តអ្នកនិពន្ធ

មើលទាំងអស់

អត្ថបទដោយ Bill Crowder

ការនឹកចាំ និងការប្រារព្ធ

នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៦ ធ្នូ ឆ្នាំ​១៩០៧ មាន​បន្ទុះ​ដ៏​ធំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​រង្គោះ​រង្គើ​សហគមន៍​តូច​មួយ ក្នុង​រដ្ឋ​វើជីនា ខាង​លិច នៃ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក ដោយ​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​សោកនាដ​កម្ម​ដ៏​អាក្រក់​បំផុត ក្នុង​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​នៃ​ឧស្សាហកម្ម​រ៉ែ​ធ្យូង​ថ្ម។ គ្រោះ​ថ្នាក់​នោះ​បាន​ឆក់​យក​ជីវិត​កម្មករ​អណ្តូង​រ៉ែ​៣៦០​នាក់ ហើយ​គេ​បាន​ប៉ាន់​ប្រមាណ​ឃើញ​ថា សោកនាដកម្ម​ដ៏​រន្ធត់​នេះ​បាន​បន្សល់​ទុក​នូវ​ស្រ្តី​មេម៉ាយ​២៥០​នាក់ និង​បណ្តាល​ឲ្យ​ក្មេង​ៗ​ប្រហែល​១​ពាន់​នាក់​កំព្រា​ឪពុក។ អ្នក​ប្រវត្តិសាស្រ្ត​ជឿ​ថា កម្មវិធី​រំឭក​មរណភាព​របស់​ពួក​គេ បាន​ក្លាយ​ជា​ប្រភព​នៃ​ទិវា​ឪពុក នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក។ ការ​នឹក​ចាំ​នេះ​បាន​កើត​ចេញ​ពី​ការ​បាត់​បង់​ដ៏​ធំ ហើយ​ទី​បំផុត​ក្លាយ​ជា​ការ​ប្រារព្ធ​ទិវា​ឪពុក។

សោកនាដកម្ម​ធំ​បំផុត​ក្នុង​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​បាន​កើត​ឡើង ពេល​ដែល​មនុស្ស​ជាតិ​បាន​ឆ្កាង​ព្រះ ដែល​បាន​បង្កើត​ពួក​គេ។ ប៉ុន្តែ ពេល​ដ៏​ខ្មៅ​ងងឹត​នោះ​ក៏​បាន​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​នឹក​ចាំ និង​ការ​ប្រារព្ធ​ពិធី​ផង​ដែរ។ នៅ​ពេល​យប់ មុន​ពេល​ព្រះយេស៊ូវ​យាង​ទៅ​ឈើ​ឆ្កាង ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រើ​ធាតុ​ផ្សំ​នៃ​ពិធី​បុណ្យ​រំលង របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ដើម្បី​បង្កើត​ពិធី​រំឭក​អំពី​ការសុគត​របស់​ព្រះ​អង្គ។​ កណ្ឌ​គម្ពីរ​ដំណឹង​ល្អ​លូកា​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​រឿង​នេះ​យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា "​ទ្រង់​ក៏​យក​នំបុ័ង​មក​អរ​ព្រះគុណ ហើយ​កាច់​ប្រទាន​ទៅ​គេ ដោយ​ព្រះបន្ទូល​ថា នេះ​ហើយ​ជា​រូបកាយ​ខ្ញុំ ដែល​បាន​ប្រទាន​មក​សំរាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា ចូរ​ធ្វើ​បុណ្យ​នេះ ដើម្បី​រំឭក​ពី​ខ្ញុំ​ចុះ"(លូកា ២២:១៩)។

រហូត​មក​ដល់​ពេល​សព្វ​ថ្ងៃ​ កាល​ណា​យើង​ប្រារព្ធ​ពិធី​លៀង​ព្រះអម្ចាស់ យើង​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះ​អង្គ រំឭក​អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ស្ថិត​ស្ថេរ ដែល​ព្រះ​អង្គ​មាន​សម្រាប់​យើង ដោយ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​អង្គ ដើម្បី​សង្រ្គោះ​យើង និង​អបអរ​អំណោយ​នៃ​ជីវិត ដែល​ការ​លះបង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​បាន​ប្រទាន។ ក្នុង​បទ​ចម្រៀង​ទំនុក​ដំកើង ដែល​លោក​ឆាល វេសលី(Charles Wesley) បាន​និពន្ធ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ឱ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​អស្ចារ្យ! តើ​ហេតុអ្វី​បាន​ជា​ព្រះ​អង្គ​សុគត​ជំនួស​ទូល​បង្គំ?”—Bill Crowder

