ចូរចូលមករកព្រះយេស៊ូវ
កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងមានព្រះជន្មគង់នៅ ក្នុងលោកិយនេះ ទ្រង់បានត្រាស់ហៅមនុស្សជាច្រើន ឲ្យចូលមករកទ្រង់ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ទ្រង់នៅតែបន្តត្រាស់ហៅមនុស្សជាច្រើនទៀត(យ៉ូហាន ៦:៣៥)។ តើព្រះយេស៊ូវ និងព្រះវរបិតានៃទ្រង់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ មានអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវការ? អ្វីដែលយើងត្រូវការនោះ មានដូចតទៅ
សេចក្តីសង្រ្គោះ : ព្រះយេស៊ូវជាផ្លូវតែមួយ សម្រាប់ឲ្យយើងទទួលការអត់ទោសបាប និងទទួលសេចក្តីសន្យាថា យើងនឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “អស់អ្នកដែលទទួលជឿទ្រង់ មិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ”(យ៉ូហាន ៣:១៥)។
គោលបំណង : យើងត្រូវថ្វាយចិត្ត វិញ្ញាណ គំនិត និងកម្លាំងរបស់យើង ដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីដើរតាមទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “អ្នកណាដែលចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ”(ម៉ាកុស ៨:៣៤)។
ការកម្សាន្តចិត្ត : ពេលមានការពិបាក ឬទុក្ខព្រួយ “ព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា”(២កូរិនថូស ១:៣-៤)។
ប្រាជ្ញា : យើងត្រូវការប្រាជ្ញាមកពីព្រះ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវ។ “តែបើអ្នករាល់គ្នាណាមួយខ្វះប្រាជ្ញា មានតែសូមដល់ព្រះ …នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យ”(យ៉ាកុប ១:៥)។
កម្លាំង : ពេលយើងអស់កម្លាំង “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់នឹងចំរើនកំឡាំងដល់រាស្ត្រទ្រង់”(ទំនុកដំកើង ២៩:១១)។
ជីវិតពេញបរិបូរ…
សត្វចៀមដែលបានបាត់
មានពេលមួយ ឡរ៉ា(Laura) បានលើកសត្វពពែមួយក្បាល និងសត្វចៀមមួយក្បាលដាក់នៅលើរទេះសណ្តោង បន្ទាប់ពីនាងបានខ្ចីសត្វទាំងនោះពីកសិករ យកទៅព្រះវិហារ សម្រាប់ហាត់សមការសម្តែងរឿង អំពីព្រះរាជកំណើតព្រះយេស៊ូវ។ សត្វទាំងនោះក៏បានជល់គ្នា ហើយក៏បានដេញគ្នា ហើយមួយសន្ទុះក្រោយមក ពួកវាក៏មានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ឡើងវិញ។ ឡរ៉ាក៏បានចាប់ផ្តើមដឹកពួកវាទៅព្រះវិហារ តែនាងត្រូវឈប់ចាក់សាំង។ ពេលនាងកំពុងចាក់សាំង នាងឃើញសត្វពពែកំពុងឈរ នៅចំណតឡាន តែមិនឃើញសត្វចៀមសោះ។ មុននោះ ពេលនាងព្យាយាមយ៉ាងវក់វី ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកវានៅស្ងៀម នាងបានភ្លេចចាក់គន្លឹះទ្វាររទេះសណ្តោង។ នាងក៏បានទូរស័ព្ទទៅតំរួតប្រចាំតំបន់ និងមិត្តភក្តិមួយចំនួន ឲ្យជួយស្វែងរកវា នៅក្បែរហាងនានា និងរកមើលក្នុងចំការពោត និងក្នុងព្រៃរហូតដល់ថ្ងៃលិច។ មានមនុស្សជាច្រើនបានអធិស្ឋាន ឲ្យនាងរកឃើញសត្វចៀមនោះវិញ។
នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ឡរ៉ា និងមិត្តភក្តិរបស់នាងម្នាក់ ក៏បានដើរបិទក្រដាសប្រកាសតាមរក “ចៀមដែលបាត់” នៅតាមហាងនានា ក្នុងតំបន់។ ពួកគេក៏បានឈប់សម្រាកនៅកន្លែងចាក់សាំង។ មានភ្ញៀវម្នាក់នៅកន្លែងចាក់សាំងនោះ បានឮពួកគេនិយាយគ្នាជាមួយអ្នកគិតលុយ អំពីការបិទប្រកាសស្វែងរកចៀមនោះ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេថា គាត់ដឹងថា សត្វចៀមនោះនៅកន្លែងណា។ សត្វចៀមនោះបានដើរវង្វេង ចូលទៅក្នុងកសិដ្ឋានរបស់អ្នកជិតខាងគាត់ ហើយអ្នកជិតខាងគាត់ក៏បានចាប់វាដាក់ក្នុងជង្រុកមួយយប់ហើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះសត្វចៀមដែលវង្វេងបាត់ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងអ្នក និងខ្ញុំផងដែរ។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចុះពីស្ថានសួគ៌មក ដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងប្រទានសេចក្តីសង្រ្គោះ(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ទ្រង់បានធ្វើការលះបង់គ្រប់យ៉ាង ដើម្បីស្វែងរកយើង(លូកា ១៩:១០)។
ពេលឡរ៉ារកឃើញសត្វចៀមនោះវិញ នាងក៏បានដាក់រហ័សនាមឲ្យវាថា…
មនុស្សដែលខ្វល់ពីអ្នកដទៃ
ពេលខ្ញុំ និងអ្នកស្រីស៊ីនឌី(Cindy)កំពុងដើរចេញពីពិធីបុណ្យសព គាត់ក៏បានលាន់មាត់ថា “ពិធីបុណ្យសពនេះ ពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្តខ្លាំងណាស់!” នៅថ្ងៃនោះ អ្នកស្រីហេឡិន(Helen) ដែលជាមិត្តភក្តិរបស់យើង បានលាចាកលោក ទៅនៅជាមួយព្រះ។ ហើយមានមិត្តភក្តិរបស់គាត់ជាច្រើន បានឡើងចែកចាយ ដោយកោតសរសើរអាកប្បកិរិយ៉ារបស់គាត់ ដែលនាំឲ្យគេមានភាពសប្បាយរីករាយ។ ប៉ុន្តែ ជីវិតរបស់អ្នកស្រីហេឡិនមិនតែងតែមានភាពកំប្លុកកំប្លែង និងមានការសើចសប្បាយជានិច្ចឡើយ។ ក្មួយប្រុសរបស់គាត់បានចែកចាយ អំពីក្តីជំនឿដែលគាត់មានចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងការដែលគាត់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ គាត់បានយកក្មួយប្រុសម្នាក់នេះ ទៅចិញ្ចឹម ពេលគេនៅក្មេង និងកំពុងជួបការលំបាក។ ពេលនេះក្មួយប្រុសរបស់គាត់ ដែលមានអាយុជាង២០ឆ្នាំហើយ បាននិយាយថា “គាត់ប្រៀបដូចជាម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ គាត់មិនដែលបោះបង់ខ្ញុំចោល ពេលខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា បើសិនជាគ្មានគាត់ទេ នោះខ្ញុំប្រាកដជាបាត់បង់សេចក្តីជំនឿហើយ”។ ការនេះបានបង្ហាញថា អ្នកស្រីហេឡិនពិតជាបានជះឥទ្ធិពលដ៏ល្អ មកលើក្មួយប្រុសគាត់។ គាត់បានពឹងផ្អែកលើព្រះយេស៊ូវ ហើយចង់ឲ្យក្មួយប្រុសគាត់ ទុកចិត្តទ្រង់ផងដែរ។ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងឃើញថា ស្តេចដាវីឌបានឲ្យព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែត ចូលដំណាក់ទ្រង់ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីបង្ហាញភាពសប្បុរស ដោយយល់ដល់ព្រះអង្គម្ចាស់យ៉ូណាថាន ដែលជាបិតាទ្រង់(ជាមិត្តសំឡាញ់របស់ស្តេចដាវីឌ ដែលបានស្លាប់ក្នុងសង្រ្គាម មើល២សាំយ៉ូអែល ៩:១)។ កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ព្រះអង្គម្ចាស់មភីបូសែតបានជួបគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារមេដោះរបស់ទ្រង់បានបីទ្រង់ធ្លាក់ ពេលពួកគេរត់ភាសខ្លួន បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងថា ព្រះបិតាទ្រង់ត្រូវគេធ្វើគត់(៤:៤)។ ទ្រង់មានព្រះទ័យភ្ញាក់ផ្អើល ពេលស្តេចដាវីឌយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទ្រង់ ដែលកាលនោះ ទ្រង់ថែមទាំងបានប្រដូចខ្លួនឯងទៅនឹង “ឆ្កែស្លាប់”…
អំណោយដែលព្រះសព្វព្រះទ័យ
បន្ទាប់ពីលោកធែររី(Terry) បានធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយ ទៅធ្វើជំនួញ គាត់ចង់ទៅទិញអំណោយតូចៗ ផ្ញើកូនៗរបស់គាត់។ អ្នកលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ នៅអាកាសយាន្តដ្ឋានក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យទិញរបស់ថ្លៃៗមួយជំនួន។ គាត់ក៏បានប្រាប់គេថា គាត់មិនមានលុយសម្រាប់ទិញរបស់ថ្លៃៗដូចនេះទេ ហើយគាត់ត្រូវការរបស់ដែលធូរថ្លៃជាងហ្នឹង។ ពេលនោះ អ្នកលក់ក៏បានព្យាយាមធ្វើគាត់យល់ថា គាត់មានភាពកំណាញ់។ ប៉ុន្តែ លោកធែររីដឹងថា កូនៗរបស់គាត់នឹងនៅតែសប្បាយចិត្ត ទោះគាត់ទិញរបស់អ្វីឲ្យពួកគេក៏ដោយ ព្រោះគាត់បានធ្វើ ដោយចិត្តដែលមានក្តីស្រឡាញ់។ ហើយគាត់ពិតជាគិតត្រូវ ព្រោះពួកគេសុទ្ធតែស្រឡាញ់អំណោយដែលគាត់បានទិញឲ្យ។
ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះយេស៊ូវទៅលេងភូមិបេថានី ជាលើកចុងក្រោយ នាងម៉ារាចង់បង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់(ម៉ាកុស ១៤:៣-៩)។ បានជានាងយក “ដបថ្មកែវ ដាក់ប្រេងទេព្វិរូសុទ្ធ មានដំឡៃណាស់ យកមកបំបែកដបនោះ ចាក់ប្រេងលើព្រះសិរព្រះយេស៊ូវ”(ខ.៣)។ តែកាលពួកសិស្សទ្រង់ឃើញ គេក៏នឹកតូចចិត្ត ហើយនិយាយថា “ធ្វើបង្ខាតដូច្នេះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី?”(ម៉ាថាយ ២៦:៨) ព្រះយេស៊ូវក៏បានប្រាប់ពួកគេ កុំឲ្យបង្អាក់ទឹកចិត្តនាងឡើយ នាងបានធ្វើការនេះ ជាការល្អដល់ទ្រង់ណាស់(ម៉ាកុស ១៤:៦)។ ព្រះយេស៊ូវសព្វព្រះទ័យនឹងអំណោយរបស់នាង ដ្បិតនាងបានធ្វើថ្វាយទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ ដូចនេះ សូម្បីតែការចាក់ប្រេងថ្វាយទ្រង់ សម្រាប់ការត្រៀមបញ្ចុះព្រះសពទ្រង់ ក៏ជាការល្អដល់ទ្រង់ដែរ ព្រោះគេបានធ្វើដោយក្តីស្រឡាញ់។
តើអ្នកចង់ថ្វាយអ្វីដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក? តើអ្នកនឹងផ្តល់ឲ្យនូវពេលវេលា អំណោយទាន និងទ្រព្យសម្បត្តិដល់ទ្រង់ឬទេ? ដរាបណា អ្នកថ្វាយទ្រង់ដោយក្តីស្រឡាញ់ នោះទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងទទួលពីអ្នកជានិច្ច ទោះអំណោយនេះមានតម្លៃថ្លៃ…
ពិបាកពេកសម្រាប់ខ្ញុំ
