ការលះបង់ដ៏ក្លាហាន
លោកចន ហាភ័រ(John Harper) មិនបានដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង នៅពេលដែលគាត់ និងកូនស្រីរបស់គាត់អាយុ៦ឆ្នាំ ឡើងជិះកប៉ាល់ទីតានិច។ ប៉ុន្តែ គាត់គ្រាន់តែដឹងថា : គាត់ស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ ហើយមានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យអ្នកដទៃស្គាល់ព្រះអង្គផងដែរ។ បន្ទាប់ពីកប៉ាល់ទីតានិចបុកផ្ទាំងទឹកកកភ្លាម ទឹកក៏បានលិចចូលខាងក្នុង។ បុរសពោះម៉ាយ ហាភ័រ ក៏បានដាក់កូនស្រីតូចរបស់គាត់ ក្នុងទូកសង្រ្គោះ រួចចូលទៅក្នុងភាពជ្រួលច្របល់ នៅលើកប៉ាល់នោះ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះជីវិតមនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងចែកអាវសុវត្ថិភាព គាត់បានស្រែកឡើងថា “ស្រ្តី និងក្មេងៗ និងអ្នកដែលមិនទាន់បានសង្រ្គោះ សូមចូលទៅក្នុងទូកសង្រ្គោះមុនគេ”។ រហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយ លោកហាភ័របានចែកចាយអំពីព្រះយេស៊ូវ ដល់នរណាក៏ដោយ ដែលនៅក្បែរគាត់។ គាត់បានស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិត ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃអាចមានជីវិតរស់។
មានព្រះមួយអង្គ ដែលបានលះបង់ព្រះជន្ម ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំមុន ដើម្បីឲ្យខ្ញុំ និងអ្នកអាចរស់នៅ មិនគ្រាន់តែនៅក្នុងជីវិតនេះ តែនៅក្នុងជីវិតអស់កល្បផងដែរ។ ការជួយសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ គឺជាបេសកកម្មប្រចំាព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ។ មានពេលមួយនោះ ពេលដែលព្រះអង្គកំពុងមានបន្ទូលជាមួយអ្នកដឹកនាំសាសនា ព្រះអង្គបានមានបន្ទូលម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះអង្គបានស៊ូលះបង់ព្រះជន្មព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១០:១១,១៥,១៧,១៨)។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានធ្វើតាមបន្ទូលព្រះអង្គ ដោយបានសុគតយ៉ាងវេទនា នៅលើឈើឆ្កាង។ ព្រះអង្គបានយាងមក ដើម្បីឲ្យមនុស្សទំាងអស់មានជីវិត ហើយឲ្យជីវិតនោះពេញបរិបូរផង(ខ.១០)។-Estera Pirosca Escobar
សេចក្តីមេត្តាចំពោះជនទុរគត
វាមិនមែនជារឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលទេ ពេលដែលអ្នកម្តាយ ថេរីសា(Mother Teresa) បានទទួលពានរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព។ គាត់សក្តសមនឹងទទួលពានរង្វាន់នេះណាស់ ព្រោះពេញមួយជីវិតគាត់ គាត់បានយកគំរូតាមព្រះយេស៊ូវ ដោយបម្រើដល់អ្នកស្រេកឃ្លាន អ្នកដែលគ្មានសំលៀកបំពាក់ ជនអនាថា មនុស្សខ្វាក់ អ្នកកើតឃ្លង់ និងអស់អ្នកដែលមានអារម្មណ៍ថា គេមិនចង់រាប់រក មិនស្រឡាញ់ មិនយកចិត្តទុកដាក់ ក្នុងសង្គម។
ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូ ដែលការយកចិត្តទុកដាក់ និងស្រឡាញ់ជនទុរគត ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ។ នៅព្រះវិហារ ពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានឃើញស្រ្តីពិការម្នាក់ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យអាណឹតចំពោះនាង គឺខុសពីពួកអ្នកដឹកនាំសាលាប្រជុំរបស់សាសន៍យូដា ដែលគោរពក្រឹត្យវិន័យថ្ងៃឈប់សម្រាក ខ្លាំងជាងខ្វល់ពីអ្នកជម្ងឺ(លូកា ១៣:១៤)។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែបានទតឃើញភាពកម្សោយខាងរូបកាយ តែក៏បានឃើញស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ កំពុងជាប់ក្នុងចំណងផងដែរ។ ព្រះអង្គក៏បានឲ្យនាងចូលមករកព្រះអង្គ “រួចទ្រង់ដាក់ព្រះហស្តលើនាង នោះនាងក៏បានក្រោកឡើង ហើយសរសើរដំកើងព្រះ”(ខ.