ការពិត ការកុហក និងការចង់ជួយគេ
ក្នុងអំឡុងរដូវកាលនៃការប្រកួតកីឡាវាយកូនបាល់បេសប៊ល នៅឆ្នាំ២០១៨ គ្រូបង្វឹករបស់ក្រុមឈីកាហ្កូ ខាប់ ចង់ឲ្យកូនបាល់មួយ ទៅក្មេងប្រុសម្នាក់ ដែលអង្គុយនៅ លើកៅអីសម្រាប់កីឡាករ ក្នុងទីលានប្រកួត។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគ្រូបង្វឹកបោះកូនបាល់មួយ ឲ្យទៅគាត់ មានបុរសម្នាក់បានទៅរើសយកបាល់នោះ។ វីដេអូដែលថតបានហេតុការណ៍នោះ ក៏ត្រូវបានគេចែកចាយតាមបណ្តាញអ៊ីនធឺណិតយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សារព័ត៌មានទាំងឡាយ និងបណ្តាញសង្គមបានលាបពណ៌ឲ្យគាត់ថា ជាមនុស្សដែលគ្មានវិចារណញ្ញាណ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនិកជនមិនបានដឹងអំពីរឿងនេះទាំងមូលទេ។ តាមពិត មុននោះ បុរសនោះបានជួយក្មេងប្រុសនោះ រើសកូនបាល់មួយដែលកីឡាករបានបោះចោល ហើយពួកគេក៏បានព្រមព្រៀងគ្នាថា នឹងចែកកូនបាល់ ដែលគេបោះចោលនៅក្បែរពួកគេ។ គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ ដែលរឿងពិតនេះបានលេចចេញមក នៅពេល២៤ម៉ោងក្រោយមកទៀត។ ហ្វូងមនុស្សបានបង្កការខូចខាត មកលើគាត់រួចទៅហើយ ដោយធ្វើឲ្យគេជឿថា ជនស្លូតត្រង់ម្នាក់នេះជាជនកំណាច។
មានពេលជាញឹកញាប់ពេកហើយ ដែលយើងគិតថា យើងបានដឹងពីការពិតគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ តែតាមពិត យើងដឹងតែមួយជ្រុងប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងវប្បធម៌សម័យទំនើប ដែលចូលចិត្តចាប់កំហុស ដោយវីដេអូកាត់តបំផ្លើស និងការបង្ហោះសារបរិហារកេរ្តិ៍ យើងងាយនឹងថ្កោលទោសអ្នកដទៃ មុនបានស្តាប់រឿងទាំងមូល។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះគម្ពីរបានហាមយើង មិនឲ្យ “យកដំណឹងមិនពិតទៅផ្សព្វផ្សាយ”នោះទេ(និក្ខមនំ ២៣:១)។ យើងត្រូវតែពិនិត្យមើលឲ្យអស់លទ្ធភាព ដើម្បីបញ្ជាក់ថា វាជាការពិតឬអត់ មុននឹងធ្វើការចោទប្រកាន់ ដោយប្រាកដថា យើងមិនបានចូលរួមជាមួយការកុហកនោះទេ។ យើងគួរតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ពេលណាយើងចង់ជួយគេ ពេលណាយើងមានចិត្តឆួលឡើង ហើយចិត្ដដែលចូលចិត្តវិនិច្ឆ័យមកលើអ្នកដទៃ…
បញ្ហាដែលមានប្រយោជន៍
លោកចន លូអ៊ីស(John Lewis) ជាសមាជិកសភាអាមេរិក និងជាអ្នកដឹកនាំចលនាទាមទាសិទ្ធិពលរដ្ឋ។ ពេលដែលគាត់ទទួលមរណៈភាពនៃឆ្នាំ២០២០ មនុស្សជាច្រើន ដែលមាននិន្នាការនយោបាយខុសៗគ្នា បាននាំគ្នាកាន់ទុក្ខ។ កាលពីឆ្នាំ១៩៦៥ លោកលូអ៊ីស បានដើរដង្ហែរក្បួនជាមួយលោកម៉ាទីន លូស័រ ឃីង ជូនា(Martin Luther King Jr.) ដើម្បីទាមទាឲ្យពលរដ្ឋអាមេរិកស្បែកខ្មៅមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។ ក្នុងអំឡុងពេលដង្ហែក្បួននោះ លោកលូអ៊ីសត្រូវគេវាយដំ បណ្តាលឲ្យប្រេះលលាក្បាល