ក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងភាពសោកសៅ

កាល​អ្នក​បើក​ឡាន​តាក់​ស៊ី​កំពុង​តែ​ជូន​យើង​ទៅ​​អាកាស​យានដ្ឋាន​ហ៊ីតស្រូ នៅ​ទីក្រុង​ឡុងដ៍ គាត់​បាន​យក​រឿង​របស់​គាត់ មក​និយាយ​ប្រាប់​យើង។ គាត់​មក​រស់​នៅ​ក្នុង​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេស តែ​ម្នាក់​ឯង ពេល​គាត់មាន​អាយុ​១៥​ឆ្នាំ ដើម្បី​រត់​គេច​ពី​សង្រ្គាម និង​គ្រោះ​ទុរភិក្ស។ មក​ដល់​ពេល​នេះ គឺ​១៥​ឆ្នាំ​ហើយ។ គាត់​មាន​គ្រួសារ​ផ្ទាល់​ខ្លួន និង​អាច​ផ្គត់​ផ្គង់​ពួក​គេ តាម​មធ្យោបាយ​ដែល​គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​បាន ក្នុង​ស្រុក​កំណើត​គាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​ពោល​ទំនួញ​ថា គាត់​នៅ​តែ​បែក​ខ្ញែក​ពី​ឪពុក​ម្តាយ និង​បង​ប្អូន​បង្កើត​របស់​គាត់។ គាត់​ប្រាប់​យើង​ថា គាត់​មាន​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដ៏​លំបាក​លំបិន ដែល​នឹង​មិន​បញ្ចប់​ ទាល់​តែ​គាត់​មិន​បាន​ជួប​ជុំ​គ្រួសារ​គាត់​វិញ​។​

ការ​បែក​ខ្ញែក​ពី​មនុស្ស​ជា​ទីស្រឡាញ់ ក្នុង​ជីវិត​នេះ គឺ​ពិត​ជា​ពិបាក​ណាស់ ប៉ុន្តែ ការ​បាត់​បង់​មនុស្ស​ជាទី​ស្រឡាញ់ ដែល​បាន​ស្លាប់ គឺ​ពិបាក​លើស​នេះ​ទៀត ហើយ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មាន​អារម្មណ៍​ថា មាន​ការ​បាត់​បង់ ដែល​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​ចេះ​ធូរ​ស្បើយ ទាល់​តែ​យើង​បាន​ជួប​ជុំ​ជា​មួយ​ពួក​គេ​ឡើង​វិញ។ ពេល​ដែល​អ្នក​ជឿ​ថ្មី នៅ​ទីក្រុង​ថែស្សាឡូនិច​មាន​ការ​ងឿង​ឆ្ងល់ អំពី​ការ​បាត់​បង់​ដូច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​តប​ទៅ​ពួក​គេ​វិញ​ថា “បង​ប្អូន​អើយ ខ្ញុំ​មិន​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឥត​ដឹង ពី​ពួក​អ្នក​ដែល​ដេក​លក់​ទៅ​ហើយ​ទេ ក្រែង​អ្នក​រាល់​គ្នា​កើត​ទុក្ខ​ព្រួយ ដូច​ជា​អ្នក​ឯ​ទៀត ដែល​គ្មាន​សង្ឃឹម”​(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៣)។ គាត់​បាន​ពន្យល់​ថា ក្នុង​នាម​យើង​ជា​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ យើង​រស់​នៅ ដោយ​ការ​រំពឹង​ថា នឹង​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​ឡើង​វិញ ជា​រៀង​រហូត ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​ព្រះ​គ្រីស្ទ​(ខ.១៧)។​

មាន​បញ្ហា​តិច​ណាស់ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ឈឺ​ចាប់​ខ្លាំង ដូច​ការ​បែក​បាក់ ដែល​យើង​ទទួល​រង ប៉ុន្តែ​ ក្នុង​ព្រះ​យេស៊ូវ​យើង​មាន​សង្ឃឹម​ថា នឹង​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​ឡើង​វិញ។ ហើយ​ក្នុង​ពេល​ដែល​យើង​សោក​សង្រេង…

ជីវិតដែលមានសន្តិភាព

នៅ​ទីក្រុង​ភើត ប្រទេស​អូស្រ្តាលី មាន​កន្លែង​មួយ ដែល​គេ​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​ឲ្យ​ថា ផ្ទះ​សាឡូម។ មនុស្ស​ប្រុស​ដែល​មាន​បញ្ហា​ញៀន​ថ្នាំ ឬ​ញៀន​នឹង​អ្វី​មួយ អាច​ទៅ​ស្វែង​រក​ជំនួយ នៅ​ផ្ទះ​នោះ។ នៅ​ទីនោះ ពួក​គេ​នឹង​ជួប​បុគ្គលិក​ដែល​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​ពួក​គេ ហើយ​ណែ​នាំ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ស្គាល់​សាឡូម​របស់​ព្រះ(សាឡូម ជា​ភាសា​ហេព្រើរ មាន​ន័យ​ថា សន្តិភាព )។ ជីវិត​របស់​ពួក​គេ​បាន​ខ្ទេច​ខ្ទំា ដោយសារ​ទម្ងន់​នៃ​ការ​ញៀន​ថ្នាំ ស្រា ល្បែង និង​ការ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត តែ​ពួក​គេ​កំពុង​តែ​ទទួល​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ។

