សង្រ្គាមបានចប់ហើយ
បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមលោកលើកទី២ បានបញ្ចប់ លោកហ៊ីរូ អូណូដា(Hiroo Onoda) បានបន្តលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ អស់រយៈពេល២០ឆ្នំា ដោយមិនព្រមជឿថា ប្រទេសរបស់គាត់ បានចុះចាញ់សង្រ្គាមនោះឡើយ។ កាលសម័យសង្រ្គាម អ្នកដឹកនាំយោធារបស់ប្រទេសជប៉ុនបានបញ្ជូនលោកអូណូដា ឲ្យទៅកោះដាច់ស្រយ៉ាលមួយ ក្នុងប្រជុំកោះ(លូបាង)នៃប្រទេសភីលីពីន ដើម្បីឈ្លបមើលកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ត។ បន្ទាប់ពីកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពត្រូវបានចុះហត្ថលេខា ហើយការប្រយុទ្ធគ្នាក៏បានបញ្ចប់ លោកអូណូដាបានបន្តរស់នៅក្នុងព្រៃ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៤ មេបញ្ជាការរបស់លោកអូណូដា ក៏បានធ្វើដំណើរទៅកោះនោះ ដើម្បីស្វែងរកគាត់ ហើយក៏បានប្រាប់គាត់ថា សង្រ្គាមបានចប់ហើយ។
អស់រយៈពេលបីទសវត្សរ៍នោះ លោកអូណូដាបានរស់នៅ ដោយការខ្វះខាត តែម្នាក់ឯងក្នុងព្រៃ ដោយសារគាត់មិនព្រមចុះចាញ់ ដោយមិនជឿថា សង្រ្គាមបានបញ្ចប់នោះឡើយ។ យើងក៏អាចប្រព្រឹត្តខុសដូចគាត់ផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាស់សេចក្តីដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា “យើងបានត្រូវកប់ជាមួយនឹងទ្រង់ហើយ ដោយទទួលជ្រមុជក្នុងសេចក្តីស្លាប់”(រ៉ូម ៦:៣)។ ព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដោយបានឈ្នះការកុហក់របស់សាតាំង ការភ័យខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ និងកាត់ផ្តាច់ចំណងនៃអំពើបាប ដោយអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ។ ទោះយើងបាន “ស្លាប់ខាងឯបាប” ហើយ “បានរស់ខាងឯព្រះ”(ខ.១១)ក៏ដោយ ក៏ជាញឹកញាប់ យើងហាក់ដូចជានៅតែបន្តរស់នៅ ក្រោមអំណាចនៃការអាក្រក់។ យើងចាញ់ការល្បួង ដោយធ្វើតាមការលួងលោមរបស់អំពើបាប។ យើងស្តាប់តាមការកុហករបស់អារក្ស ដោយមិនបានទុកចិត្តព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ យើងមិនត្រូវចុះចាញ់ឡើយ។ យើងមិនចំាបាច់ត្រូវរស់នៅ តាមការបោកបញ្ចោតនោះទៀតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងអាចឱបក្រសោបយករឿងដ៏ពិតនៃជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយពឹងអាងព្រះគុណព្រះអង្គ។…
ព្រះគុណជាបរិបូរ
អាឡេសាជាឧបករណ៍គ្រប់គ្រងសម្លេងរបស់ក្រុមហ៊ុនអាម៉ាហ្សូន ដែលមានលក្ខណៈពិសេសមួយ ដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ វាអាចលុបសម្លេងទាំងអស់ ដែលវាបានថតទុក។ ទោះអ្នកបានប្រាប់វាឲ្យធ្វើអ្វី ហើយទោះអ្នកបានឲ្យវាទាញយកពត៌មានអ្វី មកប្រាប់អ្នក អ្នកអាចឲ្យវាលុបចោលសម្លេងរបស់អ្នក ដែលវាថតទុក ក្នុងរយៈពេលមួយពព្រិចភ្នែក ដោយគ្រាន់តែនិយាយមួយឃ្លាថា “ចូរលុបអ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំបាននិយាយ នៅថ្ងៃនេះ”។ រាល់ពាក្យដែលយើងបាននិយាយ សកម្មភាពដែលគួរឲ្យខ្មាស់អៀន ដែលបានថតសម្លេងទុកក្នុងឧបករណ៍នេះ ខ្ញុំអាចលុបចោលបានទាំងអស់ ដោយគ្រាន់តែនិយាយបង្គាប់វាឲ្យលុបប៉ុណ្ណោះ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមានដំណឹងល្អមួយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងនូវការចាប់ផ្តើមជាថ្មី។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានលុបចោលនូវកំហុស ឬទង្វើរអាក្រក់ដែលយើងបានធ្វើកាលពីមុនប៉ុណ្ណោះទេ។ ព្រះអង្គក៏បានប្រទាននូវការប្រោសលោះ ការប្រោសឲ្យជាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលកែប្រែយើង និងធ្វើឲ្យយើងមានជីវិតថ្មី។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលហៅយើង ឲ្យចូលមករកព្រះអង្គ ព្រោះព្រះអង្គបានប្រោសលោះយើងហើយ(អេសាយ ៤៤:២២)។ ទោះពួកអ៊ីស្រាអែលបានបះបោរប្រឆំាង និងមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គបានឈោងទៅរកពួកគេ ដោយសេចក្តីមេត្តាដ៏ហូរហៀរ។ ព្រះអង្គបានលុបអំពើរំលងរបស់ពួកគេចេញ ដូចជាពពកយ៉ាងក្រាស់ និងអំពើបាបពួកគេដូចជាពពក (ខ.២២)។ ព្រះអង្គបានប្រមូលគ្រប់ទាំងភាពអាម៉ាស់ និងកំហុស ហើយលាងសម្អាត ដោយព្រះគុណដ៏បរិបូរ។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏លាងសម្អាតអំពើបាប និងកំហុសរបស់យើង។ គ្មានកំហុសអ្វីដែលព្រះអង្គមិនអាចលុបចោល ហើយក៏គ្មានរបួសអ្វី ដែលព្រះអង្គមិនអាចប្រោសឲ្យជានោះឡើយ។ សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះបានប្រោសឲ្យជា និងប្រោសលោះផ្នែកដែលឈឺចាប់បំផុត ក្នុងវិញ្ញាណយើង សូម្បីតែផ្នែកដែលយើងបានលាក់ទុកជាយូរមកហើយក៏ដោយ។ សេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គសម្អាតកំហុសយើង ហើយក៏លាងជម្រះវិប្បដិសារីទាំងអស់ផង។—WINN COLLIER
ការបន្ទាបខ្លួន និងភាពធំប្រសើរពិតប្រាកដ
ពេលដែលបដិវត្តន៍អាមេរិកបានបញ្ចប់ ដោយចក្រភពអង់គ្លេសព្រមចុះចាញ់ និងប្រគល់ឯករាជ្យឲ្យអាមេរិក មានអ្នកនយោបាយ និងអ្នកដឹកនាំកងទ័ពជាច្រើន បានព្យាយាមលើកលោកឧត្តមសេនីយចច វ៉ាស៊ីនតោន(George Washington) ឲ្យធ្វើជាស្តេចនៃប្រទេសថ្មីមួយនេះ។ ពិភពលោកកំពុងតែតាមដាន ដោយចង់ដឹងថា តើលោកឧត្តមសេនីយចច វ៉ាស៊ីនតោន(George Washington) នៅតែបន្តប្រកាន់យកគោលការណ៍នៃសិទ្ធិសេរីភាពឬទេ ពេលដែលគាត់អាចកាន់កាប់អំណាចផ្តាច់ការនៅពេលណាក៏បាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលនោះ ស្តេចចច ទី៣(George III) នៃចក្រភពអង់គ្លេសមានការយល់ឃើញខុសពីនេះ។ ទ្រង់ជឿថា បើលោកវាស៊ីនតោនប្រឆាំងការទាក់ទាញឲ្យឡើងកាន់អំណាច ហើយវិលត្រឡប់ទៅកសិដ្ឋានរបស់គាត់ នៅរដ្ឋវើជីនាវិញ គាត់ “នឹងក្លាយជាមនុស្សឧត្តុងឧត្តម្ភបំផុត ក្នុងពិភពលោក”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ទ្រង់ជ្រាបថា ការប្រឆាំងនឹងការទាញ់ទាញឲ្យឡើងកាន់អំណាច គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា គាត់ជាមនុស្សដែលពិតជាគួរឲ្យគោរព និងមានតម្លៃ។