និងមានស្នាមសម្លាកលើរាងកាយ ពេញមួយជីវិត។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ពេលដែលអ្នកបានឃើញអ្វីមួយ ដែលមិនត្រឹមត្រូវ មិនយុត្តិធម៌ មិនស្មើភាព នោះអ្នកមានកាតព្វកិច្ចតាមផ្លូវសីលធម៌ ដែលត្រូវនិយាយ និងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង។ កុំខ្លាច ក្នុងការស្រែកទាមទា ហើយកុំខ្លាចមានរឿង ដែលមានប្រយោជន៍នោះឡើយ”។
លោកលូអ៊ីសបានដឹងតាំងពីដំបូងថា ការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ហើយមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះសេចក្តីពិត តម្រូវឲ្យយើងហ៊ានប្រឈមមុខដាក់បញ្ហា ដែល “មានប្រយោជន៍”។ គាត់ចាំបាច់ត្រូវនិយាយ ទោះមនុស្សភាគច្រើនមិនចូលចិត្តក៏ដោយ។ ហោរាអេម៉ុសក៏បានដឹងអំពីបញ្ហានេះផងដែរ។ ពេលដែលគាត់បានឃើញអំពើបាប និងភាពអយុត្តិធម៌ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានប្រព្រឹត្ត គាត់មិនអាចនៅស្ងៀមបានឡើយ។ លោកអេម៉ុសក៏បានប្រកាសថ្កោលទោសពួកអ្នកមានអំណាច ដែលកំពុងគាបសង្កត់ជនស្លូតត្រង់ ស៊ីសំណូក ហើយកាត់ក្តីឲ្យអ្នកក្រ ដោយអយុត្តិធម៌ ព្រមទំាងសង់ផ្ទះថ្ម និងមានចំការទំពាំងបាយជូរដ៏ត្រសុំត្រសាយ(អេម៉ុស ៥:១១-១២)។ លោកអេម៉ុសមិនខិតខំស្វែងរកសុវត្ថិភាព និងភាពស្រណុកស្រួលនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បាននិយាយប្រឆាំងនឹងការអាក្រក់។…
ការបដិសេធន៍ដ៏មុតមាំ
ពេលដែលពួកណាហ្ស៊ីបានជ្រើសរើសលោកហ្វ្រង់ យ៉ាហ្គ័រស្តាទ័រ(Franz Jägerstätter) ឲ្យចូលធ្វើទ័ព ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទី២ គាត់ក៏បានបញ្ចប់ការហ្វឹកហាត់ទាហានថ្នាក់មូលដ្ឋាន តែគាត់បានបដិសេធន៍មិនព្រមធ្វើស្បថសច្ចានូវភាពស្មោះស្ម័គ្រចំពោះលោកអាដូហ្វ អ៊ីត្ល៊ែ(Adolf Hitler)ឡើយ។ ពួកអាជ្ញាធរបានអនុញ្ញាតឲ្យលោកហ្វ្រែងវិលត្រឡប់ទៅកសិដ្ឋានរបស់គាត់វិញ តែក្រោយមក ក៏បានកោះហៅគាត់ឲ្យបំពេញតួនាទីសកម្ម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បន្ទាប់ពីគាត់បានស្គាល់មនោគមវិជ្ជារបស់ពួកណាហ្ស៊ីកាន់តែច្បាស់ និងបានដឹងអំពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍មកលើជនជាតិយូដា គាត់ក៏បានសម្រេចចិត្តថា នៅតែស្មោះស្ម័គ្រចំពោះព្រះ គឺមានន័យថា គាត់នឹងមិនអាចទៅប្រយុទ្ធ ដើម្បីពួកណាហ្ស៊ីបានទេ។ គេក៏បានចាប់ខ្លួនគាត់ ហើយកាត់ទោសប្រហារជីវិត ដោយបន្សល់ទុកនូវភរិយា និងកូនស្រី៣នាក់។
