បុរស … សម្រាប់អ្នកទាំងពីរដែលកំពុងតែមានក្តីអាម៉ាស់ និងភាពអស់សង្ឃឹម”។ មានស្រ្តីម្នាក់បានសរសេរសារមួយថា “ក្នុងនាមខ្ញុំជាជនរងគ្រោះដែលបានបាត់បង់ផ្ទះសម្បែង ដោយសារភ្លើងឆេះព្រៃនេះ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកដឹងថា ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំមិនបានបន្ទោសអ្នកទេ ហើយក្រុមគ្រួសារដទៃទៀតដែលបាត់បង់បង់ផ្ទះដូចខ្ញុំដែរ ក៏មិនស្តីបន្ទោសអ្នកដែរ … វាជាឧបទេវហេតុទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា សារដ៏សប្បុរសនេះ នឹងបានជួយកាត់បន្ថយបន្ទុកដែលអ្នកមាននៅក្នុងចិត្ត។ យើងនឹងឆ្លងកាត់រឿងនេះទាំងអស់គ្នាណា”។
ការថ្កោលទោស ឬការភ័យខ្លាច ដោយសារយើងបានធ្វើអ្វីមួយ ដែលមិនអាចប៉ះប៉ូវបាន អាចបំផ្លាញព្រលឹងរបស់យើង។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា “ដ្បិតបើសិនជាចិត្តយើងចោទប្រកាន់ខ្លួន នោះព្រះទ្រង់ធំជាងចិត្តយើងទៅទៀត ហើយក៏ជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ផង”(១យ៉ូហាន ៣:២០)។ ទោះយើងមានភាពអាម៉ាស់ ដែលបានលាក់ទុកក៏ដោយ ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែធំជាងភាពអាម៉ាស់នោះ។ ព្រះយេស៊ូវបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យមានការប្រែចិត្ត ដែលនាំឲ្យមានការប្រោសឲ្យជា ឬដោះចេញភាពអាម៉ាស់ ដែលកំពុងតែស៊ីបំផ្លាញយើង។ បន្ទាប់មក ពេលដែលយើងទទួលការប្រោសលោះពីព្រះអង្គ…
ក្តីប្រាថ្នាពិតប្រាកដក្នុងជម្រៅចិត្ត
រីពីឈីព(Reepicheep) ជាតួអង្គសត្វកណ្តុរដែលមានសម្លេងស្រួយ ហើយប្រហែលជាតួអង្គដែលក្លាហានបំផុត នៅក្នុងរឿងពង្សាវតានៃពិភពណានា។ វាបានសម្រុកចូលទៅក្នុងសមរភូមិ ដោយគ្រវីដាវដ៏តូចរបស់វា។ វាមិនមានការភ័យខ្លាចទាល់តែសោះ ខណៈពេលដែលវាជិះសំពៅ ដន ទ្រីដឺ ឆ្ពោះទៅរកកោះនៃភាពងងឹត។ តើសេចក្តីក្លាហានរបស់រីពីឈីព មានអាថ៌កំបាំងអ្វី? តាមពិត ក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់វា គឺវាមានក្តីប្រាថ្នាចង់ធ្វើដំណើរទៅប្រទេសរបស់សត្វតោអាស្លាន(Aslan)។ វាថា នោះជាអ្វីដែលវាប្រាថ្នាខ្លាំងបំផុត។ រីពីឈីពដឹងថា វាចង់បានអ្វីពិតប្រាកដ ហើយការតាំងចិត្តនេះ បាននាំវាទៅរកស្តេចរបស់វាមែន។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាអំពីលោកបារទីមេ ដែលជាជនពិការភ្នែក នៅក្រុងយេរីខូ។ ពេលដែលគាត់កំពុងអង្គុយសុំទាន នៅតាមផ្លូវដូចសព្វមួយដង គាត់ក៏បានឮសម្លេងព្រះយេស៊ូវ និងហ្វូងមនុស្សដើរនៅក្បែរនោះ។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “ឱព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះវង្សហ្លួងដាវីឌអើយ សូមអាណិតមេត្តាដល់ទូលបង្គំផង” (ម៉ាកុស ១០:៤៧)។ ពួកបណ្តាជនក៏បានព្យាយាមឃាត់គាត់ តែគាត់មិនអាចឈប់ស្រែកហៅទ្រង់ឡើយ។