ព្រះ​រាជ​សារ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ គឺ​ជា​ចំណុច​ស្នូល នៃ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​នេះ។ មនុស្ស​មាន​ជីវិត​ប្រេះ​បែក ដែល​បាន​ចូល​ផ្ទះ​សាឡូម ក៏​បាន​ដឹង​ថា តាម​រយៈ​ការ​មាន​ព្រះ​ជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ពួក​គេ​អាច​មាន​ជីវិត​ថ្មី​ផង​ដែរ។ ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ យើង​ទទួល​បាន​នូវ​សន្តិ​ភាព និង​ការ​ប្រោស​ឲ្យ​ជា​ដ៏​ពិត។

សន្តិភាព​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​អវត្តមាន នៃ​ជម្លោះ​នោះ​ទេ តែ​ជា​ព្រះ​វត្ត​មាន​នៃ​ភាព​ពេញ​លេញ​របស់​ព្រះ។ យើង​រាល់​គ្នា ត្រូវ​ការ​សន្តិភាព​នេះ ហើយ​យើង​អាច​រក​ឃើញ តែ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រីស្ទ និង​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ព្រះ​អង្គ​ប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុ​នេះ​ហើយ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញ​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កាឡាទី អំពី​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ ដែល​ផ្លាស់​ប្រែ​ជីវិត​មនុស្ស។  ពេល​ដែល​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​ជីវិត​យើង ព្រះ​អង្គ​ជួយ​យើង​ឲ្យ​បង្កើត​ផល​ផ្លែ​របស់​ព្រះ​អង្គ ដែល​មាន​ដូច​ជា ក្តី​ស្រឡាញ់ ក្តី​អំណរ ការ​អត់​ធ្មត់ ជាដើម(កាឡាទី ៥:២២-២៣)។ ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​នូវ​ធាតុ​ផ្សំ​ដ៏​សំខាន់ នៃ​សន្តិភាព​ដ៏​ពិត និង​ស្ថិត​ស្ថេរ។​

ខណៈ​ពេល​ដែល​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ជួយ​ឲ្យ​យើង​អាច​រស់​នៅ ក្នុង​សន្តិភាព​របស់​ព្រះ យើង​អាច​រៀន​ថ្វាយ​ការ​ខ្វះ​ខាត និង​ការ​បារម្ភ​របស់​យើង…

ទឹកដែលយើងត្រូវការ

បឹងបៃ​កាល ជា​បឹង​ដែល​ជ្រៅ​ជាង​គេ​បំផុត នៅ​លើ​ពិភពលោក។ វា​មាន​ទំហំ​ធំ​ធេង និង​គួរ​ឲ្យ​ស្ញប់ស្ញែង​ណាស់។ វា​មាន​ជម្រៅ​ប្រហែល​១,៦ គីឡូម៉ែត្រ និង​មាន​បណ្តោយ ៦៣៦ គីឡូម៉ែត្រ នឹង​ទទឹង ៧៩​គីឡូ​ម៉ែត្រ។ បរិមាណ​នៃ​ទឹក​បឹង​នេះ ត្រូវ​ជា​១ភាគ៥ នៃ​បរិមាណ​ទឹក​សាប​ទាំង​អស់​នៅ​លើ​ពិភព​លោក សរុប​ចូល​គ្នា។ ប៉ុន្តែ បឹង​នេះ​ពិបាក​នឹង​ឲ្យ​គេ​ទៅ​ដល់​ណាស់។ បឹង​បៃកាល​មាន​ទីតាំង ក្នុង​តំបន់​ស៊ីបេរី ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​តំបន់​ដាច់​ស្រយាល​បំផុត នៃ​ប្រទេស​រូស្ស៊ី។ ភព​ផែន​ដី​យើង​កំពុង​តែ​មាន​ការ​ខ្វះ​ខាត​ទឹក​សាប​យ៉ាង​ខ្លាំង ដូច​នេះ វា​ជា​រឿង​គួរ​ឲ្យ​ឆ្ងល់ ដែល​ផ្ទៃ​ទឹក​ដ៏​ធំ​ល្វឹង​ល្វើយ​នេះ បាន​លាក់​ខ្លួន នៅក្នុង​កន្លែង ដែល​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​មិន​អាច​ទៅ​ដល់។

បឹង​បៃ​កាល​ស្ថិត​នៅ​ដាច់​ស្រយាល ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​ពិបាក​ទៅ​រក​ទឹក​របស់​វា ប៉ុន្តែ មាន​ប្រភព​ទឹក​មួយ​ដែល​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​ជីវិត ដែល​មិន​ចេះ​រីងស្ងួត មាន​សម្រាប់​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ការ។ នៅ​ក្បែរ​អណ្តូង​ទឹក​មួយ ក្នុង​ស្រុក​សាម៉ារី ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​មាន​បន្ទូល​ជា​មួយ​ស្រ្តី​ម្នាក់ ហើយ​ក៏​បាន​បង្ហាញ​អំ​ពី​ការ​ស្រេក​ទឹក​ខាង​វិញ្ញាណ​ដ៏​ជ្រាល​ជ្រៅ​របស់​នាង។  គឺ​មាន​តែ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទេ ដែល​អាច​បំបាត់​ការ​ស្រេក​ទឹក​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​នាង​បាន។

