អំណាចនៃភាពសាមញ្ញ
មានមនុស្សមិនច្រើនទេ ដែលបានចំណាយពេលសិក្សាច្បាប់ ស្តីអំពីការបង់ពន្ធប្រាក់ចំណូល នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ ទស្សនាវដ្តីហ្វូបេ បានចេញផ្សាយថា ក្នុងឆ្នាំ២០១៣ ច្បាប់ស្តីអំពីការបង់ពន្ធ ត្រូវបានគេតាក់តែងមក ដោយសរសេរលើស៤លានពាក្យ។ តាមពិត ច្បាប់ពន្ធដានៅសហរដ្ឋអាមេរិក បានប្រែជាមានភាពស្មុគ្រស្មាញយ៉ាងខ្លាំង បានជាសូម្បីតែអ្នកជំនាញផ្នែកច្បាប់ ក៏មានការពិបាកនៅក្នុងការស្វែងយល់ អំពីច្បាប់ពន្ធដារឲ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយដែរ។ ដូចនេះ ភាពស្មុគ្រស្មាញនេះគឺជាបន្ទុក ដែលធ្វើឲ្យគេពិបាកយល់ និងអនុវត្តតាម។
អ្នកដឹកនាំសាសនានៅនគរអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណ ក៏បាននាំឲ្យប្រជាជនមានបញ្ហាដូចនេះ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះផងដែរ។ ពួកគេបានធ្វើឲ្យក្រឹត្យវិន័យ មានភាពស្មុគ្រស្មាញកាន់តែខ្លាំង។ ក្រឹត្យវិន័យសាសនារបស់ពួកគេ បានប្រែក្លាយជាបន្ទុកកាន់តែធ្ងន់ បានជាអ្នកជំនាញខាងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ មានការពិបាកនៅក្នុងការស្វែងយល់ អំពីចំណុចសំខាន់នៃក្រឹត្យវិន័យទាំងនោះ។ ពេលដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាប្រភេទនោះ សួរព្រះយេស៊ូវថា តើក្រឹត្យវិន័យណាដែលសំខាន់ជាងគេ ព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយថា “ឯងត្រូវស្រឡាញ់ ដល់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃឯង ឲ្យអស់អំពីចិត្ត អស់អំពីព្រលឹង អស់អំពីគំនិត ហើយអស់អំពីកំឡាំងនៃឯង» នោះហើយជាបញ្ញត្តទី១។ ឯបញ្ញត្តទី២ ក៏បែបដូចគ្នា គឺថា «ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង» គ្មានបញ្ញត្តណាទៀត ធំជាងបទទាំង២នេះទេ”(ម៉ាកុស ១២:៣០-៣១)។
ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេជាបន្ទុកសម្រាប់អ្នកកាន់តាម តែសេចក្តីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ មានភាពសាមញ្ញ ហើយ “បន្ទុកព្រះអង្គក៏ស្រាល”(ម៉ាថាយ ១១:៣០) ព្រោះព្រះទ្រង់បានសព្វព្រះទ័យនឹងអត់ទោសឲ្យយើង ហើយស្រឡាញ់យើង។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គជួយឲ្យយើងស្រឡាញ់ព្រះអង្គ និងអ្នកជិតខាងរបស់យើង។-Bill…
ទីក្រុងពំនាក់
ពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរចូលក្រុងមួយ នៅប្រទេសអូស្រ្តាលី ខ្ញុំត្រូវបានគេស្វាគមន៍ដោយផ្លាកមួយ ដែលគេបានសរសេរថា “សូមស្វាគមន៍អស់អ្នកដែលកំពុងស្វែងរកកន្លែងជ្រកកោន និងទីពំនាក់”។ ការស្វាគមន៍យ៉ាងដូចនេះ ហាក់ដូចជាមានអត្ថន័យ ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្តីបង្រៀនក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំពីទីក្រុងពំនាក់។ ក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ ក្រុងពំនាក់(ជនគណនា ៣៥:៦) ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង សម្រាប់ជាទីជ្រកកោនដល់អ្នក ដែលបានសម្លាប់អ្នកដទៃ ដោយគ្មានចេតនា ហើយត្រូវការការពារ។