ជាយូរឆ្នាំមកហើយ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវជាច្រើននាក់ បានប្រឆាំងយ៉ាងមុតមាំ ចំពោះការបង្ខំឲ្យឈប់ស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ទោះពួកគេជួបការគំរាមសម្លាប់ក៏ដោយ។ នៅក្នុងរឿងរបស់លោកដានីយ៉ែល ស្តេចបានចេញបញ្ជា ដោយគំរាមថា អ្នកណាដែលអធិស្ឋានទៅរកព្រះណាមួយ ឬមនុស្សណាម្នាក់ ក្រៅពីស្តេច(ដានីយ៉ែល ៦:១២) នឹងត្រូវគេបោះចូលទៅក្នុងរូងតោមិនខាន។ តែលោកដានីយ៉ែលនៅតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ ដោយមិនព្រួយបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួន។ “លោកលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ហើយអរព្រះគុណដល់ព្រះរបស់លោក១ថ្ងៃ៣ដង ដូចជាកាលពីមុន”(ខ.១០)។ លោកហោរារូបនេះ បានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះព្រះ តែមួយអង្គទេ ទោះគាត់នឹងជួបគ្រោះថ្នាក់អ្វីក៏ដោយ។
ជួនកាល ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងមានភាពច្បាស់លាស់។ ទោះមនុស្សនៅជុំវិញយើងបញ្ចុះបញ្ចូលយើង ឲ្យទទួលយកទស្សនៈដែលពេញនិយមក៏ដោយ ទោះកេរ្តិ៍ឈ្មោះយើង ឬជីវិតយើងអាចជួបគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ ចូរយើងកុំឈប់ស្តាប់បង្គាប់ព្រះ។ ជួនកាល ទោះយើងត្រូវជួបការខាតបង់ធំយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងត្រូវឆ្លើយតប ដោយការបដិសេធន៍ដ៏មុតមាំ។—Winn Collier
ការជួយសង្រ្គោះមកពីព្រះ
បន្ទាប់ពីពលរដ្ឋម្នាក់ដែលកំពុងមានការព្រួយបារម្ភបានទូរស័ព្ទចូលលេខ៩១១ មន្រ្តីប៉ូលិសម្នាក់បានបើកឡាន អែបនឹងផ្លូវរថភ្លើង ដោយបើកភ្លើងបញ្ចាំងមើលទៅឆ្ងាយ ក្នុងពេលយប់ងងឹត ទាល់តែគាត់បានប្រទះឃើញរថយន្ត ដែលកំពុងជាប់នឹងផ្លូវរថភ្លើង។ កាំមីរ៉ានៅក្នុងឡានរបស់ប៉ូលិសនោះថតបានសកម្មភាពរថភ្លើងកំពុងបោះពួយយ៉ាងលឿនមករកឡាននោះ។ គាត់ថា រថភ្លើងនោះបើកលឿនណាស់ ប្រហែលល្បឿន១២០ គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង។ គាត់ក៏បានប្រញាប់ទៅជួយគេ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ ដោយចាប់ទាញបុរសម្នាក់ដែលកំពុងសន្លប់ ចេញពីក្នុងឡានដោយសុវត្ថិភាព ក្នុងរយៈពេលពីរបីវិនាទី មុនពេលរថភ្លើងបុកឡាននោះមួយទំហឹង។
ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់ជាអ្នកជួយសង្រ្គោះ ជាពិសេស នៅពេលដែលអ្វីៗហាក់ដូចជាបាត់បង់អស់។ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលកំពុងតែជាប់ចំណង ក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ និងមានភាពក្រៀមក្រោះ និងថប់ដង្ហើម ដោយសារការកៀបសង្កត់ ពួកគេមិនបានគិតថា ពួកគេអាចរត់គេចបានឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរនិក្ខមនំ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “អញបានឃើញសេចក្តីវេទនារបស់រាស្ត្រអញ ដែលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទហើយ ក៏បានឮពាក្យគេអំពាវនាវដោយព្រោះពួកអ្នកដែលសង្កត់សង្កិនដែរ ពីព្រោះអញស្គាល់សេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់គេ។ ដូច្នេះអញបានចុះមក ដើម្បីនឹងជួយដោះគេឲ្យរួចចេញពីកណ្តាប់ដៃនៃពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទ”(៣:៧,៨)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែលចេញពីភាពជាទាសករ។ នេះជាការសង្រ្គោះមកពីព្រះដ៏ខ្ពស់។