សាវ័កប៉ុលបានដឹងអំពីសេចក្តីពិតនេះ ហើយក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ ទោះព្រះយេស៊ូវ “មានលក្ខណៈជាព្រះទាំងស្រុង”ក៏ដោយ ទ្រង់មិនបានចាត់ទុកសេចក្តីស្មើនឹងព្រះនោះ ទុកជាសេចក្តីដែលគួរកាន់ខ្ជាប់ឡើយ(ភីលីព ២:៦)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានលះបង់អំណាចរបស់ព្រះអង្គ ដោយក្លាយជា “អ្នកបម្រើ” និង “បន្ទាបព្រះកាយ ដោយស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា ដល់អស់ព្រះជន្ម”(ខ.៧-៨)។ ព្រះដែលមានគ្រប់អំណាចចេស្តា បានលះបង់អំណាចរបស់ព្រះអង្គទាំងអស់ ដោយសារព្រះអង្គស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នា។
តែបន្ទាប់ពីព្រះគ្រីស្ទលះបង់ព្រះជន្ម ព្រះវរបិតាក៏បានលើកដំកើងព្រះអង្គ ពីភាពជាអ្នកទោសនៅលើឈើឆ្កាង “ទៅកន្លែងដែលខ្ពស់បំផុត”(ខ.៩)។ ព្រះយេស៊ូវអាចទាមទាការសរសើរ និងអាចបង្ខំយើងឲ្យស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់…
ការអត់ឱនទោសដែលមិននឹកស្មានដល់
ជំរុំប្រមូលផ្តុំ វេវិនប្រាក ជាកន្លែងដែលពួកណាហ្ស៊ីបានប្រហារជីវិតស្រ្តីស្លូតត្រង់ អស់ជិត៥ម៉ឺននាក់។ នៅពេលដែលកងទ័ពរំដោះចូលជំរុំប្រមូលផ្តុំនេះ ពួកគេក៏បានរកឃើញក្រដាសមួយសន្លឹកដែលបានខ្ញុកខ្ញី នៅក្នុងចំណោមសាកសពទាំងឡាយ។ ក្នុងក្រដាសនោះ គេឃើញមានសេចក្តីអធិស្ឋាន មានខ្លឹមសារដូចតទៅ : ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមនឹកចាំបុរស និងស្រ្តីទាំងឡាយ ដែលមានសុឆន្ទៈ តែក៏សូមនឹកចាំ អំពីអ្នកដែលមានបំណងអាក្រក់ផងដែរ។ ប៉ុន្តែ សូមកុំនឹកចាំ អំពីទុក្ខវេទនា ដែលពួកគេបានផ្តល់ឲ្យយើងខ្ញុំឡើយ។ សូមនឹកចាំ អំពីផលផ្លែ ដែលយើងខ្ញុំបានបង្កើតចេញពីទុក្ខវេទនានេះ ដែលមានដូចជា មិត្តភាព និងសាមគ្គីភាព ភាពស្មោះត្រង់ ការបន្ទាបខ្លួន សេចក្តីក្លាហាន ភាពសប្បុរស និងភាពអស្ចារ្យនៃចិត្ត ដែលបានកើតចេញពីទុក្ខវេទនានេះ។ ហើយពេលដែលពួកគេទទួលការជំនុំជម្រះ សូមឲ្យផលផ្លែដែលយើងខ្ញុំបង្កើតបាននេះ បានក្លាយជាមូលហេតុ ដែលពួកគេគួរតែទទួលការអត់ឱនទោសពីព្រះអង្គ។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ស្រ្តីម្នាក់នោះ មានការភ័យខ្លាច និងការឈឺចាប់ប៉ុណ្ណាទេ ពេលដែលគាត់កំពុងតែសរសេរសេចក្តីអធិស្ឋាននេះ។ ពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បានសរសេរនេះ បានបង្ហាញចេញនូវការអត់ឱនទោស ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាន។ គាត់បានធ្វើនូវរឿងមួយដែលគេមិននឹកស្មានដល់ គឺគាត់បានទូលសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ អត់ឱនទោសដល់អ្នកដែលកំពុងធ្វើទារុណកម្មមកលើនាង។
សេចក្តីអធិស្ឋាននេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអធិស្ឋានរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ បន្ទាប់ពីគេបានចោទបង្ខូចព្រះអង្គ ព្រមទាំងចម្អកឲ្យ វាយដំ និងបន្ទាបបន្ថោកព្រះអង្គ នៅចំពោះមុខពួកបណ្តាជន គេក៏បាន “ឆ្កាងព្រះអង្គ ជាមួយនឹងឧក្រឹដ្ឋជនពីរនាក់”(លូកា ២៣:៣៣)។ ព្រះកាយព្រះអង្គត្រូវគេព្យួរនៅលើឈើឆ្កាង…