១៣)។ ទ្រង់បានពាល់នាង ជាហេតុនាំឲ្យអ្នកដឹកនាំសាសនាមិនសប្បាយចិត្ត ព្រោះថ្ងៃនោះ ជាថ្ងៃឈប់សម្រាក។ ព្រះយេស៊ូវ ជាម្ចាស់នៃថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាក(លូកា ៦:៥) បានសម្រេចព្រះទ័យប្រទានការប្រោសឲ្យជា ដល់ស្រ្តីនោះ ដែលជួបការលំបាក និងភាពទៀតថោក អស់រយៈពេលជិត២ទសវត្សរ៍មកហើយ។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើមានពេលប៉ុន្មានដងហើយ ដែលយើងយល់ថា នរណាម្នាក់មិនសក្តិសមនឹងទទួលក្តីអាណឹតរបស់យើង។ យើងប្រហែលជាធ្លាប់ជួបការបដិសេធន៍ ដោយសារយើងមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់។ យើងប្រហែលជាខុសពីអ្នកដឹកនាំសាសនា ដែលខ្វល់អំពីក្រឹត្យវិន័យ ខ្លាំងជាងមនុស្ស។ ផ្ទុយទៅវិញ ចូរយើងយកតម្រាប់តាមព្រះយេស៊ូវ ហើយប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ…
ភ្នែកដែលមើលទៅភាពអស់កល្ប
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះ ម៉ាដេលីន(Madeline) បានអធិស្ឋានសូមឲ្យកូនចៅគាត់ មានភ្នែក ដែលផ្តោតទៅលើរបស់អ្វីដែលអស់កល្ប។ ក្រុមគ្រួសារគាត់បានឆ្លងកាត់រដូវកាលដ៏ភ័ន្តភាំង ព្រោះតែការស្លាប់របស់កូនស្រីគាត់។ ខណៈពេលដែលក្រុមគ្រួសារកំពុងតែសោកសង្រេង ដោយសារការបាត់បង់នេះ អ្នកស្រីម៉ាដេលីនចង់ឲ្យពួកគេឈប់ផ្តោតទៅលើអ្វីដែលមិនស្ថិតស្ថេរ ដែលមានពេញទៅដោយការឈឺចាប់ ក្នុងលោកិយនេះ។ តែឲ្យផ្តោតទៅលើអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរ មានពេញដោយក្តីសង្ឃឹម ក្នុងព្រះនៃសេចក្តីស្រឡាញ់។
សាវ័កប៉ុល និងមិត្តរួមការងារគាត់ បានជួបទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារពួកអ្នកបៀតបៀន និងដោយសារពួកអ្នកជឿដែលព្យាយាមបង្ខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមានភ្នែកដែលផ្តោតទៅលើអ្វីដែលស្ថិតស្ថេរ។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ ដោយចិត្តក្លាហានថា “យើងខ្ញុំមិនរាប់អានរបស់ដែលមើលឃើញឡើយ គឺរាប់អានតែរបស់ដែលមើលមិនឃើញវិញ” (២កូរិនថូស ៤:១៨)។
ពួកគេកំពុងតែធ្វើការបម្រើព្រះ តែពួកគេកំពុងតែ “ត្រូវគេសង្កត់សង្កិនគ្រប់ជំពូក” “មានសេចក្តីវិលវល់” “មានគេធ្វើទុក្ខ” “ត្រូវគេវាយដួលស្តូក”(ខ.៨-៩)។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនគួររំដោះពួកគេឲ្យរួចពីទុក្ខលំបាកទាំងនោះទេឬ? ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានខកចិត្តឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ សាវ័កប៉ុលបានសង្ឃឹមទៅលើ “សិរីល្អដ៏អស់កល្ប” ដែលមានន័យជាងបញ្ហា ដែលកើតឡើងបណ្តោះអាសន្ន(ខ.១៧)។ គាត់ដឹងថា អំណាចចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែធ្វើការក្នុងគាត់ ហើយគាត់មានការធានាទាំងស្រុង“ដោយដឹងថា ព្រះអង្គ ដែលប្រោសព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ឲ្យមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់នឹងប្រោសឲ្យយើងខ្ញុំរស់ឡើងដែរ ដោយសារព្រះយេស៊ូវ”(ខ.១៤)។
ពេលដែលពិភពលោកនៅជុំវិញខ្លួនយើង មានការរង្គោះរង្គើរ ភ្នែករបស់យើងចាំបាច់ត្រូវផ្តោតទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាថ្មដាដ៏អស់កល្ប ដែលគ្មានអ្វីអាចបំផ្លាញបានឡើយ។—Estera Pirosca Escobar
អំណោយនៃសន្តិភាព