ការសង្រ្គោះរបស់ព្រះអង្គ សម្រាប់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល គឺបានបង្ហាញព្រះទ័យ និងអំណាចរបស់ព្រះ ដែលនឹងជួយយើងរាល់គ្នា នៅពេលដែលយើងត្រូវការជំនួយពីព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គនឹងជួយយើង មិនឲ្យវិនាសឡើយ។ ទោះស្ថានភាពរបស់យើងហាក់ដូចជាទាល់ច្រក ឬមិនអាចមានសង្ឃឹម យើងអាចបើកភ្នែក និងចិត្តយើង មើលទៅព្រះដែលសព្វព្រះទ័យនឹងជួយសង្រ្គោះយើង។—Winn Collier
យុត្តិធម៌ដ៏ឥតខ្ចោះ
កាលពីឆ្នាំ១៩៨៣ ប៉ូលិសបានចាប់ខ្លួនក្មេងជំទង់៣នាក់ ពីបទមនុស្សឃាតមកលើក្មេងអាយុ១៤ឆ្នាំម្នាក់។ ព័ត៌មានបានផ្សាយថា ក្មេងជំទង់ម្នាក់នោះ ត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់ ដោយសារតែគាត់ពាក់អាវកីឡា។ អ្នកទាំងបីក៏ត្រូវគេកាត់ទោស ឲ្យជាប់ពន្ធនាគាអស់មួយជីវិត។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានជាប់គុកអស់៣៦ឆ្នាំហើយ ភស្តុតាងក៏បានលេចឡើងមក បង្ហាញថា ពួកគេមិនមែនជាឃាតករនោះទេ។ តាមពិត បុរសម្នាក់ទៀតបានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋនេះ។ មុនពេលចៅក្រមសម្រេចដោះលែងអ្នកទាំងបី ឲ្យមានសេរីភាព គាត់ក៏បានសូមការអភ័យទោសពីពួកគេ។
ទោះយើងខិតខំខ្លាំងប៉ុណ្ណា (ហើយទោះមន្ត្រីប៉ូលិសធ្វើការបានល្អយ៉ាងណា) យុត្តិធម៌របស់មនុស្ស ច្រើនតែមានការខ្វះចន្លោះ។ យើងមិនដែលមានព័ត៌មានគ្រប់គ្រាន់។ ជួនកាល មនុស្សដែលមិនស្មោះត្រង់ បានកែប្រែការពិត និងធ្វើឲ្យត្រូវឲ្យទៅជាខុស។ ជួនកាល យើងជាអ្នកខុស។ ហើយជាញឹកញាប់ ជួនកាល គេត្រូវរង់ចាំជាច្រើនឆ្នាំ ទំរាំតែខុស ក្លាយជាត្រូវវិញ បើសិនជាយើងនៅមានជីវិតដល់ពេលនោះ។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលខុសពីមនុស្សដែលមិនស្មោះត្រង់ ព្រះអង្គតែងតែប្រទានយុត្តិធម៌ដ៏ឥតខ្ចោះ។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ថា “ការរបស់ទ្រង់សុទ្ធតែគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដ្បិតអស់ទាំងផ្លូវទ្រង់ សុទ្ធតែប្រកបដោយយុត្តិធម៌”(ចោទិយកថា ៣២:៤)។
សម្រាប់ព្រះអង្គ ត្រូវគឺត្រូវ ខុសគឺខុស។ ព្រះអង្គនឹងជំនុំជម្រះយើង តាមអ្វីដែលយើងបានធ្វើ។ យើងមិនដឹងថា នៅពេលណា តែយើងមានទំនុកចិត្ត ព្រោះយើងបម្រើ “ព្រះដ៏ស្មោះត្រង់ ឥតមានសេចក្តីទុច្ចរិតណាឡើយ ទ្រង់ក៏ត្រឹមត្រូវ ហើយទៀងត្រង់”(ខ.៤)។