ឆ្លងទឹកធំ
ខ្សែភាពយន្តដែលមានចំណងជើងថា រដ្ឋចូនជារដ្ឋសេរី និយាយអំពីរឿងរបស់មនុស្សមួយចំនួន នៅសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ អ្នកទាំងនោះមានដូចជា លោកញូតុន ណៃ(Newton Knight) និងពួកទាហានរត់ចោលជួរមួយចំនួនរបស់រដ្ឋសហព័ន្ធ និងពួកទាសករ ដែលបានចូលដៃជាមួយកងទ័ពរបស់រដ្ឋសហភាព ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏បានប្រឆាំងពួកម្ចាស់ទាសករ បន្ទាប់ពីសង្រ្គាមចប់។ មនុស្សជាច្រើនបានលើកដំកើងលោកណៃ ជាវីរបុរស ប៉ុន្តែ តាមពិត មុនពេលគាត់ក្លាយជាអ្នកក្លាហាន មានទាសករពីរនាក់បានជួយសង្រ្គោះជីវិតគាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានរត់ចោលជួរទ័ព។ ពួកគេបានសែងគាត់ ចូលក្នុងតំបន់ព្រៃលិចទឹក ដែលនៅដាច់ពីគេ ហើយក៏បានជួយព្យាបាលរបួសជើង ដែលគាត់ទទួលរង ក្នុងពេលរត់ចោលជួរទ័ពរបស់រដ្ឋសហព័ន្ធ។ បើសិនជាពួកគេទុកគាត់ចោល គាត់មុខជាស្លាប់មិនខាន។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីប្រជាជាតិយូដា ដែលធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានភាពដូចមនុស្សត្រូវរបួស និងអស់សង្ឃឹម ក្នុងការប្រឈមមុខដាក់ខ្មាំងសត្រូវ។ នគរអ៊ីស្រាអែលត្រូវចក្រភពអាស៊ើរវាយយក ហើយលោកអេសាយក៏បានថ្លែងទំនាយថា ថ្ងៃណាមួយពួកយូដា ក៏នឹងត្រូវពួកបាប៊ីឡូនចូលកាន់កាប់ផងដែរ។ ដូចនេះ ពួកគេត្រូវការជំនួយមកពីព្រះ ដែលនឹងជួយសង្រ្គោះ ដោយមិនបោះបង់ពួកគេចោលឡើយ។ សូមយើងស្រមៃថា តើពួកគេមានសង្ឃឹមប៉ុណ្ណា ពេលដែលបានឮព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលធានាថា “កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញនៅជាមួយ”(អេសាយ ៤៣:៥)។ ទោះពួកគេជួបគ្រោះភ័យ ឬបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ព្រះអង្គនៅតែគង់នៅជាមួយជានិច្ច។ ព្រះអង្គនឹងឆ្លងទឹកធំជាមួយពួកគេ ដោយនាំពួកគេទៅដល់ត្រើយសុវត្ថិភាព(ខ.២)។ ព្រះអង្គក៏នឹង “លុយកាត់ភ្លើង” ជាមួយពួកគេ ដោយមិនឲ្យពួកគេរលាកឡើយ(ខ.២)។
ក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយរាស្រ្តព្រះអង្គ…
ការស្រេកឃ្លានជ្រាលជ្រៅបំផុត
កាលលោកដាន់ខិន(Duncan) នៅក្មេង គាត់ខ្លាចមានលុយចាយមិនគ្រប់ ដូចនេះ ពេលគាត់ចូលដល់វ័យ២០ឆ្នាំ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមកសាងអនាគតខ្លួនឯង ដោយមានក្តីប្រាថ្នាដ៏ធំមួយ។ គាត់បានទៅធ្វើការ នៅក្រុមហ៊ុនស៊ីលីខិន វ៉ាលេយ ដ៏មានកិត្យានុភាព ហើយគាត់បានឡើងមុខតំណែងជាបន្តបន្ទាប់ ធ្វើឲ្យគាត់រកបានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនមហាសាល។ គាត់បានតម្កល់លុយជាច្រើនក្នុងកុងធនាគាររបស់គាត់ មានឡានស្ព័រដ៏ទំនើបមួយគ្រឿង និងមានផ្ទះតម្លៃមួយលានដុល្លាមួយខ្នង នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។