បុរសម្នាក់មានកូនប្រុសអាយុ៥ឆ្នាំ ដែលទើបតែបរាជ័យ នៅក្នុងការព្យាបាលជម្ងឺមហារីក។ មានមនុស្សម្នាក់បាននិយាយប្រាប់គាត់ថា “ព្រះទ្រង់មិនដែលប្រទានឲ្យយើង លើសពីសមត្ថភាពដែលយើងអាចទទួលនោះឡើយ”។ គេនិយាយដូចនេះ ក្នុងបំណងលើកទឹកចិត្តគាត់ទេ តែបែរជាធ្វើឲ្យគាត់ពិបាកចិត្តកាន់តែខ្លំាង ព្រោះគាត់ឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានការបាត់បង់កូនជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ ជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ ដែលគាត់មិនអាចទទួលរួចទាល់តែសោះ។ គាត់មានការឈឺចាប់ណាស់ បានជាគាត់ស្ទើរតែមិនអាចដកដង្ហើមរួច។ គាត់ដឹងថា គាត់មានការសោកសង្រេងខ្លាំងពេក មិនអាចទ្រាំទ្ររួច ហើយគាត់ត្រូវការព្រះទ្រង់ឱបគាត់ឲ្យជាប់។
យើងអាចរកវិធីជៀសវាងមិនឲ្យជួបការល្បួង តែយើងមិនអាចរិះរកវិធីជៀសចេញពីសេចក្តីទុក្ខឡើយ ដរាបណាយើងនៅមានជីវិត។ មុនពេលគេមកចាប់ព្រះយេស៊ូវយកទៅឆ្កាង ទ្រង់ក៏មានព្រះតម្រិះ អំពីការជៀសចេញពីទុក្ខវេទនា ដែលជិតកើតឡើងចំពោះទ្រង់ផងដែរ បានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចិត្តខ្ញុំព្រួយពន់ពេក ស្ទើរតែនឹងស្លាប់”។ រួចទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានថា “ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំអើយ បើសិនជាបាន នោះសូមឲ្យពែងនេះកន្លងហួសពីទូលបង្គំទៅ ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ”(ម៉ាថាយ ២៦:៣៨-៣៩)។ តែដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ នោះទ្រង់ស្ម័គ្រព្រះទ័យរងទុក្ខវេទនារហូតដល់សុគត ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប។
សាវ័កប៉ុលក៏បានស្ម័គ្រចិត្តរងទុក្ខ ដើម្បីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទផងដែរ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍លើកទឹកចិត្តគេថា “ខ្ញុំរាប់អស់ទាំងសេចក្តីទុក្ខលំបាកនៅជាន់នេះ ថាជាសេចក្តីមិនគួរប្រៀបផ្ទឹមនឹងសិរីល្អ ដែលនឹងបើកសំដែងមកឲ្យយើងរាល់គ្នាឃើញនោះទេ”(រ៉ូម ៨:១៨)។ ពេលដែលសេចក្តីទុក្ខហាក់ដូចជាពិបាកឲ្យយើងអត់ទ្រាំពេក យើងចាំបាច់ត្រូវដឹងថា ពេលនោះជាពេលដែលត្រូវចូលទៅរកសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ហើយទ្រង់នឹងឱបយើងជាប់។ ម្យ៉ាងទៀត ចូរយើងចាំថា “សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម”(រ៉ូម ៥:៣-៤)។
ការជួបគ្នាដែលមិនបានរំពឹងទុក
មានពេលមួយឌ្រូ(Drew) ដែលជាយុវជន ដែលមានភាពក្លៀវក្លា បានដឹកនាំក្រុមចម្រៀង នៅលើឆាក ជាលើកដំបូង ក្នុងព្រះវិហារដ៏ធំមួយ។ ឡូអឺស(Lois) ជាអ្នកមកថ្វាយបង្គំនៅទីនោះតាំងពីយូរមកហើយ នាងចង់លើកទឹកចិត្តគាត់ តែនាងគិតថា នាងពិបាកចូលទៅជួបគាត់ នៅកៅអីជួរខាងមុខ មុនពេលគាត់ចាកចេញពីព្រះវិហារ។ នាងក៏បានដើរបញ្ជៀតហ្វូងមនុស្ស ទៅជួបគាត់។ ឡូអឺស ក៏បានប្រាប់ឌ្រូថា “ខ្ញុំសូមសរសើរភាពក្លៀវក្លាដែលអ្នកមាន ក្នុងការដឹកនាំការថ្វាយបង្គំព្រះ សូមបន្តធ្វើការបម្រើព្រះអង្គទៀត!”