មុនពេលដែលលោកស្រីបាបារ៉ា ប៊ូស(Barbara Bush) ដែលជាភរិយារបស់អតីតប្រធានាធិបតីអាមេរិក ចច អេឆ ដាប់ប៊លយូ ប៊ូស(George H. W. Bush) លាចាកលោក គាត់បានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់កូនប្រុសរបស់គាត់ថា “ម៉ាក់បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ហើយទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់ម៉ាក់។ ហើយម៉ាក់មិនខ្លាចសេចក្តីស្លាប់ទេ”។ នេះជាប្រសាសន៍ ដោយមានទំនុកចិត្ត និងគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែងណាស់ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីជំនឿដ៏រឹងមាំ និងបានចាក់ឫសចូលជ្រៅ។ គាត់បានពិសោធន៍នឹងអំណោយនៃសន្តិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានកើតឡើង ពីការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវ សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់កំពុងតែប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ។
លោកស៊ីម្មានដែលជាអ្នកក្រុងយេរូសាឡិម នៅសតវត្សរ៍ទី១ ក៏បានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាពដ៏អស្ចារ្យនេះ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប៉ះពាល់ចិត្តគាត់ គាត់ក៏បានទៅព្រះវិហារ ទន្ទឹមនឹងពេល ដែលនាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែប បាននាំព្រះឱរ៉សយេស៊ូវ ទៅកាត់ស្បែក នៅព្រះវិហារ តាមការតម្រូវរបស់ក្រឹត្យវិន័យ សម្រាប់កូនប្រុសដែលទើបតែកើត។ ព្រះគម្ពីរមិនបាននិយាយច្រើន អំពីលោកស៊ីម្មាននោះទេ តែតាមរយៈការពិពណ៌នារបស់លោកលូកា គេអាចនិយាយបានថា គាត់ជាមនុស្សពិសេសរបស់ព្រះ ដែលសុចរិត និងមានជំនឿខ្លាំង ដែលកំពុងតែរង់ចាំការយាងមកនៃព្រះមែស៊ី ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយ “ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានសណ្ឋិតលើគាត់”(លូកា ២:២៥)។ ប៉ុន្តែ ទាល់តែគាត់បានឃើញព្រះយេស៊ូវ ទើបគាត់បានពិសោធន៍នឹងសន្តិភាពដ៏ពិត ក្នុងជម្រៅចិត្តគាត់។
ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងតែពរព្រះយេស៊ូវ ក្នុងដៃគាត់ គាត់ក៏បានបន្លឺសម្លេងច្រៀងសរសើរព្រះ ដោយបង្ហាញចេញនូវការពេញចិត្តទាំងស្រុងចំពោះព្រះអង្គថា…
បទចម្រៀងរបស់ព្រះវរបិតា
លោកឌែនឌី(Dandy) ចូលចិត្តលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ ដោយច្រៀងចម្រៀងឲ្យពួកគេស្តាប់។ ថ្ងៃមួយ ពេលយើងកំពុងញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ នៅភោជនីដ្ឋានដែលគាត់ចូលចិត្ត គាត់ក៏បានកត់សម្គាល់ឃើញថា អ្នករត់តុ កំពុងតែមានការហត់នឿយយ៉ាងខ្លាំង។ គាតក៏បានសួរនាងពីរបីសំណួរ ហើយបន្ទាប់មក គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមច្រៀងចម្រៀងមួយបទ យ៉ាងពិរោះ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តនាង។ ខណៈពេលដែលនាងកំពុងតែកត់មុខម្ហូបដែលយើងបានកម្មុង នាងក៏បាននិយាយ ដោយទឹកមុខញញឹមស្រស់ថា “លោកចិត្តល្អមែន ថ្ងៃនេះ លោកបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់។ ខ្ញុំអរគុណលោកខ្លាំងណាស់”។