គាត់មានអ្វីៗដែលគាត់ប្រាថ្នា តែគាត់នៅតែមិនសប្បាយចិត្ត។ លោកដាន់ខិនក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំមានការថប់បារម្ភ និងមិនចេះស្កប់ចិត្ត ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមាន។ តាមពិត ទ្រព្យសម្បត្តិពិតជាបានធ្វើឲ្យការរស់នៅកាន់តែពិបាក”។ ទោះគាត់មានលុយប៉ុន្មានគំនរក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែមិនអាចរកបានមិត្តភាព ភាពជាសហគមន៍ ឬក្តីអំណរពិតប្រាកដ ហើយវាច្រើនតែធ្វើឲ្យគាត់ឈឺក្បាលកាន់តែខ្លាំង។
អ្នកខ្លះខំចំណាយកម្លាំង និងពេលវេលា ដើម្បីស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យជីវិតមានសុវត្ថិភាព។ ប៉ុន្តែ វាគ្រាន់តែជាល្បែងរបស់មនុស្សល្ងង់ខ្លៅប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះនឹងមិនស្កប់ចិត្តដោយប្រាក់ប៉ុណ្ណោះទេ” (សាស្តា ៥:១០)។ អ្នកខ្លះបានខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង អស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ។ ពួកគេបានតស៊ូ និងរុញច្រានខ្លួនឯងទៅមុខ ដោយប្រៀបធៀបទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនឯង និងទ្រព្យសម្បត្តិអ្នកដទៃ ហើយក៏បានព្យាយាមស្វែងរកឋានៈក្នុងសង្គម។ ពួកគេប្រហែលជាគិតថា ខ្លួនបានរកឃើញសេរីភាពផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុហើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនស្កប់ចិត្តដដែល។ ពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថា មិនគ្រប់គ្រាន់។ គឺដូចដែលអ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសាស្តាបានលើកឡើងថា “អ្នកណាដែលចូលចិត្តទ្រព្យដ៏បរិបូរ នោះក៏មិនស្កប់ចិត្តដោយផលចំរើនប៉ុណ្ណោះដែរ នេះក៏ជាការឥតប្រយោជន៍ទទេ”(ខ.១០)។
តាមពិត ការព្យាយាមស្វែងរកភាពស្កប់ចិត្ត…
បានរួចពីទ្រុងហើយ
ពេលដែលលោកម៉ាទីន លែដ(Martin Laird) ដែលជាអ្នកនិពន្ធចេញដើរលេង គាត់បានជួបបុរសម្នាក់ ដែលមានឆ្កែរពូជប្រម៉ាញ់ Blue Terriers បួនក្បាល។ ក្នុងចំណោមឆ្កែទំាងនោះ ឆ្កែបីក្បាលកំពុងតែរត់ចុះឡើង ដោយសេរីនៅក្នុងទីធ្លា តែឆ្កែមួយក្បាលទៀតចេះតែរត់ជុំវិញ ជារង្វង់តូចៗតែម្នាក់ឯង នៅកន្លែងដដែល នៅក្បែរម្ចាស់វា។ ទីបំផុត លោកលែដក៏បានសួរបុរសនោះ អំពីអត្តចរិកដ៏ចម្លែករបស់ឆ្កែនោះ។ បុរសនោះក៏បានពន្យល់គាត់ថា វាជាសត្វឆ្កែដែលគេបានរំដោះ ពីកន្លែងដែលគេបានឃុំឃាំងវានៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ សត្វឆ្កែនោះបានបន្តរត់ជុំវិញជារង្វង់ដូចនេះ ដោយសារវាធ្លាប់តែរត់ជារង្វង់នៅក្នុងទ្រុងអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។
ព្រះគម្ពីរបានបង្ហាញថា ពេលណាយើងជាប់អន្ទាក់ ដោយគ្មានក្តីសង្ឃឹម គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចជួយរំដោះយើងបាន។ ត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានមានប្រសាសន៍ថា “ចំណងនៃសេចក្តីស្លាប់បានរុំជុំវិញទូលបង្គំ ហើយជំនន់នៃសេចក្តីទុច្ចរិតបានបំភ័យទូលបង្គំ ចំណងនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ក៏រួបជុំវិញទូលបង្គំ