ព្រះបានឲ្យគេបង្កើតទីក្រុងនេះមក ដើម្បីផ្តល់ឲ្យនូវការជ្រកកោនប្រភេទនោះឯង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គោលបំណងនៃការបង្កើតទីក្រុងនេះ គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យជនជាតិអ៊ីសា្រអែលសម័យដើមប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះទេ។ ជាងនេះទៅទៀត ទីក្រុងពំនាក់ បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីបំណងព្រះទ័យ ដែលព្រះមានចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងធ្វើជាកន្លែងជ្រកកោន និងធើ្វជាទីក្រុងពំនាក់ ពេលដែលយើងបរាជ័យ មានការឈឺចាប់ និងការបាត់បង់។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៥៩:១៦-១៧ បានចែងថា “តែទូលបង្គំនឹងច្រៀងពីព្រះចេស្តានៃទ្រង់ អើ ចាប់តាំងពីព្រលឹមស្រាង នោះទូលបង្គំនឹងបន្លឺសំឡេង ច្រៀងពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ ដ្បិតទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ហើយជាទីជ្រក នៅថ្ងៃដែលទូលបង្គំមានសេចក្តីវេទនា។ ឱព្រះដ៏ជាកំឡាំងនៃទូលបង្គំអើយ ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរដល់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់នៃទូលបង្គំ ក៏ប្រកបដោយមេត្តាករុណាចំពោះទូលបង្គំផង។”
សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជំនាន់ ដែលមានចិត្តដ៏វេទនា “ទីក្រុងពំនាក់”របស់យើង មិនមែនជាទីកន្លែងនៅលើផែនដីទេ។ តែទីក្រុងពំនាក់របស់យើង ជាព្រះដែលស្រឡាញ់យើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្ប។ ចូរយើងស្វែងរកការជ្រកកោន និងការសម្រាកក្នុងព្រះអង្គ។-Bill Crowder
វិប្បដិសារីដ៏យូរអង្វែង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានជួបអ្នកលេងព្យាណូដ៏ជំនាញម្នាក់។ ពេលយើងកំពុងជជែកគ្នា នាងក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ខ្ញុំចេះបើកវិទ្យុស្តាប់តន្រ្តី”។ នាងក៏អស់សំណើច ហើយក៏បានសួរថា តើខ្ញុំចង់ចេះលេងឧបករណ៍តន្រ្តីណាមួយឬទេ? ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយដោយការអៀនខ្មាស់ថា “កាលនៅក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់រៀនព្យាណូ តែខ្ញុំរៀនបានតែបន្តិច ហើយក៏ឈប់រៀនទៅ”។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំធំពេញវ័យហើយ ខ្ញុំមានការស្តាយក្រោយ ដែលមិនបានរៀនព្យាណូឲ្យចេះដូចគេ។ ខ្ញុំចូលចិត្តតន្រ្តី បើសិនជាខ្ញុំអាចលេងភ្លេងនៅថ្ងៃនេះ មិនដឹងជាល្អយ៉ាងណាទេ។
ការសន្ទនានៅថ្ងៃនោះ បានរំឭកខ្ញុំថា ក្នុងការរស់នៅ យើងមានការសម្រេចចិត្តជាញឹកញាប់ ហើយមានការសម្រេចចិត្តខ្លះ បាននាំមកនូវការស្តាយក្រោយ។ ការសម្រេចចិត្តខ្លះបាននាំមកនូវវិប្បដិសារីដែលកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ និងឈឺចាប់ជាមុនទៀត។ ស្តេចដាវីឌបានជួបបញ្ហានេះ ពេលដែលទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យប្រព្រឹត្តអំពើផឹតក្បត់ជាមួយប្រពន្ធរបស់បុរសម្នាក់ ដែលក្រោយមក ទ្រង់ថែមទាំងបានសម្លាប់បុរសនោះទៀត។ ទ្រង់ក៏បានរៀបរាប់អំពីទោសកំហុសមួយនេះ ដែលធ្វើឲ្យទ្រង់មានសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ គឺដូចដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា “កាលទូលបង្គំបានស្ងៀមនៅ នោះឆ្អឹងទូលបង្គំបានខ្សោះទៅ ដោយសារដំងូរដែលទូលបង្គំថ្ងូរជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ដ្បិតព្រះហស្តនៃទ្រង់បានសង្កត់លើទូលបង្គំជាធ្ងន់ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ធាតុទឹករបស់ទូលបង្គំបានត្រឡប់ទៅជារីងហួតដូចជារដូវក្តៅ”(ទំនុកដំកើង ៣២:៣-៤)។ ប៉ុន្តែ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ និងសារភាពអំពើបាបរបស់ទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ ហើយក៏បានទទួលការអត់ទោសបាប(ខ.៥)។
ពេលដែលការសម្រេចចិត្តរបស់យើង នាំមកនូវវិប្បដិសារីដ៏ឈឺចាប់ គឺមានតែព្រះទេដែលអាចប្រទាននូវព្រះគុណនៃការអត់ទោសបាប។ ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលយើងអាចរកឃើញប្រាជ្ញា ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តឲ្យបានល្អជាងមុខ។-Bill Crowder
មើលទៅឯភ្នំ
គេអាចមើលឃើញទីក្រុងរីអូ ដឺ ចេនេរ៉ូ នៃប្រទេសប្រេស៊ីល ពីលើកំពូលភ្នំ ខរខូវ៉ាដូ ដែលនៅលើកំពូលភ្នំនោះ មានរូចចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទ ដ៏ជាព្រះប្រោសលោះ ដែលស្ថិតក្នុងចំណោមរូបចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទដែលខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងពិភពលោក។ រូបចម្លាក់នេះមានកម្ពស់ ២៨ម៉ែត្រ និងមានទម្ងន់៦៣៥តោន។ គេអាចមើលឃើញរូបចម្លាក់មួយនេះ ទាំងយប់ថ្ងៃ ពីទីកន្លែងស្ទើរតែទាំងអស់ ក្នុងទីក្រុងរីអូ។ ដូចនេះ គេគ្រាន់តែងាកទៅរកភ្នំនោះតែបន្តិច គឺនឹងបានឃើញរូបចម្លាក់ព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះប្រោសលោះហើយ។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រាប់យើងថា ព្រះគ្រីស្ទមិនគ្រាន់តែជាព្រះដ៏ប្រោសលោះប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គក៏ជាព្រះអាទិករនៃចក្រវាលទាំងមូល គឺដូចដែលមានចែងយ៉ាងច្បាស់ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២១។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ អ្នកនិពន្ធបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យងើបភ្នែកមើលទៅឯភ្នំ ហើយសួរថា តើសេចក្តីជំនួយជួយដល់យើងមកពីណា “សេចក្តីជំនួយរបស់យើងមកតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ គឺជាព្រះដែលបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី”(ខ.១-២)។ មានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចប្រទានកម្លាំងដល់យើង និងនាំផ្លូវយើងគ្រប់ជំហាន ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់លោកិយដ៏គ្រោះថ្នាក់ និងមានពេញដោយបញ្ហា។