កណ្ឌគម្ពីរដំណឹងល្អបានចែងថា នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឈប់(ខ.៤៩)។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងស្តាប់លោកបារទីមេទូលសូមទ្រង់ នៅក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្ស។ ព្រះយេស៊ូវបានសួរគាត់ថា “តើចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីឲ្យអ្នក?”(ខ.៥១)។
ជាការពិតណាស់ ព្រះយេស៊ូវជ្រាបច្បាស់ថា គាត់ចង់ឲ្យទ្រង់ធ្វើអ្វី សម្រាប់គាត់។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យលោកបារទីមេ បង្ហាញចេញនូវបំណងចិត្តរបស់គាត់ ចេញពីជម្រៅចិត្តគាត់។ លោកបារទីមេក៏បានទូលទ្រង់ថា “លោកគ្រូអើយ សូមប្រោសភ្នែកទូលបង្គំឲ្យបានភ្លឺឡើង”(ខ.៥១)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រោសភ្នែកគាត់ឲ្យជា បានជាគាត់អាចមើលឃើញពណ៌ សម្រស់ធម្មជាតិ និងមុខរបស់មិត្តសំឡាញ់គាត់ជាលើកដំបូងក្នុងជីវិត។
យើងមិនតែងតែអាចសម្រេចក្តីប្រាថ្នាភ្លាមៗនោះឡើយ(ហើយក្តីប្រាថ្នានីមួយៗ…
មិនខ្លាចទៀតឡើយ
មានមនុស្សប្រុស៧នាក់បានចាប់ជំរិតក្មេងស្រីអាយុ១២ឆ្នាំម្នាក់ ដោយសែងនាងចូលទៅក្នុងព្រៃ ហើយក៏បានវាយដំធ្វើបាបនាង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការអស្ចារ្យក៏បានកើតឡើង ដោយមានសត្វតោមួយហ្វូងតូច បានឮសម្លេងស្រែកយំរបស់ក្មេងស្រីនោះ ក៏បានស្ទុះរត់ចូលមក ហើយក៏បានដេញមនុស្សអាក្រក់ទាំងនោះចេញអស់ទៅ។ បន្ទាប់ពីការចាប់ជំរិតនេះកើតឡើងបានមួយសប្តាហ៍ ប៉ូលីសប្រទេសអេធីយ៉ូពីក៏បានរកនាងឃើញ នៅក្នុងកណ្តាលចំណោមមានសត្វតោឈ្មោលបីក្បាលដែលមានរោមកពណ៌ខ្មៅ ដែលកំពុងតែការពារនាង គឺហាក់ដូចជាបានចាត់ទុកនាងជាគ្នារបស់វាអញ្ចឹង។ លោកពលបាល វុនឌីមូ(Wondimu) ក៏បានប្រាប់អ្នកសារពត៌មានថា “សត្វតោទាំងនោះបានឈរការពារនាង រហូតដល់ពេលដែលយើងរកនាងឃើញ ហើយបន្ទាប់មក ពួកវាក៏បានចាកចេញពីនាង ដោយប្រគល់នាងមកយើងដូចអំណោយ ហើយក៏បានវិលត្រឡប់ទៅក្នុងព្រៃវិញអស់”។
នៅថ្ងៃខ្លះ អំពើហឹង្សា និងការអាក្រក់បានកើតឡើង ដោយយើងគ្មានសមត្ថភាពអ្វីដើម្បីជួយគេបាន គឺមានតែភាពអស់សង្ឃឹម និងការភ័យខ្លាច គឺដូចដែលបានកើតឡើងមកលើក្មេងស្រីម្នាក់នេះដែរ។ នៅសម័យបុរាណ ប្រជាជនយូដាក៏បានជួបរឿងដូចនេះផងដែរ។ ពួកគេត្រូវខ្មាំងសត្រូវដ៏សាហាវហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយគ្មានសង្ឃឹមថា នឹងអាចរត់គេចបាន។ ពួកគេមានពេញដោយការភ័យខ្លាច។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបង្ហាញព្រះវត្តមានទ្រង់ជាថ្មីម្តងទៀត ដល់រាស្រ្តទ្រង់។ គឺដូចដែលលោកហោរាសេផានាបានថ្លែងថា “ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានលើកទោសឯងចោល ទ្រង់បានបោះខ្មាំងសត្រូវរបស់ឯងចេញហើយ ឯស្តេចនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល គឺព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់គង់នៅកណ្តាលឯង ឯងមិនត្រូវរងការអាក្រក់ទៀតឡើយ” (សេផានា ៣:១៥)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលយើងជួបគ្រោះមហន្តរាយ ដោយសារការបះបោររបស់យើង ក៏ព្រះទ្រង់នៅតែយាងមកជួយសង្រ្គោះយើង។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ា ដ៏ជាព្រះនៃឯង ទ្រង់គង់នៅកណ្តាលឯង ទ្រង់ជាព្រះដ៏មានឥទ្ធិឫទ្ធិ ដើម្បីជួយសង្គ្រោះ”(ខ.១៧)។
ទោះយើងមានបញ្ហាអ្វី ដែលយើងមិនអាចដោះស្រាយរួច…
លូតលាស់ដោយសារព្រះគុណព្រះ
អស់រយៈពេលជិត៤ទសវត្សរ៍ មានបុរសម្នាក់ នៅប្រទេសឥណ្ឌាបានខិតខំធ្វើការ ដើម្បីកែប្រែដីដែលក្រៀមក្រោះ សំបូរទៅដោយខ្សាច់ គ្មានជីជាតិ ឲ្យក្លាយជាដីដែលមានជីវិត។ គាត់បានសង្កេតឃើញថា ការហូរច្រោះដី និងការផ្លាស់ប្តូរនៃប្រព័ន្ធជីវចម្រុះ បានបំផ្លាញកោះដែលគាត់ស្រឡាញ់ ដែលមានទីតាំងនៅកណ្តាលទន្លេ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមដាំឈើម្តងមួយដើមៗ ដោយដាំដើមឫស្សី រួចដាំដើមកប្បាស់។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រៃឈើខៀវស្រងាត់ ដែលមានសត្វព្រៃរស់នៅជាបរិបូរបានកើតមានឡើងវិញ នៅលើផ្ទៃដីជាង៥រយហិចតា នៅលើកោះរបស់គាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បុរសម្នាក់នេះបដិសេធថា ការចាប់កំណើតជាថ្មីនេះ មិនមែនដោយសារគាត់នោះទេ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ពិភពធម្មជាតិត្រូវបានរៀបចំមក ឲ្យមានដំណើរការយ៉ាងរៀបរយ ដែលក្នុងនោះ គាត់បានស្ងើចសរសើរចំពោះរបៀបដែលគ្រាប់ពូជត្រូវបានខ្យល់បក់នាំទៅរកដីដែលមានជីជាតិ។ ពួកបក្សី និងសត្វដទៃទៀតក៏បានចូលរួម នៅក្នុងការសាបព្រោះគ្រាប់ពូជទាំងនោះផងដែរ ហើយទន្លេក៏បានរួមចំណែក នៅក្នុងការជួយរុក្ខជាតិ និងដើមឈើទាំងនោះ ឲ្យលូតលាស់បានល្អ។
ព្រះទ្រង់បានរចនា និងបង្កើតរបស់សព្វសារពើ តាមរបៀបដែលយើងមិនអាចយល់ ឬគ្រប់គ្រងបាន។ តាមបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ គោលការណ៍នេះ ក៏ប្រើសម្រាប់នគរព្រះផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “នគរព្រះធៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ ដែលព្រោះពូជនៅដី អ្នកនោះក៏ដេករាល់យប់ក្រោកឡើងរាល់ថ្ងៃ តែមិនដឹងហេតុដែលពូជពន្លកដុះឡើងជាយ៉ាងណាទេ”(ម៉ាកុស ៤:២៦-២៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បាននាំមកនូវជីវិត និងការប្រោសឲ្យជា ដល់លោកិយ ធ្វើជាអំណោយដ៏បរិសុទ្ធ ដោយគ្មានការគ្រប់គ្រងរបស់យើងឡើយ។ យើងធ្វើអ្វីដែលព្រះទ្រង់បង្គាប់ឲ្យយើងធ្វើ ហើយបន្ទាប់មក យើងឃើញជីវិតលេចឡើង។ យើងដឹងថា អ្វីៗទាំងអស់ហូរចេញពីព្រះគុណរបស់ទ្រង់។