ពេលយើងបើកកណ្ឌគម្ពីរសេផានា យើងរកឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ចូលចិត្តច្រៀង។ លោកហោរាបានប្រើពាក្យពេចន៍របស់គាត់ យ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីពិពណ៌នាថា ព្រះជាម្ចាស់ជាតន្រ្តីករដែលចូលចិត្តច្រៀងឲ្យកូនៗរបស់ព្រះអង្គស្តាប់ ក៏ដូចជាច្រៀងជាមួយពួកគេ។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីរីករាយអរសប្បាយចំពោះឯង ទ្រង់នឹងសំរាកក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏នឹងអរសប្បាយនឹងឯង ដោយសំឡេងច្រៀង”(៣:១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជារៀងរហូត ជាមួយអ្នកដែលបានផ្លាស់ប្រែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអង្គ។ ប៉ុន្តែ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គក៏បានអញ្ជើញរាស្រ្តព្រះអង្គឲ្យ “អរសប្បាយ ហើយរីករាយឲ្យអស់អំពីចិត្ត”ជាមួយព្រះអង្គ(ខ.១៤)។
យើងអាចស្រមៃថា ថ្ងៃណាមួយយើងនឹងបានទៅនៅជាមួយព្រះអង្គ និងអស់អ្នកដែលបានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអម្ចាស់ និងព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ពេលនោះ យើងនឹងបានឮព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ច្រៀងឲ្យយើងស្តាប់ ក៏ដូចជាច្រៀងជាមួយយើង ហើយបានពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ការសព្វព្រះទ័យ និងការទទួលស្គាល់ពីព្រះអង្គ។—Estera Pirosca Escobar
ផ្ទុយនឹងការសងសឹក
បន្ទាប់ពីលោកជីម អេលាត(Jim Elliot) និងបេសកជនបួននាក់ទៀត ត្រូវកុលសម្ព័ន្ធហួអូរ៉ានីសម្លាប់ កាលពីឆ្នាំ១៩៥៦ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា នឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើងទៀតទេ។ អ្នកស្រីអេលីហ្សាបិតដែលជាភរិយារបស់គាត់ និងកូនស្រីរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងបងប្អូនស្រី ដែលជាបេសកជនម្នាក់ទៀត បានសម្រេចចិត្តរស់នៅ ក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្ស ដែលបានសម្លាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ពួកគេបានចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំ នៅក្នុងការរស់នៅ ក្នុងសហគមន៍របស់កុលសម្ព័ន្ធហួអូរ៉ានី ដោយរៀនភាសារបស់ពួកគេ និងបកប្រែព្រះគម្ពីរ សម្រាប់ពួកគេ។ ទីបន្ទាល់នៃការអត់ទោស និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ស្រ្តីទំាងនេះបានធ្វើឲ្យកុលសម្ព័ន្ធមួយនេះ ជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ ហើយជនកុលសម្ព័ន្ធជាច្រើននាក់ ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ។
អ្វីដែលអ្នកស្រីអេលីហ្សាបិត និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់បានធ្វើ គឺជាគំរូដ៏អស្ចារ្យ នៃការធ្វើការល្អ តបស្នងការអាក្រក់ (រ៉ូម ១២:១៧)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម ឲ្យធ្វើការល្អ ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការផ្លាស់ប្រែ ដែលព្រះបានប្រទានក្នុងជីវិតពួកគេ។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់លើកទឹកចិត្តគេឲ្យអនុវត្តដូចនេះ? ព្រោះពួកគេត្រូវជម្នះចិត្តពីកំណើត ដែលចេះតែចង់សងសឹក ហើយផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវបង្ហាញចេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ដោយបំពេញតម្រូវការរបស់ពួកគេ ដោយផ្តល់ឲ្យនូវអាហារ និងទឹកជាដើម។
សាវ័កប៉ុលបានដកស្រង់បទគម្ពីរសុភាសិត នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលបានចែងថា “បើសត្រូវឯងឃ្លាន ចូរឲ្យវាស៊ីចុះ បើវាស្រេក ត្រូវឲ្យវាផឹកផង”(ខ.២០ សុភាសិត ២៥:២១-២២)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សាវ័កប៉ុលកំពុងតែបង្ហាញថា សេចក្តីសប្បុរសដែលគ្រីស្ទបរិស័ទផ្តល់ឲ្យខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្លួន…
តើនៅមានសង្ឃឹមទេ?