យើងងើបភ្នែកឡើង ឆ្ពោះទៅរកព្រះ ដែលមើលថែរយើង(ខ.៣) ការពារយើង (ខ.៥-៦) ហើយគ្របបាំងយើងដោយស្រមោល ទោះជាមានគ្រោះភ័យអ្វីក៏ដោយ។ ព្រះអង្គថែរក្សាយើងឲ្យរួចពីការអាក្រក់ ហើយមើលថែរព្រលឹងយើង ឲ្យមានសុវត្ថិភាពអស់កល្បជានិច្ច(ខ.៧-៨)។ យើងងើបភ្នែកឡើង ទៅរកព្រះដ៏ប្រោសលោះ និងព្រះអាទិករនៃយើង ដោយសេចក្តីជំនឿ។ ព្រះអង្គជាជំនួយ និងជាក្តីសង្ឃឹម ហើយជាទីលំនៅដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង។-Bill Crowder
ថ្ងៃពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ថ្ងៃទី៤ ខែកក្កដា ជាថ្ងៃបុណ្យជាតិ ដែលប្រជាជនប្រារព្ធធ្វើ ដោយមានការជួបជុំគ្នាអាំងសាច់ញាំក្រៅផ្ទះ និងមានមនុស្សជាច្រើនកកកុញ នៅមាត់សមុទ្រ ហើយនៅតាមបណ្តាទីក្រុងតូចធំ មានការដើរដង្ហែរក្បួន និងការបាញ់កំាជ្រួច ការទៅញាំអាហារជាក្រុមៗនៅកន្លែងកម្សាន្ត ព្រមទាំងមានការអបអរស្មារតីស្នេហាជាតិ។ គេបានធ្វើការអបអរទាំងអស់នេះឡើង ដើម្បីរំឭកអំពីថ្ងៃទី៤ ខែកក្កដា ឆ្នាំ១៧៧៦ ជាថ្ងៃដែលរដ្ឋចំណុះទាំង១៣របស់អាមេរិក ប្រកាសទាមទារឯករាជ្យពីអាណានិគមអង់គ្លេស។
មនុស្សគ្រប់ជំនាន់សុទ្ធតែត្រូវការឯករាជ្យ។ ព្រោះកាលណាយើងមានឯករាជ្យ គឺមានន័យថា យើងមាន “សេរីភាពរួចពីការគ្រប់គ្រង ឥទ្ធិពល ការគាំទ្រ និងជំនួយរបស់អ្នកដទៃ”។ ជាក់ស្តែង ជាធម្មតា ក្មេងជំទង់ជជែកគ្នាអំពីការចង់រស់នៅដោយឯករាជ្យ រួចផុតពីការគ្រប់គ្រងរបស់ឪពុកម្តាយ។ មនុស្សពេញវ័យជាច្រើន បានកំណត់គោលដៅថា ខ្លួននឹងខិតខំស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យ “មានឯករាជ្យផ្នែកទ្រព្យសម្បត្តិ”។ ហើយពលរដ្ឋដែលមានវ័យចំណាស់ចង់រក្សាឯករាជ្យរបស់ខ្លួន។ តើមនុស្សម្នាក់ៗពិតជាមានឯករាជ្យពិតប្រាកដឬទេ?
ការស្រេកឃ្លានចង់បានឯករាជ្យផ្នែកនយោបាយ ឬឯករាជ្យផ្ទាល់ខ្លួន ជាបញ្ហាដែលកើតមានជាធម្មតា តែយើងនឹងជួបឧបស័គ្គជាច្រើន ពេលដែលយើងហ៊ានស្វែងរកឯករាជ្យខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីដែលយើងត្រូវការនោះ គឺការទទួលស្គាល់ និងការទទួលយក នូវការពឹងផ្អែកខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ”(យ៉ូហាន ១៥:៥)។
យើងមិនត្រូវពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងទេ។ យើងត្រូវពឹងផ្អែកទាំងស្រុង និងអស់កល្បជានិច្ច ទៅលើព្រះមួយអង្គ…
ការវិលត្រឡប់យ៉ាងអស្ចារ្យ
លោកឆាត ផែននីងតុន(Chad Pennington) ជាអតីតៈកីឡាករបាល់ទាត់អាមេរិក ដែលធ្លាប់មានរបួសជាច្រើនលើក ដែលជាការគំរាមកំហែង មកលើអាជីពរបស់គាត់។ របួសរបស់គាត់បាននាំឲ្យគាត់ ជួបការពិបាកពីរលើក ដែលមានដូចជា ការវះកាត់ ការព្យាបាលផ្លូវកាយជាច្រើនខែ និងការហ្វឹកហាត់ឡើងវិញអស់ជាច្រើនខែ មុននឹងត្រឡប់ទៅទីលានប្រកួតវិញ។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបានព្យាបាលរបួសទាំងពីរលើកនោះ គាត់មិនគ្រាន់តែបានត្រឡប់មកការប្រកួតវិញប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានទទួលលទ្ធផលដ៏ល្អប្រសើរណាស់ ក្នុងកំរិតដ៏ខ្ពស់មួយ ដែលនាំឲ្យគេដាក់រហ័សនាមគាត់ថា កីឡាករដែលត្រឡប់មកការប្រកួតប្រចាំឆ្នាំ ក្នុងសហព័ន្ធបាល់ទាត់ជាតិ។ សម្រាប់ខ្លួនលោកភែនធីងតុនផ្ទាល់ ការប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ ជាការបង្ហាញអំពីការដែលគាត់បានប្តេជ្ញាត្រឡប់មកការប្រកួតបាត់ទាត់វិញ។