អន្ទាក់នៃសេចក្តីស្លាប់បានទាក់ទូលបង្គំ (ទំនុកដំកើង ១៨:៤-៥)។ ពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងភាពទាល់ច្រក គាត់ក៏បានអំពាវនាវឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជួយ(ខ.៦)។ ហើយព្រះអង្គក៏បានចុះពីលើស្ថានដ៏ខ្ពស់មក ចាប់ស្រង់គាត់ចេញពីទឹកធំនោះ។
ព្រះជាម្ចាស់ក៏អាចធ្វើដូចនេះ សម្រាប់យើងផងដែរ។ ព្រះអង្គអាចវាយបំបាក់ច្រវ៉ាក់ និងរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងដែលកំពុងតែឃុំឃាំងយើង។ ព្រះអង្គអាចរំដោះយើង ហើយនាំយើងចេញទៅទីធំទូលាយ(ខ.១៩)។ ពិតជាគួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ បើយើងនៅតែបន្តរស់នៅ ដូចមនុស្សដែលកំពុងតែជាប់នៅក្នុងទ្រុងទៀតនោះ។ ដោយកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ ចូរយើងកុំមានការភ័យខ្លាច ក្តីអាម៉ាស់ ឬការគាបសង្កត់នោះឡើយ។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីទ្រុងនៃសេចក្តីស្លាប់ហើយ។ ដូចនេះ យើងអាចរត់លេងនៅខាងក្រៅទ្រុង ដោយសេរី។—WINN…
ការនាំក្មេងជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ
មានជនល្បីឈ្មោះម្នាក់ ចូលចិត្តនិយាយវាយប្រហារត្រង់ៗ មកលើអ្នកជឿព្រះ។ គាត់មិនជឿថា ព្រះពិតជាមានមែនឡើយ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យឪពុកម្តាយបង្រៀនកូន ឲ្យដើរតាមជំនឿ ឬសាសនារបស់ខ្លួន ព្រោះគាត់យល់ថា វាជាទង្វើរអសីលធម៌។ គាត់ថែមទាំងបានអះអាងថា ឪពុកម្តាយដែលនាំកូនឲ្យទទួលជឿព្រះ គឺកំពុងតែរំលោភសិទ្ធិកុមារ។ ទស្សនៈនេះមានភាពជ្រុលនិយម តែខ្ញុំក៏ធ្លាប់ឮឪពុកម្តាយខ្លះនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគាត់មានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅក្នុងការលើកទឹកចិត្តកូនៗរបស់ខ្លួន ឲ្យទទួលជឿព្រះ។ មនុស្សភាគច្រើនចង់ជះឥទ្ធិពលមកលើកូនរបស់ខ្លួន ដោយផ្តល់ឲ្យនូវទស្សនៈ ឬចំណេះដឹងល្អៗ ទាក់ទងនឹងរឿងនយោបាយ សុខភាព ឬកីឡាជាដើម ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះយល់ថា ឪពុកម្តាយមិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយជំនឿសាសនារបស់ខ្លួន ដល់កូនឡើយ។
តែសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទវិញ ការនាំមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យស្គាល់ព្រះ គឺជាកិច្ចការដ៏ចាំបាច់។ នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅលោកធីម៉ូថេ គាត់បានរៀបរាប់ អំពីការដែលលោកធីម៉ូថេបានទទួលការបង្រៀនព្រះគម្ពីរ តាំងពីក្មេង ដែលនាំឲ្យគាត់មានប្រាជ្ញា ដែលនាំឲ្យគាត់ទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះ តាមរយៈការទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ(២ធីម៉ូថេ ៣:១៥)។