ទឹក​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ប្រទាន​ដល់​នាង គឺ​ខុស​ពី​ទឹក​ដែល​នាង​ដង​ពី​អណ្តូង​នោះ។ គឺ​ដូច​ដែល​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “តែ​អ្នក​ណា​ដែល​ផឹក​ទឹក​ខ្ញុំ​ឲ្យ នោះ​នឹង​មិន​ស្រេក​ទៀត​ឡើយ ទឹក​ដែល​ខ្ញុំ​ឲ្យ នឹង​ត្រឡប់​ជា​រន្ធ​ទឹក​នៅ​ក្នុង​អ្នក​នោះ ដែល​ផុស​ឡើង​ដល់​ទៅ​បាន​ជីវិត​អស់​កល្ប​ជានិច្ច”(យ៉ូហាន ៤:១៣-១៤)។

មាន​ការ​ជា​ច្រើន​ដែល​សន្យា​ថា នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ស្កប់​ចិត្ត តែ​មិន​ដែល​បាន​បំបាក់​ការ​ស្រេក​ទឹក​របស់​យើង​ឡើយ។ មាន​តែ​ព្រះយេស៊ូវ​ទេ ដែល​ពិត​ជា​អាច​បំបាត់​ការ​ស្រេក​ទឹក​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ហើយ​ទឹក​រស់​របស់​ព្រះ​អង្គ មាន​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា នៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង។​—Bill Crowder

អ្វីដែលយើងមិនអាចមើលឃើញ

អ្នក​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​បាន​និយាយ​ថា យុគសម័យ​អាតូមិច បាន​ចាប់​ផ្តើម នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៦ ខែ​កក្កដា ឆ្នាំ​១៩៤៥ គឺ​នៅ​ពេល​ដែល​អាវុធ​នុយក្លេអ៊ែរ​ដំបូង​បំផុត ត្រូវ​បាន​គេ​បំផ្ទុះ នៅ​ក្នុង​វាល​រហោ​ស្ថាន​ដាច់​ស្រយាល​មួយ​កន្លែង ក្នុង​រដ្ឋ​ញូ​មិចស៊ីកូ។ ប៉ុន្តែ ទស្សនវិទូ​ជន​ជាតិ​ក្រិក ឈ្មោះ ដេម៉ូគ្រីតូស(ឆ្នាំ ៤៦០ ដល់ ៣៧០ មុនគ.ស) បាន​រុក​រក​វត្ត​មាន និង​អំណាច​របស់​អាតូម តាំង​ពីមុន​ពេល​គេ​ច្នៃ​បង្កើត​ឧបករណ៍ ដែល​អាច​មើល​ឃើញ​អាតូម ដែល​ជា​ភាព​តូច​ល្អិត​បំផុត នៃ​ចក្រ​វាល។ លោក​ដេម៉ូ​គ្រី​តូស បាន​យល់​អំពី​ការ​អ្វី​ដែល​គាត់​មិន​អាច​មើល​ឃើញ ហើយ​ជា​លទ្ធ​ផល ក៏​បាន​បង្កើត​បាន​ទ្រឹស្តី​អំពី​អាតូម។

ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា ជំនឿ​គឺ​ជា​ការ​ជឿ​ទៅ​លើ​អ្វី​ដែល​យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ១១:១ បាន​ចែង​ថា “រីឯ​សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​គឺ​ជា​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​ជាក់​ថា​នឹង​បាន​ដូច​សង្ឃឹម ជា​សំគាល់​ពី​ការ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ”។ ការ​ដឹង​ច្បាស់​នេះ មិន​មែន​កើត​ចេញ​ពី​ការ​គិត​ដោយ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន ឬ​គិត​បែប​វិជ្ជមាន​នោះ​ទេ។ តែ​ជា​ការ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ព្រះ ដែល​យើង​មិន​អាច​មើល​ឃើញ តែ​ព្រះ​អង្គ​ពិត​ជា​មាន​ពិត​មែន។ យើង​អាច​ដឹង​ថា ព្រះ​អង្គ​មាន​ពិត​មែន ដោយ​មើល​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​(ទំនុកដំកើង ១៩:១) និង​បាន​បង្ហាញ​ចេញ​មក ឲ្យ​យើង​ឃើញ តាម​រយៈ​ចារិក​លក្ខណៈ និង​ផ្លូវ​របស់​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ទ្រង់ ព្រះ​នាម​យេស៊ូវ ដែល​បាន​យាង​មក ដើម្បី​បង្ហាញ​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​វរបិតា ដល់​យើង​(យ៉ូហាន ១:១៨)។

សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា គឺ​ដោយសារ​ទ្រង់​ហើយ ដែល​យើង​រាល់​គ្នា​បាន​រស់ កំរើក…

ការស្រេចហើយ

រូប​គំនូរ​របស់​លោក​មៃឃល​អេនជេឡូ(Michelangelo) បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ផ្នែក​ជា​ច្រើន នៃ​ព្រះ​ជន្ម​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ នៅលើ​ផែនដី តែ​រូប​គំនូរ​របស់​គាត់ ដែល​បង្ហាញ​ភាព​សោក​សៅ​បំផុត ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​រូប​គំនូ​ដែល​សាមញ្ញ​បំផុត។ នៅ​ឆ្នាំ១៥៤០ គាត់​បាន​គូរ​គំនូរ​មួយ​ផ្ទាំង សម្រាប់​មិត្ត​ភក្តិ​គាត់​ម្នាក់ ឈ្មោះ វីតូរៀ ខូឡូណា(Vittoria Colonna) ដែល​ជា​រូប​គំនូរព្រះ​មាតា​ព្រះ​យេស៊ូវ​ត្រ​កង​ព្រះ​សព​ព្រះ​យេស៊ូវ។ គាត់​បាន​គូរូប​នោះ​ពី​ដី​ស ដោយ​ពិពណ៌​នា អំពី​ការ​ដែល​នាង​ម៉ារា មើល​ទៅមេឃ ខណៈ​ពេល​ដែល​នាង​ត្រកង​ព្រះ​សព​បុត្រ​របស់​នាង ដែល​រឹង​ស្តូក​។ នៅ​ពី​ក្រោយ​នាង​ម៉ារា មាន​រូប​ឈើ​ឆ្កាង​ដែលបញ្ចេញ​ពន្លឺ នឹង​ពាក្យ​ថា “គេ​មិន​ដឹង​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ហូរ​ព្រះ​លោហិត​ច្រើន​ប៉ុណ្ណា​ទេ”។ គំនូរ​របស់​លោក​មៃឃល​អេនជេឡូ ពិត​ជា​មាន​ន័យ​ណាស់។ គឺ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ថា ពេល​ណា​យើង​ពិចារណា អំពី​ការ​សុគត​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ នោះ​យើង​ត្រូវ​ពិចារណា អំពី​ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​អង្គ​ផង​ដែរ។

ការ​លះ​បង់​របស់​ព្រះ​គ្រីស្ទ ក៏​បាន​បង្ហាញ​នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រកាស់​របស់​ព្រះ​អង្គ មុន​ពេល​ព្រះ​អង្គ​ផុត​ដង្ហើម ដោយ​ព្រះ​អង្គ​មានបន្ទូល​ថា “ការ​ស្រេច​ហើយ”(យ៉ូហាន ១៩:៣០)។ ពាក្យ “ការ​ស្រេច​ហើយ” មាន​អត្ថ​ន័យ​ផ្សេង​ៗ​គ្នា ដែល​មាន​ដូច​ជា ការ​បង់​ថ្លៃបាន​រួច​រាល់​ហើយ កិច្ចការ​បាន​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ យញ្ញ​បូជា​ត្រូវ​បាន​ថ្វាយ​ហើយ និង​ស្នាដៃ​ដ៏​ល្អ​ឯក​បាន​បញ្ចប់​ហើយ។ ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ​ជំនួស​យើង នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង គឺ​បាន​បង់​ថ្លៃ​លោះ​យើង ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ។ ប្រហែល​មក​ពី​ហេតុ​នេះ​ហើយ បាន​ជា​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ​ថា “ឯ​ខ្ញុំ កុំ​បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អួត​ខ្លួន​ឡើយ អួត​បាន​តែ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជា​ព្រះអម្ចាស់​នៃ​យើង​រាល់​គ្នា​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ដោយសារ​ទ្រង់ នោះ​លោកីយ៍​បាន​ត្រូវ​ជាប់​ឆ្កាង​ខាង​ឯ​ខ្ញុំ…