បើយើងប្រៀបធៀបរឿងនេះ មកជីវិតខាងវិញ្ញាណវិញ នោះយើងសង្កេតឃើញថា ពេលដែលអំពើបាប និងបរាជ័យបំបែកទំនាក់ទំនងដែលយើងមានជាមួយព្រះ និងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ការងារបម្រើព្រះអង្គ នោះយើងត្រូវតែមានការប្តេជ្ញាចិត្តឡើងវិញ ដើម្បីស្អាងទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះអង្គឡើងវិញ ហើយធ្វើខ្លួនឲ្យមានប្រយោជន៍ចំពោះនគរព្រះអង្គ។ ពេលដែលយើងវង្វេងចេញ ដោយសារអំពើបាប នោះដើម្បីរកផ្លូវត្រឡប់មកវិញ យើងក៏ត្រូវលន់តួបាបផងដែរ។ “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់ ហើយសុចរិត ប្រយោជន៍នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយនិងសំអាតយើង ពីគ្រប់អំពើទុច្ចរិតទាំងអស់ផង”(១យ៉ូហាន ១:៩)។
ដើម្បីឲ្យយើងអាចជាសៈស្បើយ ពីបរាជ័យខាងវិញ្ញាណរបស់យើង យើងត្រូវតែពឹងផ្អែកទាំងស្រុង ទៅលើព្រះអង្គ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ ហើយការនេះនាំឲ្យយើងមានសង្ឃឹមឡើង។ ព្រះគ្រីស្ទដែលបានសុគតជួសយើង ព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើង ដោយក្តីស្រឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច ហើយនឹងឆ្លើយតប ដោយព្រះគុណ ពេលដែលយើងសារភាពទោសកំហុសរបស់យើង…
អនុស្សាវរីយ៍ដែលបានភ្លេច
ថ្មីៗនេះ មិត្តភ័ក្ររបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលបានរាប់អានគ្នាកាលពីវ័យយុវជន បានផ្ញើសារអេឡិចត្រូនិចមកខ្ញុំ ដោយភ្ជាប់រូបភាពមួយសន្លឹក ដែលក្រុមកីឡាករអនុវិទ្យាល័យរបស់យើង បានថតជាមួយគ្នា។ ក្នុងរូបថតសរខ្មៅមានផ្ទៃគ្រើមៗមួយសន្លឹកនោះ មានក្មេងជំទុងមួយក្រុម ដែលខ្ញុំមិនសូវចាំមុខ កំពុងឈរថតជាមួយគ្រូបង្វឹករបស់យើងពីរនាក់។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍ដ៏រីករាយកាលពីមុខ ដែលយើងបានរត់បន្តាក់គ្នាចម្ងាយជាង១គីឡូម៉ែត្រកន្លះ និងជាងកន្លះគីឡូម៉ែត្រ។ ខ្ញុំមានចិត្តសប្បាយ ក្នុងការនឹកចាំអំពីពេលដែលបានកន្លងទៅនោះ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ ខ្ញុំក៏បានដឹងខ្លួនផងដែរថា ខ្ញុំងាយនឹងភ្លេចអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះប៉ុណ្ណា ហើយបន្តទៅចាប់អារម្មណ៍នឹងរឿងផ្សេងវិញ។
ខណៈពេលដែលដំណើរជីវិតរបស់យើង កំពុងរំគិលទៅមុខ យើងងាយនឹងភ្លេចទីកន្លែង មនុស្ស និងហេតុការណ៍ ដែលសំខាន់ចំពោះយើង ក្នុងដំណើរដ៏វែងឆ្លាយ។ ពេលវេលាកន្លងផុត ថ្ងៃម្សិលមិញបានរសាត់ទៅ ហើយយើងប្រែជាជក់ចិត្តនឹងរឿងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន។ ពេលដែលមានបញ្ហាដូចនេះកើតឡើង យើងក៏អាចភ្លេចថា ព្រះទ្រង់ល្អចំពោះយើងយ៉ាងណា កាលពីមុខ។ ប្រហែលមកពីហេតុនេះហើយ បានជាស្តេចដាវីឌបានសរសេរក្នុងទំនុកដំកើងថា “ឱព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយគ្រប់ទាំងអស់ដែលរួមនៅក្នុងខ្លួនអញ ចូរសរសើរដល់ព្រះនាមបរិសុទ្ធនៃទ្រង់ដែរ ព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ ហើយកុំឲ្យភ្លេចបណ្តាព្រះគុណណាមួយរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១-២)។