លោកអេដវើត ផេយសិន(Edward Payson ឆ្នាំ ១៧៨៣-១៨២៧) បានជួបការពិបាកជាពន់ពេក នៅក្នុងការរស់នៅ។ ការស្លាប់របស់ប្អូនប្រុសគាត់បានធ្វើឲ្យគាត់ធ្លាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានតយុទ្ធនឹងជម្ងឺខួរក្បាលខុសប្រក្រតី ហើយគាត់ក៏ឈឺក្បាលប្រកាំងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមួយលើកៗមានរយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ គាត់ក៏បានពិការដៃមួយចំហៀង ដោយសារធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះ ហើយគាត់ស្ទើរតែបាត់បង់ជីវិត ដោយសារជម្ងឺរបេងទៀត! អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គឺគាត់មិនបានឆ្លើយតប ចំពោះទុក្ខលំបាក ដោយភាពអស់សង្ឃឹមនោះឡើយ។ មិត្តភក្តិគាត់បាននិយាយថា មុនពេលលោកអេដវើតលាចាកលោក គាត់មានក្តីអំណរយ៉ាងខ្លាំង នៅក្នុងជីវិត។ តើគាត់អាចមានក្តីអំណរដោយរបៀបណា?
ពេលសាវ័កប៉ុលសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការទុកចិត្តទាំងស្រុង ចំពោះភាពពិតនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះគាត់ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ។ គាត់ក៏បានចោទជាសំណួរ ដោយចិត្តក្លាហានថា “បើសិនជាព្រះកាន់ខាងយើង តើអ្នកណាអាចទាស់នឹងយើងបាន(រ៉ូម ៨:៣១)។ បើសិនជាព្រះប្រទានព្រះរាជបុត្រាតែមួយ ព្រះនាមយេស៊ូវ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះយើង នោះទ្រង់ក៏នឹងប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីរស់នៅឲ្យបានល្អ។ សាវ័កប៉ុលក៏បានលើកឡើង អំពីបញ្ហា៧មុខ ដែលគាត់បានជួបប្រទះ ដែលមានដូចជា: សេចក្តីទុក្ខលំបាក ឬសេចក្តីវេទនា សេចក្តីបៀតបៀន សេចក្តីអត់ឃ្លាន សេចក្តីអាក្រាត សេចក្តីអន្តរាយ ឬដាវ(ខ.៣៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់មិនបាននិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ នឹងការពារមិនឲ្យការអាក្រក់កើតឡើង ចំពោះយើងនោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់បាននិយាយថា “គឺក្នុងសេចក្តីទាំងនោះ…
ទ្វារនៃការផ្សះផ្សា
នៅក្នុងព្រះវិហារធំ សេន ផាទ្រីក នៅទីក្រុងឌូប្លីន ប្រទេសអៀឡង់ មានទ្វារមួយដែលបង្កប់នូវប្រវត្តិដ៏ចំណាស់ ដែលមានអាយុកាល៥សតវត្សរ៍។ កាលពីឆ្នំា ១៤៩២ គ្រួសារបាត់ទ្លើរ(Butlers) និងគ្រួសារហ្វ៊ីតជើរ៉ល(FitzGeralds) បានមានជម្លោះ នៅក្នុងការដណ្តើមយកមុខតំណែងដ៏ខ្ពស់មួយ នៅក្នុងតំបន់នោះ។ ជម្លោះនោះកាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ ហើយគ្រួសារបាត់ទ្លើរ ក៏បានចូលជ្រកកោនក្នុងព្រះវិហារធំនេះ។ ពេលដែលគ្រួសារហ្វ៊ីតជើរ៉លមកចរចាដើម្បីបញ្ឈប់ជម្លោះនេះ គ្រួសារបាត់ទ្លើរមានការភ័យខ្លាច មិនហ៊ានបើកទ្វារព្រះវិហារនោះឡើយ។ ដូចនេះ គ្រួសារហ្វ៊ីតជើរ៉ល ក៏បានចោះរន្ធមួយ នៅលើក្របទ្វារនោះ ហើយអ្នកដឹកនាំគ្រួសារនេះក៏បានលូកដៃចូលទៅខាងក្នុង ដោយសន្តិភាព។ ក្រុមគ្រួសារទាំងពីរក៏បានផ្សះផ្សាគ្នាវិញ ហើយសត្រូវក៏បានក្លាយជាមិត្ត។
រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីកណ្ឌគម្ពីរកូរិនថូស ដែលបានចែងអំពីទ្វារដែលព្រះជាម្ចាស់បើកចំហរ ឲ្យមនុស្សជាតិចូលមកផ្សះផ្សាជាមួយទ្រង់។ ទ្រង់ជាអ្នកផ្តួចផ្តើមគំនិតនៅក្នុងការផ្សះផ្សានេះ ហើយដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់គ្មានព្រំដែន នោះទ្រង់បាននាំមនុស្សចេញពីទំនាក់ទំនងបាក់បែក ចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងដែលផ្សះផ្សាឡើងវិញ តាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅលើឈើឆ្កាង។ យើងបានដាច់ចេញឆ្ងាយពីព្រះ ប៉ុន្តែ ដោយសារសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនទុកយើង ឲ្យដាច់ចេញពីទ្រង់រហូតឡើយ។ ទ្រង់បានប្រទានយើង នូវការផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងទ្រង់ “ដោយឥតប្រកាន់ទោសនឹងយើងទៀត”(២កូរិនថូស ៥:១៩)។ ព្រះទ្រង់បានសម្រេចនូវសេចក្តីយុត្តិធម៌ ដោយ “ព្រះអង្គ ដែលមិនបានស្គាល់បាបសោះ នោះទ្រង់បានធ្វើឲ្យត្រឡប់ជាតួបាប ជំនួសយើងរាល់គ្នាវិញ” ដើម្បីយើងអាចផ្សះផ្សាឲ្យជានឹងទ្រង់(ខ.២១)។
កាលណាយើងបានទទួលយកការផ្សះផ្សារបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទ្រង់បានប្រទានកិច្ចការដ៏សំខាន់មួយឲ្យយើងធ្វើ គឺឲ្យយើងនាំដំណឹងល្អនេះ ទៅផ្សព្វផ្សាយដល់អ្នកដទៃ។ យើងធ្វើជាតំណាងរបស់ព្រះដ៏អស្ចារ្យ ដែលមានពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ និងបានប្រទានការអត់ទោសបាប…
តើនរណាធ្វើឲ្យខ្យល់ព្យុះរបស់យើងស្ងប់?
មានពេលមួយ លោកជីម(Jim) បានចែកចាយ អំពីបញ្ហាដែលគាត់កំពុងតែមាន ជាមួយក្រុមការងាររបស់គាត់ ដែលមានដូចជា ការបាក់បែក ការថ្កោលទោសគ្នា និងការយល់ច្រឡំ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអង្គុយស្តាប់គាត់ ដោយចិត្តអត់ធ្មត់ ប្រហែល១ម៉ោង ខ្ញុំក៏បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ឲ្យអធិស្ឋានទូលសួរព្រះយេស៊ូវថា តើព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើអ្វី ក្នុងស្ថានភាពនេះ។ យើងក៏បានអង្គុយយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀមអស់រយៈពេល៥នាទី។ បន្ទាប់មក រឿងដ៏អស្ចារ្យបានកើតឡើង។ យើងទាំងពីរនាក់មានអារម្មណ៍ថា សន្តិភាពរបស់ព្រះបានគ្របដណ្តប់យើង ដូចជាភួយដ៏កក់ក្តៅ។ យើងក៏បានបន្ធូរអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំង ខណៈពេលដែលយើងបានពិសោធនឹងព្រះវត្តមាន និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ហើយយើងមានទំនុកចិត្ត នៅក្នុងការបន្តប្រឈមមុខនឹងការលំបាកទំាងនោះ។
លោកពេត្រុស ស្ថិតក្នុងចំណោមសាវ័ករបស់ព្រះយេស៊ូវ។ គាត់ត្រូវការព្រះវត្តមានដ៏កម្សាន្តចិត្តរបស់ទ្រង់។ នៅពេលយប់មួយ គាត់ និងសាវ័កដទៃទៀត កំពុងតែធ្វើដំណើរតាមទូកក្តោង ឆ្លងកាត់សមុទ្រកាលីឡេ។ ពេលនោះ ខ្យល់ព្យុះក៏បានបក់បោកមក។ ភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានឃើញព្រះយេស៊ូវកំពុងតែដើរនៅលើទឹក។ ពួកសាវ័កក៏មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលធានាដល់ពួកគេថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង គឺខ្ញុំទេតើ កុំឲ្យភ័យឡើយ”(ម៉ាថាយ ១៤:២៧)។