ពេលឡូអឺសដើរចេញទៅ នាងក៏បានជួបសារ៉ុន ដែលនាងមិនបានឃើញមុខអស់ជាច្រើនខែហើយ។ បន្ទាប់ពីបានសន្ទនាគ្នាបានបន្តិច សារ៉ុនក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំសូមអរគុណឯង សម្រាប់ការដែលឯងបានធ្វើថ្វាយព្រះអម្ចាស់។ សូមបន្តធ្វើការបម្រើព្រះអង្គទៀត”។ មុននោះ ឡូអឺសបានព្យាយាមទៅលើកទឹកចិត្តគេ ហើយពេលនេះ នាងក៏បានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ដែលមិននឹកស្នានដល់។
បន្ទាប់ពីនាងរស់ និងណាអូមី ដែលជាម្តាយក្មេករបស់នាង ចាកចេញពីស្រុកម៉ូអាប់ ត្រឡប់ទៅអ៊ីស្រាអែលវិញ ពួកគេក៏បានទទួលនូវព្រះពរ ដែលមិននឹកស្មានដល់។ ពួកគេសុទ្ធតែជាស្ត្រីមេម៉ាយដូចគ្នា គ្មាននរណារកស៊ីចិញ្ចឹមពួកគេឡើយ ដូចនេះ នាងរស់ក៏បានដើររើសគួរស្រូវ ក្នុងស្រែគេ(នាងរស់ ២:២-៣)។ វាលស្រែនោះ ជាកម្មសិទ្ធិរបស់បូអូស ដែលជាបងប្អូនសាច់ឆ្ងាយរបស់នាងណាអូមី។ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍នឹងនាងរស់ ហើយក៏បានជួយផ្គត់ផ្គង់នាង។ ក្រោយមក អ្នកទាំងពីរក៏បានរៀបការជាប្តីប្រពន្ធ(២:២០ ៤:១៣)។ នាងរស់បានទទួលព្រះពរ ព្រោះនាងបានទៅដល់កន្លែងដែលនាងគួរទៅ ចំពេលដ៏ល្អ(២:១១-២៣)។
ជួនកាល ព្រះទ្រង់ឲ្យយើងជួបមនុស្ស…
បាវចនារបស់អ្នក
មានរឿងនិទានមួយបានដំណាលថា មានគ្រួសារមួយរស់នៅ ក្នុងរូងភ្នំ ដោយបុរសជាឪពុកនៃគ្រួសារនោះជឿថា គ្មានកន្លែងណាទៀតដែលមានសុវត្ថិភាព ជាងរូងភ្នំឡើយ។ ពេលយប់ឡើង ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់តែងតែគេងនៅជុំគ្នា ដើម្បីឲ្យគាត់អាចការពារពួកគេ។ គាត់យល់ថា កូនស្រីដែលមានវ័យជំទង់របស់គាត់ គួរតែឈប់ចង់ធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ព្រោះវាគ្រាន់តែអាចនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានប្រាប់ក្រុមគ្រួសារគាត់ ឲ្យមានការភ័យខ្លាច ចំពោះគ្រោះថ្នាក់ជានិច្ច ហើយក៏បានយកទស្សនៈនេះធ្វើជាការបាវចនាសម្រាប់គ្រួសារគាត់។
ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា “ចូរកុំខ្លាចឡើយ”។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលដូចនេះ ទៅកាន់លោកស៊ីម៉ូន ពេលទ្រង់ត្រាស់ហៅគាត់ឲ្យដើរតាមទ្រង់(លូកា ៥:១០)។ ពេលលោកយ៉ៃរ៉ូស ជាមេសាលាប្រជុំ ដែលមានកូនស្រីម្នាក់ឈឺជិតស្លាប់ មករកទ្រង់ ទ្រង់ក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ដោយមានបន្ទូលថា “កុំខ្លាចឡើយ ឲ្យគ្រាន់តែជឿប៉ុណ្ណោះ នោះនាងនឹងបានរស់វិញ”(៨:៥០)។