យើងប្រហែលមិនដឹងច្បាស់ថា រឿងដែលយើងកំពុងជួប ត្រូវឬខុស។ យើងប្រហែលខ្លាចថា…
ទឹកជាបរិបូរ
នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ព័ត៌មានបានផ្សាយ អំពី “រឿងដ៏ក្រៀមក្រំ” នៃភាពរាំងស្ងួត ភាពក្តៅហួតហែង និងភ្លើងឆេះព្រៃ។ រឿងនោះបានពិពណ៌នា អំពីរយៈពេលមួយ១ឆ្នាំដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់តិចតួច ដែលបណ្តាលឲ្យគុម្ពោតព្រៃដ៏ក្រៀមក្រោះប្រែក្លាយជាឈើដែលងាយនឹងឆាបឆេះ។ ភ្លើងឆេះព្រៃដ៏កាចសាហាវ បានដុតបំផ្លាញតំបន់ជនបទ។ ត្រីក៏ស្លាប់អស់ច្រើន។ ការដាំដុះក៏បរាជ័យទៀត។ មូលហេតុ គឺដោយសារពួកគេមិនមានធនធានមួយ ដែលយើងច្រើនតែមើលស្រាល គឺទឹក ដែលយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការ ដើម្បីឲ្យអាចរស់នៅ។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់រឿងដ៏រន្ធត់ផងដែរ។ ខណៈពេលដែលពួកគេ កំពុងតែបោះជំរុំ នៅក្នុងវាលរហោស្ថានដ៏ហួតហែង គ្មានជីជាតិ ពួកគេមិនមានទឹកសម្រាប់ផឹកនោះទេ(និក្ខមនំ ១៧:១)។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច។ បំពង់ករបស់ពួកគេស្ងួត កូនចៅរបស់ពួកគេកំពុងតែស្រេកទឹក។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាច ហើយក៏បានរអ៊ូរទាំដាក់លោកម៉ូសេ ដោយទាមទាទឹកផឹក(ខ.២)។ ប៉ុន្តែ តើលោកម៉ូសេអាចធ្វើអ្វីបាន? ស្ថិតក្នុងពេលនោះ គាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក្រៅពីចូលទៅរកព្រះនោះឡើយ។
ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ដល់លោកម៉ូសេថា “ត្រូវឲ្យឯងវាយថ្មនោះ រួចនឹងមានទឹកចេញមកឲ្យគេផឹកហើយ”(ខ.៥-៦)។ ដូចនេះ លោកម៉ូសេក៏បានវាយថ្មនោះ ហើយទឹកក៏បានហូរចេញមកដូចទឹកទន្លេ សម្រាប់ឲ្យប្រជាជន និងសត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេផឹក។ នៅថ្ងៃនោះ ពួកអ៊ីស្រាអែលក៏បានដឹងថា ព្រះរបស់ពួកគេស្រឡាញ់ពួកគេ។
ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រទានទឹកហូរហៀរ។
បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងស្ថិត នៅក្នុងភាពរាំងស្ងួត ឬវាលរហោស្ថាន សូមចាំថា ព្រះទ្រង់ជ្រាបអំពីស្ថានភាពរបស់អ្នក ហើយព្រះអង្គគង់នៅជាមួយអ្នក។ ទោះអ្នកត្រូវការអ្វី ឬខ្វះអ្វីក៏ដោយ…
មើលឃើញ តាមចិត្តគំនិតថ្មី
ក្នុងកម្មវីធីវីដេអូហ្គេមមួយ ដែលបានក្លាយជាបាតុភូតនៃវប្បធម៌មួយ បាននាំអ្នកលេងហ្គេម១រយនាក់ ចូលទៅក្នុងកោះសិប្បនិមិត្តមួយ នៅក្នុងហ្គេមនោះ ដើម្បីប្រកួតរហូតទាល់តែនៅសល់អ្នកលេងហ្គេមចុងក្រោយតែម្នាក់ ។ ពេលណាអ្នកលេងហ្គេមណាម្នាក់កំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេមនោះ អ្នកអាចបន្តទស្សនាអ្នកលេងហ្គេមនោះ តាមគំហើញរបស់គាត់។ អ្នកកាសែតម្នាក់បានធ្វើការកត់សំគាល់ថា “ពេលណាអ្នកមើលអ្នកលេងហ្គេមដទៃទៀតលេង ដោយទទួលយកទស្សនៈ និងអារម្មណ៍របស់គាត់ ដោយងាកចេញពីការគិតអំពីខ្លួនឯង ហើយបែរទៅរកការយល់ចិត្តគាត់វិញ ពោលគឺអ្នកចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា យល់អំពីមនុស្សដែលអ្នកមិនដែលស្គាល់នោះ ដែលមុននោះបន្តិច បានកំចាត់អ្នកចេញពីហ្គេម”។