លោកពេត្រុសក៏បានទូលសូមព្រះយេស៊ូវដោយចិត្តឆេះឆួល ដើម្បីឲ្យគាត់បានដើរនៅលើទឹកជាមួយទ្រង់ដែរ។ គាត់ក៏បានបោះជំហានចេញពីលើទូក ហើយដើរទៅរកព្រះយេស៊ូវ។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានឈប់ផ្តោតទៅលើព្រះយេស៊ូវ ហើយបែរជាគិតអំពីស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់របស់គាត់ ដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើបាន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមលិចចូលទៅក្នុងទឹក។ គាត់ក៏បានស្រែកឡើងថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំផង” ស្រាប់តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជួយសង្រ្គោះគាត់ភ្លាម ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់(ខ.៣០-៣១)។…
ការរួបរួម
កាលឆ្នាំ១៧២២ មានគ្រីស្ទបរិស័ទម៉ូរ៉ាវានមួយក្រុមតូច រស់នៅក្នុងប្រទេសមួយ ដែលសព្វថ្ងៃមានឈ្មោះថា សាធារណៈរដ្ឋឆេក ហើយពួកគេរកបានកន្លែងជ្រកកោន នៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នកធំម្នាក់ ឲ្យរួចផុតពីការបៀតបៀនពីជាជនជាតិអាឡឺម៉ង់។ ក្នុងអំឡុងពេល៤ឆ្នាំ មានមនុស្សជាង៣០០នាក់បានចូលមករស់នៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានបង្កើតឲ្យមានសហគមន៍ដ៏ល្អ សម្រាប់ជនភាសខ្លួនដែលរត់គេចពីការបៀតបៀននោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ កន្លែងស្នាក់នៅមួយនេះប្រែជាមានពេញទៅដោយការមិនចុះសម្រុងគ្នា។ ការមានទស្សនៈខុសៗគ្នា អំពីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ បាននាំឲ្យមានការបែកបាក់។ អ្វីដែលពួកគេធ្វើបន្ទាប់មកទៀត ហាក់ដូចជាការសម្រេចចិត្តដ៏តូចមួយ ប៉ុន្តែ វាបាននាំឲ្យមានភាពផុសផុលដែលមិនគួរឲ្យជឿ ដោយពួកគេបានចាប់ផ្តើមផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលពួកគេបានស្រុះស្រួលគ្នា ជាជាងផ្តោតទៅលើអ្វីដែលពួកគេមិនយល់ស្របនឹងគ្នា។ ជាលទ្ធផលពួកគេក៏មានការរួបរួមគ្នា។
សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ ក្នុងពួកជំនុំនៅក្រុងអេភេសូរឲ្យរស់នៅ ដោយការរួបរួមគ្នា។ អំពើបាបតែងតែនាំឲ្យមានបញ្ហា ភាពអាត្មានិយម និងការប៉ះទង្គិចគ្នាក្នុងទំនាក់ទំនង។ ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលព្រះទ្រង់បានប្រោស ឲ្យ “រស់ជាមួយព្រះគ្រីស្ទ” ពួកជំនុំក្រុងអេភេសូរ ត្រូវបានត្រាសហៅ ឲ្យបង្ហាញចេញនូវអត្តសញ្ញាណថ្មីរបស់ខ្លួន ក្នុងការរស់នៅជាក់ស្តែង(អេភេសូរ ៥:២)។ ពីដំបូង ពួកគេត្រូវ “ខំប្រឹងរក្សាសេចក្តីរួបរួមគ្នារបស់ព្រះវិញ្ញាណ ដោយសេចក្តីមេត្រី ទុកជាចំណង”(៤:៣)។
ការរួបរួមនេះ មិនគ្រាន់តែជាមិត្តភាព ដែលបានបង្កើត តាមរយៈកម្លាំងរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ។ យើងត្រូវតែ “មានចិត្តសុភាព ហើយស្លូតបូតគ្រប់ជំពូកទាំងអត់ធ្មត់ ហើយទ្រាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយស្រឡាញ់”(ខ.២)។ តាមទស្សនៈរបស់មនុស្ស យើងមិនអាចប្រព្រឹត្តឲ្យបានល្អដូចនេះទេ។ យើងមិនអាចឈានទៅដល់ការរួបរួម តាមរយៈកម្លាំងរបស់យើងទេ តែយើងអាចធ្វើវាបាន តាមរយៈអំណាចចេស្តាដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់…