ចិត្តដែលរឹងមាំ

បណ្ឌិត ប៉ុល ប្រ៊ែន(Paul Brand) និង​លោក​ភីលីព យេនស៊ី(Philip Yancey) បាន​រួម​គ្នា​និពន្ធ​សៀវ​ភៅ ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ត្រូវ​បាន​បង្កើត​មក យ៉ាង​គួរ​កោត និង​គួរ​អស្ចារ្យ  ។ ក្នុង​សៀវភៅ​នេះ បណ្ឌិត​ប៉ុល ប្រ៊ែន​បាន​ធ្វើ​ការ​សង្កេត​ឃើញ​ថា “បេះ​ដូង​របស់​សត្វ​ចាប ហាំមីង​ដ៏​តូច​ល្អិត មាន​ទម្ងន់​តែ​ប៉ុន្មាន​ក្រាម​ប៉ុណ្ណោះ តែ​វា​លោត​៨​រយ​ដង ក្នុង​មួយ​នាទី។ បេះ​ដូង​របស់​សត្វ​ត្រី​ប៉ាឡែន​ពណ៌​ខៀវ​វិញ មាន​ទម្ងន់​កន្លះ​តោន តែ​វា​លោត​តែ​១០​ដង​ក្នុង​មួយ​នាទី​ប៉ុណ្ណោះ ហើយ​គេ​អាច​ឮ​សម្លេង​បេះ​ដូង​វា​លោត ពី​ចម្ងាយ​៣​គីឡូ។ តែ​បេះ​ដូង​របស់​មនុស្ស មិន​មាន​លក្ខណៈ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​ដូច​សត្វ​ទាំង​នេះ​ទេ តែ​វា​បាន​បំពេញ​តួនាទី​របស់​វា ដោយ​លោត​១០​ម៉ឺន​ដង ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ​(៦៥ ទៅ៧០ដង ក្នុង​មួយ​នាទី) ដោយ​មិន​ឈប់​សម្រាក​ ដើម្បី​​ជួយឲ្យយើង​រស់​នៅ​បាន​៧០​ឆ្នាំ ឬ​លើស​ពី​នេះ​ទៀត”។

បេះ​ដូង​របស់​យើង​ពិត​ជា​អស្ចារ្យ​ណាស់ ដោយ​វា​បាន​ផ្តល់​កម្លាំង​ឲ្យ​យើង​យ៉ាង​ល្អិត​ល្អន់ ដើម្បី​ការ​រស់​នៅ បាន​ជា​គេ​ប្រៀប​ប្រដូច​វា ទៅ​នឹង​ចិត្ត នៅ​ក្នុង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង​ផង​ដែរ។ តែ​ចិត្ត​ ឬ​បេះ​ដូង​ខាង​វិញ្ញាណ ងាយ​នឹង​ជាប់​គាំង។ តើ​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច?

លោក​អេសាភ ដែល​ជា​អ្នក​និពន្ធ​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល។ គាត់​បាន​ទទួលស្គាល់​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​៧៣​ថា កម្លាំង​ដ៏​ពិត​គឺ​មាន​ប្រភព​មក​ពី​ខាង​ក្រៅ​ខ្លួន​យើង។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ឯ​សាច់ និង​ចិត្ត​ទូលបង្គំ នោះ​នឹង​សាបសូន្យ​ទៅ​បាន ប៉ុន្តែ​ព្រះ​ទ្រង់​ជា​ទី​ពឹង​នៃ​ចិត្ត ហើយ​ជា​ចំណែក​មរដក នៃ​ទូលបង្គំ​ជា​ដរាប​ដែរ”(ខ.២៦)។ លោក​អេសាភ​និយាយ​ត្រូវ។…

មានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ

កាល​នៅ​ពី​ក្មេង លោកប្រ៊ូស វែរ(Bruce Ware) ដែល​ជា​អ្នក​ទេវ​សាស្រ្ត មាន​ចិត្ត​នឿយ​ណាយ ពេល​ដែល​គាត់​បាន​អាន​បទ​គម្ពីរ ១​ពេត្រុស ២:២១-២៣ ដែល​បាន​ត្រាស់​ហៅ​យើង ឲ្យ​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ក្នុង​សៀវ​ភៅ ដែល​លោក​វែរ​បាន​និពន្ធ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ព្រះគ្រីស្ទ​យេស៊ូវ   គាត់បាន​សរសេរ អំ​ពី​អារម្មណ៍​នឿយ​ណាយ​របស់​គាត់ ក្នុង​វ័យ​យុវជន​យ៉ាង​ដូចនេះ​ថា កាល​នោះ គាត់​គិត​ថា គាត់​មិន​អាច​ធ្វើ​តាម​ខគម្ពីរ​នេះ​បាន​ទេ ជា​ពិសេស នៅ​ពេល​ដែល​ខគម្ពីរ​នេះ​បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​យើង ​ឲ្យ​យក​គំរូ​តាម ព្រះ​ដែល​មិន​ធ្លាប់​ធ្វើ​អំពើ​បាប។ គាត់​ថា រឿង​នេះ​ពិត​ជា​ចម្លែក​ណាស់ គាត់​មិន​ជឿ​ថា គាត់​អាច​ធ្វើ​តាម​ខគម្ពីរ​នេះ​បាន​ឡើយ។

ខ្ញុំ​យល់អំពី​មូល​ហេតុ ដែល​លោក​វែរ​គិត​ថា ការ​អនុត្ត​តាម​ខគម្ពីរ​នេះ មាន​ការ​ពិបាក។ គឺ​ដូច​ដែល​បទ​ខ្លីមួយ​បទ​បាន​ច្រៀង​ថា “ចិត្ត​ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​ខ្លួន​ខ្ញុំ មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ព្រះ​យេស៊ូវ”។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ យើង​មិន​មាន​លទ្ធ​ភាព​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួន​យើង​មាន​លក្ខណៈ​ដូចព្រះ​អង្គ​ឡើយ។ បើ​យើង​ពឹង​ផ្អែក​លើ​សមត្ថ​ភាព​ខ្លួន​ឯង យើង​មិន​អាច​មាន​លក្ខណៈ​ដូច​ព្រះ​អង្គ​ឡើយ។​