ការផ្លាស់ប្តូរកើតមាន ពេលណាយើងបើកចំហរចិត្តយើង ដើម្បីមើលទៅបទពិសោធន៍របស់អ្នកដទៃ ដោយមើលទៅការឈឺចាប់ ការភ័យខ្លាច ឬក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ។ ពេលណាយើងដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមិនធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្តីអំនួតឥតប្រយោជន៍ តែរាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ នោះយើងនឹងកត់សំគាល់ការអ្វីដែលយើងនឹងដឹងថា យើងបានមើលរំលង (ភីលីព ២:៣)។ យើងនឹងខ្វល់ពីអ្នកដទៃកាន់តែច្រើន។ យើងនឹងសួរសំណួរខុសពីមុន។ យើងនឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសុខមាលភាពរបស់អ្នកដទៃ ជាជាងគិតតែអំពីតម្រូវការ ឬការចង់បានរបស់យើង។ យើងនឹងគិតអំពី “ប្រយោជន៍អ្នកដទៃ” ជាជាង “គិតតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន”(ខ.៤)។ យើងនឹងស្វែងរកដោយអំណរ នូវអ្វីដែលជួយអ្នកដទៃ ឲ្យចម្រើនឡើង ជាជាការពារអ្វីដែលយើងគិតថា យើងត្រូវការ ដើម្បីឲ្យខ្លួនយើងចម្រើនឡើង។
តាមរយៈការផ្លាស់ប្តូរចិត្តគំនិតនេះ យើងនឹងមានក្តីអាណិតចំពោះអ្នកដទៃ។ យើងនឹងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ក្រុមគ្រួសារយើង តាមរបៀបថ្មីៗ។ យើងថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យសត្រូវក្លាយជាមិត្តផងដែរ!—Winn Collier
លះបង់សិទ្ធិ ដោយក្តីស្រឡាញ់
ភាគច្រើនក្មេងប្រុសនៃកុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូនត្រូវបានគេចាក់សាក់ឲ្យម្នាក់មួយៗ ជាសញ្ញាបង្ហាញ អំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ចំពោះកុលសម្ព័ន្ធ និងមេកន្ទ្រាញរបស់ពួកគេ។ តាមធម្មតា គេឃើញមានស្នាមសាក់នៅលើដៃរបស់ក្រុមកីឡាករបាល់ឱប របស់កុលសម្ព័ន្ធសាម៉ូន។ ពេលដែលពួកគេធ្វើដំណើរទៅប្រកួតនៅប្រទេសជប៉ុន ស្នាមសាក់នោះអាចធ្វើឲ្យជនជាតិជប៉ុនមានការយល់ខុស និងនាំឲ្យមានបញ្ហាដល់ប្រទេសដែលជាម្ចាស់ផ្ទះ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបន្ថែមដៃអាវវែង ពណ៌សាច់ ដើម្បីគ្របពីលើស្នាមសាក់នោះ ជាទង្វើរដ៏សប្បុរស ដើម្បីមិត្តភាព។ កាពីទែនក្រុមក៏បានពន្យល់ថា “យើងមានការគោរព និងប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះវប្បធម៌របស់ជនជាតិជប៉ុន។ យើងខិតខំធ្វើយ៉ាងណា កុំឲ្យគេមានការទើសទាល់ ចំពោះអ្វីដែលយើងបង្ហាញចេញមក”។