បទគម្ពីរលូកា ជំពូក១២ បាន កត់ត្រាផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកសិស្សកុំឲ្យមានការភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ ដ្បិតព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ លើសសត្វចាបជាច្រើនដង(ខ.៧)។ ហើយបន្ទាប់ពីទ្រង់មានព្រះជន្មឡើងវិញ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកស្រ្តីដែលបានមកផ្នូរទ្រង់ថា “កុំខ្លាចអី!”(ម៉ាថាយ ២៨:១០)។
ការភ័យខ្លាចជាអារម្មណ៍ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាមានជាធម្មតា។ យើងមានការព្រួយបារម្ភអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ បារម្ភអំពីការខ្វះខាត និងអំពីពេលអនាគត ដែលយើងមិនដឹងថា នឹងទៅជាយ៉ាងណា។ តើធ្វើដូចម្តេចឲ្យយើងអាចរៀន ឲ្យមានជំនឿ? ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានយើង នូវគ្រឹះ សម្រាប់ឲ្យយើងទុកចិត្តលើទ្រង់។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងមិនចាកចេញពីយើង ក៏មិនបោះបង់យើងចោលឡើយ។ បានជាយើងរាល់គ្នាអាចនឹងនិយាយ…
ការតយុទ្ធនឹងការញៀន
មានពេលមួយ លោកអេរិក(Eric)បានតយុទ្ធនឹងការញៀនថ្នាំ។ មិត្តភ័ក្តិ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យផ្តាច់គ្រឿងញៀន។ ពេលនោះ គាត់បានទទួលស្គាល់ថា ការផ្តាច់គ្រឿងញៀនមានប្រយោជន៍បំផុតសម្រាប់សុខភាព និងទំនាក់ទំនងដែលគាត់មានជាមួយអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ គាត់មានអារម្មណ៍ថា មិនអាចផ្តាច់វាបានទេ។ ពេលដែលអ្នកដទៃប្រាប់គាត់ ពីរបៀបដែលពួកគេបញ្ឈប់ការញៀន គាត់ក៏បានឆ្លើយតបថា “អ្នកអាចបញ្ឈប់វាបាន ខ្ញុំសូមជួយអរ តែខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនអាចផ្តាច់វាបានសោះ! បើសិនជាខ្ញុំមិនដែលត្រូវល្បួង ឲ្យប្រើគ្រឿងញៀនតាំងពីដំបូងមក នោះខ្ញុំក៏មិនធ្លាក់ខ្លួនញៀនថ្នាំដែរ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះដកការញៀនថ្នាំ ចេញពីជីវិតខ្ញុំ ក្នុងពេលឥឡូវនេះតែម្តង”។