ទោះ​ជាយ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ព្រះ​អង្គ​មិន​បាន​ទុក​ឲ្យ​យើង​ពឹង​កម្លាំង​ខ្លួន​ឯង​នោះ​ឡើយ។ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​មក​កូន​ព្រះ​អង្គ ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​មាន​រូប​រាង ក្នុង​យើង​(កាឡាទី ៤:១៩)។ ហេតុ​នេះ​ហើយ ក្នុង​ជំពូក​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​និយាយ​អំពី​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ គាត់​បាន​សរសេរ​ថា “ដ្បិត​អ្នក​ណា​ដែល​ទ្រង់​បាន​ស្គាល់​ជា​មុន នោះ​ទ្រង់​ក៏​តម្រូវ​ទុក​ជា​មុន ឲ្យ​បាន​ត្រឡប់​ដូច​ជា​រូប​អង្គ​នៃ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ទ្រង់”(រ៉ូម ៨:២៩)។ ព្រះ​ទ្រង់​នឹង​បញ្ចប់​ព្រះ​រាជ​កិច្ច​ទ្រង់ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​យើង តាម​រយៈព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​គង់​នៅ​ក្នុង​យើង។

កាល​ណា​យើង​ចុះ​ចូល​នឹង​កិច្ចការ​ដែល​ព្រះ​វិញ្ញាណ​ធ្វើ​ក្នុង​យើង នោះ​យើង​នឹង​មាន​លក្ខណៈ​កាន់​តែ​ដូច​ព្រះ​អង្គ។…

ក្នុងជម្រៅនៃចិត្តដែលជ្រៅបំផុត

លោកវិចទ័រ យូហ្គូ(Victor Hugo ឆ្នាំ១៨០២-១៨៨៥) ជា​កវី​កំណាព្យ និង​អ្នក​និពន្ធ​រឿង​ប្រលោម​លោក ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​ដែល​មាន​ភាព​ចលាចល​ផ្នែក​សង្គម និង​នយោបាយ ក្នុង​ប្រទេស​បារាំង កាល​ពី​សតវត្សរ៍​ទី​១៩។ គាត់​ប្រហែល​ជា​មាន​ឈ្មោះល្បី ភាគ​ច្រើន ដោយ​សារ​រឿង​ប្រលោម​លោក​ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ទុក្ខ​វេទនា ។ ប្រហែល​១​សតវត្សរ៍ក្រោយ​មក គេ​ក៏​បាន​ផលិត​ខ្សែ​វីដេអូ​ចម្រៀង ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​រឿង​ប្រលោម​លោក​នេះ ដែល​ស្ថិត​ក្នុង​ចំណោម​ផលិត​កម្មដែល​មាន​ប្រជា​ប្រិយ​ភាព​បំផុត ក្នុង​ជំនាន់​របស់​យើង។ នេះ​មិន​មែន​ជា​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ឡើយ។  ​លោក​យូហ្គូ​ធ្លាប់​បាន​និយាយ​ថា “តន្រ្តី​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​អ្វី​ដែល​គេ​មិន​អាច​និយាយ​ចេញ តែ​មិន​អាច​បិទ​មាត់ មិន​ឲ្យ​និយាយ​បាន”។

អ្នក​និពន្ធ​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ក៏​បាន​យល់​ស្រប​មតិ​គាត់​ផង​ដែរ។ បទ​ចម្រៀង និង​សេចក្តី​អធិស្ឋាន​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើងបាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ការ​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់ អំពី​ជីវិត និង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដែល​មិន​អាច​ជៀស​រួច។ បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង​ក៏​បានប៉ះ​ពាល់​ចិត្ត​យើង ត្រង់​ចំណុច​ដែល​ជ្រៅ​បំផុត ដែល​យើង​ពិបាក​ចូល​ទៅ​ដល់​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ ឧទាហរណ៍ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ៦:៦ ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​ពោល​ទំនួញ​ថា “ទូលបង្គំ​អស់​កំឡាំង ដោយ​ថ្ងូរ ដំណេក​ទូលបង្គំ​ត្រូវ​ទទឹក​ជោក​ទាល់​ភ្លឺ ទឹក​ភ្នែក​ទូលបង្គំ​ហូរ​ស្រោច​ដាប​គ្រែ”។

ការ​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់ នៅ​ក្នុង​បទ​ចម្រៀង ក្នុង​កណ្ឌ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង គឺ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ដ៏​អស្ចារ្យ។​ ការ​នេះ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​ថ្វាយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​របស់​យើង​ដល់​ព្រះ ដែល​បាន​ស្វាគមន៍​យើង ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រះ​វត្ត​មាន​នៃការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត និង​ជំនួយ​របស់​ព្រះ​អង្គ។ ព្រះ​អង្គ​ឱប​យើង ដោយ​យល់​ចិត្ត​យើង ដោយ​ព្រះ​ទ័យ​ស្មោះ​ត្រង់។​