យើងងាយនឹងគិតថា…
តួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតអ្នក
ខ្ញុំធ្លាប់ឮគេនិយាយថា មានសិស្សម្នាក់បានទៅរៀនអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នៅសាលាព្រះគម្ពីរដ៏ល្បីល្បាញមួយ។ សិស្សនោះជាយុវជនម្នាក់ ដែលបានផ្តោតទៅលើខ្លួនឯងជ្រុលបន្តិច ពេលដែលគាត់ឡើងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល ដោយវោហាស័ព្ទ និងចិត្តដែលឆេះឆួល។ គាត់ក៏បានត្រឡប់មកកន្លែងអង្គុយវិញ ដោយការពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង ហើយលោកសាស្ត្រាចារ្យក៏បានស្ងប់ស្ងាត់មួយសន្ទុះ មុននឹងឆ្លើយតបចំពោះការអធិប្បាយរបស់គាត់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “នេះ ជាការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលដ៏មានអំណាច។ វាមានការរៀបចាំបានល្អ ហើយក៏មានភាពរលូនផង។ ខ្ញុំឃើញមានបញ្ហាតែមួយទេ គឺប្រយោគនីមួយៗ មិនបាននិយាយអំពីព្រះអង្គទាល់តែសោះ”។
ត្រង់ចំណុចនេះ លោកសាស្ត្រាចារ្យបាននិយាយសង្កត់ធ្ងន់ អំពីបញ្ហាដែលយើងរាល់គ្នាមាន នៅពេលខ្លះ គឺយើងនិយាយ ដោយហាក់ដូចជាគិតថា ខ្លួនយើងជាតួឯកទីមួយ(ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការអ្វី ដែលយើងធ្វើ និងអ្វីដែលយើងនិយាយ) តែតាមពិត គឺព្រះទេដែលជាតួឯកទីមួយ ក្នុងជីវិតយើង។ យើងច្រើនតែសារភាពថា ព្រះជាម្ចាស់ “គ្រប់គ្រងអ្វីៗទាំងអស់” ប៉ុន្តែ យើងច្រើនតែប្រព្រឹត្ត ដោយហាក់ដូចជាគិតថា លទ្ធផលទាំងអស់ សុទ្ធតែពឹងផ្អែកលើយើង។
ព្រះគម្ពីរបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់គឺជាប្រធានបទដ៏ពិត នៃជីវិតរបស់យើង ពោលគឺទ្រង់ជាកម្លាំងពិតប្រាកដ។ សូម្បីតែជំនឿរបស់យើង ក៏ត្រូវបានធ្វើឡើង “ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ” គឺក្នុងអំណាចរបស់ទ្រង់(ទំនុកដំកើង ១១៨:១០-១១)។ ព្រះទ្រង់បានធ្វើឲ្យការសង្រ្គោះកើតមានឡើង។ ទ្រង់ជួយសង្រ្គោះយើង។ ទ្រង់បំពេញសេចក្តីត្រូវការរបស់យើង។ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើនូវការដ៏សំខាន់នេះ(ខ.២៣)។
ដូចនេះ សម្ពាធក៏លែងមានទៀត។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវមានការភ័យខ្លាច ការប្រៀបធៀប ឬធ្វើការដោយបង្ខំ ឬបន្ថែមការថប់បារម្ភនោះឡើយ។ ព្រះទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ហើយ។…
តើយើងកំពុងតែដើរថយក្រោយឬ?