អ្នកខ្លះបានរួចពីចំណងអ្វីមួយភ្លាមៗ តែមនុស្សភាគច្រើនត្រូវមានការតយុទ្ធជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទំរាំតែអាចមានសេរីភាព។ យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាការល្បួងមិនចេញឆ្ងាយពីយើង ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវដឹងផងដែរថា យើងអាចងាកបែរទៅរកព្រះបានគ្រប់ពេល ទោះជាយើងកំពុងដើរតាមផ្លូវខុសយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហើយការនេះអាចជាផ្នែកដ៏សំខាន់បំផុត នៃការតយុទ្ធរបស់យើង។ យើងត្រូវរៀនលះបង់ការពឹងផ្អែកលើកម្លាំងខ្លួនឯង ហើយងាកមករកការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើព្រះវិញ។
ព្រះយេស៊ូវក៏ធ្លាប់ត្រូវល្បួងផងដែរ គឺមិនខុសពីយើងទេ ដូចនេះ ព្រះអង្គយល់ពីអារម្មណ៍របស់យើង(ម៉ាកុស ១:១៣)។ ព្រះអង្គអាណិតដល់សេចក្តីកម្សោយរបស់យើង(ហេព្រើ ៤:១៥) បានជាយើងអាច “ចូលមកបល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន ដើម្បីនឹងទទួលសេចក្តីមេត្តា ហើយរកបានព្រះគុណសំរាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការ”(ខ.១៦)។ ព្រះអង្គក៏ប្រើអ្នកដទៃ ឲ្យជួយយើង តាមអំណោយទានរបស់ពួកគេផងដែរ។
ទោះថ្ងៃនេះ យើងកំពុងតយុទ្ធនឹងការអ្វីក៏ដោយ សូមយើងចាំថា ព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង លើសពីការនឹកគិតរបស់យើងទៅទៀត ហើយព្រះអង្គស្មោះត្រង់ ប្រយោជន៍នឹងជួយយើងរាល់គ្នា។-Anne Cetas
ល្អលើសជាច្រើនដង
អ្នកស្រីអេមី(Amy) បានតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកអស់រយៈពេល៥ឆ្នាំ។ បន្ទាប់មក វេជ្ជបណ្ឌិតក៏បានប្រាប់គាត់ថា ការព្យាបាលមិនបានទទួលជោគជ័យទេ ហើយគាត់មានពេលតែពីរបីសប្តាហ៍ទៀតប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់រស់នៅ។ បន្ទាប់ពីបានទទួលដំណឹងនេះ អ្នកស្រីអេមីចង់ស្វែងយល់ អំពីជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដែលព្រះបានធានាថា នឹងប្រទានដល់អស់អ្នកដែលជឿទ្រង់។ គាត់ក៏បានសួរគ្រូគង្វាលរបស់គាត់ថា “តើនគរស្ថានសួគ៌មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះ?”
លោកគ្រូគង្វាលក៏បានសួរគាត់ អំពីរបស់អ្វីខ្លះដែលគាត់ចូលចិត្តបំផុត ក្នុងជីវិតនៅលើផែនដីនេះ។ គាត់ក៏បានជម្រាបលោកគ្រូគង្វាលថា គាត់ចូលចិត្តការដើរកម្សាន្ត និងចូលចិត្តឥន្ទធនូ ហើយក៏ចូលចិត្តមិត្តភ័ក្តិដែលចិត្តល្អ និងសម្លេងសើចរបស់ក្មេងៗ។ គាត់ក៏បានសួរលោកគ្រូគង្វាលដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ថា “អញ្ចឹង តើលោកគ្រូគិតថា ខ្ញុំនឹងមានរបស់ទាំងអស់នោះ នៅស្ថានសួគ៌ឬទេ?”