នេះសុទ្ធតែជាចំណុចដែលយើងត្រូវនឹកចាំ ជាពិសេសនៅពេលដែលការឈឺចាប់ កំពុងតែញាំញីជីវិតយើង។ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ ហើយមានអារម្មណ៍ថា គេលែងនឹកចាំពីយើងហើយ នោះយើងចាំបាច់ត្រូវរំឭកឡើងវិញ អំពីការអ្វីដែលព្រះអង្គធ្លាប់ធ្វើសម្រាប់យើង។ កាលណាយើងនឹកចាំអំពីការទាំងនោះ យើងនឹងចង់ទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងពេលអនាគត។-Bill Crowder
មកុដនៃកិត្តិយស
គេបានដំកុលទុកនូវមកុដរាជ្យដ៏មានតម្លៃ នៃចក្រភពអង់គ្លេស ក្នុងប៉មនៃទីក្រុងឡុង យ៉ាងមានសុវត្ថិភាព និងមានអ្នកយាម២៤ម៉ោង។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សរាប់លាននាក់បានមកទស្សនាកន្លែងពិពណ៌មួយនេះ ដោយការស្ងើចសរសើរ ចំពោះរតនៈសម្បត្តិដែលគេបានលម្អរយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ មកុដរាជ្យដ៏មានតម្លៃទាំងនោះ ជានិមត្តរូបតំណាងឲ្យអំណាចនៃចក្រភពអង់គ្លេស ក៏ដូចជាតំណាងឲ្យកិត្យានុភាព និងមុខតំណែងរបស់អ្នកដែលពាក់មកុដទាំងនោះផងដែរ។
មកុដទាំងនោះមានបីប្រភេទខុសៗគ្នា ដូចជា មកុដគ្រងរាជ មកុដរដ្ឋ(គេប្រើក្នុងការបំពេញមុខនាទីផ្សេងៗ) និងមកុដអគ្គមហេសី។ គេប្រើមកុដនីមួយៗ ដើម្បីបំពេញគោលបំណងខុសៗគ្នា។
យ៉ាងណាមិញ ស្តេចនៃស្ថានសួគ៌ ដែលសក្តិសមនឹងពាក់មកុដដ៏អស្ចារ្យបំផុត និងសមនឹងទទួលកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ព្រះអង្គពាក់មកុដមួយ ដែលមិនដូចមកុដផ្សេងឡើយ។ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងទទួលរងនូវការបន្ទាបបន្ថោក និងទុក្ខវេទនា អស់ពេលជាច្រើនម៉ោង មុនពេលគេយកព្រះអង្គទៅឆ្កាង “ពួកទាហានក៏ក្រងភួងបន្លាបំពាក់លើព្រះសិរ ហើយយកអាវពណ៌ស្វាយមកបំពាក់ទ្រង់”(យ៉ូហាន ១៩:២)។ តាមធម្មតាមកុដ ជានិមិត្តរូបនៃភាពជាក្សត្រ និងកត្តិយស តែនៅថ្ងៃនោះ គេបានប្រើវាជាឧបករណ៍សម្រាប់សើចចម្អក និងសម្អប់វិញ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសង្រ្គោះនៃយើងនៅតែស្ម័គ្រព្រះទ័យពាក់មកុដនោះ ដើម្បីយើងរាល់គ្នា ដោយផ្ទុកអំពើបាប និងក្តីអាម៉ាសរបស់យើង នៅលើព្រះអង្គទ្រង់។
ព្រះដែលសក្តិសមនឹងទទួលមកុដដ៏ល្អបំផុត បានទទួលរកទុក្ខលំបាកដ៏អាក្រក់បំផុត ដើម្បីយើងរាល់គ្នា។-Bill Crowder
សត្វកងការូ និងសត្វអ៊ីមញូ
សត្វកងការូ និងសត្វអ៊ីមញូ ស្ថិតក្នុងចំណោមសត្វព្រៃ ប្រចាំប្រទេសអូស្រាលី។ សត្វទាំងពីរប្រភេទនេះ មានលក្ខណៈដូចគ្នា ដោយសារពួកវាកម្រដើរថយក្រោយ។ ដោយសារសត្វកងការូមានរូបរាង្គ និងកន្ទុយវែងហើយរឹងមាំ នោះវាអាចលោតទៅមុខបានយ៉ាងរលូន តែវាមិនអាចដើរថយក្រោយបានងាយស្រួលដូចសត្វដទៃឡើយ។ រីឯសត្វអ៊ីមញូវិញ វាអាចរត់បានលឿន ដោយប្រើជើងដ៏រឹងមាំទាំងគូរបស់វា ប៉ុន្តែ សន្លាក់នៅជង្គង់របស់វា ហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យការធ្វើចលនាបញ្រ្ចាសថយក្រោយមានការពិបាក។ ប្រទេសអូស្រា្តលីបានដាក់រូបសត្វទាំងពីរ នៅក្នុងនិមិត្តសញ្ញារបស់ជាតិ ដែលជាការបញ្ជាក់ថា ប្រជាជាតិអូស្រាលីនៅតែបោះជំហានទៅមុខ ហើយមានការរីកចម្រើនជានិច្ច។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនពួកជំនុំនៅក្រុងភីលីព ឲ្យមានដំណើរទៅមុខ ក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “បងប្អូនអើយ ខ្ញុំមិនរាប់ថាខ្លួនខ្ញុំចាប់បានហើយនោះទេ តែមានសេចក្តីនេះ១ គឺថា ខ្ញុំភ្លេចសេចក្តីទាំងប៉ុន្មានដែលកន្លងទៅហើយ ក៏ខំមមុលឈោងទៅឯសេចក្តីខាងមុខទៀត ទាំងរត់តម្រង់ទៅឯទី ដើម្បីឲ្យបានរង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”(៣:១៣-១៤)។
យើងគួរតែរៀនសូត្រពីអតីតកាលរបស់យើង ដោយភាពឆ្លាតវ័យ តែយើងមិនគួររស់នៅ ក្នុងអតីតកាលឡើយ។ យើងមិនអាចឲ្យអតីតកាលវិលត្រឡប់មកវិញម្តងទៀតឡើយ តែដោយសារព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចមមុលទៅមុខ ហើយបម្រើព្រះអង្គ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ក៏ដូចជាក្នុងពេលអនាគត។ ជីវិតខាងសេចក្តីជំនឿ ជាការធ្វើដំណើរទៅមុខ ខណៈពេលដែលយើងមានការផ្លាស់ប្រែកាន់តែដូចព្រះគ្រីស្ទ។-Bill Crowder
ឈ្មោះដែលសក្តិសម
ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ជាប្រទេសនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលឈ្មោះរបស់ប្រទេសនេះ ជាការរួមផ្សំនៃពាក្យពីរផ្សេងគ្នា ក្នុងភាសាក្រិក ដែលរួមគ្នាមក មានន័យថា “កោះ”។ ការដាក់ឈ្មោះដូចនេះ គឺពិតជាត្រឹមត្រូវ ព្រោះប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ជាប្រជុំកោះ ដែលមានជាង១៧៥០០កោះ នៅក្នុងក្រឡាផ្ទៃជិត ១២០៧ ០០០ គីឡូម៉ែត្រការេ។ ដូចនេះ ឈ្មោះឥណ្ឌូនេស៊ី គឺជាឈ្មោះដែលសក្តិសមនឹងប្រទេសដែនកោះមួយនេះណាស់។
ក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងឃើញថា មានមនុស្សជាច្រើន ដែលច្រើនតែត្រូវគេដាក់ឈ្មោះឲ្យ នៅពេលកើត ឬនៅក្រោយពេលកើត ហើយឈ្មោះនោះ បង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណ ឬអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ម្ចាស់ឈ្មោះ។ ឈ្មោះរបស់លោកបាណាបាស ក្នុងព្រះគម្ពីរកិច្ចការ គឺមានន័យថា “អ្នកជំនួយ” ហើយគេសង្កេតឃើញគាត់ ជួយលើកទឹកចិត្តអ្នកដែលគាត់បានជួបជានិច្ច។ ហើយឈ្មោះលោកយ៉ាកុប មានន័យថា “មេបោក” ហើយគេឃើញថា គាត់បានប្រើប្រាស់មនុស្ស និងស្ថានភាព ជាប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ជាច្រើនលើកច្រើនសារ។
ហើយគ្មាននរណា ដែលមានឈ្មោះ ដែលសក្តិសមជាង ព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ពេលដែលទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ ប្រាប់លោកយ៉ូសែប អំពីព្រះរាជបុត្រាដែលជិតចាប់កំណើត ទេវតាបានមានបន្ទូលថា “នាងនឹងប្រសូតបុត្រា១ ហើយអ្នកត្រូវថ្វាយព្រះនាមថា «យេស៊ូវ» ព្រោះបុត្រនោះនឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្រទ្រង់ ឲ្យរួចពីបាប”(ម៉ាថាយ ១:២១)។
ព្រះនាមយេស៊ូវ គឺមានន័យថា “ព្រះអម្ចាស់សង្រ្គោះ”…