លោកធីម៉ូថេមិនបានទទួលជឿព្រះ ក្នុងវ័យយុវជន ដោយអំណាចខ្លួនឯង ដោយមិនបានទទួលជំនួយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ម្តាយរបស់គាត់បានអប់រំចិត្តគាត់ ឲ្យស្គាល់ព្រះ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បាននៅជាប់ក្នុងការអ្វីដែលគាត់បានរៀននោះ(ខ.១៤)។ បើសិនជាព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រភពនៃជីវិត និងប្រាជ្ញាដ៏ពិត នោះយើងចំាបាច់ត្រូវរៀនស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង។
មានប្រព័ន្ធនៃជំនឿជាច្រើន ដែលបានជិះឥទ្ធិពលមកលើក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជំនឿរបស់យើងក៏បានទទួលឥទ្ធិពល ពីកម្មវិធីទូរទស្សន៍ ខ្សែភាពយន្ត…
ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំ
ពេលដែលអ្នកស្រីដេនីស លេវើតូវ(Denis Levertov) ទើបតែមានអាយុ១២ឆ្នាំ គាត់ហ៊ានសរសេរបទកំណាព្យផ្ញើទៅលោកធីអេស អេលាត(T. S. Eliot) ដែលជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ឆ្នើម។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានរង់ចាំការឆ្លើយតប។ គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ដែលលោកអេលាតបានសរសេរសំបុត្រលើកទឹកចិត្តពីរទំព័រ ផ្ញើមកគាត់។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក គាត់ក៏បានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធបទកំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញ។ នៅក្នុងបុព្វកថា នៃកម្រងបទកំណាព្យរបស់គាត់ ដែលមានចំណងជើងថា ទឹកអូ និងត្បូងកណ្តៀង គាត់បានពន្យល់ថា កំណាព្យបាន “នាំគាត់ឲ្យផ្លាស់ប្តូរជំនឿពីអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ទៅជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ”។ នៅក្នុងកំណាព្យដែលគាត់បាននិពន្ធនៅពេលក្រោយមកទៀត (មានចំណងជើងថា “ការប្រកាស់”) គាត់បានពិពណ៌នា អំពីការចុះចូលដែលនាងម៉ារាមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានកត់សម្គាល់ថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបង្ខំនាងម៉ារាឡើយ តែនាងបានស្ម័គ្រចិត្តឲ្យព្រះគ្រីស្ទចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃនាង។ ក្នុងបទកំណាព្យនេះ ពាក្យមួយឃ្លាដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេនោះ គឺពាក្យ “ព្រះទ្រង់រង់ចាំ”។
នៅក្នុងការពណ៌នាអំពីរឿងរបស់នាងម៉ារា អ្នកស្រីលេវីតូវបានយល់អំពីរឿងរបស់ខ្លួនឯងផងដែរ។ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានរង់ចាំគាត់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏លើសលប់។ ព្រះអង្គមិនដែលបង្ខំគាត់ឡើយ។ ព្រះអង្គរង់ចាំ។ លោកអេសាយក៏បានពន្យល់អំពីរឿងពិតនេះផងដែរ ដោយមានប្រសាសន៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីចាក់បង្ហូរសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្រទន់របស់ព្រះអង្គមកលើប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ទោះបើយ៉ាងនោះ គង់តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់រង់ចាំឱកាស