នៅក្នុងសម័យ ដែលមនុស្សចូលចិត្តសង្កត់ធ្ងន់មកលើការបង្ហាញចេញជាលក្ខណៈបុគ្គល ពេលខ្លះ យើងត្រូវមានការលះបង់ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីររ៉ូម។ គាត់បានប្រាប់យើងថា ជួនកាល សេចក្តីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យយើងលះបង់សិទ្ធិរបស់យើង ដើម្បីអ្នកដទៃ។ យើងមិនត្រូវធ្វើទាំងបង្ខំចិត្ត តែត្រូវធ្វើដោយក្តីស្រឡាញ់។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា ក្នុងពួកជំនុំមានអ្នកខ្លះជឿថា ពួកគេអាចញាំអ្វីបានតាមចិត្ត តែអ្នកដទៃទៀត ញុំាតែបន្លែទេ(រ៉ូម ១៤:២)។ រឿងនេះហាក់ដូចជាតូចតាចទេ តែនៅសតវត្សរ៍ទី១ មានរឿងវិវាទជាច្រើន បានកើតឡើង នៅក្នុងការកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យសញ្ញាចាស់ ទាក់ទងនឹងការបរិភោគអាហារ។ ដូចនេះ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនគេរាល់គ្នា កុំឲ្យចោទប្រកាន់គ្នា រឿងបរិភោគអាហារនោះឡើយ(ខ.១៣) រួចគាត់ក៏បានបង្រៀនអ្នកដែលចូលចិត្តញុំាដោយសេរីថា “គួរតែកុំឲ្យបរិភោគសាច់ ឬស្រាទំពាំងបាយជូរ ឬអ្វីដែលនាំឲ្យបងប្អូនអ្នកជំពប់ ឬរវាតចិត្ត ឬធ្វើឲ្យខ្សោយនោះឡើយ”(ខ.២១)។
នៅពេលខ្លះ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងចាំបាច់ត្រូវលះបង់សេរីភាពរបស់យើងខ្លះ។…
ថ្វាយចេញពីការខ្វះខាត
លោកវររេន ប៊ូហ្វេត(Warren Buffett) និងលោកប៊ីល(Bill) និងអ្នកស្រី មែលីនដា ហ្គេត(Melinda Gates) បានធ្វើនូវរឿងដ៏ល្បីល្បាញមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើការសន្យាបរិច្ចាកលុយ ចេញពីពាក់កណ្តាលនៃទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គិតមកដល់ឆ្នាំ២០១៨ ការបរិច្ចាកនេះ ប្រហែលជាបានឈានដល់ទឹកប្រាក់សរុបចំនួន ៩២ពាន់លានដុល្លាហើយ។ ការសន្យាបរិច្ចាកប្រាក់នេះ បានធ្វើឲ្យលោកប៉ុល ពីហ្វ(Paul Piff ) ដែលជាអ្នកចិត្តវិទ្យា បានធ្វើការសិក្សាអំពីគំរូនៃការបរិច្ចាកប្រាក់ ដោយការងឿងឆ្ងល់។តាមរយៈ ការស្រាវជ្រាវ ដោយធ្វើតេស្ត គាត់ក៏បានរកឃើញថា អ្នកក្រ ច្រើនតែមានចិត្តចង់បរិច្ចាកនូវ ៤៤ភាគរយ នៃទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេមាន ពោលគឺមានចិត្តចង់បរិច្ចាក ខ្លាំងជាងអ្នកមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភ។ អ្នកដែលស្គាល់ទុក្ខលំបាកនៃភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួនឯង ច្រើនតែមានចិត្តសប្បុរសជាងអ្នកដែលមានទ្រព្យច្រើនជាង។
ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបអំពីបញ្ហានេះ។ ពេលដែលព្រះអង្គយាងចូលព្រះវិហារទីក្រុងយេរូសាឡិម ទ្រង់ក៏បានទតមើលពួកបណ្តាជនថ្វាយប្រាក់ដង្វាយ ចូលឃ្លាំង(ម៉ាកុស ១២:៤១)។ ពួកអ្នកមានបានទម្លាក់លុយជាច្រើន ចូលក្នុងហឹបដង្វាយ តែស្រ្តីមេម៉ាយក្រីក្រ បានដាក់ដង្វាយតែ២ស្លឹង ដែលជាប្រាក់ចុងក្រោយ ដែលគាត់មាន ចូលទៅក្នុងហឹប។ ខ្ញុំជឿថា ពេលនោះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងតែឈរទតមើល ដោយព្រះទ័យរីករាយ និងស្ញើចសរសើរគាត់។ ភ្លាមៗនោះ ទ្រង់ក៏បានហៅពួកសាវ័កឲ្យមកជុំគ្នា ដើម្បីបកស្រាយ អំពីទង្វើរដ៏ប្រពៃនេះ។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលថា “ស្ត្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង”(ខ.៤៣)។ ពួកសិស្សប្រហែលជាមើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយការងឿងឆ្ងល់ ចំពោះអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូល។…
គិតខុសពីលោកិយ
កាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចំណោយពេលវិស្សមកាលរដូវក្តៅដ៏រីករាយ នៅប្រទេសវេនេហ្ស៊ូអេឡា។ ចំណីអាហារមានភាពឈ្ងុយឆ្ងាញ់ប្លែក ប្រជាជនមានភាពរីករាយ អាកាសធាតុ និងការស្វាគមន៍ក៏ល្អ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងអំឡុងពេលមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ខ្ញុំ និងមិត្តភក្តិខ្ញុំមានទស្សនៈខុសគ្នា ចំពោះការគ្រប់គ្រងពេលវេលា។ បើយើងមានគម្រោងញំាអាហារថ្ងៃត្រង់ នោះគឺមានន័យថា យើងញាំអាហារនៅចន្លោះម៉ោង ១២ ដល់ ម៉ោង១រសៀល។ ការប្រើពេលវេលា ក្នុងការជួបជុំគ្នា ឬការធ្វើដំណើរ ក៏មានលក្ខណៈដូចនេះផងដែរ ពោលគឺចូលចិត្តប្រើពាក្យប្រហែល គឺមិនប្រើពាក្យដាច់ខាតទេ។ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការគិតរបស់ខ្ញុំ អំពី “ការធ្វើអ្វីឲ្យទាន់ពេលវេលា” គឺបានទទួលឥទ្ធិពលពីវប្បធម៌ លើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបានដឹងទៅទៀត។
យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែបានទទួលឥទ្ធិពល ពីគោលតម្លៃនៃវប្បធម៌ ដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង ដោយភាគច្រើន យើងបានទទួលដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាវ័កប៉ុលបានហៅ អំណាចនៃវប្បធម៌នេះថា “លោកិយ”(រ៉ូម ១២:២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ “លោកិយ” មិនសំដៅទៅលើផែនដីនោះទេ តែគឺសំដៅទៅលើរបៀបនៃការគិត ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតយើង។ គឺសំដៅទៅលើការសន្និដ្ឋាន និងការគិត ដែលគេបានផ្តល់ឲ្យយើង ដោយសារយើងកំពុងតែរស់នៅ ក្នុងទីកន្លែង ឬពេលវេលាណាមួយ។
ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនយើង ឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន គឺ “មិនត្រូវត្រាប់តាមលោកិយនេះឡើយ”។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងត្រូវតែ “ផ្លាស់ប្រែ…