លោកគ្រូគង្វាលក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំជឿថា ពេលដែលអ្នកបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ជីវិតរបស់អ្នក នឹងមានភាពស្រស់ស្អាត ហើយអស្ចារ្យ លើសពីអ្វីដែលអ្នកធ្លាប់ស្រឡាញ់ ឬបានជួបនៅក្នុងជីវិតនេះ។ សូមគិតអំពីអ្វីដែលល្អបំផុត ក្នុងជីវិតនេះ ហើយសូមគុណការទាំងនោះមួយរយ មួយពាន់ ឬមួយលានដង។ ខ្ញុំយល់ថា នគរស្ថានសួគ៌មានលក្ខណៈល្អដូចនេះឯង”។
ព្រះគម្ពីរមិនបានរៀបរាប់ជាលម្អិតថា ជីវិតនៅស្ថានសួគ៌ដ៏អស់កល្ប មានលក្ខណៈដូចម្តេចខ្លះទេ ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរពិតជាបានប្រាប់យើងថា ការបានទៅនៅជាមួយព្រះគ្រីស្ទ នៅនគរស្ថានសួគ៌គឺ “ប្រសើជាង” កាលៈទេសៈនៃជីវិតក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ជាច្រើនដង(ភីលីព ១:២៣)។ “គ្រានោះនឹងគ្មានសេចក្តីបណ្តាសាទៀតឡើយ ហើយបល្ល័ង្កនៃព្រះ និងកូនចៀម ក៏នឹងនៅក្នុងក្រុងនោះ ឯពួកបាវរបស់ទ្រង់ គេនឹងបម្រើទ្រង់”(វិវរណៈ ២២:៣)។…
និយាយសួរស្តីជារៀងរហូត
បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីខាធី(Kathy) បានធ្វើដំណើរកម្សាន្ត ក្នុងពេលឈប់សម្រាក អស់រយៈពេល១សប្តាហ៍ ជាមួយកូនស្រី និងចៅប្រុសរបស់គាត់ ដែលមានអាយុ៤ខែ ឈ្មោះអូលីវើ(Oliver) គាត់ក៏បាននិយាយលាគ្នា ដោយសង្ឃឹមថា នឹងបានជួបគ្នាម្តងទៀត។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើមកខ្ញុំថា “ការជួបជុំគ្នាដ៏ផ្អែមល្ហែម ដូចដែលយើងមាន ក្នុងពេលកន្លងមក បានធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌។ នៅទីនោះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវខំរំឭកអំពីអនុស្សាវរីយ ក្នុងចិត្តយើងទេ។ នៅទីនោះ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវអធិស្ឋាន សូមឲ្យពេលវេលាកន្លងផុតទៅយឺតៗ ហើយសូមឲ្យថ្ងៃនីមួយៗមានរយៈពេលវែងឡើយ។ នៅទីនោះ ការនិយាយសួរស្តី និងមិនប្រែក្លាយជាការជំរាបលាទេ។ នគរស្ថានសួគ៌នឹងមានតែពាក្យ ‘សួរស្តី’ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យពេលនោះឆាប់មកដល់”។ គាត់ទើបតែក្លាយជាជីដូនម្នាក់ ដូចនេះ គាត់ក៏ចង់ចំណាយពេលជាមួយអូលីវើ ចៅប្រុសរបស់គាត់ ឲ្យបានច្រើនផងដែរ តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន! គាត់អរព្រះគុណព្រះ ពេលណាគាត់អាចនៅក្បែរចៅប្រុសរបស់គាត់ ហើយក៏អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានឲ្យគាត់មានសង្ឃឹមថា នឹងបានទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ ដែលនៅទីនោះ គាត់នឹងមានពេលដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន ដែលមិនចេះចប់។
ជាការពិតណាស់ ថ្ងៃដ៏ល្អរបស់យើង ហាក់ដូចជាមានរយៈពេលខ្លីពេក ហើយថ្ងៃដែលពិបាក ហាក់ដូចជាមានរយៈពេលយូរពេក។ ប៉ុន្តែ ថ្ងៃទាំងពីរប្រភេទ សុទ្ធតែបណ្តាលចិត្តយើង ឲ្យចង់បានពេលវេលាដែលកាន់តែល្អជាងនោះទៀត នៅថ្ងៃខាងមុខ។ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា គាត់និងពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស សុខចិត្តទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌វិញ ដើម្បីឲ្យជីវិតបានលេបរបស់ ដែលតែងតែស្លាប់ ឲ្យបាត់ទៅនោះ”(២កូរិនថូស ៥:៤)។…