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានមើលវីដេអូឯកសារមួយ របស់ក្រុមអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តអង់គ្លេស ដែលក្នុងនោះពួកគេបានថតសកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីផ្លេននើរី អូ ខុនន័រ(Flannery O’Connor) នៅក្នុងកសិដ្ឋានរបស់ក្រុមគ្រួសារគាត់ កាលគាត់ មានអាយុ៦ឆ្នាំ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៣២។ នៅសម័យក្រោយមកទៀត អ្នកស្រីផ្លេននើរីបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញរបស់អាមេរិក។ កាលគាត់នៅតូច គាត់ចេះបង្រៀនសត្វមាន់មួយក្បាល ឲ្យដើរថយក្រោយ ធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកផលិតវីដេអូនោះមានការចង់ដឹងចង់ឃើញគាត់សម្តែងដោយផ្ទាល់។ ក្រៅពីស្នាដៃនិពន្ធរឿងប្រលោមលោកដ៏ល្បី ខ្ញុំគិតថា ខ្សែវីដេអូនេះជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃប្រវត្តិរបស់គាត់ ដែលបានផ្តល់ឲ្យនូវន័យធៀបដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ដោយសារអ្នកស្រីផ្លេនើរីមានសមត្ថភាពខ្ពស់នៅក្នុងផ្នែកអក្សរសាស្រ្ត និងមានជំនឿរឹងមាំ គាត់បានចំណាយពេល៣៩ឆ្នាំ នៅក្នុងការដើរផ្ទុយនឹងការវិវត្តន៍ទៅមុខរបស់វប្បធម៌ និងសង្គម។ អ្នកបោះពុម្ភផ្សាយ និងអ្នកអានសៀវភៅគាត់ មានការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះការបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលគាត់បានបញ្ចូលក្នុងការនិពន្ធរបស់គាត់ ដែលមានភាពផ្ទុយស្រឡះពីការរំពឹងគិតរបស់ពួកគេ។
ការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ ដែលផ្ទុយនឹងប្រពៃណី និងទំនៀមទំលាប់របស់លោកិយ គឺជារឿងដែលជៀសមិនរួច សម្រាប់អ្នកដែល ពិតជាយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ។ កណ្ឌគម្ពីរភីលីពបានបង្រៀនយើងថា ទោះព្រះយេស៊ូវមានលក្ខណៈជាព្រះមួយរយភាគរយក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានធ្វើអ្វី ដូចការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សឡើយ(២:៦)។ ទ្រង់មិនបានប្រើអំណាចទ្រង់ “ដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន” ប៉ុន្តែ “ទ្រង់បានបន្ទាបព្រះកាយ ឲ្យទាបបំផុត ដោយយកភាពជាបាវបម្រើ”(ខ.៦-៧)។ ព្រះគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើត តែទ្រង់បានចុះចូលនឹងព្រះទ័យព្រះវរបិតា រហូតអស់ព្រះជន្ម ដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់។ ព្រះអង្គមិនបានបង្ហាញកិត្យានុភាព តែបានឱបក្រសោបយកការបន្ទាបខ្លួន។ ទ្រង់មិនបានដណ្តើមអំណាច តែបានលះបង់ការគ្រប់គ្រង។ និយាយរួម លោកិយគិតថា ទ្រង់ដើរថយក្រោយ…