តន្រ្តី​អាច​ជួយ​ឲ្យ​យើង​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​អារម្មណ៍ ដែល​យើង​ពិបាក​បង្ហាញ​ចេញ​មក ដោយ​ពាក្យ​សម្តី ប៉ុន្តែ ទោះ​យើង​បង្ហាញចេញ​មក ដោយ​ការ​ច្រៀង ការ​អធិស្ឋាន ឬ​ការ​ទួញ​យំ​ដោយ​ស្ងាត់​ស្ងៀម​ក្តី​…

ភាសានៃឈើឆ្កាង

លោក​គ្រូ​គង្វាល ធីម ឃែលល័រ(Tim Keller) បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “បើ​យើង​គ្រាន់​តែ​និយាយ​ប្រាប់ នោះ​គេ​មិន​ដឹង​ថា ខ្លួន​គេ​ជា​នរណា​ឡើយ។ យើង​ត្រូវ​បង្ហាញ​ពួក​គេ​ផង​ដែរ។ ក្នុង​ន័យ​នេះ យើង​អាច​និយាយ​បាន​ម្យ៉ាង​ទៀត​ថា “សកម្ម​ភាព​បញ្ចេញ​សម្លេង​ឮ​ជាង​ពាក្យ​សម្តី”។​ ឧទាហរណ៍ ប្តី​ប្រពន្ធ​បង្ហាញ​ការ​ពេញ​ចិត្ត​ចំពោះ​គ្នា ដោយ​ការ​ស្តាប់ និង​ស្រឡាញ់​គ្នា។ ឪពុក​ម្តាយ​បង្ហាញ​ឲ្យ​កូន​ៗ​ដឹង​ថា ខ្លួន​ឲ្យ​តម្លៃ​ពួក​គេ ដោយ​ថែរក្សា​ពួក​គេ ដោយ​ក្តី​ស្រឡាញ់។ គ្រូ​បង្វឹក​ក៏បានបង្ហាញ​កីឡាករ​ថា ពួក​គេ​មាន​សក្តានុពល ដោយ​ព្យាយាម​ជួយ​អភិវឌ្ឍន៍​សមត្ថ​ភាព​ពួក​គេ។ល។ ប៉ុន្តែ សកម្ម​ភាព​ខុស​ពី​នេះ អាច​បង្ហាញ​អ្នក​ដទៃ នូវរឿង​ដ៏​ឈឺ​ចាប់ ដែល​មាន​ខ្លឹម​សារ​កាន់​តែ​ខ្មៅ​ងងឹត។​

ក្នុង​ចំណោម​ពាក្យ​សម្តី ដែល​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​ប្រព្រឹត្ត ក្នុង​ចក្រ​វាល​នេះ មាន​ពាក្យ​សម្តី​មួយ​ដែល​សំខាន់​បំផុត។ ពេល​ណា​យើងចង់​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​បង្ហាញ​ថា យើង​ជា​នរណា​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​នេត្រ​ព្រះ​អង្គ នោះ​យើង​អាច​មើល​ទៅ​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ​នៅលើ​ឈើ​ឆ្កាង ដើម្បី​យើង​រាល់​គ្នា។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​រ៉ូម ៥:៨ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “ព្រះ​ទ្រង់​សំដែង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់របស់​ទ្រង់ ដល់​យើង​រាល់​គ្នា​ឲ្យ​ឃើញ​ច្បាស់ ដោយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​បាន​សុគត​ជំនួស​យើង​រាល់​គ្នា នោះ​គឺ​ក្នុង​កាល​ដែល​យើង​នៅមាន​បាប​នៅ​ឡើយ​ផង”។ ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ធ្វើ​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង គឺ​បាន​បង្ហាញ​ថា យើង​ជា​នរណា គឺ​អ្នក​ដែល​ព្រះ​ទ្រង់ស្រឡាញ់​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​តែ​មួយ​របស់​ព្រះ​អង្គ​(យ៉ូហាន ៣:១៦)។

មនុស្ស​មាន​បាប ក្នុង​សង្គម​ដែល​ប្រេះ​បែក ងាយ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​យល់​ច្រឡំ  ចំពោះ​ពាក្យ​សម្តី និង​សកម្ម​ភាព​របស់​ពួក​គេ តែព្រះ​រាជ​សារ​ដែល​ចេញ​ពី​ព្រះ​ទ័យ​របស់​ព្រះ បាន​បន្លឺ​សម្លេង​យ៉ាង​ច្បាស់ តាម​រយៈ​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ។​ តើ​អ្នក​ជា​នរណា? អ្នក​ជា​មនុស្ស​ដែល​ព្រះ​អង្គ​ស្រឡាញ់​ជា​ខ្លាំង​ដ៏​ម្ល៉េះ បាន​ជា​ព្រះ​អង្គ​ប្រទាន​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ព្រះ​អង្គ​…