នឹងផ្តល់ព្រះគុណដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ ហើយទោះបើយ៉ាងនោះក៏ដោយ គង់តែទ្រង់នឹងចាំឯងលើកដំកើងទ្រង់ឡើង ដើម្បីឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់ឯង ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដ៏ប្រកបដោយយុត្តិធម៌”(៣០:១៨)។ ព្រះអង្គបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដ៏លើសលប់ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ព្រះអង្គក៏បានរង់ចាំ ពួកគេស្ម័គ្រចិត្តទទួលអ្វីដែលព្រះអង្គប្រទាន(ខ.១៩)។…
ពរពីឪពុក
ក្នុងពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំ មានសមាជិកខ្លះមានទំនាក់ទំនងល្អក់កករជាមួយឪពុករបស់ខ្លួន។ ថ្មីៗនេះ ពួកគេបានសុំឲ្យខ្ញុំដើរតួជាឪពុកដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ជំនួសឪពុករបស់ពួកគេ ហើយអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរ សម្រាប់ពួកគេ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យអត់ទោស ឲ្យឪពុកដែលអាចធ្វើឲ្យកូនខ្លួនឈឺចាប់ ដោយមានការរំពឹងខ្ពស់ពេក ចំពោះកូនខ្លួនឯង ឬមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន ឬមិនបាននៅក្បែរ ថ្នាក់ថ្នម និងលើកទឹកចិត្តកូន។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានទូលសូម ឲ្យឪពុករបស់ពួកគេផ្តល់ឲ្យនូវក្តីអំណរ ការសរសើរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិបូរចំពោះពួកគេផងដែរ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំក៏នៅតែត្រូវការអ្នកដទៃអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយកូនៗរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវការខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេផងដែរ។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាឪពុករបស់យើង ហើយសេចក្តីពិតនេះបានកែប្រែទស្សនៈខុសឆ្គង ដែលយើងមានចំពោះឪពុកទាំងឡាយ។ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បនៃយើង បានប្រទានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ មកយើងរាល់គ្នា ដោយឥតសំចៃ ដោយធ្វើឲ្យយើងក្លាយជា “កូនព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ជាកូនរបស់ព្រះ បានជួយឲ្យយើងឈរយ៉ាងមាំមួន នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ និងពេញដោយការភ័យខ្លាច។ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងរាល់គ្នាជាកូនព្រះហើយ តែដែលយើងរាល់គ្នានឹងបានទៅជាយ៉ាងណាទៀត នោះមិនទាន់សំដែងមកនៅឡើយ”(ខ.២)។ យើងជួបបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនក្នុងជីវិត តែយើងពិតជាអាចពឹងផ្អែកព្រះវរបិតានៃយើង ដែលស្រឡាញ់ និងផ្គត់ផ្គង់យើងជារៀងរហូត។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានថា “កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង”(ខ.២)។
ក្នុងពេលដែលមានការថប់បារម្ភ របួស និងបរាជ័យ ព្រះ…